Onderwerp: The last chapter. [ open ] zo feb 09, 2014 5:34 pm
Om de zoveel tijd sloeg de jongen een pagina om en nam hij alles wat er stond in hem op. Lezen was één van de zaken waar hij zich het meeste mee bezig hield. Misschien kwam het omdat hij zich zo even kon afsluiten van de realiteit. Hij kon zich zo hard verdiepen in een boek dat hij alles om zich heen vergat. Het opende bijwijze van spreken een tweede wereld. Bij een goed geschreven boek met een sterke verhaallijn kon hij zich bijna echt verplaatsen in het hoofdpersonage. Je kon zeggen wat je wou, maar als je zei dat lezen saai was ging je geen gelijk krijgen. Toen dat Kellin eindelijk zijn boek dichtklapte en naast hem op zijn bed neerlegde was het buiten al donker. Na een snelle blik op zijn wekker te hebben gericht kwam hij erachter dat het al na 12u s’avonds was. Het was eigenlijk te laat om nog wat te doen, maar hij zou nog niet in slaap kunnen vallen. Alles wat hij in het boek had gelezen dwaalde nog door Kellin zijn gedachten heen, en telkens kwamen er weer vragen bij hem op. Het boek dat hij net uit gelezen had was maar het tweede deel van de trilogie. Er waren nog zoveel vragen waar hij geen antwoord op kon vinden, mits hij het volgende boek zou lezen. Nadenkend keek Kellin van het boek naar de deur die uit zijn slaapkamer zou leiden. In de bib zou zeker het vervolg staan, en het deel dat hij nu had moest toch worden weggebracht. Ha wel, het kon vast geen kwaad om je benen eens te strekken. Daarbij verdeed hij bijna heel zijn dagen op zijn kamer, net zoals vandaag. Het kon vast geen kwaad om eens naar buiten te gaan. Kellin stond dan maar echt en met het boek onder zijn arm verliet hij zijn kamer. De gangen waren verlaten. Meteen begon hij eraan te twijfelen of dit wel de goede keuzen was geweest. Toch draaide de man zich niet om. Hij bleef gewoon wandelen richting de bib. Op de gangen was het vrij koud, maar dat was misschien zijn eigen schuld. Hij liep daar door de gangen met enkel een losse zwemshort die tot aan zijn knieën reikten. Hij hield niet van het gevoel van gewone stof. Als hij een gewone T-shirt aan deed jeukte het op alle mogelijke plaatsen. Wanneer dat het mogelijk was probeerde Kellin het dan ook zo veel mogelijk te vermeiden. Gelukkig was het in de bib al een heel stuk warmer dan het op de gangen was. Eenmaal in de bib ging hij ook meteen naar de kast waar hij de vorige keer zijn boek had gevonden. Zijn vinger liet hij over de ruggen van de boeken glijden, opzoek naar het vervolg, en naar de plaats om het vorige weg te zetten. Uiteindelijk had hij het gevonden. Het ene boek zette hij weg en het andere nam hij uit de kast. Terwijl hij zijn ogen op de achterkant van het boek had gericht draaide hij zich om. Hierdoor had hij niet gezien dat er nog iemand in de bib was. Hij schrok dan ook toen hij op keek en iemand zag staan. Het boek was door de shock op de grond gevallen. ‘Ow God…sorry ik uhm…je liet me verschieten...i-ik had namelijk niet gedacht dat er hier nog iemand zou zijn...’ zei Kellin vlug en vrij ongemakkelijk. Zijn reactie was misschien overdreven geweest, maar toch, het was niet dat hij had verwacht dat er hier iemand zou rondlopen. Het was laat en wel ja, normaal gezien was er hier niemand om dit uur.
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] ma feb 10, 2014 7:48 pm
Aura werd gek op deze school. Helemaal compleet gestoord. Niemand, maar dan ook niemand, scheen haar een aparte verschijning te vinden. Dat kwam omdat de mensen hier natuurlijk zelf ook een mutatie hadden en daarom niet echt meer van haar opkijken. Maar Aura werd er helemaal gestoord van. Voorzichtig borstelde ze haar blonde haren. “Misschien kunnen we kijken of….of we gewoon misschien ons niet meer zoveel van andere aan kunnen trekken en gewoon onszelf zijn?” klonk er een bang stemmetje diep in Aura’s hoofd. Aura keek hoe haar gezicht veranderde in een grimas. Het was de stem van het meisje dat ze vroeger was. Maar dat meisje bestond niet meer. Zij was Aura Faye. “Dat is het domste wat ik ooit in mijn leven heb gehoord” zei Aura definitief en liep naar het bureautje dat in haar kamer stond. Ze viste er een stuk tape uit en schreef op het tape haar naam. Het tape plakte ze op de spiegel, voor haar ogen. Het had geen nut, Aura had nou eenmaal hele rare gewoontes.
Misschien was het wel een goed plan om allemaal stukjes tape op de meubels te plakken in deze kamer? Voor het geval ze ooit een roommie zou krijgen, dan wist ze in ieder geval welke spullen van haar waren. Een normaal mens had dit een ziekelijk idee gevonden, maar Aura was niet normaal. Tenminste, zo zag ze zichzelf niet. Er was een oplossing die ze moest vinden. Deze mensen moest ze schokken, ze keken waarschijnlijk niet meer zo op van haar aparte verschijning en haar mutaties. Maar ze zou het voor elkaar krijgen en dan zou iedereen weten wie ze was. Maar wat moest ze doen? Haar brein maakte overuren, als Aura iets in haar hoofd had, dan zou ze het meteen moeten uitvoeren. Haar ogen flitste door de kamer en ontdekte de aansteker van haar sigaretten. Ja, vuur. Daar kon je indruk meemaken. Tenzij dat er leerlingen of leraren waren die vuur konden beheersen, maar dat was iets van latere zorg. En wat zou goed branden? Papier. En waar was veel papier? Met een gemene grijns op haar verzicht verdween Aura’s lichaam en teleporteerde naar de bibliotheek.
