Don't judge a book by its cover, bro [& Wren]

Onderwerp: Don't judge a book by its cover, bro [& Wren] do sep 01, 2016 7:03 pm

Dit eiland vol tieners met gevaarlijke of lachwekkend nutteloze mutaties (en alles daartussen in op een spectrum van awesome tot lame), waar allerlei wacky dingen gebeurden en mensen soms bijna weggeblazen werden door een onnatuurlijke storm.. was een school. Een doodgewone middelbare school! En op die school moest je blijkbaar bepaalde resultaten behalen om te voldoen aan 'de voorwaarden om over te gaan'. Who would've known... Allen niet, dat was zeker. Zijn enige goede scores waren momenteel gym, trainingen en natuurkunde. Oh en een magere 5,9 voor Engels, maar daar kwam ern gevreesde literatuur toets aan wat aan die idyllische score exact op de balans van goed genoeg een einde kon maken. Pff. Hij was ontzettend verontwaardigd. Dit was niet eerlijk. Waarvoor dachten ze dat hij hier gekomen was? Toch niet om te leren??

Maar er was geen reden tot paniek. Pas over een paar weken werden de cijferlijsten officieel gepubliceerd. Er kon in die weken nog vanalles gebeuren. Zoals een aantal toetsen om zijn gemiddelden wat op te krikken. Yay, gelukkig voor hem was dat ook echt het geval. Confetti. Dit moest gevierd worden. Op naar de bar- oh nee, bibliotheek! Allen trok een trui aan en verborg zijn gelaat onder de capuchon. Diep undercover.

Vier boeken en een verfromfraaid schrift. Twee pennen met slogans van bedrijven erop en een klein ikea potloodje. Hij was er klaar voor. Let's get this over with. Allen zette zijn motivational Playlist op, bestaande uit nummers zoals Eye of the Tiger. Zo hard dat zijn buren ook een klein beetje mee konden genieten. Hij werkte beter in herrie dan in saaie stilte.

Allereerst begon hij aan drie piepkleine spiekbriefjes, perfect voor onder horloges of etiketten van waterflessen. Allen ontkende altijd keihard dat hij van briefjes als deze wat opstak. En dat waren velen met hem eens. Dus dat was nog niet eens zo erg. Maar toen las, LAS, hij een hoofdstuk. Niet alleen plaatjes kijken, niet alleen de samenvatting achterin het boek. Het hele hoofdstuk. Shame.

Daarna bleef hij zelfs doorlezen, aaah. Tot hij even afgeleid achterom keek. ALARM. Allen sloeg keihard zijn boek dicht, en veegde met die beweging een ander boek van tafel. No time to care. "Wren, HOI," sprak hij luid. Deels door de muziek in zijn oren, deels uit schaamte. "IK- ik zat me net af te vragen - of ik dit boek in uh jello kon stoppen." Hij viste zijn oortjes los, al was de beat nu nog altijd op de achtergrond hoorbaar. "Wat denk jij?" Totaal goede coverstory. Middeleeuwse literatuur plus fruitsmaakje en drilpudding. Slimme manier om honger gedachten om te zetten naar iets nuttigs. Nu hij zichzelf daar zo skillfully uit gered had was hij wel benieuwd wat zij, of all people, hier deed.

[ Voor Wren, inspringen alleen in overleg c: ]

Studeren? Ze was er bijna allergisch voor. De enige redenen die er voor haar bestonden om naar de bib te gaan, waren stomme grappen met boeken uithalen en haar turf war met de bibliothecaresse voort te zetten.
Maar vandaag was anders.
Zelfs Wren, rebel at heart, zag het niet zitten om een jaar over te doen. Meestal dwong ze zichzelf om het bare minimum te doen en zichzelf er net doorheen te slepen. Teveel je best doen mocht dan voor losers zijn, maar je jaar niet halen...

Dus, nu was ze hier, met markers die alleen haar eigen schrift zouden bekladden, en het lijstje met de zooi die ze nog moest lezen. Zij, Wren Máraz, ging een poging tot studeren doen. Misschien moest ze maar gelijk een gebouw vinden om vanaf te springen? Pff, het leven was ook veel te zwaar. Maar ze was nu al in de bib, dus ze kon maar beter doorgaan. Een plekje zoeken. In zichzelf mopperde ze op haar haren, die als een blauw baken afstaken tegen alle saaie mensen hier. Al die mensen die hier elke dag vrolijk zaten te zijn, terwijl ze ook écht leuke dingen konden doen. Ze kon het niet begrijpen. En vandaag zou vast niet de dag zijn dat ze het licht zag.

