Be stronger than your excuses {&Alistair}

_{Hij was een man met een missie.
Het was best bijzonder hoe vaak hij in dit soort situaties terecht kwam, waarschijnlijk had het ook wat te maken met wat voor persoon hij ook gewoon was. Zo was het onmogelijk voor hem om mutanten en mensen te negeren die nood waren – het was niet alsof hij het nooit had geprobeerd, oh he tried, maar het leek hem gewoon niet gegund te zijn. Zo voelde hij zich al abnormaal schuldig als hij een beetje zelfzuchtig of egoïstisch deed. Wellicht omdat hij gewend was om altijd iemand anders over zichzelf te plaatsen dat het erin had geresulteerd had dat het hem zo moeilijk afging om anderen niet te helpen. Wat wil je ook als het een gewoonte is voor meer dan honderden jaren?
 
Even een nadere uitleg voor de eerste zin: de jongeman was wat aan het ronddwalen, want dat deed hij nog niet genoeg. De kreten (of eigenlijk gewoon het gesnik) van iemand waren te horen en bij nader inspectie bleek het een groepje meisjes te zijn. Een meisje was helemaal overstuur en de oorzaak hiervan was dat ze haar mobieltje kwijt was geraakt met allemaal belangrijke informatie erop. Dat was alles om ervoor te zorgen dat Alistair getriggerd werd. Dus bood hij aan, lief als hij is, aan om te helpen zoeken.
Hij gaf de anderen echter niet echt veel kans om nog iets van een tactiek te bespreken want hij was al weggespurt. Hij had niet eens gevraagd waar ze allemaal geweest was vanaf het punt dat ze dacht hem verloren te zijn. Nope, zijn tactiek was gewoon om dit hele eiland uit te kammen als dat nodig was in de hoop dat toestel te vinden. Pas na flink wat rondjes gerend te hebben realiseerde hij zich hoe stom hij wel niet bezig was, maar het bleek onmogelijk om het kind terug te vinden. Lekker dan. Wellicht kon hij alsnog verder zoeken naar beiden en als hij het mobieltje eerder vond dan kon hij het afgeven bij de gevonden voorwerpen of iets dergelijks…
Een vorm van tactiek was echter wel gewenst op dit punt, vandaar dat hij ook besloot om op de eerste de beste persoon af te stappen die in de buurt was. Totaal niet nadenkend over het karakter of de staat waarin deze persoon momenteel verkeerd (want yolo, am I right?). ‘Eh, goede dag,’ hij bracht het tenminste wel nog voorzichtig, ‘Zou ik je misschien wat mogen vragen?’}

<sub>Misschien was ze niet de beste persoon geweest om op af te stappen. Velen zouden ter plekke spijt hebben gekregen van de beslissing, maar Alistair leek geheel blind te zijn voor haar ietwat norse houding. De toon waarop het gezegd werd en de houding erbij was irrelevant. Ze zei toch ook dat het oké was? Dus dan zou hij er niet nog een keer naar omkijken, als iemand zegt dat het oké is dan is het oké en als je probeert subtiel te doen met non-verbale communicatie in de hoop dat de ander alsnog door zal hebben dat het eigenlijk niet oké is – dan zit je verkeerd bij Alistair.
Hij krulde zijn mondhoeken omhoog tot een bescheiden glimlach: ‘Maar juist daarom ben jij de perfecte persoon.’ Het duurde een paar tellen voordat hij doorhad dat een nadere uitleg wellicht wel handig was, iets wat ook aan zijn blik te zien was. ‘Ik neem aan dat je al een beetje opgewarmd hebt doormiddel van rennen -’ hij bekeek haar even vlug in een oog opslag en analyseerde, maar de conclusie was al binnen een seconde getrokken dat hij gelijk had ‘- dus dan heb je ook al veel van het terrein gezien, bewust of onbewust. En dat is juist handig voor deze kwestie, die gaat om een verloren mobieltje. Dus… Heb je er toevallig eentje gezien ergens?’ Dat was wel voldoende, toch? Ja vast wel.
 
Tijdens het wachtten op het antwoord nam hij even de tijd om na te denken over de huidige situatie. Ze had een opmerking gemaakt over haar outfit, maar hij wist niet precies wat hij daarmee aan moest. Het was niet zo dat hij zag alsof ze aan het vissen was naar complimentjes, waarom zou ze want het ging toch om praktische kleding tijdens het trainen? Dan zou je niet je best doen om er mooi uit te zien zodat je gecomplimenteerd kon worden op je kleding. Misschien had het dan te maken met het feit dat ze nu onderbroken werd tijdens haar training terwijl ze zoveel moeite had gestoken in haar voorbereiding? Dat moest het wel zijn.
Great, nu voelde hij zich rot hierover. Waarom was hij ook zo’n medelevend persoon?
Ondanks dat het hij het ergens wel met moeite deed, leek dat niet zo. Door de jaren heen was hij gewend om zijn eigen gevoelens compleet weg te duwen en probeerde op die manier meer te betekenen voor anderen. ‘Mijn verontschuldigingen overigens voor het feit dat ik je training onderbreek of misschien zelfs verpest op deze manier,’ merkte hij maar op, ‘Maar als je wilt kan ik je wel… Helpen?’ Hij wist niet precies wat ze allemaal deed, maar hij wist van zichzelf dat hij een uitstekende spar partner was en eigenlijk ook wel een redelijke coach. Natuurlijk gaf zijn mutatie hem wel voordelen, maar alles wat hij kon had hij wel moeten leren en onderhouden. Het was niet alsof hij de hele dag lui op de bank kon hangen en nog steeds fit zou blijven, o nee het waren twee compleet gescheiden zaken: zijn conditie en zijn mutatie.

OOC; Hopelijk kun je er wat mee!</sub>