It's too dangerous for you to be outside (&Derek)

Hij was geen normale weerwolf en dat wist hij, al wist hij ook dat er veel verschillende soorten weerwolven waren. Zo hadden geboren weerwolven minder moeite met zichzelf in de hand houden dan gebeten weerwolven. Hij was echter een gebeten weerwolf, had elke volle maan zijn wolvenprobleempje en was daarom ook naar dit eiland gehaald. Elke volle maan had hij tot nu toe slachtoffers gemaakt. De zwarte wolf waarin hij veranderde ging op jacht, eens in de zoveel tijd, en daar kon hij niet veel aan doen. De volgende ochtend kon hij dan ook op de meest random plaatsen wakker worden, al had hij vaak genoeg gehad dat hij gewoon wakker werd in zijn bed, maar dan 's morgens op het nieuws zag hoeveel doden er waren gevallen die nacht. Natuurlijk linkte iedereen het aan de volle maan, op meerdere plaatsen in de wereld sloegen er weerwolven op hol. Het enige waar hij misschien lichtelijk bang voor was, was dat hij tijdens zijn eerste volle maan hier op Genosha opnieuw slachtoffers zou maken. Er waren genoeg mutanten die van zich af konden bijten, maar als hij hen zou verrassen kon het nogal bloederig uitpakken. En dan was hij nog niet eens begonnen over confrontaties met andere weerwolven. Hij was geen roedeldier, hij was een eenling die zijn eigen gang ging. Een omega ook wel genoemd. Er waren hier een aantal andere weerwolven, eentje in speciaal die nogal populair leek te zijn. Derek schudde kort zijn hoofd en liet zijn blauwe ogen kort rondgaan in het bos. Zijn hoofd was iets breder dan normaal, hij zat in zijn tussen stage van mens en weerwolf. Scherpe hoektanden waren te zien en hij rende op een redelijk snel tempo door. In deze stage was hij sneller, sterker en waren zijn zintuigen beter. Het transformeren in deze tussen stage deed niet zo veel pijn meer, hij deed het best vaak. Totdat er iets te zien was aan de hemel die zijn aandacht trok. Verbaasd keek hij door het bladerdak heen en fronste kort. Het leek wel op een.. draak? Dat was ook nieuw voor hem, maar in een wereld van mutanten was het misschien nog niet eens zo heel vreemd. Hij volgde het wezen nog even met zijn ogen, maar toen het weer weg was rende hij de kant op waar het heen was gegaan. Over boomstammen, tussen de bomen door zigzaggend. Uiteindelijk kwam hij bij de bosrand, hij zag een strand. De draak was er geland en verschillende vlammen waren te zien op het zand, hoogstwaarschijnlijk aangestoken door de draak zelf. Derek veranderde terug naar zijn normale mensenvorm, niet iedereen hoefde meteen te weten wat hij was voor iets. Het duurde niet lang, tot de draak veranderde in een meisje. Met een rustige pas liep de zwartharige het strand op. De vlammen waren nog altijd rondom het meisje te zien, die iets hoger werden, totdat ze hem gezien leek te hebben en ze weer lager werden zodat zij hem ook beter kon zien. "Ik besloop je helemaal niet, ik loop hier gewoon," kwam er uit zijn mond terwijl hij haar rustig aankeek. Zijn stem was ook voor haar hard genoeg om te horen boven het geruis van de wind en de vlammen, maar het bleef rustig.

