No escape from reality (&Robb)

Het was zo’n dag waarop alles tegenzat.

De blondine had zichzelf na een nacht vol nachtmerries met moeite uit haar bed geschopt met het plan om buiten te gaan rennen, om haar gedachten te verzetten. Eenmaal buiten werd ze begroet met het geluid van zachte zomerregen die op de trainingsbaan kletterde. Ze was niet van suiker gemaakt, hield Alice zichzelf voor, en ze was begonnen aan haar bijna dagelijkse rondje rondom de trainingsbaan en de school zelf, alleen om een paar minuten later begroet te worden door een ware wolkbreuk die in de lucht was verschenen en boven het eiland losbarstte. Zo erg had ze het niet gevonden als het koude regen was, als een verfrissende douche, maar in plaats daarvan was het warme regen die haar alleen maar klam en benauwd deed voelen.

Alice was weer naar binnen gegaan en had zich in de erker van de gigantische woonkamer geïnstalleerd, haar knieën opgetrokken op de vensterbank. De regendruppels druppelden hoorbaar van haar drijfnatte kleding op de stenen vensterbank, maar veel deren deed het haar niet. Ze had zichzelf al voorgenomen dat ze niet naar de lessen zou gaan vandaag. Niet omdat ze vond dat ze alles al wist zoals sommige arrogante onsterfelijke mutanten op het eiland meenden, dat zeker niet, maar omdat ze er simpelweg de energie niet voor had vandaag. Ze voelde zich leeg. De nachtmerries die bijna elke nacht terugkwamen putten haar uit en het besef dat ze hier eigenlijk niet hoorde overviel haar opnieuw. Ze was een tijdreiziger uit een ander tijdperk, hier permanent neergestreken omdat ze niet anders kon, omdat ze afhankelijk was van de hulp van anderen. Ze had dood moeten zijn.

Met haar hoofd rustend op haar knieën keek Alice naar buiten, naar de tuinen en de zee erachter. De zee was onrustig vandaag, was bijna net zo grijs als de lucht. In gedachten verzonken staarde ze naar de ruiten die zich langzaam vulden met de druppels die tegen het glas aan sloegen, totdat een leraar haar ruw uit haar gedachten hielp. Of ze van de vensterbank af wilde gaan, luidde het. In plaats van te antwoorden met haar gebruikelijke sarcastische opmerking, deed Alice voor een keer wat er van haar gevraagd werd. Ze stond op en liep zonder verder commentaar de woonkamer uit, naar de ingang van het schoolgebouw. Tot haar grote verrassing regende het niet meer, en ze besloot maar om van het verbeterde weer gebruik te maken totdat het opnieuw zou gaan regenen.

Rennen? Nee, daar had de blondine geen zin meer in. In plaats daarvan slenterde ze het schoolterrein over, waar haar voeten haar ook maar heen zouden leiden.
Alice was bij een doodlopend pad aangekomen – de paardenstal, een plaats op de school waar ze nog nooit eerder echt was geweest. Ze wilde eigenlijk rechtsomkeert maken en doorlopen, maar er was iets dat haar naar de stal toetrok. Het leek op vroeger. Het leek op thuis. Ze waadde door het pad, dat was bezaaid met modderpoelen door de regen van de ochtend, en maakte de deur open. Enkele paarden begroetten haar met een hinnik, en bijna zonder het te merken verscheen er een glimlach op Alice’s gezicht. ‘Ik heb geen wortels voor jullie mee, sorry,’ verontschuldigde ze zich voordat ze naar het paard liep dat recht tegenover de deur stond. ‘Jij bent mooi,’ zei ze tegen hem met een lieve stem die niet veel studenten en leraren op het eiland ooit zouden horen. ‘Je lijkt een beetje op mijn paardje van vroeger… Hoe heette hij nou?’ Nadenkend aaide ze het donkergrijze paard over zijn neus. ‘Tempest, dat was het.’ Het paard was al bij de familie Fairfax geweest sinds het nog maar een veulen was. Alice had op hem leren paardrijden, ze had voor hem gezorgd, ze…

Haar blauwe ogen werden groot toen de deur van de stal plotseling openging en ze zag wie er in de deuropening stond.
  

