Explode into space | Oliver

Yeah darlin', gonna make it happen
Take the world in a love embrace
Fire all of your guns at once and
Explode into space

Haar opgefokte blik flitste het schoolplein over, haar ogen zoekend, maar zonder echt iets te zien. Natuurlijk was ze wel degelijk op zoek naar iemand, de persoon die in feite degene was die ervoor had gezorgd dat ze hier in de eerste plaats al was, maar de zoekende blik op zich had niks te maken met dit doel. De geïrriteerde, snel heen en weer schietende ogen kwamen voort uit jarenlang drugsgebruik en een algehele schuwheid richting nieuwe plekken, nieuwe situaties en nieuwe mensen. Gewoonlijk begaf Sarina zich amper onder nieuwe mensen. Ze had zich prima vermaakt in haar trieste achterbuurtje, met haar trieste vrienden, genietend van haar trieste drugs en hoewel ze absoluut geen problemen had met nieuwe personen in haar leven toelaten of vreemdelingen ontmoeten, vond ze het over het algemeen te veel moeite. Moeite die ze zich wel kon, maar niet wilde permitteren, want waarom in hemelsnaam zou ze haar best doen om mensen haar te laten mogen als ze al genoeg kennissen had met wie ze redelijk kon opschieten? Zoals altijd wanneer ze zich niet geheel op haar plek voelde of wanneer ze iets op had, – dus, in feite, zoals altijd – kauwde ze op haar onderlip terwijl haar grote ogen de omgeving in zich opnamen. Goed, dus waarom was ze hier?  Oh ja.
Synchroon gleden haar handen in haar zakken, om uit de ene een pakje peuken te toveren en uit de ander haar aansteker. Haar ongezond bleke vingers trokken een sigaret uit het pakje en pas op dit punt scheurde ze haar blik los van het schoolplein, om deze te richten op het vlammetje dat ze deed oplaaien uit de zwarte BIC aansteker. Ze inhaleerde, de rook prikte in haar toch al rode ogen en met een gefrustreerde zucht bracht ze haar arm omhoog, om met de mouw van haar zwarte, veel te grote mannen bomberjack in haar oog te wrijven, alsof dit iets van de irritatie weg zou nemen. Na veel geknipper en gewapper van de hand waarin ze haar peuk hield, nam de pijn wat af. Opnieuw inhaleerde ze, en gepaard met een gemompelde “Oke, oke, oke,” liet ze de rook weer ontsnappen. Het was haar nog niet precies duidelijk wat ze moest doen. Ze was hier nog niet zo bijzonder lang en had in feite alleen de aankomsthal en nu dus het schoolplein kunnen bewonderen, dus dacht dat een tocht naar haar slaapkamer een redelijk logische volgende zet zou zijn. Toch deed ze dit niet, omdat ze in de eerste plaats niet wist waar de slaapkamers waren en hoe het zat met kamerindeling en omdat ze in de tweede plaats een belangrijkere eerste bestemming had. Er was iemand die van haar aanwezigheid moest weten, maar hem hiervan op de hoogste stellen zou erg lastig zijn als ze geen idee had waar hij was. Terwijl ze zichzelf vertelde dat ze nooit naar deze verdomde school zou zijn gekomen als ze zich had bedacht hoe naar het was om omringd te zijn door mensen die haar in de verste verte niet konden interesseren, hervatte ze haar tocht door het binnenplein. Het kostte haar welgeteld drie stappen, voor ze stilstond, haar sigaret uit haar mond nam en met een vuile grijns haar doelwit in zich opnam. Waar de gemiddelde mens waarschijnlijk vol enthousiasme op een oude vriend was afgerend, compleet met verrukte kreten van weerzien, bleef Sarina grijnzend staan waar ze stond. Daar, tegen een muurtje, stond Space Ranger 2 niet zo vrolijk – want we hebben het over Oliver – van zijn sigaret te lurken. Sarina kneep haar rode ogen samen, nam voor de verandering een trek van haar eigen sigaret en concentreerde zich op de blonde jongen die haar nog niet gezien leek te hebben. Gezien hij haar meer dan eens had toegelaten in zijn hoofd, kostte het maar weinig moeite om de gedachte aan haar door zijn gedachtegang te laten vervlechten. Toen ze haar push afsloot met een veel te kutte, in haar stem gedachte, “Space Rangers reunited, fniedan,” liet ze hem haar kant opkijken. Ze besefte zich maar al te goed dat er duizend betere verrassingen waren tijdens het roken van je peuk dan een meisje op afgetrapte gympen, in een gescheurde skinny met een te groot shirt en een nog veel grotere jas, maar ze hoopte dat hij haar onverzorgde ik even kon waarderen. Ze had immers snoepjes meegenomen om het te vieren, dus hij moest maar. Haar grijns groeide, vooraleer ze de laatste meters naar hem toe aflegde.