Haar ogen schoten door de ruimte. Deze leek in eerste instantie leeg. Mooi! Dat zou het alleen maar makkelijker maken. Als er nog veel mensen in de bibliotheek waren geweest, dan zou het lastig geworden zijn om hier een fikkie te steken. Maar hoorden haar oren dat goed? Aura’s ogen spitsten zich en ze luisterde heel goed. Shit, er kwam iemand aan, ze hoorde namelijk voetstappen. Angstig keek Aura om zich heen. Hier stond ze dan, met een aansteker en niet al te goede bedoelingen. Dadelijk was het iemand die gedachten kon lezen! Dit was niet goed. Maar de persoon leek ook van haar te schrikken, want ze hoorde een luide klap, wat betekent dat er iets op de grond viel, waarschijnlijk een boek. “Ow God…sorry ik uhm…je liet me verschieten...i-ik had namelijk niet gedacht dat er hier nog iemand zou zijn..” hoorde ze zenuwachtig. Daar had Aura een hekel aan.
Ze rolde haar ogen en maakte een beweging met de aansteker. Een lichtbundel kwam nu tevoorschijn, zodat Aura tenminste kon zien wie haar had gestoord. Haar gezicht vertrok een beetje, hij leek helemaal niet op een mens! Aura kwam dichterbij. “Awh, baby boo boo…” zei ze met een zoet stemmetje en een valse glimlach op haar gezicht, terwijl ze wat dichterbij kwam. “Je hoeft toch niet bang te zijn voor…mij?” Bij het laatste woordje verschoot haar stem een beetje, alsof ze er van schrok dat hij bang was voor haar. Ze ging wijdbeens voor hem staan. “Wat doe jij hier, waarom lig jij niet op bed?” vroeg ze niet al te subtiel, terwijl ze hem schattend aankeek. Hij mocht er misschien anders uitzien, nog steeds voelde Aura zich superieur aan andere mensen en dat zou ze duidelijk maken ook.
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] ma feb 10, 2014 8:46 pm
Hij moest dringend wat gaan doen aan zijn sociale handeling. Ze waren om het zacht uit te drukken niet de beste meer. Ooit waren ze het wel geweest, maar als je nu eenmaal minder met mensen begon om te gaan verslechterde die natuurlijk. Toch had Kellin niet de behoefte om er iets aan te doen. Hij hield toch meer van de eenzaamheid dan van de drukte, waarom zou hij dan sociaal willen zijn? Natuurlijk kon het altijd van pas komen, en hij kon zich moeilijk voor eeuwig afzonderen van de anderen, maar toch…hij had zo zijn reden om zich af te zonderen. Die reden was goed te zien, en als je even nadacht kon je er makkelijk achter komen wat het was. Zijn uiterlijk. Het was niet iets waar hij blij mee was wat misschien ook wel te begrijpen was. Hij mocht dan wel de spieren hebben, al waren zijn armen en benen vrij dun, dat was dan ook het enige positieve dat hij kon bedenken. Vaak had Kellin al tegen zichzelf gezegd dat hij minder negatief moest gaan denken, maar dat was nu eenmaal makkelijker gezegd dan gedaan. Er liepen hier wel meer vreemde gevallen rond, maar in meeste gevallen viel het allemaal nog vrij goed mee. Of dat was Kellin zijn mening toch. Hij zou een moord kunnen plegen als hij daardoor enkel gedachten zou kunnen lezen. Heel de tijd had de jongen gedacht dat hij alleen was geweest in de bib, iets waar hij achteraf fout in was. Er was daar nog iemand en het was niet meer dan logisch dat je dan schrok. Wie weet wat voor foute bedoelingen had die persoon wel niet. Je weet nooit met wat voor iemand je te maken heeft. Voor hetzelfde geld had je te maken met een mutant die je kon doden met één simpele aanraking. Kellin mocht dan misschien niet de meest gelukkige persoon zijn, hij was zijn leven nog lang niet beu. Daarom dat hij ook schrok toen hij erachter kwam dat hij niet alleen was. Als hij kon fronsen had hij dat gedaan, in plaats daarvan hield hij zijn hoofd schuin. Hij wist niet meteen wat erop te antwoorden, laat staan dat hij iets moest antwoorden. Zonder meteen een reactie te geven raapte hij het boek weer op van de grond. Dit deed hij zonder door zijn knieën te gaan, hij boog simpel weg voorover en nam het boek op alsof het helemaal niets was. ‘Ik heb nooit gezegd dat ik bang van je ben.’ antwoordde hij uiteindelijk terwijl hij zijn rug weer rechte. Kellin keek naar het meisje voor hem en probeerde haar in te schatten. Jammer genoeg lukte het hem niet om haar in te schatten. Op zich had ze een schattig uiterlijk en zou je haar aardig kunnen inschatten, maar dan kwam de toon waarop ze sprak. Het was precies het tegenover gestelde. ‘Ik zei enkel dat ik was geschrokken.’ vervolgde hij uiteindelijk nog. Snel keek hij even naar het vuurtje dat ze in haar hand had. Als er achter hem geen boekenkast had gestaan had hij met plezier een stap naar achter gezet. Al snel volgde er een tweede vraag. ‘Wel uhm…ik ben niet echt het bed type.’ Op zo’n momenten kon hij zich wel voor zijn kop slaan. Daarom dus dat hij op zijn kamer bleef. ‘Maar ik zou jou hetzelfde kunnen vragen.’ dezelfde vraag terug stellen. Dat was wel een goede zet geweest, of dat hoopte hij in ieder geval toch. Langs de andere kant wou hij toch weten wat een meisje midden in de nacht in een bib deed met een aansteker. Ze zag er niet uit als het type dat tot laat in de nacht een boek zou lezen om er dan een nieuw te gaan halen. Het boek dat hij vast had hield hij ondertussen met één hand dicht tegen zijn lichaam aangedrukt.
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] ma feb 10, 2014 9:56 pm
O, dus hij ging bijdehand doen? Aura trok een wenkbrauw omhoog. Dat was ze niet gewend, dat jongens bijdehand gingen doen in haar nabijheid. Meestal keken ze haar een beetje verlekkerd aan of liepen ze gauw weg, omdat ze soms nogal gestoord over kon komen. Maar dit vismensje deed dat niet en dat intrigeerde Aura. Hij zei dat hij niet echt een bedtype was. De kakelende lach vulde de ruimte. “HAHAHAHA!” gierde ze door de bibliotheek en keek hem toen aan. “Ik heb nog nooit een man horen zeggen dat hij geen bedtype is, baby, maar goed eens moet de eerste keer zijn.” Een knipoog volgde. Ze kwam wat dichterbij hem staan en keek hem recht in zijn ogen aan. Haar pretoogjes veranderden van ‘pret’ naar de kille leegte die ze normaal gesproken waren.
