Wisdom grows in quiet places

 
Juliette was een zeer makkelijk persoon zolang je niet op haar zenuwen werkte of doelbewust op haar tenen ging staan. Ze verwachtte niet veel van het studentenleven op Genosha, het enige dat ze wou was wat rust en wat privacy, niet dat ze een hele dag alleen en afgesloten wou zitten maar toch zou ze het fijn vinden moest ze zo af en toe eens een plaatsje vinden waar ze op een rustige manier een boek kan lezen zonder continu onderbroken te worden of tegenin gelopen te worden. Tot nu toe was ze deze rust telkens gaan zoeken in het bos maar nu het ook echt koud begon te worden zag ze het niet meer zitten om verscheidene lagen kledij en een dikke winterjas aan te trekken voor ze een sjaal rond haar nek sloeg en eindelijk op weg kon gaan naar haar safe haven. Het was te veel werk en na dertig korte minuten was ze al helemaal verkleumd van de koude dus ging ze vandaag op zoek naar een rustige plaats binnen in het schoolgebouw om zo de koude te ontlopen. Haar kamer had ze die dag al opgegeven rond de middag aangezien er altijd minstens één van haar twee kamergenoten actief bezig was met iets of juist helemaal niets en er dus geen rust te vinden was om haar boek te lezen, ze vroeg zich telkens weer af hoe haar kamergenoten erin slaagde om zo veel lawaai te maken zonder zich er zelf aan te storen. Ze had haar lichaam van haar bed gehesen en haar benen in een joggingsbroek gestoken voor ze een sweater over haar hoofd had getrokken en met haar tas over haar schouder de deur was uitgelopen.

Na enkele minuten door de gangen te dwalen had ze zich naar de lounge begeven maar dat was ook één van de slechtere ideeën die ze ooit gehad had. Er zaten meer dan tien lichamen samengeperst op de bank en alle andere zitplaatsen waren ingenomen door een persoon of door de voeten van een persoon waardoor ze genoodzaakt geweest was op zich op de grond te plaatsen. Er stond muziek op die door de ruimte heen ging en daarnaast waren meerdere mensen over elkaars hoofd tegen elkaar aan het praten, tegelijkertijd. Juliette had haar proberen focussen op het boek maar het continue geroezemoes werd haar na slechts dertig minuten al te veel en ze besloot een andere ruimte te gaan opzoeken. Met een grote hoeveelheid stil gemopper had ze zich recht gesteld en was ze teruggekeerd naar de gangen terwijl ze met een zucht haar boek in haar tas duwde. Terwijl ze door de gangen slenterde met haar boek liep ze langs de cafetaria om daar even een snack en een warm drankje op te pikken. De twee donuts stak ze in een papieren zakje dat ze in haar tas plaatste en het papieren bekertje dat de warme chocomelk bevatte hield ze tussen haar twee handen om die wat warmer te doen aanvoelen. Pas toen ze langs de lockers en de klaslokalen wandelde kwam ze op het idee om een te gaan kijken in de bibliotheek, het was zaterdag dus niemand had zin in studeren, zelfs Julie niet wat betekende dat het rustig zou zijn in de plaats waar men enkel en allen studeerde. Met haar schouder duwde ze de zware deur van het de gigantische ruimte open, de geur van oude en nieuwe boeken kwam haar tegemoet en Julie nam even de tijd om het diep in haar longen te snuiven. Ze zag de grote tafel in het midden van de bib staan maar zag het niet zitten om haar daar op een van de stoeltjes te zetten terwijl er banken waren die een heel pak zachter waren dan die houten stoeltjes. Ze keek eens rond en merkte op dat de weinige aanwezigen zich dan ook op de zachtste plaatsjes geplaatst hadden. Op één van de bankjes lag een panda die meer dan drie vierde van het meubelstuk innam, hij lag diep te slapen en dat was precies wat Juliette naar precies dat bankje deed wandelen. Er zou niet van haar verwacht worden dat ze meteen een gesprek zou aanknopen en er werd nog veel minder verwacht dat ze zou participeren in een studeersessie zoals blijkbaar wel verwacht werd van mensen die zich bevonden in één van de andere groepjes in de bibliotheek.