Het weer was eindelijk eens niet te kut voor hem om gewoon buiten een sigaret op te steken en niet gestoord te worden door andere vage mensen die het leuk leken om hem aan te spreken. Nu gebeurde dat eigenlijk bijna niet, Oliver's gezichtsuitdrukking stond nu niet bepaald op vriendelijk, maar Oliver vond het fijn om voor zichzelf van een mug een olifant te maken. Zich gewoon op te fokken om een probleem wat eigenlijk helemaal niet zo'n grote inpact had. Maar dit probleem was toch behoorlijk groot. Het waren eigenlijk een paar problemen bij elkaar opgestapeld die een enorme berg van een probleem veroorzaakten. Allereerst was het deze school waar hij zich absoluut niet welkom voelde en waar hij zich ook niet thuis voelde. Ten tweede was het de drugs die hij mistte. Oliver had zich niet als een verslaafde beschouwd, maar nu hij al een week of twee echt zonder zat was het aardig gaan jeuken. Hij had zijn standaard pijnstillers en de pillen waarvan hij nog steeds niet wist wat het was maar wat wel hielp zijn 'demon' onder controle te houden, maar dat was niet genoeg. Misschien stond een keer inbreken in de ziekenzaal om een of andere pot gare slaappillen te stelen wel op het programma. Het leven zat vol verassingen. En dan had je nog het derde en laatste probleem. Het probleem dat Oliver geen ene fuck te doen had en zich kapot verveelde. Lessen, hij kreeg al rillingen aan het idee om weer in een bankje te zitten, omgeven door andere leerlingen en te horen dat hij zoals altijd slecht presteerde en dat hij toch nooit ver zou komen in het leven. Hij mistte zijn vrienden. Hij had er maar twee gehad, maar hij mistte ze nog steeds. Beiden hadden ook mutaties gehad, maar Oliver verwachtte niet dat ze hier naar toe kwamen. Die waren gewoon opgegroeid in de shit en wisten hoe ze ermee moesten leven. Oliver niet. Oliver was op straat gegooid als de hond die hij was. En hij had er mee kunnen leven, maar hij was blij dat hij weer een goed en schoon bed had en goed te eten. Want drie weken op pasta leven was nu niet het beste dieet.
En nu stond Oliver dus gewoon buiten zijn sigaret te roken en na te denken over de problemen die hij had en waar hij waarschijnlijk niets aan ging doen want Oliver was nu eenmaal Oliver en stelde alles uit tot het laatste moment. Hij was ondertussen aan zijn tweede peuk begonnen en leunde een beetje tegen een muurtje aan terwijl hij naar een paar grassprieten voor hem stond te staren. Dat waren een paar mooie grassprieten. Het was lang geleden dat hij echt gras goed had ge-bestudeerd. En dat was toen waarschijnlijk toen hij high was. Maar misschien moest hij dat nog eens doen. Als er personen waren die zijn vrienden waren en hem konden uitstaan. Iemand zoals Sarina. Het liefst iemand als Sarina. Het was ineens in hem opgekomen en nu wilde het niet meer weg. Oliver fronste even maar bleef aan zijn peuk roken. “Space Rangers reunited, fniedan,” Klonk er ineens door zijn hoofd heen. De jongen bracht zijn sigaret naar beneden, blies de rook uit en keek vervreemd op. Dat was nu even niet iets waar hij zo 1, 2, 3 op zou kunnen komen. Zijn ogen vielen meteen op het meisje dat verderop stond en nu dichterbij kwam. Zijn chagrijnige uitdrukking werd versierd door een grijns die op zijn lippen verscheen. Oliver bleef staan waar hij was en liet haar naar zich toekomen. 'Space Rangers zijn niet reunited als nummer 3 het van zich laat afweten.' Zei hij slechts droog en nuchter terwijl hij de peuk onder zijn voeten uittrapte. Vervolgens gaf hij Sarina toch een snelle knuffel. 'Ik heb je gemist. Leven is fucking saai als jij er niet bent.' Gaf hij toe terwijl hij haar van top tot teen bekeek. Ze zag er slecht uit. Zoals altijd. Maar Sarina was Sarina niet als ze er slecht uit zag. Als ze er goed uitzag ging Oliver zich pas zorgen maken.