Eerlijk, als ze nu op dit moment haar ogen dicht zou doen, dan zou ze zo vijfhonderd jaar terug de tijd in gaan. Terug naar de stallen op haar oude familiekasteel, met de stalknechten en haar hofdames die bijna de hele dag om haar heen zwermden. In haar vroege jeugd was ze bijna elke dag in de paardenstal te vinden tot grote onvrede van haar ouders die hun dochter het liefst in lange jurken door de kasteeltuinen zagen wandelen, in haar puberteit waren haar dagen meer gevuld met afspraken en feesten zoals haar ouders het gewild hadden. Maar als Alice iets van tijd kon vinden, dan was ze er. Bij Tempest, totdat hij te oud werd en zijn dagen in de wei mocht slijten. En zoals Tempest oud werd, zo werd Alice ook volwassen – ze werd uitgehuwelijkt aan Lord Geoffrey, wat het einde van haar jeugd betekende. Van hem had ze een nieuw paard gekregen, meerdere zelfs, maar ze kwamen allemaal niet eens in de buurt van Tempest. Uiteindelijk had ze een brief van haar ouders gekregen dat haar geliefde paardje gestorven was en diezelfde nacht had ze zich in slaap gehuild.

Geoffrey. Zijn naam alleen al zorgde voor een rilling over haar ruggengraat. Ze had al zo lang niet meer aan haar vroegere echtgenoot gedacht. De dingen die hij haar had aangedaan. De dingen die zíj hem had aangedaan. Hoe hij was geëindigd, doodgebloed op de vloer van hun slaapkamer en alles wat daarna gebeurd was. Hoe ze Lucy in haar klerenkast had verstopt om haar voor de wachters van Geoffrey te beschermen, de tocht naar het dorpsplein en haar ‘rechtszaak’, de verdrinking en de verbranding… Ze had haar vrienden en familie niet eens gedag kunnen zeggen voordat ze voor altijd opgesloten zou worden.

Alice sidderde opnieuw, en het leek alsof het paard haar zenuwen kon voelen. Hij doorbrak de stilte in de stal door zachtjes te hinniken, waarop de blondine hem sussend over zijn neus aaide. ‘Niet bang zijn,’ fluisterde ze hem toe, voordat ze haar blik op de staldeur richtte. Een jongeman op een zwart paard kwam binnenrijden, als een ruiter uit een middeleeuws verhaal. Nieuwsgierig keek ze op naar wie de jongen was – en toen ze het doorhad verstijfde ze volledig. Was het Robb? Het kon niet. Hij was geen jongeman met magische krachten geweest of een mutant zoals ze het hier op het eiland noemden, hij was een ridder geweest- Duizenden vragen speelden door haar hoofd terwijl ze de jongeman aan bleef kijken toen hij van het zwarte paard af sprong, niet gelovend dat het Robb écht kon zijn. Het kon niet, het kon niet, het kon niet. Ze had Lucy al terug, het was onmogelijk dat er nog iemand uit haar vorige leven terug zou keren.

En nu stond de jongeman voor haar neus, als een schim uit het verleden totdat hij sprak. Ze wilde hem hetzelfde vragen. Of ze droomde. Of dit de werkelijkheid was. Maar hij had haar al de woorden uit de mond genomen, en toen hij zijn zin uitsprak en Alice zijn stem herkende, sprongen de tranen in haar ogen en ontstond er een brok in haar keel. ‘Robb?’ wist ze nog uit te brengen, haar stem niet meer dan een fluistertoon, al wist ze in haar hart zeker dat haar jeugdvriend nu echt voor haar stond.