“Luister, ik hoef me helemaal nergens voor te verantwoorden” zei ze toen lichtelijk geïrriteerd “Als ik hier wil lopen, dan doe ik dat…” Ze nam weer wat afstand en keek hem toen kwaadaardig aan, ze wilde in zijn ogen zien wat voor indruk ze maakte. Aura kon het onmogelijk nu van hem aflezen. Had ze medelijden? Nee, vroeger was ze zelf op school ook vaak genoeg onderdrukt. Dat kwam omdat ze van haar ouders nooit mee mag met de vriendjes en vriendinnetjes die ze op de kleuterschool gemaakt had. Zij stonden namelijk onder haar. Dat maakte je een ‘loner’, zoals mensen dat tegenwoordig zeiden. Maar toen begon ze Aura in haar hoofd te ontwikkelen en dat was haar redding geweest. Deze jongen moest zichzelf ook gewoon nog ontwikkelen. “Trouwens…” ging Aura verder “Ik kan bijna wel aannemen dat je van mij geschrokken bent, want je liet je boek vallen. En als je schrikt, staat dus gelijk aan bang zijn…”
Aura graaide in haar bh en stond er niet echt bij stil hoe bizar dat er uit zou zien. Ondertussen was haar gezicht nog altijd gericht op de jongen. Bij elke beweging die ze deed, elke stap die ze maakte, keek ze de jongen aan. Zou hij verbaasd zijn dat zij niet raar op hem reageerde? Hij was immers geen normale jongen. Het kon Aura eigenlijk weinig interesseren hoe hij eruit had gezien. Voor haar part was hij pimpelpaars met een goud randje, dat maakte voor Aura niet uit. Zij had gewoon een hekel aan iedereen. Ze vond wat ze zicht in haar bh en viste er een pakje sigaretten uit. Ze viste er een uit en stak hem in haar mond, waarnaar ze hem aanstak. Ze stak hem weer terug in haar bh en trok haar shirtje weer omhoog. “Ik zag je wel kijken, viespeuk!” zei ze een beetje nepbestraffend en glimlachte toen. Ze begon wat te spelen met haar aansteker. “Oooooh….wat is een leven zonder angsten heerlijk! Ik ben niet bang, weet je, voor niemand niet…” zei Aura met een apart stemmetje en ging toen naast de jongen staan.
“Wat is jouw grootste angst?” zei ze toen, terwijl ze de aansteker aanstak en haar vinger op het rollertje hield, zodat de vlam aanwezig bleef. Aura ging dichter tegen hem aanstaan en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze zuchtte. Een leven zonder angst. Het constant opzoeken van grenzen. En ze overschrijven. Dat was haar leven.
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] ma feb 10, 2014 10:37 pm
Hij had de reactie bijna kunnen voorspellen nadat hij zijn domme opmerking had gemaakt. Het meisje schoot in de lach en doordat de bib groot en verlaten was, was de lach eens zo goed te horen. ‘Dat was niet hoe ik het bedoelde.’ Mompelde hij zacht, maar hij twijfelde of dat ze het wel effectief zou horen. ‘Ja, nee, natuurlijk niet.’ natuurlijk. Ze mocht hier rondlopen als ze wou. Je had hem ook nooit horen zeggen dat ze het niet mocht. Meer zei hij niet, ergens hoopte hij enkel dat het gesprek ging stilvallen en dat ze weg ging. Dat was echter niet het geval. In plaats daarvan begon ze weer over het schrikken en het bang zijn. Kellin liet zelfs een zucht horen. ‘Dat was omdat ik schrok, niet omdat ik bang was.’ probeerde hij nogmaals te verklaren. Waarom deed hij eigenlijk nog de moeiten? Het had geen effect want ze zou toch niet naar hem luisteren. Van het ene op het andere moment begon het meisje in haar bh te zoeken naar…iets. Het maakte de situatie er zeker niet beter op. In tegendeel zelfs. Kellin wist niet meer waar hij moest kijken. Het eerste punt dat hij opzocht om naar te kijken was het boek maar dat werkte niet dus keek hij maar gewoon in de bib om zich heen. Toch kon hij zijn nieuwsgierigheid niet in bedwang houden en keek hij heel even toen dat ze bovenhaalde wat ze nodig had. Iets waar Kellin achteraf spijt van had na haar opmerking. Hij had eerder het gevoel dat het was om hem te plagen, maar toch kon hij er niet aan doen dat hij snel weer naar ergens anders keek na haar opmerking. ‘Er moet toch wel iets zijn waar je bang voor bent? Misschien geen persoon maar toch zeker wel iets…’ het klonk wel goed. Een leven zonder angsten, maar dan waren er natuurlijk ook vele nadelen aan verbonden. Je ging sneller het gevaar opzoeken en kwam vaker in de problemen. Dat omdat je geen schrik hebt om iets te doen. Haar volgende vraag overdonderde hem wel. Wat was zijn grootste angst? Kellin kon er wek enkele bedenken maar om nu te zeggen wat zijn grootste angst was…terwijl zijn hersenen de vraag aan het verwerken was kwam het meisje alleen maar dichter. Te dicht als je het hem vroeg waardoor er iets in zijn hersenen blokkeerde. Het moment dat ze haar hoofd op zijn schouder legde zorgde dan ook voor een ongemakkelijk gevoel. Met iedere seconde die verstreek werd het meisje alleen maar vreemder. De drang om gewoon weg te gaan, terug naar zijn kamer, werd iedere keer groter. Hij legde dan ook één hand tegen haar hoofd en de andere tegen haar schouder om haar zo bij hem weg te duwen. ‘Mijn grootste angst? Daar kan ik zo niet even op komen.’ Kellin was geen fan van vuur, maar hij was slim genoeg om dat niet te gaan zeggen tegen de persoon met de aansteker. Hij had op het moment eerlijk gezegd geen zin om daarover na te denken. Het enige dat hij wou was weg gaan en regelrecht naar zijn kamer geen. Zijn blik ging van de aansteker naar het meisje en dan naar zijn eigen pols. ‘Ha zie hoe laat het al is, ik ik denk dat het tijd word om maar eens terug te gaan en te gaan slapen.’ met een hoofd gebaar, gebaarde hij naar zijn pols alsof hij op een horloge wou laten zien hoe laat het was. Hij had echter geen horloge aan, het was dan ook maar een denkbeeldig horloge.