Hij zou dit vaker moeten doen, het bos ingaan en een beetje genieten van de vrijheid en rust. Derek was nou eenmaal niet iemand die het fijn vond om in een drukke kantine te zitten of zich door de mensenmassa's op de gangen door te persen tijdens de schooltijden. In elk geval had hij iets bijzonders gezien hoog boven de boomtoppen, en dat had zijn volledige aandacht wel getrokken. Uiteindelijk kwam hij uit bij het strand, waar hij het meisje nog net had zien terug veranderen naar haar normale vorm. Echter waren er nog wel veel vlammen te zien die om haar heen dansten en zonder te twijfelen wandelde hij het strand op. Toen hij dichterbij kwam voelde hij de hitte van de vlammen die hoog op waren gerezen, zo hoog dat hij het meisje achter de vlammen voor een kort moment even niet meer zag. Echter had ze hem wel redelijk snel door, en hij kreeg ook meteen de vraag waarom hij haar besloop naar zijn hoofd gegooid. Maar Derek was onschuldig, rustig bleef hij dan ook staan. Ze geloofde hem echt niet, want het werd nog meteen een half verhoor ook. Het meisje stapte door de vlammen heen en bleef een aantal meter bij hem vandaan staan. Ze zei dat ze wist dat hij haar had zien vliegen in de lucht en dat het hem nieuwsgierig had gemaakt. "Ik dacht dat Genosha aangevallen werd door een drakenleger," zei hij droog terwijl er geen enkel spiertje in zijn hoofd bewoog. "En dat ik afkom op vreemde activiteiten in de lucht betekend nog niet meteen dat ik jou besloop." Hij legde haarfijn de nadruk op dat laatste woord. "En om terug te komen op dat andere, mijn mutatie kan inderdaad nogal nieuwsgierig ingesteld zijn, ja." Hij gaf het toe, maar het toontje in zijn stem klonk echter zo droogjes dat je er haast geen genoegen mee zou willen nemen. Derek was duidelijk één en al sarcasme wat niet snel zin had om zijn ware gedachtes vrij te geven aan de eerste de beste rondvliegende meid die hij tegenkwam op een strand wat in de fik stond. Dat was toch zeker niet zo heel raar?

De ander lachte kort toen hij de sarcastische opmerking had gemaakt over een drakenleger. Natuurlijk was dat niet de echte reden, maar Derek was nou eenmaal een persoon die er niet van hield om alles meteen prijs te geven. Onbedoeld was hij een tikkeltje mysterieus.. aan de andere kant kon je hem ook gewoon zien als een chagrijnige zak. Die laatste beschrijving paste waarschijnlijk wel wat beter bij hem. "De eerste die het slachtoffer zou worden?" herhaalde hij de woorden van het meisje. "Waar zou ik die grote eer dan aan te danken hebben?" vroeg hij terwijl er opnieuw amper een spiertje in zijn gezicht vertrok. Op deze manier hield hij zijn emoties goed verborgen, andere mensen hoefde het niet te weten of hij geamuseerd was of juist bloedserieus, dus hij hield standaard een emotieloos masker op.

Het was wel jammer dat ze zich zo erg aan hem ergerde dat ze niet eens meer echt reageerde op wat hij te zeggen had. Daarom begon hij ook maar over zijn nieuwsgierige mutatie, gaf hij haar het antwoord waar ze naar had zitten vissen en keek haar rustig aan. Nu had ze echter haar hoofd wat gekanteld en hem vragend aangekeken, blijkbaar snapte ze hem niet goed. De brunette vroeg dan ook wat zijn mutatie wel niet mocht zijn. "Weerwolf," kwam er simpeltjes uit terwijl hij haar aankeek met zijn duidelijk aanwezige blauwe ogen. "Heel erg nieuwsgierige en intelligente wezens, zegt men tenminste," zei Derek nonchalant terwijl hij haar nog altijd aan bleef kijken. "Jouw mutatie is gelukkig geen raadsel meer," zei hij terwijl hij kort naar het vuur knikte, en natuurlijk het feit dat hij haar had zien veranderen van een draak in een meisje.

