There's no such thing as getting out of hand

De manier waarop ze de keuken in waren gekomen, en onopgemerkt ook nog, was voor hem alweer onbekend. De hele route naar en van de keuken leek hij nog maar deels te herinneren. Misschien kwam het omdat hij tijdens het lopen meer staarde naar de dingen om hem heen dan dat hij oplette waar hij zijn voeten neerzette. Dus toen Ivy plotseling een nieuwe fles drank in haar handen had, keek hij even verbaasd op, om haar vervolgens weer te volgen. Dronken Christophe was niet echt meer zo’n leidend mannetje, blijkbaar. Waar gingen ze nou weer heen? Zojuist had ze iets gezegd.. iets over.. Christophe fronste diep en begon te peinzen. Muziek ofzo? Ach ja, zoiets moest het wel zijn geweest. Waar Ivy dat ook wilde vinden in deze school. "Loop nou toch eens door, joch!" Nog altijd was de felheid niet uit zijn karakter verdwenen en bromde hij iets onverstaanbaars, zelfs voor zijn ogen oren, onder zijn adem door. Toen voelde hij opeens een grip om zijn arm en werd hij meegesleurd, half struikelend over zijn eigen voeten en wat er allemaal op de vloer kon liggen.
Deze nieuwe vaart bracht hen sneller naar de gewilde locatie en toen hij voor de deur stond (nou ja, hij had zijn arm als steun tegen de deurpost omdat hij niet meer zo zeker was of hij nog wel stil rechtop kon staan) herinnerde hij zich weer wat meer. Ah ja, het muzieklokaal. De logica. “Ik hoop dat hij open is.” antwoordde hij. Zijn eigen mutatie zou hier niet echt een voordeel mee kunnen hebben en hij twijfelde of Ivy iets anders erover zou kunnen zeggen. Hij nam een diepe hap lucht en plaatste zijn hand op de deurklink. Een blik vol spanning wierp hij achterom, alsof hij op het punt stond een gewapende kluis te openen en zijn leven kon verliezen. De deurklink duwde hij naar beneden en het gerustgevende klikje van een klink die uit zijn gleuf gleed deed hem zijn adem uitblazen. Thank god. Nog een anti climax zou hij niet kunnen hebben, zeg. “Nou… ladies first.” merkte hij op met een gebaar van zijn hand terwijl hij de deur voor haar openhield.

Wat voor een afgang zou het zijn geweest als hij op een gesloten deur was gestuit. Gelukkig zou de schaamte van die actie hem waarschijnlijk niet lang bijblijven, maar het was altijd een naar moment om mee te maken. Zodra Ivy binnen was besloot ze het licht aan te doen, wat hem een teken gaf snel achter haar naar binnen te stappen en de deur te sluiten. Te veel licht op de gang zou andere studenten wakker kunnen maken en er hoefde er maar eentje een verklikker te zijn en er stonden binnen drie minuten al leraren op de gang te wachten. Nadat hij de deur achter zich had gesloten zag hij dat ze het lokaal al aardig in was gelopen. "Oke! We hebben een bandnaam nodig." Een dwaze grijns verscheen op zijn gelaat en hij leunde wat tegen de deurpost met zijn rug, terwijl zijn ogen over de verschillende opgestelde instrumenten gingen. “Zolang mijn naam maar vooraan komt ben ik tevreden.” antwoordde hij, misschien niet al te serieus, maar wel doelend op een beetje irritatie bij Ivy. Ze was nu al een tijdje redelijk vrolijk en hij zou Christophe niet zijn als hij daar een stokje voor zou willen steken. "Wat speel jij?" Voor hem betekende dit wel dat hij nu wat dichter bij de instrumenten zou moeten komen en de veilige steun van de muur zou moeten verlaten. De eerste paar stappen die hij moest nemen waren wat onbetrouwbaar, maar het lokaal was gelukkig niet eindeloos groot. Bij de eerste de beste pianokruk liet hij zich weer neerzakken en legde zijn handen op de ivoren toetsen. “Deze.” antwoordde hij en speelde, voor zijn warrige hoofd, nog een aardige melodie. “En ik heb ooit wel gitaar gespeeld, maar gun mij het om te zitten.” lachte hij er nog bij. Om nu te gaan staan met een gitaar om zijn nek.. dat klonk niet zo aantrekkelijk voor hem. “Jij nog iets?”

