Onderwerp: The birth of a legend [JotBW] do mei 26, 2016 8:33 pm
Men neme een hyperactieve jongen en een geïrriteerde leraar. Het resultaat? Een preek over hoe ontzettend slecht het met hem af zou lopen, aangezien hij nergens, maar dan ook nergens gemotiveerd voor was. Helaas wist de docent zijn punt niet helemaal duidelijk te maken, omdat Allen begon te peinzen over die motivatie die de man had genoemd. Gemotiveerd was hij zeker wel, alleen niet voor de dingen die goede cijfers opleverden. Hij hield ontzettend veel van zijn vrienden en deed dagenlang moeite voor één glorieuze grap. En hij oefende best regelmatig op zijn gitaar. Hij danste graag op keiharde muziek en regelde graag feestjes met veel drank en mensen. Dat was best een flinke portie motivatie, als je dat allemaal bij elkaar optelde.
Dat gesprek over motivatie vermengde zich met verloop van tijd met een vaag, halfslachtig ideetje dat hij ooit met een mede-mutant gedeeld had. 'Weet je wat vet zou zijn? Een eigen band.' En zo groeide het idee in zijn hoofd tot hij op een ochtend wakker werd met de volledige overtuiging: Vandaag was de dag! Met een kwartiertje kloten in Paint had hij een perfecte poster gemaakt, met een lijpe getekende clipart van een aantal muziekspelende koters op een trekwagen en een zeer motiverende zoektekst. ‘Jump on the Bandwagon... Fun, friends, booze, music, party. Het is het allemaal. Wil jij spelen in een epische band? Whatsapp dan naar dit nummer voor meer info 06-77584238. Let’s get Genosha dancing. We want you to Jump on the Bandwagon’ Daaronder had hij nog wat meer nuttige informatie gegeven, over de insteek achter de band (vooral veel plezier en niet al te serieus), over hem en dat hij het wel handig zou vinden om wat meer te weten over de muzikale talenten van de aanmeldingen. Dat was wel handig om te zorgen dat de iets meer serieuze mensen niet afgeschrokken werden, want ook die had je wel nodig soms. Maar het aller aller trotst was hij wel op de bandnaam, die hij zomaar uit z’n duim had gezogen. Dit kon niet anders dan een hit worden.
Hij had binnen enkele dagen contact gehad met wat geïnteresseerden (natuurlijk was ook broerlief enthousiast geweest, twee zielen, 1 gedachte) en dat betekende dat het oefenen kon beginnen. Allen stond in ieder geval te springen. Hij had ook wat vage reacties gehad, mensen die hem vroegen of dit dezelfde band was als… Als wat? Verdulleme, er was opeens nog een band?! Wat was dit nou voor een onzin, plagiaat, diefstal! Maar het maakte Allen alleen maar meer vastberaden. Allen had zijn passie gevonden. Zijn band was episch. Ze zouden Genosha veroveren. Hij had zelfs een zelfverklaarde manager en een broer die ook klaar stond om te helpen waar nodig. Dus vandaag begon de Bandwagon met oefenen. Via Whatsapp was het gauw geregeld, iedereen kreeg een berichtje met het vriendelijke verzoek om 15:00 (zo kon hij nog lekker een laatste lesje skippen) aanwezig zijn in de ruimte die speciaal voor dit doel vrijgemaakt was. Hij had Wren verordend wat wat zakken voedsel mee kon slepen, maar of het blauwharige meisje op commando op zou komen dagen wist hij nog niet zeker. Hij had in ieder geval een halfvol kratje bier en enkele blikjes mierzoete energydrank meuk geleegd in het kleine zoemende koelkastje dat hier tot zijn vreugde stond. Ooit achterlaten waarschijnlijk, door eerdere generaties. Hij zou de erfenis goed gebruiken. Dit was echt een prachtig honk voor de band! Allen zat er in ieder geval al klaar voor. De roodgeverfde gitaar ruste professioneel in zijn handen en de roodharige zat wat aan de stemknoppen te klieren. Om te testen of het zo lekker klonk sloeg hij een paar keer een akkoord aan. Perfect. Of nouja, goed genoeg gestemd om ermee door te kunnen. Misschien had hij dit eerder moeten doen.
Allen plugde de gitaar in de versterker en zodra hij de deur hoorde kraken sloeg hij de melodie van het intro van Old Yellow Bricks aan (klik voor een voorbeeld). Het was gewoon zo'n lekker ritme om iemand lekker energiek op binnen te laten lopen. En energie was best wel zijn middle name. Hij hield het dan ook aan zolang diegene nog liep. ‘‘Welkom, welkom,’’ was zijn boodschap. ‘‘Heb je er zin in?’’ Dat was wel een goede graadmeter van hoe goed de match met de binnenkomer zou zijn, vermoedde Allen. Dit was dan ook precies de manier waarop hij binnenkomer nummer twee ook zou begroeten. OOC: Daar issie dan, het officiële kennismakingstopic voor de bandleden van Jump on the Bandwagon (ja de naam heeft nu een afkorting). Dit topic is gerserveerd voor Allen, Charlie, Simon,Connor en Wren, tenzij je toestemming krijgt om ook te posten. Er is een semi-postvolgorde, dus niet per se een strikte volgorde, maar wel dat iedereen bij voorkeur 1 keer post tot iedereen geweest. Ik wil graag het tempo erin houden, dus laat het even weten als je langere tijd niet kan reageren (bij voorkeur met godmode informatie) Oh en omdat een groepstopic snel chaotisch wordt lijkt het me handig als niemand zich gedwongen voelt om lange posts te maken, liever kort en krachtig dan te lang, toch? =D
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274
Character Profile Alias: The Dictator Age: 16 years Occupation: Lazy student
Onderwerp: Re: The birth of a legend [JotBW] do mei 26, 2016 9:24 pm
Wrens rebellerende gedrag kon altijd meerdere kanten op. Of ze deed iets niet, of ze deed het andersom.. of *gasp*, ze deed het wel! Vandaag was één van die dagen; ze deed een keer wat er van haar gevraagd werd. Haar geweldige en oh zo saboterende plan van vandaag was om een vol kwartier éérder te komen dan de aangegeven tijd. Há. Want dat zou Allen leren, hij was niet van haar gewend dat ze op tijd zou komen. Laat staan dat ze zou luisteren naar een nog redelijk net geformuleerde vraag of ze toch alsjeblieft eten mee wilde nemen. En dat was de volgende verrassing: Wren droeg ook inderdaad wat eetbare zaken in een tas bij zich. Het was een wonder dat alleen maar verwonderlijker werd. En wat had ze dan bij? Zelfs dat leek nog veelbelovend! Het meisje had van die kleine uitdeelzakjes chips meegenomen (naturel, paprika, een paar stokbroodje kruidenboter, want ze wilde nu toch wel weten hoe dat smaakte, en joppie saus chips). Dan had ze ook nog die hamka's dingen meegenomen EN Nibbits. Hoe gek wilde je het hebben? Het waren veel meer zakjes dan mensen, maar wie was er nu tevreden met maar één zakje? Verder had ze ook marshmellows meegenomen, onder de aanname dat ze vast wel een vuurtje mochten stoken in het lokaal. En anders waren marshmellows nog steeds lekker. Om de boel leuk te houden had ze ook nog chocolade pinda's in verschillende kleurtjes meegenomen (nee joh, ben je gek, M&M's is een A-merk, dat is veel te duur) en dat betekende dat ze allemaal volop konden genieten vandaag.