Ze wandelde rustig richting het bankje en plaatste haar rugzak tegen het bankje voor ze rustig de poten van het grote dier opzij schoof. Normale mensen zouden hier hoogstwaarschijnlijk raar van opgekeken hebben maar Juliette was het hele mutanten gedoe al gewoon, ze liepen rond in alle maten en soorten op Genosha en een panda was heus niet het engste dat ze al gezien had in de laatste maanden. Ze plaatste zichzelf in de kleine ruimte die ze vrijgemaakt had tussen het dier en de leuning van het bankje en opende haar boek op de laatst gelezen pagina. Haar bekertje met drinken plaatste ze op een tafeltje dat naast de bank stond nadat ze er een grote slok van genomen had voor ze in haar tas zocht naar het papieren zakje met donuts en één van de lekkernijen in haar mond stak. Toen haar eerste donut bijna op was hoorde ze het dier naast haar wakker worden, ze keek het even zijdelings aan voor ze de tweede donut uit haar zak viste en het voor zijn neus hield, “Wil je het hebben?” vroeg ze op een verveelde toon in de hoop dat dat het dier zou overhalen om zich terug neer te leggen nadat hij een snack gegeten had.

She swore vengeance...
On men with dark hearts.

Het boek op Julies schoot was helemaal niet zo interessant maar het was eerder haar manier van haarzelf afleiden van de wereld rondom haar. Het was iets dat een automatisme was geworden toen ze in het bordeel in centrum Parijs geleefd had. Haar gehoor volledig afsluiten en haar zicht focussen op één enkel voorwerp. Voor haar ‘broer’ haar had leren lezen had ze dat gedaan door naar een specifiek voorwerp te staren maar eenmaal ze het lezen onder de knie had ze diezelfde techniek toegepast door boeken te lezen. Julie las alles waar ze haar aan kon komen, van strips tot encyclopedieën en ze herinnerde zich een periode waarin ze het Franse woordenboek gelezen had om haar omgeving buiten te sluiten. Het was een trend die ze had verdergezet, zelfs nadat ze uit het bordeel was gegooid, het was iets dat haar de rust gaf die ze nodig had. Zelfs op Genosha waar er niet echt iets was om af te blokken zocht Julie de rustigste plekjes op om een boek te lezen. Het feit dat ze het geluk had gehad om een bankje te vinden waar niemand naast haar zat te kwetteren stelde ze dan ook mateloos op prijs.

Wanneer de panda zijn ogen opende en de donut tussen zijn tanden nam keek ze hem voor een zeer korte tijd aan voor ze de donut losliet en zich weer focuste op het boek dat zich nu in haar ene hand bevond. De lucht verschoof langs haar wanneer de persoon naast haar terug naar zijn menselijke vorm shifte. Hij bedankte haar en ze nam de tijd om haar ogen van het boek weg te rukken en naar hem te kijken, “Geen enkel probleem,” vertelde ze hem, er was geen echte emotie te herkennen in haar stem. Zo was ze niet, emoties waren iets dat Julie een lange tijd geleden opgesloten had, de enige emotie die ze echt kende was behoedzaamheid. Zelfs een gezichtsuitdrukking was meestal volledig geforceerd dus daar spendeerde ze geen tijd aan. Het viel Juliette echter wel op dat hij, ondanks zijn veel kleinere vorm, niet van plan was om op te schuiven en haar meer plaats te gunnen. Voor haar was dat geen probleem, ze had niet meer plaats nodig dan ze momenteel had om haar boek te lezen en als hij zo wou blijven liggen was dat zijn volste recht, hij was er eerst. Zijn blik bleef op haar gericht tot hij haar vroeg of ze zelf geen donut meer wou, “Neen, ik heb er al één op, toch bedankt,” beantwoorde ze hem terwijl ze haar blik voor de derde keer op hem richtte. “Lig je goed? Ik ga hier mijn boek lezen en wat jij doet is voor mij gelijk maar aan je gezicht en houding te zien ben je nog niet meteen van plan om je te verplaatsen,” zei ze dan met een kleine glimlach op haar gezicht. Het was namelijk niet de bedoeling dat ze hem volledig ongemakkelijk deed voelen. Ze nam nog een slok van haar koffie voor ze deze terug plaatste op het tafeltje, “Mijn koffie kan ik echter niet met je delen,” zei ze dan voor ze haar aandacht terug op het boek vestigde.

She swore vengeance...
On men with dark hearts.

