Onderwerp: Picture the moments of life. do maa 31, 2016 1:08 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Het begon echt warmer te worden buiten, de zon scheen wat vaker en de bloemen begonnen te bloeien. Maar voor iemand die gewoon was om in dertig graden of meer te lopen gedurende het jaar was het eigenlijk altijd nog te kou. Jensen keek dan ook wat ongelovig toe naar de studenten die rond wandelde in korte bloesjes of een gewone T-shirt. Lag het aan hem of was het gewoon absurd om zo vroeg op het jaar al zo rond te wandelen, het was amper vijftien graden buiten. Het moest haast aan zijn bloed liggen want echt iedereen koos voor zomerse kleren. Terwijl hij door het raam naar buiten keek trok hij zijn jas aan. Een sjaal en muts zou hij nou ook wel achterwege laten maar de jas was noch steeds nodig voor Jensen. Warme klimaten als in Australië had je hier duidelijk niet en hij snakte er ergens wel naar. Hopelijk hadden de zomers hier betere temperaturen in petto. Want dit, vijftien graden, was niet voldoende voor hem. Dat was zelf geen lente, dat was nog steeds winter voor Jensen.
Hij nam zijn fototoestel van zijn bureau en bleef in de deuropening staan. Zijn blik gleed naar zijn laptop en dan naar het deel van de kamer waar zijn kamergenoot, nog steeds Grumpy genaamd, sliep. Hij liep terug naar binnen en verstopte zijn laptop tussen wat van zijn kleren. Zo, uit het zicht was minder verleiding voor zijn kamergenoot om het te willen pakken en god weet wat ermee doen. Nu kon hij op zen minst met een gerust hart naar buiten vertrekken. Met het fototoestel in zijn handen dribbelde hij de trappen af naar buiten. Het koste hem natuurlijk, zoals altijd, weer even om aan de temperatuur te wennen alvorens hij zijn blik op de omgeving liet rusten.
Jensen was een foto persoon, alles wat mooi en fascinerend was legde hij vast op foto. Boven zijn bed hingen alle mooie plaatsen die hij al was gaan bezoeken of gebeurtenissen die hij had meegemaakt. Het was één van de vele dingen waar Jensen niet super goed in was, maar gewoon heel erg graag deed. De tuin leek hem dan ook de beste plaats om te starten, enkele bloemen stonden al in bloei en anderen waren aan het knoppen. De eerste bij vloog voorbij en in de bomen hoorde je de vogeltjes zingen. Het toverde een glimlach op zijn lippen en niet enkel bij hem. Iedereen leek blij te zijn dat de lente in het land was. Hij vertraagde zijn pas wat van zodra hij de tuin binnen wandelde, hier leek het net iets minder druk te zijn dan op de andere plaatsen die hij was gepasseerd eerder. Hij ging op één van de bankjes zitten, liet zijn ene voet op zijn knie rusten en begon met het instellen van de functies op het fototoestel. Pas toen hij er zeker van was dat alles volgens licht en waarden goed was leunde hij wat naar voor en richtte zich op de bloemen voor zich. Het geklik van het fototoestel klonk hem zo vertrouwd in de oren, en voor hij het wist zouden er weer veel te veel foto’s op dat fototoestel staan …
Onderwerp: Re: Picture the moments of life. do maa 31, 2016 7:37 pm
Kindness is free
Het was haar eerste dag op het eiland. Een gigantische boot had haar en nog enkele andere jongeren naar deze immense plek gebracht. Haar koffers waren door een aardige jongeman naar haar kamer gebracht en ze hadden haar verteld dat ze ook kamergenotes kreeg, maar toen ze in de kamer aankwam was die leeg. Misschien moesten ze nog aankomen of waren ze weg? Daarom besloot Anya om haar comfortabele kleren maar te ruilen voor iets deftigers. Behendig viste ze enkele kleren uit haar koffer, al liet ze de juwelen vandaag wel achterwegen. In plaats daarvan droeg ze een kleine ring met enkele prachtige edelstenen in. Het weer leek hier op Genosha helemaal anders dan ze gewend was in Rusland, wat ook wel erg normaal was natuurlijk. De thermometer gaf aan dat het ongeveer 15 graden Celsius was, een zomer in Rusland dus. Daarom droeg ze een prachtig bebloemd kleedje en had ze haar lange blonde krullen opgestoken in een dotje. Als ze het dan toch te koud zou krijgen, zou ze de temperatuur om haar heen gewoon doen stijgen, simpel. Een vestje was dus ook totaal overbodig.
Vrolijk liep ze door de gangen en begroette ze iedere persoon met een stralende glimlach. Het leek alsof ze een van de jongste was -in gewone jaren natuurlijk-, want iedereen die ze tegenkwam leek 19 of 20. Niet dat het haar zoveel uitmaakte, als het op levenswijsheid kwam stond zij al kilometers verder. De gang ging stopte bij een prachtige houten deur en Anastasia kon niet anders dan het snijwerk enkele minuten bewonderen. Tot een of andere humeurige jongen haar aan de kant duwde om door te gaan. Anya stak haar neus in de lucht en deed alsof ze het niet door had. Al moest ze toegeven dat ze op een warmer welkom gehoopt had.