"Niet alles draait om jou, Christophe," Zijn antwoord had nou net de reactie uitgelokt die hij had willen uitlokken met zijn woorden, dus verscheen er een uiterst zelfvoldane grijns op zijn gezicht. De wereld kwam langzaamaan weer in balans. “Niet liegen Ivy,” sprak hij zoetjes alsof hij tegen een kind aan het preken was. “echt alles draait om mij.” Als hij niet te dronken was geweest was hij van de deurpost weg gestapt en had hij een rondje om zijn as gedraaid, maar omdat hij zijn eigen evenwichtsorgaan niet vertrouwde nu, bleef hij nog maar even op zijn plek. Veel verder kwamen ze niet met die gewenste bandnaam, maar een band zonder naam had ook wel.. ‘iets’. Iets speciaals en gedurfd! Maar het was maar goed dat dit idee niet veel verder zou komen dan alleen vanavond, want Christophe zou Ivy al snel laten vallen omdat ze hem alleen maar tegenhield om zijn ‘fame’ te vinden. Of andersom, maar dat zou Christophe zichzelf nooit laten overkomen.
De opluchting was groot toen hij zijn achterwerk weer op iets kon laten zakken en niet hoefde te vertrouwen op zijn eigen benen. Om een beetje te laten zien dat zijn naam werkelijk waar vooraan verdiende te staan liet hij zijn vingers spreken op de toetsen. Geen opmerking, een stilte die hij opvatte als een compliment. "Ik speel alleeeeees!" Een wedervraag had hij gesteld om zijn medemuzikant of tegenstander wat beter te kunnen leren kennen. Sceptisch begon hij echter te fronzen toen ze alles in de ruimte aan begon te wijzen. Wat hij eigenlijk verwacht had? Misschien dat zou zijn begonnen met zingen of onhandig op een tamboerijn zou slaan, maar nu ze een viool van de muur haalde en er zo mee stond.. ja.. ergens kon het toch wel. “Echt alles?” vervolgde hij zijn sceptische aard toch weer. “Toe dan, speel eens iets voor me, ik wil dat je het bewijst ook.” No way, misschien was ze gewoon heel gedurfd en kon ze bluffen als de beste. Als Christophe er zin in zou hebben zou hij met haar elk instrument langsgaan om haar woorden te bewijzen of juist onderuit te halen.

Het was misschien de drank die ervoor zorgde dat ze de viool niet in een vloeiende beweging van de muur haalde, maar het konden zomaar ook zenuwen zijn, dat ze op het puntje stond om betrapt te worden op liegen, heterdaad betrapt. De drank werd neergezet, maar als Christophe op zou staan en het ding zo snel mogelijk zou pakken, zou hij geheid over zijn eigen voeten struikelen, dus bleef hij netjes op zijn kruk zitten. Vervolgens uitte hij zijn scepticisme natuurlijk, maar helaas leek ze er niet van te schrikken. De viool werd op het schouder gelegd en Christophe begon al zachtjes op zijn lip te bijten. Nee toch.. ze sprak toch zeker niet de waarheid? Ongeloof bleef een uitdrukking op zijn gezicht, zelfs toen ze begon te spelen. Zijn handen balden zich lichtjes tot vuisten, uit pure irritatie. Lang duurde haar uitvoering niet, het was maar goed ook, want die irritatie begon hem wel te vermoeien. De blik waarmee ze hem aankeek was echter iets waarvan hij zo omhoog had kunnen schiet. “Cool hoor.” murmelde hij en sloeg zijn armen wat sacherijnig over elkaar om vervolgens zijn blik te laten vallen op een grote trommel. “Wat wil je met een zielig viooltje bereiken, tho?”