Hij was wel benieuwd waarom hij als eerste slachtoffer zou worden van het drakenleger, mocht deze er ooit zijn. Immers was hij een redelijk gespierde jongeman die geen enkele emotie verraadde, nooit niet. Geen angst, geen blijdschap, geen verdriet, geen liefde. Enkel woede tijdens de volle maan. Het was wel alsof dat zijn enige emotie was, woede. Derek hield er niet van als anderen te dicht bij kwamen, hem konden lezen als het ware. Dat was dan ook de reden dat hij geen vrienden had, hij was enorm op zichzelf. Niet in de verlegen manier, maar hij had gewoon geen behoefte aan mensen die probeerden hem te begrijpen, want dat kon niemand. Iets waar hij zelf van verzekerd was tenminste. Wie zou er trouwens vrienden willen zijn met zo'n arrogante zak? Nee, hij zou niet eens vrienden met zichzelf willen zijn. Maar dat was precies wat hij wilde, andere mensen uit zijn buurt houden voor hoever dat ging op een eiland.

De zwartharige had nog nooit eerder een draak gezien, dus dat had zeker zijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Of dat nou aan de wolf of het mens lag - misschien was het wel een combinatie van beide - was voor hem niet eens zo erg belangrijk. Hij maakte er maar de wolf van, om zo minder van zijn eigen persoonlijkheid te verraden. Derek hief zijn kin een beetje op en keek haar aan met zijn helderblauwe ogen, zijn gespierde armen over elkaar heengeslagen nu. Wat betreft de kleur van zijn ogen, dat was een redelijk ingewikkeld iets om uit te leggen. Als normaal mens waren ze groenig met een beetje blauw geweest, maar sinds hij gebeten was door een weerwolf waren ze helderblauw geworden. En als hij in zijn wolf-man vorm veranderde, dan was het net alsof hij twee neonlichtjes in zijn ogen had. Tijdens de volle maan, als hij een complete wolf werd, dan was het een ander verhaal. Dan hadden zijn ogen een bloedrode kleur. Maar genoeg over zijn ogen, want het meisje kwam met een uitleg. Haar eerste punt was zijn sarcastische opmerking. Haar tweede punt omdat ze niet af kon lezen of hij gemeen of serieus was. Derek trok kort zijn wenkbrauwen een beetje op toen het leek alsof het er allemaal wat twijfelachtig uit kwam, dat laatste. (x) "Dat is ook de bedoeling," zei hij doelend op het aflezen van zijn emoties, nog altijd een redelijk strak gezicht houdende.

Kalm vertelde hij haar dat hij een weerwolf was. De brunette trok haar wenkbrauw een beetje op en het leek wel alsof hij daar een ongelovige blik zat, geloofde ze soms niet dat ze hier tegenover een weerwolf stond? Zelf was ze een draak, dus versteld zou ze niet moeten staan om een ander wezen te ontmoeten wat kon veranderen van een mens naar een beest. Derek hield nog altijd zijn armen over elkaar geslagen, keek haar met zijn blauwe ogen aan en nog altijd vertrok er geen enkel spiertje in zijn gezicht. Het meisje vond het leuk om tegen hem in te gaan, zo leek het wel. "De kans is klein," zei hij enkel koeltjes toen ze zei dat het ook aan zijn persoonlijke karakter kon liggen, niet aan dat van de wolf. Hij had zijn antwoorden zo klaar liggen. Nu begon ze hem uit te dagen, hij liet nog altijd weinig emoties zien, zoals gewoonlijk. Geloofde ze niet dat hij intelligent was? Hij zou er 's nachts niet wakker om liggen, want hij wist beter.