Wren voelde zich dan ook zeer vereerd dat ze onder begeleiding van een vet riffje het lokaal binnen kon lopen. 'Heeeeeey!' groette ze Allen opgewekt. Ze negeerde zijn vraag, omdat het wel duidelijk genoeg was dat ze er zin in had als ze te vroeg aan kwam. De ginger zat al klaar met zijn gitaar, hij kon waarschijnlijk niet wachten om te beginnen. Nerd. Maar een muzieknerd, dus dat was juist leuk. Daarbij snapte ze het ook wel, het was zo cool om een eigen band te beginnen. Het poster was al mooi geweest dus het kon nu alleen maar beter worden. Wren had zichzelf ook uitgeroepen tot de Manager (of de Alheilige, God prijze haar Naam, wat jij wil) van de band. Ze had geen talent voor zingen of voor instrumenten bespelen, maar ze was gezegend met een goed stel stembanden en een ijzeren wil. Wren zou ieder lokaal vrij kunnen krijgen voor de groep. Daarbij was ze ook ontembaar enthousiast en als de jongens een paar leuke muziekjes zouden produceren, was zij hun eerste en meest trouwe fan.
Ja, al met al was Wren in een goed humeur. Ze had naast wat eten voor zichzelf een flinke beker koffie mee. Ze was klaar om de Jury van X-factor te zijn voor deze band. De Gordon Ramsey voor deze Bandwagon. Ze zou hen wel laten weten of hun muziek wat was, met haar typische ongezouten mening. En ze zouden er dankbaar voor zijn. Maar voor ze naar deze bitch modus overging, moest ze eerst even afwachten wat voor mensen er nog meer binnen zouden kunnen lopen. Het hing er even vanaf hoe positief ze op het meisje zouden reageren, maar anders hadden ze snel een goede eerste indruk binnen. Als Wren zich goed voelde, zorgde dat meestal voor een veel draagbaarder gedrag. 'Ik breng eten!' verklaarde ze aan Allen, voor ze het voedsel in de tas naast het koelkastje dumpte en toen zelf met haar kop koffie naast Allen ging staan. 'En? Ben je er klaar voor?' vroeg ze hem met een brede grijns. Want wat hij ook dacht, zij zag het wel zitten!
Onderwerp: Re: The birth of a legend [JotBW] vr mei 27, 2016 5:38 pm
Conor
Turn your magic on, to me she'd say. Everything you want's a dream away. Under this pressure, under this weight. We are diamonds. Alive again.
De persoon die het initiatief had genomen om een band op te starten verdiende echt een troffee, zo'n mooie goude die de hele omgeving deed schitteren als het zonlicht erop inviel. Conor vroeg zich af of de persoon die de gekleurde uitnodigingen over heel de school had verspreid besefte dat hij toch minstens één iemand zijn dag -en misschien wel de rest van zijn schoolcarrière op Genosha- had gemaakt. Zelf was het idee om een band te starten al enkele keren door zijn hoofd gespookt, maar Conor zelf was te chaotisch en te ondoordacht om zelf zoiets op poten te stellen. Maar goed, zijn prayers waren aanhoord, en op het moment dat Conor zijn les voorbij was, voelde hij hoe zijn gsm in zijn zak trilde. Om 15:00 in het repetitielokaal. Conor wierp een grijnzende blik naar het horloge rond zijn pols en verliet het lokaal waar hij zojuist twee uur aan een stuk verschrikkelijke bewijzen van wiskunde naar zijn ogen gezwierd had gekregen. Het was dringend tijd voor iets anders, voor iets leuks.
Hij dumpte zijn schooltas op zijn bed en wierp haast reflexmatig een blik naar het bed van Simon aan de overkant van de kamer. Zijn kamergenoot was nergens te bespeuren, waaruit Conor afleidde dat hij ofwel al onderweg was naar het repetitielokaal, ofwel zijn les wat was uitgelopen. Simon was minstens even enthousiast als Conor geweest, en het was leuk dat ze samen in dit initiatief konden binnenwandelen. Niet dat hij zich liet afschrikken door nieuwe mensen, integendeel, maar het was altijd wel leuk om iemand bekend aan je zijde te hebben. Het moest maar eens voorvallen dat de anderen afgrijselijk waren, dan had hij op zijn minst toch één iemand.
Met een fonkelende blik in zijn droopy ogen liep hij doorheen de gang. Elke keer zijn schoenzolen de vloer raakten weerklonk er een vrolijke noot, een effect van zijn mutatie wat hij -als hij wilde- wel onder controle kon houden. Maar waarom zou hij? Wie hield er nu niet van wat achtergrondmuziek bij elke stap die je in deze mooie wereld zette? Al snel drong een andere melodie door tot zijn gehoorcentrum, en hield Conor even zijn muziek voor zich en analyseerde de noten die hij doorheen de gang hoorde galmen. Overduidelijk Old Yellow Bricks! Conor maakte een sprongetje en liep op een drafje verder, om vervolgens misschien net een beetje té enthousiast de repetitieruimte binnen te sliden. 'She was enrageeeeeeed by the waaaaaaaaay. That the emperor put traps in the caaaaage!' Hij liet zijn blauwe ogen waar duidelijk plezier van afstraalde in het rond gaan, eerst naar de ruimte op zich en alles wat er in stond, vervolgens naar de personen die er aanwezig waren. 'Yooooo!' zei hij vervolgens met een verlegener knikje en luisterde naar de 'Welkom welkom' die de rosharige jongen hem toewierp. 'Of ik er zin in heb?' herhaalde Conor zijn woorden en liet zijn hand voor een moment op de achterkant van zijn hals rusten. 'Laat ik het zo zeggen..' ging hij gespeeld formeel verder en plaatste de vingertoppen van zowel zijn linker- als zijn rechterhand tegen elkaar. 'Jean en Jamie gaan spijt krijgen dat ze jou hier binnen hebben gehaald want volgens mij ga ik hier al mijn vrije tijd, en al mijn niet zo vrije tijd aan opknoeien!' Conor kneep zijn ogen tot geamuseerde spleetjes en stapte vervolgens op de jongen met zijn gitaar af. 'Conor.' zei hij met een vrolijk knikje en wachtte tot hij zijn hand geschud had. Vervolgens richtte hij zich op het meisje en kon hij de brandende vraag op zijn tong niet langer voor zich houden. 'Is dat geverfd, of is dat van nature?' Met zijn wijsvinger gebaarde hij naar haar haren en keek haar vervolgens veel te enthousiast aan. Blauw? Hij vond het geweldig.