De aanblik van haar wist een grijns op zijn slecht gehumeurde gezicht te toveren en dit gegeven stelde Sarina meer dan tevreden. Dat was het mooie van haar hele zijn. Ze gaf zo weinig om zo veel en droeg 's werelds meest negatieve instelling over alles, maar was om deze redenen zo verschrikkelijk makkelijk tevreden te stellen. Het hoefde maar een peuk te zijn, of een pilletje, of een vriend die haar voor zijn doen warm begroette. Haar versleten, ooit witte gympen snelden over de stenen naar Oliver toe en voor hem kwam ze tot stilstand, om met haar contente glimlach toe te horen naar wat hij te zeggen had op haar onuitgesproken begroeting. Aan het eind van zijn zin, haalde ze, gepaard met het wat vertwijfelend tuiten van haar lippen en het schuin houden van haar hoofd, haar schouders op. “Hem kennende volgt die ook nog wel,” grapte ze, terwijl haar ogen gericht waren op de peuk die hij uittrapte. Vervolgens antwoordde ze welwillend zijn korte knuffel, waarbij ze iets op haar tenen moest staan. Terug op platte voet nam ze een trek van haar inmiddels half opgebrande sigaret. De rook blies ze uit in een lang, dun straaltje die ze nakeek tot hij in de lucht oploste voor ze haar blik weer op de jongen richtte die ze zo had gemist. Dat ze hem had gemist op zich was al een bijzonder gegeven, gezien ze gewoonlijk nooit close genoeg raakte met mensen voor dergelijke onzinnige gevoelens. Het was niet zo dat ze totaal geen banden kon scheppen, want die had ze welzeker (maar dan toch ook alleen met Oliver en Kai, allemaal bijzaak), maar gemis was iets waar ze gewoonlijk met haar hoofd niet bij kon. Mensen waren niet onvervangbaar, wie dat dacht zat te veel vast in een onrealistische droomwereld die haar, niet als menig andere droomwereld, bijzonder onprettig leek. Zoals al het andere materiële in de wereld, kon ook een gebroken of teleurstellende vriend met gemak vervangen worden door een ander als men het al nodig vond om vervanging te zoeken. Dat Sarina dus oprecht iets van leegte had gevoeld toen haar blonde stuk chagrijn ineens met de noorderzon was vertrokken, was op zijn minst opmerkelijk te noemen. Het mocht dan zo zijn dat het gevoel van gemis voornamelijk te maken had met het feit dat het, zoals hij al zei, zo verschrikkelijk saai was zonder hem en allerminst met haar emotionele binding, ze had het feit dat ze überhaupt nog iets voelde als een prima teken gezien voor haar om Ranger 2 achterna te reizen. Het was niet alsof ze veel had om voor thuis te blijven, naast een zielig crackpand en wat gestolen winkelwagentjes, maar die laatsten waren sinds Oliver zijn vertrek ook een stuk saaier, want wat had je aan een winkelwagentje zonder erin rond geduwd te kunnen worden. Dit alles schoot weliswaar door haar hoofd, maar allemaal tegelijkertijd en om die reden was de stilte die ze had laten vallen niet bijzonder lang. “Is het hier altijd saai als ik er niet ben, of alleen omdat jij het bent en je niet doet aan plezier?” vroeg ze, haar grijns weer terug rond haar volle, bleke en deels kapot gebeten lippen. “Ik heb jou ook gemist,” knikte ze, haar uitdrukking weer terug naar een tevreden glimlach. “We wilden je bijna uit de Space Rangers gooien. Deserteurs kunnen we natuurlijk niet hebben, maar het blijkt dat jouw chagrijn belangrijk onderdeel is van onze succesformule, dus alles was best wel kut en nu ben ik hier. Maareh, hoe-” Ze staakte haar vraag om de laatste trek van haar sigaret te nemen, deze op de grond te gooien en het brandende stuk uit te trappen met de rand van haar gesneuvelde All Star. Vervolgens viste ze het pakje weer uit haar jaszak om hier zelf een uit te pakken, voor ze hem naar Oliver uitstak. “Peuk? Maar hoe kom jij hier? Misschien heb ik een heel verkeerd beeld van je, maar een school? Gaat het wel goed met je?” vuurde ze achter elkaar op