INDEX GUIDE RULES GROUPS MEMBERS

Deel
 

 Wisdom grows in quiet places

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Keith Firth
Keith Firth
Class 2
Aantal berichten : 30

Character Profile
Alias: Po
Age: 17
Occupation:
Wisdom grows in quiet places Empty
BerichtOnderwerp: Wisdom grows in quiet places   Wisdom grows in quiet places Emptyzo dec 11, 2016 7:50 pm

wisdom grows
in quiet places
Het was niet snel dat Po helemaal gek werd van iemand, maar hij moest zich er nu wel echt bij neer leggen. Zijn kamergenoot en hij gingen gewoon niet samen. Elke keer wanneer hij rustig wilde slapen in zijn panda vorm of gewoon in zijn mensen vorm het lukte hem gewoon niet. Elke keer werd hij verstoord door een hyperactieve dolfijn die hem wakker hield. Zelfs op momenten wanneer hij echt heel diep in slaap was kreeg zijn kamergenoot het voor elkaar om hem wakker te maken. Het zat nu zo hoog dat Po geen idee had wat hij ermee moest doen. Het werd hem een beetje te veel. Toch was hij wel zo’n persoon die dat niet zomaar zou zeggen. Hij wilde de arme jongen niet kwetsen of tegenhouden om blij en vrolijk te zijn. Het had immers wel wat positiefs, maar het was een beetje druk aan zijn hoofd geworden. Af en toe moest Po er gewoon even tussenuit om te genieten van de rust en stilte, terwijl hij dan kon eten of slapen. Twee dingen die hij zeer graag deed.

De zon scheen op zijn gezicht, waarbij hij zich omdraaien in zijn bed en bleef luisteren naar het water van de douche. Gyp stond te douchen en zou er straks weer super vrolijk onder uit springen en hem weer wakker maken. Het was een lieve jongen, maar rust stond niet in zijn woordenboek. En dat was een min puntje vond Po. Hij moest een rustig plekje vinden. Hij wilde niet zijn weekend door komen zonder ook maar een dag te hebben kunnen slapen. Hij stond op van zijn bed waarbij hij zijn normale broek en shirt om wisselde voor zijn panda onesie. Met zijn zwarte vanz aan zijn voeten klopte hij op de badkamer deur om Gyp te laten weten dat hij wat eten ging halen. Stiekem twijfelde hij of hij ook echt eten ging halen, want Gyp zou hem sowieso wel achterna komen als hij uit de douche was. Po had altijd wel honger..

Een nadenken frons stond op zijn voorhoofd, terwijl hij de kamer verliet. Hij ging wel eerst eten halen en dan ergens een rustig plekje opzoeken. Eten ging bij hem altijd op de eerste plaats. Zelf was hij ook verbaasd dat hij niet modder vet was door de hoeveelheid eten dat hij at. Sporten had hij een bloedhekel aan, dus hij kon het er ook helemaal niet afwerken. Slapen en eten waren de enige twee activiteiten die hij nuttig vond, dus hoe hij aan het gespierde lichaam kwam dat verstopt was onder zijn onesie was een raadsel.

Po nam vier croissantjes, twee donuts en een cola mee uit de cafetaria en liep de ruimte weer uit. Hij voelde totaal geen schaamte hoe hij eruit zag of hoe mensen naar hem keken. Hij was gewoon zichzelf en niemand kon hem zomaar de grond in boren. Hij begroette een aantal mensen die hij kende en liep richting de bibliotheek. Het was zaterdagmiddag en hij durfde al zijn eten dat hij mee had genomen uit de cafetaria er te wedden dat er zeer weinig mensen daar zullen zijn. Het was het perfecte plekje voor hem om tot rust te komen, zonder dat hij naar buiten hoefde te gaan. De jongen nam plaats aan de grote tafel die in het midden van de bibliotheek stond en begon rustig aan zijn eerste broodje. Hij schoof een beetje op de stoel om de kussen waar hij bovenop zat goed te inspecteren met zijn kont. Hij moest toegeven het was een lekkere kussen waar hij straks een lekker dutje op kon doen. Al wist hij wel zeker dat zijn benen niet echt een rust kreeg en zijn hoofd niet echt lekker zou liggen op de harde tafel. Desondanks moest er ergens in de kantine wel een plekje zijn waar hij heerlijk kon gaan liggen.

Na zijn derde broodje en een donut te hebben opgegeten deed hij de rest van zijn eten in zijn tas en stond op van zijn stoel. Hij liep door de kantine heen en ging af en toen met zijn hand over een boekenkaft. Zijn ogen vielen uiteindelijk op een bank die tegen de muur stond. Hij keek even om zich heen of er geen mensen waren die de bank ook hadden opgemerkt. En dan bedoelde hij vooral Gyp. Po zette zijn rugtas tegen de bank aan en liet zichzelf in een vingerknip veranderen in een panda. Als hij in zijn panda vorm was dan kon hij veel sneller tot rust komen. Hij liet zichzelf op de bank ploffen en sloot zijn ogen. De bank kraakte wat door het zware gewicht van de panda. Hij bewoog wat om in een goede houding te komen en sloot zijn ogen. Hij lag languit op zijn rug en nam de hele bang in beslag. Iedereen die op de bank wilde zitten zou eerst zijn poten opzij moeten doen of op hem gaan liggen. Hoeveel tijd er voorbij ging wist hij niet en hij maakte zich ook helemaal niet druk.

&Juliette
Terug naar boven Ga naar beneden
Juliette Marie Dubois
Juliette Marie Dubois
Class 3
Aantal berichten : 120

Character Profile
Alias: Siren
Age: 19
Occupation: Student
Wisdom grows in quiet places Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wisdom grows in quiet places   Wisdom grows in quiet places Emptyzo dec 11, 2016 10:26 pm

 
Juliette was een zeer makkelijk persoon zolang je niet op haar zenuwen werkte of doelbewust op haar tenen ging staan. Ze verwachtte niet veel van het studentenleven op Genosha, het enige dat ze wou was wat rust en wat privacy, niet dat ze een hele dag alleen en afgesloten wou zitten maar toch zou ze het fijn vinden moest ze zo af en toe eens een plaatsje vinden waar ze op een rustige manier een boek kan lezen zonder continu onderbroken te worden of tegenin gelopen te worden. Tot nu toe was ze deze rust telkens gaan zoeken in het bos maar nu het ook echt koud begon te worden zag ze het niet meer zitten om verscheidene lagen kledij en een dikke winterjas aan te trekken voor ze een sjaal rond haar nek sloeg en eindelijk op weg kon gaan naar haar safe haven. Het was te veel werk en na dertig korte minuten was ze al helemaal verkleumd van de koude dus ging ze vandaag op zoek naar een rustige plaats binnen in het schoolgebouw om zo de koude te ontlopen. Haar kamer had ze die dag al opgegeven rond de middag aangezien er altijd minstens één van haar twee kamergenoten actief bezig was met iets of juist helemaal niets en er dus geen rust te vinden was om haar boek te lezen, ze vroeg zich telkens weer af hoe haar kamergenoten erin slaagde om zo veel lawaai te maken zonder zich er zelf aan te storen. Ze had haar lichaam van haar bed gehesen en haar benen in een joggingsbroek gestoken voor ze een sweater over haar hoofd had getrokken en met haar tas over haar schouder de deur was uitgelopen.