Ze moest een plekje zoeken. Wren overwoog de eerste de beste nerd van zijn stoel af te trappen, maar het leek haar toch wijzer om zelf iets te zoeken. Het was niet alsof geweld haar zou helpen met studeren. Als dat nou toch eens zo was, dan was het leven tien keer leuker! Ze struinde rond de bib, liep ontzettend langzaam, gewoon om het nog even uit te stellen. Nog heel even.. Ze hoopte dat ze eronder uit kon komen. Misschien moest ze gewoon weglopen, nu het nog kon..

'Wren, hoi!' riep iemand naar haar. God-ver-domme. Wrens gezicht vertrok heel even, maar die uitdrukking werd al snel vervangen voor een verbaasde toen ze zag wie haar riep. Ze klemde zonder het door te hebben het briefje met de huiswerkhoofdstukken steviger vast in haar hand. 'Allen?' zei ze, te hard voor het fluisterregelement. Een paar mensen sisten naar haar dat ze stil moest zijn, maar ze was teveel afgeleid. Wat deed hij hier nu weer?!
Allen gaf aan dat hij dit boek in jello wilde stoppen. Wren fronste even, bedacht zich het potentieel van dat idee. Toen knikte ze fanatiek. 'Ja, definitely! Laten we dat doen!' Het was geen goede reden om in de bib te zijn en ze had geen reden om eraan te twijfelen. En hoe zat het met haar motieven, huh? Dit moest er wel erg verdacht uitzien. Wren slikte.

'Eh ja, ik, eh,' begon ze, hulpeloos. In een impuls hield ze het briefje naar hem uit. 'Ik heb.. een briefje met het huiswerk dat we moeten maken.. want..' Ze hoopte dat het klonk alsof ze opbouwde naar de beste onthulling ooit; 'Zodat we deze hoofdstukken uit alle boeken kunnen scheuren en dan zit iedereen in de problemen!'
Zo. Was dat nu eens een idee, of niet? Als Allen het maar slikte. Want er was no way dat ze aan Allen toe ging geven dat ze vrijwillig naar de bib was gekomen, met boeken. Het klonk als een zonde, iets waar ze in de kerk van de lol voor gekruisigd zou worden. Nee, Wren was er niet voor klaar dit deel van haar trots los te laten.

Leren was pijnlijk. Zijn arme hoofd moest veel te hard werken, zijn ogen moesten zich focussen op tékst. Waarom deden mensen hun neuronen dit aan? Hij kon wel huilen. Maar dan zou het boek nat worden en dat zou niet handig zijn omdat hij het uit zijn hoofd moest leren. Arme Allen had nooit echt geleerd hoe hij het beste kon leren, dus nu flopte hij in het rond als een Magikarp op het droge. Dit was laaaastig, hij wilde niet. Zielige smiley, duimpje omlaag. Hé ja, misschien was het tijd om zijn Instagram te bezoeken en te updaten - nee stop, focus. Lezen lezen lezen, alle zinnen leken op elkaar. Hij raakte in een alinea met ingewikkelde uitleg verstrikt alsof het een net was en hij nog steeds die magikarp, Allen moest de zinnen wel drie keer over lezen voordat hij de betekenis ook maar een beetje begon te begrijpen.

Verslagen zuchtte hij en bestudeerde nog maar eens de samenvattende tabel op de volgende pagina. Maar dat veranderde allemaal toen hij haar zag (oh dat klinkt erg romantisch). Hij riep iets te hard, maar dat lag aan zijn keiharde muziek. Dat was het enige wat deze marteling nog enigzins dragelijk had gemaakt. Maar nu was Wren er en moest hij doen alsof hij cool was - help, zijn IMAGO stond op het spel! Hoe fancy zijn donkerblauwe hoodie ook was, gezien worden in de bib (waar de luchtvochtigheid door al die moutbreathing nerds momenteel erg hoog was en het erg muf rook) was funest voor de key waarden waar Allen voor stond. F.U.N. Funky Ultimate Notnerdy man.
Gelukkig had hij het beste, of in ieder geval een redelijk goed, excuus. Het was beter dan niets, ok? Stop judging. En al die mensen die ssttt sisten snapten overduidelijk niet dat ze nu zelf ook niet stil waren, HAH, classic catch 22. ''Ja, zeker weten.. Ik moet alleen nog.. de smaak bedenken die past bij dit boek.'' Dat was namelijk enorm relevant. Er was een wereld van verschil tussen een literatuur boek in aardbeien of cola drilpudding. Of in die felgroene met ondefinieerbare smaak. Daarom had hij het boek opengeslagen. Shit, er vielen gaten in zijn verhaal.