hem af, waarna ze met de rug van de hand waarin ze het pakje sigaretten hield zijn voorhoofd aanraakte, om voor de grap zijn temperatuur te meten. Hij was niet ziek, maar met de manier waarop hij eruit zag zou het niemand verbaasd hebben. Sarina wist echter beter, de lieve jongen zag er voor Space Ranger begrippen beter uit dan gewoonlijk, wellicht omdat ze hem hier de aangeraden drie maaltijden per dag voorschotelden. Mocht dit zo zijn, dan keek Sarina al uit naar de dag dat de gevarieerde kost haar haar weer zou doen glanzen. Wat een grap. Inmiddels was haar vrije hand weer op zoek gegaan naar haar vuurtje. De peuk bungelde tussen haar lippen. “Je begrijpt wel dat ik een-” Sarina stak de sigaret aan en inhaleerde, “rondleiding verwacht, hé?” Terwijl ze de rook uitblies, liet ze de aansteker weer in haar jaszak glijden. Toen ze haar hand weer uit de zak haalde, hield ze een zakje met hierin vijf lichtblauwe pillen tussen haar wijs- en middelvinger geklemd. Ze zwaaide het ding zo onopvallend mogelijk – ze nam aan dat er tegenwoordig nog altijd moeilijk werd gedaan op scholen over verdovende middelen, zelfs op scholen voor de mislukkingen der natuur – voor zijn gezicht en grijnsde opnieuw haar smiechten grijns. “Ik wil op avontuur.”  

Het verbaasde hem eigenlijk hoe blij hij was om de blonde, ongezonde kop van Sarina te zien. Hij had niet verwacht dat ze achter hem aan zou gaan, hij was tenslotte als de laatste bij de groep gekomen en zo heel veel had hij niet toe te voegen. Hij dealde drugs en hij zorgde misschien voor wat meer geld, maar dat hadden ze nooit echt nodig gehad. Alleen de drugs, want daar kwamen ze de dag wel mee door. Maar als Oliver Sarina ook niet had ontmoet, dan had hij hier niet gestaan. Want Sarina wist heel goed in wat voor lastig parket hij zat. Ze hadden het nooit over hun verleden gehad maar Oliver kon wel raden dat zowel Sarina als die vage gast Kai het niet super geweldig hadden gehad. Oliver had alles binnen handbereik gehad en had het dan op sommige momenten ook gewoon aangepakt. Maar hoe ouder hij was geworden hoe meer hij erachter was gekomen dat niet heel de wereld draaide om zijn prestaties en de druk die zijn familie op hem had uitgeoefend. En toen hij daar uiteindelijk tegen in ging was hij op straat beland. En toen was alles naar de klote gegaan. Niet zozeer met de drugs. Meer dat zijn mutaties zich eindelijk hadden ontwikkeld en het nu naar buiten lieten komen. En Oliver had geen idee hoe hij het onder controle had kunnen houden, laat staan om het ding wat blijkbaar in hem zat en hem Black-Outs gaf te leren kennen. Sarina was degene geweest die het had kunnen onderdrukken en hem weer terug laten worden in wat hij was. Maar dat had niet betekend dat alles weer oké was. Ze had net als hem mutaties, net als de vage Kai gast die hij later had ontmoet. Maar dat maakte voor hen alle drie geen fuck uit. Want ze hadden alle drie een gezamenlijk doel. Gewoon drugs doen en de rest van de wereld vergeten. Blijkbaar waren Sarina en Kailee daar heel goed in geweest en Oliver niet. Want Oliver had hen in de steek gelaten en was naar dit vage eiland met mutanten verhuisd. Hij had niet perse weg gewild van de situatie, want het leven was gewoon goed en hij kon makkelijk aan drugs komen als dealer, maar het idee om zijn mutaties onder controle te hebben of zelfs kwijt te raken had hem aangetrokken. Maar zijn verwachtingen waren tot nu toe nog niet voltooid want alles maar dan ook alles viel hier tegen. Het was helemaal niet leuk om omgeven te zijn met mensen die ook vage dingen konden doen en dat op jou konden uitproberen, dat had hij ondertussen wel gemerkt. Er liep nog steeds elke keer een rilling over zijn rug als hij aan Jackie dacht, dat monster dat hem zo verschrikkelijk bang had gemaakt. Hij had zijn bek ook moeten houden.