Na enkele minuten door de gangen te dwalen had ze zich naar de lounge begeven maar dat was ook één van de slechtere ideeën die ze ooit gehad had. Er zaten meer dan tien lichamen samengeperst op de bank en alle andere zitplaatsen waren ingenomen door een persoon of door de voeten van een persoon waardoor ze genoodzaakt geweest was op zich op de grond te plaatsen. Er stond muziek op die door de ruimte heen ging en daarnaast waren meerdere mensen over elkaars hoofd tegen elkaar aan het praten, tegelijkertijd. Juliette had haar proberen focussen op het boek maar het continue geroezemoes werd haar na slechts dertig minuten al te veel en ze besloot een andere ruimte te gaan opzoeken. Met een grote hoeveelheid stil gemopper had ze zich recht gesteld en was ze teruggekeerd naar de gangen terwijl ze met een zucht haar boek in haar tas duwde. Terwijl ze door de gangen slenterde met haar boek liep ze langs de cafetaria om daar even een snack en een warm drankje op te pikken. De twee donuts stak ze in een papieren zakje dat ze in haar tas plaatste en het papieren bekertje dat de warme chocomelk bevatte hield ze tussen haar twee handen om die wat warmer te doen aanvoelen. Pas toen ze langs de lockers en de klaslokalen wandelde kwam ze op het idee om een te gaan kijken in de bibliotheek, het was zaterdag dus niemand had zin in studeren, zelfs Julie niet wat betekende dat het rustig zou zijn in de plaats waar men enkel en allen studeerde. Met haar schouder duwde ze de zware deur van het de gigantische ruimte open, de geur van oude en nieuwe boeken kwam haar tegemoet en Julie nam even de tijd om het diep in haar longen te snuiven. Ze zag de grote tafel in het midden van de bib staan maar zag het niet zitten om haar daar op een van de stoeltjes te zetten terwijl er banken waren die een heel pak zachter waren dan die houten stoeltjes. Ze keek eens rond en merkte op dat de weinige aanwezigen zich dan ook op de zachtste plaatsjes geplaatst hadden. Op één van de bankjes lag een panda die meer dan drie vierde van het meubelstuk innam, hij lag diep te slapen en dat was precies wat Juliette naar precies dat bankje deed wandelen. Er zou niet van haar verwacht worden dat ze meteen een gesprek zou aanknopen en er werd nog veel minder verwacht dat ze zou participeren in een studeersessie zoals blijkbaar wel verwacht werd van mensen die zich bevonden in één van de andere groepjes in de bibliotheek.

Ze wandelde rustig richting het bankje en plaatste haar rugzak tegen het bankje voor ze rustig de poten van het grote dier opzij schoof. Normale mensen zouden hier hoogstwaarschijnlijk raar van opgekeken hebben maar Juliette was het hele mutanten gedoe al gewoon, ze liepen rond in alle maten en soorten op Genosha en een panda was heus niet het engste dat ze al gezien had in de laatste maanden. Ze plaatste zichzelf in de kleine ruimte die ze vrijgemaakt had tussen het dier en de leuning van het bankje en opende haar boek op de laatst gelezen pagina. Haar bekertje met drinken plaatste ze op een tafeltje dat naast de bank stond nadat ze er een grote slok van genomen had voor ze in haar tas zocht naar het papieren zakje met donuts en één van de lekkernijen in haar mond stak. Toen haar eerste donut bijna op was hoorde ze het dier naast haar wakker worden, ze keek het even zijdelings aan voor ze de tweede donut uit haar zak viste en het voor zijn neus hield, “Wil je het hebben?” vroeg ze op een verveelde toon in de hoop dat dat het dier zou overhalen om zich terug neer te leggen nadat hij een snack gegeten had.
She swore vengeance...
On men with dark hearts.
Terug naar boven Ga naar beneden
Keith Firth
Keith Firth
Class 2
Aantal berichten : 30

Character Profile
Alias: Po
Age: 17
Occupation:
Wisdom grows in quiet places Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wisdom grows in quiet places   Wisdom grows in quiet places Emptywo dec 14, 2016 3:10 pm

wisdom grows
in quiet places
Voor Po was het hele shiften naar een panda toe een makkie. De meeste tijd van zijn jeugd had hij doorgebracht als panda en hij was niet van plan om minder te shiften op Genosha. Deze plek was immers bedoeld om om te gaan met je mutatie. En zijn panda was zijn mutatie. Net zoals dat hij zichzelf kon clonen en zichzelf gemakkelijk kon beschermen. Andere mutanten hadden andere mutaties, maar hij hoefde geen andere mutatie. Hij was er blij mee dat hij kon shiften, clonen en zichzelf kon beschermen. Het zorgde er voor dat hij kon slapen, terwijl er iets ergs aan de hand was. Hij kon zelfs zijn cloon opdragen om dingen voor hem te doen. Het enige nadeel was wel dat hij super lui was. En zijn cloon was precies hetzelfde, dus net zo lui. Om er voor te zorgen dat hij dan niet alle slaapplekken in bezit nam met zijn clonen hield hij het vaak gewoon bij shiften. In gevaar liep hij niet, dus zichzelf beschermen deed hij dan ook alleen als een andere mutant hem zou aanvallen. Tot nu toe was iedereen heel aardig voor hem en lieten hem dan ook gewoon slapen als hij lag te slapen, behalve Gyp.

De enige persoon die hem niet liet slapen was Gyp. Dat was de grootste reden waarom hij als panda op de bank in de bibliotheek lag te snurken. Hij lag helemaal lang uit op zijn rug en stoorde zichzelf er niet aan dat de bank kleiner was dan zijn enorme panda lichaam. Vaak vond hij dat net iets lekkerder liggen dan als hij in zijn mensen vorm lag te slapen. Zijn dikke buik ging langzaam op het neer bij iedere ademhaling. Zijn zwarte neus bewoog af en toe even bij aantal geuren die zijn neus binnen kwamen. Desondanks hield hij zijn ogen dicht en bleef in een rustige slaap. Zelfs bij een zoete geur waarvoor hij zeer graag wakker voor zou worden. De geur werd iets sterker en snoof iets harder de geur in. Zijn poten werden opzij geschoven en hij had moeite zijn ogen dicht te houden en in slaap te blijven. Zijn ademhaling werd iets onrustiger en opende uiteindelijk zijn ogen.