Onderwerp: Re: The birth of a legend [JotBW] vr mei 27, 2016 6:45 pm
Het was dat de poster de normaal zo duf lijkende gang had opgevrolijkt, anders was hij er misschien frontaal langsgelopen. Het had maar een moment gekost of zijn aandacht versprong van de weg naar zijn volgende lokaal, naar de poster, die zijn mondhoeken meteen in een geïnteresseerde glimlach deed krullen. Erg veel tijd om alles door te lezen had hij niet, want een volgende stroom van leerlingen leek hem in de richting van de volgende serie lokalen te duwen, dus haalde hij zijn telefoon uit zijn zak en tikte snel het nummer op de poster erin over. Het woordje ‘band’ alleen al maakte hem bijzonder enthousiast en geïnteresseerd. Zo had hij zich, eenmaal in zijn vrije tijd, meteen van zich laten horen. Want natuurlijk lieten de meest /hartstochtelijke/ mensen als eerst van zich horen! (Het was dat hij mensen na de les erover had horen praten, anders was het voor een tijd in zijn onderbewustzijn geglipt). Heel lang duurde het niet voordat hij een antwoord kreeg en zelfs binnen enkele dagen was iedereen het eens over een eerste ontmoeting als een geheel. Om drie uur zouden ze zich moeten verzamelen in een ruimte die voor de band was vrijgemaakt. (met overleg of zonder, dat ging allemaal langs Simon heen) De tijd grafeerde hij in zijn geheugen en daardoor leek zijn blik steeds vaker af te druipen naar de klokken die in de verscheidene lokalen hingen. De laatste les waar hij zich aanwezig had gemeld leek echter niet mee te werken met zijn enthousiasme. Naarmate de grote wijzer steeds dichterbij de twaalf kwam die hem zou bevrijden van de oersaaie leerstof, hoe langzamer de secondewijzer leek te gaan. Het allerergste voelde hij al aankomen toen de leraar al naar de deur van het lokaal liep en er als een barricade voor ging staan. De bel ging, maar toestemming om weg te gaan kregen ze niet. Ongeduldig tikte Simon met zijn vingers op zijn bureau en hield zijn blik gericht op de leerkracht die zijn verhaal met al het gemak van de wereld afmaakte. Enkele minuten waren in het echt maar voorbij gegaan, maar ze leken wel uren te duren. Bij het eerste seintje dat ze mochten vertrekken kwam Simon al overeind en haastte zich het lokaal uit. Conor was al vertrokken, dat was te zien aan de tas die al op zijn bed was gedropt. Simon beet kort op zijn lip, volgde het voorbeeld van zijn kamergenoot en pakte toch snel zijn gitaar. Het was dat hij zich fijner voelde bij het instrument waar hij al jaren op speelde en misschien gaf het ook meteen een goede indruk af. De weg naar het lokaal leek hem niet al te moeilijk, het moest wel in de buurt van het muziek lokaal zijn, waar hij al enkele keren zijn toevluchtsoord had gezocht. En ja hoor, nog voordat hij de goede gang had gevonden hoorde hij al in de verte de hartverwarmende klanken van een gitaar. Als hij nu niet goed zat, dan had hij dat wonderbaarlijk knap voor elkaar gekregen. Met het besef dat hij niet geheel op tijd was gekomen, hooguit vijf minuten later, werd hij toch wat zelfbewuster, al fonkelde vrolijkheid duidelijk in zijn blik. Bij het horen van Conor’s bekende stem, uitte hij toch wel een opgelucht zuchtje. Met een bekende voelde hij zich toch iet wat zekerder, al helemaal als het Conor was. Om zijn aankomst aan te kondigen klopte hij zachtjes op de openstaande deur en stapte de ruimte binnen. “Hi.” glimlachte hij, misschien nog niet helemaal zo uiterst opgewekt, maar dat zou vanzelf wel komen als hij warm zou lopen. Bijna had hij zijn mond willen openen om te vragen of dit inderdaad de band was, maar het leek hem een te obvious vraag om te stellen. In plaats daarvan plaatste hij zijn gitaar tegen de muur, zodat hij tenminste twee vrije handen en een last minder op zijn rug had. “Ik ben Simon en..” Zijn blik liet hij over de twee vreemde gezichten gaan. Een naam erbij plaatsen leek hij niet echt te kunnen. “ik hoop dat we hier heel veel mooie tunes zullen gaan maken.” Was dan uiteindelijk zijn zegje voor nu.
Onderwerp: Re: The birth of a legend [JotBW] vr mei 27, 2016 8:34 pm
Heel misschien had hij het voor elkaar gekregen om zijn allereerste les al buiten gestuurd te worden en misschien had hij er bijna voor gezorgd dat hij de rest van het jaar ook niet meer hoefde te komen. Het was door zijn onschuldige glimlach dat hij de leraar zover had gekregen om dat laatste toch te herzien. Wist hij veel dat ze het niet op prijs zouden stellen dat hij in plaats van op zijn stoel op de bank zelf was gaan zitten. Het was niet zo dat hij de anderen gestoord had, al dacht de leraar daar blijkbaar anders over. Dat was de reden dat hij eruit was gestuurd. Het feit dat hij nooit echt leek te weten wanneer hij zijn mond juist moest dichthouden en in plaats van naar de leraar te luisteren had hij de oortjes van zijn walkman (want wie gebruikte er nu zoiets als een mp3-speler of een ipod? Een walkman was nog altijd zo veel beter) in zijn oren gestopt met de mededeling dat de vrouw wat minder moest praten en wat meer moest lesgeven, want daarvoor waren ze hier, toch? Dit was misschien een school voor mutanten, maar zelfs mutanten moesten weten hoe ze hoeken juist moesten meten en wat de mutant doorheen de geschiedenis zoal had uitgespookt (spoiler alert: niets). Het was niet zo dat hij niet wilde opletten, het interesseerde hem gewoon vrij weinig. Daarbij kwam ook nog eens het feit dat zijn broer met het idee om een band op te starten was gekomen en dat had er gewoon voor gezorgd dat hij nog sneller afgeleid was dan anders. Hij wilde gewoon naar zijn kamer toe om zijn keyboard te gaan halen en naar de plaats te gaan waar ze hadden afgesproken zodat hij nog andere leuke kids kon ontmoeten. Natuurlijk zouden het alleen maar leuke kids zijn die zich inschreven bij iets dat Allen had opgestart. Charlie had zo het idee dat Allen er wel al voor had gezorgd dat de nerds wisten dat ze best weg konden blijven. Het kon weleens gebeuren dat de band per ongeluk repetitie zou hebben op een uur dat het normaal les was en er was niemand die permissie zou krijgen om een repetitie te skippen omdat het toevallig nog les was, zo werkten de broertjes Springs niet.
Natuurlijk werd hij nadat de bel gegaan was nog even terug binnen geroepen door de leraar. Een hele preek volgde en voor een moment deed de ginger net alsof hij aan het luisteren was. Het dreigement om hem het hele schooljaar uit de les te houden, had best gemeend geklonken en zo ver wilde hij het op zijn eerste dag ook weer niet laten komen. Op het einde van heel de speech en de bekende ’heb je met begrepen’ knikte Charlie gewoon voordat hij opstond en naar de deur liep. Nog voordat hij door de deuropening ging, draaide hij zich nog even naar de leraar om. ”Weet je? Ik vind trouwens dat je er heel leuk uitziet vandaag. Die jurk staat je echt goed.” Na die woorden was hij er met een knipoog vandoor gegaan, de leraar met een mond vol tanden achterlatend. Waarom zou hij haar geen complimentje geven? Ze zag er echt leuk uit zo en als ze geen twintig jaar ouder was geweest zou hij haar zo mee naar een bar genomen hebben.