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] do feb 13, 2014 7:53 pm
De jongen gedroeg zich steeds afstandelijker, Aura kon zien dat hij zich niet op zijn gemak voelde. Maar dat was nou juist waar ze zo van genoot! Ze vond het heerlijk om hem zo te zien. Hij had opzij gestapt toen zij haar hoofd op zijn schouder legde, iets wat ze wel had verwacht. Terwijl Aura hem aan bleef kijken, nam ze een trekje van haar sigaret. Een normaal mens had zijn hoofd afgewend, zodat hij of zij niet in iemand anders zijn gezicht zou roken. Aura had daar geen moeite mee. Als hij er last van zou hebben, dan zou hij vast en zeker wel een stapje op zij doen. “Ha! Zie hoe laat het al is, ik denk dat het tijd word om maar eens terug te gaan en te gaan slapen” zei de jongen en Aura trok haar wenkbrauwen op. “Maar je bent er pas net!” zei Aura terwijl ze zijn arm beetpakte, ze wilde voorkomen dat hij weg zou gaan.
“Ik bedoel, je hebt er zelf voor gekozen om uit bed te komen! Dan kan je best nog eventjes blijven, toch? Je gaat nu toch al laat naar bed!” zei Aura en haalde haar schouders op. De sigaret, die inmiddels opgerookt was, belandde op de grond en deze stampte ze nog eventjes de grond in. Ze trok een pruillipje en glimlachte toen. Toen was ze opeens verdwenen! Maar niet voor lang, want ze kwam nu aan de andere kant van hem terecht, zodat ze hem de weg kon versperren. Weer trok ze een pruillipje. “Het is toch gezellig, jongen! Is het toevallig je grootste angst…dat je bij je kladden wordt gegrepen door een van de schoolhoofden?” Aura knipoogde en gaf hem een paar klopjes op zijn schouder. “Ach jochie, ze gaan ons vast niet oppakken omdat we iets later op zijn….we zijn toch volwassen, dan kunnen wij prima zelf bepalen wanneer wij gaan slapen. Of…durf je niet?” vroeg Aura toen en hield haar hoofd een beetje schuin, terwijl ze hem schattend aankeek en met haar vinger haar haren krulde.
En toen kreeg ze ineens een ingeving. Van binnen had Aura geglimlacht, maar dat kon ze nu niet doen, omdat anders haar act eraan ging. “Maar…maar…” begon Aura “Wil je misschien helemaal niet met mij zijn?” Theatraal sloeg Aura haar zwaar opgemaakte ogen naar beneden en draaide zich om. Nu moest ze nog iets vinden waardoor ze ging huilen. Snel, denk aan dode jonge hondjes. Een kind dat geslagen wordt, dat soort dingen! En dat werkte, want ze voelde hoe er een paar tranen tevoorschijn kwamen en over haar wangen rolde. Snikkend draaide Aura zich om en keek de jongen met haar zieligste blik aan. “Dat vind ik gemeen…maar ach, dat had ik ook wel verwacht…wie wilt er nou met mij zijn?” Aura begon harder te huilen, meer tranen produceerden zich. Dit was zo makkelijk! “Ga maar, ik ben het toch wel gewend om alleen te zijn!” Snikkend sloeg ze haar armen om zich heen. De drang om te glimlachen was heel erg aanwezig, maar ze vertikte het. Thank God dat ze goed toneel kon spelen.
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] do feb 13, 2014 8:53 pm
Bij de uitgeademde rook die het meisje uitblies keek Kellin meteen de andere kant op. Het stonk en het was vervelend. Dat mensen er zelfs maar aan dachten om hun lichaam te vernielen door te roken. Zijn poging om op een iets subtielere manier weg te geraken was volledig mislukt, en hij kon het wel vergeten dat die reden nog zou werken om weg te geraken. Kellin gaf het al helemaal op toen dat ze ook nog eens zijn arm beet nam. Wat had ze ook met lichaamscontact? ‘Dat is waar maar toch…’ probeerde Kellin er toch nog tussen te brengen. Een fan van sigaretten was hij nooit geweest. Toen dat het meisje dan ook besloot om haar opgerookte sigaret op de grond te gooien was hij ergens opgelucht. Zo was de stank ervan in ieder geval al weg. ‘Ik had daar inderdaad zelf voor gekozen maar ik was niet van plan om-‘lang weg te blijven. Wou hij er nog achter zetten maar het meisje was verdwenen voor hij zijn zin had kunnen afmaken. Ook al zou hij het zelf niet toegeven, hij was even geschrokken toen dat ze ineens achter hem stond. Bij het horen van haar stem had Kellin zich dan ook snel weten om te draaien. Ze begon over het feit dat hij misschien schrik zou hebben op gepakt te worden door één van de schoolhoofden. Nee, dat was het niet. Totaal niet. Als dat het geval was geweest dan was hij in eerste instantie zelfs niet naar hier gekomen. Dan had Kellin braaf op zijn kamer zitten wachten tot de volgende dag. Het probleem was het meisje. Wel niet echt het meisje zelf, totaal niet, maar gewoon de aanwezigheid van iemand anders. Het was iets waar hij nu nog steeds aan moest wennen. ‘Helemaal niet.’ wist Kellin uit te brengen nadat het meisje klaar was met haar uitleg. ‘Ik heb geen schrik dat de schoolhoofden ons misschien opmerken.’ zei hij zelfverzekerd. ‘En zou je misschien Kellin kunnen zeggen in plaats van jongen, of jochie…?’ en daar ging de zelfzekerheid alweer. Kellin was van plan om rond haar heen te wandelen om dan weg te kunnen gaan tot ze ineens volledig omsloeg. Haar karakter veranderde precies, of misschien kwam haar ware aard gewoon naar boven. In ieder geval zag ze er gekwetst uit. Toen ze vroeg of hij niet bij haar wou zijn kwam zijn schuldgevoel meteen naar boven. Het feit dat ze ook nog eens begon te huilen maakten het er niet beter op. ‘Nee, dat is…dat is niet wat ik bedoelde.’ hij wou zijn hand op haar schouder leggen om haar steun te geven, maar zijn eigen lichaam verbood het hem bijna. Het zag er wat vreemd uit, want hij stak zijn hand al uit om die op haar schouder te plaatsen maar voordat ze contact zouden maken trok hij zijn hand snel weer terug. ‘Zo moet je niet denken, ik ben er zeker van dat er honderden mensen zijn die bij je willen zijn.’ Kellin ging op dat moment echt op zijn gevoel af. Hij zei gewoon wat er in hem op kwam en hoopte dat het het goede was. Vroeger was hij veel beter geweest met dit soort zaken, maar toen werd hij voor verschillende jaren binnen opgesloten en had hij amper sociaal contact met mensen. Natuurlijk ga je op dat gebied dan ook achteruit als je niemand hebt om mee te praten. Enkel je ouders en familie. ‘Misschien dat we uhm…we zouden iets kunnen doen.’ begon hij twijfelend. Het was laat en eerlijk gezegd had hij hier geen zin in, maar hij kon het gewoon niet over zijn hart krijgen om weg te gaan. Moest hij dat doen zou hij alleen maar meer schuldgevoelens krijgen. Dit was voor hem zijn laatste optie. ‘Als je wilt te minsten.’ waar was hij nu weer in terecht gekomen?
