And everybody wants to be touched /Open

.Always live before you die.

Er was één ding niet veranderd in de drie weken na wat er gebeurd was, Storm was nog altijd veel te vroeg wakker. Normaal zou hij nu al lang buiten zijn, gaan rennen in zijn witte wolf transformatie of iets doen van sport … gewoon om de tijd te doden. Maar nu lag hij hier in de ziekenzaal, naar het onrustige gepiep te luisteren van zijn eigen hartslag en weg te kwijnen in zijn eigen gedachten. Hij had niets bij zich, niet zijn mobiel, niet zijn muziek, helemaal niets enkel zichzelf en zijn gedachten. En hij kon hier niet weg zonder veel lawaai te maken, hij was nog steeds afhankelijk van krukken voor lange afstanden en een hartmonitor voor zijn hart. Deze keer was het Storm die moest overleven en Lupos die moest herstellen en dat was veel te langzaam gegaan. Zelf nu, zelfs nu was Storm nog steeds niet volledig op de been, letterlijk en figuurlijk. Hij probeerde naar iets anders te luisteren dan zijn eigen hartslag en het trage getik van de klok in deze hele vroege ochtend. Maar er was niets … helemaal niets buiten zijn eigen besef aan tijd en als de zelfhaat. Alle aandacht van afgelopen weken had hem misschien nog meer verwoest dan normaal, hij moest zichzelf terug op het juiste spoor krijgen, focussen maar dat was niet gemakkelijk als ze je niet lieten gaan.

Storm was veranderd, dat zou iedereen opvallen, toch was hij ergens diep vanbinnen nog steeds dezelfde. En met zijn extra gevoel voor tijd wist hij ook meteen welke dag dit was en wie deze dag meer aandacht verdiende dan wat hij afgelopen weken had gehad, Kat. Hij wist zich geruisloos in een zwarte jeans en een witte T-shirt te krijgen, veel meer had hij hier niet liggen op de ziekenboeg. Hij gespte zijn hartslagmeter rond zijn pols en koppelde zichzelf los van de hartmonitor. Hij nam zijn krukken van tegen de muur en stak zijn hoofd om de deur de gang op. Het was muisstil, nog veel te vroeg om goed te zijn maar hij ging er vandoor. Zijn passen waren traag, onregelmatig en ietwat gebroken terwijl hij door de gang slenterde. Eens hij op goede afstand was nam hij zijn krukken erbij en gaf zich naar de cafetaria. Ze maakte een hol geluid in de stille gangen, waar hij blij om was, hij wilde geen aandacht op zichzelf gevestigd. Bij de keuken liet hij zijn krukken bij de deur staan en liep zo nonchalant en voor het eerst weer met de, al dat niet valse, charmante glimlach binnen. ‘Hall.’ Zei de keukenchef verwonderd. Zie, zelf zei wist wat er gebeurd was. ‘Heb je een cupcake en één kaarsje?’ Vroeg hij eerdere toon en verbazing negerend. ‘Ik weet niet,’ ‘Er is iemand jarig en ik heb geen tijd gehad om iets te maken,’ hij zweeg, gebruikte zijn eigen gebreken als een excuus, ze plooide meteen. Ze begaf zich naar de achterliggende ruimte en kwam niet veel later terug met een cupcake, een grote versierde en stak er een kaarsje op. ‘Hoe gaat het met je?’ Vroeg ze bezorgd. ‘Goed, bedankt.’ Hij liep weer de keuken uit, hij was alles behalve goed, negeerde de starende blikken van het keukenpersoneel. Hij was blij dat zijn krukken er weer waren, hem stonden op te wachten, al was het een stuk moeilijker wandelen met krukken en een cupcake in je handen.

Toen hij in de algemene hal liep stopte hij, hij sloot zijn ogen en zocht naar Kat haar ademhaling, haar geur, iets dat hem kon aanwijzen waar ze was. Ze was net als hem vaak vroeg wakker dus het verbaasde hem niet dat ze in het sportcentrum was, en alleen … op haar verjaardag. Hij ging verder, volgde de gangen naar het sportcentrum en bleef naast de deur staan. Hij duwde zijn voorhoofd tegen de muur en raapte al zijn normale samen. Kat wist wat hij was, ze zou hem niet oordelen om wat er gebeurd was, ze zou ook ergens bezorgd zijn, niet boos of verafschuwt. En hij was herstellend, hij zou weer zichzelf worden, althans, dat hield hij zichzelf voor. Hij keek op toen hij in de andere ruimte haar haar hoorde opstaan. En nog voor ze naar buiten kon wandelen duwde hij de deur open en stak zijn arm naar binnen waarmee hij haar de cupcake met het kaarsje presenteerde. Al stond het kaarsje wel niet aan maar goed. ‘Gelukkige verjaardag darling.’ Hij stak zijn hoofd om de deur en keek naar haar enthousiaste glimlach. ‘Ik was je niet vergeten.’ Hij glimlachte, maar het was geen echte glimlach, het was een vermoeide glimlach, een wanhopige blik die afgemat en moe was. Maar hij stond hier, voor haar, met een cupcake. ‘Beter kon ik niet doen, sorry.’ Knikte hij naar de cupcake die hij haar overhandigde …

tag: Katerzyna --- words: 809 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Ze kon het niet verwacht hebben, hij lag tenslotte nog op de ziekenafdeling en mocht daar niet af zonder toestemming tot zijn hart aka Lupos hersteld was. En technisch gezien overtrad hij de regels door hier nu Kat te gaan zoeken maar die vier muren … altijd dezelfde gezichten vol bezorgdheid, het was hem teveel. Dus het was een compleet rationele beslissing om weg te sluipen en haar op te zoeken want één, het was haar verjaardag en twee, ze gedroeg zich nog steeds als de normaalste van de hele groep. Was ze trouwens langs geweest? Storm probeerde het zich te herinneren maar het feit dat hij twee weken lang de comapatiënt had uitgehangen om maar niet met de werkelijkheid te hoeven om gaan hielp daar niet bij. Al was er wel een herinnering van Kat aan zijn bed, alleen moet hij dan net in die bewusteloze toestand hebben gelegen en had hij haar enkel kunnen horen. Dus dat telde niet echt, dit was dus zowat de eerste keer na alles wat er was gebeurd dat hij haar zou zien. En in zijn ogen was ze nog steeds de veiligste voor hem, voor Lupos om bij in de buurt te zijn dus dat nam een deel van zijn bezorgdheid weg. Maar het woog niet op tegen al de rest, tegen de spijt die hij had, de zelfhaat, hij liever gestorven dan te blijven leven. Maar hij was vanmorgen met het idee opgestaan om dit alles voor één dag en voor de allereerste keer in die drie weken achterwege te laten. De beste persoon om dat bij te doen was Kat.

Zijn cupcake danste op zijn hand langs de deur heen terwijl hij tegen de deurpost bleef leunen en haar voor een momentje liet genieten van het surprise-effect. Het was noch vroeg, hij moest waarschijnlijk de eerste zijn om haar een gelukkige verjaardag te wensen, Storm Hall dan nog wel, van alle personen op dit eiland. En hij wist hoe graag Kat een beetje aandacht had, als er niemand zou zijn om haar een persoonlijke gelukkige verjaardag te wensen dan zou ze de hele school op zijn kop zetten tot iemand het zou opmerken. Hij was in eerste instantie zelf een beetje verbaast dat ze aan het trainen was op haar verjaardag en niet op haar kamer zat te wachten tot er iemand met een toeter en taart zou binnen vallen. Mocht Storm helemaal in orde geweest zijn dan had ze meer gehad dan deze cupcake, zonder vlammetje om uit te blazen dan nog wel. Maar het lukte het gewoon niet, zowel fysiek en mentaal was hij compleet onderuit gehaald dus ze zou tevredenheid moeten nemen met de cupcake en nouja … zijn “slechte” gezelschap.