Eenmaal door de deur kwam ze op een gigantisch schoolplein vol mutanten uit. Even wist ze niet waar ze moest kijken. Op sommige plaatsen stonden meisjes gezellig te babbelen, op andere waren jongens stoer aan het doen en op nog andere plaatsen waren er mutanten hun mutatie's aan het showen. Het was allemaal zoveel voor haar om in een keer op te kunnen nemen. Dus liep ze maar gewoon recht op de ijzeren poort af, waar ze maar een vlugge blik op wierp. Ze wou niet nog eens aan de kant geduwd worden.
Buiten de muren strekte zich een gigantische bos uit en een pad langs de muren af. Een tikkeltje nieuwsgierig volgde ze het pad, want in het bos had ze de meest nare dingen beleefd. Het zandpad kronkelde zich langs de bosrand richting de andere kant van de school. Langzaam ging het over in een geplaveide weg omringd met gras, bomen en prachtige bloemen die uit hun knoppen ging komen. Anastasia kon niet anders dan direct naar de zee van kleuren rennen en zich op haar ontblote knieën laten vallen om met haar neus de heerlijke geur van lente op te nemen. Dit had ze gemist. In Rusland leek het bijna altijd winter te zijn op enkele maanden na dan. Terwijl het hier allemaal anders was. Misschien was hier zelfs geen winter, maar om daar achter te komen moest ze wachten tot volgend jaar of het vragen aan iemand.
Nadat ze de bloemen had nagemaakt in kristal uit haar ring en deze als een kroon op haar hoofd had gelegd, ging ze verder. De bomen filterde het lente-zonnetje door zijn bladeren en voor Anya was het puur genot om die stralen op haar huid te voelen. Ze mocht dan een doorwinterde Russische zijn, de zon had ze altijd aanbeden. Enkele klikken haalde haar uit haar gedachten en vrolijk liep ze op de bron van het geluid af. Haar zonnige glimlach verscheen toen ze zag dat het om een jongen met zijn fototoestel ging. "Prachtige weer om prachtige foto's te krijgen," Haar heldere stem verried haar aanwezigheid, want haar geruisloze passen deden dat niet. "Ik ben Anastasia," Beleefd werd een hand met perfecte nagels uitgestoken. "Vind je het erg als ik erbij kom zitten?" De warme zon scheen op haar melk witte huid terwijl ze bleef wachten op een antwoord. Ze vond het nog al onbeleefd om zomaar langs een vreemde neer te ploffen die druk bezig was en misschien haar afleiding niet eens wou.
Onderwerp: Re: Picture the moments of life. vr apr 01, 2016 11:34 am
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Er was zoveel dat Jensen in één keer wou doen op deze school, op één of andere manier lag alles wat hij leuk vond of interesse in toonde op één plaats. En hij zou het allemaal in één keer kunnen doen, op minder dan een uur maar waar was de pret in dat? Hij was hier nu al eventjes, nog niet lang genoeg om het echt “thuis” te noemen maar wel al om zich er een beetje meer thuis te gaan voelen. Tot nu toe was hem nog niets misvallen buiten … nuja, hij had een verschrikkelijke kamergenoot en zoals dingen eruit zagen zou Jensen niet gauw vooruitgang boeken. Dus hij probeerde vaak buiten te zijn, studeren deed hij in de bibliotheek en socializen deed hij in de lounge of elke andere plaats waar je een gsm en Ipod mocht gebruiken. Want op zijn kamer mocht het niet gebruiken. Meer dan de helft van de tijd was Jensen dus buiten te vinden. En op een mooie dag als vandaag was het geen weer om binnen te zitten en daar dacht Jensen duidelijk niet als enige over. Het kon enkel een kleine tien graden warmer zijn, dan zou hij pas echt tevreden zijn.
Hij hield het fototoestel tegen zijn oog gedrukt terwijl hij keek hoe een kleine bij op één van de jonge knoppen neer zakte. Veel kon het nog niet doen want de bloem was nog niet helemaal open gekomen maar het was een zicht waar iedere natuurliefhebber een beetje voor smolt. Het was niet zozeer de moeite die de bij nam om erop te landen, het was het bericht dat het mee gaf, ja … lente was in aantocht. Jensen trok er een foto van, de bij die net de bloem raakte alvorens hij erop landde en trok dan het fototoestel weg van zijn gezichtsveld. Hij leunde achteruit en keek naar het resultaat, zachtjes glimlachend. Thuis zou hij zijn jongste zus altijd moeten beschermen tegen bijen en andere insecten … de gedachten deden hem aan thuis denken, hoe zou het daar zijn? De verleiding was groot om zichzelf erheen te teleporteren en gewoon voor een vijftal minuutjes te genieten van de plaats waar hij was opgegroeid.
