There's joy in this poison [+Keeg <3]

Veel snapte hij niet van de leerlingen hier. Sommigen hadden hun achttiende levensjaar, net zoals hij, al overschreden, maar nog steeds bleven ze opdagen voor de lessen die op hun rooster vermeld stonden. Zelf had Logan zijn meegekregen rooster geen enkel blik gegund en waarschijnlijk was hij het ergens in zijn kamer kwijtgeraakt, maar zolang niemand hem er op aan sprak, trok hij zich er ook niet veel van aan. Wat moest hij eigenlijk op school? Back at home had hij zijn schooltijd wel doorstaan, met allemaal negens of tienen, maar voldoende. Interesse in meer lessen over Engels, geschiedenis of (shiver) wiskunde had hij helemaal niet. De enige keren dat hij misschien op kwam dagen (al dan niet op tijd) waren de lessen waar hij zijn mutaties beter leerde begrijpen, al was het maar de vraag of hij dan echt aan het opletten was. Dus op klaarlichte dag, terwijl het grootste gedeelte van de leerlingen in een muf en warm lokaal zat, liep hij over het terrein, zijn handen in zijn jaszakken gestoken. Met een ongeïnteresseerde blik keek hij voor zich uit, als er iemand voorbij liep werd diegene geen enkele blik waardig gegund, en uiteindelijk kwam hij bij een soort zandvlakte die een speeltuin moest voorstellen. Fun.
Hij had een van de klimrekken beklommen, was eerst geschrokken van de warmte die het kleurrijke metaal uitstraalde, en werd verrast door het uitzicht dat hem van boven werd geschonken over het terrein. In de verte kon hij de sportvelden zien, het schoolgebouw en zelfs de zee. Man, ze hadden op dit eiland wel alles in een weten te proppen zeg. Logan haalde een pakje sigaretten uit zijn zak en plaatste er een tussen zijn lippen. Met een zwarte aansteker stak hij de sigaret achter zijn hand aan en stopte alles wat hij niet meer nodig had weer terug in zijn jaszak. De rook dwarrelde vanaf het uiteinde in kringeltjes naar boven, totdat hij er een trekje van nam. Via zijn neusgaten blies hij het weer uit. Zo bleef hij enkele minuten zitten, genietend van de stilte, totdat een zwarte kraai zich op het klimrek nestelde. Hij was rustig komen aanvliegen, had zich niets van Logan aangetrokken, en klemde zijn donkere klauwtjes om het metaal. De jongen trok een wenkbrauw op en drukte de sigaret tegen een van de vele metalen stangen uit. Achteloos liet hij het afval in het zand vallen, want zijn blik bleef gericht op de vogel. Zijn mondhoek kroop iets omhoog en hij concentreerde zich op de pootjes van de vogel, die langzaamaan hun grip begonnen te verliezen door de verlamming die hij uitsprak over de kraai. Een fel gekras kwam uit de snavel van de vogel, die merkte dat hij door zijn poten zakte en al fladderend voorkwam dat hij op het zand viel. Het dier kon op de grond niet overeind komen, zijn poten konden zich echter niet verroeren, en met een sadistisch gelach liet Logan het dier weer vrij. Toch bleef het daar zitten, alsof het bang was dat het zijn vermogen om te lopen voor goed had verloren.