Hij hoorde dat ze haar adem wat had in gehouden toen de cupcake tevoorschijn kwam, zijn accent had hem waarschijnlijk wel wat verraden want ja, dat was nog steeds even sterk. En het maakte hem ergens ook wat beter om de verraste blik op haar gezicht te zien toen hij zijn hoofd om de deur stak. Dat maakte de glimlacht op zijn lippen net iets echter, om haar enthousiasme te zien, duidelijk blij met dit stomme kleine gebaar. Hij liep de ruimte in en liet zijn krukken naast de deur tegen de muur staan alvorens hij zich naar Kat draaide. Dat zijn glimlach niet gemeend was lokte reactie uit bij Kat maar haar vrolijkheid bleef dat overschaduwen en daar was hij blij mee. ‘Kom hier.’ Hij trok haar aan haar arm dichter en omhelsde haar, drukte een kus op haar wang. ‘Gelukkige verjaardag.’ Fluisterde hij nogmaals alvorens hij zich terug trok en haar blik volgde naar de cupcake. Bij haar opmerking dat hij de eerste was die haar gezelschap hield keek hij kort naar zijn hartslagmeter, naar het klokje in de hoek. ‘De dag is nog jong Kat, er is je heus niemand vergeten.’ Big surprise party, dat had ze nodig en hij zou het voor elkaar kunnen krijgen moest hij niet in de ziekenboeg liggen. Maar alles was anders nu. Haar vraag kwam niet onverwachts, hij volgde haar naar de mat en zakte neer, zijn gezicht trok wat van de pijn die hij nog steeds voelde in zijn onderrug, de reden waarom zijn benen een week en half compleet lam waren geweest. ‘Eerlijk, alles behalve goed.’ Hij liet zich op zijn rug zakken en staarde voor een seconde naar het plafond. ‘Nog teveel pijn, te slecht herstelt, mentaal gebroken, teveel schade aangebracht bij anderen en mezelf en volgende week weer volle maan. Maar,’ hij zweeg en keek opzij naar Kat. ‘Ik wil het niet over mij hebben, althans niet over wat er gebeurd is. Je bent zowat mijn ontsnapping plan van alle ellende weg.’ Hij glimlachte, ietwat verloren. Hij was goudeerlijk tegen haar, hij was het altijd al geweest van in het begin dus hij hield nu ook niets achter. ‘Hoe oud ben je eigenlijk geworden?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Hij was goed met tijd maar leeftijden onthouden, wel, hij kon niet alles. ‘Want ik denk een grijs haar te zien.’ Hij bracht zijn hand naar omhoog naar haren. ‘Nee, toch niet, mijn fout.’ Oh, daar was zijn charmante glimlach, eentje die hij speciaal voor Kat had bewaard…

tag: Katerzyna --- words: 872 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Om Kat tegen zich aan te trekken, haar een kus te geven, haar een gelukkige verjaardag toe te fluisteren … Zijn broze lichaam hield hem eraan herinneren hoe voorzichtig hij moest zijn, hoe voorzichtig iedereen moest zijn met Storm. Hij had niet alleen veel pijn, hij had ook deel van zichzelf aan de wolf gegeven en dat maakte hem feller, onbegrensder in zijn woorden, misschien zelf een beetje humeuriger als Lupos een beetje wakkerder was. Maar dat was zelden, Lupos niet hersteld, hij ook nog niet dus hij kon vluchten van de werkelijkheid dat hij volgende week weer onder een volle maan zou rennen en hier gewoon kon zijn met Kat zonder de bezorgde woorden van anderen. Het was niet dat hij het niet apprecieerde, het was gewoon teveel, Storm had zichzelf opgesloten in zichzelf en enkel Nadya had daar toegang tot. De rest kreeg de harde teruggetrokken kant van Storm te zien. Kat, ze kreeg hem als daarvoor, iets kwetsbaarder als voorheen en met meer afgesloten gevoelens. Maar toen hij zijn armen om haar heen sloeg was er een heel klein stukje in zijn lichaam dat brak, hij zou iedere keer weer breken maar niet bij Kat. Haar geur daarentegen maakte iets wakker dat de laatste vierentwintig uur had geslapen, Lupos. Zijn zicht veranderde kort naar zijn wolvenzicht, zijn pupillen kregen een dieprode rand. Maar ze kon het niet zien en tegen de tijd dat hij zich terug trok was het gevoel weg. Hij keek naar zijn hartslagmeter, naar de onrustigheid van zijn hart die was versneld. Misschien moest hij bij mensen uit de buurt blijven nu hij Lupos meer controle had gegeven, misschien was dit geen goed idee. Maar het hield hem niet tegen, zijn rationele verstand was verdwenen.

Dat ze ongeduldig was voor nog meer verjaardag wensen begreep hij want zo was Kat nu eenmaal, één en al opgewekte activiteit, die voornamelijk op zoek was naar eten. Wel, daar had hij in de kleinste vorm voor gezorgd en daar was ze duidelijk blij mee. ‘Ik zou je een feestje geven moest ik kunnen, maar misschien moet ik dat houden voor volgende jaar.’ Bekende hij. Als hij er volgend jaar nog zou zijn, misschien was hij tegen dan al dood, zelfmoord omdat hij het niet meer aan kon, dood door een ander beest … een docent. Of misschien was hij weg, de zee over gezwommen in de hoop land te halen voor hij zou verdrinken. Alles behalve hier. Over een jaar, het gaf hem een misselijk gevoel, dat waren twaalf volle manen. De redenering stopte daar en hij richtte zich terug naar Kat, nee, zo wilde hij er niet over denken, toch gebeurde het iedere keer weer.

De pijn die door zijn rug trok toen hij ging zitten probeerde hij te negeren. Hij had sinds hij weerwolf was nooit meer echt pijn moeten leiden, hij genas veel te snel en dat was alles behalve het geval voor nu. De plaats waar de blikseminslag was binnengekomen zag je duidelijk in zijn nek, een zwartachtige verbrande plek die onder zijn T-shirt verdween naar zijn rug. Het was al een beetje gaan helen maar nog niet voldoende. Hij probeerde zijn gezicht in een plooi te houden voor Kat maar haar vraag en de pijn maakte dan haast onmogelijk. Dus hij zei gewoon waar het op stond, hij voelde zich alles behalve goed zowel mentaal als fysiek. Maar voor hij verder kon gaan, dat hij het er niet over wilde hebben onderbrak ze hem met hetgeen wat hem meteen weer kwaad en gefrustreerd raken. Hij sloot zijn ogen en maalde zijn tanden over elkaar, toen hij ze opende hadden zijn irissen een lichte rode kleur wat betekende dat Lupos alerter was, alsof de wolf ergens kon mee luisteren. ‘Ik vermoordde Devon haast, ik vermoordde mezelf voor twee volle uren, ik heb teveel schade aangebracht en ik weiger, ik sta het niet toe dat iemand nog met mij het bos in gaat de eerstvolgende volle maan.’ Hij keek naar Kat, een tikkeltje waarschuwend. Waar haalde ze toch die onbevreesdheid? Na wat hij had gedaan? ‘Kat, ik laat het niet toe, hoe hard je ook wilt helpen, ik laat je niet mee gaan, ik laat niemand nog mee gaan. Ik wil je niet in gevaar brengen zoals ik Devon in gevaar bracht.’ Prevelde hij met net iets meer emotie in zijn ogen, het rode randje verdween toen de weerwolf zich terug trok en zijn hartslag daalde. Hij keek haar aan en schudde langzaam zijn hoofd, nee, hij zou het niet toelaten. Maar wat weerhield ze er van om gewoon niet het bos in te trekken als hij getransformeerd was? Hij wist het toch niet, het was dan aan Lupos. Hij hoopte dat niemand die gedachten naar boven zou halen, het zou hem niet alleen nijdig maken, hij zou ze ook niet meer kunnen vertrouwen, hoe goed ze het ook bedoelden.