Hij werd een beetje uit die gedachten getrokken door een heldere zachte stem. Jensen keek verward opzij voor hij begon na te denken wat ze had gezegd. Zijn blik ging naar het meisje, in een prachtige bloemenjurkje waar zijn zus hoogstwaarschijnlijk voor zou moorden. Toen hij besefte wat ze had gezegd glimlachte hij gelijk spontaan. ‘Het is nooit te slecht weer, alles heeft zijn charmes.’ Hij keek haar aan, had ze het niet koud? Zelf zat hij daar wel met een jas en een lange broek. ‘Maar je hebt gelijk, prachtig weer. De studenten hier hebben het blijkbaar nooit te koud.’ Grinnikte hij dat laatste. Ze stelde zich voor als Anastasia, geen idee waarom maar de naam paste haar volledig. ‘Jensen.’ Hij klopte op de plaats naast zich op de bank, hoffelijk en beleefd als hij was. ‘Natuurlijk.’ Stemde hij gelijk in. Wie was hij om gezelschap af te slaan in de eerste plaats? …
Onderwerp: Re: Picture the moments of life. ma apr 04, 2016 3:36 pm
Kindness is free
De zon straalde fel op haar honingblonde haren en lieten de bloemen van opalen waar de zonsondergang in gevangen leek, roze toermalijnen en paarsachtige tanzaniten, schitteren. Goed weer, zelfs als het niet eens zo warm was, zorgde er altijd voor dat ze goed gezind was. Niet dat ze ooit echt slecht gehumeurd was. Anya was een zonnetje met een eeuwige glimlach.
Het prachtige weer had haar natuurlijk naar buiten gelokt al was de tocht naar de tuinen moeilijker geweest dan ze verwacht had. Misschien kwam het omdat ze zo jong leek en door haar klein gestalte keken de meeste mensen gewoon over haar heen. Ze had nog niemand van haar 'leeftijd' gezien en dat vond ze wel jammer eigenlijk. Want hoewel ze er geen probleem mee had om vrienden te worden met veel oudere of jongere mutanten, iemand van je eigen leeftijd hebben als vriend was natuurlijk altijd fijn. Maar ze zou voor ze vrienden kon maken eerst maar eens een paar mutanten gaan ontmoeten. Zoals de jongen met zijn fototoestel op de bank. ‘Het is nooit te slecht weer, alles heeft zijn charmes.’ Vertelde de jongen haar met een glimlach. Kort dacht ze na over zijn woorden om hem daarna een antwoord te geven. "Maar het is altijd fijner om in het zonnetje foto's te trekken dan in de gietende regen," Haar stem was helder, als muzikale klokjes, maar zo ontzettend vriendelijk en zacht. Ze lachte met zijn woorden mee en keek naar haar eigen kledingkeuze. "In Rusland zijn we koudere temperaturen gewoon. Jij lijkt aan warmer gewend te zijn," Grinnikte ze met een blik op zijn dikke jas en lange broek.
Ontzettend ladylike plooide ze haar jurk onder haar billen toen ze zich langs Jensen op de bank zette. Haar bloementiara verspreidde een regenboog aan kleuren over haar en zijn kleren. Warmte leek van haar af te rollen als golven in de zee, maar dit kwam slechts doordat ze de temperatuur om haar heen enkele graden had doen stijgen, kwestie van kippenvel te vermijden. "Wat fotografeer je eigenlijk?" Vroeg ze nieuwsgierig met een zweem van een glimlach om haar lippen. De jongen was waarschijnlijk wel wat jaren ouder dan zij, maar toch voelde ze zich op haar gemak zoals altijd. Ze wist zelf ook wel dat tegenover de meeste mutanten hier ze eigenlijk een oma was, een levend fossiel, maar ze wou eigenlijk gewoon normaal zijn. Het was niet fijn om een freak te zijn tussen 'freaks'. Om zich van deze duistere gedachten af te zette, liet ze een een prachtig joya kristal X om haar vinger verschijnen als een ring. "Wat is jouw mutatie?" De vraag rolde zonder pardon van haar tong, tot ze door had wat ze eigenlijk vroeg. Geschokt sloeg ze een hand voor haar mond en haar ogen stonden wagenwijd open in schok. "Het spijt me voor mijn nieuwsgierigheid, als je niet wilt antwoorden op die vraag is dat helemaal perfect," Anastasia murmelde het excuus terwijl ze de ring om haar vinger liet ronddraaien. Bloed stroomde door de aderen op haar wangen en lieten ze in een felle rode kleur uitslaan die perfect bij de bloemen op haar hoofd paste. Clothes: X&X
Onderwerp: Re: Picture the moments of life. di apr 05, 2016 7:44 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Het meisje dat hem had aangesproken leek op één of andere vreemde manier haast de lente te vertegenwoordigen. Althans … er was voor Jensen geen betere manier om het te beschrijven dan dat. Was het haar jurkje? Het bloemenmotief erop? Of het feit dat ze blond lang haar had, de glimlach misschien? Alles tezamen? Hij had geen idee, hij wist enkel dat het haar aardig goed lukte om een beetje haar eigen lente uit te stralen. Ze had iets sprekends over zich, ondanks dat ze duidelijk jonger was dan hem had ze die berustte vrolijke blik. Het was mooi, het hele plaatje, met de zon achter haar aan de hemel. Mocht ze misschien verder gestaan hebben dan zou hij misschien stiekem een foto hebben getrokken. Niet omdat hij een stalker was maar omdat hij graag dingen vast legde die verband hielden met de natuur, en ze deed dat een beetje.
