Bite rawr, sugarheart - Delia & Zoey

Ze keek arrogant naar een mutant die het in haar hoofd haalde om haar aan te kijken, alleen maar met een nieuwsgierige blik vanwege Delia's uiterlijk. Op haar hele gezicht stond geschreven dat als ze niet gauw terug omkeek naar d'r eigen vreten, ze de avond niet zou halen. In plaats van een broodje, ontbijtgranen of iets wat ook maar op ochtend eten leek, zat zij met een taco in d'r handen. Eigenlijk twee, maar ze had de eerste al op gegeten. De hete pepers brandden op haar tong. Delia gaf geen fucks. Als de kruiden nog ietsje pittiger waren geweest, hadden ze vast en zeker haar tong doorbrandt. Alsof het sterk zuur was. Eén mondhoek krulde omhoog door die innerlijke gedachte, waarna ze door had dat er een groepje vlak bij haar in de buurt was gaan zitten. Ze hadden het er op gewaagd, aangezien ze met meerdere waren. Zij hief enkel een wenkbrauw op alsof ze onder de indruk was. Wat ze dus totaal niet was. Dat was het mooie aan haar, ze was niet echt te peilen. Ze kon mensen met een gemeende, brede glimlach aankijken en alsnog in gedachten denken hoe het was om de kleren waar in ze stonden te verbranden. Daar haalde ze haar gelukkigheid vandaan. Sluwheid en controle. Misschien. Ze had geen idee wat ze zichzelf moest noemen. Vooral iemand die hield van duistere dingen. En dat liet ze dan ook duidelijk zien. Met twee oortjes in stond ze op nadat ze de laatste kruimels uitbundig van haar vingers gelikt had, ze schreeuwden overduidelijk niets minder dan keiharde death metal. Dat was één van de redenen waarom meerdere mutanten van het groepje haar volgden met hun ogen. De troep die ze gemaakt had liet ze mooi liggen, dat mochten de schoonmakers of kantine wijven wel opruimen. Met een simpele tong uitsteking en middelvingers omhoog verliet ze de kantine achter uit lopend en door naar de ruimte waar ze moest wezen.

De Danger Room was haar plicht van vandaag. Met wie had ze geen idee, daar zou ze zo meteen wel achter komen. Ze rook de pepers nog van de taco's van haar vingers, zelfs nu haar handen simpel langs haar heupen heen en weer wiegden. Haar hoge, zwarte stiletto's tikten met een flinke echo wanneer ze op de beneden verdieping liep. Ze had nog kort getwijfeld wanneer ze vanochtend haar kamer zou verlaten of het een verstandige keuze zou zijn om deze aan te trekken, ze wist niet wat haar voor training te wachten stond. Maar dan nog; al haar schoenen waren hakken of stiletto's en stil was ze sowieso nooit echt dus had ze simpel haar schouders opgehaald en had haar slaapkamer deur met een harde knal achter zich dicht getrokken. Leuk voor haar kamergenoten die nog lagen te rusten. Met nadruk op lagen, waarschijnlijk. Ze betrad de ruimte die de Danger Room moest voorstellen en zag meteen dat deze sowieso veel gecompliceerder in elkaar zat dan ieder ander lokaal. Deze was zoveel technischer en had een volledig simulatie systeem. Ze grijnsde. Dit was helemaal niet verkeerd. Zodra ze even een rondje draaide had ze ook in de gaten dat ze in haar eentje was en liep naar de controle machine, waar alles al ingesteld stond. Ze hoefden enkel een hendel om te trekken en in de cabine te stappen, waarna alles vanzelf zou gebeuren. Dus leunde ze met haar kont tegen de machine aan, met haar ogen op de deur gericht waar ieder moment vast wel iemand anders doorheen zou komen en sloeg haar armen over elkaar.