Haar mutatie was geen raadsel meer voor hem, dat dacht hij dan toch tenminste. Wie weet had ze ergens nog wel een paar coole trucjes in zich, maar het grootste gedeelte leek hij toch al gezien te hebben nu. Een draak die vuur kon sturen, logisch. Het meisje stak haar hand dan ook in het vuur en liet vervolgens zien dat ze een vlammetje vast kon houden. Kort draaide hij zijn hoofd toen hij merkte dat ze plots werden omgeven door vuur, ze had een cirkel om hen heen gemaakt. Voor een moment bleef hij kijken naar de vlammen, alvorens hij zijn gezicht terug draaide naar de ander. Een klein, groen, chemisch wolkje was verschenen nadat ze hem verzekert had dat shiften en vuur sturen niet de enige dingen waren die ze kon doen. Het wolkje verdween al snel en ze zei nog dat een kleine demonstratie nooit kwaad kon. Derek keek haar aan, het was duidelijk dat ze nu van hem een demonstratie verwachtte. Nu haalde hij zijn armen van elkaar af en keek haar nog altijd dan. "Oké dan," was het enige wat hij zei terwijl hij kort zijn hoofd een keer naar rechts boog en vervolgens een keer naar links, alsof hij de spieren in zijn nek wat op probeerde te warmen. Vervolgens maakte hij een scherpe beweging met zijn hoofd waarbij zijn kin bijna zijn schouder raakte, liet zijn hoofd in zijn nek vallen en voelde de redelijk pijnlijke transformatie naar zijn wolf-man vorm plaatsvinden. Vervolgens liet hij zijn hoofd weer recht schieten, waarbij er een luide brul uit zijn mond kwam zetten. Die was nu tevens gevuld met veel meer tanden, waarbij de vier enorme hoektanden (twee onder en twee boven) duidelijk zichtbaar waren. Zijn oren waren spitser geworden, het leek alsof hij meer gezichtsbeharing had omdat zijn kraag die hij als volledige weerwolf had een beetje zichtbaar was geworden en het meest opvallende was de vervorming in zijn gezicht. Deze was binnen een paar seconde een stuk minder menselijk geworden. (x) Zijn ogen hadden nu een lichtgevende kleur blauw gekregen, waarmee hij met meisje opnieuw aankeek. Derek's gezicht leek nu wat minder neutraal, hij had nu eerder een norse uitdrukking. "Hopelijk zal je mijn andere vorm nooit zien," zei hij met een diepere stem dan net, haar strak aankijkend. Het leek eerder op een soort van grom, maar dat kwam omdat hij nu dus in zijn wolf-man stage zat.

De ander vroeg waarom het de bedoeling was dat anderen zijn emoties niet zo makkelijk konden aflezen. Het meisje was duidelijk bezig met hem uit zijn tent te lokken, maar Derek was niet iemand die dat snel liet gebeuren. Het enige wat hij deed was zijn wenkbrauw een beetje optillen toen ze zowel uitdagend als spottend vroeg of hij soms bang was om zijn gevoelens te tonen. "Het zijn altijd emoties die mensen ten onder brengen," was zijn kalme antwoord. "Dus om je te verbeteren: emoties maken je wel degelijk soft." En hij zou niet ten onder geholpen worden door emoties. Mensen die hun gevoelens de vrije loop lieten gaan gingen impulsief dingen doen, die gingen slordige fouten maken.

Het kwam niet zo vaak voor dat Derek zo open was over het feit dat hij een weerwolf was. Als iemand normaal naar zijn mutatie zou vragen zou hij luchtig zijn schouders ophalen en zeggen dat het hun zaak niet was. Maar oké, de ander had nou ook eenmaal een voorproefje gegeven en het leek hem wel zo eerlijk om haar verder tevreden te stellen en hetzelfde maar te doen. Immers had hij geen zin om straks een geroosterde wolvenbout te zijn van deze vrouwelijke draak. Met zijn zware stem had hij gesproken tegen haar, maar het leek haar niet te deren. Misschien wel omdat ze zelf ook een lichamelijke transformatie kon ondergaan. Toch kon je hun mutaties niet vergelijken, voor zover hij die van haar had gezien dan. Wat hij echter niet verwacht had was dat ze haar hand naar hem uit zou steken, om vervolgens wat aan zijn jukbeenderen te voelen. Hij hield haar hand scherp in de gaten, maar toen haar andere hand ook zijn gezicht raakte besloot hij zijn heldere ogen op haar gezicht te richten. Zonder ook maar te knipperen of een spier in zijn gezicht te vertrekken keek hij haar aan. Het meisje vroeg hoelang hij dit al had. "Sinds ik gebeten ben," begon hij, "drie jaar geleden." Dat laatste voegde hij er nogal nors achteraan.. want zoals al bekend gaf hij niet graag dingen prijs over zichzelf. "Hoelang heb jij jouw drakending dan al?" kaatste hij de vraag nu terug. Zijn stem klonk nog steeds veel zwaarder dan eerder, maar het was voor Derek al een gewoonte geworden, dus hij had het zelf niet eens meer door.