Dus staarde hij Wren maar intens aan met zijn groene ogen, swoon. Ze begon met een onthulling die hem naar adem liet happen. Huiswerk?! ~~Had hij opdrachten gemist? Ohnee!~~ En waarom had Wren zoiets bij zich? Allen fronste. Maar ze had een verklaring. ''Dat is óók een heel goed idee,'' gaf hij toe. ''Welk huiswerk is het precies? Voor een cijfer? Laat eens zien?'' vroeg hij met zo veel mogelijk gedempt enthousiasme. ''Van welke nerd heb je die lijst überhaupt gejat?'' merkte hij dan terloops op, met zijn hand uitgestoken om het briefje van haar in ontvangst te nemen. Dat was vast een grappig verhaal. Er was namelijk geen enkele mogelijkheid dat ze dit zelf neergepend had. Toch? Allen schoof zijn boeken wat opzij, maar hij wilde het niet dichtslaan. Dan zou hij vergeten op welke bladzijde hij gebleven was!

Pff. Of all people. Van iedereen die ze vandaag tegen had kunnen komen, kwam ze haar ginger bff tegen. De enige persoon die haar niét mocht zien studeren. Want was er dan gebeurd met hun jaren van pranking en absoluut niets doen voor school? Als hij haar zag studeren verloor ze een stukje van haar rebel heart en een groot deel van haar waardigheid. Nope. Not going to happen.
Gelukkig voor haar was ze nog niet begonnen; het was makkelijker om een vaag verhaal eromheen te verzinnen. Dit was nog te redden. Ze moest alleen haar best doen. Waarom Allen hier met een boek zat vroeg ze zich niet af, ze accepteerde zijn jello verklaring. Ze had het veel te druk met haar eigen weg hieruit lullen, denk je echt dat ze Allens testimony kritisch ging bekijken? Nee, Wren zat in de fight or flight response op het moment en al haar systemen stonden op scherp. Ze moest het halen.

De smaak. Wren probeerde de gepaniekeerde blik in haar ogen te verbergen terwijl ze knikte. 'Eh, ja, duh, dat is like.. superimportant,' zei ze, alsof het superlogisch was dat een geschiedenisboek bijvoorbeeld niet in kersenjello kon. Dat vloekte met elkaar. Argh, Allen bleef haar blik maar vasthouden, stress stress stress! Ze kon niet zo goed acteren, hij moest echt stoppen met staren.. Oh, hij greep het briefje. Leek haar verhaal prima te vinden. Wren voelde wat spanning uit zich weg vloeien. Maar het bleek te vroeg zijn om te juichen toen Allen nog meer vragen ging stellen.
'Eh, weet ik veel, staat op dat lijstje,' zei Wren. Natuurlijk wist ze van welk vak het was; ze had het zelf geschreven. Maar dat was een geheim tussen haar en het lijstje. Gelukkig had ze het lijstje netjes geschreven, anders was ze gelijk door de mand gevallen. Ze gaf hem het briefje aan, zo snel mogelijk om de twijfel niet door te laten schemeren.

Dammit, nog een vraag. 'Van eh, je weet wel, zo'n kansloze. Ik houd de namen niet bij.' Ze haalde zo nonchalant mogelijk haar schouders op. 'Het was wel hilarisch,' begon ze het verhaal dat ze onder elke andere omstandigheid allang verteld zou hebben. 'Dat knulletje had zo'n grote bil weet je wel, hij zat daar een beetje op een bankje met z'n boekjes in z'n handen. Dus ik pakte z'n boek af en dat briefje viel eruit. Toen heb ik dat maar gepakt, want wie wil er nu een boek hebben?' Dat was voor nerds, ahahaha. 'Briefje heb ik gehouden, want hij wilde het terug.' Ze kreeg er zelfs een valse glimlach uit; maar alleen om dat dat naturally kwam.

'Dussss,' probeerde ze de aandacht van zichzelf af te leiden. Ze greep één van de boeken die bij Allen lag. 'Waar is de jello en gaan we het nu doen, of nu?' Ze lachte erbij, bijna natuurlijk, in de hoop dat Allen met haar zou meegaan hierin en niet meer teveel naar haar zou vragen. 'OF,' ging ze verder, wanhopig enthousiast, 'Zullen we eerst bladzijdes scheuren en dan jello-bomben?' Ze zwaaide een beetje kansloos met het boek. Kom op Allen, take the bait, please??

