In my recovery /&Charlie

Heel vroeg was ze al wakker, waarschijnlijk lag iedereen nog steeds te slapen maar zij lag gewoon alleen maar naar het plafond te staren. Zachtjes voelde ze de kriebelende pootjes van Esfir die over haar arm naar boven liep en besloot zich er ook mee te bemoeien. Ze had al lang niet echt meer geslapen, gewoon omdat ze bang was voor nachtmerries en omdat ze zich zorgen maakte om Maurim. Eerlijk, ze durfde geen oog dicht te doen en in een diepe slaap te vallen. Jackie deed soms wel eens de moeite om wakker te blijven wanneer Grace aan het slapen was om ervoor te zorgen dat ze geen nachtmerrie zou hebben, maar ze viel er meteen terug in wanneer Jackie begon te slapen en haar hoofd er even niet meer bij had. Het vermoeide haar tenslotte ook omdat ze veel op moest letten, de nachtmerries konden namelijk heel snel opkomen. Daarbij wilde ze niet dat Jackie te veel in haar hoofd zat, want dan voelde ze zich bespioneerd.

Toch, omdat ze wel heel moe was, viel ze een klein beetje in slaap. Niet dat het lang duurde, ze schrok al snel weer wakker en niet omdat ze een nachtmerrie had maar omdat ze in slaap was gevallen en wel bijna in een nachtmerrie terecht zou komen. Gespannen lag ze gewoon te zweten in haar bed en voelde ze zich niet op haar gemak tussen de vier muren van haar kamer, werd ze misschien zelfs een beetje claustrofobisch. Esfir had het allemaal ook door en bleef haar steun geven, iets waar ze de spin nog altijd heel erg dankbaar voor was. Zeker omdat ze ook met goede ideeën kwam. Het klonk namelijk niet slecht om even een frisse neus te halen. Eigenlijk wilde ze kijken of Maurim dan ook mee wilde naar buiten maar gezien het nog bijna donker was en veel te vroeg besloot ze hem niet lastig te vallen.

Stilletjes was ze opgestaan en had ze wat warme kleren aangetrokken om vervolgens weg te sluipen, zonder dat Jackie of Aurélia het zouden horen. Al vroeg ze zich nog af of ze wel zouden reageren zelfs als ze het hoorden. Door de gangen heen liep ze naar buiten waar ze ook meteen wat in haar jas kroop van de kou, want ja het was toch echt wel heel erg winter aan het worden. Esfir ging daarom ook niet mee, ze kon in deze kou wel door gaan, zelfs onder haar jas. Daarom was ze nu helemaal alleen en zo voelde ze zich dan ook eigenlijk wel. Sowieso was Grace nogal veel naar zichzelf gekeerd, haar emoties en gevoelens met andere delen deed ze gewoon niet. Ze had dat toevallig een nacht wel gedaan met Maurim maar dat zou waarschijnlijk ook blijven op misschien soms een enkele nacht. Voor de rest was Grace een gesloten boek en kreeg ze vrij weinig informatie van wat er allemaal binnen in haar hoofd omging, of hoe ze zich voelde in haar hart. Ze was nog altijd liever in gezelschap van spinnen en insecten dan mensen, hoewel er al uitzonderingen waren gemaakt en ze reageerde niet meer zo bot op mensen die haar wel zouden lastig vallen. Wat dat betrof was het misschien beter geworden, was ze zelf een beter persoon geworden naar andere mensen, maar ze begon zichzelf af te vragen of het ook wel zo goed was voor haarzelf. Het voelde gewoon fijner om zichzelf af te sluiten van alles, niemand binnen te laten en iedereen op afstand te houden want het was veiliger. Nu voelde ze zich meer kwetsbaar en het was niet makkelijk om met wat ze voelde van binnen te dealen. Dus echt lekker ging het niet, maar om hulp vragen kon ze niet.

Ze was na een tijdje wandelen over het eiland aangekomen bij een kleine speeltuin voor de jongere kinderen. Hier besloot Grace dan ook even om te stoppen, om te zitten op de kleine schommel en rust te vinden, hoewel ze zelf ook best wel wist dat ze die nu niet kon vinden. Met een diepe zucht zette ze zich neer op de schommel en wiegde ze deze langzaam vooruit en achteruit. Haar vingers gleden om de koude ijzeren kettingen van de schommel, probeerde de pijn van de brandende kou te nergeren, of eigenlijk, misschien vond ze zelf fijn dat het pijn deed? Haar ogen gleden ook even naar de grond en ze bleef hiernaar staren, voor een bepaalde tijd..