De bibliotheek was een omgeving die helemaal geen aantrekkingskracht had volgens Julie, het was een verschrikkelijk saaie ruimte en de geur van oude boeken dreef door de lucht wat zorgde voor een muffe smaak achteraan in Julies keel telkens ze ademhaalde. Het enige voordeel aan de oude kamer was het feit dat het er telkens rustig was. Er waren nooit te veel mensen aanwezig en degene die aanwezig waren hielden zich rustig bezig zonder anderen te storen of hielden een studiesessie met vrienden of klasgenoten terwijl ze mompelden onder elkaar over de leerstof die voor hun neus lag. Het was Juliette ook al opgevallen dat er een select groepje mensen was dat enkel en alleen naar de bibliotheek kwamen om te slapen, ze hadden nooit een boek bij maar maakte van de ruimte gebruik om in alle rust te kunnen uitrusten. Ze ging er dan ook van uit dat deze mensen erg veel last hadden van hun kamergenoot ’s nachts of gewoon verschrikkelijke luierikken waren. Zijzelf zou nooit een grote ruimte als de bib uitkiezen voor een dutje, er was een te grote kans dat mensen de ruimte zo maar konden betreden. Te veel mensen die haar zouden kunnen zien en kunnen aanraken zonder dat zij het wist als sloeg ze er nog steeds niet in om in een diepe slaap te raken al was ze helemaal alleen. Zelfs op haar kamer met haar twee kamergenoten was slaap vinden een uitdaging en zelfs het kleinste geluid of de lichtste beweging kon haar doen ontwaken.

Door al deze eigenschappen van zichzelf stond ze dan ook ergens verbaasd dat eerst de panda en daarna de persoon naast haar zo’n lakse houding kon aannemen in het midden van deze grote ruimte. Het had haar al verrast dat ze de voorpoten van de panda gewoon had kunnen verplaatsen zonder hem nog maar te doen vertrekken in zijn slaap laat staan hem wakker te maken. Zelfs nadat hij uiteindelijk wakker was geworden nadat ze hem de donut had voorgehouden verschoof hij niet, het was duidelijk dat hij besloten had dat die bank grotendeels van hem was en Julie wist vrij zeker dat moest ze zich verplaatsen van de bank naar een andere zitplaats hij gewoon terug volledig de bank zou innemen. Nadat hij de donut had opgegeten bleef hij gewoon naar haar kijken en het gaf haar een zeer verveeld gevoeld waardoor ze hem een kort een schuine blik toewierp in de hoop dat hij zijn blik zou afwenden maar als haar mensenkennis haar niet in de steek liet wist ze toen al dat het niets van indruk zou maken op de jonge man naast haar. De manier waarop hij zijn schouders ophaalde ondanks dat hij neerlag maakte nogmaals duidelijk hoe relaxed de persoon naast haar was in de omgeving.

Ze melde hem rustig dat zij daar haar boek zou lezen en kreeg als antwoord enkel te horen dat hij daar eigenlijk wel goed lag, de rest van haar zin werd simpelweg genegeerd door de shapeshifter naast haar. Ze knikte eens kort om aan te geven dat ze zijn antwoord begrepen had maar hield haar focus voor de rest op haar boek terwijl ze haar koffie van het tafeltje plukte. Ze voelde hoe zijn blik nog steeds op haar gericht was en het vervelende gevoel veranderde stilaan in ergernis maar ze onderdrukte de emotie, ze wou nu ook niet overkomen als een mean girl die ze rechtstreeks uit de film geplukt hadden. Ze meldde, nog steeds zonder op te kijken, dat ze haar koffie echter niet kon delen en kreeg de nieuwsgierige vraag waarom ze dat niet kon als antwoord. Ze keek hem verbijsterd aan terwijl ze haar bekertje terug op het tafeltje plaatste, had deze jongen niet van grenzen of ten minste persoonlijke beperkingen? Hij kende haar niet en zij kende hem niet maar toch vroeg hij zich af waarom ze haar koffie niet kon delen met hem. Ze dacht even kort na maar besloot dan dat ze vrij zeker kon zijn dat deze persoon geen kwaad in zich had en ze wou eigenlijk gewoon dat hij stopte met naar haar te blijven kijken dus koos ze voor de gulden middenweg: “Als ik je een slokje of twee laat drinken, ga je dan stoppen met naar me te blijven kijken? Het maakt me verschrikkelijk ongemakkelijk,” zei ze op een relatief monotone toon. Traag nam ze haar bekertje terug van het tafeltje en reikte het naar hem uit. “Lig jij hier zo vaak? Te wachten tot iemand langs komt met eten en drinken?” vroeg Julie vervolgens. Nu ze iets of wat sociaal bezig was kon ze het maar beter volhouden en zo lang het niet te druk werd en ze rustig een gesprek kon voeren terwijl ze in alle kalmte haar boek kon blijven lezen had ze er eigenlijk geen probleem mee. De jongen naast haar was nu eenmaal geen drukke aanwezigheid en zo leek ze ook niet helemaal alleen en was er geen kans dat iemand vreemd plots naast haar kwam zitten. “Of is dit de eerste keer dat je het probeert en ben ik toevallig je eerste slachtoffer,” vervolgde ze daarna en ze kon de glimlach die dreigde op haar gezicht te verschijnen niet voldoende onderdrukken. Het idee dat iemand doelbewust in de bib zou zitten wachten tot iemand eten en drinken zou brengen leek haar extreem of toch ten minste te belachelijk om ook echt waar te zijn maar zijn houding deed uitschijnen dat dat weleens degelijk zijn doel had kunnen zijn. Met de glimlach nog steeds op haar gezicht richt ze haar blik terug op haar boek wanneer ze een pagina omdraaide terwijl ze wachtte op zijn antwoord.