Oliver hield een scheve grijns aan terwijl hij naar Sarina luisterde. De korte stilte die tussen hen was gevallen was niet ongemakkelijk geweest. Het was wel eens vaker voorgekomen dat de twee niets te zeggen hadden. Wat maakte het ook uit. 'Misschien is het wel allebei. Maar wat is plezier volgens het Oliver-begrip?' Beantwoordde hij haar vraag met een eigen vraag terwijl hij haar bleef aankijken. Hij sloeg zijn armen over elkaar, zoals hij meestal stond en moest een beetje op Sarina neer kijken omdat ze nou niet echt de grootste persoon op aarde was. Hij maakte een 'hmpf'-geluid bij haar comment dat ze hem bijna uit de Space Rangers wilde gooien. Alsof hij niet degene was geweest die hen goedkoop aan de drugs had kunnen krijgen. Oliver wist dat het een grap was, maar toch kon hij het ergens niet waarderen. Maar de jongen schoof het aan de kant en richtte zich weer op Sarina die hem een peuk aanbood. Hoewel hij zelf nog genoeg had nam hij haar aanbod dankbaar aan en pakte er een uit het pakje om hem in zijn mond te stoppen en te wachten tot ze de aansteker zou doorgeven aan hem. Wat was ze toch weer behulpzaam. Hij grijnsde bij haar vraag en liet haar aan zijn voorhoofd voelen. 'Ja ik denk dat ze hier iets in het eten stoppen waardoor je blijft. Maar shit man, je moet mijn kamer zien. Niet meer dat shithole waar wij het afgelopen jaar in hebben geleefd en half zijn gestorven.' Oliver klonk nog steeds zoals altijd, niet enthousiast maar ergens toch wel onder de indruk. Ergens zou hij wel een kamer willen delen met het meisje voor hem, maar dat zouden ze vast niet toestaan. 'Maar ik leef nog. Geen zorgen, voorlopig sterf ik niet. Zolang ik pillen heb en peuken blijf ik hier nog wel even.' Met pillen doelde hij niet perse op gewoon de drugs, meer de pillen die ervoor zorgden dat hij niet compleet zijn shit verloor en in een moordmachine veranderde. Daar had hij alles behalve zin in. Aangezien Sarina hem niet haar aansteker overhandigde viste hij de zijne maar uit zijn broekzak. 'Rude.' Was zijn enige reactie daarop en hij ademde de rook in om hem vervolgens half in Sarina's gezicht te blazen. Zijn aandacht werd echter getrokken naar de pillen die ze nu in haar handen had. Een grijns speelde op zijn lippen. Sarina wist hoe ze Oliver blij kon krijgen. 'Nou meid je bent aan het compleet verkeerde adres en dat weet je. Dus ik zou zeggen, follow the leader.' Hij deed een poging om de pillen te pakken te krijgen en draaide zich vervolgens om, om met zijn handen naar de school te wijzen. 'Dit is de school. Het is net zo kut als een normale school maar iets minder want er is geen wiskunde.' Zei hij super enthousiast (note: het is Oliver dus dit was sarcastisch). Vervolgens wees hij naar rechts. 'Daar ga je naar weet ik veel waar,' nu wees hij naar links, 'En daar ga je volgens mij naar het skatepark en het strand en shit.' Oliver keek Sarina weer aan en rookte van zijn sigaret. 'Waar wil je als eerste heen.' Was zijn laatste vraag nadat hij de rook erg langzaam had uitgeblazen en wachtte op het antwoord van de blonde dame.