“Wat.” Dat was haar enige reactie. Meer verliet haar mond niet toen ze te horen had gekregen dat ze nodig was in de Danger Room. Waarom de school een lokaal – of kamer – had die zo heette, dat ging haar brein te boven. Ze besloot echter het spelletje maar mee te spelen, want veel kon ze er toch niet tegen doen en dat wist ze. Okay, ze kon in haar eigen kamer blijven. Gewoon niet komen opdagen. Helaas woonde ze in de school, dus de leraren zouden haar toch wel komen ophalen ofzo. Zoey snoof en stond op van haar eenpersoonsbed. Met veel gestommel wist ze de deur van de kamer te bereiken, waar ze even bleef staan om om te kijken naar haar nichtjes. Die wisten al wat haar vandaag te wachten stond. Nou ja, waar ze vandaag moest zijn. Geen van hen wist wat haar te wachten stond. Niet dat die gedachte haar beangstigde, maar ze wilde wel graag weten wat er ging gebeuren. Eén van de redenen waarom ze eigenlijk zo vroeg vertrok. Een andere rede was om te ontbijten en de meest belangrijke van allemaal was de weg vinden naar de Danger Room. Hiervoor had ze immers nog nooit gehoord van de ruimte en wist ze dus niet waar ze moest zijn. Oh well. Dat kwam na het ontbijt. Eerst eten en dan zag ze wel verder.

Zoey liep al snel de kantine binnen en ging op weg naar de plek waar al het voedsel te vinden was, maar onderweg zag ze nog een aantal types aan tafel zitten die er, naar haar mening, bet uitsprongen. Zoals het zwartharige meisje wat eenzaam aan een tafeltje zat te genieten van een… Taco? Onder de indruk staarde ze iets langer naar het meisje met de taco in handen dan de bedoeling was, waardoor een arrogante blik aan haar werd geschonken. Deze rivaliseerde ze door sarcastisch met haar ogen te rollen en liep toen verder. Tch. Sommige mensen hadden het wel erg hoog in hun bol. Ach, wat boeide het. Ze had nog zat andere mutanten om haar heen waar ze wel bevriend mee kon raken, right? Lichtjes grijnzend pakte ze wat ze wilde hebben en ging toen aan een lege tafel zitten. Op het moment had ze niet echt behoefte aan gezelschap en wilde ze slechts haar ontbijt in stilte opeten, zodat ze zich klaar kon stomen voor de Danger Room. Ze had gehoord dat er nog een andere mutant aanwezig zou zijn, maar ze zou bij God niet weten wie. Of wat de bedoeling ervan was. Wat het ook was, het klonk interessant genoeg.

Nadat ze haar ontbijt naar binnen had gewerkt, begaf ze zich naar haar volgende bestemming. Inmiddels kende ze de school wel zo’n beetje, dus ging ze naar de enige plek binnen het gebouw waar ze nog niet was geweest. Volgens haar logica moest daar de Danger Room zijn, aangezien ze daar nog niet was geweest. Gelukkig leek ze voor het eerst eens gelijk te hebben, want ze betrad al snel een hightech ruimte, compleet met simulatie systeem en al. Dat de school zoiets als dit had, was tot nu toe slechts niets meer dan een vage roddel voor haar geweest en nu zag ze het met eigen ogen. Net als het zwartharige meisje van de kantine daarnet. Zoey keek verward naar de vreemdelinge en hield halt in haar wandeling naar binnen. Een paar stappen bij de deur vandaan hield ze halt, haar hazelbruine ogen op het meisje gericht. “Euh,” begon ze vertwijfeld. “Ben jij degene die met mij deze shit moet doen?”

Delia zuchtte geïrriteerd wanneer ze voetstappen hoorde die van buiten de deur vandaan kwamen. Hopelijk was het degene die ze nodig had voor deze shit simulatie anders was ze hier net zo gauw weer weg als ze gekomen was. Ze had wel wat betere dingen te doen vandaag. Zoals Call of Duty met haar broerlief in zijn kamer, heerlijk mensen dood schieten. Dead Island was ook wel grappig, zolang ze maar iets kon choppen. Alice Madness Returns viel daar ook onder. Sterker nog die had ze gister nog gespeeld op d'r laptop, no fucks given wanneer ze het geluid op z'n allerhardst had gezet en één van d'r domme blonde kamergenootjes er over ging zitten janken. Letterlijk. Ze gaapte net op het moment wanneer de brunette binnen kwam gelopen. Een brunette. Are you fuckin'. Op z'n minst had ze nog op één van d'r kamergenoten gehoopt, kon ze daar eens leuk mee dollen. Die verlegenheid eruit beuken of iets. Oh, Claire zou helemaal leuk zijn geweest. Dat wijf wat zomaar dacht aan haar spullen te komen zonder toestemming. Twee keer. TWEE KEER. Dat shitwijf zou d'r aframmeling nog krijgen als het aan haar lag. Wanneer, dat wist ze nog niet. Of eigenlijk wel, sowieso op een onverwacht moment. Zodra ze op d'r zwakst was, ha. Delia had geen idee of ze hier cijfers zouden krijgen, maar als dat wel zo was, dan zou ze haar lessen sowieso saboteren zodat ze met enkel lage aankwam kakken en dan aanstellerig ging zitten janken in hun kamer. En dan kon ze het er nog meer inwrijven dan dat het achterlijke rapportje al deed.