Wat ze zei was waar, de zon was altijd beter dan regen, daar ging compleet mee akkoord. Maar thuis durfde hij wel eens languit op de hooizolder liggen, starend door het kapotte dakraam door zijn fototoestel terwijl het buiten aan het gieten was. En om dan de druppels te trekken die neer spatte in de dakgoot of Rexie die door een plas holde en helemaal in zijn element was … voor hem had dat ook weer charme. Hij luisterde naar de aangename warmte van haar heldere stem en keek dan met een glimlach opzij naar haar. Rusland, dat verklaarde alles. Het was daar normaal altijd koud, het hele jaar door, dat zou Jensen waarschijnlijk niet eens overleven. ‘Australië.’ Glimlachte hij deels trots, ja, hij was trots op zijn land, op zijn familie en alles er rondom heen. ‘Ik heb al zoveel zon getrokken dat regen misschien voor mij een aanlokkender idee is.’ Reageerde hij op haar eerdere opmerking omtrent de foto’s. In Australië is het praktisch een heel jaar door zonnig, met uitzonderingen van een paar hevige stormen had hij er niet veel dagen regen. Niet dat hij klaagde, maar de regen was toen zo verfrissend, hij en zijn zussen renden dan naar buiten als het de dag ervoor snikheet was geweest. Zo zonk Jensen weer eventjes weg in de goede herinneringen aan thuis.
Toen ze ging zitten verscheen er als het ware een regenboogpatroon over hun kleren. Jensen keek met een korte blik naar haar tiara en keek haar dan met een glimlach aan. Hij voelde het gelijk warmer worden en bedenkelijk gleed zijn wenkbrauw omhoog. ‘Is het mijn gedacht of maak je het warmer?’ Vroeg hij haar deels nieuwsgierig. Hij was altijd nieuwsgierig naar anderen en hij liet het daarbij toe dat anderen ook nieuwsgierig konden zijn tegenover hem. Maar het was nooit te warm voor Jensen, zelf dit was niet warm. Bij haar vraag keek hij naar het fototoestel in zijn handen en haalde kort zijn schouders op. ‘Een beetje vanalles.’ Gaf hij eerlijk toe. ‘Ik ben geen professional enzo, ik maak gewoon graag herinneringen van de plaatsen waar ik ben geweest of van de leuke dingen die ik zie.’ En hij had wel al wat foto’s hangen op zijn kamer, net als hij al wel wat plaatsen had bezocht. Hij zag uit zijn ooghoeken iets verschijnen rondom haar vinger, een ring met een prachtige blauwachtige kristal. ‘Wauw.’ Het was eruit voor hij het kon tegenhouden. De bewondering bleef tot ze haar vraag stelde over zijn mutaties. Er verscheen een kleine glimlach op zijn lippen. Hij hield haar zijn hand voor zodat ze het hare erin kon leggen. ‘Ik ben niet gevaarlijk.’ Beloofde hij haar met een beruste blik. Toen ze haar hand er uiteindelijk inlegde sloot hij zijn ogen voor een moment en zette de tijd rondom zich heen stil. Niets bewoog, niet de planten, niet de leerlingen en ook niet het insect dat net vanop een bloem weg vloog. ‘Ik manipuleer tijd en ruimte. En nu is de tijd gestopt net als ik het kan vertragen en mezelf of anderen kan teleporteren naar andere plaatsen.’ Hij keek haar aan en liet zijn blik terug de omgeving rond gaan. Hij gaf haar eventjes de kans om rond te kijken, in zich op te nemen alvorens hij de tijd weer liet lopen en alles weer begon te bewegen. Hij liet haar hand los en nam zijn fototoestel weer vast met twee handen. ‘Dat is een deel van mijn mutatie.’ Glimlachte hij. Ze was een beetje rood aangelopen nadat ze de vraag zo rechtuit had gesteld maar zoals ze zelf kon zien was Jensen geen opvliegend type die daar boos om zou worden. Hij had het haar zelfs gewoon getoond …
Onderwerp: Re: Picture the moments of life. wo apr 06, 2016 9:27 pm
Kindness is free
Het was jammer dat ze haar schetsboekje vergeten was. De natuur was vandaag zo mooi, Anastasia moest het kunnen vastleggen op haar eigen manier, op de goeie oude manier. Vroeger waren er geen camera's, geen telefoons en konden ze het slechts op deze manier vastleggen: met pen en papier. Toch waren die moderne snufjes wel handig, als je dat pen en papier vergeten was. In haar in leder gebonden boekje zaten allemaal schetsen, losse blaadjes, stukjes stof, bloemen, blaadjes, alles wat ze mooi genoeg vond om bij te houden. En als het echt speciaal was, stopte ze het in een edelsteen.
Het rokje ritselde vrolijk toen ze langs de jongen stond. "Australië! Dat verklaart de dikke jas," Giechelde ze zachtjes, "Australië, het land van de kangoeroe's en de Aboriginals," Fluisterde ze zachtjes meer tegen zichzelf dan Jensen met neergeslagen ogen. Ze was er nog nooit geweest, ze was eigenlijk nog nooit buiten Rusland geweest, maar Anya had er zoveel overgelezen in de bibliotheek van het paleis. Zoveel dat bijna de warme zon op haar huid kon voelen en het hete zand tussen haar tenen. De gedachten van de Australische zon, deed de temperatuur automatisch in haar omgeving stijgen, maar onaangenaam vond ze het niet. "Regen heeft zeer zeker ook zijn charmes!" Moest ze met hem instemmen en een klein knikje volgde waardoor haar blonde krullen naar voren schoven.