Maar goed het ging nu niet over knappe vrouwen, het ging over de band. Zo snel als hij kom, liep de jongen naar de kamer die hij met Allen en nog een paar anderen deelde om zijn keyboard te halen voordat hij zich een weg naar het repetitielokaal baande. Het was zijn tweede dag hier en op de een of andere manier wist hij het juiste lokaal toch in een paar minuten te vinden. In de eerste plaats omdat muziek hem toevallig wel interesseerde en hij op voorhand al naar het lokaal had gezocht. Het luide geluid van een gitaar was een tweede ding dat hem naar het juist lokaal leidde en met een grote grijns op zijn gezicht liep hij het lokaal binnen. ”De belangrijkst persoon is net gearriveerd. We kunnen beginnen.” Het leek er toch op dat hij de laatste was. Wren was er, Allen was er en de twee nieuwe snoetjes die zich hadden aangemeld en die hij nog niet had gezien. Mooi, dan konden ze dus echt beginnen. ”Charlie, aangenaam. Leuk dat jullie er zijn, ik weet zeker dat mijn broer het apprecieert dat er mensen geïnteresseerd waren… zijn dat stokbroodjes met kruidenboter.” Het gebeurde wel meer dat Charlie ergens aan begon en afgeleid werd door iets anders. Dat was waarschijnlijk de reden dat Allen heel het band gebeuren beter kon leiden en het was zijn idee geweest natuurlijk. ”Jij weet wel hoe je voor een man moet zorgen, niet?” Met een grijns op zijn gezicht liet hij zijn hand een paar keer zachtjes op Wrens kruin terecht komen -patpat- voordat hij aanstalten maakte om een broodje te nemen.
Onderwerp: Re: The birth of a legend [JotBW] zo mei 29, 2016 9:56 pm
Daar was ze dan. De eerste en de beste; Wren. Met een uitpuilende tas vol met food-goodies! Wat een engeltje was ze toch. ''Heeuuy, het is mijn grootste fan!'' Nou, de opkomst was in ieder geval hoger dan 0, dat was altijd iets. Niet dat Allen zich echt zorgen maakte over een mogelijke mislukking, in dat geval zou hij gewoon zijn schouders ophalen en opnieuw beginnen. En daarbij, hij had de nummers van de geïnteresseerden, dus als ze niet op kwamen dagen zouden ze daar spijt van krijgen. Wie waardeerde het nou niet om om drie uur 's nachts wakker gebeld te worden? Nou, als je dat niet wilde moest je maar op tijd komen! En of hij er klaar voor was? ''Jazekerdehypotheker, as ready as I'll ever be! En dibs op die hamka's trouwens.'' Dat was gewoon geweldig, van de vierkantjes kon je hashtags maken en het knabbelde zo lekker weg. Plus natuurlijk de jeugdherinneringen. En de geweldige combinatie van kaas én ham, mjamjam. ''Je bent een held.''
De volgende die kwam opdagen was natuurlijk ook een held, des te meer omdat hij er gewoon VOL voor ging en zijn bek open trok en deed waarvoor hij hier gekomen was; muziek maken. Allen was nu al een fan. Misschien stond zijn mond een beetje open. Waar had hij dit talent aan verdiend? Welke god het ook was geweest, die hem dit had gegund, bedankt. Allen grijnsde übervrolijk en keek daarna of Wren ook zo enthousiast was. ''Dude, fuck, welkom, nogmaals. Dat was geweldig. Ik ben Allen, by the way.'' Dat wist Conor waarschijnlijk al wel, maar je moest je toch even voorstellen als je iemand's hand schudde.
Na Conor kwam nog een jongen binnen met een lichtelijk timide glimlach, maar Allen zou die verlegenheid wel wegwerken. Dat was zijn specialiteit. ''Amen to that.'' Simon's wens zou vast in vervulling gaan, zoals Allen het nu zag. ''Leuk dat je d'r bent, Simon. Is dat je eigen gitaar? Nice.'' Het zou natuurlijk nog kunnen dat Simon de gitaar gejat had, maar het wees er hoe dan ook op dat de ander inderdaad ook gitaar speelde en dat was al super. ''Jaja, Charles, het is wel weer duidelijk dat mensen die interesse hebben in iemand's geweldige idee een onbekend concept zijn voor jou.'' Plagerig haalde hij verbaal naar zijn broertje uit. Genoeg gekibbeld. Dit deden ze heus niet de hele dag, dus die indruk moest hij ook niet wekken. Ze waren geen irritante ruzie-tweeling, integendeel, ze werkten vaak enorm soepel samen. ''Welkom in mijn cult, broertje.''
Allen schraapte zijn keel en liet zijn ogen over de aanwezigen glijden. Een all-man-band, hij had er zin in. ''Ik ben dus Allen, degene die jullie in de app gestalkt heeft. Ik speel gitaar en zing ook af en toe. Stel jezelf ook even wederzijds voor ofzo, dan weet iedereen alle namen.'' Hij gebaarde uitnodigend naar de groep. Deze eerste momenten waren best belangrijk om te zien hoe de groepsdynamiek ging worden. Allen had er in ieder geval een goed gevoel over. Nadat iedereen zijn zegje had kunnen doen trok hij weer z'n mond open. Als bandleider moest je wel van je eigen stemgeluid houden natuurlijk. ''Twee vragen voor jullie.. Heeft er iemand bezwaar tegen de band naam Jump on the Bandwagon? Spreek nu of zwijg voor altijd.'' Zeer officieel. Allen gleed soepel van zijn krukje af en bukte bij de minikoelkast. ''En belangrijker? Wie wil er iets drinken? Ik heb bier en energy koud staan en anders moet je Wren even langs de kantine sturen, ze is immers onze regelaar.'' Voor zichzelf opende hij alvast een flesje bier, waarna hij de rest voorzag van hun bestellingen. ''Wren, pass me die hamka's, plz.''
OOC: Eerst maar even een kennismaking & wat drinken haha. Ik vind jullie allemaal geweldig =D
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274
Character Profile Alias: The Dictator Age: 16 years Occupation: Lazy student
Onderwerp: Re: The birth of a legend [JotBW] zo mei 29, 2016 11:02 pm
Take that, ze was er als eerste. Wren grijnse breed toen Allen haar begroette. 'Echt wel, ik ben een groupie voordat jullie een echte band zijn,' zei ze. Hipster af. Ze dumpte het eten bij de rest van het te consumeren goed en begaf zich naar Allen. Het was niet alsof ze helemaal aan de andere kant van de kamer ging staan terwijl de rest binnen kwam, dat zou nergens op slaan. Daarbij had ze ook een minigesprekje met hem voordat die andere slowpokes binnen kwamen. 'Nice! Ik ben benieuwd naar alle losers die je gerecruteerd hebt,' grapte Wren. Het was niet eens zo gemeen, ze rekende zichzelf nu technisch gezien ook tot de losers. Het was een aardige opmerking, punt uit. Voordat ze naar Allen liep echter, restte haar nog één taak. 'Aye aye, alles om de bandleider gelukkig te maken,' zei ze, terwijl ze de zak hamka's uit de tas haalde en achter de koelkast propte om hem te verstoppen. Het paste zonder de zak al te erg te verkreukelen, dus Allen zou nog genoeg hashtag fun kunnen hebben als het erop aan kwam.