Het meisje trok d'r lippen van elkaar. Ohshit, nu begon het al. Ze wou nu al contact maken? Delia trok ongelovig een wenkbrauw op en zo gauw als ze uitgesproken was, kon ze het niet laten om de opkomende lucht vrij te laten en keihard een boer in haar gezicht te laten. Zo'n eentje die je als het ware kon proeven. De pittige geur van de taco's kon zij zelfs nog ruiken. Alleen had zij daar geen problemen mee. Als je goed rook was de geur van sigaretten ook nog er in vermengd. Nu ze eraan dacht, had ze eerlijk gezegd wel zin in nog een sigaret. Al was het alleen maar om de niet rokers in deze school te irriteren. Ze was nieuwsgierig of deze griet daar ook tegen was. Aan de ene kant leek ze wel koel genoeg om het te accepteren, maar te appreciëren, daar twijfelde ze over. Ochwel. Ze trok een grijns die niet te weerstaan was en sprak luid. ''Ik geloof het wel,'' knikte ze er nog achteraan met een misschien iets te enthousiaste stemming. Vlak wanneer ze haar ogen asociaal over het meisje liet scannen en bij haar voeten eindigde, ging er een vrij harde metal ringtone af die vanuit haar broekzak kwam. Bring Me The Horizon die It Never Ends schreeuwde zonder genade. Ze grinnikte en haalde het ding tevoorschijn. Alleen wachtte ze tot de ringtone uiteindelijk na een halve minuut stopte, terwijl ze hem alleen maar harder had gezet. Genietend drukte ze hem aan en zag dat ze een smsje had ontvangen van niemand minder dan haar broerlief. Gauw ontgrendelde ze het scherm en las de tekst die op een zwarte achtergrond gegrift stond met witte tekst. 'Sla dat kutkind helemaal in elkaar Del <3' Delia giechelde overdreven hard en keek er met sprankelende ogen naar, waarna ze die blik naar het meisje toe richtte en er eigenlijk wat gestoord uit zag. De gedachte dat ze vast naar haar ontbijt, sigaretten en metal rook overtuigde haar er alleen maar meer van dat ze plezier had.
Zodra ze het apparaat had opgeborgen draaide ze zich om naar de machine en zag dat ze alleen nog maar de hendel over hoefden te halen en in de cabine hoefden te staan, die hen vanzelf naar de simulatie zouden brengen. Met een slik die niet te zien was haalde ze de hendel over, waarna ze, of het meissie dat nou wilde of niet, haar gauw naar de ruimte duwde waar ze in moesten stappen. ''Beetje meewerken graag, ik wil hier snel opgetyft zijn.'' Sprak ze met rollende ogen en merkte hoe er een stomend geluidje achter haar vandaan kwam zodra ze beide in de cabine stonden. De deur sloot vervolgens en een analyserend geluid volgde. Een groene laser ging over hen heen, waar Delia alleen maar stil bij stond. Misschien wat zuchtend afwachtend, maar ze liet het wel gebeuren. Het was toch een deel van de simulatie en het had geen zin als ze nog meer ging zuchten en stoten voor helemaal niks. Ze zei het net zelf al; ze wou hier zo gauw mogelijk weer opgerot zijn.
Voor heel even sloot ze haar ogen en stelde zich voor hoe ze naar het glas keek waar de controleruimte achter zat. Ze opende haar ogen terug weer en tot haar verbazing was dat glas verdwenen, de ruimte waar ze net sowieso in hadden gestaan was volledig verdwenen. Het was een vrij grote cabine geweest, maar in vergelijking met waar ze nu waren was dat niets. Ze stonden in een kamer, een vrij witte kamer. Tenminste, in eerste instantie leek het haar heel vredig, tot ze aan het licht gewend raakte en het helemaal niet zo spierwit was. Het drong tot haar door waar ze waren. Was dit nu een ziekenhuiskamer? Dit was er één. Jep. Godver gejank. Gingen ze nu echt vechten in een ziekenhuis? Wat was dat nou voor fucking flauwekul? Was dit waar ze moesten vechten? Dat kon toch niet. De kamer was vet klein en vol met schroot waar ze zelf niet eens voor één seconde hun blik van de vloer af konden halen, wilden ze niet als een malloot op de grond vallen. Delia zuchtte vrij hard en keek rond, naar buiten. Er stond een grauwe lucht, net zoals op Genosha Island. Alleen deze was toch een tikje anders, ze kon ruiken dat dit niet langer meer het eiland was waar ze op leefden. Ze rook niet alleen smerige ziekenhuis geuren maar ook de geur van de buitenlucht. En dat was verreweg van die ze gewend was. ''Dit is het? Serieus? Fuck this shit, ik ben weg. Ik ga hier niet met je vechten, of whatever we moeten doen.'' Zei ze misschien iets te luid en liep vervolgens ruig stappend over de troep heen van de kamer. Een willekeurig infuus, thermometers, oude handdoeken waar wist zij veel wat mee gedaan was en ook, zodra ze beter keek, een oud bloedspoor dat langzaam aan naar de deur liep en daar onderdoor verder ging. Geïnteresseerd trok ze een wenkbrauw op, maar draaide zich eerst nog om naar de brunette. ''Wat een kutgrap. Kutdocenten. Hoezo een fucking ziekenhuis? Het is niet eens nieuw, het ruikt hier naar dooien en serieus, oude mensen zijn zo fucking ranzig. Ik haat oude graftakken.'' Waarom vertelde ze haar dit überhaupt? Ach, ze had gewoon iemand nodig om haar innerlijke irritaties eruit te gooien en aangezien ze nu met dit kind opgescheept zat, kon ze er beter gewoon het beste ervan maken.