De vogel maakte enkele zachte geluidjes onder hem en Logan liet zijn blik iet wat naar beneden afdwalen. Het zwarte beest keek wat wazig voor zich uit, had geen enkele spier bewegen en leek het zich gemakkelijk te hebben gemaakt in de schaduw. Vreemd. Hielden vogels er niet van om op grote hoogte te blijven zitten? Als er een kat voorbij zou komen zou het leventje van het zwarte dier zo voorbij zijn. Logan besloot het dier maar te laten, veel interesse had hij niet meer erin, maar blijkbaar had iemand anders daar een andere mening over. Een jongen kwam zijn kant op met een redelijk niet alledaags voorwerp in zijn hand. Logan fronste bij het herkennen van een waterpijp. Wat moest hij daarmee? Beschikte hij over loodgietermutaties ofzo? Ah well, als hij dat ding met zich mee wilde slepen dan moest hij dat vooral doen. Bij het klimrek kwam de vreemde tot stilstand, Logan wierp nog een korte blik op het voorwerp, om de jongen vervolgens neutraal aan te kijken. Hij wist niet wat hij van hem moest, maar daar zou hij waarschijnlijk snel achter komen. Vanaf zijn hoger gelegen punt keek hij wel op de ander neer, maar waarschijnlijk zou hij dit op de grond ook doen door zijn lengte. "Het ziet eruit alsof je veel plezier hebt," begon hij met een toonloze stem en Logan haalde zijn schouders wat op gevolgd door een ‘hmm’ geluid. Plezier kon hij het niet noemen, enkel de reactie van de vogel had hij wat komisch gevonden. De glimlach op het gezicht van de ander paste echter niet met de stem waarmee hij had gesproken. Het totaal plaatje klopte niet.. hmm. “Is dat zo?” vroeg Logan, zijn wenkbrauwen wat verbaasd opgetrokken. “Dan zal het er wel heel vermakelijk uit hebben gezien, niet?” merkte hij vervolgens op, niet veel interesse tonende in een antwoord. Van plezier had hij nauwelijks ervaring. De jongen toonde af en toe wel wat interesse in de kraai en door het constante getik van ijzer op ijzer voelde Logan een soort druk op zijn schouders. Misschien wachtte hij ergens op. "Dus wat ben je met hem van plan?" Ah. Dat was het dus. Logan zette zich van het klimrek af en landde op de grond. Enig zand klopte hij van zijn kleding af en hij richtte zich tot de jongen. “Nog niets eigenlijk.” zei hij, om vervolgens onder de stangen door te kruipen en de vogel snel vast te klemmen rond zijn vleugels. De pootjes bogen zich automatisch toen hij het lichaam van de grond haalde en de vogel kraste verbaasd toen hij merkte dat hij ze nog kon bewegen. De twee vleugels oefenden een grote kracht op zijn handen uit, ze wilden ze open duwen. De kraai probeerde zich uit zijn grip te wurmen, maar het wilde steeds net niet lukken. “Misschien heeft hij al genoeg narigheid over zich heen gehad.” Het was geen pretje om opeens verlamd te worden en die angst te moeten doorstaan. Ook hoefde Logan geen dood te verspreiden, niet zonder een reden, al konden zijn handen binnen een seconde een brandend gif aanbrengen op het dier. “Dus ik gun hem zijn vrijheid wel.” vervolgde hij zichzelf droogjes en liet zijn grip losser worden. Meteen sloeg de vogel zijn vleugels uit en begon met grote haast weg te vliegen, alsof zijn leven er vanaf hing.
“Wat zou jij hebben gedaan?”

Hij vond het wel interessant dat de jongen op hem af was gekomen en meteen was begonnen over wat hij de vogel had aangedaan. De meeste mensen, ook mutanten, zouden hun neus voor zijn redelijk zieke grapje ophalen, maar hij niet. Het verbaasde hem wel en zeker voor een ongeïnteresseerd iemand als Logan was verbazing niet vaak van zijn gezicht af te lezen. "Nee, dat viel wel tegen. Ik vond het eerder interessant," antwoordde hij. Toch verscheen er wel iets van een glimlach op het gezicht van Logan, al dan niet in een sarcastische vorm. “Het is een koud kunstje.” Eerlijke woorden, aangezien hij met een blik een lichaamsspier naar wens zijn functie kon laten vallen. De spanning werd wat minder toen de waterpijp eindelijk wat losser door zijn hand werd vastgehouden, want nog steeds was het een vreemd beeld om iemand zo’n ding te zien mee zeulen. Heel ongevaarlijk was het niet.
