Hide 'nd seek yo [+Ivy]

Ze was er echt geweest. Een paar seconden geleden had hij zijn telefoon weer in zijn zak gedaan, nadat hij haar het berichtje had verstuurd. In zijn, nee ‘hun’, kamer was ze niet, omdat hij daar de hele tijd had gezeten, dus werd het inderdaad een leuk spelletje van hide and seek. Christophe kwam overeind, keek voor de zekerheid nog een keer achterom, voor het geval ze er echt niet was, maar hij had geen getik gehoord van het typen van een berichtje, dus nee, ze had zich echt ergens verstopt. Watje. Terwijl hij de deur achter zich sloot keek hij om zich heen, in de hoop een gealarmeerd hoofd ergens te zien wegschieten. Veel geluk had hij nog niet. Ooit moest ze toch weer terug komen? Of durfde ze dan niet meer? Dan was hij eigenlijk wel gelijk van zijn kamergenoot af, misschien moest hij gewoon niet meer zoeken? Met een glimlach had hij zich net weer willen omdraaien, toen hij de telefoon weer in zijn zak voelde. Die van Ivy stond sowieso aan.. dus als hij d’r nou belde kon hij misschien vanzelf horen waar ze was.
Met de telefoon aan zijn oor liep hij door het hele gebouw. De lijn ging steeds maar voor enkele seconden over, maar hij hield er steeds weer een pauze tussen van enkele minuten en vroeg gewoon aan mensen die voorbij liepen of ze een telefoon hadden gehoord. Binnen kreeg hij echter geen resultaat, dus verplaatste hij zijn zoektocht maar naar buiten. Onderhand was hij alweer vergeten waarom hij haar zocht en wat zijn gevoelens erbij waren. Het was nu echt een spelletje voor hem gevonden, een spelletje wat hij maar al te graag wilde winnen. De scherpe wind buiten deed hem echter niet veel plezier, dus werd zijn humeur al snel weer een beetje minder. Aan het bos wilde hij niet eens beginnen, wie weet raakte hij daar wel verdwaald of had hij geen bereik (dus daar kon ze ook niet zitten toch?). Nee, ze zou vast niet te ver weg durven gaan als nieuweling. Het strand, het bos, de uitkijktoren vielen dus allemaal af. De drukbezochte plekken dus.. waar het niet te koud was. Maar natuurlijk.. de greenhouse. Hij naderde het gebouw, waar je geen last zou hebben van de kou van buiten, maar kon door de beslagen ramen nog niet echt zien of ze daar zat. Voor de zekerheid haalde hij zijn telefoon weer uit zijn zak, drukte met een grijns het nummer van zijn irritante kamergenoot in en hoopte dat ze voor een keertje zou opnemen. Het was een wilde gok, maar die was hij bereid te nemen.

Het was donker, ze zou hem waarschijnlijk niet kunnen zien, maar toch bleef hij op een wat verscholen plekje staan, voor de zekerheid. Hij drukte de telefoon tegen zijn oor, terwijl hij met zachte passen het glazen gebouw naderde. De schimmen van planten kon hij wel zien, maar een schim van een persoon was bijna onmogelijk te vinden. Christophe fronste, terwijl de telefoon een paar keer overging. Zou ze opnemen of voor de zoveelste keer ophangen? Voor de eerste keer was hij blij om haar stem weer te horen. "Ben je serieus? Wat is dit?" Haar vragen deden zijn grijns alleen maar groter maken en hij kon er bijna zeker van zijn dat de stem die uit de telefoon was gekomen een echo was geweest van een stem hier in de buurt. Gotcha. “Ben ik ooit niet serieus tegen je geweest?” begon hij zo onschuldig als wat en nam de gok maar om richting de deur te lopen. Zijn stem was zacht, in de hoop dat ook zij geen echo zou horen. Zijn hand sloot zich om de koude deurklink, maar ze was onderhand weer gaan spreken. "Als je me nu al mist kon je dat ook gewoon meteen zeggen hoor." Hij begon zachtjes te gniffelen, hield zijn hand nog altijd op de klink en bleef staan. “Oh mijn allerdierbaarste Ivy,” zei hij, terwijl hij de deur opendeed en naar binnenstapte, waarbij zijn stem gelijk harder werd. “ik zou jou toch nooit van mijn leven kunnen missen?” Zijn telefoon had hij weer weggedrukt en hij liet zijn blik om zich heen glijden. Nou.. waar o waar was ze? “Is er dan een reden waarom je je voor mij zou verstoppen?” De foto was weer in zijn hoofd gesprongen, maar de boze gevoelens had hij weer wat achterwege gelaten. Een verklaring en een verontschuldiging zou hij toch wel graag willen horen, maar of hij die zou krijgen?