Wren had echt zin in vandaag. Zij ging dan wellicht geen muziek maken, maar het leren kennen van nieuwe mensen en gewoon tijd besteden met haar twee genetisch identieke besties was iets dat hoog op haar lijstje stond. Dat ze er een paar lessen voor skipte boeide haar net zoveel als het huiswerk voor vandaag dat ze niet gemaakt had. Do the math. 'Natuurlijk,' reageerde Wren zelfvoldaan toen Allen opmerkte dat ze een held was. Kijk, daarvoor had ze het nou gedaan. Beetje complimenten en weer een beetje punten scoren bij Allen. For no reason. At all. Ah mooi, afleiding kwam in de vorm van het eerste bandlid dat binnen kwam huppelen als een onschuldig lammetje. Wren ging nog even verder met het eten dat ze mee had genomen uitstallen. Zelf stopte ze alvast een marshmallow in haar mond. Hallo, die had ze verdiend!
Haar aandacht werd getrokken door de gast die zich had voorgesteld aan Allen als Conor. Wren had er niet op gereageerd omdat ze te druk was met eten, maar zijn volgende vraag was zeker een antwoord waard. Trots hield ze een pluk van haar blauwe haren wat meer naar voren. '100% vrijwillig geverfd, al meer dan 4 jaar trouw aan mijn blauwe haren,' meldde ze, alsof het een spotje was. Zij vond het persoonlijk veel cooler dat ze de keuze had gemaakt haar haren blauw te verven in plaats van dat ze er - laaaaame - mee geboren was. Dit was een eigen keuze en het was awesome. Goed, deze Conor kon haar goedkeuring wegdragen. Daarom lachte Wren ook naar hem en hield de zak marshmallows naar hem uit. 'Ik ben Wren. Marshmallow?' Dat was wel zo ongeveer het aardigste dat je als complete stranger uit dit rare meisje ging krijgen.
Wrens aandacht werd spontaan getrokken toen er een ietwat verlegen nieuweling binnen kwam lopen. Oh, Allen zou die wel los krijgen. Hij was niet voor niets de bandleider, zijn mutaties en zijn persoonlijkheid in het algemeen waren gewoon geschikt hiervoor. Dit was.. Simon. Damn, nieuwe namen, hoe ging ze dat onthouden? Nou ja, er waren maar twee nieuwe mensen natuurlijk.. dat moest haar wel lukken. Ze besloot ook maar naar Simon te zwaaien in haar enthousiasme, liep ook naar hem toe om hem de marshmallows aan te bieden. 'Heeeeey, wil je een marshmallow?' Ze vergat hierbij helemaal haar naam te zeggen, maar dat zou nog wel komen, right?
En daar was de laatste persoon, die haar voedsel erg waardeerde. Wren maakte een zwakke bitchslap beweging naar Charlie's hand, maar die had haar kruin alweer verlaten voordat zij haar arm helemaal opgetild had. Een echt gemeende klap was het niet; ze was het geplaagd van de tweeling wel gewend en ze deed er eigenlijk voornamelijk aan mee. 'Hey Charlie,' grijnsde ze daarom breed naar hem. 'Goed dat jij hier ook bent!' Tja, ze was niet voor niets al tijden bevriend met Team Terror. Het was een geweldige tweeling.
Wren parkeerde haar kont nu in een stoel die in het lokaal stond, dat werd haar vaste stekkie. Ze ging de stoel nog wel verslepen in het proces natuurlijk, maar voor nu ging ze echt niet bij al die gekke kerels staan. Zij gingen haar entertainen, niet andersom. Allen begon met de introductie en voor één keer hield Wren haar grote mond, liet hem uit praten. Dit was zijn momentje. Daarbij introduceerde hij haar ook gelijk als het kind dat wel naar het cafetaria zou lopen. Ah, de hamka's. Wren trok de zak vanachter de koelkast. Ze zat semi in de buurt, moest wel helemaal opzij leunen, maar ze kon er uiteindelijk toch bij met haar korte armpjes. Daarna gooide ze de zak zo goed als ze kon naar Allen - rechter dan verwacht - en rekte zich toen even kort uit. Voorstelrondje? Don't mind if I do. 'Hooooi, ik ben dus Wren en ik ben de manager. En ja, ik wil best voor eten en drinken zorgen, maar dan maken jullie maar beter wat mooie muziek,' lachte Wren naar de bandleden. Ze meende het. 'Ohja, ik maak geen muziek en ik kan niet zingen. Next!'
Onderwerp: Re: The birth of a legend [JotBW] di mei 31, 2016 7:57 pm
Conor
Turn your magic on, to me she'd say. Everything you want's a dream away. Under this pressure, under this weight. We are diamonds. Alive again.
”Dude fuck, welkom, nogmaals. Dat was geweldig. Ik ben Allen, by the way.'' Breed grinnikend schudde hij de hand van de jongen en sloeg zijn naam ondertussen op ergens in de vele lades van de kast in zijn hoofd die anderen meestal ‘hersenen’ noemden. Conor gaf hem nog een kort knikje, en keek toen naar de rest van de aanwezigen. Blauw, blauw en nog eens blauw. De vraag was er sneller uit dan hij zelf gedacht had, en hij hield de blik van het meisje vast toen hij haar aandacht voor zich had. Met een mond vol met half geknabbeld eten tilde ze triomfantelijk een pluk haar in de lucht en vertelde wat ze te vertellen had. ’Het is nice! Moest ik mijn haar willen verven in de toekomst, dan kom ik jou om raad vragen. Deal?’ Conor trok geamuseerd een mondhoek omhoog en keek kort naar de zak marshmallows die ze naar hem uitstak. Meteen deed hij een stap naar voren en liet zijn vingers kort op en neer bewegen alvorens hij ze in de zak liet verdwijnen en er twee marshmallows uithaalde. Want je moest toegeven dat het zielig was als er ééntje uit de groep wegging. Als paar verdwenen ze ook in zijn mond, waardoor zijn wangen wat boller als gewoonlijk kwamen te staan. Simon was ondertussen ook in de groep verdwenen en Conor stak zijn hand naar hem op, aangezien het niet gemakkelijk was om met een mond vol geknabbelde marshmallow te praten.
En toen kwam er een tweede Charlie binnen. Conor slikte het geknabbelde goedje in zijn mond door en snel knipperend van de ene naar de andere rosharige jongen. ”Ik ben dus Allen..” Holy shit, hun ouders waren ook niet bepaald origineel geweest in het doorgeven van hun DNA. ’Shit man, ik ga echt één naam voor jullie twee verzinnen..’ sprak hij breed grijnzend en dacht kort na over mogelijke shipnamen. ’Challen, of Allie ofzo!’ mopte hij hen toe en pikte ondertussen nog een marshmallow uit de zak van Wren waarna hij haar voor een momentje heilig aankeek en zich weer op de broertjes richtte en luisterde wat ze te vertellen hadden. Naarmate ze meer spraken, begon Conor de kleine verschillen in zowel hun manier van spreken als hun stem zelf te ontrafelen en besefte hij dat het misschien toch gemakkelijker als gedacht zou zijn om hen uit elkaar te houden. Bezwaar voor de naam van de groep? Nehhh. Iets drinken? Jawel. Met een glimlach op zijn gezicht stak hij zijn pink in de lucht, een algemeen bekend teken -hoopte hij toch- dat je een pintje wilde drinken. Terwijl hij luisterde naar de rest hun voorstelrondje trok hij het krukje vanachter de drum vandaag, en plaatste zich wat bij de groep. Uiteindelijk was het zijn beurt om zich voor te stellen. ’Ik ben Conor. En qua muziek…’ Hij krabde ietwat verlegen aan de achterkant van zijn hoofd en keek kort naar Simon, die wel wist tot wat hij in staat was. ’Laten we zeggen dat ik een leuke mutatie heb die me heel veel privileges geeft op het gebied van…alles wat met geluid te maken heeft.’ Hij stak ditkeer zijn wijsvinger in de lucht. ’Maaaar ik wil hier in de band enkel échte muziek maken, geen manipulaties of wat dan ook.’ Een beetje hyperkinetisch bewoog hij met zijn knie op en neer. ’Zingen, een instrument bespelen, het blijft me allemaal gelijk! Whatever you guys need.’ Vervolgens keek hij naar Simon, die zijn zegje kon doen.