Zijn bruine panda ogen waren gericht op een blond meisje die een donut boven zijn neus hield. “Wil je het hebben?” vroeg ze aan hem, waarna hij gaapte en zich even uitstrekte. Voorzichtig pakte hij de donut met zijn tanden beet en liet zich terug veranderen naar zijn mensen vorm. Met zijn hand pakte hij de donut beet en nam er een hap van. “Dank je,” bedankt hij het meisje. Hij bleef nog steeds liggen zonder het meisje wat extra ruimte te geven. Van onder bleef hij het meisje aankijken, terwijl hij de donut verder op at. “Hoefde je zelf niet meer?” vroeg hij, nadat hij de hele donut al had weg gesmikkeld. Met een scheve glimlach keek hij haar aan. Het was wat onbeleefd om eerst de donut op te eten en dan pas te vragen, maar zo dat Po wel een beetje in elkaar. Eerst eten en dan een gesprek voeren.
Terug naar boven Ga naar beneden
Juliette Marie Dubois
Juliette Marie Dubois
Class 3
Aantal berichten : 120

Character Profile
Alias: Siren
Age: 19
Occupation: Student
Wisdom grows in quiet places Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wisdom grows in quiet places   Wisdom grows in quiet places Emptydo dec 15, 2016 11:38 pm

Het boek op Julies schoot was helemaal niet zo interessant maar het was eerder haar manier van haarzelf afleiden van de wereld rondom haar. Het was iets dat een automatisme was geworden toen ze in het bordeel in centrum Parijs geleefd had. Haar gehoor volledig afsluiten en haar zicht focussen op één enkel voorwerp. Voor haar ‘broer’ haar had leren lezen had ze dat gedaan door naar een specifiek voorwerp te staren maar eenmaal ze het lezen onder de knie had ze diezelfde techniek toegepast door boeken te lezen. Julie las alles waar ze haar aan kon komen, van strips tot encyclopedieën en ze herinnerde zich een periode waarin ze het Franse woordenboek gelezen had om haar omgeving buiten te sluiten. Het was een trend die ze had verdergezet, zelfs nadat ze uit het bordeel was gegooid, het was iets dat haar de rust gaf die ze nodig had. Zelfs op Genosha waar er niet echt iets was om af te blokken zocht Julie de rustigste plekjes op om een boek te lezen. Het feit dat ze het geluk had gehad om een bankje te vinden waar niemand naast haar zat te kwetteren stelde ze dan ook mateloos op prijs.

Wanneer de panda zijn ogen opende en de donut tussen zijn tanden nam keek ze hem voor een zeer korte tijd aan voor ze de donut losliet en zich weer focuste op het boek dat zich nu in haar ene hand bevond. De lucht verschoof langs haar wanneer de persoon naast haar terug naar zijn menselijke vorm shifte. Hij bedankte haar en ze nam de tijd om haar ogen van het boek weg te rukken en naar hem te kijken, “Geen enkel probleem,” vertelde ze hem, er was geen echte emotie te herkennen in haar stem. Zo was ze niet, emoties waren iets dat Julie een lange tijd geleden opgesloten had, de enige emotie die ze echt kende was behoedzaamheid. Zelfs een gezichtsuitdrukking was meestal volledig geforceerd dus daar spendeerde ze geen tijd aan. Het viel Juliette echter wel op dat hij, ondanks zijn veel kleinere vorm, niet van plan was om op te schuiven en haar meer plaats te gunnen. Voor haar was dat geen probleem, ze had niet meer plaats nodig dan ze momenteel had om haar boek te lezen en als hij zo wou blijven liggen was dat zijn volste recht, hij was er eerst. Zijn blik bleef op haar gericht tot hij haar vroeg of ze zelf geen donut meer wou, “Neen, ik heb er al één op, toch bedankt,” beantwoorde ze hem terwijl ze haar blik voor de derde keer op hem richtte. “Lig je goed? Ik ga hier mijn boek lezen en wat jij doet is voor mij gelijk maar aan je gezicht en houding te zien ben je nog niet meteen van plan om je te verplaatsen,” zei ze dan met een kleine glimlach op haar gezicht. Het was namelijk niet de bedoeling dat ze hem volledig ongemakkelijk deed voelen. Ze nam nog een slok van haar koffie voor ze deze terug plaatste op het tafeltje, “Mijn koffie kan ik echter niet met je delen,” zei ze dan voor ze haar aandacht terug op het boek vestigde.
She swore vengeance...
On men with dark hearts.
Terug naar boven Ga naar beneden
Keith Firth
Keith Firth
Class 2
Aantal berichten : 30

Character Profile
Alias: Po
Age: 17
Occupation:
Wisdom grows in quiet places Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wisdom grows in quiet places   Wisdom grows in quiet places Emptyma dec 19, 2016 12:16 pm

wisdom grows
in quiet places
Zijn dikke panda vacht hield hem warm genoeg om lekker te kunnen slapen. Het voelde voor hem aan alsof hij gewoon in zijn bed lag met een dikke wollen deken en een zacht kussen. Alleen een vacht hebben had wel wat meerdere voordelen. Hij kon zich uitstrekken, zonder dat hij zijn deken van hem af rolde en het vervolgens weer koud kreeg. Hij bleef nu gewoon lekker warm. Als mens zou je eerst heel deken omhoog moeten trekken om geen koude oren te krijgen, maar als de deken bij je oren was dan kwamen je voeten onder de deken vandaan. Als panda was alles bedekt. Zelfs een koud briesje die door een kier van een open raam kwam kon hem niet wakker maken. Po vroeg zich af of een zoemende mug hem wakker kon maken. Muggen waren zelfs nog erger dan Gyp. En dat zei heel veel.

Muggen en Gyp waren niet het enige wat hem wakker maakte. Ook door de zoete geur van een donut kon hem wel wakker maken. De blondine die de donut boven zijn neus hield was waarschijnlijk ook degene die zijn voorpoten uit de weg had geschoven om plek te maken. Zijn poten waren dan ook het enige die uit de weg gingen, want voor de rest maakte hij geen beweging om uit de weg te gaan. Po bedankte het meisje en at de donut op. Het meisje vond het geen probleem, maar veel emotie kon hij niet horen. Po gaf er verder ook geen aandacht aan en hij bleef na zijn donut het meisje ook gewoon aankijken.

“Neen, ik heb er al één op, toch bedankt,” beantwoordde ze, nadat hij had gevraagd of ze zelf niet wilde. Hij had zijn schouders opgehaald voor zover dat liggend kon. En hij bleef haar weer aankijken. Knipperde een paar keer met zijn ogen, maar verder zweeg hij gewoon. “Lig je goed? Ik ga hier mijn boek lezen en wat jij doet is voor mij gelijk maar aan je gezicht en houding te zien ben je nog niet meteen van plan om je te verplaatsen,” zei ze met een glimlachje. Po deed zijn hoofd vragend wat schuin. “Ik lig best goed, ja,” zei hij, als of dat het enige was wat hij had gehoord uit haar hele zin. Hij reageerde dan ook helemaal niet op wat ze verder tegen hem had gezegd en hij bleef haar ook gewoon aankijken. Po keek toe hoe ze de kop met koffie naar haar lippen toe bracht en er een slok van nam. “Mijn koffie kan ik echter niet met je delen,” zei ze, terwijl ze weer naar haar boek keek. “Waarom niet?” vroeg hij nieuwsgierig. “Er kunnen toch twee rietjes in?” vroeg hij verder. Ze mocht anders ook wel een koffie voor hem halen, maar Po was eigenlijk niet zo’n koffie persoon. Al zouden een paar slokjes vast niet zo vies zijn. Hij keek haar met een vriendelijke glimlach aan, terwijl hij nog altijd bleef liggen op zijn plek.