Wat hij van plan was met de vogel? Veel aandacht had hij er verder niet aan besteed, hij had eerder gehoopt dat het dier verstandig zou zijn en meteen overeind zou krabbelen om vervolgens weg te vliegen, maar misschien had angst hem de kracht daarvoor ontnomen. Het was een iet wat vreemde vraag om te stellen en de interesse in het dier was voor Logan wat vreemd, maar zo had ieder zijn ding. Wie weet had de jongen voor hem wel een grote haat jegens vogels. Toch merkte hij wel dat de ander hem volgde bij zijn daden, hij voelde een blik in zijn rug prikken toen hij naar de vogel toestapte en toen hij weer onder het metaal doorkroop, nooit voelde hij zich ongezien. Was het een goede daad die hij het vogeltje aan had gedaan? “Hmm, het is het minste wat ik nog voor hem zou kunnen doen.” grapte hij. "Dan vraag ik mij nu af waar die eerdere actie vandaan kwam?" Het leek wel of hij werd getorpedeerd door vragen en alles had te maken met die ene actie betreffende dat ene zwart diertje. Waarom hij het had gedaan? Simpel haalde hij zijn schouders op en richtte zijn blik op de grond. Hij hoefde zijn ogen niet constant op de ander te houden, die zekerheid had hij wel. “Een beetje spelen met de natuur kan toch geen kwaad?” Wie weet stortte het door straks door alle schrik neer. Dan was het geen dood door zijn toedoen.
Plotseling verdween de glimlach van het gezicht tegenover hem, maar het deerde Logan niet veel. De ander mocht blij zijn als hij dat wilde en wanneer niet, dan niet. Het was bijna dezelfde vraag geweest die hij aan hem had gesteld, dus geen reden om zich te schamen voor zijn ‘nieuwsgierigheid’. "Het beest doodmaken," Het antwoord deed hem niet echt schrikken, iemand die met een waterpijp rondliep over het schoolterrein zag er toch niet helemaal.. gezellig uit. Enkel de teruggekeerde glimlach gaf hem wel een griezelig tintje. "Niet eerst verlammen. Gewoon gelijk doden. Dat is veel makkelijker en een angstig dier weet me niet te amuseren." Dood voor amusement? Dat was een nieuw ding voor hem. Logan knipperde een paar keer en keek de ander met een frons aan. “Het ligt eraan, je gebruikt wat je hebt. Ik kies echter voor het pad waar je net iets langer plezier van kunt hebben.” knipoogde hij vervolgens. Wat moest je met een dood dier? De trots verdween na een tijdje en dan kon je weer op zoek naar je volgende prooi. Met angst kon je veel langer door.

Nog altijd vond hij het vreemd dat de ander zo’n zwaar ijzer ding met zich mee sleepte. Wat verwachtte hij? Dat iemand hem door een aanblik aan zou vallen? Verdedigde hij zich daarmee? Het was iets wat Logan vreemd vond, maar hij vond het niet heel erg nodig om dat te uiten. Wie weet had de ander er wel sentimentele waarde aangehecht en zou het een belediging zijn om te vragen wat hij met dat roestige ding moest. (Al was Logan niet bang om anderen te beledigen, maar hij leefde graag nog zonder een gebroken been). Dus bleef hij bij het gesprek, af en toe dwaalde zijn blik af naar de waterpijp die deels in het zand stond. "Dus wat is je geheim? Een mutatie die zorgt voor verlamming? Vergif? Angst?" Er werd hem weer een vraag gesteld. Zijn gesprekspartner klonk hem echter niet nieuwsgierig, maar het leek meer of hij langzaamaan meer en meer informatie over hem verzamelde. Niet dat Logan iets had te verbergen en achterdocht had hij niet precies. “Verlamming.” antwoordde hij simpel, alsof het een alledaags onderwerp was om te vertellen dat je men met een simpele blik kon doen laten inzakken. “Maar meestal wordt dat gevolgd door angst.” Zijn uitdrukking bleef strak. Hij was er niet trots op, maar zijn gave voelde ook weer niet als een vloek voor hem aan. Het was gewoon iets voor hem geworden om mee te overleven.
Het zaaien van dood en verderf was echter niet zijn levensmissie, daar hoefde hij niet per se iets mee te maken hebben. De persoon tegenover hem had daar een andere mening over. "Klinkt logisch. Maar nee, die angst doet mij niets. Het doden van het beest ook niet hoor, het is meer een soort van automatisme. Maar ach, ieder heeft zo zijn voorkeuren," Logan keek de ander door samengeknepen ogen aan en probeerde hem nog een keer in te schatten. Het waren woorden die hij niet vaak hoorde in het echte leven. Het gebruik van het woord ‘beest’ gaf hem het beeld dat de jongen voor hem het niet zo had op dieren. Het hele incident met de vogel werd nu wel wat begrijpelijker. “Ieder zijn voorkeuren, ja.” herhaalde hij de ander, een beetje in zijn eigen gedachten verzonken. “Maar je gebruikt daarvoor ..?” Hij knikte richting de waterpijp in het zand. Gebruikte hij dat ijzeren ding voor zijn ‘automatisme’?
