[AC] I'm like superman

Het was een prachtige dag en de lessen begonnen tegen hun einde aan te komen. De blondine had net haar laatste les gehad, geschiedenis. Denni gooide haar tas over haar schouder heen en grinnikend porde ze Devon in zijn zij, om vervolgens een tegenaanval terug te krijgen. Eigenlijk was het helemaal niet goed dat ze met Devon, Storm en Kat de meeste lessen deelde. Het drietal leidde haar erg af tijdens de les, waardoor ze na de lessen wat extra aandacht aan haar schoolwerk moest besteden. Niet dat ze het erg vond, zeker niet. Ze zat graag bij het drietal, het waren niet voor niets haar vrienden. Na nog een tijdje na gepraat te hebben, besloot Dennimae het geroepje te verlaten en richting de bibliotheek te lopen. Misschien dat ze hier ergens ook nog wel even een mail naar haar broers kon schrijven.
Zodra ze de deur van de bibliotheek opende, voelde ze hoe de kalmte haar veranderde. Ze werd er rustig van, ontspannen. Er was dan ook bijna niemand te zien in de bibliotheek, wat haar altijd wat gerust stelde. Alleen, rustig, precies hoe ze haar middag nu wilde doorbrengen. Even niks aan haar hoofd en vooral geen drukke menigte waar ze zich in zou moeten mengen. Of eigenlijk, waar ze zich achter Storm en Devon verschold terwijl hun iedereen aanspraken.
De blondine liet haar tas voorzichtig op een stoel zakken, terwijl haar lichte kijkers de ruimte door gingen. Al snel had ze de geschiedenis afdeling gevonden, waar ze zich dan ook naar toe baande. Rustig gleden haar ogen over de boeken terwijl ze in een langzaam tempo langs de rekken liep. Zo ontzettend veel boeken.. Zodra een boek over de geschiedenis van mutaties op haar netvlies verscheen, stopte ze met lopen. Net op het moment dat ze naar het boek wilde rijken, werden de boeken weg getrokken. "Boe!" Werd er gezegd terwijl de blondine recht in de blauwe ogen van een jongen keek. Dennimae schrok iets, waardoor haar schouders iets bewogen. Zonder wat te kunnen zeggen keek ze naar de jongen, zichzelf een beetje bij elkaar rapend. Het was niet dat ze zo geschrokken was van zijn 'boe', het was meer dat ze geschrokken was van zijn aanwezigheid. En buiten dat, hij had haar ook nog eens aangesproken. Direct naar haar, waardoor ze niet om hem heen kon. Uiteindelijk kwam er een wat verlegen lachje op haar lippen terecht en was Dennimae meteen weer haar onzekere, verlegen zelf. Niet goed wetend wat te doen speelde ze met de onderkant van haar blonde lokken, haar lichte kijkers nog altijd op de zijne gericht. "Ik wilde dat boek net gaan bekijken," Sprak ze zacht, terwijl ze naar het boek knikte die hij zo juist weg gepakt had.

