Apologetic [&Wren]

De les was zojuist afgelopen, maar Lorelei was nog geconcentreerd over haar tafeltje gebogen terwijl ze verwoest de laatste hand aan haar aantekeningen legde. Het niveau van het onderwijs hier lag schrikbarend veel hoger dan de kleinschalige dorpsschool van thuis en Lorelei was doodsbang om slechte resultaten te halen. Dus schreef ze collegeblokken vol, lette bijna altijd op tijdens de les. Het was niet goed voor haar om zo te stressen, dat wist ze ook wel, het bracht haar mutaties alleen maar meer naar voren, wat de kans vergrootte dat ze zomaar opeens verdween of dat ze totaal afgeleid raakte door de impulsen van haar gevaren-sensors.

Dat de rest van de leerlingen zo snel mogelijk het lokaal verlieten hielp dan ook wel om haar even de rust te geven om het laatste stuk van de les samen te vatten. Ze moest nog even wat vragen, en daarna bleek het inpakken van haar rugtas toch ook weer een grotere klus dan ze had verwacht. Lorelei's blik viel op de klok die in het lokaal hing, waarop het meisje zich begon te haasten. Shit, straks kwam ze nog te laat bij haar volgende les! Dat gezegd hebbende begonnen andere tieners het lokaal al binnen te stromen. Sommigen keken haar een beetje bevreemd aan, logisch ook, want wat deed ze hier nog. Ze had al lang weg moeten zijn, naar het volgende lokaal. Paniekerig stond ze bij de deuropening, maar niemand leek van plan haar even voorrang te verlenen nu ze eenmaal bezig waren met binnenstromen.

Pas toen het lokaal bijna helemaal gevuld was met leerlingen kon ze ontsnappen, maar de gevreesde TRIIIING van de bel gaf al aan dat ze sowieso niet meer op tijd aan zou komen bij haar volgende bestemming. Lorelei's handen grepen de lussen van haar rugzak stevig vast en ze zette de pas er in. Uiteraard niet voordat ze de docent gedag had gezegd - die haar wat bevreemd aan keek. Door de stress werd het moeilijk om haar gedachten op een rijtje te houden, letterlijk, want haar mutatie vergrootte elke bedreiging tot een olifant. Wat te laat komen gelijk maakte aan enorm voor gek staan voor de hele school. Met een luide klap botsten twee laatkomers tegen elkaar. Gepijnigd greep Lorelei naar haar ribbenkast, waar de schouder van de ander hard tegenaan was gekomen. Ze keek naar de ander en zag een wild uiterlijk, iemand waarvoor ze vroeger waarschijnlijk de straat was over gestoken om haar te ontwijken. Het was op zich al een klein wonder dat Lorelei hier nog stond, want ze had evengoed al ergens op een hele andere plek kunnen zijn. ''Ik, sorrysorry, ik had- eh, heb haast!'' Lorelei had geen tijd te verliezen, ze moest rennen springen vliegen duiken vallen, opstaan en weer door gaan. Opzij, opzij, enge blauwharige punk, het spijt me echt maar ik moet gaan!

[Sorry not sorry, or well, very sorry.]

Het was een zielig gezicht. Lorelei stond te trillen als een rietje tegenover een kind wat minstens een halve kop kleiner was dan zij. Maar het witharige meisje stond niet zo sterk in haar schoenen en de ander straalde juist het exact omgekeerde daarvan uit: ZelfVertrouwen – met meerdere hoofdletters ja. Het contrast tussen hen was in kleur en persoonlijkheid allebei levensgroot.
Het feit dat de ander zo snel switchte tussen boos gillen en pesterig nawauwelen hielp niet mee. Het was boosheid om niets, maar dat maakte de boosheid niet minder eng. En het was een kinderlijke tactiek, maar het stootte exact tegen Lorelei’s zere plekken. Ze wist alle hokjes af te strepen met haar gedrag. “Ik wil gewoon niet te laat komen,” jammerde Lorelei gekwetst.

Met opengesperde ogen keek ze toe hoe de plastic beker in slowmotion naar de grond suisde. De laatste beetjes koffie klotsten uit de kop en spetterden alle kanten op. “Nee, neeneenee!” Dit ging echt helemaal niet goed, waarom ging het nooit goed wanneer ze gewoon haar best deed een normale dag te hebben, als een normale leerling op een normale middelbare school. “Zo bedoelde ik het helemaal niet, ik-“

En dat leek te werken. De ander kalmeerde. Het was een wonder! Lorelei toverde zo snel mogelijk een lach op haar gezicht. Ze wilde niet het risico lopen dat de ander van gedachten veranderde en haar weer belachelijk begon te maken. Hah, wat nou wie goed doet die goed ontmoet is onzin. Die uitgestoken hand was het levende bewijs dat het zeker wel werkte! “Natuurlijk, het was mijn schuld, ik had beter uit moeten kijken.” Het was de eeuwige hielenlikkende meebuigende kant van haar, zelfs nu de ander haar excuses aanbood moest Lorelei er nog over door gaan. Een beetje ongemakkelijk schudde Lorelei de ander de hand.

