Solitude is Bliss (+Faye)

Verdómme. Het snerpende geluid van de wekker klonk afgrijselijk in Alice's oren. In één seconde had ze haar beslissing gemaakt, voordat ze ook maar kon kijken hoe laat het eigenlijk was.
Dag wekker. Een harde uithaal van haar hand, bijna als een soort vogelklauw, deed het krijsende machientje tegen de muur belanden. Bijna onmiddellijk legde de wekker het loodje.
Die werkte niet meer.
Kreunend kwam ze overeind om haar hoofd in haar handen te leggen. Het was nog steeds een wonder hoe hemels zacht de witte dekens op haar lichaam aanvoelden (een groter verschil met de harde stenen in de kerker bestond immers niet), en exact dat feit maakte het nog moeilijker om uit haar bed te stappen en haar blote voeten op het harde laminaat te zetten. Onwennig schoof ze haar benen onder de deken vandaan en zette haar voeten één voor één op de grond. Ah nee. Het was koud.
Vijf minuten bleef ze zo zitten, op de rand van het bed, slaperig starend in het niets. Alice kraakte haar nek en stuntelig kwam ze overeind, nog steeds verzonken in haar slaap.
Ze wierp een korte blik op de wekker, die inmiddels in drie stukken in drie stukken verspreid over de vloer lag, en snoof. Ze zou zo wel aan Jean of Jamie melden dat haar wekker 'niet meer werkte' of dat het 'kapot was gegaan'. Of niet. Nah. Te veel werk. Met haar voet schoof ze de stukken plastic en de batterijen onder haar nachtkastje. Ooit zou ze er wel iets van zeggen, maar nu nog even niet. De smoesjes die ze bedacht had waren een excuus dat de twee schoolhoofden vast wel zouden accepteren, aangezien ze nog steeds het 'wereldvreemde meisje uit de Middeleeuwen' was. Blijkbaar heette de tijd waarin ze was opgegroeid de Middeleeuwen. Leuk klonk het wel, 'middel'. Er kwamen dus een paar eeuwen voor en er kwamen een paar eeuwen na.
Wat ging ze doen vandaag? Dat is waar ze aan moest denken. Niet aan Lu-
Sporten. Dat ging ze doen vandaag. Voorlopig had ze vrijstelling van de lessen, iets wat ook weer te maken had met de 'wereldvreemde meisje uit de Middeleeuwen'-diagnose die vanaf het moment dat ze op Genosha Island was gekomen op haar geplakt was. Volgens een gesprek dat ze eigenlijk niet had moeten horen tussen Norah de psychologe en Jean, was ze te 'gestresst', 'zou ze het waarschijnlijk nog niet aankunnen' en was het beter 'als we haar laten wennen'. Wennen als in dagelijkse afspraakjes in de bibliotheek waarin telkens één leraar haar één hoofdstuk uit een lesboek vertelde. Niet te veel natuurlijk, want dan zou ze 'nog meer in paniek raken'. Lessen waren voorlopig dus nog taboe.
Niet dat Alice dat heel erg vond. Zo had ze meer tijd om het eiland te verkennen. Of in bed te blijven liggen. Het tweede deed ze wat vaker dan het eerste, maar goed.

Alice was inmiddels voor haar kledingkast gaan staan, die ze wat ruwer opendeed dan eigenlijk hoorde: de scharnieren protesteerden tegen de plotselinge beweging. Hmpf. Veel keuze had ze niet. Haar ziekenhuisoutfit, die bestond uit een warme grijze sweater en een dito grijze joggingbroek, en nog een overig ruim scala aan sweaters en joggingbroeken.
Eigenlijk kon ze alleen maar kiezen uit sweaters en joggingbroeken. Een grotere wereld van verschil met de los vallende jurken die ze eeuwen terug in Gateshead had gedragen bestond er niet. En ook dat maakte Alice helemaal niks uit. Broeken zaten een stuk comfortabeler dan jurken had ze gemerkt. En de losse kleding leek een stuk beter bij haar persoonlijkheid en hele 'image' dan een framboosroze jurk. Geheel willekeurig greep ze een setje kleding uit de kast, om te constateren dat zowel de broek als de jurk exact één tint donkerder grijs waren dan het setje dat ze in de ziekenzaal aan had gehad. Snel verwisselde ze haar zwarte nachtjapon voor haar donkergrijze setje en zwart-witte sneakers, bond haar blonde haren in een warrige staart (haar haren vlechten had ze niet meer gedaan sinds ze op het eiland aangekomen was) en hupte van de trap af, naar de sportruimte.
Damian en Clyde hadden haar aangeraden om te sporten zodat haar spieren sterker konden worden (ze had in vijfhonderd jaar pittig weinig beweging gehad) en om haar conditie te verbeteren, en het was bovenal een goede manier om haar frustratie eruit te rennen. Terwijl ze het apparaat (Alice kon zich nog uit een rondleiding van Damian en Clyde herinneren dat het een 'loopband' heette) aanzette, hoorde ze de opzwepende muziek uit de muziekboxen en een scheve grijns verscheen op Alice's gezicht. Vreemd genoeg was de moderne muziek het minste waar ze aan had moeten wennen. Toegegeven, het was een heel stuk anders dan liederen die 's avonds door barden aan de eettafel gespeeld werden, maar het klonk goed. De elektronische melodie gaf haar een soort adrenalinestoot en nog breder grijzend dan ze al deed voerde ze het tempo van de loopband op, totdat ze bijna op volle kracht rende.
Hoe stom het ook klonk, ze was één met de muziek en de ritmische bewegingen van haar voeten op de loopband.
Tot het geluid van een binnenkomend iemand het moment verpestte.
Moest dat nou? Waren het altijd geluiden die je uit een trance moesten halen? Vanmorgen was het het snerpende geluid van een wekker geweest, nu stond er een meisje in de deuropening.
Giftig staarde Alice het meisje aan terwijl ze de loopband op een minder zware stand zette, haar lippen in een streep op elkaar gedrukt.    