Outfit
|OOC: Damn, ik heb het echt moeilijk om die twee knakkers uit elkaar te houden! Correct me if I'm wrong hahah
Onderwerp: Re: The birth of a legend [JotBW] wo jun 01, 2016 4:59 pm
Veel spontanere woorden glipten er op het moment nog niet over zijn lippen en omdat hij de gitaar van zijn handen had verlost, liet hij er een van door zijn haar gaan, terwijl zijn ogen over de twee onbekenden hun gezicht gingen. De begroetingen die hij kreeg waren uitermate enthousiast en verwelkomend, waardoor Simon zich toch wel wat meer thuis begon te voelen. Zelfs het feit dat hij zijn gitaar mee had gebracht was iets positiefs. “Jup, die is van mij.” zei hij, nadat hij er een kort een blik achterom op had geworpen. De sleepte hij toch wel al enkele jaartjes met zich mee. Een van de weinige dingen die hij mee naar Genosha had genomen en ook het eerste voorwerp dat hij ervoor had uitgekozen. Het meisje met haar blauwe haren zwaaide hem met al het enthousiasme van de wereld toe en stapte op hem af om hem iets te eten aan te bieden. “Oeh, ja graag.” antwoordde hij met een cheesy grin en nam een fluffy marshmallow uit het zakje om het in zijn mond te stoppen. De gave om te spreken werd hem dus voor enkele seconden ontnomen. Het was dan ook ergens een opluchting toen hij achter zich voetstappen hoorde, hij was niet de laatste. Maar de opluchting leek toch wel iets te vervagen toen bijna een exacte kopie van de ander door de deur stapte. ”De belangrijkst persoon is net gearriveerd. We kunnen beginnen.” Simon stond er wat verbaasd bij, sprakeloos en zijn blik ging van de ene roodharige naar de ander. Oh jeetje, dat werd nog wel even een struggle, om die twee uit elkaar te halen. Misschien dat hij toch een oogje zou houden om hun houdingen, om in ieder geval iets van een houvast te hebben. In ieder geval leken hun namen niet op elkaar. Allen en Charlie. Als ze niet te veel door elkaar zouden lopen, zou het wel goed komen! Het leek erop dat dit alle genodigden waren. ''Ik ben dus Allen, degene die jullie in de app gestalkt heeft. Ik speel gitaar en zing ook af en toe. Stel jezelf ook even wederzijds voor ofzo, dan weet iedereen alle namen.'' Hierna volgde een gebaar om hetzelfde te doen, maar eerst werden er nog twee vragen gesteld. Simon schudde zijn hoofd, een probleem met de naam had hij niet, het had iets vrolijks en dat was precies waarvoor hij zich had ingeschreven en behoefte aan iets te eten of te drinken had hij niet. Voor nu had hij wel genoeg aan de gezonde zenuwen. Vervolgens stelde het blauwharige meisje zich voor als Wren, alleen zou ze geen muziekmakend deel uitmaken van de band. Ah well, gezelligheid was ook een must have, right? Toen was het de beurt aan Conor en bij het korte moment van oogcontact toverde Simon een scheef grijnsje op zijn gezicht. Oh ja, Conor kon heel wat met muziek. Maar hier wilde hij het niet op die manier doen. Dat was wel eerlijk en moedig. Mooi gesproken. Nu was het dan toch echt zijn beurt. “Well, ik ben Simon en bij het lezen van de poster was ik al voor 99 procent overtuigd dat ik mee wilde doen. Muziek vind ik echt te gek, zingen, gitaar spelen, ik wil het allemaal doen. Mijn stem kan bepaalde emoties oproepen bij mensen, dus als we ooit gebrek aan publiek hebben, ben ik bereid een handje te helpen.” grijnsde hij, toch wel wat losser geworden ondertussen.
Onderwerp: Re: The birth of a legend [JotBW] vr jun 17, 2016 9:15 pm
Een grote grijns spleet zijn gezicht bijna in tweeën toen de oogjes van de mensen die hem nog niet kenden groot werden en ze van hem naar Allen en weer terug keken. Het was duidelijk dat ze aan het proberen uit te maken zijn of dat ze hallucineerden of dat er nu echt twee dezelfde personen in de kamer stonden. Deze reactie hadden ze altijd op mensen en hij bleef het geweldig vinden. Er was ook zoveel leuks dat je kon uitsteken als een tweeling en mensen wisten maar zelden welke van de twee het juist gedaan had. Daarbij konden ze ook makkelijk elkaars testen maken. Ze mochten dan een tweeling zijn en ze mochten dan bijna elkaars gedachten kunnen lezen, Charlie was nog altijd beter in bepaalde vakken terwijl Allen de anderen dan weer beter kon. Als een van hen dreigde te zakken, zorgden ze er op de een of andere manier er altijd voor dat ze allebei door konden.
”Excuseer, dat idee om de leraren toiletten op te blazen twee jaar geleden was toevallig wel mijn idee geweest.” Reageerde hij terug op de woorden van zijn broer voordat hij echt niet meer aan de verleiding kon weerstaan en een kruidenbroodje moest pakken. Hij grinnikte toen Wren een poging deed om zijn arm te bitchslappen. ”Natuurlijk ben je blij, stel dat we je niet gevolgd waren naar het eiland, wat zou je dan gedaan hebben?” Het was geen geheim dat Charlie misschien een net iets te groot ego had, maar voor zover hij wist hadden anderen – die hij als vrienden beschouwde – daar nog nooit echt problemen van gemaakt hadden. Hij mocht dan een groot ego hebben, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet om mensen gaf. Als hij echt niet om Wren of zijn broer gegeven had, was hij lekker thuis blijven zitten.
En toen kwam een van de jongens die hij nog nooit in zijn leven gezien had met een geweldig idee. Oh, hij mocht die dude nu al. ”Dan stem ik voor Challen. Allie klinkt zo… vrouwelijk.” En het was veel leuker als het eerste deel van de nieuwe naam letters van de zijne bevatte. Charlie zette zich ergens neer en zette de tas met zijn keyboard naast zich neer toen Allen met een voorstelrondje begon. Zijn mondhoeken krulden omhoog toen Wren zich voorstelde als de manager en diegene die voor eten ging zorgen mits ze goed speelden. Oh dat goed spelen zou geen probleem moeten zijn. Zijn groene kijkers gleden naar Connor, diegene die met het idee was gekomen om Allen en hem één naam te geven zodat mensen hen direct allebei tegelijk konden aanspreken en er geen fouten konden worden gemaakt. Wait what, een mutatie die met muziek te maken had? Dat klonk meteen al een stuk cooler dan zijn elektriciteit. De tweede knul die zichzelf voorstelde als Simon had ook al zo’n mutatie waar je vanalles mee kon doen. Een stem die bepaalde emoties kan oproepen, iets zoals een Siren kon doen ofzo. Dat was zeker wel iets dat ze konden gebruiken.