Vrij vlug had ze zich terug omgedraaid naar de deur waar ze nu recht tegenover stond en stond op het punt om haar hand daar op te leggen, tot ze zachte voetstappen hoorde en een vaag gorgelend geluid. Nu ze de deur beter bekeek zag ze dat er misschien niet iets helemaal pluis was hier. De wanhopige krabsporen op de deur deed haar hart ietsje sneller bonken uit enthousiasme. Ze was nu eenmaal een fan van horror stuff en dode dingen. Ze duwde de plakkerige en vooral stinkende deurklink langzaam en voorzichtig omlaag. Haar andere hand hield ze voor haar neus, de stank werd haar teveel. Zelfs in die korte tijd dat ze hier stond. Zo erg drong het door in haar neusgaten. Op het moment dat ze de klink naar zich toe wou trekken, verdween de stilte die er geheerst had doordat er iets of iemand met een luide knal vanuit de andere kant tegen de deur aan viel. Delia schrok zich de tering en deinsde meteen achteruit, waardoor de klink zonder pardon terugschoot in zijn plaats, alleen niet op tijd om het slot in de deurpost te laten sluiten. Een nog ergere rottende geur vulde haar neus. ''Holy shit, die stank,'' bracht ze met een zachtere stem uit dan ze net had gedaan, in één hap adem. Ze keek niet naar Zoey, hield haar ogen stevig gefixeerd op de deur. Het was heel even stil. Voor heel even maar. De stilte die hen beide koesterden, voor de bom viel. Het ding breek door de deurpost heen, liet de deur vrij hard tegen een kast aan knallen die in het bereik van de deur as stond en op dat moment ontbrak bij Delia zuurstof. Ze was heel even verbijsterd, voor heel even maar tot ze terug bij zinnen kwam en door had dat het monster hen op het oog had. Zonder te kijken of er iets binnen handbereik lag dat ze kon gebruiken als wapen, focuste ze zich op haar mutatie en liet drie ballen achter elkaar uit haar borstkas ontsnappen. Eén daarvan smeet ze onmiddellijk tegen de lopende gast zijn harses en met een schreeuw viel hij neer op de grond, plotseling zwak en verpieterd. ''Een fucking zombie apocalypse!'' Grijnsde ze breed en bijna juichend, als het niet voor haar ervaring was dat zombies juist op geluid afkwamen. ''Dat is fucked up geniaal, we moeten tegen die shitgasten vechten in plaats van tegen elkaar.'' Zei ze verder wanneer ze angstloos naar de deur liep en de gang in keek of er nog meer gruwelijke monsters in de buurt waren. ''Tenzij je wilt dat ik je in elkaar ros, dat mag van mijn part ook,'' sloot ze af met een ongehoorzame giechel en pruillipje.

