I know I left a life behind but I’m to relieved to grieve &Lucy Lovell

2036. Ze was al bijna een jaar op het eiland en ze voelde zich nuttelozer dan ooit. Ze verstond bijna niemand, Alice was veel sneller geweest in het oppakken van de Engelse taal die tegenwoordig gesproken werd en hielp haar vaak genoeg met vertalen wat er in de les gezegd werd. Ze vond het moeilijk om zich aan te passen, wat maar bleek aan de korset die ze maar niet los kon laten en hoe ze nog altijd in haar eigen hoofd leefde, niet kon beseffen dat de wereld echt 500 jaar vooruit was gegaan. Het was onmogelijk. Ze had allang dood moeten zijn. En toch was ze dat niet, het maakte niet uit hoe vaak ze zichzelf kneep of verwachtte dat er elk moment een einde aan deze nachtmerrie zou komen, het gebeurde niet. Soms had ze ook heldere momenten, dat ze niet alleen maar dacht aan selfdestruction en de waas waar ze in zat. Dat kwam door Alice. Als ze in haar ogen keek voelde ze zich thuis. Wanneer ze enkel met z'n twee waren en Alice haar aan keek voelde ze een emotie in haar waar ze maar weinig mee te maken had gehad, in haar hele leven. Ze liet haar iets voelen, een sparkel van binnen, waardoor er altijd wel een licht glimlachje op haar lippen kwam te staan als ze de blondine aankeek.

Meer van de wereld leren kennen.. de Engelse taal leren begrijpen.. het waren dingen die Jean en Jamie vaak hadden herhaald maar geen van beide hadden echt tijd gehad om haar daarbij te steunen. Alice was zelf ook nog steeds maar lerende en door al het sporten dat ze beiden moesten doen was Lucy daarna vaak te moe om ook maar enige uren aan haar huiswerk te besteden, na de lessen die ze ook al moest bijstaan. Ze raakte heel snel moe van alle informatie die ze moest opslaan, naast het feit dat ze het meeste niet eens echt kon bijhouden. Het was lastig voor haar. Dus hadden ze haar aangespoord om oude boeken te lezen in de bibliotheek.

Voorzichtig en op haar hoede had ze de weg naar de bibliotheek gevonden, ook al was ze er al vaker geweest, ze vond het altijd weer moeilijk om de weg te onthouden. En eenmaal in de bibliotheek bleef ze staan, niet wetende waar ze moest beginnen. Ze bleef zo lang radeloos voor zich uitkijken naar alle boekenkasten en de woorden die er boven stonden die ze niet begreep, dat uiteindelijk de bibliothecaresse haar vriendelijk geholpen had naar de sectie van oude Engelse boeken. Maar als ze echt geïnteresseerd was in verhalen van de geschiedenis, een heleboel geschreven in de oude taal, dan had ze het perfecte boek voor haar... Enkel was die al uitgeleend aan een ander. Ze had de vrouw zien staren naar een vierkant van achter de andere kant van het hout, waar de roodharige best wel zenuwachtig van werd. Maar vragen wat ze aan het doen was durfde ze niet.
'Ah, ik heb het! Arianna.. ja, ja zij heeft het.' De vrouw vertelde haar dat ze haar pas nog gezien had in de cafetaria en gaf haar een beschrijving van haar uiterlijk. Lang.. slank.. lang prachtig haar, zoals zij had alleen dan korter en donker gekleurd. 'Ze is niet te missen, is best wel op zichzelf en houd ervan om naar buiten te kijken.' Dus.. ze zou vast wel een plekje hebben bij het raam, niet?

Met die informatie in haar hoofd had ze geprobeerd de weg naar het cafetaria te vinden, met succes. Ze had haar blik over de ruimte laten vallen en zag al gauw een meisje naar de vrouw haar beschrijving. Dat moest haar zijn dan.. toch? Ze slikte en dacht eraan dat het misschien aardig was als ze iets voor haar meenam. Eigenlijk was het ook een reden zodat ze haar kon benaderen en ergens haar zenuwen wat te kalmeren. Het was eng om iemand te benaderen, ze had vaak al moeite om iets aan Jean en Jamie te vragen, laat staan aan een andere docent die ze niet kende. Eleanor was tot nu toe de meest kalme docente geweest en nam elke keer weer haar tijd om haar iets uit te leggen. Lucy was namelijk wel wat gevorderd in het luisteren naar normaal Engels.. spreken ging haar alleen nog lang niet zo soepel.
Samen met twee cupcakes in haar handen had ze het meisje benaderd en merkte op hoe haar handen lichtelijk trilden. Zodra ze dichterbij was gekomen waren haar ogen op de witte pluk in haar haren gevallen, voordat ze door had dat ze misschien iets te lang naar haar gekeken had en meteen haar ogen naar de tafel dropte. Een boek lag open.. zou dat het boek zijn waar de bibliothecaresse het over had gehad? Misschien wel.. Ze hoopte maar van wel. Anders zou ze haar hartje echt de komende minuten niet meer kalm kunnen krijgen. Arianna's vraag verwijdde haar ogen.. nu moest ze antwoorden. En ze had nog niet echt woorden voorbereid. Ze zette de cupcake voorzichtig neer vlak bij haar. ''Ik, ehm.. ik-'' ze kwam niet verder dan dat normaal Engels voordat ze per ongeluk in het Oud Engels terug slipte. ''Ik moet leren lezen en de geschiedenis.. de vrouw uit de boekenkamer zei dat Arianna een boek had en..'' ze kwam niet echt verder voordat ze haar blik afweek en zich toen neerzette in een stoel aan de tafel, wel met genoeg ruimte van het meisje verwijderd, en ze haar hand op haar borstkas legde. Haar hart ging enorm tekeer uit spanning. ''Deze cupcake.. voor jou?'' Zei ze toen voorzichtig wanneer ze weer terug naar haar keek, ditmaal wel proberende in normaal Engels te praten en hoewel haar lippen trilde, probeerde ze wel een glimlachje op ze te toveren uit beleefdheid. Om te tonen dat ze in vrede kwam.