Aangezien hij het er niet over wilde hebben was het snel weer gepasseerde en begon Storm’s gespannen lichaam langzaam te ontspannen. Ze voelde zich vereerd om zijn ontspanningsplan te zijn, tuurlijk was ze dat. Hij keek haar met een zwakke glimlach aan, blij voor een keer bij haar te zijn en niet bij de rest. Al zouden ze bezorgd zijn als hij niet meer in zijn bed lag, het kon hem niet schelen. ‘Achttien.’ Herhaalde hij goedkeurend. Dat grijze haar was er dan echt wel niet, hij zag het geheel verkeerd. ‘Klaar voor de grote wereld, al ken je daar al genoeg van.’ Merkte hij met een grijns op. Ze had waarschijnlijk al veel meer gezien dan hem, ze zeiden dat je op je achttien volwassen was en op je éénentwintig echt volwassen. Al zou het bij Kat wel even duren voor ze echt volwassen was, niet dat hij daarover klaagde, ze was geweldig. Hij wilde een haar uittrekken maar letterlijk, hij zag het niet goed genoeg omdat hij zijn bril was vergeten, wat ze dan ook meteen benadrukte. ‘Schuldig, ik ben hem vergeten. Nu begin ik te twijfelen of dat een rimpel is of niet.’ Wees hij naar haar voorhoofd. Hij hield zijn hand over zijn linkeroog omdat hij dan misschien beter zou zien maar het hielp niet, hij glimlachte plagend. Ze deed exact wat ze nodig had en niemand anders kon bij Storm, ze beurde hem op, ze liet hem vergeten. Ze rolde op haar buik tot vlak naast hem en drukte een kus op zijn lippen. Hij bracht zijn hand naar omhoog en streek haar bruine haar achter haar oor. ‘Ik heb je gemist, eerlijk.’ Hij glimlachte zwakjes, hield de emoties zorgvuldig verstopt maar de harde blik in zijn ogen zwakte wat af. Bij haar vraag glimlachte hij weer traag. ‘Eind juni, je zult nog even geduld moeten hebben.’ Antwoordde hij haar meteen. Ja, ook hij hield van zijn verjaardag.

Hij was verbaast dat ze nu pas haar cupcake opmerkte en eraan dacht hem op te eten. Hij volgde haar bewegingen nauwkeurig toen ze opstond en iets ging halen. Toen ze terug kwam kon hij pas opmaken wat het was toen ze weer naast hem kwam liggen, een aansteker. ‘Jij bent echt op alles voorzien.’ Knikte hij naar de aansteker. Hij ging wat rechter zitten, steunde op zijn ellebogen en keek toe hoe ze het aan stak. ‘Je mag één wens doen, en hem niet vertellen.’ Hij zweeg en hield zijn hoofd een beetje scheef. ‘Al zou ik het graag willen weten.’ Ging hij gelijk verder. Tuurlijk wilde hij weten wat Kat zou wensen, het was wel Kat waar we het hier over hadden …

tag: Katerzyna --- words: 1264 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Kat was slecht gezelschap voor hem, zeker met wat er nu allemaal door zijn gedachten en lichaam ging … en dat waren geen mooie dingen. Ze was wat ze noemden, het vuur voeden, want dat was wat ze deed. Hoe onschuldig het ook was, haar grapjes, haar normale gedrag, haar uitdagingen, ze voedde een deel van Storm die hij zelf niet kende, niet waarschijnlijk niemand wilde kennen. Storm had alle controle aan Lupos gegeven, dat betekende dat als de weerwolf hersteld zou zijn hij de touwtjes in handen zou hebben voor een heel groot deel. Storm zat er niet meer mee in wat er zou gebeuren, hij had al genoeg gedaan en was tot de conclusie gekomen dat er niets meer aan gedaan kon worden. Kortom, hij had de hoop opgegeven na wat er was gebeurd. Hij loog tegen iedereen, zei dat het goed ging, dat hij er bovenop geraakte maar het was alles behalve dat. Hij loog tegen iedereen, de enige bij wie hij dat niet moest doen was bij Kat. Waarom? Omdat het in haar aard lag om opgewekt te zijn, onbezorgd, vrij en uitdagend. Ondanks dat ze bezorgd was bleef ze Storm de kleine dingen geven die uiteindelijk de verkeerde effecten zouden hebben. Storm was een goede leugenaar die gedreven werd door een dierlijk instinct, dat van een weerwolf. En dat kon gewoon niet goed lopen.

Haar vraag, iets waar ze het in eerste instantie niet zouden over hebben, maakte de weerwolf wakker en dat was goed zichtbaar in zijn ogen. Maar ze zette meteen haar mutatie in om Lupos te onderdrukken. Storm wreef zijn handen over zijn voorhoofd en lachte kort, meer voor zichzelf. ‘Je hoeft het niet te onderdrukken, hij is te zwak, ik ben te zwak.’ Merkte hij stilletjes op. Er was niets dat Lupos kon doen nu, zelf als hij transformeerde dan zou de weerwolf amper in staat zijn om op zijn poten te staan. Daarnaast voelde het ook allemaal verkeerd aan. Maar nu was er niets, door Kat haar mutatie, en dat voelde in een bepaalde manier zelf nog beter. Ze kon hem de baas blijven, dat had ze hem al bewezen en dat zou ze blijven bewijzen. “Ik ben niet bang.” Zei ze zachtjes, op een manier om hem te overtuigen. ‘Waarom blijft iedereen dat zeggen?’ Vroeg hij gefrustreerd. Hij had gezegd het er niet over te hebben maar ze waren toch bij het onderwerp gekomen en gebleven. Hij keek haar aan, feller en onbegrensder dan eerder maar zonder een gevoel van Lupos in de buurt. ‘Waarom denken jullie allemaal dat jullie mij aankunnen, of beter Lupos als ik hem zelf niet aan kan.’ Zijn stem brak een beetje. Hij kneep zijn tanden stijf op elkaar en kneep zijn ogen dicht. Maar ze had gelijk, ze zou het kunnen, misschien, waarschijnlijk. ‘Ik kan het niet van je vragen Kat en ik zal het je ook niet vragen ondanks waartoe je in staat bent.’ Hij opende zijn ogen en keek haar aan, streek zijn vinger kort onder haar kin. Hij zou het haar kunnen vragen maar waarom? Om dan misschien samen in de ziekenboeg te belanden. ‘Ik weet dat je het kan.’ Hij staarde gewoon naar het plafond. ‘Maar laten we zeggen dat ik momenteel geen interesse heb in het controleren ervan.’ Vervolgde hij stilletjes. Dat zei meer over hoe erg Storm er aan toe was, dan over de weerwolf. Hij vocht er al maanden tegen, zocht hopeloos naar een oplossing en nu … hij liet het gewoon zijn gang gaan.