Dennimae ontmoette mensen echt op een vreemde manier op dit eiland. En ergens begon ze te twijfelen of normale mensen, in een normale omstandigheid, elkaar ook op deze manieren ontmoette. In een zwembad, notiteboekje vergeten, op een halloween feest en doordat iemand simpelweg boeken uit een kast trok om je te laten schrikken. De jongen kreeg een triomfantelijk grijnsje rond zijn lippen toen de blonde toch iets was geschrokken. Eigenlijk was Denni best jaloers op de manier hoe hij haar aandacht getrokken had. Jaloers dat zij zo iets nooit bij een vreemde zou durven doen. De blonde meid wilde ook graag gewoon spontaan zijn, altijd, niet alleen als ze bij haar vertrouwde vrienden was. Een wat verlegen glimlachje verscheen rond Denni haar lippen en kort nam ze de tijd om het gezicht van de jongen in zich op te nemen. Als ze niet zo overwelmd was van zijn onverwachtte verschijning, zou ze nog gevleid zijn door zijn gezicht ook. Want het was zeker geen lelijke jongen, al kwam dat momenteel niet in haar op. De jongen richtte zich op het boek dat Denni aangewezen had, maar de meid kreeg haar blik niet van de jongen afgericht. En niet omdat hij knap was, maar omdat ze geen enkele beweging van hem wilde missen. Ze moest voorbereid zijn voor wat hij dan ook wel niet zou doen. Als hij haar weer aan zou kijken, zou ze zijn uitdrukking willen zien. En dat kon niet als ze naar het boek keek. Het liefst zou ze zijn bewegingen voor willen zijn, maar helaas kon ze geen gedachtens lezen. "Geschiedenis van mutaties," Las hij hardop voor en Dennimae voglde hoe zijn lippen bewogen terwijl hij sprak. De jongen klonk best wel opgewekt, wat de blondine enigsinds verbaasde. Ze knikte, waarbij er een zacht 'hmhm' geluidje te horen was. Haar lippen verlieten elkaar echter niet.
"Wie heeft er nou een geschiedenisboek nodig als ik in de buurt ben." Grapte de jongen, al begreep Dennimae zijn opmerking niet echt. Was hij een wandelend mutantenboek, ofzo? De meid trok haar mondhoeken weer tot een klein glimlachje en besloot het maar gewoon te vragen. "Weet jij veel van mutaties af, ofzo?" Ze wilde een grapje maken, maar er kwamen geen woorden over haar lippen. Ach, grapjes kwamen later wel. De jongen zag er niet echt uit als iemand die netjes zijn huiswerk maakte, laat staan zijn tijd besteedde in de bibliotheek. "Ik dacht dat jou soort allergisch was voor boeken?" Hah, daar was dan toch een klein grapje. Haar opmerking zorgde voor een wat grotere glimlach rond haar lippen, waarna de jongen het boek naar haar uitstak. Ze pakte het aan, om haar lichte kijkers heel vluchtig naar het boek te laten gaan. Zodra ze beweging merkte aan de andere kant van de boekenkast, schoten haar ogen meteen naar de jongen terug. Het was niks ernstigs, hij stak enkel zijn hand naar haar uit. Toch kon Dennimae een wat zenuwachtig gevoel niet onderdrukken. "Aangenaam," Sprak de jongen zondra Denni zijn hand lichtjes aannam. "De naam is Matthew," "Aangenaam, Matthew." Zei Denni meteen terug, waarna ze de hand los liet en het boek tegen haar borst aandrukte. Ze kon de jongen niet zien, zijn arm blokkeerde het gat. "Ik heet Dennimae." Glimlachtte ze lichtjes. Ongemakkelijk was het voor haar wel, maar ze probeerde zich er over heen te zetten. Het was niet verkeerd om andere mensen te ontmoeten.

Ergens deed de vreemde jongen tegenover de blondine, haar denken aan Devon. De vorm van zijn ogen, de strakke kaaklijn. Maar vooral de manier hoe hij met haar omging. Devon had ook zo'n voorzichtige, maar toch spontane manier van benaderen gehad bij hun eerste ontmoeting. En god, waar dat toe gelijd had.. Maar op de een of andere manier deed hij Dennimae aan Devon denken.
"Dat is nog maar zacht uitgedrukt," Zei de jongen met een kleine grijns nadat Denni hem gevraagd had of hij veel van mutaties afwist. De meid zelf moest er echter echt boeken voor lezen. Het hielp haar ook met haar eigen mutatie en ze hield gewoon van lezen, dus was het eigenlijk een win win situatie. "Nou, vertel." Bood ze de jongen aan om zijn opmerking te kunnen verduidelijken. Als hij er zo hoog over deed, kon hij het vast wel verklaren.

Ondanks dat Dennimae zich toch wel ongemakkelijk voelde en verlegen was, kon er nog een flauw grapje van af. "Inderdaad, en dat is ook meteen de reden dat ik zeg dat boeken onnodig zijn," Antwoordde de jongen en er ontstond een klein glimlachje toen de blondine zijn trekje met zijn wenkbrauwen zag. Ja, hij had steeds meer van Devon weg. "Boeken zijn niet onnodig," Ging ze vrijwel meteen in de verdedeging. "Met mijn mutatie heb ik juist veel met boeken, omdat ze me helpen mijn mutatie te ontwikkelen." Glimlachte ze, om hem duidelijk te maken dat boeken zeker nuttig kunnen zijn. Haar lichte kijkers waren strak op de jongen gericht toen ze het boek terug kreeg, liet niks aan haar ontglippen. Ook met het voorstellen probeerde ze Matthew zo goed mogelijk aan te kijken. "Een bijzondere naam," Dennimae knikte, glimlachte. Iedereen moest in het begin aan haar naam wennen. "Klopt, Matthew is een wat.. Gebruikelijkere naam."

"Dus, Dennimae, wat voor geschiedenis van mutaties wil je op gaan zoeken in dat boek?" Vroeg de jongen en het leek alsof hij oprecht geïnteresseerd was. Wat verbaasd wende ze haar blik naar het boek, voordat haar lichte ogen weer naar de jongen gingen. "Ik heb nog geen onderwerp gekozen, om eerlijk te zijn." Zei ze zacht. Zover was ze nog niet gekomen. Normaal gesproken las ze de boeken en koos dan het onderwerp wat haar het meeste aansprak. "Heb je een mutatie die je kan aanraden?" Als hij er toch zoveel over wist, kon hij haar misschien best helpen bij haar huiswerk.