"Oh trouwens, ik ben Keegan," Logan keek weer op uit zijn gedachten en moest wat glimlachen om de naam van de ander. Hun namen klonken bijna hetzelfde.. grappig. “Logan.” antwoordde hij met een kort knikje. Het was hem onderhand wel duidelijk dat dit niet het meest gewoonlijke gesprek was om te voeren, dus het voorstellen aan elkaar viel er ergens middenin en niet aan het begin. “Maar je zit hier al langer vast?” vroeg hij, terwijl hij zijn handen nonchalant in zijn zakken stopte en de ander, genaamd Keegan, kalmpjes aankeek.

Veel uitleg hoefde hij de ander niet te geven. Er werd hem gewoon gevraagd wat hij de vogel op dat moment uit aangedaan, niet zijn hele geschiedenis van zijn mutaties. Dus Logan was weer zo feitelijk om het kort en bondig te houden. Het had niets met vertrouwen te maken, maar meer hoefde hij echt niet kwijt. Wie weet zou de persoon tegenover hem het wel ondervinden ooit. "Klinkt als een interessante mutatie," Was de opmerking van de ander vervolgens. Logan knikte, zijn ogen iet wat samengeknepen. Interessant? Net zo interessant als wat hij de vogel had aangedaan? Deze persoon had wel aparte interesses dan de meeste andere personen die hij had ontmoet. “Dat zou kunnen.” Voor hem was het niet anders dan normaal dat hij erover beschikte. Veel kon hij er ook niet meer over zeggen.
Het werd altijd wel een andere sfeer als de glimlach op het gezicht van de ander tevoorschijn kwam. Het gaf weer dat misplaatste. Als iemand het gesprek van veraf zou zien zou diegene denken dat het over alle onschuld van de wereld ging, maar als diegene de woorden zou oppikken die uitgesproken werden.. dan werd dat beeld helemaal omgedraaid. De glimlach op het gezicht van Keegan maakte dat plaatje weer compleet. Niet dat Logan zich daar bedreigd door voelde, het was maar het vertrekken van enkele spiertjes in het gezicht. "Nee, die gebruik ik voor.. andere doeleinden," Het was blijkbaar een antwoord dat hij liever niet kwijtraakte. Jammer, aangezien hij wel meer dingen had gezegd die niet helemaal koosjer waren. Logan haalde zijn schouders op. Meer gedachten hoefde hij er niet per se aan te gunnen, het was voor hem tenslotte maar een onschuldige vraag geweest. Hij had er geen doeleindes bij gehad.
In zijn zakken voelde hij de weinige voorwerpen die hij dagelijks met zich meedroeg. Een pakje sigaretten dat nooit leeg leek te raken en een aansteker, niets speciaals, maar het waren meestal wel de voorwerpen waar mensen tegenwoordig op neer keken. ‘Ongezond’, ‘slecht voor het milieu’ en ‘het stinkt’ waren opmerkingen die hij wel vaker te horen kreeg, maar hij was niet de enige die zich er vuil aan maakte. Zelfs als, bleef hij gewoon zijn eigen gang gaan. Keegan zat hier wel wat langer dan hij. “Misschien net een week of twee. Ik had gehoopt dat de tijd sneller zou gaan, maar veel is hier niet te doen.” antwoordde Logan, zijn hand wat nadenkend over zijn kin wrijvend. Met een zucht liet hij zich tegen het metalen bouwwerk aan leunen en keek wat droogjes naar het zand. De verveling begon al snel toe te nemen en door de vraag die aan hem gesteld werd, voelde hij dat gevoel ook overheersen. "Verder nog wat van plan vandaag?" Had Keegan interesse om iets met hem te gaan doen? Zijn blik gleed toevallig naar de waterpijp, maar deze was vooralsnog niet geheven in een vijandige houding. “Ik kan eigenlijk wel een beetje spanning gebruiken.” glimlachte hij wat mysterieus en duwde zich weer overeind tegen het warme ijzer. “Misschien ideeën?”