Oh, nu was het zijn beurt. ”Hai, ik ben Charlie. Allens tweelingbroer, maar dat was al wel duidelijk denk ik.” Nee Charlie, niet grappig. Doe nu eens normaal. ”Ik speel keyboard en ik ga niet zingen. Ik zeg niet dat ik het niet kan, maar ik moet zeggen dat Allens stemgeluid net iets mooier klinkt dan het mijne.” Oh my god, een verschil tussen de tweeling. Een wonder! ”Erm.. mijn mutatie heeft te maken met elektriciteit wat helemaal niet zo geweldig is als die van jullie. Ik bedoel, ik wou dat de mijne iets met muziek te maken had.”
Onderwerp: Re: The birth of a legend [JotBW] di jun 28, 2016 10:36 pm
Allen was blij met de steun van zijn bestie, zonder haar had hij het misschien helemaal niet gedaan. Ze vroeg naar de losers die hij verzameld had. ‘‘Echte prachtexemplaren,’’ beloofde hij haar geruststellend. Zijn heldin dibste de hamka’s voor hem en gezamelijk zorgden ze voor een hartelijk welkom voor de toekomstige bandleden. Docenten zouden vast versteld staan van zijn inzet en de enthousiaste blik op Allen’s gezicht in een schoolruimte. Charlie moest natuurlijk even zeuren over zijn eigen inbreng in hun grappen en acties. Ontploffende toiletten, classic. Allen dacht er niet eens over na. “Oi, that was really shitty, mate,’’ sprak de Ier, even terugvallend in zijn lichte accent. De aankomst van nummero drie van het Terror Trio zorgde voor de welbekende reacties bij Conor en Simon. Twee druppels water, woopdiedoe. Allen vond het wel grappig, zelfs na al die tijd was het nog amusant om te zien. Hun namen werden door Conor in de mixer gegooid. “Probeer ons maar uit elkaar te houden.. Challen-ge accepted?’’ Hij grijnsde naar Charlie met een broederlijke warmte die een hint gaf van hoe close de tweeling wel niet was. “Maak je geen zorgen, je mag mij ook gewoon Grote Leider noemen.’’ Ohyou, Noord-Korea.
Hij ving de hamka’s zo gracieus mogelijk op, voorzichtig om de heilige zilte snacks niet te pletten. “Dank.” Misschien kon Wren ooit nog wel een functionerend lid van de maatschappij worden. Tegelijkertijd greep hij weer in het snorrende minikoelkastje om een koud flesje tevoorschijn te toveren. Het aanlokkelijke gesis van een pas geopend flesje bier klonk na een snelle beweging met de flessenopener en Conor werd voorzien van zijn drank. Samuel, nee, Simon, Simon hoefde niets. Nog niet, bedacht Allen zich vrolijk, over een tijdje zou hij wel van gedachten veranderen. Conor’s mutatie was ongelofelijk passend. Allen was trots op zijn wervings-skills. Hallo, hij had hier gewoon een muziek-mutant aan de haak geslagen. Hoe groovy was dat?! Charlie deelde duidelijk zijn enthousiasme en samen leken ze net twee hyperblije roodharige puppies.
Uit Conors verhaal begreep Allen dat die een muzikaal genie was. Dus dan kon vragen geen kwaad. “Drum je ook? Iets anders is ook prima hoor, maar volgens mij missen we nog een beat.’’ Hij wilde niemand dwingen een instrument te bespelen dat ze niet lag, maar met een drummer erbij zouden ze echt golden zijn. Schattige timide Simon stelde zichzelf voor en gaf hen de totale jackpot. “Blij dat je er bent, Siem! Hebben we er gelijk een publiekstrekker bij.” Veel mensen merkten van Allen alleen het schreeuwerige, soms ietwat aandachtstrekkerige op. Maar op momenten als dit kwamen zijn goede kanten ook naar voren. Hij wilde graag zorgen dat Simon zich op z’n gemak voelde en probeerde dat dan ook met enthousiasme en een oprecht verwelkomende glimlach.
Charlie kwam als laatste aan het woord. Zijn broer lulde weer een heleboel, dat zat in hun DNA. Allen reikte uitnodigend een biertje naar Charlie, terwijl hij met een half oor luisterde naar dingen die hij al wist. Zo. Had er iemand een camera bij zich? Dit historische moment moesten ze vastleggen! En nee, dan bedoelde hij niet het feit dat Charlie had toegegeven dat Allen beter zong als Charlie nou ook zou stoppen met bléren in de douche was zijn leven compleet. Toch kon de bandleider het niet laten een (niet echt) onopvallende blik richting Wren te werpen om haar reactie op die onthulling te checken. Hij keek gauw weer weg en trok de zak chips open.
Tevreden schepte hij wat ham-kaas vierkantjes naar binnen en spoelde het weg met een slokje bier. “Dan is het nu officieel, Jump on the Bandwagon in the house!” Hij viste zijn mobiel uit zijn achterzak en gooide die in Wren’s schoot. Dat ging maar net goed. “Dit moment moet de geschiedenis in, maak jij een foto, manager?” De jongen kwam wat dichterbij de rest te staan zodat ze allemaal in het scherm pasten. Allen hief zijn bierflesje vrolijk richting de camera en lachte met een voldaan gevoel. “Proost!” Dit was het begin van iets heel moois. Wie weet welke avonturen hen nog allemaal te wachten stonden!
OOC: Moet er weer even inkomen (sorry voor de late reactieee), maar ik heb even vrij genomen om te posten Yay, JotBW bestaat nu officieel *confetti*
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274
Character Profile Alias: The Dictator Age: 16 years Occupation: Lazy student
Onderwerp: Re: The birth of a legend [JotBW] wo jun 29, 2016 10:03 pm
Dat Conor wel raad van haar wilde als hij zijn haren ging verven beviel haar wel. Want kom op nou, wie was er nu een expert in alles? Wren motherfreaking Máraz natuurlijk. Daarom knikte Wren enthousiast om de superserieuze deal te bevestigen. Haar aandacht werd toen weer naar Charlie getrokken, die haar uitlegde dat ze eigenlijk wel blij móést zijn, nu ze de eer had door de broertjes Springs gevolgd te worden. Even blies ze haar wangen beledigd op, maar daarna haalde ze haar schouders op en gaf ze zich over. Hij had soort van gelijk en voor één keer wilde ze het wel toegeven. Alleen niet hardop, met woorden enzo. Het was niet officieel. Puh. Daarna begon Conor vrolijk de namen van de gebroeders Springs samen te voegen, wat tot wat geproest van Wren leidde. Challen? Allie? Dat klonk alsof ze drie keer van geslacht veranderd waren en het nog niet wisten! Nee, Wren prefereerde haar Terror Twins als twee losse entiteiten. Dubbel zoveel lol, twee keer minder eng.