Het feit dat goede cijfers zo’n sterke correlatie toonden met zowel overgaan en nerdigheid was echt naar. Wat was hier nou oorzaak en gevolg? Was een correlatie ook een causatie? Maakte blokken voor een toets die hij per se moest halen... hem een stuudje? Hijzelf wist dat nog niet zo zeker, wilde graag coulant zijn en zichzelf voor deze FUN-zonde vergeven door wat schietgebedjes en Ave Marias en feestjes. Maar of Wren zo vergevingsgezind was betwijfelde hij, dus moest hij een smoesje verzinnen. Het was lullen of jezelf verlullen. Dus had Allen een slap verhaal opgehangen en veinsde meteen daarna interesse in Wren’s eigen motieven.
Hoewel zij ook hier was, was zij niet hier om te leren. Dat zei ze tenminste. Een klein beetje twijfel kwam in hem op, maar haar plan was wel vrij overtuigend Wren-materiaal. Ze wilde boeken vernielen, altijd een goed plan. En daarvoor was ze gewapend en voorbereid. Met een of ander dom briefje, waarop misschien huiswerk stond dat hij niet opgeschreven had in zijn niet-bestaande agenda. Aaahh.

Het briefje werd gretig, iets te gretig bekeken. Een net handschrift, maar het had iets bekends. Alsof hij deze nerd ooit eerder had gedwongen zijn huiswerk te maken, zoiets. Een Aha-Erlebenis. “Hah, waarom zou je ook,” stemde hij in met Wren. “Ze luisteren ook wel naar Brillenmans.” Zeer originele naam ja. Want bril equals slim. Misschien kon Allen ook wel een bril gebruiken, om in te zien dat sommige van deze praktijken echt gevaarlijk dicht tegen terroriserend pestgedrag aan zaten. Al was het vooral Wren die zich met dit soort zaken bezig hield, Allen was meer van tandpasta oreo’s en andere hílarische grappen. Maar het was zo lastig te weerstaan wanneer je iemand anders het harde slimme werk voor je kon laten doen en diegene het nog beter deed dan jij ook.

“Niet echte een jongenshandschrift,” peinsde Allen, al was het vooral een poging om te blijven praten en zo een reden te hebben het briefje langer te bekijken. Al deze hoofdstukken die ze moesten lezen, de nummers moest hij in zijn hoofd prenten. Stress! En toen pakte Wren ook nog eens zijn boek af. Bijna had Allen het terug gegrist om een of andere improvisatorische bladwijzer tussen de bladzijdes te proppen voordat ze het dicht kon gooien. Maar hij liet het gaan – goodbye my lover, goodbye my friend – en zou later wel moeite doen om de juiste alinea terug te vinden. Alles beter dan een woord te veel lezen!!

“Jaaaa, allebei tegelijk,”stemde hij in. Allen reikte naar zijn precious boek en opende die voorzichtig weer, zodat het open viel op de plek waar hij gebleven was. Hij greep de bladzijde vast en keek Wren grijnzend als een boer met kiespijn aan. “Ik heb alleen nog geen jello, dus als ik nou ga scheuren kun jij die spullen halen bij de keuken, multi efficient!” Om zijn woorden kracht bij te zetten ritste hij een handvol bladzijdes uit zijn boek, al gooide hij ze niet zomaar op de grond. Nee, hij maakte er eerst een bol van, dan kon hij het makkelijker terug vinden. Geniaal toch? “En voor je gaat klagen: jij móet gaan, omdat ik tijdelijk uit de keuken geband ben toen ik de slagroom met scheerschuim had verwisseld – weet je nog?” Excuusje based on a true story. Hij wist al dat Wren waarschijnlijk niet zomaar al het werk zou willen doen, dat was gewoon hoe ze normaal altijd deed, lui varken. Maar met dit excuus zou hij zijn precious boeken kunnen redden door ze ergens te verstoppen en de stapel te verwisselen voor onbelangrijke vervangers.

Er was paniek, in Wrens hoofd waren alle alarmbellen aan het rinkelen. Ze had gelijk dat Allen en zij niet de slimsten waren. Hij had haar vooralsnog niet door. Ze was in ieder geval vrij zeker dat hij het gelijk liet weten als ze door de mand viel. Dus, voor nu moest ze dat voorkomen. Er waren weinig dingen die Wren zo serieus nam als haar slechte reputatie.
Shit, Allen pakte het briefje van haar af. Ze was zo blij dat ze het netjes geschreven had en dat ze tijdens lessen nooit aantekeningen maakte. De kans dat Allen dit aan zou zien als haar normaal zo verpeste handschrift was klein. Hoopte ze. 'Hahaha, ja,' zei ze, ietwat zenuwachtig lachend om Allens opmerking. 'Het is beter dan een nummertje dus daar mogen ze dankbaar om zijn.' Wren sprong maar op alles wat hij zei, gewoon zodat hij afgeleid zou zijn van andere dingen. Het was een gevaarlijke situatie.