Terug naar boven Ga naar beneden
Juliette Marie Dubois
Juliette Marie Dubois
Class 3
Aantal berichten : 120

Character Profile
Alias: Siren
Age: 19
Occupation: Student
Wisdom grows in quiet places Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wisdom grows in quiet places   Wisdom grows in quiet places Emptywo dec 28, 2016 2:15 pm

De bibliotheek was een omgeving die helemaal geen aantrekkingskracht had volgens Julie, het was een verschrikkelijk saaie ruimte en de geur van oude boeken dreef door de lucht wat zorgde voor een muffe smaak achteraan in Julies keel telkens ze ademhaalde. Het enige voordeel aan de oude kamer was het feit dat het er telkens rustig was. Er waren nooit te veel mensen aanwezig en degene die aanwezig waren hielden zich rustig bezig zonder anderen te storen of hielden een studiesessie met vrienden of klasgenoten terwijl ze mompelden onder elkaar over de leerstof die voor hun neus lag. Het was Juliette ook al opgevallen dat er een select groepje mensen was dat enkel en alleen naar de bibliotheek kwamen om te slapen, ze hadden nooit een boek bij maar maakte van de ruimte gebruik om in alle rust te kunnen uitrusten. Ze ging er dan ook van uit dat deze mensen erg veel last hadden van hun kamergenoot ’s nachts of gewoon verschrikkelijke luierikken waren. Zijzelf zou nooit een grote ruimte als de bib uitkiezen voor een dutje, er was een te grote kans dat mensen de ruimte zo maar konden betreden. Te veel mensen die haar zouden kunnen zien en kunnen aanraken zonder dat zij het wist als sloeg ze er nog steeds niet in om in een diepe slaap te raken al was ze helemaal alleen. Zelfs op haar kamer met haar twee kamergenoten was slaap vinden een uitdaging en zelfs het kleinste geluid of de lichtste beweging kon haar doen ontwaken.

Door al deze eigenschappen van zichzelf stond ze dan ook ergens verbaasd dat eerst de panda en daarna de persoon naast haar zo’n lakse houding kon aannemen in het midden van deze grote ruimte. Het had haar al verrast dat ze de voorpoten van de panda gewoon had kunnen verplaatsen zonder hem nog maar te doen vertrekken in zijn slaap laat staan hem wakker te maken. Zelfs nadat hij uiteindelijk wakker was geworden nadat ze hem de donut had voorgehouden verschoof hij niet, het was duidelijk dat hij besloten had dat die bank grotendeels van hem was en Julie wist vrij zeker dat moest ze zich verplaatsen van de bank naar een andere zitplaats hij gewoon terug volledig de bank zou innemen. Nadat hij de donut had opgegeten bleef hij gewoon naar haar kijken en het gaf haar een zeer verveeld gevoeld waardoor ze hem een kort een schuine blik toewierp in de hoop dat hij zijn blik zou afwenden maar als haar mensenkennis haar niet in de steek liet wist ze toen al dat het niets van indruk zou maken op de jonge man naast haar. De manier waarop hij zijn schouders ophaalde ondanks dat hij neerlag maakte nogmaals duidelijk hoe relaxed de persoon naast haar was in de omgeving.

Ze melde hem rustig dat zij daar haar boek zou lezen en kreeg als antwoord enkel te horen dat hij daar eigenlijk wel goed lag, de rest van haar zin werd simpelweg genegeerd door de shapeshifter naast haar. Ze knikte eens kort om aan te geven dat ze zijn antwoord begrepen had maar hield haar focus voor de rest op haar boek terwijl ze haar koffie van het tafeltje plukte. Ze voelde hoe zijn blik nog steeds op haar gericht was en het vervelende gevoel veranderde stilaan in ergernis maar ze onderdrukte de emotie, ze wou nu ook niet overkomen als een mean girl die ze rechtstreeks uit de film geplukt hadden. Ze meldde, nog steeds zonder op te kijken, dat ze haar koffie echter niet kon delen en kreeg de nieuwsgierige vraag waarom ze dat niet kon als antwoord. Ze keek hem verbijsterd aan terwijl ze haar bekertje terug op het tafeltje plaatste, had deze jongen niet van grenzen of ten minste persoonlijke beperkingen? Hij kende haar niet en zij kende hem niet maar toch vroeg hij zich af waarom ze haar koffie niet kon delen met hem. Ze dacht even kort na maar besloot dan dat ze vrij zeker kon zijn dat deze persoon geen kwaad in zich had en ze wou eigenlijk gewoon dat hij stopte met naar haar te blijven kijken dus koos ze voor de gulden middenweg: “Als ik je een slokje of twee laat drinken, ga je dan stoppen met naar me te blijven kijken? Het maakt me verschrikkelijk ongemakkelijk,” zei ze op een relatief monotone toon. Traag nam ze haar bekertje terug van het tafeltje en reikte het naar hem uit. “Lig jij hier zo vaak? Te wachten tot iemand langs komt met eten en drinken?” vroeg Julie vervolgens. Nu ze iets of wat sociaal bezig was kon ze het maar beter volhouden en zo lang het niet te druk werd en ze rustig een gesprek kon voeren terwijl ze in alle kalmte haar boek kon blijven lezen had ze er eigenlijk geen probleem mee. De jongen naast haar was nu eenmaal geen drukke aanwezigheid en zo leek ze ook niet helemaal alleen en was er geen kans dat iemand vreemd plots naast haar kwam zitten. “Of is dit de eerste keer dat je het probeert en ben ik toevallig je eerste slachtoffer,” vervolgde ze daarna en ze kon de glimlach die dreigde op haar gezicht te verschijnen niet voldoende onderdrukken. Het idee dat iemand doelbewust in de bib zou zitten wachten tot iemand eten en drinken zou brengen leek haar extreem of toch ten minste te belachelijk om ook echt waar te zijn maar zijn houding deed uitschijnen dat dat weleens degelijk zijn doel had kunnen zijn. Met de glimlach nog steeds op haar gezicht richt ze haar blik terug op haar boek wanneer ze een pagina omdraaide terwijl ze wachtte op zijn antwoord.
She swore vengeance...
On men with dark hearts.
Terug naar boven Ga naar beneden
Keith Firth
Keith Firth
Class 2
Aantal berichten : 30

Character Profile
Alias: Po
Age: 17
Occupation:
Wisdom grows in quiet places Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wisdom grows in quiet places   Wisdom grows in quiet places Emptyvr jan 13, 2017 11:16 am

wisdom grows
in quiet places
Po was geen egoïstisch of arrogant persoon. Hij deelde zijn eten en zijn slaapplek met anderen als dat nodig was. Hij wilde graag helpen om het voor andere mensen ook een stuk aangenamer te maken, maar hij wist dat er genoeg andere plek was in de bibliotheek waar mensen konden slapen of konden zitten. Het was de keus van het meisje geweest om bij hem te komen zitten, ondanks dat hij de hele bank in bezit nam. Het kwam puur doordat er ergens anders in de bibliotheek ook plekken waren. Sommige plekken waar inderdaad al bezet en een houten stoel zou op een gegeven moment ook pijn gaan doen aan de kont. Het was nooit gemeen bedoelt dat die gedachten bij hem op kwam, maar hij wilde ook niet voor haar aan de kant gaan. Daarvoor lag hij net iets te lekker. Ook al zou hij niet zo lekker liggen zijn energie in zijn lichaam was zo laag dat het meisje hem zou moeten helpen opzij te gaan, net zoals ze had gedaan met zijn voorpoten.