Natuurlijk zou Christophe dit niet zomaar achterwege laten. Zijn vingers plaatste hij op de witte toetsen van de piano voor hem, terwijl hij weer oogcontact zocht met Ivy. Zijn lippen krulde hij weer wat in een glimlach, geen vriendelijk natuurlijk. “And if you don”t know, now you know..” begon hij te zingen voordat hij nog een noot in had gedrukt. Maar toen begon hij op de piano te spelen (x), terwijl hij het refrein van ‘Emperor’s New Clothes’ begon te zingen. Nog altijd had hij de trotste uitdrukking op zijn gelaat en wist hij het nog redelijk goed zonder foutjes te doorkomen. Bij de laatste noten leek zijn concentratie toch wel een beetje weggeëbd te zijn, aangezien hij het triomfante gevoel al in zijn borst had voelen opborrelen. Dus liet hij het volgen van de noten een beetje achterwege. “Oh, yeah..” zong hij nog als slot en sloot af met een veeg van zijn handen over alle toetsen van de piano. “Kijk.. zo doe je dat.” grijnsde hij vol zelfvertrouwen, iets waar hij nooit te weinig van had gehad. Zelfvoldaan klapte hij het balkje over de toetsen van de piano en leunde er met zijn elleboog op om vervolgens met zijn wang op zijn hand te rusten. Met zijn vingers tikte hij ritmisch op het zwart van de piano, wachtende op een reactie van Ivy. Oh wat hoopte hij toch op een mooie blik vanuit haar richting.

Natuurlijk vond ze het niet fijn om niet op haar wenken te worden gediend met complimentjes, maar ze zou heel wat uit de kast moeten trekken om zo iets uit zijn mond te horen komen. Misschien wel meer dan ze ooit zou kunnen leren. Ze kon wel meer dan dat saaie snaarinstrument. Serieus, alleen oude mensen (.. maar dan niet vampierachtigen of onsterfelijken) vonden een viool nog echt geweldig. Alles was veel vlotter nu. Terwijl zij haar instrument dan ook weer opborg, voor goed hopelijk, begon hij zijn ding te doen en zag hij haar toch sneller omdraaien dan hij had verwacht. Oh ja. "Dat was nog niets, iedereen kan dat," Soms kon Ivy wel leuke geintjes maken, dus lachte hij er ‘hartelijk’ om. Natuurlijk, iedereen, maar zij waagde zich niet achter de piano te plaatsen. “Klinkt een beetje alsof er iemand.. jaloers is?” grijnsde hij breed, terwijl hij met zijn wenkbrauwen bewoog. Ivy liet het echter niet bij het staan op een plek en begon door het lokaal te lopen. Op zoek naar talent waarschijnlijk. Haar volgende doelwit was een gitaar, eentje die elektrisch was. Christophe draaide zijn hoofd lichtjes om haar met een geamuseerde blik aan te kijken en die blik in zijn ogen werd speelsen toen ze de snaren aan probeerde te slaan. Een grinnik wist hij nog net in te houden, maar hij kon niet al aanvoelen wat voor een grote flop dit zou worden—
Plots begon ze toch echt serieus te spelen ook. Het klonk niet eens zo amateuristisch zoals ze net had gedaan. Shit. Het ene moment was die geamuseerde glans uit zijn ogen verdwenen en kwam hij snel overeind om zich een kwartslag te draaien. Verbazing gunde hij haar allang niet meer Nu begon ze hem ook nog na te doen, door te gaan zingen. Nee, nee! Ze deed hem gewoon na! Dat was alles behalve de bedoeling! Zong ze nou maar zo vals als een ekster.. Meteen besloot hij vuur met vuur te bestrijden en stapte, terwijl ze nog speelde, langs haar heen om een andere gitaar op te pakken. Toen ze eindelijk klaar was stak hij zijn tong kort naar haar uit. “Kon je niet met iets extra’s komen? Muziek spelen en alleen een beetje zingen? Ik ben wel vereerd dat ik je voorbeeld daarin mocht zijn.” wist hij dan nog zo plagerig mogelijk uit te brengen. Ze had hem zojuist drie minuten mogen ‘vermaken’. Toch wilde hij het een stapje hoger nemen. Het snoertje om zijn gitaar te versterken had hij gevonden en hij plugde het bij de versterker in. Zijn hand gleed over de snaren en het geluid wat zij net had voortgebracht zou zo overstemd worden door het geluid dat uit die doos kwam. Natuurlijk hield hij geen aandacht meer met de andere mensen in de school, in zijn hoofd was de deur, ongeveer zeven centimeter dik hout, genoeg barricade voor het geluid. “Laat mij het