Wren was niet verbaasd dat iedereen haar snacks en versnaperingen - wat een duur woord, wie had haar dat geleerd? - heerlijk vond. Marshmallows, hamka's; het was alsof ze de koelkast van de hemel opengetrokken had. Niemand die mocht klagen over haar verdere gebrek aan muzikaal talent op deze manier. Goed, het was waar dat het door Allen en de gratie van de andere bandleden kwam dat ze hier überhaupt bij mocht zitten. Niet dat Wren haar eigen waarde in het securen van lokalen en dergelijke opzij ging zetten, maar het was niet alsof ze haar echt nódig hadden. Niet meer dan normale mensen haar nodig hadden, natuurlijk. Iedereen had dat kleine, magische beetje Wren nodig in hun leven. Een klein beetje van jou, een klein beetje van Wren, weet je wel? Zo ging dat in deze wereld. Goed goed, het voorstelrondje. Wren stelde zich enthousiast en zelfverzekerd voor, maar liet toen de rest verder praten. Dit was het moment van de jongens, zij zou zich er later wel weer in mengen. Met haar grote mond had ze daar weinig problemen mee. Het waren inderdaad een stel prachtige, perfecte losers. Daar moest ze Allen later mee feliciteren. Of om uitschelden, wat haar eigen affectieve weergave van een felicitatie was. Je kon je wel voorstellen dat Allen en Charlie eigenlijk liever niet wilden dat Wren wist wanneer hun verjaardag was.
Ze luisterde met een half uur naar de mutaties van de twee nieuwe jongens. Leuk om te weten and all, maar voor haar persoonlijk was het geen waardevolle roddelinformatie. Het was nuttiger voor de band en daar had zij wel íéts mee te maken, maar dit? Dat deden ze zelf maar. Zij maakte de muziek immers niet, ga toch weg. Wat wel haar aandacht trok, was dat Charlie toegaf, jawel, hardop zei, dat Allens stem wat mooier was dan de zijne. Dat was bijzonder! Wren zelf mocht dan misschien niet goed zijn in complimentjes geven, de broertjes waren er niet beduidend beter in als het niet om flirten ging. Ze knikte onbewust bij die opmerking, trok een 'not bad'-face. Dat was goed om te weten, om redenen die verder nergens mee te maken hadden. Ofzo.
Ze dwaalde een beetje af in een poging rare gedachten van zich af te schudden en schrok toen ook op toen er ineens een telefoon op haar afvloog. 'Kijk uit joh!' riep ze, geschrokken. De telefoon landde op haar been en bleef gelukkig soort van hangen achter één van de rafelige randen van de gaten in haar broek. God bless fashion. Het was niet alsof Wren zelf zou proberen die telefoon op te vangen. Dáár was ze niet voor ingehuurd! Een fotootje maken, dat kon ze echter wel. 'Maar dan sta ik er niet op,' klaagde Wren. 'Ik zei toch dat je altijd minstens drie selfiesticks bij moest hebben,' voegde ze er klagerig aan toe, meer tegen zichzelf dan tegen de anderen. Maar ondanks het gemopper verplaatste zich toch door de kamer, beval de jongens een beetje naar links te bewegen zodat de lichtbron op de goede plek zou zitten en hield haar vinger op het knopje van de camera. 'Zeg allemaal JUMP ON THE BANDWAGON!' riep ze. Maakte haar het uit dat het een te lang woord was. 'En LACHEN!' KLIK KLIK KLIK, een paar flitsen en hopelijk zat er een mooie tussen. Wren liep gelijk naar het groepje toe om de foto's die ze gemaakt had te showen. 'Hopelijk zit er wat fatsoenlijks tussen,' zei Wren, terwijl ze het menu opende om de foto's te bestuderen. Wie weet kon je nog een leuke foto maken van al die hamsterkopjes hier.
Onderwerp: Re: The birth of a legend [JotBW] zo aug 14, 2016 2:40 pm
Conor
Turn your magic on, to me she'd say. Everything you want's a dream away. Under this pressure, under this weight. We are diamonds. Alive again.
”Dan stem ik voor Challen. Allie kninkt zo… vrouwelijk.” Conor gniffelde en kneep zijn ogen tot die typische geamuseerde spleetje. Terwijl nam hij het flesje bier aan en popte de kroon eraf aan het ijzeren stukje van zijn riem. Nadat hij het aan zijn lippen had gezet en hij een slokje genomen had, werd er naar zijn mutatie gevraagd. Zo kort en bondig als hij kon probeerde hij een antwoord te geven. Hij voelde hoe iedereen naar hem keek terwijl hij aan het woord was en semi verlegen krabde hij aan de achterkant van zijn hoofd. ”Drum je ook?” vroeg Allen -of was het Charlie- hem toen en Conor draaide zijn hoofd in de richting van de roodharige jongen. ’Alles wat je wil. Ik kan je beats bezorgen tot ze aan je oren uitkomen.’ beantwoorde hij de vraag met een grijnzende lach en luisterde naar de rest van iedereen zijn kwaliteiten.
”Dan is het nu officieel, Jump on the Bandwagon in the house!” Conor moest zacht lachen om het enthousiasme van Charlie dat haast aanstekelijk werkte. Hij dronk nog eens van zijn flesje, en zag toen hoe de gsm van Charlie doorheen de lucht vloog en gesaved werd door de broek van het blauwharige meisje. Conor had zijn adem ingehouden terwijl het ding mid-air vloog, en liet deze met een zuchtje weer los toen het toestel veilig en wel in de handen van het meisje zat. ”Dit moment moet de geschiedenis in, maak jij een foto, manager?” Bij die woorden kwam iedereen langzaam in beweging en schoven ze allemaal wat korter naar elkaar toe om op de foto te passen. Conor stond achteraan, op zijn tenen en had zijn arm om de schouder van Simon geslagen. ” 'Zeg allemaal JUMP ON THE BANDWAGON!'” Op zijn gezicht stond een veel te brede glimlach, en tussen zijn lippen mompelde hij ’Jum.. on the ..andwagon.’ door. Ja, het was zeker dat hij er weer fabulous zou opstaan. Toen Wren het toestel weer liet zakken, keek Conor opzij naar Simon en trok geamuseerd zijn wenkbrauwen op. ’Bende zotten hier.’ Hij liet zijn arm langzaam van zijn schouder afglijden en nam nog een slokje van zijn flesje bier. Terwijl deed hij een stap opzij om naar de foto’s te kunnen kijken die Wren gemaakt had. Bij de eerste trok hij zijn ogen al groot open. ’Oh jee..’ lachte hij zacht en deed weer een stap naar achteren. Hij vroeg zich af of zijn hoofd ooit wél fantsoenlijk op foto’s zou kunnen staan. Terwijl iedereen nog naar de foto stond te kijken dwaalde Conor af naar het drumtoestel. Hij zette zijn flesje op de grond, nam de drumstokken van het stoeltje en ging zitten. Zachtjes gniffelde hij, liet de stokken in zijn vingers draaien en sloeg geheel uit het niets het typische ‘badum tssss’ ritme aan. Toen iedereen verschrokken omkeek glimlachte hij met zijn tanden bloot. ’Wat zeggen we? Zijn we hier gekomen om muziek te maken of niet?’ Tweemaal haalde hij zijn wenkbrauwen op en keek iedereen uitdagend aan.
Oh en omdat een groepstopic snel chaotisch wordt lijkt het me handig als niemand zich gedwongen voelt om lange posts te maken, liever kort en krachtig dan te lang, toch? =D
![:]](/users/1517/23/33/60/smiles/992560175.png)