Het kwam alleen niet bij hem op om het meisje te vragen of ze hem wilde helpen ruimte te maken voor haar. De geur van de donut liet hem hele andere gedachten opbrengen. Hij dacht er ook helemaal niet meer aan om opzij te gaan en hij bleef haar aankijken. Het meisje had het boek op haar schoot opgeslagen en probeerde zich er op te focussen. Ze vroeg nog een keer of hij goed lag en nog wat andere woorden, maar die andere woorden die kwamen zijn ene oor in en gingen al heel snel de andere oor weer uit. Po gaf daarom alleen antwoord dat hij best lekker lag en bleef haar weer aanstaren. Hij wist niet waarom hij haar aanstaarde, maar op een of andere manier vond hij het wel interessant hoe mensen de tijd namen om een boek te lezen. Of dat ze überhaupt konden lezen. Hij zelf kon helemaal niet lezen en hij vond het daarom ook niet de moeite waard om te leren lezen. Hij had zo’n grote achterstand qua lezen en schrijven dat hij wist dat hij het nooit meer zou gaan inhalen.

Het meisje bleef op haar boek gefocust en haalde haar koffie van het tafeltje naast haar. Ze meldde dat ze haar koffie niet met hem kon delen en dat vond hij best jammer. Hij deelde toch ook de bank met haar? Ook al is het maar een klein stukje dat ze had. Alsnog vond hij dat delen. Het meisje keek hem verbijsterd aan, maar de vriendelijke glimlach die op zijn gezicht stond verdween niet. Het duurde even tot ze antwoord gaf, maar in die tussentijd was er bij hem nog niks veranderd. “Als ik je een slokje of twee laat drinken, ga je dan stoppen met naar me te blijven kijken? Het maakt me verschrikkelijk ongemakkelijk,” Zei ze op een vaste toon. De glimlach verdween bij hem, maar het deed hem niet zoveel. Hij keek even van haar weg richting het plafond boven zijn hoofd. “Ja is goed,” zei hij, terwijl hij het bekertje van haar aannam. Hij bracht het bekertje naar zijn lippen, toen hij de koffie lucht rook en een vies gezicht trok. Hij haalde het bekertje bij zijn mond vandaan zonder ook maar een slok te geven en reikte hem weer terug naar het meisje. “Ik lust geen koffie, zei hij toen. “Betekent dat dat ik je weer mag aankijken?” vroeg hij voorzichtig. Het was niet zijn bedoeling om haar ongemakkelijk te maken, maar verder had hij ook niets te doen.

“Lig jij hier zo vaak? Te wachten tot iemand langs komt met eten en drinken?” Vroeg het meisje vervolgens aan hem. Hij legde nadenkend zijn hand op zijn kin en dacht na hoe vaak hij al in de bibliotheek in slaap was gevallen. Hij wist dat hij vaak genoeg rustige plekjes zocht om even een dutje te doen, maar hij wist niet hoe hij al iemand tegen was gekomen met eten en drinken. Zover hij wist was zij de enige geweest met eten en drinken. In ieder geval tot nu toe. “Of is dit de eerste keer dat je het probeert en ben ik toevallig je eerste slachtoffer,” vervolgde ze, voordat hij antwoord kon geven. Door de glimlach die op haar gezicht verscheen moest hij stiekem zachtjes grinniken. Ze richtte haar blik weer terug naar haar boek en sloeg een bladzijde om. “Ik lig wel heel vaak zo, maar niet alleen in die bieb. Ook in de klas of in de tuin als het droog weer is,” vertelde hij. Toch moest hij nog even wat langer nadenken hoe hij verder op haar vraag ging beantwoorden. Het was namelijk niet zo dat hij echt wachtte op mensen die met eten en drinken naar hem toe kwamen, maar het was altijd fijner voor hem als ze dat wel deden. “En ik denk dat jij mijn eerste slachtoffer bent,” zei hij, waardoor hij even kort een lach liet horen. “Ik heb eigenlijk niks bij jou geprobeerd. Je gaf zelf uit eigen wil de donut aan mij,” ging hij verder. Hij zweeg even, omdat hij niet wist hoe geconcentreerd ze aan het lezen was. Dus Po gaf haar even de tijd om de bladzijde of zin die ze op dat moment aan het lezen was uit te lezen. Hij wilde haar immers niet tot last zijn. “Als je vaker eten hebt of drinken mag je het altijd met mij delen, zolang het maar geen koffie is,” zei hij, terwijl hij een knipoog er aan toevoegde.

Terug naar boven Ga naar beneden
Juliette Marie Dubois
Juliette Marie Dubois
Class 3
Aantal berichten : 120

Character Profile
Alias: Siren
Age: 19
Occupation: Student
Wisdom grows in quiet places Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wisdom grows in quiet places   Wisdom grows in quiet places Emptyma maa 20, 2017 10:46 pm

Hoe graag ze ook wou geloven dat niet alle mensen egoïsten waren, Juliette wist beter. Ze wist al van kleins af aan dat mensen op de ene of de andere manier enkel en alleen aan zichzelf dachten. Die activiste die elke keer weer met een brede glimlach en schokkende foto’s verschijnt in het nieuws terwijl ze informatie geeft over haar acties is eigenlijk alleen maar uit op de aandacht van de media, de man die elke zondagochtend eten geeft aan de daklozen wilt gezien worden als een goed persoon door zijn maatschappij en de ingenieur die iets aan het milieu wilt doen door middel van zijn nieuwste ontwikkeling is enkel uit op een prijs die vergezeld zou zijn met een grote som prijzengeld. Voor Julie waren alle mensen hetzelfde, ze waren allen uit op eigenbelang en wanneer het puntje bij het paaltje kwam zouden ze telkens weer kiezen voor hun eigen leven, zelfs het leven van hun moeder, hun geliefde of zelfs hun kinderen zou niet voor dat van zichzelf komen. Het was iets waar Julie zich soms zelfs pijnlijk bewust van was, wanneer zo ’s ochtends opstond en het littekenweefsel op haar rug voelde tegentrekken wanneer ze haar spieren probeerde uit te rekken nadat ze in een slechte positie geslapen had. Haar moeder had voor eigenbelang gekozen, ze had lieven een dak boven haar hoofd dan een veiligere omgeving voor haar dochter. En net als al die extreme gevallen had ook de persoon naast haar een egoïstische kant. Hij had nog geen aanstalten gemaakt om op te schuiven laat staan aan haar te vragen of hij moest opschuiven om haar wat meer plaats te maken. Maar dat was volledig prima zo, Julie had er geen problemen mee. Ergens diep vanbinnen verkoos ze zelfs dit soort personen, ze waren eerlijk in hun doen en probeerde niet om zich anders voor te doen dan ze zijn. Hij had geen zin om op te schuiven dus stelde hij het ook niet voor. Het zorgde voor enige kalmte in Juliette’s eeuwige woelige innerlijk alsof ze een kalmte vond in het egoïsme van haar buurman op het bankje.

Het enige dat haar afleidde van de kalmte die ze tijdelijk voelde en het boek dat ze voor zich hield was zijn blik die continu op haar gebrand leek te zijn. Ze maakte haar ongemak dan ook duidelijk door hem enkele slokken koffie aan te bieden in ruil voor het verplaatsen van zijn focuspunt. En ze voelde meteen hoe zijn blik haar verliet en voelde hoe enkele spieren, die zich onbewust opgespannen hadden, ontspande. Ze gaf hem het bekertje maar voelde het warme karton al snel weer haar vingers raken. Zijn frons deed haar bijna grinniken maar haar gezicht bleef uitgestreken, de bittere smaak van koffie was duidelijk niet weggelegd voor deze jongen. ”Als het je gelukkig maakt blijf je maar kijken zolang je mij niet stoort” antwoordde ze hem met een kort knikje.

