The most important thing is to enjoy your life

Van uit haar slaapkamer raam keek ze naar buiten hoe leerlingen in groepjes bezig waren aan het genieten van de zonnige dag. Zij wilde ook graag naar buiten, maar er was iets in haar dat haar tegen hield. Een week geleden was er achter gekomen dat niet elk persoon aardig was, waardoor ze nu een gebroken pols had en veel pijn in haar rug. Mensen die zich af vroeg wat er met haar - een kind van tien jaar - was gebeurd had ze gezegd dat ze was gevallen van een van de pony’s die in de paarden stallen stonden. Maar dat was een leugen geweest. Ze was aangevallen. Aangevallen door een meisje met draken vleugels, waarbij ze alleen een gesprek mee wilde hebben. Het was niets voor Kylie om zomaar ruzie te maken. Beter nog ze maakte helemaal nooit ruzie. Elke keer als ze dan ook naar buiten keek dacht ze terug aan die ene dag. Anastasia, haar kamergenoot, had wel tegen haar gezegd dat het goed was voor haar om naar buiten te gaan anders kwam ze nooit over haar angst heen. Maar Kylie was er alleen maar koppig in geweest dat als ze te ver naar buiten ging ze niet op tijd naar binnen kon rennen zodat mensen haar konden beschermen van het enge meisje. Het was wel tot haar door gedrongen dat ze wel op het schoolplein kon gaan zitten. Het schoolplein bevond zich immers vlak bij de ingang, dus het zou kunnen.

Het koste Kylie alle moed die ze had om van haar vensterbank af te gaan en uit haar kamer te gaan. Met het roze gips dat ze om haar pols had keek ze zenuwachtig in het rond, terwijl ze door de gang heen liep. De laatste tijd had ze al wel last van heimwee gehad, maar nu wenste ze echt dat ze thuis was zonder een gevaarlijk eng meisje die hier ook rond zwierf. Kylie vond het maar niks om bang te zijn, maar ze moest zich er wel over heen zette. Ze wilde niet van een van die personen worden die altijd maar bang zou blijven en zich binnen op zou sluiten. Verwond of niet, ze moest zich er door heen zetten.
Op het school plein aangekomen was ze even versteld hoe rustig het eigenlijk was. Er waren hier en daar wel wat groepjes gemaakt, maar je kon nou ook niet echt zeggen dat het echt mega druk was. De felle zon die op haar gezicht scheen zorgde er voor dat ze een paar keer moest knipperen met haar ogen. Er kwam iemand naar haar toe gelopen en vroeg aan haar wat er was gebeurd. Ze had haar schouders op gehaald en zei dezelfde leugen die ze aan ieder ander persoon verteld had. “Ik ben gevallen van een pony,” sprak ze, waarna ze met een licht droevig gezicht weg liep van de persoon.

Het ene meisje dat in het gras zat had haar aandacht getrokken, maar Kylie zette nu haar twijfels bij elk persoon die ze alleen zag zitten. Sommige personen die in groepjes stonden had ze ook haar twijfels gezet, maar die stonden in groepjes. Ze verwachtte niet dat een groepje mensen haar zou gaan aanvallen of zo. Uiteindelijk werd al dat staan op het schoolplein ook maar saai en vermoeiend. Haar benen begonnen zich te bewegen richting het meisje in het gras. Kylie pakte haar gebroken pols vast om er voor te zorgen dat het roze gips niet te veel op viel. Toen ze dichterbij kwam had ze pas door dat het meisje aan tekenen was. Door het potlood dat over het kladblok heen ging ontspande de kleine meid al wat meer. Een klein zuchtje ontglipte haar mond, waarna ze plaats nam naast het meisje. “Ik stoor toch niet?” vroeg ze zachtjes aan het meisje die haar aan keek. Even keek Kylie ook naar haar, maar wendde toen haar gezicht af. Ze was bang dat er weer iets zou gebeuren waar ze spijt van zou gaan krijgen.