Het was geen jongenshandschrift? Snel! 'Eh, ja, het zijn allemaal mietjes,' antwoordde Wren, terwijl ze zo nonchalant mogelijk haar schouders ophaalden. 'En deze ging al janken toen ik z'n boek afpakte, dus ik verwacht niet dat het een Manly Man is.' Goed genoeg excuus? Plzz? Wren besloot Allen af te leiden door één van de voor jello bestemde boeken te pakken en er wat mee rond te zwaaien. Hopelijk gaf hij haar snel haar huiswerkbriefje terug, want no way dat ze dat opnieuw ging maken. Als ze dat briefje nog een keer moest schrijven zou ze nooit meer zin hebben om een samenvatting te maken. Het leven was zwaar. Dit was nu precies waarom ze geen nerd was.

Allen kwam met een plan, maar dat stond Wren niet zo aan. Zij moest jello bietsen en hij ging scheuren. Nou, ten eerste, dan moest zij in haar eentje met jello sjouwen en dat was een nono. Daarbij zou Allen dan met de bladzijdes zitten die zij stiekem wilde stelen om er nog uit te leren, want anders was zij de enige die met een probleem zat. En als ze wegging had ze geen excuus om het briefje mee te nemen, want Allen had het harder nodig dan zij. Hoe kwam ze hier nu weer onderuit?
Daarom zette ze ook zéér assertief haar handen in haar zij en zuchtte diep. 'Ja, da-hag!' Ze hoopte dat het typisch genoeg was, want onder grote stress vergat ze wel eens hoe ze normaal deed. The stakes were just that high. 'Denk je dat ik voor de lol in m'n eentje die jello hier naartoe ga sjouwen?!' Wren was wel in staat om oprecht beledigd te klinken, maar dat was meer haar normale toon. Ze had geluk. 'Beter gaan we met z'n tweeën scheuren en dan ga jij maar wachten terwijl ik jello uit de keuken steel,' vond ze. Ze was absoluut niet van plan om de bib te verlaten. Dan lagen al haar plannen in duigen. Ze moest echt dat briefje terug hebben.

Wren zette gelijk haar plan in actie door het briefje terug te grijpen van Allen, even snel te kijken en een boek te pakken om wat bladzijden uit te scheuren. 'We moeten hier ook snel zijn, anders vindt dat kreng ons.' Dat kreng van een bibliothecaresse, ja? Die zat Wren altijd in de gaten te houden for no reason. 'Als je het in je eentje doet ben je nooit snel genoeg klaar.' Wren parkeerde zichzelf maar alvast op een stoel en opende het boek toen, scheurde er een aantal blaadjes uit. Hoe ze die in haar tas ging proppen als Allen niet keek zag ze later wel. Haar eerste doel was gewoon in de bibliotheek blijven en vooral dat briefje niet laten gaan. Eens kijken hoever ze daarmee ging komen.

Het was even ouderwets gezellig toen ze samen de nerdy nerds aan het bashen waren – haha, brillenkoppen, nummertjes, mietjes. Classic. De waarheid waarin Wren en hij heilig geloofden, het zou bijna een cultuur genoemd kunnen worden. Ze voelden elkaar op dit gebied zo goed aan, normaal gesproken. Maar het was toch iets anders nu. Omdat hij eigenlijk hypocriet bezig was. Omdat hij aan het leren was. Maar maakte dat hem ook een mietig watje? Nee toch? Het was een éénmalig ding, hij kon stoppen wanneer hij wilde, echt waar! Het was geen verslaving, hij had het zelf in de hand. Hij deed het zelfs met tegenzin. Dat maakte het anders, net zoals coke snuiven anders was als het een undercover agent was die de hele operatie zou oprollen zodra hij genoeg informatie had. Zoiets. Totaal vergelijkbaar. Hij was een held met boeken.

“Hah, nee, die doet vast geen houthakwedstrijden in het weekend, eerder eh poppenhuizen inrichten!” Hij hield het briefje stevig vast – van hemmmm. Allen zou wel even de leiding nemen over deze operatie, zodat hij zijn eigen leermateriaal nog een beetje kon redden. De jongen beredeneerde dat je toch maar zo’n vijftig procent van de stof echt onthield, dus als hij ongeveer dat percentage uit de scheur-en-jelly ravage kon redden kwam alles helemaal goed voor de toets. Hij had alles onder controle. Behalve Wren’s irritant onvoorspelbare weigering. Waarom? Zijn plan was totaal logisch. Maar zij niet, dat was hij even vergeten. Oeps.

