Life is for learning & Spencer

Normaal gesproken zou ze op zaterdag nooit zo vroeg opstaan, maar ze was al vroeg wakker geworden en kon niet meer in slaap komen.  Vlug had ze zich klaargemaakt, en met een aantal boeken onder haar arm had ze haar kamer verlaten en liep ze de gang op, ze had een wat boeken van de bibliotheek geleend, dus die wilde ze nog even terugbrengen. Aangezien ze haar handen vol had, opende ze de deur van de bibliotheek met haar elleboog, en sloot het vervolgens door met haar enkel de deur weer dicht te duwen. Het zag er altijd heel onhandig uit, maar het was nou eenmaal de makkelijkste manier om binnen te komen. Er was nog niemand, zelfs de lichten waren nog uit, ondanks het feit dat ze prima in het donker kon zien, deed ze het licht toch maar aan. Ze legde alle boeken die ze had voor haar op een bureau neer, en keek ze nog vlug even door. Het waren allemaal informatieboeken over verschillende mutaties.  Ze wist nog ongeveer waar ze ze weg had gehaald, en aangezien alles op alfabetische volgorde staat, zou ze de precieze plaats best gemakkelijk kunnen vinden. In de boeken had wat gelezen over Sublimation mutaties, aangezien haar eigen mutatie daarbij aansluit. Ook wat over Telekinesis en verschillende soorten Immortals, zoals mensen die nooit zullen sterven, of mensen die opnieuw geboren worden, ze hoopte eigenlijk iets te vinden over het feit dat Spencer al een tijdje het gevoel heeft dat ze niet ouder wordt.. Dat het met haar lichaamscellen te maken had wist ze wel, maar ze zou graag weten hoe oud ze ongeveer zou worden.
Alle boeken had ze inmiddels teruggelegd, op het boek over de immortals na, terwijl ze op zoek ging naar het juiste gangpad, zag ze plots de deur openen en iemand naar binnen lopen.  De jongen leek Spencer niet op te merken, dus ze besloot gewoon verder te gaan met zoeken. Eenmaal bij het juiste gangpad aangekomen zag ze dat het boek op een van de bovenste planken moest liggen. Kort rolde ze met haar ogen, ze was 1 meter 60 lang, en kon absoluut niet bij de plank komen. Ze wilde het boek per se op de juiste plek leggen, zodat de volgende persoon die het boek wilde hem gewoon kon vinden, en ze er niet tegen kon als ze dingen ongeorganiseerd achterliet.
Ze draaide zich om en ging opzoek naar een trappetje. Al snel zag ze een staan, vlakbij de jongen die net binnen was komen lopen, hij was duidelijk naar iets opzoek, want hij ging bijna elk boek bij langs.  Ze liep richting het trappetje toe en keek de jongen nog eens aan, hij was best lang, en het trappetje zag er niet heel stabiel uit. Even twijfelde ze, maar ze besloot toch om op hem af te stappen. “Hey, uhm, kan je me misschien helpen? Ik moet dit boek terugleggen, maar ik kan er niet bij.” Verlegen keek ze hem aan, ze had hem nog nooit eerder gezien.  De jongen keek Spencer aan en stopte met neuriën, maar antwoorden deed hij niet, hij leek een beetje in zijn gedachten verzonken. “Ik ben trouwens Spencer, volgens mij hebben wij elkaar nog niet ontmoet.” probeerde ze opnieuw, terwijl ze haar had naar hem uit stak.

Voordat Spencer op het eiland was aangekomen las ze bijna nooit. Alleen maar als ze een of andere schoolopdracht had waar ze per se een boek voor moest lezen. Ze had daar altijd een enorme hekel aan, omdat dat vaak super ingewikkelde boeken waren waar ze niets van begreep.  Ze was een week geleden de bibliotheek ingestapt om toch maar eens een kijkje te nemen, wat haar redelijk verbaasde omdat ze immers nog nooit vrijwillig een bibliotheek naar binnen was gestapt. Ze had voordat ze naar het eiland ging met zichzelf afgesproken dat ze meer over mutaties ging leren, omdat ze er eigenlijk bijna niets vanaf wist. Het feit dat ze nu naar een school ging vol met mutanten gaf haar genoeg redenen om zich er misschien toch iets meer in te verdiepen. "We hebben elkaar inderdaad nog niet eerder ontmoet, ik ben Kieron trouwens." zei de jongen, kort gevolgd door de vraag waar Spencer het boek vandaan had gehaald. “oh gewoon hier uit de bibliotheek.” ze keek de jongen met een glimlach aan, maar deze veranderde snel in een ‘oh my god Spencer wat ben je dom’ gezicht. “Ik bedoel daar..” ze wees met haar duim naar achteren. “Op, ...De plank..” Ze voelde haar wangen lichtjes opgloeien, Gosh wat was ze soms achterlijk. Ze fronste kort en met een scheve glimlach keek ze de jongen nog eens kort aan.
“Ben je hier al lang?” vroeg Kieron vervolgens, terwijl hij haar achtervolgde naar het juiste gangpad. “Nee niet echt, ik denk ongeveer een maandje nu.” Ze stopte met lopen toen ze bij de juiste rij boeken was aangekomen. “Het lag op de bovenste plank hierzo.” Zei ze terwijl ze het boek aan hem overhandigde. “thanks” zei ze met een glimlach. “Hoelang ben jij hier al dan?” Ze wist bijna zeker dat hij er ook niet heel lang was, anders had ze hem vast wel een keer zien lopen. Meestal pikte Spencer gezichten wel snel op, maar Kieron had ze sowieso nog niet eerder gezien. “Was je naar wat opzoek? Misschien kan ik helpen?” vroeg ze hem vervolgens. Eigenlijk wist ze niet echt waarom ze dat vroeg, dit was immers haar tweede of misschien derde keer dat ze in de bibliotheek was geweest. “Niet dat ik hier heel bekend ben of iets dergelijks.” Zei ze hoofdschuddend. Bovendien staat hier zo ongelooflijk veel boeken, hoe zou iemand ooit een specifiek boek kunnen vinden? Tuurlijk, de boeken waren ooit wel op volgorde gezet en per genre gesorteerd, maar nu stonden de meeste boeken behoorlijk door elkaar.
Met haar hand reikte ze naar de rij boeken naast haar, en liet haar vingertoppen langs de kaften glijden. Ze pakte een van de boeken uit de stelling en bekeek de titel. “How to hide your mutations.” Las ze hardop voor. Ze fronste “Nou, dit boek verliest z’n waarde ook drastisch op een school als deze .” Lachtte ze. Terwijl ze het boek weer terug legde op de plek waar het eerst lag, daar hebben ze niets aan..
.