Derek was gestopt met het hele emotie gedoe toen hij nog best jong was, sowieso was hij altijd al een beetje een chagrijn geweest. Maar dat had zo zijn redenen, waar hij alles behalve open over was. Emoties waren de ondergang van elk mens, want uiteindelijk namen die controle over je en ging je je hoofd niet meer gebruiken. En dat liet hij niet gebeuren, hij had zichzelf gezworen dat hij niet meer in zou geven in emoties. Geen enkele emotie. De ander was het echter niet met hem eens, maar dat was haar probleem. Volgens de brunette was 'dat emotieloze gedoe' zoals ze het zelf noemde, één grote leugen. De zwartharige haalde enkel een keer zijn schouders op, wat zij ervan vond moest zij weten. Blijkbaar had ze zelf ook wat bloed aan haar handen gehad.. wie op dit eiland niet eigenlijk. Ze noemde hem een jonkie, iets wat hem enkel kort liet fronzen. "Hoe oud ben jij dan, dat je mij een jonkie noemt?" zei hij spottend. Wist hij veel dat hij hier met een onsterfelijke draak te maken had. Ze zou eens moeten weten. Als weerwolf was het elke maand zover, elke volle maan veranderde hij in een monster wat gewetenloos aan de slag ging. Elke maand maakte hij dodelijke slachtoffers, om vervolgens de volgende dag wakker te worden met in zijn achterhoofd een vaag idee van wat er gebeurd was in die nacht. En hij kon er niets tegen doen. Opsluiten hielp niet, hij kwam altijd vrij. Daarbij was er nooit iemand geweest om hem te stoppen, geen enkel normaal mens kon het zomaar tegen een weerwolf opnemen. Als hij het goed had stond zijn huidige record op negentig mensen in één nacht. Hij was een keer op een festival gestuit tijdens de volle maan.. en daar was hij nogal losgegaan. Je moest je emoties wel uitschakelen, want anders ging je eraan door. En dat was dus precies wat Derek gedaan had, zijn emoties uitschakelen om zichzelf en daarbij ook anderen te beschermen van het vervloekte beest wat in hem huisde.

De ander was echter wel onder de indruk van het gezicht van de wolfman. Derek hield haar in de gaten terwijl haar handen over zijn gezicht heen gleden die er nu een stuk ruiger uitzag dan eerst. Hij leek nu echt op iemand die half mens, half beest was. Zijn volledige wolvenvorm kwam enkel tijdens de volle maan kijken, maar dan verloor hij ook de complete controle en ging het beest los. Toen hij zijn vraag had gesteld stopte ze met voelen, maar liet haar handen nog altijd liggen op zijn kaaklijn. Nog steeds had geen enkele spier in zijn lichaam bewogen, en keek hij enkel met zijn dringende, helderblauwe ogen naar de ander. Deze wist niet precies meer wanneer ze het gekregen was, waarschijnlijk op haar zestiende. Maar dat was lang geleden.