She swore vengeance...
On men with dark hearts.

Hoe graag ze ook wou geloven dat niet alle mensen egoïsten waren, Juliette wist beter. Ze wist al van kleins af aan dat mensen op de ene of de andere manier enkel en alleen aan zichzelf dachten. Die activiste die elke keer weer met een brede glimlach en schokkende foto’s verschijnt in het nieuws terwijl ze informatie geeft over haar acties is eigenlijk alleen maar uit op de aandacht van de media, de man die elke zondagochtend eten geeft aan de daklozen wilt gezien worden als een goed persoon door zijn maatschappij en de ingenieur die iets aan het milieu wilt doen door middel van zijn nieuwste ontwikkeling is enkel uit op een prijs die vergezeld zou zijn met een grote som prijzengeld. Voor Julie waren alle mensen hetzelfde, ze waren allen uit op eigenbelang en wanneer het puntje bij het paaltje kwam zouden ze telkens weer kiezen voor hun eigen leven, zelfs het leven van hun moeder, hun geliefde of zelfs hun kinderen zou niet voor dat van zichzelf komen. Het was iets waar Julie zich soms zelfs pijnlijk bewust van was, wanneer zo ’s ochtends opstond en het littekenweefsel op haar rug voelde tegentrekken wanneer ze haar spieren probeerde uit te rekken nadat ze in een slechte positie geslapen had. Haar moeder had voor eigenbelang gekozen, ze had lieven een dak boven haar hoofd dan een veiligere omgeving voor haar dochter. En net als al die extreme gevallen had ook de persoon naast haar een egoïstische kant. Hij had nog geen aanstalten gemaakt om op te schuiven laat staan aan haar te vragen of hij moest opschuiven om haar wat meer plaats te maken. Maar dat was volledig prima zo, Julie had er geen problemen mee. Ergens diep vanbinnen verkoos ze zelfs dit soort personen, ze waren eerlijk in hun doen en probeerde niet om zich anders voor te doen dan ze zijn. Hij had geen zin om op te schuiven dus stelde hij het ook niet voor. Het zorgde voor enige kalmte in Juliette’s eeuwige woelige innerlijk alsof ze een kalmte vond in het egoïsme van haar buurman op het bankje.

Het enige dat haar afleidde van de kalmte die ze tijdelijk voelde en het boek dat ze voor zich hield was zijn blik die continu op haar gebrand leek te zijn. Ze maakte haar ongemak dan ook duidelijk door hem enkele slokken koffie aan te bieden in ruil voor het verplaatsen van zijn focuspunt. En ze voelde meteen hoe zijn blik haar verliet en voelde hoe enkele spieren, die zich onbewust opgespannen hadden, ontspande. Ze gaf hem het bekertje maar voelde het warme karton al snel weer haar vingers raken. Zijn frons deed haar bijna grinniken maar haar gezicht bleef uitgestreken, de bittere smaak van koffie was duidelijk niet weggelegd voor deze jongen. ”Als het je gelukkig maakt blijf je maar kijken zolang je mij niet stoort” antwoordde ze hem met een kort knikje.

