It's a mess right now

It's time for you to shine

In kleermakerszit en een grote stapelkookboeken bladerde Kylie door de recepten heen. Ze had zin om iets te maken. Een cake, een taart of heel lekker hartig gerecht zoals soep of biefstuk. Niet dat ze echt de beste kook skills had, omdat ze altijd alles liet vallen en een potje van maakte. Maar misschien was de keuken ook wel een soort mutant en zorgde de keuken er van zelf voor dat het gerecht er lekker en goed uit kwam. Voor dat ze natuurlijk met haar kookboek naar de keuken zou lopen moest ze toch wel eerst een recept uit kiezen. Ze had geen idee of er kookboeken in de keuken stonden, maar ze had nu al wel een hele stapel gevonden in de bibliotheek. Snel bladerde ze er door heen, want er stonden ook heel wat onzin dingetjes in over de geschiedenis van koks en kooklessen. Dat was gewoon veel te saai voor haar om door te lezen. Ze wilde een normaal simpel recept, waarvan ze het beslag uit de kom kon eten. Het beslag was echt het aller lekkerste dat er was en ook het aller leukste van wat er toen was bij het koken.

Kylie gooide het tweede boek op zij en pakte het volgende boek. “Het grote vegetarische kookboek” was de titel van het boek. Alleen al door het woord “vegetarische” liet ze het boek al weer neer ploffen bij de andere kookboeken die ze al had gelezen. Ze had nog drie kookboeken liggen, maar aan de grote en dikte te zien kreeg ze al een gezicht van ik-wil-niet-meer-zoeken. “Ovenschotels”, “De basis” en “Koken met Quinoa”. Die titels gaven al niet echt aan dat er wat lekkers in zou zitten. Voor al bij het laatste boek ze wist niet eens hoe ze Quinoa moest uitspreken!  
“Heb je kunnen vinden wat je zocht?” Vroeg de vrouw van de bibliotheek. Kylie keek met haar bruine ogen naar de vrouw en schudde haar hoofd. “Ik zoek iets wat vult en lekker is en beslag heeft wat ik kan opeten,” legde ze uit. Ze wees naar de boeken die rondom haar heen lagen. “In deze boeken is er gewoon niets in te vinden,” vervolgde ze met een hoorbaar zuchtje. Ook de vrouw zuchtte even en schudde teleurstellend haar hoofd. “Ik ruim dit wel voor je op, en misschien kun je in de keuken kijken daar staan er ook genoeg,” adviseerde de vrouw aan haar. Kylie stond wat onhandig op. Haar benen waren helemaal aan het slapen door al dat zitten op de grond, maar met een bedankend knikje liep ze weg uit de bibliotheek.

Haar rode krullende haartjes bouncte heen en weer wanneer ze overging naar haar vrolijke huppelen richting de keuken. Ze zag er al wel uit dat ze iets ging maken, omdat ze haar favoriete keukenschort had meegenomen met de koksmuts die er bij hoorde. Ze opende de deuren van de cafetaria die geheel leeg was. Het was ook wel vrij logisch, omdat ze tijdens lesuren van andere leerlingen ging koken. Het was soms wel een voordeel dat ze als klein meisje op tijd vrij was. Vandaag was ze ook rond een uur of twaalf vrij en kon nu doen wat ze wil. Toch was het haar wel opgevallen dat sommige leerlingen ook wel op tijd vrij waren, maar die waren blijkbaar niet de cafetaria in gegaan om iets te eten. Niet dat het Kylie wat boeide, want zij kon nu in alle rust iets lekkers gaan maken. Hopend dat het wel allemaal goed zou gaan en niets liet vallen.
Ze liep verder naar de keuken en bekeek de vele keuken apparaten dat er te vinden was. Na even rond te hebben gekeken kreeg ze al snel de kast met kookboeken te zien. Zelfverzekerd liep ze er op af en opende ze de eerste en de beste boek dat ze in haar handen kreeg. De eerste pagina die ze open sloeg was te zien hoe ze mini vruchten taartjes moest maken. Ja, dat was wat ze zocht. Een beslag dat ze kon opeten, iets dat vult en hartig is. Perfect gewoon.

