it's a damn shame

Erg lang was hij hier nog niet, in tegenstelling, hij kon zich nog maar enkele dagen op dit eiland rekenen. Er heerste hier een hele andere sfeer, een waar hij zich ook thuis in voelde, maar toch ook weer vreemd. In plaats van dat iedereen normaal was en hij een freak, was hier iedereen een ‘freak’. Het feit dat er een school was, afgelegen van de rest van de bewoonde wereld, waar mutanten opgeleid werden had hem dan ook wel verbaasd. Het feit dat ze hem ook in de gaten hadden gekregen was echter iets waar hij ook een tikkeltje zenuwachtig van werd. Afgezien van enkele klein incidentjes had hij nooit verwacht dat iemand hem als een.. mutant had ervaren. Het woord viel hem ook niet lekker. Ah well.. het was nou eenmaal zo. Het was ook weer niet dat hij alleen maar nadelen had ondergaan. Zonder zijn.. mutaties –slik- zou hij ook niet zijn wie hij was, dan zou hij anders in zijn schoenen staan en de wereld niet op deze manier zien. Positief nadenken was dan wel iets waar hij vaak mee bezig was, maar soms bleef het wel moeilijk om een luchtpuntje te zien.
Hoewel zijn geheugen zo ontzettend goed was, zich oriënteren was dan weer iets waar hij liever niet mee geconfronteerd werd. De gangen hadden dezelfde lay-out en omdat hij zijn blik net iets te veel op de grond gericht hield, aangezien hij altijd ontzettend bang was om te struikelen, werd het hem moeilijk gemaakt om zijn eigen lokaal te vinden. Het pad wat hij had belopen eindigde in een deur naar buiten. Niet bepaald zijn idee van een lokaal. Toch verscheen er wel een optimistische glimlach op Andy’s gezicht. Wat was er nou beter dan in een muf lokaal zitten om zijn lessen voor te bereiden? Zijn hand was al automatisch naar de deurklink gegaan en met een simpel duwtje werd de deur geopend. De frisse lucht waaide hem al tegemoet en zeer tevreden deed hij de deur weer achter zich dicht. Dit was ook het pad waar hij had gelopen toen hij was aangekomen, vanaf hier had hij ook al een glimp opgevangen van de prachtige tuinen waar deze school over beschikte. Heel erg lang hoefde hij niet over zijn volgende actie na te denken, want hij was al onderweg naar het beloofde uitzicht van kleurrijke bloemen en recht geknipte heggen. Maar zelfs voordat hij daar was aangekomen merkte hij iets anders op. “N’ahw..” klonk er uit zijn mond toen hij het te schattig voor woorden zijnde prieeltje zag staan. Het uitzicht erop alleen al deed hem meer dan goed. Ze hielden op dit eiland ook rekening met alles. Nog net kon hij zich inhouden om niet met een gehaast pasje richting het schattige bouwwerkje te lopen, hoe zou dat er namelijk wel niet uitzien? Het was ook niet alsof het plotseling zou verdwijnen.
Zijn schoenen maakten contact met de houten vloer en zijn ogen deden zich de kost door om zich heen te kijken. Hoe schattig het er van ver afzag, zo cosy zag het er van binnen uit. Helemaal in zijn element liep hij richting een van de railingen en plaatste zijn armen erop, zodat hij met vol genot van het uitzicht kon genieten. Ja, dit was nou precies waarom hij dit baantje had genomen, om gewoon van die nare judgende wereld verlost te zijn en te genieten van dit soort mooie dingen. Andy verzette een van zijn armen zo, dat zijn elleboog op het hout van het prieeltje steunde en hij zijn kin op zijn handpalm kon laten steunen.