Allen zuchtte diep. Wren pls. “Kom op, dat is niet efficiënt, sufkop!” Ga weg, ga weg. En haal die jello ook maar, hij begon toch al een beetje trek te krijgen. Een suikerboost zou hem zeker helpen met zijn concentratie, als hij de informatie van de voedings-lessen goed had onthouden. Hij had een sugar high nodig, of zo’n smart drug, een modafiniletje – of allebei! Allen volgde Wren’s voorbeeld toen die begon te scheuren, maar niet omdat hij het eens was met haar redenering. Nee, hij greep een boek en scheurde er een flink pak uit. Allen probeerde te verbergen dat dat niet zo makkelijk ging en hield dan triomfantelijk de stapel blaadjes naar haar op. “Kijk nou, ik ga veel sneller dan jij,” probeerde hij haar te overtuigen. De blaadjes vouwde hij slordig dubbel en legde hij onder een boek, eh, onopvallend zeg. Hij was een sterke Manly Man, zij kon beter naar de keuken gaan en hij zou superhard scheuren. “Wren, doe niet zo koppig.. In m’n eentje val ik veel minder op, blauw haar daarentegen..” Ja, dat was een super goed argument. Maar nogmaals, Wren was niet zo van de argumenten en logica. Dus gooide hij het over een andere brug. “Serieus, het is toch niet alsof je in de bibliotheek wíl blijven?” vroeg hij dan sturend. Hardop lachte hij, nog een twintigtal bladzijdes scheurend. Dit was een stukje van het boek dat hij waarschijnlijk niet nodig had, dus gooide hij ze achteloos achter zich, waar de bladeren als reusachtige sneeuwvlokken richting de grond dwarrelden. “Als jij een paar pakjes jello poeder haalt regel ik het water wel, zodat je niet hoeft te sjouwen,” was dan de compromis die hij haar aanbood.

Wren wist niet of haar brein óóit zo hard gewerkt had. Ze was hier echt om dingen door de war te schoppen, haha, echt hoor. Geen grapjes, geen leugens. Honderd procent waar. Het was een leugen die Wren tegen de meeste mensen wel vol had kunnen houden - als we het er even buiten laten dat het normaal geen leugen was - maar tegen Allen was het lastig. Over het algemeen was Wren gewoon zichzelf bij hem, en één van de dingen waarom Wren zo bot was, was omdat ze altijd zei wat ze dacht. Ze loog wel tegen leraren en ouders, maar haar vrienden hoorden eigenlijk alleen de waarheid. Of haar eigen vervormde versie van de waarheid, maar eh. Niet zo moeilijk doen. Maar nu stond ze hier maar een beetje een slecht excuus in elkaar te slaan. Als ze tegen een leraar loog had ze er tenminste van tevoren nog over nagedacht!

Wren probeerde daarom haar prioriteiten maar op een rijtje te krijgen, terwijl ze door bleef gaan met van alles en nog wat verzinnen. Zolang Allen maar niet doorhad dat wat ze zei helemaal niet waar was. Desnoods moest ze hem afleiden door al zijn spullen door de bib te smijten en een drama te starten, of wat dan ook... als het ergste tot het ergste kwam. Maar voor nu moest ze het maar gewoon met praten proberen.
Nou, stap één was in ieder geval gelukt: ze had haar briefje terug. Nu moest ze nog zorgen dat zij in ieder geval niet de bib uit hoefde. Allen beschuldigde haar ervan dat haar gedrag helemaal niet efficiënt was, maar ze negeerde hem en scheurde een paar bladzijden uit haar boek. Hij rukte er veel meer uit; een stapel zelfs. Pff, beetje z'n best doen. Wren gaf dan ook geen reactie en begon alleen maar in haar spijtig lege etui te graaien, wat ze eigenlijk meer voor de sier had meegenomen. Ohja, en haar markers zaten erin natuurlijk. Het kostte haar niet lang om te vinden wat ze zocht: haar schaar. Soms wist ze zelf ook niet precies waarom ze wel een schaar bij had, maar geen fatsoenlijke pen. Maar op dit moment had ze er geen spijt van.

Met een nogal angstaanjagende precisie ramde ze de punt van de schaar in het midden van het boek en stak door, zodat ze de lijm die de pagina's bij elkaar hield in de rug bereikte en brak. Met moeite begon ze die toen door te trekken, zodat de bladzijden aan de bovenkant al los begonnen te komen. Zo, klaar. Met een tevreden grijns keek ze naar Allen en gebaarde naar de bladzijden die nu naar de grond begonnen te dwarrelen, een gevaarlijk gebaar doordat ze de open schaar er ook mee rondzwaaide. 'Wat bedoel je, inefficiënt,' vroeg ze. 'Ik ben duidelijk beter voorbereid op mijn taak. Dus, losertje, ga maar jello halen.' Ze bedoelde het niet zo gemeen, ze gebruikte alleen vaak woorden die misschien niet zo gepast waren om vrienden aan te spreken. Maar haar panikerende brein dacht daar even niet over na. Wren pakte alvast het volgende boek om hetzelfde, handslopende, process uit te voeren en haar punt duidelijk te maken.