Net zo snel zijn frustraties er waren geweest waren ze weer verdwenen ook, want dat was nu eenmaal wat hij graag deed afgelopen dagen, loslaten wat hem zorgen baarde en dat ging iedere dag beter en beter. Ze was achttien geworden. ‘Mijn achttiende verjaardag is met vrienden in een bar geëindigd waar ik het einde niet meer van herinner.’ Hij gaf haar een veelbelovende blik en glimlachte kortjes. ‘Thuis komen de volgende morgen werd niet geapprecieerd door mijn ouders.’ Vervolgde hij op dezelfde toon. Jep, zijn ouders hadden verjaardag tradities en die had hij toen geschonken. Het was niet geëindigd in een meisjes bed maar wel op de vloer bij Camille thuis met twee soorten pillen en een glas water voor zijn kater. Daar had hij een beste vriendin voor tenslotte. ‘Ik denk niet dat jij genoeg van de wereld kan zien, of wel? Er is altijd iets voor jou waard te ontdekken.’ Glimlachte hij zijn charmante glimlach. ‘Wat zou je heel graag willen doen, stel mocht je van dit eiland geraken? Wat zou je dan graag willen doen?’ Vroeg hij haar nieuwsgierig. Wat hij zeker was, ze leidde hem af van zijn eigen problemen, waarvoor hij hier was in de eerste plaats.

Grijze haren, rimpels, hij moest haar er op zijn minst een keer met plagen. Zeker omdat meiden daar al zo gevoelig over waren. En hij was zeker dat als hij geen pijn zou hebben ze hier beide half vechten over de trainingsvloer zouden liggen rollebollen. Ze waarschuwde hem en Storm trok een vals geschrokken gezicht. ‘Of wat?’ Vroeg hij gelijk. Wat zou ze doen met hem als hij niet zou ophouden, hij wilde het wel uittesten. Maar dan weer leidde haar lichaam zo dicht bij het zijne hem af, zeker als je al drie weken op een ziekenbed lag te staren naar vier muren en hetzelfde gezelschap. Dus hij had haar echt wel gemist. ‘Ook wel.’ Herhaalde hij met een halve grijns, typisch. Ze drukte hem nog een kus toe en Storm kreunde toen ze zich terug trok, dit was marteling en ze wist het. ‘Ben je zeker dat je me niet meer gemist hebt?’ Hij zweeg en glimlachte aanlokkend. Maar het was niet de charmante Storm blik, er lag iets van honger achterin, diep verscholen, haast onzichtbaar.

Haar cupcake kreeg nu weer al de aandacht die het verdiende. Storm was niets voor niets met die krukken helemaal naar de keuken geslenterd, dus het moest wel aandacht krijgen. Ze nam de aansteker, stak het kaarsje aan. Storm staarde naar het vlammetje, en toen hij knipperde kwam er een beeld van brandende bomen en een enorme draak naar voor. Hij staarde even gedesoriënteerd naar de muur terwijl hij probeerde te ontrafelen wat hij net had gezien, herinneringen van Lupos? Maar dat alles was in twee seconden compleet weer verdwenen en hij keek terug met zijn stralende glimlach naar Kat in de hoop dat ze het niet gemerkt zou hebben. De ene wens, één wens, hij was benieuwd wat het zou worden. Ze kneep haar ogen dicht en toen ging er eentje weer open bij zijn woorden. Toen ze reageerde trok hij zijn schouders op, duwde zich wat op op zijn ellebogen en keek naar de cupcake en Kat die erachter verscholen zat. ‘Echt niet? Een tip? Ik zou veel doen om te weten te komen wat je zou wensen.’ Zei hij verleidelijk. Ze wist wel wat hij bedoelde, hij kon haar een buffet koken als hij wou, hij kon haar veel geven waar ze stiekem wel naar hunkerde …

tag: Katerzyna --- words: 1180 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Kat nam de controle over zijn weerwolf niet weg, hij kon het voelen. En terwijl hij daar vroeger blij om zou zijn was het nu een kort moment van frustratie geweest. Want hij wilde Lupos in de buurt, de wolf had hem vermoord maar uiteindelijk soort van het leven gered. Het was alsof Lupos nu constant toestemming ging gaan vragen, in de buurt wilde zijn. Het niet voelen van Lupos zijn aanwezigheid maakte hem iedere keer weer bang, omdat hij dan misschien weer niet volop zou herstellen. Hij had duizend keer gezegd dat hij liever mank, of blind, of gehandicapt zou willen zijn in ruil voor geen weerwolf, wel … dat was ook enkel maar iets dat hij had gezegd. Nu het allemaal werkelijkheid was geworden dacht hij daar wel anders over. Maar hij zei er niets van, hij wist dat Kat het enkel deed uit goede bedoelingen en haar eigenwijze blik zou hij niet van haar gezicht krijgen dus liet hij het voor wat het was. Vreemd genoeg was het ook enkel bij Kat dat hij zoveel moeite deed om zijn woorden en emoties binnen te houden. Iemand anders had al lang de volle lading gehad van wat hij wel en niet wilde voelen of horen.

Haar voorstel, haar vraag over de hulp die ze wilden bieden deden hem voor een seconde lang naar het plafond staren. Toen er daarna een echte vraag kwam van haar keek hij haar terug aan. ‘Heb je gezien wat er van Devon is overgebleven?’ Stelde hij gelijk de vraag terug. Het kon toch niet dat ze zou onverschrokken was om halsoverkop tegenover Lupos te willen staan. Hij zou het zelf niet durven mocht het ooit mogelijk zijn. ‘Ik vind het niet moeilijk om te begrijpen en accepteren, ik ben bang voor wat het met zich zal meebrengen.’ Hij duwde zichzelf af op zijn handen en ging recht zitten. Hij kneep zijn ogen kort pijnlijk samen voor hij ze opende en naar Kat keek, intenser, meer gemeend. ‘Kat, Devon had exact dezelfde volharding als jou toen hij met mij dat bos in stapte, ik ben hem letterlijk naar de keel gevlogen,’ hij zweeg en schudde zijn hoofd toen waarschijnlijk protest zou gaan geven. ‘Ik weet dat jij in zoveel mogelijke manieren een beter iemand bent om het tegen Lupos op te nemen maar,’ hij zweeg en keek voor een seconde stuurs naar de muren van de sportruimte. ‘Je moet het van mijn kant ook begrijpen. Ik wil liever niemand meer tegenover hem zien staan tijdens volle maan maar ik weet dat het onvermijdelijk is dus ja,’ hij zweeg en knikte langzaam. ‘Ik zou het jou vraag, wees hier alstublieft niet zelfzeker over, Devon was dat ook en kijk wat het hem opleverde.’ Hij liet zichzelf terug op zijn rug zakken. Lupos mocht gauw begin aan het volledige herstel van zijn rug, de pijn was verschrikkelijk zonder de pijnstillers die hij meestal in een baxter kreeg. Bij haar vraag of hij het echt zo opgeven keek hij haar fronsend aan. ‘Zou jij niet?’ Hij zweeg en schudde zijn hoofd, ze kon het onmogelijk begrijpen. ‘Voorlopig wel, na acht volle manen kan ik het niet meer om zo verder te gaan dus ja,’ hij zweeg en gaf haar een ongenoegzame blik. ‘Ik geef op.’ Stemde hij zachtjes in. Nu kon Lupos zijn vrije gang gaan als hij wilde, waar Kat ergens wel baat bij had want hij zou meer in haar gezelschap zijn omdat ze het kon onderdrukken. ‘Misschien dat ik ooit nog eens besluit er wat aan te doen maar voorlopig wil ik het laten voor wat het is. Ik weet, niet de juiste attitude maar ik ben het zat Kat.’ Gaf hij stilletjes toe.