maar wat spannender maken.” Zijn gitaar sloeg hij aan met zijn vingers, aangezien hij zo snel geen plectrum had kunnen vinden. Het geluid trilde door het lokaal en hij keek Ivy met de meest triomfantelijke blik ooit aan. Vervolgens begon hij te spelen, snel en krachtig ook (x) (x). Natuurlijk ging hij weer zingen, zeker om ook nadruk te leggen op stukjes waarbij hij Ivy extra doordringend aankeek en haar openbaar uitdaagde. “ And this one might be a battle, might not turn out okay. You know you look so Seattle, but you feel so LA.” Oh wat had Christophe toch een plezier hierin en dat liet hij ook merken door op een van de meest dichtstbijzijnde tafels te gaan staan. Het snoertje aan zijn gitaar was nog net geen beperking. Het refrein schreeuwde hij met plezier mee om vervolgens aan het tweede couplet te beginnen. “ Like a moth getting trapped in the light by fixation.” grijnsde hij en stak zijn tong voor een tweede keer in een korte tijd naar haar uit. Zijn evenwicht bijna verliezende sprong hij weer van de tafel om vervolgens dichtbij haar in de buurt te gaan staan. Het snoertje trok hij uit zijn gitaar (voor een kort moment klaagde de versterker door een helse piep) en zachtjes fluisterde hij (de lyrics een beetje veranderd); “ And I love the way I hurt you.” Gevolgd door een hard gelach van Christophe’s kant.  “It’s irresistibleeeeee!” Natuurlijk had hij graag nog verder willen spelen, maar het moment dat hij zijn gitaar even stil liet vallen, schrok hij op van een luid geluid op de gang. Meteen liet hij het spelen achter zich en draaide zich geschokt op richting Ivy. Het had geklonken als voetstappen. Staffleden? Slik. Heel haastig deed hij de gitaar af en plaatste hem ‘zorgvuldig’ bij de andere, alsof hij  nooit verplaatst was. “Ehm.. misschien kunnen we beter gaan? Of een hele goede verstopplek vinden..” Het geluid had zeker in de buurt geklonken en het zou nog geen minuut duren voordat de wijzere mutanten door hadden dat het muzikale geluid inderdaad uit het muzieklokaal was gekomen.

Blij dat hij zichzelf haar voorbeeld noemde was ze helemaal niet en zijn woorden hadden hun doel blijkbaar weer getroffen. Nu kon hij met tevredenheid zijn plan weer uitvoeren, het vuurde hem aan beter te blijken dan zij. Terwijl hij zijn vingers over de snaren van het instrument liet gaan wierp hij zo nu en dan een blik op zijn gezelschap en het feit dat ze met de minuut bozer leek te worden gaf hem zo’n groot plezier. De gitaar deed ze af en Christophe vond dat wel een teken dat ze de strijd daarmee opgaf. De figuurlijke strijdbijl werd nu maar even veranderd in een gitaar, en deze werd begraven onder de andere instrumenten. Zelfs zonder oogcontact met haar wist hij met het grootste plezier verder te spelen. De teksten die hij zong wist hij zo nu en dan lekker af te buigen om haar nog meer toe te takelen. Op de tafel had hij een nog mooier uitzicht op haar, helemaal daar beneden. Bijna had hij het woord ‘kleintje’ over zijn lippen laten rollen, maar dan zou hij te afgeleid zijn. Dat deed een echte muzikant natuurlijk niet!
Toen moest het toch echt een keer gebeuren dat hun buren overlast kregen van het geluid. Christophe viel stil en keek Ivy met wijd opengesperde ogen aan. Voor een moment leek hij zelfs zijn hart te voelen kloppen in zijn keel (al was het waarschijnlijk meer de adrenaline die door zijn lichaam heen raasde). De gitaar kreeg zijn originele plekje dan wel niet terug, maar hij ging ook weer niet stuk door zijn haastige handelingen om hem terug te plaatsen. Hij stelde enkele dingen voor, ze konden vluchten (al was de kans dan tegen de staffleden zelf aan te lopen heel groot) of een verstopplekje zoeken in dit volle lokaal. Ivy begon tegen hem te sissen, maar Christophe bevond zich op het moment nog in een shock dus wist hij niets brutaals terug te roepen tegen haar. "Verstoppen is het eerste briljante idee van je deze avond wist je dat?" Het enige wat hij deed was zijn wenkbrauw iet wat optrekken. Nou.. hij had vast wel geweldige ideeën gehad vanavond, maar hij kon