Ze zag hoe hij verdwaald geraakte in zijn gedachten, zoals vele kinderen deden als zij uitleg gaf. Dat waren mooie tijden, toen zij nog voor de klas stond. Nu zat ze er zelf in, achter de lessenaar met een stapel boeken voor haar neus. Net zoals haar woorden hem uit zijn gedachten hadden gebracht, hadden de zijne hetzelfde effect. "Oh, sorry. Als je het onprettig vindt dan stop ik wel," Stotterde ze bijna verontschuldigend. Direct verminderde de warmte in haar omgeving, tot het bijna niet meer te merken was. Soms vergat ze dat andere het ook zouden voelen als ze dicht genoeg in haar buurt stonden. Het was logisch dat ze iets zouden merken als ze de temperatuur of druk rondom hen zou aanpassen, maar rondom zichzelf vergat ze het meestal.
De ring die ze liet verschijnen om zich even af te leiden, veroorzaakte een lichte uitbarsting van de fotograaf naast haar, dat naar rode kaken en een glimlach van Ana leidde. Voor ze zelf begon over haar mutatie, wou ze eerst de zijne kennen en toen hij zei dat hij niet gevaarlijk was, weerklonk haar lach als klokjes. "Dat kan iedereen zeggen," Er leken op dat gebied enkel uiterste te bestaan, mutanten die vonden dat ze gevaarlijk waren en mutanten die vonden dat ze absoluut onschuldig waren. Helaas was het in de meerderheid van de gevallen omgekeerd. Daarom hield Ana haar mutatie klaar voor het geval hij wat ging demonstreren en het mislukte. Het was een gewoonte die ze het ontwikkeld in het weeshuis en zo'n dingen leerde je niet zo snel af.
Haar hart sloeg een tel over toen het vlindertje waar ze naar keek midden in de lucht doodstil bleef hangen. Nu kwam het geluidje van haar kant. "Wauw!" Haar woorden waren precies hetzelfde als de zijne enkele seconden geleden. Vol bewondering bekeek ze alles om haar heen, terwijl ze naar zijn uitleg luisterde. Haar roze lippen vormde een perfecte "O" terwijl ze de omgeving in zich opnam. Toen alles terug bewoog en het gele vlindertje weer rustig verder fladderde alsof er niks gebeurd was, vond Ana ook haar tong weer terug. "Niet gevaarlijk," Grinnikte ze zachtjes met een bewonderende blik richting de jongen, "Jensen, hier zijn zoveel mogelijkheden mee," Allemaal oorlogsstrategieën verschenen voor haar ogen. De vijand kon worden ingesloten zonder dat ze daar besef van hadden. Hele levens konden veranderd worden. Kogels konden worden afgebogen. "Een deel maar?" Haar stem was vervuld van bewondering en verbaasdheid. "Wat kan je dan nog?" Als hij het haar zomaar had laten zien, zou hij het vast niet erg vinden als ze zo onbeleefd bleef doorvragen. Clothes: X&X Tiara (in Edelstenen dan wel) X
Onderwerp: Re: Picture the moments of life. zo apr 10, 2016 10:26 am
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Jensen staarde voor een moment lang naar de bloeiende bloemen terwijl hij de energie die de zon en de omgeving hem bood absorbeerde. Lente was geweldig, de zomer was enkel zoveel beter. Zijn blik gleed opzij naar het meisje kort nadat hij haar verteld had dat hij uit Australië kwam. Hij glimlachte om haar opmerking. ‘Inderdaad, ik ben altijd twintig graden en meer gewend dus dit is even aanpassen.’ Ging hij erop door. Hij was altijd in de warme landen gebleven in de tijden dat hij van huis weg was geweest. Je zou hem nooit aan de kanten van Rusland of dergelijke zien, veel te koud voor hem. Maar voor haar leek het alsof dat meer vertrouwd gebied was aangezien ze het er niet moeilijk mee had om hier rond te lopen in een bloemenjurkje zonder meer aan. ‘En de koala’s, de warmte, de grote spinnen.’ Hij knipoogde kort bij dat laatste. Australië was niet voor insect gevoelige mensen want je had het letterlijk allemaal, de spinnen, slangen, schorpioenen. Hij werd wel vaker eens door zijn zusje wakker geschud omdat ze iets hoorden sissen in de muren. ‘De Aboriginals zijn een beetje verleden tijd denk ik, die waren er niet aan onze kanten.’ Ging hij met een kleine grijns verder. Hij had het ooit wel eens geprobeerd, zo’n didgeridoo maar hij had er nooit iets van gebakken.