Haar vragen deden hem grinniken en kort bedacht ze zich dat het misschien een reactie was op haar glimlach en het gaf haar een raar gevoel om te ontdekken dat haar glimlach iemand deed lachen maar opnieuw was er geen echte reactie zichtbaar op haar gezicht. Ze was goed in multitasken dus las ze rustig haar pagina verder terwijl hij tegen haar aan het praten was. Zo kwam ze erachter dat hij eigenlijk gewoon, net als haar, genoot van de rust en kalmte die de bibliotheek, en enkele andere plaatsen hier op Genosha, bood. En zo merkte ze ook dat hij niet het type was om eten of drinken af te slaan. Ze schonk hem een zijdelingse blik voor ze hem beantwoordde: “Ik heb je die donut gegeven in de hoop dat je zou zwijgen, dat opzet is duidelijk niet geslaagd, misschien moet ik die donut dan maar terug vragen,” stelde ze vast met een koude grijns op haar gezicht voor ze het deed veranderen in een warmere glimlach om te voorkomen dat hij haar te serieus nam. Zijn lach had aanstekelijk gewerkt en ze voelde haar iets meer op haar gemak bij hem dan ze enkele minuten eerder had gedaan. ”Aangezien jij zo een rustige persoonlijkheid bent zal ik jou volgende keer gewoon komen opzoeken en je een donut meebrengen…,” ze liet de zin even uitdoven terwijl ze bedenkelijk rond zich keek, “Met warme chocomelk dan voor dit kleine kindje”, vervolgde ze terwijl ze kort met haar hand door zijn haar wreef. Koffie is een grote-mensen-drank had ze enkele ouders tegen hun kinderen horen zeggen in de korte tijd dat ze door Parijs gezworven had. Het was iets dat zij al haar hele leven dronk maar blijkbaar was het iets dat niet iedereen kende, laat staan graag dronk. En ze vond het aandoenlijk dat er ook effectief mensen zoals de persoon naast haar, waren die niet van het bittere drankje moesten weten. Het duidde op een zeker kinderlijke onschuld die Julie wist te bewonderen. Ze haalde haar blik weg van zijn haar en richtte het terug op het boek voor ze hem vroeg: “Wens je dan ook extra suiker bij je chocomelk?”. Het was bedoeld om te lachen met zijn kinderlijke wens voor eten en drinken zolang het geen koffie was maar aan de andere kant vond ze het schattig op een niveau wat ze niet gewoon was van zichzelf.

OOC: Het is wat slapjes maar geef me wat tijd om er terug in te rollen :P
She swore vengeance...
On men with dark hearts.
Terug naar boven Ga naar beneden
Keith Firth
Keith Firth
Class 2
Aantal berichten : 30

Character Profile
Alias: Po
Age: 17
Occupation:
Wisdom grows in quiet places Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wisdom grows in quiet places   Wisdom grows in quiet places Emptyvr maa 31, 2017 2:35 pm

wisdom grows
in quiet places
Po was kalm en rustig van aard. Het lag niet aan hem als er een ruzie was of als iemand boos op hem deed. Hij vond dat hij nooit iets verkeerd deed, omdat hij zichzelf te lui vond om iets verkeerd te doen. Een ruzie begon hij niet en dat zou hij ook nooit doen. Hij was er niet voor gemaakt om boos te worden, maar om te slapen. Dat beweerde hij ten minste. Slapen was iets wat hij graag deed en eten ook. Hij zal er nooit over liegen dat hij een energiek persoon was, want dat was hij niet. Wat hij wel was buiten het lui zijn was dat hij oost indisch doof was. Als hij iets wilde horen dan wuifde hij dat weg alsof het niks was. Boos kon je hem daardoor ook niet krijgen. Hij zou alleen maar gefascineerd zijn door de mensen die snel boos of geïrriteerd waren. Zijn buurvrouw fascineerde hem ook. Haar gezicht was zo strak en er kwam geen glimlachje vanaf. Ze had al gezegd dat ze kwam voor haar rust, maar toch had ze hem een donut aangeboden samen met koffie. De donut had hij vrolijk opgegeten, maar de koffie had hij afgewezen op het moment dat hij hem in zijn handen kreeg. Hij vroeg zich af waarom ze niet vrolijk was. Rustig, maar wel vrolijk.

Zijn ogen stonden weer gericht op het meisje en voor een seconde durfde hij te wedden dat ze iets van vrolijke glinstering in haar ogen te zien was. Het was kort, maar hij had het echt even gezien. Hij wist het verschil wel tussen iemand die zijn of haar gevoelens achter hield, ook al wilde ze wel naar voren komen. Toch zei hij er niks over. Het was immers niet aan hem om te vragen waarom ze niet lachte. Het was geen verplichting of iets. “Als het je gelukkig maakt blijf je maar kijken zolang je mij niet stoort,” antwoordde ze op zijn vraag. Nadenkend perste hij zijn lippen op elkaar. “Heb ik je al gestoord? Po legde zijn hand nadenkend op zijn kin alsof hij diep wilde nadenken. Niet dat hij echt nadacht, maar het was het idee. “Ik kan me niet herinneren dat ik je heb gestoord, sorry,” verontschuldigde hij zich. Hij wist dat hij haar ongemakkelijk had gemaakt, maar er was niet gezegd dat hij haar had gestoord. Als hij dat wel had gedaan dan had hij tenminste zijn verontschuldigen gezegd. Normaal zou hij nooit iemand storen, want vaak was het zo dat hij wel werd gestoord. En hij wist precies hoe vervelend dat was.

Het deed hem licht grinniken, toen ze eindelijk toch een glimlach liet zien. Ze was dus toch niet zo’n persoon die haar emotie niet durfde te uiten. Anders zou het ook maar snel saai worden. Vaak spraken die mensen dan ook heel monotoon, maar daar had het meisje geen last van. Iets wat aan de ene kant ook wel gezellig was, maar hij ging er alleen moeilijker door in slaap vallen. “Ik heb je die donut gegeven in de hoop dat je zou zwijgen, dat opzet is duidelijk niet geslaagd, misschien moet ik die donut dan maar terug vragen,” Stelde ze voor met koud grijnsje op haar gezet. Voor even bleef Po haar met een open mond aanstaren. Hij had nog wel iets te eten in zijn tas zitten, maar eten weggeven aan iemand dat was toch iets dat bijna nooit deed. Hij slikte en liet uiteindelijk een opgeluchte zucht zijn mond uit gaan, toen er een warme glimlach op haar gezicht. “Ik heb nog wel een kruimel tussen mijn kiezen zitten, maar dat is alles wat ik nog over heb van jouw donut,” zei hij, terwijl met zijn tong langs zijn kiezen ging om te proberen die kruimel er tussenuit te halen. Hij lachte kort bij zijn nogal vieze voorstel om een kruimel dat vast zat tussen zijn kiezen aan haar te geven. “Grapje, ik heb nog wel iets in mijn tas zitten om te eten als je dat wil,” zei hij uiteindelijk toch maar. Al was het wel met pijn in zijn hart als hij zijn eten aan haar moest geven.