Hij was zo ontzettend benieuwd naar de uitdrukking op haar gezicht, wat zou hij die met al het plezier van de wereld doen veranderen in angst, wat voor een angst dan ook. Dacht ze nou werkelijk dat ze hem te slim af kon zijn? Dat ze hem uit de tent kon lokken met haar zelfverzekerde gedrag? Hij snoof. Natuurlijk niet. Haar ego was niet ‘groot’ genoeg om daarin succes te hebben. Zijn woorden maakten een zucht bij haar los, maar ze hield zich stil. Voelde het zielige prooidiertje nu dan aan dat de jager haar spoor te pakken had? Zonder zich zorgen te maken over de hoeveelheid geluid die hij maakte, opende hij de deur en begon met luide stem te spreken, terwijl zijn ogen door zijn nieuwe omgeving gingen, in de hoop een lichtgevend scherm te zien. Zijn hand draaide het handmatige slot van de deur om, zodat, voor het geval ze wilde vluchten, de deur niet in een trek open kreeg. Een klein moment dacht hij iets te zien, een soort flits, maar het keerde niet terug. Was het het onderzoeken waard? Veel aandacht besteedde hij vervolgens niet meer aan zijn telefoon en hij stopte hem weer in zijn zak, terwijl hij haar luid en duidelijk begon uit te dagen. Helaas was ze slim genoeg om zich niet uit te spreken en bleef het ijzig stil in de kas. Christophe zette enkele passen in het door glas omgeven gebouw en snoof de lucht op, die sterk rook naar de zoete bloemen hier. Veel had hij er niet mee, maar hij begreep wel dat een teerhartig meisje als zij haar schuilplaats hier was komen zoeken. Zo had hij enkele momenten stil gestaan, in de hoop iets van bewegingen waar te nemen, maar toen begon zijn telefoon in zijn zak te trillen. Misschien was het een afleidingsmanoeuvre, maar dan zou ze zich alsnog moeten bewegen om weg te komen. Voor de zekerheid hield hij zijn aandacht gesplitst bij de geluiden in de kas.
‘Waarom denk je? Ik heb er weinig zin in dat je m'n nek omdraait.’ Stond er op het lichtgevende scherm, waarop werd aangegeven dat ze nog aan het typen was voor een volgende ‘gevatte’ opmerking. ‘De vraag is eerder, waarom wil jij mij zo graag vinden?’ Christophe gniffelde, zich niet eens proberend zacht te houden en stapte wat verder de kas in. Geen teken van ‘menselijk’ leven. “Ik vind dat nek omdraaien altijd zo onsmakelijk.” antwoordde hij. Waarom zou hij gaan typen? “Dus als je daarvoor op je beentjes staat te trillen, kan je nu wel weer tevoorschijn komen.” Zou ze ervoor gaan of bleef ze achterdochtig? “Je daagde me uit om je te komen zoeken en volgens mij..” Hij versnelde zijn passen weer wat, kwam steeds dieper in de kas, en rook toch zeker een sterkere geur. Zo’n meisjesgeur. “heb ik deze uitdaging toch echt gewonnen.”