Maar ze gaf het toe, regen had ook zijn charmes. Jensen was opgegroeid met de zeldzaamheid ervan, hij kende niet veel meer dan zon en bosbranden in de zomer, de regen was altijd zo welkom geweest dan. Hier had hij al meer regen gezien dan dat hij ooit in zijn leven in Australië had gezien. Maar ergens wist hij dat er hier ook mutanten waren die het weer konden sturen dus misschien moest hij maar niet gaan vertrouwen op een weerapp op zijn mobiel. ‘Jij ben in ieder geval koudere temperaturen gewoon dan mij. Hoe koud word het gemiddeld in Rusland?’ Vroeg hij haar op een beleefd vriendelijke manier. Dat de temperatuur rondom zich een beetje was gestegen vond hij niet erg, vandaar ook de opmerking, maar ze verontschuldigde zich meteen. ‘Niet erg.’ Zei hij met een sussend half opgestoken hand. ‘Het is aangenamer voor mij als het warmer is dus ik hou je niet tegen.’ Glimlachte hij meteen. Ja, het was een aangenaam gevoel geweest, die stijging in temperatuur. ‘Dus zeker niet onprettig.’ Vulde hij zachtjes aan. Hij gaf haar een korte glimlach en keek dan snel even naar twee voorbij rennende studenten. Het was haast vredig, Jensen genoot ervan, dat klein beetje warmte. Het zou hem zeker helemaal de actieveling maken tegen ergens in de middag.
De ring die ze liet verschijnen was puur edelsteen geweest, niet dat hij er veel verstand van had maar voor hem leek het toch dat. De kleur wisselde zachtjes van hoe de lichtweerkaatsing erop neer kwam te stralen. Hij wou haar eigenlijk vragen hoe ze dat deed maar ze was net iets sneller met haar vraag. Vertellen over tijd was niet zo gemakkelijk als het gewoon tonen. Dus hield hij haar zijn hand voor en zweerde plechtig dat hij niet gevaarlijk was. ‘Ik weet dat iedereen dat kan zeggen, maar ik meen het.’ Glimlachte hij joviaal. Hij was niet gevaarlijk, niet met zijn mutaties en niet in zijn persoonlijkheid, hij wilde het haar gewoon laten zien. Maar het was zijn woord tegen het hare dus hij zou het begrijpen als ze het niet zou doen. Toch deed ze het en Jensen schonk haar een vertrouwde en deels geruststellende glimlach alvorens hij de tijd stil zette. Hij was het al zo gewoon geworden, om de dingen rondom hem niet meer te zien bewegen. Maar het fascineerde hem hoe zij reageerde, hij keek haar met een kleine glimlach aan. Ze zei net hetzelfde dat hij had gezegd toen ze de ring tevoorschijn liet komen. Het vlindertje vloog gewoon verder toen hij de tijd weer liet verder gaan en hij liet haar hand gelijk weer los. ‘Bedankt.’ Glimlachte hij toen ze zei hoeveel mogelijkheden hierbij waren. ‘Ik heb het nog nooit voor het hogere doel gebruikt dus de mogelijkheden moet ik hier zien te ontrafelen.’ Gaf hij eerlijk toe. Ze was duidelijk wel het nieuwsgierige type want ze ging gelijk verder met vragen. ‘Snelheid.’ Gaf hij antwoord, meer niet. Grotendeels omdat Jensen echt niet graag opschepte over zichzelf, hij nam ook niet zo gemakkelijk complimenten aan. Dat hij praktisch de snelste persoon op aarde kon zijn zou hij haar dus niet zeggen. ‘En jij? Als ik ook zo nieuwsgierig mag zijn?’ Vroeg hij met een kort knikje naar de ring om haar vinger. Ze kende zijn naam en mutaties, maar hij wist nog steeds geen van beide van haar …
Onderwerp: Re: Picture the moments of life. di apr 12, 2016 10:16 pm
Kindness is free
Hoewel ze het fijn vond om over het verleden van andere te horen, om hun versie van thuis te ervaren, hield ze er totaal niet van om het hare prijs te geven. Ana vond het niet erg om over Rusland in het algemeen te praten, want het was een prachtig land! Maar -hoewel ze het nog niet had meegemaakt- ze wist dat als iemand haar over haar thuis zou vragen, ze toe zou klappen. Het vluchten, haar familie, het weeshuis, het waren allemaal dingen die zowel vreugde als verdriet gebracht hadden op hun eigen manier.
En de koala’s, de warmte, de grote spinnen.’ Bij zijn laatste woorden kwam er duidelijk afgunst in haar ogen te staan en ging er een rilling over haar rug. Spinnen zou ze nooit expres kwaad doen, net als alle andere levende wezens, maar dat betekende niet dat ze ze leuk vond. Als er eentje in haar kamer zat kon ze net zo hard mee gillen als een ander. "Dat zijn niet echt mijn lievelingsbeestjes," Vertelde ze hem, met een zweem van een glimlach rond haar roze lippen. ‘De Aboriginals zijn een beetje verleden tijd denk ik, die waren er niet aan onze kanten.’ Jensen vertelde verder over zijn land en Anastasia kon niet anders dan geïnteresseerd luisteren. Over de Aboriginals had ze gelezen in de vele oude, versleten boeken in de bibliotheek van het paleis. De afbeeldingen die erbij stonden toonde fel gebruinde mensen in weinig kleren en met prachtige witte verf op hun lijf. Andere volkeren hadden haar aandacht altijd al weten te trekken, net zoals de rest van de wereld. Helaas had ze met haar vele jaren ooit nog nooit een ander land dan Rusland gezien. Wat ook niet moeilijk was als je wist hoe groot haar thuisland wel niet was.