ze even niet meer herinneren. Maar ze waren er zeer waarschijnlijk wel! Ivy had blijkbaar al een plekje gevonden, een typisch teken van een angsthaas. Het eerst wat zij deden was altijd het zoeken naar mogelijke verstopplekjes zodat ze zich daar al bibberen konden verbergen als er echt gevaar dreigde. Nee zo wilde hij zichzelf nooit noemen! Eigenlijk zou hij hier wel durven blijven staan en.. maar de voetstappen werden met de seconde luider. Christophe zijn blik ging over de verschillende meubels in het lokaal maar in een piano verstoppen, daar had hij niet genoeg tijd voor. Helaas maar—hij draaide zich om en wurmde zich tussen Ivy in de kast, de deur werd zelfs nog voor hem opengehouden. Geen enkel moment liet hij onbenut en hij sloot de houten deuren, niet al te hard. Op het laatste moment had hij de deurklink iet wat zien bewegen of dat was zijn panische hoofd, die hem dat beeld voorschotelde. “Basicly geldt dit nog steeds als mijn idee.” murmelde hij zachtjes, terwijl hij zich wat meer naar de andere kant van de kast wurmde. Er was niet veel ruimte, maar hij wilde zeker niet tegen Ivy aangedrukt staan. Straks kreeg hij haar bacillen nog op zich, yuk! Het bleef een lange tijd stil, maar hij waagde het niet om de kastdeuren te openen. Dus richtte hij zijn blik opzij. “Normaal doe ik dit niet op de eerste date,” knipoogde hij naar haar, aangezien Christophe altijd wel een beetje van zijn soort humor in een situatie wilde gooien. Misschien zou Ivy wel de kast uit stormen en vervolgens een afleiding creëren waarbij hij vrijuit kon gaan. Wat een gedachten kon hij toch hebben.

Eenmaal goed verstopt, met de deuren dicht, verborgen in de kast haalde hij opgelucht adem en probeerde zichzelf weer wat rustig te maken. Niet dat hij bang was, maar de adrenaline die door zijn lijf heen was geschoten had hem toch wel redelijk opgefokt gekregen. Christophe probeerde zich zo goed mogelijk tegen de zijkant van de kast te duwen, zodat hij geen vieze Ivy bacillen over zich heen kreeg. Madame leek ook niet zo blij te zijn met zijn gezelschap, maar ze had het podverdrie zelf aangeboden! Maar ja, het was zijn idee geweest om te verstoppen, dus als er iemand door ruzie te kast uit moest komen, was zij het. Hier was ze natuurlijk totaal niet blij mee, dat was al te makkelijk te horen aan haar stem. “Oh dus nu is het ook al jouw kast?” vroeg hij fluisterend met een opgetrokken wenkbrauw. “Zie mij d’r maar eens uit te krijgen met je kippenarmpjes!” grijnsde hij met veels te veel plezier voor deze situatie. Hij was er zeker van dat hij zwaarder was dan zij en meisjes waren gewoon niet zo sterk. Ook zij vond het niet het beste idee om alles op alles te gooien en de stilte te inspecteren door de deuren open te doen. Dus ze was niet zo dom als ze eruit zag. (Oke nee, zo dacht hij ook weer niet over haar..)
"Ik vraag mij af of er überhaupt iemand is die met jou op een date wil gaan." Zijn opmerking viel niet goed bij haar en Christophe legde zijn hand ‘gepijnigd’ op de plek waar zijn hart moest zitten en vormde met zijn lippen het woordje ‘au’ zonder ook maar een geluid te maken. Ze was gewoon stikjaloers dat zij alleen maar weerwolven mormels kon krijgen. “Ik zou hetzelfde over jou willen zeggen, maar ik zal me maar eens volwassen gedragen.” snoof hij, maar zijn omhoog gekrulde mondhoeken lieten zien dat hij het allemaal niet serieus had genomen. “Tegenwoordig vinden al die meisjes vampieren echt heel sexy, wist je dat? I mean, ik zou binnen een minuut zo tien nummers kunnen krijgen als we niet op dit eiland zaten.” Ja, zo zeker van zijn zaak was Christophe wel.
“Dus.. ga jij maar als eerste kijken, want ik heb daar een te grote fanbase voor.” knipoogde hij en pokete haar op haar schouder. Die fles drank had ze wel stevig vast zeg. Was ze misschien bang dat ze zou vallen als ze die los zou laten? “Of ben je daar te bang voor?” Zachtjes bootste hij het geluid na van een kip, om haar des te meer uit te dagen. Al was hij dan ouder dan een eeuw, van binnen bleef hij toch een ontzettend groot kind.