Op zijn wedervraag haalde het blonde meisje haar schouders op. Ja, wat was plezier volgens het Oliver-begrip? Wat was plezier überhaupt? Sarina kon hier wel mooi zijn negatieve instelling afzeiken, maar in feite deed zij precies en altijd hetzelfde en was haar huidige reactie net zo goed een uiting van haar prachtige, sarcastische negativiteit. Zelf deed ze net zo weinig aan plezier als haar blonde drugsfanaat en het enige plezier dat elk van de twee kende, ontsprong ook alleen maar aan precies dat fanatisme. Toen ze zijn afkeurende geluid hoorde bij haar opmerking, – die in de verste verte niet serieus bedoeld was, want wat waren de Rangers zonder Oliver? – kon ze een geamuseerd lachje niet onderdrukken. De jongen mocht dan nog zo uit de hoogste en gedesinteresseerd doen, Sarina beleefde er groots plezier aan om de jongen op te fokken – op plagende wijze – en vond het prachtig dat het zo makkelijk te doen was, met een simpele grap. Wat een liefje was het toch eigenlijk. Voor haar eigen veiligheid en omdat ze genoeg waarde hechtte aan het blonde wrak om hem niet écht boos te maken en weg te jagen, onderdrukte ze de drang om hem over zijn rug te aaien en op moederlijke toon te zeggen: “Ach kop op, het was maar een grapje.” In plaats daarvan deed ze wat Oliver deed en negeerde ze zijn opmerking door zich te richten op de sigaretten die ze tevoorschijn toverde. Zij nam een peuk, hij nam een peuk en met het ding tussen haar lippen luisterde ze naar zijn antwoorden op haar vraag. Of wel, veel antwoord was het niet, maar als ze ooit veel antwoord zou verwachten van de jongen die ze voor zich had, dan zou ze zelf de persoon zijn die ziek was. Het eerste deel van zijn reactie deed haar kort lachen, het tweede deel deed haar met een glimlach op haar gezicht knikken. “Ach, zo erg was dat shithole niet. Of half sterven, for that matter. Heb het prima naar mijn zin gehad, maar je hebt gelijk, zolang we hier niet zonder shit komen te zitten zie ik geen reden waarom we het hier niet net zo naar ons zin zullen hebben.” Ze stak haar sigaret aan terwijl ze de rondleiding eiste en besefte pas toen ze de aansteker weer terug had gestopt en Oliver een kinderlijke “rude” naar haar wierp, dat ze het vuurtje aan hem had moeten doorspelen. Opnieuw schoot ze in de lach en toen hij de rook nog kinderlijker in haar gezicht blies, sloeg ze hem plagend en – gezien ongemeend en haar slappe kippenarmpjes – zacht tegen zijn borstkas. Ze zag zijn reactie op haar zelf meegenomen welkomstcadeau en dit deed ook bij haar de grijns weer groeien. Eigenlijk was het helemaal niet zo heel moeilijk om haar in een voor haar doen goede stemming te krijgen. Je hoefde alleen maar één van de overige twee Spacerangers te zijn, en dan het liefst in combinatie met beschikking over drugs. Zoveel vroeg ze niet van de wereld. Zoals verwacht maakte hij een greep naar het zakje in haar hand maar voor hij deze te pakken kon krijgen, trok ze ze buiten zijn handbereik. Ze liet ze terug in haar zak glijden en schudde grinnikend haar hoofd, waarna ze zijn beweging volgde om de school te bekijken waar ze de komende tijd van haar leven zou slijten. De hele situatie kwam haar wat ironisch over. Zij, die welgeteld één jaar van haar middelbare school volledig had meegemaakt, was nu vrijwillig weer op school te vinden en werd momenteel ingelicht door dé persoon in de wijde wereld in wiens bijzijn ze waarschijnlijk de meeste malle poeders door haar neus naar binnen had geramd. Ze wist genoeg van hem om te weten dat school ook absoluut niet in zijn straatje lag – hoewel hij toch een stuk verder was gekomen dan zij ooit ook maar had gepoogd te komen – en dus was het bijna lachwekkend dat de twee nu hier waren geëindigd. Ze volgde zijn vingers naar rechts, knikte met een blik alsof ze extreem onder de indruk was als reactie op zijn toelichting en volgde vervolgens zijn hand naar links om opnieuw te barsten van de gespeelde sensatie. Hij eindigde zijn inleiding van hoge kwaliteit door haar aan te kijken, een trek van zijn sigaret te nemen en te vragen waar zij heen wilde. Sarina haar ogen vernauwden en ze volgde zijn voorbeeld door zelf ook opnieuw de peuk naar haar lippen te brengen en de rook te inhaleren. “Wel,” sprak ze, maar doordat ze sprak met de rook nog in haar luchtwegen en de plotselinge prikkel van de rook, werd haar stem halverwege het woord iets kleiner en kuchte ze de overige rook haar longen uit. “Sorry,” grinnikte ze, waarna ze de as van haar sigaret aftikte. “Laten we eerst ergens een flesje water regelen, zodat we mijn gift van thuis kunnen aanbreken,” besloot ze uiteindelijk met een uitdagende grijns rond haar lippen. “Een kantine, of een waterfonteintje voor mijn part. Als we het lekkers maar kunnen wegspoelen.” Het daadwerkelijke avontuur kon natuurlijk pas beginnen als de twee beiden een halfje achter de kiezen hadden om op gang te komen. Of misschien wel een hele, gezien ze elkaar zo lang niet hadden gezien. Het was feest, nietwaar?