Regen mocht dan zijn charmes hebben, gaf haar maar zon. "Goh, dat hangt er echt vanaf waar je zit," Gaf ze glimlachend toe. Rusland strekte zich over twee continenten uit en in de winter kon het gemakkelijk min 50 graden worden, terwijl het in de zomer dan ook weer heel fel kon opwarmen. "Maar meestal is het koud," Lachte ze joviaal, "'s Nachts kan het makkelijke afkoelen dat min 6 graden in de zomer en lente, terwijl het overdag dan weer heel snel opwarmt naar 20 graden," Vertelde Anya hem met het geduld van een lerares. Voor hoeveel Russische weeskinderen was ze dat wel niet geweest? De gevallen grootvorstin die eeuwig leefde, jonge wezen met de 'afwijkingen' opnam en hen wat probeerde bij te leren over de geschiedenis van Rusland. Natuurlijk had ze die kinderen niet echt kunnen helpen met hun mutatie, maar ze hoopte dat als ze hier leerde hoe ze haar mutatie ten volle kon benutten, ze hen daar weer kon gaan helpen. Het deel wat ze al wel fatsoenlijk onder controle had, was de temperatuur om voorwerpen beïnvloeden. ‘Het is aangenamer voor mij als het warmer is dus ik hou je niet tegen.’ Een beetje ongemakkelijk glimlachte ze maar terug als antwoord. Ze had het soms niet eens door dat ze het deed, maar als het hem niet stoorde, liet ze het gewoon zo zijn.
Zijn mutatie was in haar ogen totaal buitengewoon. De tijd stil zetten! Wie kon dat nu? Natuurlijk was ze helemaal gefascineerd door wat Moeder Natuur hem geschonken had. Stiekem wou ze onderzoeken hoe het kwam, dat hij het kon, maar ze wist dat dit totaal uit den boze was. Zeker met een oorlog waar ze iets over had opgevangen. ‘Ik heb het nog nooit voor het hogere doel gebruikt dus de mogelijkheden moet ik hier zien te ontrafelen. Dankzij al die lessen op het paleis wist ze het schaamrood op het nippertje van haar kaken te houden. Zij had haar mutatie voor genoeg hogere doelen gebruikt en dat waren niet altijd de beste geweest. Keuzes die ze had gemaakt achtervolgde haar nog steeds, als een schaduw die ze niet kwijt geraakte, maar ze probeerde zoveel mogelijk naar de toekomst te kijken en het verleden met al zijn vergissingen achter haar te laten. Ze durfde niet zo goed op zijn antwoord in te gaan, in plaats daarvan vroeg ze maar welke mutatie's hij nog had en dat antwoord was snelheid. "Snelheid? Als in supersnel rennen of?" Vroeg ze, opnieuw verbaasd. Het was allemaal zo nieuw en interessant voor haar, om de mutatie's van haar medenmutanten te leren kennen. Als ze kon, zou ze met hun allemaal in de trainginsruimte afspreken om hun mutatie te kunnen bestuderen, maar natuurlijk was dit niet mogelijk.
‘En jij? Als ik ook zo nieuwsgierig mag zijn?’ Ze praatte niet graag over haar mutatie, ze vond het niet erg om hem te tonen, maar hem uitleggen? Nee dat niet. Toch ging ze dat voor Jensen wel doen, aangezien hij de zijne had laten zien en ze dit dus alleen maar eerlijk vond. "Mijn mutatie is Crystallokinesis, om het met een moeilijk woord te zeggen," Lachte ze zachtjes, terwijl haar groene ogen naar haar verstrengelde handen keek, "Het betekent eigenlijk gewoon dat ik de kristallen in stoffen kan beïnvloeden en gebruiken." Ze hief haar hand met de ring wat omhoog om hem in de zon te laten glitteren, "Zo'n dingen kun je ermee maken," Vervolgens wees ze naar de bloemenkroon op haar hoofd, "Of zo'n dingen," Anastasia keek opnieuw in Jensens richting en glimlachte zachtjes. Voorzichtig kneep ze haar ene hand dicht, bracht hem dichter naar de jongen en opende hem opnieuw om de kleine diamantjes die erin gevormd waren aan de wereld te laten zijn. "Mijn mutatie is niet zo spectaculair als de jouwe," Vertrouwde ze hem met neergeslagen ogen, terwijl ze zich weer terugtrok. Er was geen spoor van jaloezie te bekennen, enkel onschuld en bewondering voor zijn mutatie. Niet dat ze wou ruilen met iemand, haar mutatie was een deel van haar, een deel van haar ziel. Dan zou het net hetzelfde zijn als van benen met iemand ruilen omdat die van haar mooier zijn dan die van Ana. Het zou ook maar raar zijn.