Haar vragen deden hem grinniken en kort bedacht ze zich dat het misschien een reactie was op haar glimlach en het gaf haar een raar gevoel om te ontdekken dat haar glimlach iemand deed lachen maar opnieuw was er geen echte reactie zichtbaar op haar gezicht. Ze was goed in multitasken dus las ze rustig haar pagina verder terwijl hij tegen haar aan het praten was. Zo kwam ze erachter dat hij eigenlijk gewoon, net als haar, genoot van de rust en kalmte die de bibliotheek, en enkele andere plaatsen hier op Genosha, bood. En zo merkte ze ook dat hij niet het type was om eten of drinken af te slaan. Ze schonk hem een zijdelingse blik voor ze hem beantwoordde: “Ik heb je die donut gegeven in de hoop dat je zou zwijgen, dat opzet is duidelijk niet geslaagd, misschien moet ik die donut dan maar terug vragen,” stelde ze vast met een koude grijns op haar gezicht voor ze het deed veranderen in een warmere glimlach om te voorkomen dat hij haar te serieus nam. Zijn lach had aanstekelijk gewerkt en ze voelde haar iets meer op haar gemak bij hem dan ze enkele minuten eerder had gedaan. ”Aangezien jij zo een rustige persoonlijkheid bent zal ik jou volgende keer gewoon komen opzoeken en je een donut meebrengen…,” ze liet de zin even uitdoven terwijl ze bedenkelijk rond zich keek, “Met warme chocomelk dan voor dit kleine kindje”, vervolgde ze terwijl ze kort met haar hand door zijn haar wreef. Koffie is een grote-mensen-drank had ze enkele ouders tegen hun kinderen horen zeggen in de korte tijd dat ze door Parijs gezworven had. Het was iets dat zij al haar hele leven dronk maar blijkbaar was het iets dat niet iedereen kende, laat staan graag dronk. En ze vond het aandoenlijk dat er ook effectief mensen zoals de persoon naast haar, waren die niet van het bittere drankje moesten weten. Het duidde op een zeker kinderlijke onschuld die Julie wist te bewonderen. Ze haalde haar blik weg van zijn haar en richtte het terug op het boek voor ze hem vroeg: “Wens je dan ook extra suiker bij je chocomelk?”. Het was bedoeld om te lachen met zijn kinderlijke wens voor eten en drinken zolang het geen koffie was maar aan de andere kant vond ze het schattig op een niveau wat ze niet gewoon was van zichzelf.

OOC: Het is wat slapjes maar geef me wat tijd om er terug in te rollen :P

She swore vengeance...
On men with dark hearts.

Ze kon een kleine en korte lach bijna niet onderdrukken wanneer de jongen haar vroeg of hij haar al gestoord had, de bedenkelijke blik deed het hem. Hij had haar helemaal niet gestoord en Juliette had door de jaren heen sowieso al geleerd hoe ze zich moest afsluiten van de buitenwereld maar het is altijd fijner als er niemand actief bezig was met haar persoonlijke bubbel te poppen. Dat was dan ook wat ze van hem verwachtte dat hij rustig zou blijven en niet te veel haar persoonlijke ruimte probeerde te betreden. ”Nee je hebt me nog niet gestoord, dat is een prestatie op zich,” vertelde ze hem. Het was ook zo, ondanks het feit dat ze een gesprek, of iets in die aard, aan het voeren waren was het niet zo dat ze zich stoorde aan zijn aanwezigheid en dat was vrij uniek aangezien Julie door de jaren heen maar zelden iemand tegenkwam die ze niet meteen weg wou sturen. “Maak je dus maar geen zorgen, je bent veilig,” vervolgde ze met een scheven blik. Waarom hadden mensen de neiging om zich te verontschuldigen, of ze nu iets verkeerd deden of niet? Als je het gedaan hebt, waarom zou je je nog verontschuldigen nadat het feit gebeurd is? ”Je niet verontschuldigen voor iets dat je niet gedaan hebt, ook niet als je twijfelt of je het nu wel of niet gedaan hebt, vervolgde ze om hem duidelijk te maken dat hij zich niet moest verontschuldigen voor iets waarvan hij niet zeker was of hij het niet of wel gedaan had. Het haalde namelijk niet uit en 95% van de keren dat mensen spijt betuigen hebben ze geen echte spijt dus haalt het vrij weinig uit dat ze de woorden uitspreken. Het enige bereiken is een vals gevoel van vertrouwen tussen beide partijen.