Zijn ogen hield hij voor elk teken van beweging open en natuurlijk was zijn gegniffel ook gedeeltelijk bedoeld om haar op stang te jagen. Toch vond hij het ook weer grappig, hoe bot ze wel niet probeerde over te komen. Was ze echt zo stoer als hoe ze zich deed voorkomen? Dat zou hij binnen een paar minuten zien, niet? Bij de woorden dat hij haar de nek niet zou omdraaien, waar hij ook geen woord over had gesproken eerder, hoorde hij toch een teken van leven. Betrapt. Waar hij dan misschien nog enkele twijfels had kunnen hebben dat hij hier fout zat, waren die nu helemaal verdwenen. Dat, of ze hadden hier planten die hoorbaar konden ademhalen. Toegegeven kostte het hem haar overduidelijke hint om zijn hoofd de goede kant op te draaien en haar te zien staan. "Hello daar, Christophe." Opluchting was in zijn blik te zien, dat hij niet onder elk blaadje hier naar haar had hoeven zoeken (want eigenlijk vond hij dit soort verstopspelletjes helemaal niet leuk). “Bonjour madame.” antwoordde hij, zichzelf helemaal hilarisch vindende, maar vooralsnog bleef hij staan. Het leek wel alsof ze zich echt bedreigd voelde, terwijl Christophe buiten zijn woorden om niet veel kwaads in de zin had. Nooit eigenlijk. "Je dacht toch zeker niet dat ik mijzelf zo snel gewonnen geef?" zei ze, toch iets van tegenstribbeling. Wat moest hij doen, volgens haar? Het was midden in de nacht, hun grootste vijand was nergens te bekennen en veel meer kon hij haar ook niet aandoen. Al zou hij het willen. Plotseling was ze verdwenen, terwijl hij nadacht waar ze het over had (het zag er toen nog wel redelijk naar uit dat ze zich op een doodlopen eind bevond), en enkele moment duurde het voordat hij haar weer in zijn zichtveld kreeg. Christophe fronste, zuchtte omdat hij hierdoor weer dat eind naar haar toe moest lopen, en moest tocht wel wat lachen omdat het geluid van een tegenspartelende deur al was verwacht door hem. “De deur ook niet, nee.” glimlachte hij zoetjes, terwijl hij zijn telefoon weer uit zijn zak haalde. Om haar iets van een veilig gevoel te geven, bleef hij enkele meters van haar afstaan, voordat ze straks naar de maan vluchtte, en hield haar het scherm van een of andere ‘RatedR’ blog voor. “Maar wil je me alsjeblieft uitleggen waar dit vandaan komt?” vroeg hij, zijn oogleden wat meer samengeknepen. Het was hem maar al te snel achter elkaar geplaatst en hij zou er bijna zijn ‘leven’ op willen wedden dat Ivy er iets mee te maken had.

Veel reactie op zijn alleraardigste begroeting had ze niet, maar dat werd haar vergeven toen ze hopeloos aan de vergrendelde deur begon te trekken. In alle haast had ze misschien niet gezien dat het slot erop stond. Een groot obstakel was het echter niet, want met een draai had ze het er weer afgehaald. Dus gokte Christophe maar op het spelen van open kaart met haar, door te laten zien waarom hij was gekomen. Hierbij speelde ze zo onschuldig als wat. “Oh nee, het spijt me, ik was vergeten dat jij je handjes nooit aan zoiets vies maakt.” verontschuldigde hij zichzelf met een strak gezicht. Leuke grapjes allemaal, maar nu had hij daar niet veel lust naar. Dus hief hij sceptisch een wenkbrauw op, totdat ze weer begon te spreken. Zij vond het blijkbaar maar al te grappig. "Okay, okay. Ik heb die foto neergezet op mijn pagina, maar blijkbaar heeft de persoon van de RatedR die ook gevonden en heeft het toen gebruikt." Toegegeven, hij was wel blij dat ze eerlijk was en haar gespeeldheid niet al te lang voortzette. Een knikje gaf hij met zijn hoofd. “D’accord, d’accord, ik geloof je.” antwoordde hij met lichte tegenzin. Hij had immers niet genoeg bewijs om zijn theorie door te zetten. “Maar dat betekent niet dat deze grapjes voor herhaling vatbaar zijn.” voegde hij er nog snel achteraan.
“Dan nog een ding..” Het was net weer in zijn hoofd geschoten en dit verdiende ook zeker verklaring. “waarom ruik ik steeds weerwolf voor en in onze kamer?” Achterdochtig keek hij haar aan, nadat hij zijn mobiel weer terug in zijn zak had gedaan omdat hij er niet veel behoefte meer aan had. Maar waar kwam die geur vandaan.. Ze had toch niet zeker gelogen over haar mutaties? Dan had hij nog een reden om haar zo snel en graag mogelijk de deur uit te hebben.