Onderwerp: Re: Picture the moments of life. zo apr 17, 2016 11:51 am
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
De grote spinnen … hij had het nog maar net gezegd of hij zag de afgunst al in haar blik verschijnen. Hij moest er kort zachtjes om lachen. Er waren namelijk niet veel mensen, vooral meisjes, die niet bang waren van spinnen. Hier had hij nog niet veel exotische soorten gezien zoals hij thuis zag rond kruipen dus ze moesten geen schrik hebben. Weinig spinnen hier en dus onrechtstreeks veiliger. Zijn moeder was ooit eens gebeten door een spin, als het niet lag aan Jensen die tijd kon terug draaien dan was zijn moeder er nu misschien niet geweest. Vroeger zou hij de spinnen nog veilig en wel terug naar buiten gebracht hebben, nu was het rechtstreeks de mepper erop. Hij had heel veel over voor de veiligheid van zijn ouders, zijn zussen, zijn familie. ‘Mijne ook niet.’ Gaf hij met een schuine glimlach op. ‘Al ben ik er niet bang van. Er moest namelijk iemand de held zijn thuis terwijl de zussen op het bed stonden te gillen.’ Grinnikte hij zachtjes. Ja, hij moest wel de man zijn, haast verplicht ondanks dat hij nog zo jong was toen. Maar het zorgde er wel voor dat Jensen een groot gevoel voor verantwoordelijkheid had, hij wist wat het was om hard te werken, om te zorgen voor anderen. En dat was iets wat hij waarschijnlijk nooit meer zou vergeten.
Hij zat naar één van de bloemen te staren, met zijn gevoeligheid voor tijd kon hij haast de bloemblaadjes zien open vallen en ontpoppen. Toen ze terug begon te praten keek hij gelijk weer uit beleefdheid naar haar opzij. Zijn mond viel gelijk een stukje open toen ze zo spontaan begon te praten over de temperaturen in Rusland. En het was een gewoonte voor haar, zoveel was duidelijk. Jensen immers … hij zou er nooit maar echt nooit aan kunnen wennen. ‘Hoe doen jullie het.’ Lachte hij zachtjes. Zelf de haard zou hem niet warm kunnen houden. ‘Ik denk niet dat ik het zou overleven. Mij zou je ergens op een marktplein zien staan vastgevroren.’ Grinnikte hij geamuseerd. Het zou wel zo zijn, hij zou het echt niet overleven. Er was een geldige reden waarom hij alle koude landen vermeed. Hij was zelf extra moeten gaan winkelen om kleren te vinden die hier van pas zouden kunnen komen want in Australië had hij enkel maar kleren voor in de hitte te werken. ‘Rusland schrap ik dus mooi van mijn lijstje.’ Hij deed alsof hij met zijn hand een denkbeeldige naam uit kraste voor hij weer opzij keek naar haar. ‘Ik bekijk Rusland wel vanuit de boekjes.’ Vervolgde hij. Sinds hij de smaak van reizen te pakken had wilde hij overal wel graag eens heen, hij had dan ook echt een lijstje alleen had Rusland er nooit opgestaan.
Hij vond het altijd fascinerend om de bewondering in andermans ogen te zien als hij zijn mutatie toonde. Ergens genoot hij er zelf ook een beetje van, omdat die bewondering ook een beetje een acceptatie was dat hij daadwerkelijk niet normaal was, dat hij misschien kon helpen. Maar Jensen was niet het opschepperige type dus liet hij de tijd snel terug lopen en gaf hij met één kort woord antwoord op haar vraag wat hij nog meer kon. Natuurlijk was dat niet wederzijds, ze was bijzonder nieuwsgierig en ging er gelijk verder op in. Hij knikte gelijk bij haar woorden. ‘Sneller dan het geluid, licht, tijd als ik wil.’ Hij haalde onbeholpen zijn schouders wat op, alsof hij er ergens verlegen om werd omdat hij het zei. Bescheiden, dat was meer de juiste definitie. Dus haar nieuwsgierigheid werkte ook aanstekelijk voor de zijne, want als zij kon weten wat hij kon dan hoopte hij dat hij een glimpje kon krijgen van de hare. Crystallokinesis … zijn ogen gleden meteen naar de ring die zich eerder rond haar vinger had getoverd en hij luisterde nieuwsgierig verder. Ook in zijn ogen was er iets van fascinatie te lezen. Hij volgde haar vinger naar de bloemenkroon uit kristallen. ‘Mijn zus zou moorden voor zo’n mutatie.’ Knipoogde hij gelijk. Zijn ogen werden meteen weer naar haar hand toegezogen toen ze het omhoog bracht en dicht kneep. Zijn ogen vernauwden zich een beetje terwijl geconcentreerd toekeek. Toen ze haar hand opende lagen er allemaal diamantjes in. ‘Dat is waanzinnig.’ Prevelde hij meer voor zichzelf. Hij leunde een heel klein beetje dichter met zijn hoofd naar haar hand en keek de diamantjes gefascineerd aan. Bij haar woorden gingen zijn ogen meteen weer fronsend naar de hare. ‘Dat is niet waar.’ Protesteerde hij meteen. Grotendeels omdat hij niet wilde dat zijn mutatie “spectaculair” was. ‘Op het level van spectaculair krijgt diamanten vormen in je hand een dikke tien op tien in tegenstelling tot tijd stil zetten, dat is een slappe zes.’ Niemand zou het trouwens werken ook. ‘Kan je dit al je hele leven?’ Vroeg hij wat voorzichtiger, niet wetend waar de grens lag voor het vragen achter haar mutaties …