Haar handen kwamen eindelijk van zijn gezicht af en hij blikte kort naar een vlam aan de zijkant die wat opwaaide. Ondertussen vroeg het meisje of het pijn deed. "Ja," was het simpele antwoord wat eerder als een soort grom klonk op dit moment. Meer viel er niet over te zeggen. Het voelde alsof je gezicht verbouwd werd door iemand, alsof iemand er zijn vuisten op los liet gaan waardoor alle botjes in je gezicht gebroken werden. Maar tijdens de volle maan was het nog erger, de volledige transformatie was een marteling. "De volledige versie is nog erger, tijdens volle maan," voegde hij eraan toe terwijl hij kort naar zijn handen keek, die waren ook wat breder geworden en je zag dat zijn nagels een andere, een scherpere, vorm hadden gekregen. Vervolgens begon zijn gezicht weer terug naar normaal te veranderen. Ook zijn puntige oren werden weer normaal en zijn handen werden weer hun normale formaat. De lange nagels waren verdwenen en zijn hoofd had het beestachtige verloren. Het deed pijn, maar Derek was eraan gewend en toonde het niet. Hij vertrok niet eens een spiertje. Stoerdoenerij zouden mensen misschien denken, maar dat was het niet. Hij was zo gehard de laatste paar jaar dat hij de pijn onbewust negeerde.

Ergens zinde het hem niet zo dat de ander hem een jonkie noemde. Hij zag er een stuk ouder uit dan de meeste studenten, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij er in zijn menselijke vorm ook een beetje beestachtig uitzag. Al was het alleen maar de manier waarop hij zich opstelde tegenover andere studenten. Octavia Skalksdóttir, dat was de naam van het drakenmeisje. Zijn wenkbrauw ging langzaam weer wat omhoog toen ze haar leeftijd noemde. Twaalfhonderdachtenveertig jaar jong was ze. Derek kon niets anders doen dan zijn wenkbrauw opgetrokken houden, een licht spottende houding die hij wel vaker aannam. Octavia, nu hoefde hij haar niet langer meer drakenmeisje te noemen in zijn hoofd, begon met het schatten van zijn leeftijd. "Derek Stark," klonk zijn zware stem terwijl hij kort zijn neus wat ophaalde, "sommige noemen mij ook wel Wolverine. En ja, twintig jaar oud. Bijna éénentwintig." Als hij zijn geboortepapieren mocht geloven was zijn verjaardag op vijf januari, maar hij kon zich eigenlijk niet echt een moment herinneren dat hij een verjaardag gevierd had. Derek was niet bepaald het type voor feestjes, daar was hij veel te chagrijnig voor.

Haar volgende woorden moesten even tot hem doordringen. Ondertussen veranderde hij zijn hoofd weer terug en de wolfman was weer verdwenen, hij was weer een gewone man. Toen pas fronste hij. Wilde ze er tijdens zijn volgende volle maan bij zijn? Wat was dat nu weer voor extreem verzoekt? Hij trok zijn wenkbrauw dan ook duidelijk wat op, richtte kort zijn blik op de vlammen en fronste vervolgens. "Ik denk van niet," zei hij vervolgens terwijl hij naar Octavia keek, die nogal trots leek te zijn op het plan waar ze zojuist mee was gekomen. Nee, hij zou echt niet zomaar iemand in zijn buurt willen hebben. Vrijwel altijd brak hij los en hij moest nog eens zien hoe hij het op Genosha ging aanpakken, want het kon aardig fout gaan. Ook omdat er nog andere weerwolven rondliepen die op dezelfde gekke tocht gingen die nacht. "Nee," zei hij na kort nog wat gefronst te hebben en hij liet zijn gezicht weer terugkeren naar zijn emotieloze houding. "Ik weet niet wat je denkt, maar in een pup verander ik zeker niet." Oh nee, mensen zouden eens moeten zien waarin hij veranderde. Alhoewel.. hij had liever niet dat mensen het zagen. Hij moest tijdens de volle maan helemaal niet in de buurt van mensen zijn. De wolfman vond ze wel wat knapper. "Gelukkig heb ik niet om jouw menig gevraagd wat betreft mijn uiterlijk," zei hij terwijl hij op haar neerkeek - hij was wel iets groter dan haar als ze gewoon in hun mensenvorm waren.