Hier zat hij dan, zichzelf voor houdend dat hij iedereen zou wegduwen en er niet zou over praten. Kwam hij tegenover Kat te zitten en lag het er gewoon allemaal uit. En dat was niet omdat Kat zo’n luisterend oor had. Het was gewoon omdat ze er misschien minder diep op in ging dan sommige anderen. Bij haar was hij gewoon Storm, charmante doodnormale Storm en dat was de reden waarom hij haar nu opzocht, ze deed het hem allemaal vergeten en gaf aan dacht voor de leuke dingen. Verjaardagen, haar gezelschap, dat en zoveel meer. Toen hij had gezegd dat zijn ouders daar niet zo blij mee waren toen hij te laat naar huis kwam reageerde ze meteen. ‘Dat gaf enkel problemen op verjaardagen. Net als jouw ouders kon het de mijne nooit veel schelen hoe ik thuis kwam en op welke dag of uur. Ze hadden veel vertrouwen in mijn Britse opvoeding, waar ik ze trouwens nooit in teleur gesteld heb.’ Gaf hij antwoord. Hij was meer dan één keer niet thuis geweest, hij sliep meestal bij vrienden uit, of bij de dames. Dus nee, ze zouden het goed kunnen vinden met elkaar als ze in dezelfde stad zouden leven.

“Alles”, het allesomvattende woord dat hij verwacht had van Kat. Ze wilde alles doen, van wereldreizen naar zwemmen tussen de haaien. Storm keek haar grijnzend aan en schudde dan zachtjes zijn hoofd. ‘Letterlijk alles, is er iets dat je absoluut niet wilt doen? Dat is een betere vraag denk ik.’ Glimlachte hij geamuseerd. Toen ze de vraag terug stelde had hij al meteen zijn antwoord klaar. ‘Terug gaan naar Londen.’ Zei hij meteen. Ja, dat was hetgeen waar hij het meeste naar uit keek, om terug te gaan naar zijn thuishaven, naar Camille, zijn ouders. Om de dingen recht te zetten die hij had laten exploderen toen hij vertrok. ‘Maar een wereldreis lijkt me ook wel aanlokkend.’ Hij keek opzij, gaf haar een verleidelijke charmante glimlach. ‘Waar trekken we eerst naartoe? Of,’ hij zweeg en trok een droeviger gezicht. ‘Tenzij ik niet mee mag.’ Hij wiebelde zijn wenkbrauwen kort. Zie, Storm was letterlijk vergeten wat er allemaal gaande was in zijn leven door Kat, dat betekende dat ze hem veel meer over de vloer mocht verwachten dan dit enige bezoekje.

Haar kus, haar aanwezigheid na wat ze samen al hadden gehad was letterlijk een lijdensweg die hij niet wilde nemen. Niet dat hij zo dramatisch veel pijn had maar het belette haar ervan om de dingen te doen wat meteen reactie zou uitlokken bij hem. En dat liet hij duidelijk merken met een verslagen kreun toen ze zich terug trok. “Misschien.” Glimlachte ze verleidelijk. Kijk, dat bedoelde hij nou. Het probleem was dat hij niet snel genoeg zou recht kunnen komen zonder pijn te hebben om haar te verrassen met iets als haar tegen de grond drukken ofzo. Ze liet haar vingers langs zijn onderarm glijden en hij greep meteen haar pols vast. Bij haar woorden verzachtte de blik een beetje. ‘De pijn zit in mijn rug, niet in mijn hoofd.’ Verzekerde hij haar. Hij trok haar dichter, legde zijn hand achter haar nek en drukte zijn lippen tegen de hare in een trage kus. ‘Zie, helemaal in orde.’ Zei hij uitdagend nadat hij haar los liet. Het was niets voor Storm, dit, maar het voelde wel geweldig goed om even niet aan de irritant kleine dingen te denken als zijn rug, benen, de ziekenboeg, en noem maar op.

Het vlammetje op haar cupcake danste heen en weer, alsof het een mannetje op zich was. En Kat’s aanlokkende ogen kwamen er vanachter. Hij vroeg het haar lief, haast smekend en verleidelijk en ze gaf in. Natuurlijk wenste ze voor zijn beterschap, zijn gezicht betrok wat. ‘Kat, ben ik een wens waard?’ Vroeg hij haar met een scheve glimlach. ‘Trouwens, je mag enkel wensen voor jezelf doen.’ Hij duwde zich weer af op zijn ellebogen en kwam krampachtig recht. ‘Maar ik hoop dat hij uit komt, het zou geweldig zijn.’ Gaf hij dan eerlijk toe. Ja, het zou geweldig zijn, uit de ziekenboeg mogen gaan, helemaal gezond en top zodat hij zich op zijn kamer waarschijnlijk kon gaan bezatten, met of zonder Devon. En even helemaal kon verdwijnen. Maar ze had het kaarsje al uitgeblazen dus geen terug keer van mogelijk. Hij hield zijn handen ondersteunde achter zijn lichaam op de mat terwijl hij met een glimlach toekeek hoe ze haar tanden in de cupcake zetten. En wat voor een hap, de slagroom bleef aan haar neus hangen waardoor zijn glimlach enkel groter werd. ‘God, niet perse iets van mij.’ Zijn ogen gleden kort langs haar lichaam, alsof hij naar iets van zichzelf zocht. Uiteindelijk bracht hij zijn hand omhoog en veegde de slagroom van haar neus, stak zijn vinger in zijn mond en nam de slagroom ervan terwijl hij haar bleef aankijken. ‘Beter zo.’ Knipoogde hij charmant …
OOC: Sorry dat mijn posten langer en langer worden, heb er geen controle over. =P

tag: Katerzyna --- words: 1440 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Ze schudde haar hoofd meteen bij zijn opmerking, dus ze had geen idee wat er met Devon was gebeurd buiten wat geruchten. Volgende week stond hij weer tegenover een volle maan en er was niemand, inclusief Storm die er klaar voor was. Hijzelf was niet hersteld dus hij wist dat Lupos ook niet veel meer zou doen dan proberen transformeren ,of enkel controle proberen nemen over zijn menselijke kant. Maar het idee … om weer voor een volle maan te staan na wat er afgelopen volle maan was gebeurd was, zacht uitgedrukt, onrustwekkend. Zeker omdat het nog als gisteren leek dat hij zijn beste vriend door de keel had gebeten en praktisch ten dode had opgeschreven. Het enige wat Devon zijn leven had gered was Clyde een docent, en zijn eigen dood voor twee uur. Wat als Clyde niet had gedaan wat hij had gedaan? Ze zeiden dat hij niet mocht denken aan dat soort dingen, wat als … Maar met een nieuwe volle maan voor de deur was dat het enige waar hij aan dacht. Wat als hij toch zou transformeren? Wat als het zo danig pijnlijk zou worden dat hij er niet meer van zou kunnen genezen? Wat als Lupos zijn menselijke lichaam overnam? De enige oplossing om al die problemen volgende week van de kaart te vegen zat nu naast hem en hij gaf het niet graag toe maar ze was daadwerkelijk zijn laatste hoop.