  

Wie was de volgende die opnieuw levend haar leven binnen zou komen stormen, na Lucy en Robb? Haar ouders, van wie ze na haar opsluiting niks meer gehoord had? Geoffrey, die ze toch niet helemaal doodgemaakt had en nu als een soort ondode over de wereld liep? Haar vroegere vrienden en dienstmeisjes, bevriende edellieden en jonkvrouwen? Die hoefde ze nooit meer te zien hier. Lucy en Robb waren genoeg. Twee van haar liefste vrienden die haar nog écht kenden. Die haar ervan zouden verzekeren dat ze niet gek geworden was.

Voor het eerst in lange tijd had Alice het aura van valsheid en brutaliteit dat haar al die eeuwen beschermd had tegen opmerkingen van anderen laten instorten. Robb was één van de enigen die haar zo mocht zien. De tranen liepen over haar wangen, eerst zonder geluid, om daarna in snikken uit te barsten. De paarden in de stal hinnikten onrustig, maar Alice kon zich niet meer bedwingen. Alsof ze weer een klein meisje was liet ze zich door Robb in zijn armen sluiten, waardoor haar gesnik gesmoord werd. Zeg me dat alles goed komt. Zeg me dat ik niet aan het dromen ben. Ze wilde het hem zeggen, maar voordat ze ook maar één woord kon uitspreken namen de tranen het weer van haar over. Hij twijfelde ook of dit alles echt was, net als zij. Maar hoe konden ze ook iets anders dan twijfelen? Eeuwen en eeuwen waren voorbij gegaan. De blondine had ze niet eens meer geteld, wist niet eens meer in welk jaar ze precies geboren was. De jaren waren voorbij gevlogen als dagen op een kalender.

Maar nu was hij hier. Bij haar. En als Lucy nog in leven kon zijn, dan kon Robb dat ook zijn.

Ze wilde weer terug. Ze wilde weer terug naar de tijd waarin ze eerst leefde, de tijd waarin ze hóórde. Ze had hier nooit om gevraagd, om gevangene te zijn van een tijd waarin de mensen haar nog meer leken te verachten dan in de middeleeuwen. Vroeger had ze nog Lucy en Robb om haar heen gehad, nu werd ze omringd door een groep leerlingen en docenten die niet eens de moeite meer deden om haar te begrijpen. Studenten hadden haar bespot, vernederd en raar aangekeken door haar onwetendheid over de moderne tijd waarin ze zich nu bevond. Ze wist dat het onmogelijk was, haatte het dat ze zich zo voelde, als een klein kind dat nog met poppen speelde en in sprookjes geloofde, maar ze kon het gevoel niet onderdrukken. Het was waarschijnlijk Robb’s omhelzing, alleen al zijn aanwezigheid waardoor al haar opgekropte gevoelens eruit kwamen.

Hoe kan dit? Het was een vraag die ze zelf aan hem had willen stellen. De blondine keek naar hem op, veegde de tranen van haar wangen met de mouw van haar shirt voordat ze hem echt aan durfde te kijken, bang dat dit toch een droom was. ‘Ik… ik weet het niet,’ prevelde Alice, haar stem onderdrukt door opkomende tranen. ‘Ze… Ze hebben me gezegd dat ik een mutant ben, dat ik daarom hier ben. Dat ik daarom nog… Leef.’ Mutant. Het woord klonk nog steeds vreemd in haar oren, buitenaards zelfs. Zo lang was ze een heks geweest, een dochter van de duivel, niets meer dan dat. En nu hadden mensen plotseling een ander labeltje op haar geprobeerd te plakken.

En als zij een zogenaamde mutant was, dan betekende het ook dat Robb een mutant was. Toch?