Een keer een foto plaatsen, oké, hij had het misschien ook een beetje uitgelokt bij hun ontmoeting, maar voortaan zou hij zeker een oogje in het zeil houden. Dat ze kamergenoten waren betekende niet dat de rest van de school hoefde te weten wat er in hun privacytijd gebeurde. "Can't promise. Het was schattig, oké?" Om aan te geven dat hij haar zoete woordjes niet helemaal waardeerde lachte hij iet wat sarcastisch. “Ik ben veel, maar schattig?” snoof hij. Nee zo’n benaming had hij niet vaak gehad. Toch lag er nu een andere prioriteit, zijn volgende vraag. De geur rond hun kamer was een geur die hij van nature verachtte. Heel even, toen hij de stank had geroken, had hij terug moeten denken aan het gesprek dat hij in de speeltuin had gehad met Allison, dat hij droomde van een romantische picknick met een weerwolf, maar in die context was alles wat hij had gezegd een sarcastisch grapje geweest. Het moment dat hij zo’n beest in zijn geliefde omgeving had geroken, daalde zijn humeur tot aan het vriespunt. En omdat hij geen enkel woord had gewisseld met zo’n dier, lag het probleem bij Ivy. Ze had ook zo’n schuldbewuste houding aangenomen toen hij het woord ‘weerwolf’ noemde en zijn verdenkingen werden bijna zekerheden. "Niet overdreven, hij is maar één keer binnen geweest." Niet overdrijven? Moest hij dan tevreden toezien hoe zijn natuurlijke vijand zijn kamer binnen mocht lopen wanneer het hem deerde? “Wonderbaarlijk dat je nog heel bent met zo’n mormel zo dicht in je buurt. Ik zou niet eens willen weten wat hij in onze kamer zou moeten.” Die weerwolf was er zeker niet geweest om te vechten.. "En hij is niet op jouw kant geweest," Dat was nog het laatste waar hij zich zorgen om maakte. “Bedankt voor het begrip, maar een weerwolf op onze kamer is alsnog iets waar ik niet op zit te wachten.” bromde hij. "En er is nog een weerwolf. Ik denk dat ik ze aantrek," Hopeloos slaakte hij een zucht en rolde met zijn ogen. Waarom werd hij hier weer mee getergd? “Waarom ga je niet op een kamer met ze? Zal vast wel een gezellige boel worden daar.” Hij moest er niet aan denken om tussen die vlooienbalen te leven.

Voor haar eigen bestzijn negeerde hij de opmerking dat hij schattig werd genoemd. Het was jammer dat ze hem zo vond, maar zolang die reputatie niet werd verspreid was hij tevreden. Verder dan het woord ‘schattig’ mocht ze eigenlijk niet gaan, daar zou hij persoonlijk voor zorgen. Het hele verhaal dat er een weerwolf op hun kamer was geweest nam zijn aandacht weer over en alweer was hij er niet tevreden mee. De stank die in hun kamer heerste was al niet oké, maar het feit dat ze niet eenzelfde reactie erop had gehad als hij, baarde hem zorgen. "Ik denk inderdaad niet dat je dat graag zou willen weten." Christophe slaakte een zucht wreef teleurgesteld met zijn hand over zijn gezicht en richtte zijn blik op de grond. Die vrouwen konden hun hormonen ook nooit in de hand houden.. “Nee, inderdaad.” antwoordde hij. Waarom ging ze niet op een kamer met die beesten, als ze die zo aantrok? Wie had het kunnen verwachten, een vampier die met weerwolven optrok. Wat een grap. "Omdat ik jou niet zou willen missen als kamergenoot, natuurlijk." Hij lachte sarcastisch, zijn signature move, en schudde met zijn hoofd. “Sure, je zou mij, de ideale kamergenoot, niet willen verruilen voor.. ja ik heb geen idee wie het zijn, maar door hun mutaties stempel ik ze maar af als harige mormels.” snoof hij. De volgende keer zou ze wel een raampje open zetten. Ach, wat bedachtzaam was ze weer! "Dus, is er nog iets waar je nu je beklag over moet doen? Nu je toch bezig bent." Eigenlijk niet, zo vaak hield hij zich niet meer op in zijn kamer, omdat hij nooit zin had om in haar soort situaties te komen. Stel dat hij binnen was gekomen terwijl ze met die weerwolf.. bezig was! “Nee, maar misschien herinner ik me morgen weer iets.” Hij liep langs haar heen naar de deur, die ze al had opengemaakt en deed deze open. “Well, ik ga terug naar onze kamer. Ik ruik hier geen weerwolven, dus een echte reden om in deze kas te blijven heb je niet, ga je mee?”