Toen ze opperde dat ze enkel de geruchten had gehoord knikte hij langzaam. Hij wilde het er niet over hebben maar toch zei hij het … om haar bang te maken? Misschien zou ze zich dan terug trekken? Maar hij kende Kat, bang stond niet bovenaan haar lijstje, integendeel, hij vroeg zich af of het er wel ergens tussen zou staan. ‘Hij is geopereerd moeten worden aan zijn keel, stembanden, strottenhoofd en toestanden nadat Lupos,’ hij zweeg en maalde zijn tanden gefrustreerd op elkaar. ‘Nadat ik hem aanviel. Had het niet voor Clyde geweest dan was hij,’ hij zweeg opnieuw en keek naar Kat. ‘dood.’ Prevelde hij. En hij zei het voor het eerst luidop. Dagen, weken had hij het ontkend, probeerde hij het weg te duwen, probeerde hij de emoties er buiten te houden. Hij had Devon kunnen doden en het zou hem zijn gelukt als het niet was voor de alertheid van de docenten. Er veranderde niets in kat’s blik, ze bleef nog steeds haar vastberaden knappe zelf en Storm gaf het op, ze zou nooit terugdeinzen voor zijn gevaarlijke kant. En eerlijk, wat zou er gebeuren als hij eerst volgende volle maan alleen door het bos zou zwerven? Hij zou gewoon slachtoffers maken, net als hij maanden had gedaan. Dus had hij een andere optie? Hij kon zichzelf plat spuiten met kalmeringsmiddel of dergelijke maar het zou waarschijnlijk niet sterk genoeg zijn voor Lupos. Dus ja, hij had de hulp nodig. Hulp die hij volhard bleef weigeren maar die hij oh zo hard nodig had. Dus het lukte haar daadwerkelijk om hem aan het wankelen te krijgen, om hem te doen twijfelen over de keuze die hij had gemaakt om niemand meer in de buurt te laten. Hij keek haar aan terwijl ze het laatste beetje overtuiging aan hem gaf met haar woorden. Hij probeerde iets te zoeken, twijfel, angst, iets maar er was niets buiten wat hij gewoon was van haar. Hij sloeg zijn ogen uiteindelijk neer en knikte langzaam. ‘Ik weet het.’ Prevelde hij zachtjes. Hij wist het, hij wist het al vanaf het moment dat hij haar ontmoet had en alles wat erop was gevolgd. Ze zou het kunnen, ze maakte de beste kans tegenover Lupos. ‘Goed, omdat je zo blijft aandringen.’ Hij keek naar haar op en glimlachte uiterst zwak, vermoeid. Alsof hij net een hele strijd met zichzelf had gevoerd over dit argument, slapen leek nu weeral zo aanlokkend maar hij negeerde het gevoel. ‘Je bent mijn laatste optie Kat en ik wil je niet kwijt dus ik hoop dat je snel kunt vliegen, of lopen, of huppelen.’ Hij schudde kort verward zijn hoofd. Zo, ze had zijn toestemming, hopelijk was ze nu blij.

“Je kunt niet opgeven, waarom zou je dat willen? Je kunt hem toch niet gewoon laten winnen? Waarom vecht je niet terug?” Drie vragen in één adem. Storm keek haar kort aan en haalde zijn schouders op. ‘Acht volle manen, negentien doden op mijn geweten en een handvol zwaar gewonden.’ Hij zweeg en staarde voor zich uit. Ja, hij kon zich elk slachtoffer dat hij had gemaakt zo voor zijn geest halen. ‘De jongste was amper tien, de oudste ergens in de zestig. Allemaal mijn schuld, allemaal ik die ermee moet leven.’ Hij sloot zijn ogen en wreef zijn vingers kort er langsheen. ‘Constante pijn, constante angst voor hem, voor wat hij kan doen. Ik heb het geprobeerd, echt, iedere volle maan had ik iets nieuws om te proberen.’ Hij zweeg en opende zijn ogen, keek opzij naar Kat. ‘Het is uitputtend en ik ben op. Het idee om Devon te verliezen heeft me misschien ergers gebroken maar,’ hij zweeg en ademde langzaam uit. Hij zweeg en gaf het op tot ze zelf met de woorden kwam. Hij keek opzij naar haar, naar haar oprechte blik, haar oprechte woorden waarmee ze hulp wilde bieden. ‘Je bent mijn laatste hoop Kat, of je trekt me voor goed en altijd terug op het droge of,’ hij zweeg en maakte geen einde aan die zin. Als het haar niet zou lukken dan, wat dan? Er zou geen Storm meer overblijven om te gaan redden, hij zou waarschijnlijk gewoon verdwijnen in de weerwolf of van de planeet.

Het feit dat hij zich zo keurig aan zijn opvoeding hield deed Kat lachen, wat genoeg zei over haar manier van opvoeding. Storm was in Londen behoorlijk de beruchte vrijgezel en een feestbeest, maar daarnaast wist hij zich ook nog eens keurig op school bij de les te houden en werkte hij deeltijds in een restaurant. Hij kon het combineren dus zijn ouders gingen nooit klagen over de “mindere” kant van hun zoon. Toen Kat bekende dat ze haar ouders graag het tegendeel bewees knikte Storm zachtjes hoofdschuddend. ‘Dat zag ik van mijlenver aankomen.’ Gaf hij toe. Ondanks dat ze zo heerlijk onschuldig was, Storm had haar hier en daar al wel eens door gehad. Ze was niet zo onschuldig en lief als ze er op het eerste zicht uit zag. Maar je hoorde hem niet klagen, integendeel, ze was alles van attitude die hij momenteel nodig had in deze mentaal moeilijke periode.

Depressief worden en dood gaan, dat was haar antwoord op zijn vraag. Hij kende het allebei, het waren geen leuke dingen om mee te maken. Al kon je zijn depressieve moment kort na zijn derde volle maan niet echt aanzien als “depressief” het was eerder een soort manier van verwerken geweest. Maar dood gaan, daar had hij sinds kort kennis mee gemaakt en nee, dat was niet zo aangenaam geweest. ‘Telt niet mee. Depressief word jij nooit en dood, tja, Kat, je zult ooit sterven.’ Glimlachte hij haar toe, alsof hij haar terug bij haar voeten uit de wolken wilde trekken. ‘Trouwens, dat is geen goed antwoord. Is er echt niets, niets dat je niet wilt doen? Boeken, studeren en school tellen ook niet mee.’ Greens hij bij dat laatste. Zelf waren de hardcore sporten momenteel niets voor hem vanwege zijn hart. ‘Ik zou nooit,’ hij zweeg en staarde bedenkelijk voor zich uit de ruimte rond. ‘Ik zou nooit bergklimmen, vliegen, alles met hoogtes. Ik ben niet zo’n hoogtepersoon.’ Gaf hij eerlijk toe. Maar een wereldreis, dat zag hij wel zitten. Toen ze aangaf dat ze ooit wel eens naar Londen zou gaan moest ze dan toch op wereldreis gaan moest hij meteen opgetogen glimlachen, misschien de eerste oprechte glimlach van vandaag. ‘Wel, ik beloof je,’ hij zweeg en keek haar doordringend aan. ‘als je ooit in Londen bent en ik daar toevallig ook ben dat ik je de hele stad en al zijn perfecte kanten laat zien. Ik word gewoon je gids, met alles erop en eraan.’ Knipoogde hij charmant. Dat was een veel te aanlokkend idee. Met haar zou hij mee mogen op wereldreis, hij glimlachte haast dankbaar. ‘Heb je voorkeur voor warme of koude landen?’ Wat eigenlijk, naar haar afkomst af te zien, een misschien domme vraag was. ‘Kwestie dat ik kan gaan denken wat ik in mijn koffer moet steken.’ Ging hij er verder op in. Ja, even gewoon weg zijn van dit eiland, de wereld rond. Het was nooit iets dat in hem was opgekomen maar nu wel heel aanlokkend was. En met Kat die misschien zijn weerwolf kon onderdrukken, het zou geweldig zijn. Hij staarde dromerig naar het plafond. ‘Ik zou het wel zien zitten.’ Bekende hij uiteindelijk met een kleine steelse blik naar Kat.