  

Was dit dan alles wat er was overgebleven van de jonkvrouwe, miss Fairfax, weduwe van Geoffrey Cromwell, enige dochter van Lord Cedric en Lady Jane Fairfax van Gateshead? Een zielig, snikkend hoopje ellende dat normaal gesproken alles en iedereen dat ook maar durfde te bewegen afsnauwde en nu, bij de eerste persoon die haar aan vroeger herinnerde, in huilen uitbarstte? Maar dit was niet zomaar een persoon, probeerde Alice zichzelf te vertellen, haar gedachten door haar hoofd razend. Dit was Robb. Robb mocht dit zien. Robb had haar vroeger altijd al beschermd tegen onheil, tegen de woedende blikken en losse handen van Geoffrey.

Er kon haar niets meer gebeuren. Hij zei het tegen haar – en daarom geloofde ze het, of begon ze het te geloven. De gedachten aan oordelende leraren, studenten en de grote boze echte wereld buiten het eiland probeerde ze zo goed als ze kon uit haar hoofd te verdrukken.
Wist Robb hoe het daar echt aan toe ging, buiten, waar dezelfde soort mensen woonden die haar zo veel eeuwen geleden levend wilden laten verbranden? Was hij daarom naar hier gestuurd, als een soort beschermengel? Was er ook maar iets veranderd door al die eeuwen heen? Alice gokte van niet – ze sloot zich meestal af voor het nieuws dat van het vasteland af kwam, maar wát ze hoorde klonk alles behalve goed. Aanvallen, overvallen, arrestaties… De datum kon worden weggehaald en dan zou het zich zomaar eeuwen geleden af hebben gespeeld.

Robb bleef zo rustig. Hij bleef zo verdomd rustig, meer als een standbeeld dan als een mens van vlees en bloed. Zijn hart dat ze hoorde kloppen toen hij haar dichter tegen hem aantrok was het enige menselijke dat ze bij hem kon ontdekken. Dat, en zijn sussende stem. Hoe deed hij dat? Ze wist niet hoe ze zich erbij moest voelen, haar emoties die van verbazing naar blijheid gingen en omgekeerd. Hij was een échte ridder, een schril contrast met de hysterie waarin Alice zich nu verbond. Jonkvrouwe Fairfax, bijna ineengedoken op de vloer van een paardenstal.

Ze probeerde haar gebibber in te houden toen ze zijn stem weer hoorde.
Hij was een mutant. Hij was net zoals zij was, zoals Lucy. ‘Je bent een mutant,’ herhaalde ze zijn vraag zachtjes. Misschien had ze nog ergens het idee dat dit allemaal een dagdroom was, dat dit niet waar kon zijn – maar met de bevestiging van Robb was die gedachtenspinsel vervlogen. Dit was echt. Hoe kon ze er nooit iets van gemerkt hebben? Alice wilde het hem zo graag vragen, maar meer dan een voorzichtig knikje wist ze niet uit te brengen. Waarom kon je het niet vertellen? We wisten alles van elkaar. Het was een gedachte die in haar opkwam, voordat Alice zich besefte dat Robb misschien ook niet wist wat hij met zijn kracht aan moest. Net zoals zijzelf. Maar nu hadden ze tijd genoeg. Ze hadden de eeuwigheid om elkaar bij te praten over wat er gebeurd was. Lucy. Haar adem stokte in haar keel. Robb moet weten dat Lucy hier ook is. Ze bereidde de zin net voor in haar gedachten, wilde hem uitspreken totdat de ridder haar spraak ontnam.

Zijn omhelzing verdween, en nadat Alice zich besefte wat Robb deed sloeg haar hart een tel over. Hij zakte op zijn knie en sprak een eed uit. Een eed van trouw aan haar. Zo veel ridders hadden trouw gezworen aan haar vader, aan Geoffrey, maar nooit aan haar. Hoewel de eed van Robb haar bekend in de oren klonk, wist ze niet wat ze moest doen – ze werd erdoor overmand. Een paar seconden, die voor haar uren leken te duren, stond ze bewegingsloos naar Robb te kijken. Uiteindelijk sloot Alice haar ogen en knikte ze. Voor het eerst sinds hun wederzien verscheen er  een glimlach op haar gezicht.