-Sorry voor de late post en daarom deze extra lange en ik had gewoon zin om te typen ahaha <3

De woorden hadden haar nog niet verlaten of het onbekende meisje had al een reactie klaar. Niet eentje met woorden, zoals ze eigenlijk wel had verwacht, maar eentje met een pittig luchtje aan. En ook een beetje een sigarettengeur. Zoey waaide nonchalant met haar vlakke hand voor haar gezicht en floot. “Die was zeker een acht en een half waard,” reageerde ze net zo nonchalant als haar hand had bewogen. Een normaal meisje zou verontwaardigd zijn door die actie, maar Zoey was niet normaal. Zij was anders om vele verschillende redenen. Bovendien was ze tussen de jongens opgegroeid, waar dit een standaard uitwisseling was, dus echt een probleem was het voor haar niet. Misschien vond ze het ergens wel onbeschoft, maar daar had ze gelukkig totaal geen last van. Die gedachte zat ergens ver in een hoekje geduwd en had geen kans om het daglicht te kunnen zien. Het meisje grijnsde breed en vertelde haar dat ze vandaag inderdaad met elkaar opgescheept zaten, voor zover zij het geloofde. Zoey knikte en merkte dat het meisje haar van top tot teen inspecteerde, waarna ze uit automatisme hetzelfde deed. Haar inspectie werd enkel verstoord door het plotselinge geluid dat afkomstig was van de vreemdelinge. Een telefoon werd niet veel later tevoorschijn gehaald, waar ze met een lichte frons naar staarde. Ging het meisje niet opnemen? Of was het een sms die ze had gekregen? Hoewel nieuwsgierig besloot ze er niet teveel aandacht aan te besteden. Ondanks alles wist ze nog wel wat privacy was en respecteerde ze dat.

In plaats van haar blik op de andere zwartharige gefocust te hebben, liet ze haar hazelbruine ogen nog eens over de kamer heen glijden. Dit lokaal zag er zo high tech uit vergeleken de anderen, dat Zoey het amper kon geloven dat ze nog op dezelfde school zat. Ze kon het gewoon niet bevatten. Het was zo’n ontzettend vreemde gedachte. Vooral als je naging dat al die andere lokalen er vrij standaard uitzagen. Misschien zelfs oud en verlaten als je naar het handenarbeidlokaal keek. Zoey was zo in haar gedachten verwikkeld dat ze niet had meegekregen dat haar gezelschap inmiddels naar het controlepaneel was gelopen. Ze werd zelfs pas teruggeroepen op aarde toen ze vooruit werd geduwd. Verward keek ze over haar schouder naar de ander, die haar vertelde dat ze een beetje mee moest werken zodat ze weer snel weg zouden kunnen. “Oh, right,” mompelde ze afwezig, terwijl ze richting een cabine werd geduwd. De geluiden die werden gemaakt, zorgden voor heel wat afleiding, waardoor ze niet echt meekreeg op wat voor een toon er tegen haar werd gesproken. Pas toen de groene laser verscheen, leek ze weer wat wakker te worden. “What the fuck,” floepte ze eruit toen ze het zag. Het was niet eens een vragende, maar meer een soort statement.