/&Charlie

Het ging allemaal even niet zoals ze had gedacht hier op het eiland, sowieso had Grace nooit verwacht dat ze ooit om iemand ging geven, als vrienden.. Vrienden had ze eigenlijk nooit gehad op insecten na, dat waren altijd haar meest trouwe vrienden geweest. Ze hadden haar nooit alleen gelaten terwijl mensen dat wel deden, nogal vaak ook. Toch wist ze ook wel dat Maurim haar niet alleen zou laten, dat hij ook even veel om haar gaf en dat hij haar sowieso niet opzettelijk pijn zou doen. Maar ze kon er even niets aan doen zichzelf toch even eenzaam te voelen, zeker omdat die Amadéo Maurim een paar dagen van haar gestolen had en wanneer ze hem vond.. Hij had haar niet eens aangekeken. Ze wist wel dat hij het niet zo bedoelde maar het had toch een steekje in haar hart achtergelaten.

Daarom was het niet handig om te voelen, want nu voelde ze zich weer depressed, at ze niet meer en sliep ze ook maar amper. Ja, dan ging Grace terug in haar zelf marteling proces waardoor ze uiteindelijk zichzelf dwong weer harder te worden, mensen te haten en zichzelf ten koste wat het kost beschermen tegen de daden van anderen. Dat was hoe ze een lange tijd overleefd had, en zo kon het ook weer worden.. Hoewel ze niet zeker wist of ze dat wel wilde. Ze wilde het niet maar ze was ook bang om mensen binnen te laten en om pijn gedaan te worden.

Ze sneakte daarom wel eens even weg voor een wandeling, alleen nu zonder haar insecten in de buurt want daarvoor was het nu te koud buiten. Die zaten ook veel liever op een warm plekje in de kassen of bij het schoolgebouw. Het was zelfs zo dat de meeste nu dood gingen en een einde kregen aan het leven. Iets waardoor Grace in deze periode sowieso al nooit goed in haar vel zat. Daarom had ze een hekel aan de winter. Rustig was ze gewoon op de schommel gaan zitten en was het haar niet eens opgevallen dat bij de sportvelden iemand bezig was. Want wie ging er nu op dit tijdstip buiten trainen? Enkel een echte diehard sporter deed dat, of Charlie. Ze had hem nog niet gezien tot hij tegen haar was gaan praten, toen draaide ze ineens haar vermoeide gezicht naar hem toe. "Wat doe jij op dit uur buiten?" Vroeg hij terwijl haar daar gewoon casual met een rood vlammend zwaard stond en zijn wenkbrauw opgetrokken had. Grace wist niet meteen hoe ze moest reageren, deels natuurlijk door dat zwaard, dus ze keek hem enkel wat geschrokken aan in het begin, en vooral ook verward. Ze haalde onwetend haar schouders op en keek weer voor zich uit naar de grond. ”Wil je dat zwaard misschien weg doen?” Vroeg ze niet heel onaardig terwijl ze hem vanuit haar ooghoeken aankeek. Te moe om hier überhaupt feller op te reageren. Ze vond het namelijk geen fijn idee dat Charlie daar stond met een heel eng zwaard. Grace zou hem toch ook niet aanvallen. ”En als antwoord op je vraag.. Ik heb geen idee wat ik hier doe..” Zei ze nog als verduidelijking, voor als hij haar nog niet echt begrepen had daarnet. Ze schommelde weer even lichtjes en slikte. ”En wat ben jij hier aan het doen met dat zwaard?” Vroeg ze vervolgens aan hem, dat antwoord zou misschien interessanter zijn als dat van haar..

Ze vroeg zich echt even af waarom het nu net hem moest zijn, Charlie, de jongen waarmee ze toch wel de meeste ruzie en moeilijkheid had gehad op dit hele eiland. Toch haatte ze hem niet, hoewel ze dit soms tijdens hun eerste ontmoetingen wel had gedaan, maar ze kon hem ook moeilijk haten voor wat hij had gedaan. Hij had tenslotte aan het eind wel gelijk gekregen en achter die hoge muren die zij had opgebouwd zat eigenlijk maar een heel klein meisje, niet zo stoer en gedurfd als hoe ze zich toen voordeed. Niet dat Grace nog enig probleem had om zichzelf in de strijd wanneer het echt nodig was, dat had ze tenslotte ook bijna gedaan wanneer Amadéo Maurim nog onder controle had, maar dit was gelukkig niet meer nodig geweest door de redding van Jean.