Kat had bewijs nodig dat hij voor een deel in orde genoeg was. Misschien was het ook een soort van geruststelling geweest voor haar, de trage kus die hij haar schonk, gewoon om haar te verzekeren dat Storm Hall nog niet compleet weg was. Voor wie op bezoek kwam bij hem op de ziekenzaal kon merken hoe afstotelijk Storm was, hoe veranderd hij was, hoe graag hij gewoon niemand rondom zich wilde hebben en hij liever snauwde dan een correct antwoord te geven. Hij mocht niet drinken door de medicijnen dus daar kon hij ook niet naar grijpen. Dat zou moeten wachten. Bij Nadya kreeg hij het niet over zijn hart en bij Kat … het kwam niet in hem op om het te doen want ze vertegenwoordigde de Storm uit Londen, de jongen die hij nu veel liever wilde zijn dan die depressieve versie van een Hall in het ziekenhuisbed. “Dat zie ik.” Stemde ze lief in, met één van haar glimlachjes. Storm knikte enkel ter bevestiging van haar woorden. ‘Voor je het weet ben ik weer de oude.’ Fysiek, mentaal zou het wel nog even duren.

Ze wenste voor zijn beterschap, en dat op haar verjaardag. Hij vond het lief en hij was haar er ergens misschien ook dankbaar voor. Ondanks dat ze maar één keer was langs gekomen en niet zo bezorgd leek als al de rest gaf ze toch op een bepaalde manier om hem. Net als dat omgekeerd het geval was. Storm zou haar altijd beschermen, helpen, niet dat ze beide die dingen nodig had. Kat kon behoorlijk goed voor zichzelf opkomen, daar twijfelde hij zelf niet aan. Haar eigenwijze woorden en blik zorgden ervoor dat Storm zijn ogen zachtjes samen kneep. ‘Hou hem dan maar.’ Mompelde hij op een vals beledigde toon terug. Gevolgd door een kleine knipoog. Het was typisch iets voor Kat om haar tanden in die cupcake te zetten en dan nog te slagen om slagroom op haar neus te krijgen. Zijn reactie daarop zorgde gelijk voor een tegenreactie. Ze bleef hem nog even nadenkend in de ogen kijken, iets waarbij Storm de indruk kreeg dat er iets zou volgen. “Nee nog niet.” Waarna ze de cupcake zijn kant uit duwde. Storm wilde zich weg trekken maar dacht dan last minute aan zijn rug en maar goed ook want hij zou het gevoeld hebben. Nu voelde hij enkel slagroom op zijn neus en keek hij haar op een vals boze manier aan terwijl ze luidkeels begon te lachen. ‘Is dat je manier om je verjaardag te starten?’ Vroeg hij met een wijzende vinger naar de slagroom op zijn neus, hij keek er zelf eens scheel naar. ‘Gewonde mensen pesten?’ Kon hij maar eigen goed even gebruik maken van zijn “gewonde” toestand ook …

tag: Katerzyna --- words: 1935 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Hoe was het met Devon? Dat was wat ze vroeg nadat hij had gezegd hoe erg zijn beste vriend eraan toe was geweest. En eerlijk … hij kon die vraag niet eens beantwoorden. Hij kon niet zeggen hoe het met zijn beste vriend was want ze zagen elkaar al twee weken lang niet meer. De eerste week was het met blikken en weinig woorden geweest toen de verpleegsters hen ter gezelschap bij elkaar schoven. Maar Devon herstelde razendsnel en hij was dus na die eerste week ontslagen geweest uit de ziekenzaal. Sindsdien had Storm zijn vriend niet meer gezien, noch gehoord. Het was niet dat Storm er erg in had, integendeel, hoe meer afstand er tussen hen twee in zat hoe beter hij het momenteel vond. Hij was er niet klaar voor om Devon te confronteren met alles wat er was gebeurd, of omgekeerd. Dus moest het maar even zo, voor Storm zijn eigen wil. ‘Geen idee.’ Antwoordde hij ietwat behoedzaam. ‘Eens mijn gif uit zijn lichaam was is hij beginnen helen en na een week mocht hij al uit de ziekenzaal. Sindsdien heb ik hem niet meer gezien.’ Hij keek kort op naar Kat maar er was niet veel te lezen in zijn ogen. Geen spijt of treur omdat hij zijn beste vriend, zo goed als een broer, al zo lang niet gezien had. ‘Maar hij is uit de ziekenzaal geraakt, hij brengt het er dus beter vanaf dan ik.’ Knipoogde hij dan kort. Meer om het af te leiden van het feit dat hij en Devon elkaar nog niet hadden gezien of gesproken in die twee afgelopen weken.

Hij stemde in op haar hulp, iets wat hij zichzelf had geweigerd ooit nog eens te doen. En toch deed hij het, waarom? Omdat Kat de beste kans maakte? Of omdat hij het niet alleen zou kunnen? In ieder geval was hij er zeker van dat komende volle maan een trage “rustige” zou zijn. Lupos zou proberen transformeren maar ze waren beide nog niet voldoende hersteld dus zou het enkel bij proberen blijven. Dat was genoeg voor Kat om meteen bij weg te geraken als het nodig was, of om op te oefenen. Een normale volle maan zou hij haar niet geven, hij was bang voor zichzelf, maar hij was eveneens bang voor Kat’s veiligheid. En daar mocht ze zo zelfzeker over zijn als ze zelf wou, zolang hij er niet zelfzeker over dacht zou ze niet bij Lupos in de buurt komen. ‘Ik zal er geen spijt van krijgen.’ Probeerde hij haar woorden met enige zelfzekerheid na te zeggen. Hij zou hier geen spijt van krijgen … hopelijk. Maar ze was echt zijn laatste hoop alvorens hij zich compleet zou overgeven aan het monster. En dat zei hij haar ook, het was hem redden of zinken en niet meer boven water komen. Het medeleven in haar blik, het bemoedigende van haar woorden deed hem zachtjes vreugdeloos glimlachen. ‘Bedankt.’ Zei hij uiteindelijk. Want dat was hij haar ook, dankbaar. Ze hielp hem ondanks dat ze dat niet moest. Hun relatie was niets meer dan vriendschap en plezier, maar toch gaven ze om elkaar. Storm keek Kat voor een seconde of vijf aan terwijl die gedachten door zijn hoofd maalde, uiteindelijk werd de glimlach iets oprechter en keek hij weer van haar weg. Ze maakte het goed, alles.