Het ene moment stonden ze nog in de cabine, het andere moment waren ze in een geheel andere ruimte. Waar ze voorheen in hadden gestaan was al vrij groot geweest, maar vergeleken deze plek was het een nietige ruimte geweest. Zoey liet haar blik nogmaals rondgaan en constateerde dat ze in een vrij oude ziekenhuiskamer stonden. Nou ja, oud… Was dat wel het juiste woord? Het zag er eerder verlaten uit, zoals in de horror games die ze vaak zat had gespeeld in het verleden. Zonder er echt over na te denken, herhaalde ze de laatste woorden die ze gesproken had en toverde een verwarde uitdrukking op haar gezicht. Waarom stonden ze in godsnaam in een ziekenhuiskamer? Wat was überhaupt de bedoeling van deze hele simulatie? Ze waren pas net aangekomen, maar ze had er nu alweer genoeg van. Haar partner dacht er schijnbaar hetzelfde over, want die deelde mee dat ze weer wilde vertrekken. “Mee eens,” gromde Zoey nukkig, haar blik op de grond gericht terwijl ze een aantal stappen nam. Zacht gevloek verliet haar mond toen ze ondervond dat lopen hier nog heel moeizaam ging. Na een paar passen te hebben gezet gaf ze het op en bleef stil staan, haar hazelbruine ogen gericht op de buitenlucht. Die zag er grauw uit en als ze het in één woord moest omschrijven, zou ze bijna ‘onheilspellend’ gebruiken. Had ze dit soort scenario’s niet eerder gezien? Niet in het echt natuurlijk, maar wel in video games en dat soort dingen.

''Wat een kutgrap. Kutdocenten. Hoezo een fucking ziekenhuis? Het is niet eens nieuw, het ruikt hier naar dooien en serieus, oude mensen zijn zo fucking ranzig. Ik haat oude graftakken.'' Zoey had bijna gelachen, was het niet om die opmerking over die dooie lucht. Terwijl ze een wenkbrauw ophief, besloot ze om zich te focussen op haar reukvermogen, maar kreeg daar bijna meteen spijt van. Het meisje had gelijk, het rook hier inderdaad alsof mensen gestorven waren. “Die simulatiekamer heeft vast al het geld opgevreten, daarom krijgen we afdankertjes als simulatieruimtes,” sprak ze ietwat geïrriteerd. “Ik had meer verwacht hoor, vooral na het zien van die duur uitziende high tech kamer.” Terwijl de vreemdelinge zich inmiddels weer op iets anders had gericht, besloot Zoey nog een poging op lopen te wagen. Pas nu viel haar het oude bloedspoor op, waar ze dan ook nieuwsgierig naartoe liep en ernaast hurkte. Dit was, voor zover zij wist, niet normaal in een ziekenhuis. Of wel? Het was de luide knal die haar liet opschrikken van het bloedspoor, waarbij ze angstig haar blik op de deur een paar meter van haar vandaan richtte. “Wat was dat?” vroeg ze, hoewel ze niet echt een antwoord erop verwachtte. Een misselijkmakende geur vulde haar neusgaten en Zoey moest haar uiterste best doen om niet te kokhalzen. Ze opende haar mond om er een opmerking over te maken, maar het meisje was haar voor. Niet dat ze het zelf beter had kunnen zeggen, want de woorden werden uit haar mond getrokken.

De stilte die daarna viel was alles behalve aangenaam. Zoey wist niet waarom, maar het voelde als een stilte voor de storm en dat idee stond haar absoluut niet aan. Haar blik gefixeerd op de deur hield ze onwetend haar adem in, maar in plaats van dat ze die liet gaan, inhaleerde ze nogmaals scherp toen de deur met flink wat kracht werd opengezwaaid en tot stilstand kwam door een kast. Ze wilde opspringen, iets doen, een reactie geven, maar ondervond dat ze als vastgenageld aan de grond zat. Was dat nou een zombie? Een echte, levende zombie? Oh wacht, zombies leefden niet echt meer, of wel? Nog voor ze een kans had verder daarover na te denken, had de vreemdelinge al een eind gemaakt aan het niet-leven van het monster. Verdwaasd richtte ze haar hazelbruine ogen tot het meisje, wellicht ietwat uit haar doen door diens mutatie. Dat was best een… Awesome mutatie. “Ik neem mijn woorden terug,” grijnsde Zoey tegen haar gezelschap. “Dit is een awesome simulatie.” Na dat gezegd te hebben kwam ze recht. Gehurkt blijven zitten had geen nut en dan had ze niet de kans om hersens in te slaan. Hier had ze als tiener alleen maar van kunnen dromen. Die kans liet ze nu dus echt niet gaan. Haar enthousiasme kwam daarna als een donderslag, evenals de adrenaline die meteen werd aangemaakt, en ze volgde de mutant zonder pardon de deuropening in.