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] wo feb 19, 2014 8:31 pm
De jongen trapte er met open ogen in. Misschien moest ze hem niet meer met ‘de jongen’ aanspreken, maar met ‘Kellin’, zoals hij net netjes had duidelijk gemaakt. Ach, voor haar was hij nog steeds ‘jochie’. Aura vond het leuk om te zien hoe hij met open ogen in haar kleine toneelstukje aan het vallen was. Was de jongen echt zo naïef of speelde hij het toneelstukje gewoon vrolijk mee? Mmmmm, nou ja, als Kellin zo gaan doen, kon Aura misschien er verder op in gaan spelen. Hij had namelijk aangeboden om iets met haar te gaan doen. Aura draaide zich met een halve pirouette om en keek hem met betraande ogen aan. “M-m-meen je dat nou?” stotterde ze, terwijl ze weer in haar bh graaide. Tsja, wat moest een meisje zonder een bh? Daar haalde ze een zakdoekje tevoorschijn, terwijl ze zachtjes haar ogen depte. Ze was hier inmiddels zo professioneel in, dat ze geen onnodige make-up verspilde en dus niet hoefde op te passen.
In een paar stappen stond Aura voor Kellin en sloeg haar armen om hem heen. Met knipperende wimpers keek ze hem aan. “En wat zou jij dan allemaal willen doen? Geef een suggestie, ik sta open voor alles!” kirde Aura, terwijl ze hem weer los liet. Die opmerking zou hij op allerlei manieren kunnen opvatten, maar dat maakte voor Aura niet uit. Dat deed ze expres, ze wist dat ze hiermee de jongen een beetje kon opfokken en zichzelf in een vervelende situatie zou kunnen zetten. Ze had namelijk het idee dat hij haar niet wilde kwetsen, maar ook niet liever met haar wilde omgaan. Aura had dat gevoel al vaker gehad en dat gaf haar een gevoel van macht. Zij zou namelijk de jongen niet zomaar met rust laten en hij zou vast en zeker niet zomaar weggaan.
“Misschien kunnen we een leuk boekje lezen…gezellig samen, dat is wat je in een bibliotheek moet doen, right?” zei Aura en pakte een boek. “Ugh, scheikunde, zo saai” zuchtte ze klagerig en gooide het boek op de grond. Vervolgens pakte ze nog een boek, een boek dat ging over Griekse en Romeinse goden. “Mij noemen ze ook wel eens Aphrodite, dat is de Griekse godin van de liefde, wist je dat?” vertelde Aura aan Kellin en bewoog weer verleidelijk met haar wimpers, terwijl ze naar hem keek. In het boek zocht ze naar een plaatje van Aphrodite. Uiteindelijk vond ze er een en liet het aan Kellin zien. “Prachtig, hè?” vroeg ze dwingend “Lijkt ze op mij?” Aura hield het boek naast haar en liet het ‘per ongeluk’ uit haar handen vallen. Ze haalde haar schouders op terwijl ze meer boeken begon te bekijken en ze per ongeluk op de grond liet vallen. Aphrodite
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] wo feb 19, 2014 10:27 pm
Hij had niet willen voorstellen om iets te gaan doen maar hij kon nu eenmaal niet anders. Als het waar was wat ze zei dan waren er maar weinig mensen die dat met haar om gingen. Het was puur omdat hij medelijden had. ‘Wel ja, als jij wilt ten minste. Het moet niet.’ antwoorden Kellin. Ergens hoopte hij dat ze zou zeggen dat het niet nodig was. Dat ze gewoon zei dat ze ging slapen. Dat was echter niet het geval geweest. Nadat ze weer wat uit haar bh gehaald had, sloeg ze haar armen om Kellin heen. Weer voelde hij zich er niet gemakkelijk bij, maar dat kwam gewoon doordat ze in zijn persoonlijke ruimte kwam. Zelf hield hij zijn handen gewoon wat naast hem omhoog, om haar niet terug te moeten vastpakken. Ze vroeg wat hij wou doen, en eerlijk gezegd was het enige dat hij nu wou doen weggaan. Terug naar zijn kamer. ‘Mij maakt het niet uit…kies zelf maar.’ ze liet hem vervolgens weer los waardoor dat Kellin weer wat kon ontspannen.