Gelukkig deed hij zijn zwaard weg wanneer ze hierom vroeg. Want ondanks dat er nu geen vijandigheid van beide leek weg te komen vond ze het geen fijn idee dat hij daar stond met een of ander eng wapen, die ze liever niet in haar buurt wilde hebben omdat het wel eens heel pijnlijk kon zijn, zo leek het tenminste. Verder reageerde ze er niet op, niet zoals ze anders misschien gedaan had, puur omdat ze eigenlijk gewoon te moe was. Ze had niet de energie om dwars te gaan lopen doen, dus ze deed het niet. Wel gaf ze nog een verder uitleg over wat ze hier deed, al kon je het niet echt een uitleg noemen, want ze wist het niet. Dus vroeg ze maar aan hem wat hij aan het doen was, al wist ze dat eigenlijk al wel. Vermoeid bleef ze hem aankijken met een gezicht dat er niet echt geweldig uitzag, maar gelukkig kon hij de rest ook niet zien want dat zag er ook nog even erg uit. Onder een dikke jas kon je namelijk niet zien dat haar ribben eigenlijk veel te zichtbaar waren, net zoals andere botten. Wel waren haar lippen een beetje bleek, net zoals de rest van haar gezicht wat ook al een kleine waarschuwing was dat ze weinig at.

"Trainen, wat anders. Het is niet dat ik onschuldige mensen loop te vermoorden" Antwoordde hij op zijn eigen sarcastische koele toon waarop ze enkel even energieloos knikte om vervolgens weer naar de grond te kijken wanneer hij naast haar op de andere schommel kwam te zitten. Haar bleken handen hielden nog altijd de koude kettingen vast en zachtjes bewoog ze haar benen een beetje om zachtjes te schommelen. Niet dat het veel voorstelde. "Ik denk dat je beter in je bed kruipt in plaats van hier te zitten, no offence" Zei hij na een tijdje waardoor ze hem weer sloom aankeek en een kleine niet heel erg gemeend glimlachje. Alsof ze nog wilde laten zien dat het wel oké ging met haar terwijl ze zelf wel heel goed wist dat het niet zo was. Ze slikte eventjes en schudde zachtjes haar hoofd. Het was eventjes vreemd, want zichzelf openstellen tegen Charlie? Ze wist nog niet of het wel een goed idee was.. Maar goed, wat moest ze anders zeggen. ”Dat kan niet.” Zei ze gewoon kortaf terwijl ze haar ogen weer weg liet glijden..

Het was misschien een beetje vreemd om Charlie hier zo tegen te komen, en ook net op een moment waarop Grace er natuurlijk niet uit zag omdat je kon zien dat het niet al te best met haar ging. Alsof ze langzaam aan het verdrinken was in haar eigen gedachten en emoties waarmee ze niet wist om te gaan. Ze was nogal aan het sukkelen met zichzelf, en daarbij zorgden de nachtmerries ervoor dat ze nog verder naar beneden zakte. Iets wat ze misschien niet wilde bespreken met Charlie? Het was namelijk een beetje vreemd en ze was eerder bang dat hij haar zou veroordelen. Daarom was ze misschien een klein beetje kortaf naar hem, omdat hij dan misschien weg zou gaan en haar met rust zou laten.

Iets wat hij niet leek te willen doen, in plaats daarvan keek hij haar wat indringend aan. Grace knipperde gewoon een paar keer en week maar haar ogen even een paar seconden weg. "Kijk, Grace, we hebben niet de beste start gehad, maar dat ligt aan mijn karakter" Zei hij waarop ze hem weer aankeek, ook met lichte verbazing door het kleine beetje intensiteit in zijn stem die ze niet gewend was. "Maar dat wil niet zeggen dat ik je haat, of dat ik je niet zou helpen als ik het kon" Zei hij vervolgens hij waarop ze kort knikte er terug weg keek. Hij had haar tenslotte bij de kas ook nog een keer geholpen, wanneer ze daar gebroken had gelegen omdat dat Lydia mens besloot om met haar te gooien. Dat zou ze ook niet vergeten, want ze was hem daar wel dankbaar voor geweest. "Dus kom op, voor de dag ermee, wat is er?" Vroeg hij een tikje streng waarop ze meteen weer weg keek. Haar hand bracht ze naar haar mond en ze probeerde haar gezicht zo veel mogelijk achter haar blonde haren te verstoppen.

Ze voelde een groot stuk brok in haar keel zitten en daarbij drukte tranen te dicht tegen haar ogen aan, moest ze er tegen vechten om ze niet los te laten. Een gevecht dat ze eerst wilde winnen voordat ze verder ging. Haar lippen trilden maar ze had deze achter haar hand verborgen tot ze het eindelijk onder controle had gekregen. ”Je weet dat ik slechte dingen heb gedaan.” Zei ze met een schorre stem, doordat haar keel gewoon niet fijn aanvoelde. Ze keek even omhoog naar het schoolgebouw in plaats van de grond, maar nog niet naar Charlie. ”Ik kan het niet vergeten.. Ik wil het wel maar ik kan het niet.” Zei ze met een licht trillende stem voordat ze Charlie weer aankeek en slikte. ”Het was nooit mijn bedoeling geweest om iemand ooit pijn te doen maar niemand gaf mij ooit een keuze, en nu doet het allemaal zo zeer.” Zei ze eerlijk..