“Nah, zombies neerslaan klinkt net iets leuker,” reageerde ze op de zwartharige haar woorden, waarna ze rondkeek om een wapen te kunnen spotten. “Ik heb alleen geen mutatie dat dit makkelijker voor me maakt,” mompelde ze daar achter aan. Ze verdween terug de kamer in en ging snel te werk. Net als in ieder ander ziekenhuis, stond in deze kamer nog een aantal bedden, hoewel deze er erg vervallen uitzagen en grotendeels gesloopt waren. Daar zocht ze echter niet naar. Nee, meestal stond naast zo’n bed nog één of andere paal waar een infuus aan hing. Als ze een stang van die dingen kon bemachtigen, dan had ze tenminste iets waar ze zich mee kon beschermen. Het geluk stond echter aan haar zijde; ze vond al snel een iv paal op de grond. “Als ik dit nou van elkaar los kan draaien…” mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze deed wat ze net verwoordde. “Ah, there we go.” Nu ze een wapen in de hand had, liep ze terug naar de deuropening, klaar om één van haar jeugddromen waar te maken. “Waar wachten we nog op?” sprak ze met een glimlach tegen de mutant, inmiddels bijna sprintend de gang op. Ze kon het lage gegrom van de andere zombies al horen. Het voelde bijna als vroeger, toen ze zulke games met alle liefde in de wereld speelde. Het enige verschil met toen en nu, echter, was dat dit ietsje echter aanvoelde.

PARTY HARDY. FUCKING PARTY. Dat was hetgeen wat continu door haar hoofd heen ging en ze wou het bijna van de daken af schreeuwen zodra ze de gang doorging en die dan ook rondkeek. Meerdere bloedsporen lagen hier en daar op de eerder witte bevloering, wat nu meer beige leek, en zoal ook op de muren. Niets was meer te herkennen als verse, het was allemaal verrot, bruin en bedorven. Toch raakte ze al wat meer gewend aan de geur. Al zou dat vast komen omdat ze nog maar één zombie waren tegengekomen en de rest er aan zat te komen, ze kon het voelen van binnen. Dat nerveuze gevoel dat veranderde in plezier en de realisering dat dit allemaal echt was. Ook al was het een simulatie, ze zweerde dat als ze gebeten werd.. het echt pijn zou gaan doen. Toch vond ze het niet beangstigend, er was toch zo'n domme blonde schoolhoofd en andere zusters die haar konden genezen. Misschien was het er zelfs niet eens meer zodra ze uit deze achterlijk goede simulatie kwamen.

Met de twee zwarte, grote en paars gloeiende ballen nog over van haar mutatie, die rustig om haar bovenlichaam heen zweefden, draaide ze zich om naar de ruimte waar ze net letterlijk in gespawnd waren.
''Jou.'' Antwoordde ze het meisje haar vraag die aardig naar haar gesteld was, maar ze lelijk beantwoord had. Ze volgde de blik van haar, die naar een kant van de gang leidde en wanneer ze beide stil stonden hoorde ze het geluid van wat ze vaker in videogames gehoord had. Zombies die vol smart wachtten op een pak slaag, met het gekletter van hun vuile bloed tegen de muren als gevolg. Wat er al veel was gebeurd hier, aan de bloedsporen te zien. Was zij even blij dat ze geen blote voeten had, zoals die natuurfreak waar ze les van hadden gekregen. Eleanor was haar naam, als ze het niet mis had. Eerder Freakanor.