“Aangezien jij zo een rustige persoonlijkheid bent zal ik jou volgende keer gewoon komen opzoeken en je een donut meebrengen…,” Zei ze, waarbij Po een grijns op zijn gezicht kreeg. Hij keek er nu al naar uit om haar nog een keer te zien. “Met warme chocomelk dan voor dit kleine kindje,” vervolgde ze. Haar hand ging kort door zijn haren heen. Als ze zo door bleef gaan dan zou hij nog echt tegen haar in slaap vallen. Hij moest alleen proberen om niet in een panda te veranderen, maar dat risico wilde hij wel nemen. Po deed even zijn ogen dicht en luisterde naar haar volgende vraag over suiker in de chocomelk. “Extra suiker is altijd goed. Ook met marshmallows? Dat doen mensen toch altijd voor hun kinderen?” vroeg hij. Hij wist niet zeker of ze hem serieus zou nemen, maar hij kon moeilijk zeggen dat hij nog nooit warme chocolademelk had gehad. Po deed zijn ogen weer open en zag dat ze alweer in haar boek zat. “Wanneer zie ik je weer?” vroeg hij nieuwsgierig. Hij vroeg het zacht, want hij wist niet voor hoe diep ze alweer in het verhaal zat. Al begreep hij niet dat iemand diep in een verhaal kon zitten of überhaupt kon lezen. “Wat lees je eigenlijk?” vroeg hij.

Terug naar boven Ga naar beneden
Juliette Marie Dubois
Juliette Marie Dubois
Class 3
Aantal berichten : 120

Character Profile
Alias: Siren
Age: 19
Occupation: Student
Wisdom grows in quiet places Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wisdom grows in quiet places   Wisdom grows in quiet places Emptyvr apr 07, 2017 4:55 pm

Ze kon een kleine en korte lach bijna niet onderdrukken wanneer de jongen haar vroeg of hij haar al gestoord had, de bedenkelijke blik deed het hem. Hij had haar helemaal niet gestoord en Juliette had door de jaren heen sowieso al geleerd hoe ze zich moest afsluiten van de buitenwereld maar het is altijd fijner als er niemand actief bezig was met haar persoonlijke bubbel te poppen. Dat was dan ook wat ze van hem verwachtte dat hij rustig zou blijven en niet te veel haar persoonlijke ruimte probeerde te betreden. ”Nee je hebt me nog niet gestoord, dat is een prestatie op zich,” vertelde ze hem. Het was ook zo, ondanks het feit dat ze een gesprek, of iets in die aard, aan het voeren waren was het niet zo dat ze zich stoorde aan zijn aanwezigheid en dat was vrij uniek aangezien Julie door de jaren heen maar zelden iemand tegenkwam die ze niet meteen weg wou sturen. “Maak je dus maar geen zorgen, je bent veilig,” vervolgde ze met een scheven blik. Waarom hadden mensen de neiging om zich te verontschuldigen, of ze nu iets verkeerd deden of niet? Als je het gedaan hebt, waarom zou je je nog verontschuldigen nadat het feit gebeurd is? ”Je niet verontschuldigen voor iets dat je niet gedaan hebt, ook niet als je twijfelt of je het nu wel of niet gedaan hebt, vervolgde ze om hem duidelijk te maken dat hij zich niet moest verontschuldigen voor iets waarvan hij niet zeker was of hij het niet of wel gedaan had. Het haalde namelijk niet uit en 95% van de keren dat mensen spijt betuigen hebben ze geen echte spijt dus haalt het vrij weinig uit dat ze de woorden uitspreken. Het enige bereiken is een vals gevoel van vertrouwen tussen beide partijen.

Ze hoorde hem licht grinniken maar besloot om het te negeren al was het maar om haar schaamte te verdoezelen. Een glimlach was zeldzaam en ze deelde ze amper uit gewoonweg omdat ze zich niet gerechtigd voelde tot de bijpassende emotie. Het zorgde voor een zeker gevoel van kwetsbaarheid waar ze absoluut nog niet klaar voor was. Hij staarde haar aan met open mond en Julie moest zichzelf tegenhouden om het gat te sluiten door haar hand onderaan zijn kind te plaatsen en het toe te duwen maar daarnaast kon ze een lach niet onderdrukken. De ongeloof was zo grappig en zo onschuldig. Ze zag hem twijfelen voor een opgeluchte zucht zijn mond verliet, “Nee dank je, laat die kruimel maar zitten, die mag je houden, en ik heb absoluut geen honger dus je mag je eigen eten ook houden” vertelde ze hem met een koude glimlach op haar gezicht. Ze ging heus zijn eten niet stelen, zo was ze niet. Ze had die donut ook alleen maar gegeven omdat ze hoopte dat hij er rustig door zou blijven, liefst van al terug in slaap zou vallen, en omdat zij hem absoluut niet meer moest hebben. Ze kon de pijn bijna van zijn gezicht aflezen, hij zag het helemaal niet zitten om haar, of iemand dacht ze aan zijn gezicht te zien, eten te geven dat origineel van hem was. Het was voor Juliette een nieuw concept, dingen die van een persoon waren, ze was gewoon dat alles zeer apersoonlijk werd gehouden of dat alle eigendommen toebehoorde aan 1 enkele persoon maar op Genosha ging het er anders aan toe. Hier had iedereen recht op eigendom en vrijheid, het concept was vreemd maar ze begon er stilaan wel aan te wennen.

Vanuit haar ooghoek ving ze zijn grijns op toen ze sprak over zijn rustige persoonlijkheid, het was waar, hij straalde veel kalmte uit wat het voor haar makkelijk maakte om zich in zijn aanwezigheid te bevinden. Daarnaast was het ook makkelijker om andere mensen weg te houden met een ander menselijk lichaam dan met een haar aura. Ze liet haar hand kort door zijn haar glijden en merkte op hoe hij zijn ogen sloot. Kort vroeg ze zich af of ze misschien iets verkeerd gedaan had, of ze misschien een verkeerde handeling had uitgevoerd maar besloot bijna meteen daarna dat ze zich daar niet mee kon bezighouden, en hij ademde nog. Dat was het belangrijkste toch? Het feit dat hij extra suiker in zijn warme chocolademelk wilde verraste haar niet eens, hij was zo kinderlijk en naïef dat hij eerder 7 leek te zijn dan late teens. ”Oké, extra suiker, dat is dan genoteerd. Ik heb geen idee wat mensen doen voor hun ouder. Ik weet alleen dat de meeste kinderen zoetekauwen zijn, en jij past perfect in die categorie, of niet soms?” vroeg ze hem. De iets of wat vrolijke ondertoon in haar stem ontging haar niet maar opnieuw besloot ze om het te negeren aangezien ze het niet helemaal kon thuisbrengen. Haar ogen waren weer gericht op het boek maar tegelijkertijd registreerde ze alle bewegingen naast haar. Ze richtte haar ogen terug op de jongen naast haar wanneer hij haar een vraag stelde, “Hmmm, geen idee, ik denk dat het toeval dat zal moeten uitwijzen wanneer jij mij, en bijhorende chocolademelk, ziet,” vertelde ze hem grijzend. Ze prees de god, goden of het oneindig zwarte niets dat ze een hoge concentratie had anders was ze de draad van het verhaal al lang verloren. Wanneer hij vroeg welkboek ze aan het lezen was richtte ze de vuilbruine kaft in zijn richting. Het leder was versierd met enkele uitstulpende lijnen zonder al te veel poespas en de sierlijke gouden letters lazen ’Émile Zola’, “Nana van Émile Zola, ik begrijp het hoofdpersonage vandaar dat ik het lees,” vertelde ze hem. De geur van oud boek kwam van de vergeelde bladeren af en hier en daar waren de gedrukte letters al wat vervaagd maar het verhaal boeide haar ondanks het feit dat het meer dan 150 jaar oud was. “Wat lees jij zoal graag?” vroeg ze hem met een geïnteresseerde blik, ”Of ben jij meer het voorlees type?” vervolgde met een kleine glimlach.
She swore vengeance...
On men with dark hearts.
[/quote]
Terug naar boven Ga naar beneden
Keith Firth
Keith Firth
Class 2
Aantal berichten : 30

