Listen to the words I sing {&Joshua}

Het was al weer een tijdje geleden dat de blonde meid de muzieklessen had gevolgd. Het was niet omdat ze niet naar de lessen toe wilde, of omdat ze de lessen niet leuk vond, maar omdat ze er de tijd niet voor gevonden had. Muziek was een extra keuzenvak die gewoon bij Dennimae op het rooster stond, maar omdat het de laatste twee uren van de dinsdag waren had ze ze de laatste weken overgeslagen. En ze kon de lessen missen, tenminste de paar die ze gemist had. De leraar had het, na haar uitleg van het gedoe met de volle maan van Storm, begrepen. De leraar was iemand waarmee Denni goed kon opschieten en de man gunde haar alles, was enorm blij met een getalenteerd persoon als haar in de groep. Hij had haar meerdere keren aangeboden om in één van de bands te spelen, zich er voor aan te melden, maar Dennimae had zijn aanbod telkens afgewezen. De bands waren haar te druk en tevens durfde ze niet voor andere mensen op te treden. Zelf zag de blonde meid haar talent niet in, wat haar docent een enorme zonde vond.

De les was tot zijn einde gekomen en Dennimae had geleerd hoe ze een liedje moest spelen op de piano. Haar klasje bestond uit drie andere studenten die net als zij nieuw waren bij het bespelen van de piano. De blonde meid bekeek hoe de andere leerlingen het klas verlieten, waarna ze aan de leraar vroeg of ze nog eventjes mocht blijven om wat meer met de piano te oefenen. De man vond het goed, glimlachte en knikte haar gedag. Het enige dat ze er voor terug moest doen was de spullen opbergen na afloop en aan de balie aangeven dat het lokaal nog open was. Geen enkel probleem, dus. Denni's lichte ogen volgde de man en zondra hij het lokaal uit was, draaide ze zich om op de kruk en liet ze haar vingers over de panelen van de piano glijden. Ze kon er vrij weinig van, speelde alleen de tonen die ze vandaag geleerd had. Haar blonde haren vielen over haar schouders terwijl haar hoofd ietwat gebogen was, haar blik geconcentreerd op de toetsen. Tijdens de les hadden ze het liedje er niet op gezongen. De leraar had haar gevraagd of Deni het had willen zingen, maar ook dat had de meid afgeslagen. 'Ik wil me eerst graag concentreren op de tonen.' Had ze geantwoord, maar eerlijk was ze gewoon te bang om haar stem te laten horen. Tot nu toe hadden alleen Devon en Storm de eer gehad om haar gezang te horen. En de muziek leraar, maar die telde ze even niet mee. "I've been roaming around,- alway looking down at all i see. Painted faces, fill the places I can't reach." Klonk er boven de tonen van de piano uit. Dennimae's stem vulde het lokaal zuiver terwijl ze zichzelf zo goed mogelijk probeerde te begeleiden met de piano. "You know that I could use somebody,- You know that I could use somebody. Some like you, and all you know, and how you speak,- Countless lovers under cover of the street. You know that I could use somebody,- you know that I could use somebody,- Someone like you." De meid ging zo op in het liedje, concentreerde zich zo op de goeie noten dat ze haar omgeving totaal vergeten was.

{& Joshua, stukje geïnspireerd door deze song: klik}

Muziek is iets waar je je gehele ziel in kan leggen, kwetsbaar kan zijn en sterk op hetzelfde moment. Het nam Dennimae altijd mee naar een plek waar ze veilig was, vertrouwd. Een plaats waar ze tot rust kon komen. Het was haar passie en ze zong altijd met liefde. Al vanaf kinds af aan zong ze slaapliedjes voor haar broertje en op momenten dat hij bang was. Maar verder had ze, op Devon en Storm na, haar zangstem altijd voor zichzelf gehouden. Ze was niet zoals Taylor, die voor een stadium vol mensen kon zingen. Werkelijk een prachtige show weggaf en de ruimte vulde met de helderheid van haar stem. Misschien was ze ook wel niet zo goed als Tay, ze zou zichzelf in iedergeval nooit met haar vergelijken. Of misschien onbewust toch wel, wat haar onzekerheid alleen maar voedde.

Duidelijk nog onwetend drukte haar vingers op de toetsen van de piano. Het stelde niks voor, klonk eigenlijk ook vrij weinig ergens naar maar vanwege haar stem kreeg het liedje toch een beetje vorm. En ookal kon haar pianowerk beter, je hoorde haar gevoel voor muziek tussen de toesten door. Geconcentreerd op de pianotoetsen en helemaal opgaand in het liedje, naar dat fijne plekje waar ze die rust kon vinden, had ze niet door gehad dat iemand vanuit de deurpost naar haar stond te luisteren. En net toen ze de laatste toets los liet, klonk een luid geklap achter haar. Dennimae schrok van het onverwachtte geluid en moest zichzelf aan de piano vast grijpen om niet van het krukje te vallen. Verschrik keek ze om, om de brede glimlach van de jongen te ontmoeten. Denni's ademhaling ging snel en ze moest duidelijk veel moeite doen om zichzelf te herstellen van de schrik en zijn plotse aanwezigheid. "Dat was werkelijk waar, spec-ta-cu-lair!" Zei de jongen terwijl hij het lokaal inliep. Zodra de deur in het slot viel bleef Denni een moment naar de dichte deur staren, voordat ze haar lichte ogen naar de jongen liet gaan. Meteen kreeg ze weer die verlegen, afstandelijke houding en eigenlijk beangstigde het haar ergens dat hij de deur sloot. Het was waarschijnlijk iets totaal nutteloos, maar de blonde meid maakte zich er ergens wel zorgen over. "Ehm," Begon ze, haar keel opeens erg droog. Ze slikte in de hoop haar stem weer wat terug te krijgen en het lukte haar om een glimlachje te laten zien. "Dankjewel." Zei ze zachtjes, duidelijk wat ongemakkelijk. De meid draaide haar lichaam iets, dat ze naar hem toe gericht zat. "Het pianowerk heb ik vandaag pas echt geleerd, dus dat is nog een beetje.. Ja, slecht." Niet goed wetend wat precies te zeggen of te moeten verwachten van deze situatie, begon ze maar over haar matige pianowerk.