Die glimlach werd alleen maar breder toen ze zo zeer weer haar onschuld probeerde te bewijzen. Wanneer zou ze door hebben dan niet iedereen nog geloofde in “lieve onschuldige Katerzyna”? Hij geloofde er al lang niet meer in, dat had hij eigenlijk ook nooit niet gedaan. Niet aan het strand toen ze zijn energiereep op listige wijze stal, niet toen ze het water in ging en zeker al niet doen ze achteraf op zijn kamer terecht kwamen. Nee, haar ouders zouden haar misschien lang genoeg geloofd hebben, tijd zat met haar om met alles weg te komen, maar Storm … nice try Kat. Ergens wilde hij wel weten wat er nog allemaal op haar kerfstok zat, maar voor nu had hij teveel fun om er naar te gokken dus liet hij het voor wat het was.

Depressief en sterven stonden niet in zijn lijst dus ze werden ook niet goed gekeurd. En het was blijkbaar even denken voor Kat naar iets dat ze echt totaal niet wilde gaan doen. En uiteindelijk kwam ze met iets aanzetten, een saaie kantoor job. Hij begon gelijk te lachen, iets waarbij zijn lichaam lichtelijk protesteren. ‘Ik zie je al zitten in je net rok, blouse en blazer,’ hij haalde tweemaal zijn wenkbrauwen op. ‘Propjes gooien naar iedereens hoofd omdat je je verveeld.’ Hij keek dromerig voor zich uit terwijl hij het plaatje voor zijn geest haalde. Nee, dat was inderdaad niet iets voor overactieve avontuurlijke Kat. ‘Maar het is inderdaad niets voor jou.’ Stemde hij dan in met haar keuze. Ze moest iets meer actie hebben in haar leven, ze zou wegkwijnen achter zo’n bureau. Iets waar Storm vanwege zijn diversiteit behoorlijk gemakkelijk aan kon wennen. Maar hij zou het ook niet iedere dag willen doen. Zijn keuze, de hoogtes, deed haar hoofd een beetje scheef vallen. ‘Nu weet je dat wel.’ Knipoogde hij alvorens hij verder ging. ‘Ik ben niet bang van hoogtes, vroeger in ieder geval niet, het was gewoon niet mijn meest favoriete ding om te doen. Ik heb nog nooit gevlogen maar ik ging soms wel eens in de Londen Eye. Maar sinds ik weerwolf ben is dat versterkt, is de afgunst voor hoogtes vergroot. Geen idee omdat het is omdat ik het niet leuk vind of omdat het niet natuurlijk is voor een weerwolf.’ Hij haalde zijn schouders kort op. ‘Dus geen hoogtes voor mij tijdens onze avontuurtjes.’ Glimlachte hij charmant. Zijn voorstel voor haar om in Londen langs te komen zorgde voor die ongelofelijke brede vrolijke grijns van haar. ‘Met alles er op en eraan.’ Beloofde hij haar plechtig. Hij zou haar alles laten zien, en alles geven wat ze maar wilde. ‘Want het is een groot verschil tussen deze Storm Hall en de Storm Hall op eigen territorium.’ Zei hij haast uitdagend. Hij was anders in Londen, natuurlijk omdat hij daar nooit weerwolf was, maar omdat het zijn gekende grondgebied was. Hij had er, bondig gezegd, wel wat touwtjes in handen. En van Londen ging ze de wereld rond, dat klonk als een plan in zijn ogen. Hij keek opzij naar haar toen ze beaamde dat ze liever warme landen had, hij knikte goedkeurend. ‘Warme landen it is.’ Bevestigde hij met een hoofdknikje. Hij had ook liever voorkeur voor warmere landen, alleen al voor de kleding die je er moest dragen als je naar een koud land ging … niet dat hij daar nu nog veel last van had. Hij zou Kat warm kunnen houden. Die gedachte deed hem kort zelfingenomen glimlachen. Haar dwingende vraag deed hem meteen knikken. ‘We gaan echt, van zodra ik hier weg kan en alles soort van onder controle heb. Wat niet hoeft met jou in de buurt,’ hij zweeg en gaf haar een verleidelijke glimlach. ‘Je moet wel in de buurt blijven dan.’ Ging hij meteen verder. Hij staarde dromerig naar het plafond, even helemaal weg van deze wereld, het zou te mooi zijn voor woorden, niet? Voor Storm? Hij had geen idee of hij hier ooit nog weg zou kunnen. Haar woorden, haar vragen deden hem zachtjes instemmend hummen. ‘Ik zie het voor me, klaar en duidelijk.’ Hij knipperde kort met zijn ogen, probeerde zich uit zijn dagdroom te trekken en keek opzij naar Kat, onschuldig grijnzend.

Ze zou hem missen … als hij niet terug de oude zou worden. Hij hoopte oprecht dat hij dat terug zou worden. Bij haar was hij dat praktisch terug maar dat was de invloed die Kat op hem had. Hij had geen idee hoe het zou zijn als hij deze ruimte weer zou verlaten. Waarschijnlijk zou alles weer in zijn zelfde chagrijnige emotieloze positie vallen. Hij was toch al blij dat zijn benen weer hun werk opvatte want voor kort was dat zijn grootste zorg geweest. ‘Ik jou ook.’ Hij keek haar aan en glimlachte gemend. ‘Ik zou je ook wel missen. Dan zou ik enkel maar kunnen dromen van gaan zwemmen in de zee,’ hij maakte zijn zin expres niet af, ze zou het wel snappen.

Hij had het ergens wel moeten zien aankomen dat hij de slagroom dubbel en dik terug zou krijgen op zijn neus. En het scheelde een haar of hij had zijn lichaam ervoor overbelast dus liet hij het maar gebeuren en keek hij quasi streng toe hoe ze hem erom zat uit te lachen. ‘Jij hebt teveel plezier in je leven.’ Merkte hij uiteindelijk ook grijnzend op. Toen ze hem zei dat hij het voor zichzelf even moest zien hield hij zich nog net in om niet naar de spiegel in de hoek te kijken van de ruimte. ‘Jouw gelach verraad het beeld op zich al.’ Zei hij in een poging serieus en streng te blijven. Maar daar faalde hij duidelijk in. En het feit dat hij gebruik maakte van zijn “mankementen” toomde ze ook meteen in met haar argument. ‘Voel jij je even slim vandaag.’ Grinnikte hij hoofdschuddend. Gelukkig voor haar zat de pijn inderdaad niet in zijn hoofd en had hij hier even veel plezier in als haar. “En kijk maar uit want straks eet ik misschien je neus noch op.” Dreigde ze. ‘En hoe ga je dat doen, veranderen in een,’ hij zweeg en probeerde een dier te bedenken dat daadwerkelijk een neus zou opeten. ‘Nevermind. Ik los mijn probleem zelf wel op.’ Greens hij terwijl hij de slagroom van zijn neus haalde en zelf op at want ja … zij had het daar geduwd dus mocht hij het ook wel opeten, niet? Als hij een bus slagroom had gehad en geen pijn had gehad dan was het zo zwaar Game On geweest. Aangezien hij geen spiegel had wist hij niet in hoeverre de slagroom op zijn neus zat dus ging het een stuk onzorgvuldiger dan hij zou willen. ‘Ga je de rest van mijn verjaardagscadeau aan jou een stukje respectvoller opeten of moet ik een bus slagroom gaan halen om deze strijd te bevestigen?’ Zei hij luchtig terwijl hij nog steeds druk bezig was met zijn eigen neus, great …

tag: Katerzyna --- words: 1724 --- notes: - --- outfit: -