Character Profile
Alias: Po
Age: 17
Occupation:
Wisdom grows in quiet places Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wisdom grows in quiet places   Wisdom grows in quiet places Emptywo apr 12, 2017 9:23 pm

wisdom grows
in quiet places
Po was in zijn hoofd het hele gesprek aan het overgegaan. Er was geen enkel moment geweest dat ze had dat ze hem had gestoord, maar hij wist het nooit bij mensen. Je had namelijk mensen die het gelijk zeiden dat hij hen stoorde of tegen iemand anders, aangezien hij niet het type was dat mensen snel stoorde. Maar je had ook mensen die niets zeiden en daardoor boos of geïrriteerd werden. Hij had geen idee welke van de twee het meisje was. Ze kon dan wel rustig in haar boek zitten lezen, maar ze kon zich daar ook achter schuil houden. Hij zou zich dan wel schuldig voelen als hij haar had gestoord zonder dat ze dat had gezegd. Hij kon het dan ook niet laten om het te vragen. “Nee je hebt me nog niet gestoord, dat is een prestatie op zich,” Vertelde ze hem. Po keek haar met een tevreden glimlach aan. Gelukkig. Hij liet haar rustig praten dat hij zich niet zorgen hoefde te maken of hoefde te verontschuldigen. “Mag ik dan wel prijs? Aangezien het prestatie is,” vroeg hij voorzichtig met een grijns op zijn gezicht. Als hij zich niet hoefde te verontschuldigen en geen zorgen hoefde te maken dan kon hij ook gewoon rustig vragen of hij nu ook prijs kreeg voor zijn prestatie. “Waarom is het eigenlijk een prestatie?” vroeg hij zich hardop af.

Hij wilde het niet. Hij wilde zijn eten niet delen. Het lag niet aan haar dat hij dat niet wilde het lag aan hem. Eten was iets dat hij echt super graag wilde en hij vermaakte zich er ook prima mee. Zo had in zijn slaapkamer nog bamboe liggen waar hij zo nu en dan op ging kauwen als hij weer eens in zijn panda veranderde. Hij deelde zijn bamboe en de rest van zijn eten alleen met andere panda’s. En voor zover hij wist was hij de enige panda op het eiland, dus dan werd er niet met eten gedeeld. Al voelde hij zich wel schuldig dat hij de donut moest teruggeven. Als ze het echt wilde dan had hij geen andere keus, maar liever niet. Ze mocht op zijn minst de kruimel nog hebben die vast zat achterin zijn mond, maar daar hield hij het dan ook bij. “Nee dank je, laat die kruimel maar zitten, die mag je houden, en ik heb absoluut geen honger dus je mag je eigen eten ook houden,” vertelde ze hem met een koude glimlach. Een koude glimlach was iets dat ze niet terug. Po grijnsde alleen maar breed, maar binnenin maakte hij wel een klein vreugde dansje. “Dank je,” zei hij zachtjes en sloot zijn ogen even, terwijl er een grijns op zijn gezicht bleef staan.

“Oké, extra suiker, dat is dan genoteerd. Ik heb geen idee wat mensen doen voor hun ouder. Ik weet alleen dat de meeste kinderen zoetekauwen zijn, en jij past perfect in die categorie, of niet soms?” vroeg ze iets vrolijker dan eerder het geval was geweest. Hij opende zijn ogen en fronste zijn voorhoofd. “Ik ben geen kind. Ik ben een volgroeide panda,” zei hij serieus. Po had zijn jeugd doorgebracht bij panda’s, dus echt kind was hij nooit echt geweest. Hij had een achterstand met rekenen, schrijven en lezen en hij nam daardoor ook niet de moeite om op te letten tijdens de lessen en de extra bijlessen die hij nodig had. Hij kon nu wel zijn naam schrijven, maar veel meer dan dat kon hij niet. “Ik heb gewoon extra suiker nodig om wakker te blijven,” zei hij en hij wreef met zijn hand over zijn kin. Als hij die donut niet had opgegeten dan lag hij nu nog te slapen of hij was tijdens het gesprek in slaap gevallen. Beide gevallen was niet echt gezellig voor haar. Maar voor warme chocolademelk met extra suiker en marshmallows zou hij wel wakker blijven. Vooral als het meisje er zelf ook bij was, want op zich was het best gezellig om met haar te praten. De vraag was alleen als hij haar zou tegenkomen dat ze de hele bestelling dan ook bij zich had. Dat was echt een kans op 1 op 100. De grijns die ze op haar gezicht had staan vond hij wel leuk en grijnsde terug. Hij probeerde liggend zijn schouders op te halen en zei:“Als ik je tegenkom en je hebt het niet dan gaan we het gewoon halen, als je dat wil?” Het zou best gezellig kunnen zijn als ze de chocomelk zouden ophalen.

Po zijn aandacht werd getrokken door het boek dat ze aan het lezen was. Het had een oude bruine vieze kaft met en paar sierlijke letters. Niet dat hij op de kop kon lezen of überhaupt kon lezen, maar hij vond het echt een wonderbaarlijk talent dat het meisje kon lezen en zich er nog altijd op gefocust had. Ze had boek zo naar hem toe gedraaid dat hij goed kon zien wat ze aan het lezen was en nog altijd had hij geen idee wat er stond. Gelukkig zei ze het hardop, maar er was altijd nog een grote vraagteken boven zijn hoofd. Toen ze vroeg wat hij het liefst las of dat hij meer het voorlees type was wist hij even niet wat hij moest antwoorden. Het enige wat eruit kwam was een zacht gegrinnik. “Ik kan niet lezen,” zei hij, waarna toch even moest lachen. “Mijn mutatie is dat ik in een panda kan veranderen en mezelf kan clonen. Daar zit geen lees mutatie tussen,” zei hij. Hij maakt een grapje dat hij dacht dat het een mutatie was om te lezen, maar hij kon werkelijk niet lezen. “Dus zet mij maar in de voorlees categorie,” zei hij, terwijl hij haar een knipoog gaf.

Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud
Wisdom grows in quiet places Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wisdom grows in quiet places   Wisdom grows in quiet places Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Wisdom grows in quiet places
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» [Wesley] All the bad akward stuff with new places.
» It's quiet company [Open]
» When the silence isn't quiet |& Devon
» Sing myself a quiet lullaby

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Prophecy Of Fate :: Ruins of Genosha :: School - Ground :: Library-
Ga naar: