I don't speak 'bear' {&Devon}

It's time for you to shine

Het was zover haar eerste dag op het eiland waar ze naar toe was gehaald door een leraar. Ze keek over al in het rond en vond het geweldig om te zien hoe alles er uit zag. Zoveel studente en zoveel mooie plekken om te zitten. Gesprekken aan gaan met mensen en ontmoeten. Het was allemaal zo geweldig dat ze amper besefte dat ze ook nog lessen moest volgen. Lessen volgen was niet bepaald wat bij normale mensen in de top vijf stond van leuke dingen op een dag. Maar toch Kylie was niet een normaal persoon, zij ging altijd met een glimlach naar school toe. Met vriendinnetjes kletsen tijdens de les en briefjes door geven. Het waren allemaal dingen geweest die ze graag deed tijdens school. Het was wel jammer dat ze haar vriendinnetjes achter moest laten, omdat ze een mutatie had. Ze zou nog wel contact met ze houden, maar waarschijnlijk zouden haar vriendinnetjes haar snel vergeten als Kylie eenmaal een tijdje niks liet horen. Het was best sad, maar nu kon ze ook weer nieuwe mensen leren kennen. Mensen zoals zij. En dat liet haar ook al snel niet meer sad denken.

Het vrolijke kleine kind huppelde rustig over de paden van de tuin en keek hier en daar wat in het rond. Ze vond het best wel vreemd dat ze zeven van de tien keer alleen maar grotere mensen zag. Er waren maar weinig kleinere kinderen, maar dat liet de glimlach niet van haar gezicht verdwijnen. Even ging ze van gewoon huppelen over naar huppelende rondjes draaien alsof ze een soort ballerina was. Ze huppelde, draaide rond en maakte af en toe een sprongetje. Sommige mensen keken haar aan alsof ze gek was, maar dat was niet toch? Ze was een kind van tien dat gemakkelijk zichzelf kon vermaken om te huppelen, draaien en te springen.
Bijna struikelde ze over een steen die uit het pad omhoog stak, maar ze herstelde zich zelf snel weer en liep vervolgens gewoon normaal verder. Ze had geen idee waar ze zich bevond op het eiland, maar de schommels en de glijbaan wezen erop dat ze bij de speeltuin was. Ze rende als een vrolijke gek naar de schommel toe en ging er op schommelen. Hoog kwam ze niet, maar ze vermaakte zich de komende tijd weer prima. Zo waren kleine kinderen immers, bij de kleinste lullige dingen konden kinderen zich snel genoeg vermaken.
Echter stopte ze na een ogenblik toch wel door dat ze iemand in het oog te zien. Iemand die ze herkende van een paar jaar geleden. Ze sprong van de schommel af en rende kort naar de persoon toe die ze zag lopen. Stokstijf bleef ze staan en bekeek hem nog beter. Ze zette grote ogen op en keek hem met een grote grijns aan. “Devon!!!” riep ze enthousiast, waarna ze enthousiast op hem af rende...

& Devon

Devon wurmde zich in zijn spannende trainingsbroek van Gymshark en trok daarna een nauw aansluitende trui over zijn naakte bovenlijf. Na zichzelf een blik in de spiegel te hebben gegund griste hij zijn gsm van zijn nachtkastje. Onmiddellijk plugde hij zijn oortjes in en stak die in zijn oren om meteen de opzwepende muziek van Major Lazer door zijn oren te horen galmen. Het was niet de muziek die hij dagdagelijks luisterde, maar het kreeg hem wel altijd gemotiveerd om een rondje te gaan lopen. Motivatie was over het algemeen sneller bij Devon te vinden na het incident met Hal. Of toch op het gebied van sporten, lessen volgen daarintegen, daar faalde hij nog steeds in. Over Hal gesroken, hij had hem van de hele dag nog niet gezien. Met een klap sloeg hij de slaapkamerdeur achter zich dicht en opende de berichten op zijn gsm om een smsje naar zijn kamergenoot te sturen.

Waar hangt ge uit paljas? Mijn spieren vragen om aandacht dus ik ga maar eens een kijkje nemen op het sportveld, kan ik in ene weg ook mijn nieuwe schoenen uittesten.

Meer zette hij er niet in, als Hal nood had aan wat beweging zou hij hem wel zien verschijnen, zo niet zag hij hem vanavond wel. Devon denderde met ritmische passen de trap af en stond al snel in de buitenlucht. De frisse wind likte aan zijn wangen, maar zoals altijd had Devon het weer heerlijk warm.

Devon floot enthousiast mee op het ritme van de muziek en durfde hier en daar luidop een stukje meezingen. Om naar het sportveld te gaan moest hij de speeltuin passeren, iets wat hem altijd voor een stukje zijn ogen uitstak. Maar hij had er nog nooit aan toegegeven, want hé, hij moest toch wel iets of wat zijn ego hoog houden. Een onwillekeurige grijns kwam op zijn lippen te staan bij de gedachten aan het feit dat hij en Storm hier nog wel eens zouden kunnen belandden na een fijn avondje feesten. Bij de omheining van de speeltuin kwam hij tot stilstand, hield zich er met een hand aan vast en trok met de andere zijn voet tegen zijn onderrug aan. Ondanks dat zijn spieren en beenderen extra ontwikkeld waren kon het nooit kwaad om wat op te warmen. ’Devon!’ zwakjes hoorde hij boven de muziek uit iemand zijn naam roepen. Onmiddellijk keek hij op vanwaar het geluid kwam en zag hoe er een klein meisje zijn kant op gelopen kwam. Bij zijn weten had hij nog nooit een gesprek gevoerd met kinderen op Genosha, dus de verbazing op zijn gezicht was dan ook duidelijk te onderscheiden. ’Ja?’ zei hij met een opgetrokken wenkbrauw en wist zich voor een moment geen houding te houden. Het enthousiasme dat het kind met zich meebracht was een beetje overwelmend, en het feit dat ze zijn naam kende maakte het er niet beter op. Totdat ze dichterbij kwam en hij haar gezicht herkende…

’Kylie?’ Devon zakte door een knie en keek  het meisje op ooghoogte aan toen ze voor hem tot stilstand kwam. ’Kylie Roberts?’ Devon schudde zijn hoofd van neen en een verbaasde grijns kwam op zijn lippen te staan. ’Wat doe jij hier?’ Devon had zoveel vragen en de herinneringen aan de ouders van Karlie schoten als flitsen voor zijn ogen door. En toen drong het pas tot hem door. ’Je bent een mutant?’ Devon zijn ogen kwamen groot te staan en hij stak zijn armen uit naar het meisje om haar vervolgens tegen zijn borst aan te trekken. Na enkele seconden liet hij haar weer los, maar liet zijn grote handen op haar bovenarmen liggen terwijl hij haar van kop tot teen aankeek. ’Wat ben jij groot geworden zeg!’ liet hij met een blije ondertoon in zijn stem volgen en nam het meisje haar hand vast om haar vervolgens als een ware prinses eenmaal in het rond te laten draaien. Het waren jaren geleden dat hij haar nog had gezien, zestien jaar was hij toen geweest dus het verbaasde hem dat ze hem nog herkende. Niet alleen zij was groot geworden, maar Devon zelf was ook aardig wat veranderd. Hij stond met zijn mond vol tanden, net zoals hij niet wist dat ze een mutant was, had zij dat ook nooit van hem geweten. Haar ouders wel, aangezien ze hem een jaar bij hem in huis gehad hadden, maar blijkbaar hadden ze het zorgvuldig voor haar verzwegen. En maar beter ook, de reden waarom hij weer was moeten verhuizen was niet iets om trots op te zijn.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

It's time for you to shine

Het vrolijke kind dat al een tijdje aan het schommelen was en elke keer om zich heen keek als ze hoog was kon zich prima vermaken in haar eentje. Het was haar opgevallen dat er weinig kleine kinderen waren en genoeg ouderen. Het was best raar, want zij was toch niet de enige die haar mutatie had ontdekt op een vroege leeftijd. Ook al was een vroege leeftijd voor haar vier jaar geleden en drie jaar geleden waren er verdere ontwikkelingen van haar mutatie. Een mutatie vol gekleurde licht, geladen deeltjes, uitbarstingen en shape shifting. Als ze zo alles door haar hoofd liet gaan leek het net een heel speel pakket dat ze had gekocht. Echter waren het speeltjes. Het was iets waar ze volwassen mee om moest gaan. Dat was tenminste wat ze te horen had gekregen, toen ze werd opgehaald om mee te gaan naar dit eiland. Ze vond het allemaal best wel overdreven, maar dat hield haar er niet van om af en toe wat mooie gekleurde lichtjes te creëren of te gaan shape shiften. Er waren hier vast wel meer mensen die konden shape shiften, dan had ze tenminste wel gezelschap of “begeleiding” zoals de mensen ook hadden gezegd dat ze kreeg.

Abrupt stopte ze met schommelen tot ze iemand in het oog kreeg die ze al een enige tijd niet had gezien. En eigenlijk nooit meer hadden gedacht te zouden zien. Ze twijfelde of het hem was of niet en haar gedachten ging terug naar vier jaar geleden. Vier jaar geleden had ze een pleegbroer gekregen, maar hij had weg gemoeten om iets waarvoor ze de reden nog altijd niet wist. Het had veel met haar gedaan en wenste nog altijd dat ze Devon weer een keer zou zien. Ze had echter niet verwacht dat het op een eiland vol mutanten was.
Ze was van de schommel af gesprongen en zijn naam geroepen, toen ze het zeker had geweten dat het hem was. “Ja?” had hij gereageerd met opgetrokken wenkbrauwen. Kylie twijfelde of hij haar nog wel herkende of dat het van enthousiaste verbazing was. Ze bleef op hem af rende en zag toen weer zijn gezichtsuitdrukking weer veranderen naar herkenning.
“Kylie?” sprak hij, waarna hij door zijn knieën ging en op haar ooghoogte aan keek. “Kylie Roberts?” vroeg hij nog een keer, terwijl hij zijn hoofd schudde en haar verbaasd aan knikte. Enthousiast knikte ze op zijn woorden en bleef hem aan kijken. Hij was veranderd qua uiterlijk, maar zijn innerlijk was waarschijnlijk nog altijd het zelfde. “Wat doe jij hier?” vroeg hij. “Ik ben op vakantie, wat denk je anders dat ik hier doe?” zei ze grappend. Ja, dat is wat ze altijd deed toen Devon nog bij haar woonde. Ze maakte altijd grapjes met hem en het was wel veel te lang geleden dat ze dat had gedaan met hem.

“Je bent een mutant?” vroeg hij vervolgens aan haar. En knikte nadenkend op zijn vroeg. “Natuurlijk ben ik een mutant, denk je echt dat ik hier op vakantie ben flappie?” reageerde ze vervolgens verbaal op hem. Zoveel vragen kwamen van zijn kant en ze vroeg zich al af of hij echt zo blij was haar te zien of niet. Maar nadat hij haar tegen zijn borst aan drukte en haar een dikke knuffel gaf kwam het gevoel van een broer hebben weer terug. Na enkele seconden te hebben geknuffeld keken ze elkaar aan. Even wist Kylie geen woorden over haar lippen te brengen, omdat het gewoon zo lang geleden was. Ze had dan geluk dat Devon degene was die de stilte verbrak om nog weer iets te zeggen. “Wat ben jij groot geworden zeg!” merkte hij op, waarna hij haar in het rondte liet draaien als een prinsesje. Kylie deed haar armen in de lucht en ging op haar tenen staan. “Ja, ik ben nu grote dan dat jij bent,” zei ze, terwijl ze een paar seconden lang zich zo groot mogelijk probeerde te maken. Ze had zo’n vermoedde dat ze nu groter was dan Devon als hij zou gaan staan, waarna ze haar armen weer naar beneden deed.

Ze vond nog altijd best wel raar dat ze Devon tegen kwam op een eiland vol mutanten en dat ze nu pas merkten van elkaar dat ze beide een mutant waren. Haar mutatie begon immers pas op de zelfde dag dat Devon bij haar in huis kwam. En ze wiste het allebei niet van elkaar. “Hoe kan jij nu op dit eiland zijn? Ik heb bij mij thuis nooit gemerkt dat je een mutant was?” vroeg ze aan hem. Ze deed haar hoofd schoon om hem niet begrijpend aan te kijken. Ondertussen bekeek ze hem van top tot teen om er achter te komen wat hij precies kon. “Heb jij dezelfde mutatie als mij?” vroeg ze aan hem, want ja misschien had hij een mutatie gekregen toen hij bij haar in huis kwam of andersom. Want ja, misschien had zij wel dezelfde mutatie als hem en kon hij al veel eerder een aurora creëren enzo. Zoveel vragen, maar ze wilde hem niet overspoelen met vragen zoals hij bij haar had gedaan. Ook al had ze het niet erg gevonden tho.

”Ik ben op vakantie, wat denk je anders dat ik hier doe?” Zijn wenkbrauwen schoten in een lachende houding naar boven en Devon zijn mond viel letterlijk een beetje open. Hij plaatste drie vingers op de grond om zijn evenwicht beter te kunnen bewaren. Verbaal was ze er enorm op vooruit gegaan, de Kylie die Devon zich herinnerde was altijd heel mondig geweest, maar nu.. Ze leek voor alles een antwoord klaar te hebben, en een sarcastisch nog wel. Na enkele seconden van verbazing deed Devon zijn mond weer dicht. ’Heb jij even geluk zeg, geen school, geen lessen volgen.. Wat een luxeleven.’ Devon hield zijn hoofd wat scheef en prikte zachtjes in haar zij. ’Dan weet ik wie me kan helpen met het maken van al mijn huiswerk.’ Een grinnik borrelde op en hij knipoogde haar al lachend toe. Nee, daar had hij zijn trouwe maat Storm al voor. ”Natuurlijk ben ik een mutant, denk je echt dat ik hier op vakantie ben flappie?” Devon rolde lachend met zijn ogen en plaatste zijn vrije hand voor een moment op zijn onderbuik. ’Nee tuurlijk niet jij gekkie.’ Spelend haalde hij zijn hand door haar ontdeugende rosse krullen. ’Ik plaag je maar, net zoals jij met mij doet.’ Devon had haar voor een moment dicht tegen zijn borst aangedrukt en toen hij losliet leek Kylie eventjes van de wereld verdwenen. Hij kon het wel begrijpen, voor haar moest het enorm vreemd zijn om hem net hier tegen te komen.

Devon liet haar in het rond draaien en keek naar haar van kop tot teen. Ze was nog steeds klein, maar wel stukken groter dan de laatste keer dat hij haar gezien had. En haar haren leken met de jaren vrolijker en uitbundiger te worden, alsof ze een leven op zich leidden. ”Ja, ik ben nu groter dan dat jij bent.” Devon moest lachen maar balde in de plaats daarvan een hand tot een vuist en hield hem voor zijn mond, als poging om hem te onderdrukken. Met een fonkeling in zijn ogen keek hij naar het kleine meisje dat alle moeite van de wereld deed om boven hem uit te komen, maar zelfs ondanks dat hij op zijn knieën zat was ze nog kleiner. ’Biiiiiiiiijna.’ zei Devon met een scheve grijns en hield zijn duim en wijsvinger een stukje uit elkaar om aan te tonen hoeveel ze nog moest groeien. ’Goed de korstjes van je boterhammen opeten is de boodschap.’ zei hij toen en streek zijn voorhoofd glad waardoor hij er voor een moment streng uitzag. Natuurlijk hield hij die façade niet lang vol. Hij stak zijn handen uit naar haar oksels en klemde ze daar voorzichtig vast. Vervolgens stond hij in één vloeiende beweging recht en hield Kylie zonder enige moeite recht boven zijn hoofd. Zelfs als hij zijn mutatie niet gehad had zou dat als een fluitje van een cent gaan. Het meisje bungelde boven zijn hoofd en raakte met haar voeten bijna zijn hoofd. Een amusante lach rolde over zijn lippen en hij gunde haar enkele seconden om te genieten van het uitzicht dat ze kreeg. De zee lag op een eindje van het speeltuintje, dus ze zou een mooi zicht moeten hebben over de golven die aanspoelden op het strand. Maar ook op het sportveld waar het gras eeuwig groen leek te zijn. Devon liet haar weer zakken en wandelde terwijl naar de kleine glijbaan, waar hij haar prompt bovenop zette.

”Hoe kan jij nu op dit eiland zijn? Ik heb bij mij thuis nooit gemerkt dat je een mutant was.” Devon blies zijn wangen voor een moment bol en dacht na over het antwoord dat hij zou geven. ’Dat ehm..’ Hij wandelde terwijl naar de onderkant van de glijbaan en wachtte haar daar op. ’Dat komt omdat ik goed geheimen kan bewaren.’ zei hij toen met een zwakke glimlach en haalde een hand door zijn haren. Hij kon haar net hetzelfde vragen, maar ergens ging hij er vanuit dat haar mutatie pas was ontwikkeld nadat hij bij hun thuis vertrokken was. En zo niet had hij er iets van hebben moeten merken, zeker bij jonge kinderen was het moeilijk om een mutatie te verstoppen, laat staan onder controle te houden. Hij kon uit ervaring spreken. ”Heb jij dezelfde mutatie als mij?” Nieuwsgierig klein ding dat ze was. Een gemeende lach rolde tussen zijn lippen door en hij sloeg zijn armen over elkaar. ’Ik zou het niet weten Kylie, dat hangt er vanaf wat jou mutatie is.’ Hij wou die van hem nog voor éven proberen stil te houden, want ze zou sowieso nieuwsgierig zijn naar hoe hij eruit zag. En dan kwam de enorme grootte van de beer die haar bang kon maken, of gewoon het feit dat hij dan niet meer kon praten, of naakt was als hij terug shiftte.. Nee, geen goed idee.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

It's time for you to shine

Het feit dat ze Devon had gespot op een eiland vol mutanten was wel het laatste waar ze aandacht als ze afvroeg waar hij zou zijn. Het was wel echt super leuk. Alle herinneringen die ze met hem had gehad kwamen terug in haar hoofd en ze wilde hem het er ook als te graag aan mee helpen te herinneren. Herinneringen waren altijd zo leuk dat ze het liefst weer alles wilde herhalen wat ze had meegemaakt met hem. Alles behalve de dag dat hij weg ging van haar. Nee, dat was echt het aller ergste wat er was gebeurd. Een leven op een eiland met hem dat was wat ze wilde. Hij mocht immers niet weg tot de dag dat hij of te oud werd of genoeg controle had over zijn mutatie. Voorlopig bleef ze positief denken dat hij voor altijd bij haar zou blijven. Eens familie, altijd familie.
Dat hij dan ook vroeg wat ze hier deed was meer dan logisch. Hij had net zo min verwacht haar hier tegen te komen. Maar ook gewoon het moment dat ze eerder duidelijk aan hem maakte dat ze op vakantie was zonder ouders was typisch Kylie. De kleine krullenbol die grapjes maakte. Dat was wie ze was en dat wist hij dan ook al te goed. “Heb jij even geluk zeg, geen school, geen lessen volgen.. Wat een luxeleven.” zei hij, terwijl hij zijn hoofd licht wat schudde en haar zachtjes prikte in haar zij wat haar liet lachen. In haar zij prikken was iets waar ze niet tegen kon en altijd om zou lachen. Gelukkig was het bij een prikje ook wel genoeg. “Dan weet ik wie me kan helpen met het maken van al mijn huiswerk.” vervolgde hij met een knipoog. Snel schudde ze haar hoofd als een heel wijs iemand. “Jij hebt helemaal geen huiswerk, want dat heb jij al af,” sprak ze, terwijl ze haar moeder na deed hoe zij altijd had gedaan naar Devon als hij thuis kwam van school met een stapel huiswerk. Haar moeder was er altijd van uit gegaan dat hij zijn huiswerk netjes had gemaakt, maar Kylie twijfelde of dat ook echt zo was. “En omdat ik hier ben op vakantie en ik wist dat jij hier was, heb ik geregeld dat jij ook vakantie hebt,” sprak ze enthousiast. Het was een leugen, want hoe ze zonet op hem had afgerend maakte gewoon al duidelijk dat ze dat niet wist. Toch wist ze ook wel dat hij ook wel door had dat ze een grapje maakte. Al snel had ze ook wel duidelijk gemaakt dat ze een mutant was en dat hij niet moest denken dat ze echt op vakantie was of dat hij vakantie had. Door zijn reactie had ze ook pas door dat ze zelf ook wel in de maling was genomen. Typisch hoe ze Devon kende. “Nee tuurlijk niet jij gekkie.” Het maakte haar aan het lachen dat hij nog altijd het zelfde was en nog altijd spelend zijn hand door haar rosse krulletjes haalde. “Ik plaag je maar, net zoals jij met mij doet.” sprak hij, waarna er snel een knuffel volgde van de twee. Nog altijd even vertrouwd alsof hij nooit was weggeweest.

“Biiiiiiiiijna” was zijn reactie met een scheve grijns, toen Kylie hem duidelijk maakte dat ze veel groter was dan hem. Wat natuurlijk niet zo was, maar het gevoel dat ze wel een beetje groter was was al voldoende. Dat kan kleine beetje wat hij deed met zijn vingers om te laten zien hoe veel ze nog moest groeien was wel klein uitgedrukt. Als ze net zo groot wilde worden als hij nu was als hij zou staan dan moest ze echt nog veeeeeeeeeeel meer groeien. “Goed de korstjes van je boterhammen opeten is de boodschap” zei hij als advies, terwijl ze een vies gezicht trok. “Bah korstjes, ik eet wel gewoon cornflakes,“ zei ze om beidehand te doen. Vooral om zijn strenge blik in zijn ogen. Ze keek wat verbaast, toen Devon op stond en haar uit het niets op tilde boven zijn hoofd. Het uitzicht dat ze door hem kreeg was onbeschrijfelijk. Ze kon werkelijk alles zien van af hier. Het strand met de golven die het land op rolde. Het zag er zo rustig en geweldig uit dat ze opeens zin had om een zand kasteel te maken met de details er in. Het sportveld was te zien en ze lachte gewoon bij het zien van alles. Door het lachen wiebelde ze wat met haar voeten, waardoor ze merkte dat ze bijna Devon raakte. “Sorry,” verontschuldigde zich lachend, waarna hij haar weer liet zakken met nog altijd de grote grijns op haar gezicht. Een zacht “oeeh” van verbazing verliet haar mond toen hij haar neer zette op de glijbaan. “Er zijn golven op het strand en er is een sportveld,” begon ze te vertellen over het uitzicht dat ze had gezien. “En er is een gebouw van glas, maar ik weet alleen niet wat ze daar mee doen,” ze hield nadenkend haar hoofd scheef. Ze hoopte een antwoord te geven om Devon uit te leggen wat het glazen gebouwtje voor doel had. Misschien wist hij het ook niet en dan hadden we geen antwoord voor wat het gebouwtje voor diende.

De enige vraag wat nu nog door haar gedachten heen ging was hoe hij op dit eiland kwam? Hij kon toch niet dezelfde mutatie hebben als haar zonder dat ze dat wist? Of had zij dezelfde mutatie als hem? Oh wacht dan waren drie vragen die door haar hoofd heen gingen. Nja, het kwam toch allemaal op hetzelfde neer voor haar. “Dat ehm..” begon hij. Rustig wachtte ze op een antwoord en hoopte dat ze dezelfde mutatie hadden. Hij liep naar de overkant van de glijbaan en bleef daar staan. Ze gleed van de glijbaan af en hoopte dat ze daarna het antwoord kreeg dat ze wilde. “Dat komt omdat ik goed geheimen kan bewaren,” was zijn antwoord. Ze hield haar hoofd schuin en keek hem alsnog vragend aan. Zij kon ook geheimen bewaren. Haar mutatie kwam immers op dezelfde dag dat hij bij haar in huis kwam. En hij had het ook nooit opgemerkt. “Ik kan ook geheimen bewaren,” sprak ze in de toon van haar stem was wel te horen dat zich op haar tenen getrapt voelde. “Mijn mutatie kwam op dezelfde dag dat jij bij mij in huis kwam, dus,” sprak ze eigenwijs, terwijl ze haar handen in haar zij plaatste. Onderzoekend trok ze een wenkbrauw op en vroeg of hij dezelfde mutatie had. Een gemeende lach rolde tussen zijn lippen vandaan en hij sloeg zijn armen over elkaar. “Ik zou het niet weten Kylie, dat hangt er vanaf wat jou mutatie is” zei hij. Ze keek hem uitdagend aan en liep een stukje van hem vandaan. “Kijk en leer,” zei ze heel groot. Met haar handen maakte ze een soort regenboog boven haar hoofd, maar in plaats een regenboog kwam er het golvende aurora licht boven haar en om haar heen. Met een grijns op haar gezicht keek ze naar Devon. “Pretty cool he,” zei ze enthousiast. Het licht weerkaatste in haar ogen en het leek net alsof de aurora ook in haar ogen te zien was. “Dat is nog maar het begin van wat ik kan, maar de leraren zei dat het wel gevaarlijk was,” legde ze uit, waarna ze het licht wat kleiner maakte. “Ik kan ook shape shiften naar dieren, maar dan zijn nog wel baby dieren zoals een baby beer enzo,” zei ze enthousiast. Vervolgens liet ze het licht helemaal verdwijnen en keek ze hem nieuwsgierig aan. “Jou beurt, en geloof me ik ben niet bang of zo. Ik ben een groot meid,” zei ze, terwijl ze weer haar armen omhoog deed.

It's time for you to shine

Het was dan misschien een hele tijd geleden dat ze Devon had gezien en kon zeggen dat hij haar broer was. Maar dat betekende niet dat ze in de afgelopen vier jaar niet aan hem had gedacht. Als ze eerlijk moest zijn was er geen dag geweest dat ze niet aan hem dacht. Ze hadden te veel plezier gehad dat de slechte dingen uit haar hoofd verdwenen. Het enige wat ze nu nog in haar hoofd had zitten was hij die met haar door de bossen had gelopen van Colorado en haar aan het lachen had gemaakt tijdens het eten. Het was Devon geweest die haar er toe had gezet om groente te eten, omdat ze te koppig was voor haar ouders. Maar zij moest haar groente eten anders ging hij niet met haar spelen. Het maakte haar dan verdrietig als ze geen honger meer had en haar groente nog niet op was. Gelukkig vergaf hij het haar wel. Ze was nog een kleine meid en ze had geen grote maag om veel eten naar binnen te werken. Ze was niet zoals hij was op een leeftijd van 16 jaar. Ze had nog altijd moeite om de korstjes naar binnen te werken van brood of huiswerk te maken. Dat was best begrijpend als je keek naar haar leeftijd. Kinderen van tien wilde veel liever plezier hebben en in de bossen spelen dan vieze groente en korstjes eten of huiswerk maken. Kylie verwachtte dan ook dat hij zijn huiswerk al af had, omdat hij een goede leerling was. Kijk hem dan, hij was een schat om te zien. Een schat die net als haar toe was aan vakantie. En zoals hij al duidelijk maakte een vakantie op een eiland midden in de oceaan was niet mis. Zijn voorstel trok haar dan ook heel erg aan en ze had enthousiast geknikt. “Jaa, en dan nemen we jouw vriendjes en vriendinnetjes mee,” zei ze bij het idee dat ze met een hele groep op ontdekkingsreis zouden gaan. Ze zag het al voor zich dat zij Wendy Darling was en Devon Peter pan en de de rest de Lost Boy’s van Neverland. Ze dacht even na wie dan Captain Hook moest zijn, maar dat zouden ze dan later wel uitzoeken.

“Bah korstjes?” herhaalde hij terug komend op het eten. Ze knikte met een vies gezicht als of ze de korstjes op haar tong lagen en ze die uitspuugde. “Maar dan heb jij de korstjes hier nog niet geproefd hoor, want die zijn..” begon hij, terwijl hij met zijn tong over zijn lippen heen ging en met zijn hand over zijn buik heen wreef. “..superlekker!” lachte hij, maar ze geloofde er helemaal niks van. “Het enige brood dat lekker is, is het brood waar geen korstjes aan zitten,” reageerde ze om het koppig kleine kind te zijn van het gesprek. Het koppige kind dat eerst op de grond had gestaan en nu boven hem uitstak. Het uitzicht was geweldig, maar het was wel jammer dat er een vraag in haar hoofd in kwam over het rare gebouw van glas. Ze had dat aan hem gemeld en ook Devon moest even nadenken. Het zou jammer zijn als ze geen antwoord zou krijgen op haar vraag, terwijl ze nu bij haar broer wilde blijven en niet wilde uit zoeken wat het gebouw was… Het observatorium? Gaf hij antwoord op haar vraag. Ze vond het best wel raar. Voor al dat hele woord observatorium was raar. Wat deden ze daar precies? “Daar kijken ze met supergrote verrekijkers naar de sterren en de maan.” legde hij uit. Dat was best wel geweldig. “Dus zien vallende sterren en ze kunnen dan ook heel veel wensen doen?” vroeg ze bij het idee over hoeveel wensen ze dan zou doen. Al haar wensen zouden uit komen. Ze zou dan haar broer weer terug krijgen in Colorado. En hij zou dan nooit meer van haar weg gaan. Best wel obsessief als je het zou bekeek, maar daar dachten kinderen van tien nog niet over na.
Kylie keek naar Devon die denkbeeldige verrekijker van zijn handen maakte en die op zijn ogen plaatste. “En ze houden er kleine meisjes mee in het oog. Dus ik zou maar braaf zijn als ik jou was, want anders..” hij trok grijnzend zijn wenkbrauwen op en wandelde met haar naar de glijbaan. Ze moest lachen om het feit dat hij haar net zo in maling nam als zij het gedaan bij hem over de vakantie. “Ik ben altijd braaf, maar ik kan soms in de problemen komen..” zei ze, terwijl ze haar handjes schuldig voor haar ogen deed. “Kom jij me dan wel redden?” vroeg ze alsof ze een prinses was die gered moest worden uit de toren die bewaakt werd door de gemene draak.
Kylie gleed vanaf de glijbaan naar beneden en moest toen heel erg lachen om wat Devon deed. Ze had het gevoel van een broer hebben en plezier maken echt heel erg gemist. Het was alsof ze nooit van elkaar verwijderd waren geweest. Het gevoel was gewoon vertrouwd dat de glimlach op haar gezicht ook niet zo snel van haar gezicht af ging. Hij had de verrekijker van zijn ogen af gehaald en mechanisch aangekondigd:“Raket Roberts is veilig geland.” Ze sprong van de glijbaan op en hem nog een knuffel gegeven. “Ik heb dit gemist,” zei ze om het nog een keer aan hem duidelijk te maken.

Het lachen ging over naar een iets serieuzer gesprek over mutatie’s. Ze wilde weten waarom ze nooit wist dat hij een mutant was, maar hij had het net zo min van haar geweten. Hij mocht dan wel beweren dat hij goed geheimen kon bewaren en dat het ook een heel een groot geheim was, maar dat maakte niet uit. Kylie wilde graag haar mutatie aan hem laten zien. Haar ouders hadden haar altijd tegen gehouden om haar mutatie niet te laten zien, omdat het gevaarlijk was. Dat was ook wat de leraren zeiden over haar, maar dat hield haar niet tegen om toch af en toe iets te doen. Zoals gewoon een aurora maken of shiften dat was puur onschuldig. Dat moesten ze dan ook van haar aannemen dat ze geen kwaad in zich had. Ze legde uit dat haar mutatie dezelfde dag kwam als dat hij kwam. Haar blijdschap die ze had gevoeld bij het horen dat ze een broer kreeg dat was iets wat haar mutatie in werking had gezet. Hij had serieus naar haar gekeken, maar daardoor liet ze zich niet afleiden om haar aurora te laten zien. Het groen blauwe licht dat om haar heen plaats vond verzorgde ervoor dat zijn mond open viel. “Het is het Noorderlicht?” vroeg hij peilend, terwijl hij er naar toe ging wandelen. Ze knikte zelfverzekerd. Hij vroeg er naar of hij het kon aan raken, maar dat wist ze niet. “Ik weet het niet.. Mij doet het niets, omdat ik het ook gebruik voor andere dingen...” bekende ze. Ze wilde niet het risico nemen dat hij pijn zou krijgen of dat hij zou shiften net zoals zij kon bij het gebruiken van de aurora. Kylie moest er wel een stokje voor steken voordat hij het echt zou aanraken met zijn hand, dus bekende ze dat het gevaarlijk was. “Wees er dan maar voorzichtig mee..” sprak hij met een bezorgde ondertoon en ze knikte. Ze liet het licht verdwijnen om verder uitleg te geven over haar andere mutatie. Het shiften trok zijn aandacht en hij had vebrouwereerd gereageerd met een verslagen lachje:“Dat meen je niet?” Ze knikte. “Shapeshiften? Een baby beer zeg je?” vroeg hij door met zijn lach die steeds luider werd. “Ja, maar ook in de baby wolf, veulen, baby egel en noem zo maar op,” om hem het shape shiften nog duidelijker te maken. Hij had wat heen en weer gewandeld en gezegd dat het zijn beurt was. Ze was er klaar voor en het maakte niet uit wat voor mutatie het was. Ze wilde het weten, want ja om een nieuwsgierigheid van een kind kun je gewoon niet om heen. Enthousiast had geknikte en ze wachtte rustig af. Kylie was helemaal rustig dat ze niet had verwacht dat ze bijna om ver ging, toen er een harde brul kwam. De brul van een grote beer die ze herkende als de beste. De grote enorme grijns die op haar gezicht kwam ging over na gelach. “Ennn?” vroeg hij enthousiast en hij deed een stap dichter bij. “Is dat een geluid dat je kent?” vroeg hij en ze knikte direct. “Jij kunt ook in een beer veranderen!” zei ze vrolijk. Ze sprong heen en weer, terwijl haar krulletjes aan het dansen waren. Ze sprong in zijn armen en ze zei:“Jij bent een gigantische beer,” zei ze om het duidelijker te maken. Ze deed haar handjes op zijn wangen en lachte. “Is het gevaarlijk als je nu gaat veranderen?” vroeg ze met de hoop die twinkelde in haar ogen. Als hij nou kon veranderde dan zou ze precies de zelfde kleur vacht aan nemen, maar dan was zij de kleinere versie. Ze zou het geweldig vinden om samen met hem door de bossen heen te gaan als een beer. Iets wat haar deed denken aan Brother Bear de film. Ze zag hun al gaan met z’n twee. “Wil jij samen met mij veranderen naar een beer?” vroeg ze nieuwsgierig en hoopvol met haar handjes op zijn wangen.