Het meisje had voorgesteld om samen een boek te lezen en voor dat Kellin ook maar de kans zou krijgen om te protesteren begon ze al tussen de boeken te zien. Het eerste boek dat ze vast nam ging onder anderen over scheikunde. Interesseren deed het haar niet want het boek lag sneller op de grond dan ze het vast had. Ook haar reactie toonde aan dat ze het niets vond. ‘Het kan zeer interessant zijn...’ mompelde hij zacht. Ondertussen boog hij voorover om het boek op te rapen. Het meisje liet Kellin toen maar even doen. In plaats daarvan richten hij zijn aandacht op het boek dat hij vast had en begon erin te bladeren. Doordat hij dagen lang alleen thuis had gezeten en niet naar buiten mocht had hij wel vaker naar een boek gegrepen vroeger. Ook zijn lessen herhaalde hij wel eens vaker dan één keer. Wat had hij toen anders moeten doen? Hij kon nergens heen en zoveel was er thuis niet te doen. Om zich dan toch maar met iets bezig te houden herhaalde hij lessen en las hij boeken. Iets wat hij toen dagelijks deed en nu is het nog steeds een gewoonte van hem. Al dat lezen en lezen had er wel voor gezorgd dat hij aardig veel wist. Uiteindelijk plaatste hij het boek toch weer terug, om niet lang daarna terug aangesproken te worden. Het ging over Aphrodite, en over het feit dat sommige mensen het meisje zo noemde. ‘Dat wist ik ja.’ antwoorden Kellin op haar vraag. De volgende vraag volgde echter al snel. Het meisje hield het boek naast zich met een foto. ‘Om eerlijk te zijn zie ik niet echt gelijkenissen…’ mompelde Kellin nadenkend, zijn aandacht gefocust op het boek. Nee, er waren geen gelijkenissen. Ook dat boek belande vervolgens de grond op en de jongen voelde zich bijna gedwongen om het boek op te rapen dus deed hij dat. Dit was totaal niet hoe Kellin zijn avond had voorgesteld. Hij had gehoopt rustig te kunnen gaan slapen, enkel zat dat er nu niet in. Waarschijnlijk zat hij hier nog wel een tijd vast, tot dat het meisje het zelf beu ging worden in ieder geval. Hij kon alleen maar hopen dat, dat moment snel zou komen. Nu was ze echter bezig met boeken uit hun schabben te nemen en in plaats van de mooi terug te leggen gooide ze die op de grond. De eerste keer had hij kunnen geloven dat het persongeluk was, maar na de 2de keer had hij wel al door dat ze het niet per ongeluk deed. Elk boek dat op de grond viel raapte Kellin weer op om vervolgens weer weg te zetten. Het meisje ging ze niet zelf terug zetten, daar moest hij niet op hopen. Het enige dat hij dan ook kon doen was de boeken na haar oprapen. Iemand moest het toch doen? ‘Je zou ook gewoon de boeken terug kunnen zetten.’ Kellin kon nu al raden dat het haar weinig zou uitmaken, maar het kon geen kwaad om een poging te wagen. Je wist maar nooit. ‘Dat zou alles namelijk wat makkelijker maken.’ vervolgde hij nog. Om haar niet te moeten aankijken nam hij een ander boek van op de grond en legde het weer weg na er even in gebladerd te hebben.
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] zo feb 23, 2014 1:27 am
Aura haar ogen werden versmald. Wat had hij zojuist gezegd? Dat ze geen overeenkomst had met de godin van de liefde, Aphrodite? Oké, Aura, gewoon blijven adem halen. Deze jongen had haar pas net ontmoet, hij wist gewoon niet beter. Het was een dom, vervelend joch dat zich voor de rest nergens mee bezig hield. Uit haar BH viste ze het pakje sigaretten weer, stopte er een in haar mond en stak hem aan. Agressief zoog ze aan het stokje en blies de rook weer uit. “Je zou ook gewoon de boeken terug kunnen zetten.” Geïrriteerd stopte Aura eventjes met aan de sigaret zuigen. Wat zei hij nou net? De boeken terug zetten? “Dat zou alles namelijk wat makkelijker maken.” En dat was de o zo bekende druppel voor Aura.
“Weet je wat alles een stuk makkelijker zou maken?” begon Aura, op een rustige manier die normale mensen het stuipen op het lijf zou raken. De sigaret, die nog maar voor de helft opgebrand was, gooide ze op de grond en stampte het kwaad de grond in. Toen draaide ze zich kwaad naar Kellin om en kwam dreigend op hem af, als een leeuwin die haar prooi besloop. Uiteindelijk stond ze voor zijn neus. “Weet je wat alles een stuk makkelijker zou maken?” herhaalde ze “En waag het eens om nog zo’n bijdehante opmerking te maken…” Aura gebruikte haar telepathiekracht en kwam zo achter Kellin terecht. Door dat ze enorme hakken aanhad, was het niet nodig om op haar tenen te staan om bij zijn oor te komen. “Het zou een stuk makkelijker zijn als jij niet van die bijdehante opmerkingen maakte” ging ze toen verder. Aura stak haar hand uit en legde die op zijn schouder, waarna ze verder naar beneden ging over zijn arm. “Als jij er last van heb dat ik die boeken zojuist op de grond gegooid heb, dan ruim je ze maar lekker zelf op. Doe je dat niet, het kan me geen ene reet schelen.” Aura haalde haar hand weer van hem af en gebruikte haar telepathiekracht om weer voor hem te staan. Ze keek hem recht aan. “Maar waar ik niet van hou, is als je mij gaat commanderen. Zeggen wat ik moet doen. Want, en misschien ken je me al een beetje, maar daar trek ik me namelijk geen reet van aan.”
Ze was niet langer het meisje dat nog aardig tegen Kellin probeerde te doen om hem in een valletje te lokken. Nee, nu was het menens. Er was misschien niet echt een aanleiding toe om zo kwaad op hem te worden, maar Aura was ook niet echt helemaal een normaal persoon. Door haar persoonlijkheidsstoornis kwamen opmerkingen vaak op een andere manier aan dan ze eigenlijk bedoeld zijn. Een simpel complimentje kan opgevat worden als flirten. Een onschuldige opmerking, zoals Kellin net deed, kon opgevat worden als een bedreiging of in ieder geval een uitspraak waar Aura zich niet gemakkelijk bij voelde. En dat liet ze in dit geval ook duidelijk merken. “Want weet je…” ging Aura ongestoord verder “Ik heb nog veel meer krachten dan alleen maar teleporteren. O ja, daar schrik je misschien van, maar het is toch echt zo. En dan mag jij er misschien wel uit zien als een mutant, ik heb ook krachten. En het zou toch jammer zijn als die tegen jou gebruikt gingen worden…” Sierlijk draaide Aura zich om en keek Kellin uitdagend aan. Wat zou zijn volgende stap zijn?
