All we do is hide away

Het was niet makkelijk voor Cole om zichzelf kalm te houden. Sinds het nieuws van de mutanten liepen zijn emoties veel te hoog op. Dux probeerde in te spelen op hem, wilde er voor zorgen dat Cole de controle verloor. Iets wat de wolf deed door zijn dromen te controleren, door de beelden te tonen die hij niet wilde zien. Door zijn dromen zo te misvormen dat hij zogezegde “visioenen” kreeg over wat er met de personen die verdwenen waren ging gebeuren. Natuurlijk was het gewoon allemaal speculatie van zijn geest, had Cole niet de gave om in de toekomst te kijken maar het was verdomd moeilijk. Het ergste was dat het leek alsof hij zelf een van de verdwenen studenten was, dat ze hem martelde al was dat weer een twistziek iets van Dux die het verleden met het heden mengde. Sedert enkele dagen had de jongen een besluit genomen dat hij zichzelf zo lang mogelijk wakker ging houden en zo veel mogelijk ging uitputten, merendeels omdat hij zo dacht dat hij droomloos ging slapen. Maar het leek hem niet te lukken. Het wakker blijven was geen probleem, maar het uitschakelen van zijn dromen viel helemaal niet mee. Dat hij ook minder lang sliep was merkbaar geworden aan de zwarte kringen onder zijn ogen. Cole was slechts een luttele schim van de jongen die hij enkele dagen geleden was, de vermoeidheid begon hem parten te spelen. Waanideeën waren zeker aanwezig, zo had hij sinds enkele dagen een geur opgepikt die hem heel vaag bekend voorkwam. Een geur die hij niet hoorde te ruiken, want hij wist dat die persoon hem vergeten was. Misschien was het weer een smerige truc van de wolf, dat hij zo probeerde hem emotioneel te breken iets wat zeker en vast aan het werken was des te langer de dagen begonnen te duren.

Met zijn handen diep in zijn zaken gegraven en zijn blik op de grond gericht was Cole beginnen wandelen. De richting waar hij heen ging wist hij niet, hij wandelde gewoon. Uiteindelijk zou hij wel ergens aankomen, en de kans was natuurlijk heel groot dat hij daar ook in slaap zou vallen. Dagen had hij al niet meer in zijn kamer geslapen. Merendeels om Dalton te ontlopen, om er voor te zorgen dat Dux niet zou uitbreken in de buurt van zijn kamergenoot want dan stond hij verder van huis. De zon was langzaam maar zeker aan het ondergaan, al sloeg Cole er niet veel acht op. Dux werd wel alerter naarmate de zon meer zakte en de maan feller begon te stralen.

Met de top van zijn schoen trapte Cole tegen een kiezelsteentje dat verder botste op een geasfalteerd plekje. Wat verbaasd keek hij op, hij kon toch niet al bij het schoolgebouw zijn. En nee, dat was hij inderdaad niet. Zonder het te weten was Cole naar het skatepark gedoold. Onbewust deed dat hem denken aan vroeger, aan de tijden die hij had gehad met zijn broer en met Ruby. Lang vervlogen. De gedachte alleen deed hem mentaal pijn, zorgde ervoor dat hij een nog diepere put werd in geduwd als degene waar hij dagen geleden was ingevallen. Op de hielen van zijn schoenen draaide hij zich om, tot een geur zijn neusgaten vulde. ’Dux kap ermee, dit is echt niet leuk meer.’ Siste hij zichzelf toe. De wolf roerde zich in zijn binnenste. Bijna leek Cole toe te geven aan de wolf, maar dat was het dan ook het leek alleen maar zo. Cole was vast beraden om vanavond niet te veranderen. Maakte niet uit op welke manier Dux ook met hem liep te klooien.

De geur bleef aanhouden in het skatepark. Iets wat Cole mateloos irriteerde. Kort wreef hij over zijn voorhoofd in de hoop de illusie die Dux in zijn hoofd stopte weer weg te krijgen, maar het bleef aanhouden. Zijn blauwe ogen gleden even over omgeving er was helemaal niemand in het skatepark. Dus het was werkelijk waar weer een van zijn trucjes, iets wat helemaal niet grappig was of wat dan ook. Nee, het dreef Cole echt tot ver. Iets wat aan de buitenkant niet volledig zichtbaar wa,s maar in zijn hoofd was het een grote warboel. Een grote oorlog tussen het beest en de jongen. Om het helemaal af te maken klonk er nog een stem, zacht maar Cole was nog alert genoeg om ze toch te horen. Natuurlijk dankzij zijn verbeterde gehoor. De jongen beet op zijn lip, dit kon echt niet meer. Het moest ophouden, of hij zou het zelf helpen ophouden.

Pas wanneer hij voetstappen hoorde draaide Cole zich om. Voor hem stond een jongen, de bekende gezichtstrekken van de Braxton familie kwamen ongelofelijk goed uit bij de knul al had deze meer de trekken van Ruby in plaats van Casey zoals Cole had. Toeval? Een illusie? Kort schudde hij zijn hoofd. Nee, dit leek te echt. Moeizaam slikte hij, voelde hoe de grond onder zijn voeten leek weg te zakken. Dit was niet mogelijk, Heath hoorde bij zijn ouders te zijn en niet op het eiland? Een licht gevoel van misselijkheid overviel hem, dit was allemaal veel te veel voor Cole. Wat angstig zette hij een stap naar achteren en richtte zijn blik op de grond. Probeerde de eindjes aan elkaar te knopen maar het lukte hem niet, iets wat mede kwam door de vermoeidheid die naar omhoog begon te komen. Wegrennen zou een optie zijn, maar hij kon het niet. Dux voekde zich niet op zijn gemak onder het gestaar van de “onbekende”, iets waardoor de wolf ook ongemakkelijk begon te worden. Iets wat uiteindelijk alleen maar kon uiten tot slechte zaken.

’Wie je ook bent. Dit is niet grappig, en ik zou je omdraaien en nu weg lopen. Voor er zaken gebeuren die niet mogen gebeuren.’ Sprak de jongen met een trillende stem. Cole wist wie hij was, of hij had op zijn minst toch een vermoeden. Maar als het zo was, was dit een veel te gevaarlijke ontmoeting. Op eender elk moment van zijn verblijf had de vreemdeling die eigenlijk geen vreemde was, kunnen verschijnen. Maar om het op een moment als deze te doen, een moment waar Cole al zwaar in de put zat, het was te gevaarlijk voor de andere.