Ze hoorde hem licht grinniken maar besloot om het te negeren al was het maar om haar schaamte te verdoezelen. Een glimlach was zeldzaam en ze deelde ze amper uit gewoonweg omdat ze zich niet gerechtigd voelde tot de bijpassende emotie. Het zorgde voor een zeker gevoel van kwetsbaarheid waar ze absoluut nog niet klaar voor was. Hij staarde haar aan met open mond en Julie moest zichzelf tegenhouden om het gat te sluiten door haar hand onderaan zijn kind te plaatsen en het toe te duwen maar daarnaast kon ze een lach niet onderdrukken. De ongeloof was zo grappig en zo onschuldig. Ze zag hem twijfelen voor een opgeluchte zucht zijn mond verliet, “Nee dank je, laat die kruimel maar zitten, die mag je houden, en ik heb absoluut geen honger dus je mag je eigen eten ook houden” vertelde ze hem met een koude glimlach op haar gezicht. Ze ging heus zijn eten niet stelen, zo was ze niet. Ze had die donut ook alleen maar gegeven omdat ze hoopte dat hij er rustig door zou blijven, liefst van al terug in slaap zou vallen, en omdat zij hem absoluut niet meer moest hebben. Ze kon de pijn bijna van zijn gezicht aflezen, hij zag het helemaal niet zitten om haar, of iemand dacht ze aan zijn gezicht te zien, eten te geven dat origineel van hem was. Het was voor Juliette een nieuw concept, dingen die van een persoon waren, ze was gewoon dat alles zeer apersoonlijk werd gehouden of dat alle eigendommen toebehoorde aan 1 enkele persoon maar op Genosha ging het er anders aan toe. Hier had iedereen recht op eigendom en vrijheid, het concept was vreemd maar ze begon er stilaan wel aan te wennen.

Vanuit haar ooghoek ving ze zijn grijns op toen ze sprak over zijn rustige persoonlijkheid, het was waar, hij straalde veel kalmte uit wat het voor haar makkelijk maakte om zich in zijn aanwezigheid te bevinden. Daarnaast was het ook makkelijker om andere mensen weg te houden met een ander menselijk lichaam dan met een haar aura. Ze liet haar hand kort door zijn haar glijden en merkte op hoe hij zijn ogen sloot. Kort vroeg ze zich af of ze misschien iets verkeerd gedaan had, of ze misschien een verkeerde handeling had uitgevoerd maar besloot bijna meteen daarna dat ze zich daar niet mee kon bezighouden, en hij ademde nog. Dat was het belangrijkste toch? Het feit dat hij extra suiker in zijn warme chocolademelk wilde verraste haar niet eens, hij was zo kinderlijk en naïef dat hij eerder 7 leek te zijn dan late teens. ”Oké, extra suiker, dat is dan genoteerd. Ik heb geen idee wat mensen doen voor hun ouder. Ik weet alleen dat de meeste kinderen zoetekauwen zijn, en jij past perfect in die categorie, of niet soms?” vroeg ze hem. De iets of wat vrolijke ondertoon in haar stem ontging haar niet maar opnieuw besloot ze om het te negeren aangezien ze het niet helemaal kon thuisbrengen. Haar ogen waren weer gericht op het boek maar tegelijkertijd registreerde ze alle bewegingen naast haar. Ze richtte haar ogen terug op de jongen naast haar wanneer hij haar een vraag stelde, “Hmmm, geen idee, ik denk dat het toeval dat zal moeten uitwijzen wanneer jij mij, en bijhorende chocolademelk, ziet,” vertelde ze hem grijzend. Ze prees de god, goden of het oneindig zwarte niets dat ze een hoge concentratie had anders was ze de draad van het verhaal al lang verloren. Wanneer hij vroeg welkboek ze aan het lezen was richtte ze de vuilbruine kaft in zijn richting. Het leder was versierd met enkele uitstulpende lijnen zonder al te veel poespas en de sierlijke gouden letters lazen ’Émile Zola’, “Nana van Émile Zola, ik begrijp het hoofdpersonage vandaar dat ik het lees,” vertelde ze hem. De geur van oud boek kwam van de vergeelde bladeren af en hier en daar waren de gedrukte letters al wat vervaagd maar het verhaal boeide haar ondanks het feit dat het meer dan 150 jaar oud was. “Wat lees jij zoal graag?” vroeg ze hem met een geïnteresseerde blik, ”Of ben jij meer het voorlees type?” vervolgde met een kleine glimlach.

She swore vengeance...
On men with dark hearts.