Pff, nu weer haar blauwe haar. 'En jouw haar dan,' kaatste ze terug. Kom op, wat viel er nu meer op! Het licht van de vuurtoren, of de prachtig kalme zee? Tja, de vuurtoren dus, dacht ik ook. 'Op basis van haar kunnen we geen beslissingen maken, niet als ons haar allebei opvallend is,' vond Wren daarna wijs, om haar eerdere opmerking minder als een belediging en meer als een hyperlogisch argument te laten klinken. 'Dus het maakt niet uit als ik er zit zonder jou of jij zonder mij. Zolang er maar één iemand zit.' Ze wist niet of dit ging backfiren. Waarschijnlijk wel, maar oh well.

Allen was echter niet van plan op te geven. Of ze in de bib wilde blijven? Oh, god, nee! Eh, paniek paniek, wat moest ze daar nu weer mee? Ze lachtte ongemakkelijk hard met Allen mee, om haar spanning te verbergen. Zij, in de bib willen blijven? WAT EEN GRAP HAHAHAHA. Haha. Dammit. 'Ja, as if,' lachte ze er nog achteraan. Maar nu, back on track. 'Maar, even. Het was MIJN idee om boeken te scheuren.' Ze had haar tweede boek succesvol gemutileerd en poogde nu het boek wat Allen aan het mishandelen was weg te trekken, zodat hij er niet meer verder kon. 'Het was JOUW idee om boeken in jello te stoppen. DUS is het alleen maar eerlijk dat jij je jello gaat halen.' Ze ging echt niet andermans werk doen, kom op zeg. Ze was even stil zodat ze nog verder kon denken en adem kon halen, maar lang had ze niet nodig. Nog een laatste opmerking, die hopelijk op de goede manier zou uitwerken. 'Of,' begon ze weer, 'ben je bang dat jij niet zulke goede smaakcombinaties uit zou kunnen kiezen als ik en durf je daarom niet te gaan?!' Reverse psychology ofzo, right? Of misschien toch niet. Anyway, wel een uitdaging. Allen was gewoon een dikke chicken als hij niet naar de keuken durfde! Daarbij wist Wren ook dat ze altijd commentaar kreeg op haar keuzes als het om dit soort dingen ging. Ze had walgelijkere kleuren kunnen kiezen, of meer glitter, of ze had dit kunnen veranderen.. Er was altijd wel wat. Dus, ze hoopte dat dit de juiste gevoelige snaar raakte. De compromis die Allen aanbod negeerde ze maar even, hopend dat hij zijn hele plan om zou gooien na haar geweldige suggesties.

Dat Allen niet de meest tactvolle person was, was een algemeen geaccepteerd feit. Levenslessen en regels zoals denk voordat je praat en als je niets leuks kan zeggen, zeg dan maar liever niet, nee, die waren bij hem nooit echt aangeslagen. Hij had daarvoor niet genoeg zelf remming, kon zijn eigen gedrag niet in toom houden, zijn mond praatte al voordat hij zich volledig bewust was van de achterliggende betekenis van zijn woorden of van de sociale ongewenstheid ervan. Tja. Dat gaf wel het probleem dat het ook moeilijker was om tegelijkertijd een leugen draaiende te houden. Als je continu aan het babbelen was, was er veel meer kans om je verhaal te verpesten met inconsistenties dan wanneer je gewoon slim je mond hield. Maar neeee, Allen hield er iets te veel van om zichzelf te horen en was te enthousiast om stil te zijn, zélfs als hij een geheime missie (aka Huiswerk Maken) probeerde te verbergen.

Normaal gesproken had Allen wel het idee dat hij Wren behoorlijk goed onder de duim had – of in ieder geval redelijk kon beïnvloeden met zijn woorden. Maar nu bleef ze maar tegensputteren, in plaats van gewoon eventjes weg te gaan zodat hij zijn kostbare huiswerkopdrachten kon redden, en misschien ook een paar belangrijke boeken kon verstoppen voor later. Het zou toch een beetje jammer zijn als de enige boeken die hij dit jaar wilde bekijken kapot en onbeschikbaar waren door zijn eigen destructie. En ook Wren was goed bezig. “Pff, jahoor, en tegen de tijd dat ik terug kom heb jij nog maar de helft van je vingers,” verzuchtte Allen. Want het zag er best gevaarlijk uit.. Niet dat hij bezorgd was om Wren hoor, met haar stomme blauwe haar en nog stommere schaar!
Wren begon een tegenargument dat uit veel te veel, veel te logische stappen bestond. Oneerlijk, normaal gesproken was hij de welbespraakte master-debater (nee dat wordt niet afgekort als masterbater) en nu kreeg hij een heel betoog over zich heen. Wat hij wel deed was het boek dat Wren van hem probeerde te stelen met een resolute ruk terug te trekken. Zelluf doen.