Alle aardige woorden waren een beetje overweldigend. Lorelei voelde haar wangen gloeien van de warmte dat haar aanbod veroorzaakte. “Oh, als je er echt op staat, dan graag,” gaf ze toe. Het was dan wel niet zo ver, maar misschien kon ze een kort, doch gezellig gesprekje hebben onderweg. “Ik ben Lorelei.” Moest ze ook haar achternaam zeggen nu, zoals Wren Maraz had gedaan? Lorelei was niet goed in zulke formaliteiten. “Vagner,” voegde ze er vlug aan toe.

Eindelijk ging dit gesprek de goede kant op, Wren Maraz stelde zich voor, en stelde meteen daarna voor dat ze samen naar het lokaal zouden lopen. Lorelei vroeg zich even af of Wren dan zelf niet alleen maar later zou komen, dat zou namelijk ook niet handig zijn! Maar hoe kon ze zo’n aardig aanbod nou afslaan? Ze snakte naar contact, naar vrienden, kennissen. Zelfs een kort gesprekje met een voorbijganger over hoe mooi het weer was, dat was al genoeg om haar dag een stuk beter te maken. Te triest eigenlijk– hoe kon je op een gigantische school vol mutanten van je eigen leeftijd geen enkele vriendin hebben? Dat was weer precies haar geluk natuurlijk. Hoewel, geluk.. Het lag misschien ook aan haarzelf, zoals Lorelei de laatste tijd steeds meer was gaan geloven.
Ze was niet leuk genoeg, niet interessant, niet knap. Saai. Suf. Ze was het type dat tegen iemand anders botste en dan niet eens het probleem kon oplossen. Gelukkig wist Wren het in haar hart te vinden om haar te vergeven. Dat was de kerstgedachte. Wren begon daadkrachtig te lopen. “Moeten we dat niet.. Opruimen? Nee?” vroeg Lorelei een beetje verdwaasd, maar ze hobbelde desondanks gehoorzaam achter Wren aan. Het was een geval van leidende herder en verloren schaapje.

Dus liet ze Wren ook logischerwijs voorgaan bij het lokaal, terwijl de blauwharige daar helemaal niet moest zijn. Logisch was het niet, maar het leek goed te gaan. Lorelei fronsde lichtjes toen Wren haar beschreef als iets wat afgeleverd moest worden en wilde al bijna naar binnen sjokken om aan een vrij tafeltje te gaan zitten. Maar voordat dat kon gebeuren golfden Wrens woorden als een tsunami over haar heen. En dat was dat. De deur ging dicht, wat behoorlijk definitief aanvoelde. Die hele groep tieners kon ze nu ook nooit meer normaal aankijken.

Ze was te geschokt om te huilen. Nog nooit had iemand zoiets gemeens tegen haar gezegd. Zo direct. Zonder enige gene. Dat was misschien nog wel het ergste. Daardoor kwam het over alsof het simpelweg een feit was. Alsof Wren de waarheid vermelde, niets verzon, niet loog om haar pijn te doen – maar dat gewoon die werkelijkheid pijn deed. Lorelei keek Wren wezenloos aan. “Waarom zei je dat?” vroeg ze dan kleintjes.

Als Lorelei haar ouders moest geloven was het al onbeleefd om weg te kijken tijdens een gesprek, of de krant erbij te pakken. Maar Wren keek schaamteloos op haar telefoon, de rest van de wereld, en zo dus ook haar, volkomen negerend. Ergens voelde Lorelei irritatie, maar dat werd overschaduwd door een bewondering. De daadkrachtige Wren deed gewoon wat ze wilde en dat was iets waar Lorelei alleen maar van kon dromen. Dat ze er vervolgens op uit werd gestuurd om een ingewikkelde koffie-bestelling te regelen was wat minder leuk. Maar ook wel terecht, zij had Wren's koffie immers gemorst (of dat was in ieder geval de versie van gebeurtenissen die Wren succesvol in haar hoofd had geplaatst).

''O-ok!'' Er volgde nog net geen ja baas. Wren wilde koffie, maar Wren praatte ook door alsof het allemaal wel vanzelf aan zou komen vliegen - en liet haar ondertussen mooi niet los. ''Heel leuk,'' echo'de Lorelei mak.  Ze zou het bijna gaan geloven. De hele dag nog? Dat kon toch helemaal niet? Ze had straks nog lessen. Misschien bedoelde Wren gewoon na schooltijd, dat zou het vast zijn. "Maar als je koffie wil moet je me- Moet ik wel even in de rij gaan staan." Bijna was ze voor zichzelf opgekomen, iets waarvoor ze verontschuldigend glimlachte. Please don't take this the wrong way. Ze wilde gewoon koffie gaan halen - groot, zwart, melk. Nee geen melk, geen melk en geen suiker. Gewoon zwart dus. En groot. Ohjee. Lorelei voelde in haar zak op zoek naar muntjes en wat zelfverzekerdheid.