Inmiddels waren er ook voetstappen te horen, ze roken duidelijk de geur van vers vlees en bloed, wat ze waarschijnlijk al in dagen, weken niet meer hadden geroken. Zo lang was het geleden dat het even duurde voor ze de geur herkenden en zich plotseling herinnerden, als er überhaupt leven in hen zat, hoe het was om gezonde mensen ziek te maken tot de dood als gevolg. Een echte dood als het lichaam volledig opgegeten was of een ondode zijn. Delia was beide zeker niet van plan om met haar te laten gebeuren. Wat de brunette mocht doen was haar probleem, ze ging haar niet helpen. Ze zei dan wel dat ze dit samen gingen doen maar van haar mocht ze stikken. Dit was Delia's feest als ze het voor het zeggen had. Vanuit de deur naast de kamer waar ze net uit waren gekomen klonken spullen die omvielen en vlak daarna een loper die van achter hen de hoek om kwam gelopen. Aangezien Delia dichterbij stond liet ze een standvastige grijns op haar lippen verschijnen, waarbij haar oogleden tevoorschijn toverden dat ze dit genieten vond en hief daarna een hand die ze kalm ronddraaide in de lucht. Het was in principe niet nodig om haar handen te gebruiken, immers alleen focus op haar mutatie en dat was al genoeg. Toch vond ze het leuk om te doen alsof ze daarmee juist meer controle had en er meer mee kon spelen.

Zonder pardon had ze met een bal door het hoofd van de man, of vrouw het was toch onherkenbaar, er af geslagen. Haar mutatie was er volledig doorheen gegaan, waardoor er nu duizenden stukjes verrot vlees en stinkend bloed tegen de hoek van de muren aan was gesplat en ook de minste druppeltjes op haar witte huid van haar gezicht aan was gekomen. Op haar kleding was het nauwelijks te herkennen, gezien dat voornamelijk zelf al zwart was. Ze draaide zich om naar de brunette, tuitte haar lippen voor kort en liet haar laatste gecreëerde bal vol kalmte rondom haar bovenlichaam draaien. ''Dit is saai.'' Zuchtte ze met een verveelde stem. ''Ik wil meer, meer, meer!'' Schreeuwde ze in de volgende seconde, met iedere 'meer' die ze uitsprak met een luidere stem. Hierdoor zou hopelijk de boel een beetje opleven. En ja hoor, ze had gelijk. Voordat haar stem uitgegalmd was door de kille, vele gangen die het ziekenhuis had, was de deur opengebroken van de kamer die naast die van hen zat. Niet één, twee of drie maar zelfs zeven van die fuckers kwamen er uit gelopen, allemaal als een belachelijke polonaise. Delia lachte. Niet zomaar. Nee, een kakelende heksenlach verliet haar keel, waarna ze op de tafel ging zitten die ze eerder had zien staan, voelde hoe die even wiebelde om te wennen aan haar gewicht. Het was al een oude tafel, laat staan dat hij het aan kon als ze er op ging staan. Toch hief ze een wenkbrauw omhoog bij de gedachte dat ze het zou proberen.

Haar ogen gingen naar de paal die de brunette vast hield, die ze herkende als de stomme paal waar allerlei infusen aan werden gehangen. Waar het nu totaal niet voor gediend werd. Het was bovendien geen normaal ziekenhuis meer. Alle patiënten waren dood, ondood. Precies de manier wat ze wél leuk vond aan dode mensen. Ze haatte mensen. Delia likte haar onderlip, waarna ze zich terug van de tafel bevond, aan het lemmet trok aan de binnenkant van haar beha en vervolgens wanneer ze aan haar mes gewend was met een noodkreet op één van de stinkende flikkers af rende. Genade was er niet bij. Ze stak het recht door z'n hoofd, waardoor er alleen nog maar ranzig bloed op haar terecht kwam. Ze had mazzel dat ze net op tijd haar lippen terug op elkaar had geperst, voor er echt bloed in haar mond was gekomen. En als er iets was waar ze dan wel van zou moeten overgeven, was het dat. De gedachte alleen al draaide haar maag om. Meteen gooide ze het nu echt dode lichaam naar de grond, waarna ze zich op de volgende stortte en hem naar de grond trok. Plezierig stak ze haar mes met een gestoorde lach meerdere malen door z'n morsdode brein heen tot hij echt geen enkel geluid meer wist te produceren. Dit was pas leven. Bij de doden.