Hij werd haast depressief van de patstelling waarin ze zich bevonden. Vooral omdat hij nog zo veel te doen had, al die hoofdstukken gingen zichzelf helaas niet lezen. “Ok,” antwoorde hij dan plotseling. Het was alsof er een lichtje was gaan branden in zijn geniale brein. Dingding, perfecte oplossing gevonden! “We weten inderdaad allebei dat jij absoluut geen smaak hebt-“ Hey, het is niet gemeen als iemand het zelf al toegeeft, right? “- Dus ik doe het wel.” Iets té makkelijk ging het, de jongen haalde luchtig zijn schouders op en leek al bijna te vertrekken. Maar nee, hij richtte zijn aandacht nog even op die mysterieuze stapel bij elkaar passende boeken waar hij daarstraks gehéél toevallig naast betrapt was. Hij nam vijf boeken van de stapel, gretig, iets te gretig, maar moest er helaas twee laten liggen. Maar het was beter dan niets. Ook zijn rugzak, waar al wat kostbaar lesmateriaal ingepropt was, slingerde hij over zijn schouder. “Heb ik wat te doen onderweg, hahaha!” verklaarde hij zichzelf ongevraagd nader. “I’ll be back,” beloofde hij Wren, waarna hij zich omdraaide en al hummend op het melodietje van Let it snow de voorpagina uit een van de boeken trok en op de grond liet dwarrelen.
Hoewel zijn trots ietwat gekrenkt was dat hij zomaar op had gegeven en Wren’s eisen had ingewilligd, was hij toch wel opgelucht. Nu op naar de keuken!

Godgodgod waarom, waarom had ze van álle personen die ze mogelijk tegen het lijf had kunnen lopen Allen tegen het lijf gelopen? Het was gewoon niet eerlijk en best wel raar - wanneer was hij nu in de bib? En dan helemaal als zij er ook was. Daarbij was ze een beetje beledigd dat hij haar niet eens ingelicht had over zijn plan. Hij wist heel goed dat Wren altijd in was voor een beetje chaos en destructie, vooral als ze daarmee een aspect van het schoolleven konden verpesten. Maar goed, Allen en Wren waren niet alleen een team - ze konden ook goed alleen werken. Daarbij zou hij alleen maar gaan vragen waarom zij hém niet ingelicht had van haar totally al langer dan 10 minuten bestaande plan. Wren besloot zich maar niet aan deze bom te branden. Of deze kaars te laten ontploffen. Ofzo. Ze wist het ook niet, de pagina's over metaforen had ze net al vaardig uit het Nederlands boek geknipt. Daar was weinig meer van over nadat ze er nog een paar flinke knippen in gezet had.

Ze kon haar geluk niet op toen Allen er vandoor ging, om de jelly te halen. Zo blij, dat ze vergat een vinnige opmerking te maken over waarom hij in s hemelsnaam boeken mee moest nemen, in plaats van de jelly hier mee naartoe te nemen. Nee, ze was te druk bezig met iets anders. Zodra hij uit zich was, grabbelde ze haar briefje met huiswerk uit haar zak en keek ze er even snel naar. Pagina 35 tot 75 uit het boek dat nu haar woede moest ondergaan. Mooi. Ze begon de papieren er snel uit te halen, waarna ze ze netjes op een stapeltje legde. Zodra ze klaar was met dit boek zou ze de papieren snel in haar tas stoppen, dan zou Allen het nooit doorhebben.

Helaas, terwijl Wren zo goed bezig was, vergat ze de tijd een beetje. Ze was net begonnen met een derde stapeltje te maken - nog niet zo hoog gelukkig - en keek geconcentreerd naar het boek. Haar briefje met bladzijdes lag naast het stapeltje (zodat ze kon zien welke ze eruit moest halen natuurlijk, hahahaha) en de "nuttige" bladzijden lagen goed verstopt in haar tas. Dit ging best wel lekker! Als ze nu nog de dingen van een of twee boeken mee kon sneaken, dan kon ze zeggen dat ze genoeg gedaan had en terug naar haar kamer gaan, om daar te zien of ze nog wat motivatie over had voor leren. Wren vroeg zich wel af waar Allen zo lang over deed. Stiekem hoopte ze dat de mensen in de keuken hem herkend hadden; dat betekende dat er meer tijd was voor haar om bladzijden te verstoppen! Hij zou er toch wel overheen komen. Nou ja, zolang ze hem niet zag, zou het wel goed zijn, toch? Wren besloot vrolijk door te gaan met het stabben van boeken. Zolang de bibliothecaresse er niet aan kwam, had ze vrij spel.

» Human's judge, bugs won't|| OPEN
» [WREN] sextravagant, sensionarisch, beneluxueus
» The only one for me [& Wren]
» Wren Máraz
» Apologetic [&Wren]