Jaren van eenzame opsluiting hadden Alice misschien wel allergisch gemaakt voor welke vorm van menselijk contact dan ook. Voor geluiden misschien ook wel – de wekker die vandaag na zijn dagelijkse klaagzang in een paar stukken op de grond was terechtgekomen was daar wel een mooi voorbeeld van geweest. Het enige menselijke contact dat ze had gehad in die jaren tijd had ze – letterlijk – de mond gesnoerd door ze levenloos op de grond voor haar te laten vallen. Ze had zichzelf tot een soort monster gemaakt, tot een soort heks waarvan ze haar in de middeleeuwen van hadden beschuldigd dat ze er één was. Op het eiland had ze zichzelf in moeten houden met behulp van Clyde en Damian, maar de wekker van vanochtend was een soort kleine uitbarsting van haar opgekropte agressie die ze er van zichzelf nog in mocht houden. De rest van haar agressie uitte ze door te sporten. In de ochtend vroeg opstaan om te gaan hardlopen over het sportveld, krachttrainingen in de gymzaal of haar energie kwijtraken door zoals vandaag op de loopband te gaan rennen – you name it, de blondine deed het met het grootste plezier. Al was het maar om ergens anders mee bezig te zijn dan met haar privélessen van de verschillende leraren op de school, want in een klein klaslokaal opgesloten te zitten met in principe geen enkele uitweg had nog steeds een negatieve bijklank voor haar.

Om een lang verhaal kort te maken: ze had stilte en genoeg ruimte nodig, iets wat het meisje door de sportzaal binnen te komen haar had ontnomen. Toegegeven, een gigantische school op een net zo gigantisch eiland was niet bepaald de beste plaats om even zo alleen mogelijk te kunnen zijn, dat wist ze ook wel. Maar ze was vaak genoeg alleen geweest terwijl ze over de sportvelden rende of zelfs als ze hier aan het sporten was – vaak onder begeleiding van Damian of Clyde, maar dan nog. Dan had ze iemand vlakbij zich die iets van nuttige opmerkingen kon maken (ze was de twee mannen behoorlijk gaan waarderen sinds ze op het eiland was aangekomen) in plaats van een… tsja. Student?

Het was makkelijk te concluderen wat er aan de hand was: Alice moest duidelijk nog wennen aan de drukte op het eiland, op de leerlingen en docenten die letterlijk vanuit elke hoek konden opdoemen. In haar ‘oude’ leven was ze ook niet zo’n sociaal wezen geweest, behalve op de officiële banketten en feestjes die er plaatsvonden, maar dan had ze alsnog haar echtgenoot Geoffrey  vooral het woord laten doen. Het werd sowieso niet van haar verwacht dat ze als vrouw het hoogste woord nam.

Hoe anders was dat vandaag de dag geweest. Ze was van een lieve, zorgzame echtgenote en vrome middeleeuwse jonkvrouw getransformeerd in een broeken dragende, antisociale en brutale jongedame die, op haar lichte angst voor technologie en haar onwetendheid over de moderne wereld na, niet zou misstaan in welke 21e-eeuwse stad dan ook.

Alice had ergens nog hoop gehad dat het binnengekomen meisje niks meer zou zeggen, dat ze zich als het ware van haar af zou kunnen sluiten door zich alleen op de muziek en haar looppas te concentreren, maar nee. Ze had al een opmerking gemaakt. De blondine richtte zich weer op het meisje nadat ze het apparaat weer een niveau lager had gezet (ze zou het hopelijk straks weer opbouwen) en keek haar aan met een blik die een stuk minder ‘vernietigend was’ dan haar eerste ontmoetingsblik. ‘De wekker,’ zei ze simpeltjes. Ze hoefde zeker niet te weten dat ze het apparaat daarna tegen de muur geslagen had – dat waren slechts details. De ‘indringster’ zette ook haar apparaat aan, iets dat Alice ook opvolgde. Hopelijk zou ze haar snelheid van iets eerder kunnen evenaren. Ze drukte op een stel knopjes, die haar beantwoordden met een aantal bliepjes, maar de loopband bleef op dezelfde snelheid gaan. Enkele minuten bleef ze met de handeling bezig, rennend op een veel te rustig tempo terwijl het apparaat niet op haar leek te reageren. Alice wendde haar blauwe ogen weer naar het meisje, de enige aan wie ze iets zou kunnen vragen op dit moment. Zowel Clyde als Damian waren niet in de ruimte, en veel zin om een pauze te nemen had ze op dit moment niet. Ze moest wel. ‘Weet jij misschien hoe dit apparaat weer sneller gaat? Op het level dat ik eerst had?’ vroeg ze aan haar, haar onwetendheid over elektronische apparaten hopelijk zoveel mogelijk verbergend.