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] zo feb 23, 2014 2:32 pm
Dit was de reden dat de jongen zich liever opsloot op zijn kamer. Dat hij veel liever niemand tegen kwam en rustig in zijn eentje was. Enkel dan was hij er zeker van dat hij niet met andere in contact kwam en vervolgens in de problemen. Als hij alleen was kon hij niet in de problemen komen. Het was gewoon veiliger, en hij moest eerlijk zijn dat hij het ook beter vond. Nadat hij had gezegd dat hij niet echt gelijkenissen zag had hij al door dat ze gefrustreerd raakte. Nadat hij nog eens zei dat ze ook de boeken terug kon zeggen was het helemaal om zeep. Zo veel had hij toch niet gevraagd? Daarbij was het toch ook niet erg wat hij zei? Het was gewoon zo. Veel moeiten was het niet om de boeken weer terug te zetten, maar kennelijk dacht zij er anders over. Zelfs de toon waarop ze aan het spreken was maakte het er niet beter op. Om haar niet recht aan te zien zette hij maar weer een boek in de kast. Hij had haar wel op de grond horen stampen maar daar bleef het bij. Eerlijk gezegd wou hij niet eens weten wat ze deed. Toen dat Kellin zich uiteindelijk dan toch terug naar haar had gedraaid stond ze ineens veel dichter dan comfortabel was. Bijdehante opmerking? Had hij er één gemaakt? Toch niet met opzet dan. ‘Wel ja…het was gewoon dat-‘ zijn zin maakte Kellin echter niet af. Zwijgen was het beste. Als hij wat zou zeggen ging het er niet op beteren. In tegendeel zelf, het zou het alleen maar erger kunnen maken. Van het ene moment op het andere moment was ze dan ook ineens weer weg. Gewoon verdwenen in het niets. Met een beetje geluk was ze weg gegaan. Jammer genoeg…was dat niet het geval. Ze stond vlak achter hem, maar hij had het pas doorgehad toen Kellin haar stem weer hoorde. Het voelde aan alsof zijn hart een slag had overgeslagen, gewoon doordat hij even schrok. De reden dat hij zich nu al helemaal niet op zijn gemak voelde? Hij had geen idee waar ze toe in staat was. Wie wist wat ze allemaal kon doen. Een rilling ging dan ook over zijn lichaam heen toen ze haar hand op zijn schouder had gelegd. ‘Uhm, ja natuurlijk, ik ruim ze wel zelf op.’ Kellin had besloten dat het het beste was om haar gewoon haar gelijk te geven. Gewoon zeggen dat ze gelijk had, maar eigenlijk was hij de boeken al aan het oprapen. Hij was haar rommel al aan het opruimen maar er iets over zeggen? Nee, dat ging hij nu zeker niet wagen.
Uiteindelijk verdween haar hand weer van zijn arm en stond ze gewoon terug voor hem. Meteen greep Kellin dan ook zijn kans om zeker twee stappen naar achter te zetten om afstand te creëren. ‘Het was geen bevel…’ mompelde hij zacht, zijn blik niet op haar gericht. Gewoon zwijgen. Toch vond hij dat haar reactie nergens op sloeg. Veel moeiten was het niet om een boek weer weg te zetten. ‘Het is gewoon niet zoveel werk om ze zelf terug te plaatsen.’ zo. Hij had het gezegd. Kellin was voor zichzelf opgekomen. Misschien niet het beste idee maar toch. Weldra was hij hier weg. Dan kon hij naar zijn kamer gaan en moest hij zich niets meer van haar aantrekken. Er liepen hier genoeg mensen rond. Ze konden elkaar makkelijk ontwijken. Onbewust had Kellin nog een stap naar achter gezet.
Zijn vermoedens over haar mutatie werden bevestigd. Ze kon inderdaad nog meer dan enkel teleporteren. Of het een geruststelling was wist hij niet. Hij wist nu in ieder geval dat ze meer kon doen dan alleen dat. De vraag bleef; wat kon ze nog meer? Kellin was in ieder geval niet van plan om dat uit te zoeken. ‘Misschien is het beter als ik gewoon ga.’ Snel wierp hij even een blik op de deur. Hoewel hij daarstraks al weg wou, wou hij nu zeker weg. Hij hield er niet van om bedreigd te worden.
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] ma feb 24, 2014 10:33 pm
“Jij wilt het niet leren hè?” zei Aura agressief, terwijl ze zich geïrriteerd omdraaide. Eigenlijk wilde ze de jongen een klap verkopen, maar dat ging nou weer net ietsjes te ver. Het brand sticht idee was nu eigenlijk ook al uit haar gedachten. Voor beide dingen zou Aura waarschijnlijk straf krijgen, en voor het laatste zou ze ook waarschijnlijk van school gestuurd worden. En Aura had nou net een plek gekregen waar ze een beetje een uitdaging had. Deze mensen keken niet meer zomaar van haar op en dat vond Aura aan de andere kant heel erg vervelend, maar het intrigeerde haar ook. Het was nu zoeken naar de zwakke plek van de school, om iets te vinden waarin Aura uitblonk, of het nou negatief of positief was maakte haar niet zoveel uit. People will remember her name. Maar goed, nu Kellin. “Luister…” ging Aura ongestoord verder en sloeg haar armen over elkaar “Als het niet zoveel werk is, dan buk je en raap je die boeken zelf op. Zoals ik net al zei, als ik geen zin heb op die boeken op te rapen, dan doe ik dat niet. En ik zie aan je gezicht dat jij er vast heel erg veel zin in hebt, dus laat ik die eer graag aan jou over” Sarcastisch rolde ze met haar ogen.
Kellin stelde voor dat hij weg zou gaan. Aura leunde een beetje over. In al die tijd had ze hem aangekeken, ze keek niet weg. “Weet je, als je weg wilt gaan, dan ga je toch gewoon lekker weg…er is niemand die je tegen zou houden” deelde Aura hem mee en deed een stap opzij. Een sinister lachje sierde haar mond, als iemand die iets slechts van plan was. En dat was Aura ook zeker, zo zat ze nou eenmaal in elkaar. Uitnodigend zwaaide ze met haar arm naar de deur, die vanaf hier zo dichtbij leek. “Wie houdt je tegen?” herhaalde ze en haar ogen schitterde kwaadaardig. “Slechts tijd zou je tegen houden…” vervolgde ze mysterieus. En alleen zij zou weten wat ze daarmee bedoelde, het was een van de krachten die ze nog niet had onthult aan Kellin.
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] do maa 06, 2014 1:44 pm
Weer had hij iets verkeerds gezegd zonder dat hij het door had gehad. Met iedere zin, ieder woord dat hij zei, werd het meisje gefrustreerder. Kellin wist niet goed wat hij verkeerd deed of zei, maar hij deed het wel. Het zorgde ervoor dat hij zich ongemakkelijk ging voelen al helemaal toen hij de reactie van het meisje had gezien. Ze ging verder over de boeken die zij op de grond had gegooid. Als het niet veel werk was moest hij ze zelf maar oprapen. Dat was wat ze zei. Vergat ze soms dat hij dat al heel de tijd aan het doen was? Hij boog iedere keer voorover om het boek dat ze op de grond gegooid had op te rapen en dat weer weg te zetten. ‘Dat was precies wat ik al heel de tijd aan het doen was.’ Mompelde Kellin. Hij had haar niet aangekeken, in plaats daarvan keek hij langs haar heen, naar nergens in het bijzonder. Elk ander mens was er misschien tegen in gegaan. Zou tegen haar zijn uitgevlogen. Iemand anders had misschien al een boek naar haar hoofd gegooid, maar dat was iets dat Kellin niet kon doen. Zo zat hij niet in elkaar. Hij was er niet om anderen pijn of verdriet te doen. Anderen zorgde daar al voor. Met namen het meisje dat voor hem stond.
Ze zei dat hij kon gaan. Kellin zou nu weg kunnen wandelen naar zijn kamer en niemand zou hem tegen houden. Dat was toch wat hem net verteld was. Iets in hem zei dat het niet het geval zou zijn. De kans dat zij hem ging tegen houden was gewoon veel te groot, maar hij kon het altijd proberen als hij wou. Rustig zetten Kellin dan ook al enkele stappen achteruit naar de deur. Ondertussen bleef het meisje maar zeggen dat hij kon gaan. Dat niets hem tegen zou komen en een glimlach die niet veel goeds betekende sierde haar gezicht. Ze ging hem niet laten gaan, dat stond vast. Wat ze ging doen bleef een raadsel dat hij liever niet wou uitzoeken, maar hij wou weg. Het was een risico dat hij nam, maar hij wou het risico met veel liefde nemen. ‘Dan ga ik maar eens…het was leuk je ontmoet te hebben.’ het laatste zei hij niet echt heel overtuigend, gewoon omdat het niet waar was. Gelukkig was de school groot, en na dat kon hij gewoon gaan proberen om haar altijd te ontwijken en negeren. ‘Daag.’ met die woorden draaiden Kellin zich om naar de deur die hem naar buiten zou leiden en begon er heen te wandelen.
Onderwerp: Re: The last chapter. [ open ] za maa 08, 2014 10:13 am
Een gemene glimlach verscheen op het gezicht van Aura. Ze probeerden het elke keer weer. Maar het was heel erg simpel: als Aura iets niet wilde, dan gebeurde het gewoon niet. Of als ze iets leuk vond, dan wilde ze daar verder mee gaan. En om de een of andere psychotische reden vond ze dit heel erg grappig. Kellin zei dat hij het leuk vond om haar te ontmoeten, maar het kwam niet erg overtuigend over. “O, ik vond het ook bijzonder leuk om jou te ontmoeten” zei Aura mysterieus “En ik weet zeker dat we elkaar snel weer zullen ontmoeten…” Tijd was iets wat er was om te manipuleren. Zolang je de tijd niet te ver manipuleerde, was er in principe niets aan de hand. Grote veranderingen konden grote schade toebrengen, maar kleine veranderingen zoals ze nu ging doen, daar van viel de schade nog wel te overzien. Sterker nog, de mensen die op dit moment op waren zouden alleen maar een gevoel van deja-vu hebben. En dat konden ze vast wel aan.
Toen Kellin bij de deur was, stak Aura haar hand uit. “Kom maar terug, Kellin, kom maar bij mama…” fluisterde ze en deed haar ogen dicht. Er kwam een zekere energie in haar los, de klok die in de bibliotheek hing begon te trillen. En alles begon zich terug in de tijd te gaan, als een televisie die teruggespoeld werd. Dit deed Aura net zolang tot Kellin weer voor haar stond. De tijd was misschien achteruit gegaan, maar zijn gedachten niet. “Nou, Kellin, waar wacht je nog op? Het is een beetje raar dat als jij zegt dat je weggaat, dat je vervolgens weer terugkomt” zei Aura schijnheilig. Een lichte hoofdpijn verscheen in haar hoofd. Damn. Deze kracht had Aura goed onder controle, maar het vergde haar heel erg veel energie. Ze zou dit trucje misschien nog twee keer uit kunnen halen, dan zou ze er mee stoppen, dan zou de hoofdpijn te erg worden.
Maar…het spelletje was nog niet over. “En weet je wat ik eigenlijk ook heel erg raar vind?” ging Aura toen verder, terwijl ze de jongen weer recht in zijn ogen probeerde aan te kijken. “Ik vind het eigenlijk ook heel erg raar dat je weggaat zonder netjes die boeken op te ruimen. Dadelijk laat je een enorme rotzooi achter en ik heb opeens toch wel last van mijn rug…dus ja…” Veel betekenend schoten haar ogen van de boeken op de grond naar Kellin. Zou hij het doen? Aura was benieuwd. Hij had wel lef als hij het niet zou doen en ergens zou Aura dat dan wel bewonderen.