Met het boek in haar handen legde ze die op het aanrecht. Het aanrecht was wel wat te hoog voor haar en pakte ze ook even een krukje om op te staan. Een leeg bier kratje was goed genoeg. Ze verzamelde alle ingrediënten die er voor nodig waren. Ze had het geluk dat alle ingrediënten te vinden waren en ze zo aan de slag kon gaan. Ook pakte ze gelijk een grote kom met de mixer. Ze las de eerste stappen van het recept en begon te mengen en te doen. Het mixen ging nog al moeilijk, omdat de kom de hele tijd uit haar handen glipte vanwege de boter die ze vast heeft moeten houden om die eerst in stukjes te snijden. Netjes volgde ze alle stappen en begon vervolgens aan de pudding die erbij hoorde. Er stond in dat het met een garde moest, maar als het aan Kylie lag dat deed ze dat ook gewoon met een mixer. Toch ging dat niet zo goed als ze verwacht had. Ze had de knop op de hoogste stand gezet, waarna ze vervolgens de kom goed vast moest houden. De kom glipte uit haar handen, waardoor al de pudding overal heen schoot door de draaiende mixer. Als reflex deed ze een stapje naar achteren, maar op een bier kratje staan en vervolgens een stapje naar achteren doen zorgde ervoor dat ze struikelde en viel. Terwijl ze mixer nog in haar handen had. De kom lag al op de grond en ja de pudding was letterlijk overal. Kylie viel op de grond en trok de mixer met haar mee die nog vast zat met de stekker in het stopcontact. De stekker schoot eruit gelukkig anders was zichzelf gaan mixen. Met een harde klap viel ze op de grond in de pudding en liet ze de mixer vallen. Gelijk schoten de tranen in haar ogen en begon ze te huilen van de rommel die ze had gemaakt en de pijn die ze had...

Schort \\ Recept

OPEN

It's time for you to shine

Het was niet dat ze het verwacht had om zolang bezig te zijn naar een recept die hartig en zoet was. Ze had zeker zes kookboeken door gezocht in de bibliotheek, maar niks kon ze vinden van wat ze precies zocht. De vrouw van de bibliotheek had haar door gestuurd naar de keuken waar ook kookboeken stonden. Ondanks dat Kylie bijna de moed had opgegeven om verder te zoeken had ze toch hoop dat ze iets kon vinden in de keuken zelf. Ze had anders ook niets voor niets het kook schort en de koksmuts op gedaan die ze van haar ouders had gekregen voor haar verjaardag. Ze wisten dat Kylie een meisje was die graag dingen maakte, ook al ging koken haar nooit zo goed af. Ze knoeide altijd veel te veel en hier en daar verbrandde er weer wat dingen. Nee, in koken was niet goed. Ondanks dat ze zich altijd goed aan het recept hield en er geen chemische ontploffingen plaats vonden of wat dan. Als het een tegen film was, dan ja dan vonden er ontploffingen plaats. Maar zo erg was ze nog net niet. Ze had wel altijd hulp nodig bij dingen, maar ze dacht dan ook dat er niks mis kon gaan in de keuken. Ze zat op een eiland vol mutanten, dus ja de keuken zal waarschijnlijk ook wel een mutanten keuken zijn. Er zou niks fout gaan, dat wist ze zeker.

Het recept dat ze had gevonden beschreef alles goed en duidelijk. Ze kreeg meer hoop dat het goed zou gaan en dat iedereen wilde proeven van haar zelf gemaakten mini vruchten taartjes. Ze had alles voor het recept klaar gezet en netjes haar handen gewassen om vervolgens aan het werk te gaan. Het eerste gedeelte van het recept ging haar al wel goed af, ondanks het glibberen van haar handen waar nog stukjes boter op zaten. Toch met wat handige tactieken ging het helemaal goed en had ze nog niet geknoeid. Kylie had er niet aan gedacht om haar handen te wassen om het boter er af te halen en was gewoon begonnen aan de pudding die in het recept beschreven werd. Bij de pudding was het beter om een garde te gebruiken, maar volgens haar kon het ook met de mixer die ze al vast had. Een mixer was gewoon ietsjes sneller.
Maar door haar glibberige handen glipte de kom uit haar handen en schoot de pudding overal heen. Dit was vooral door de draaiende mixer, maar de pudding die nog in kom zat viel op de grond waardoor de hele grond onder de pudding zat. Zelfs de muren en het plafond waren vol pudding. Zelf had ze uit reflex een stapje achteruit gedaan, waardoor het bier kratje onstabiel kwam te staan en er voor zorgde dat zij viel. Met een harde klap viel ze op de grond en trok de mixer met haar mee. Geluk trok ze de stekker er mee uit anders was het ongeluk een stuk erger geworden. Maar daar dacht ze niet aan. Ze had enorm veel pijn op haar kont en onderrug en ze voelde zich zo enorm schuldig dat ze alles zo vies had gemaakt. Ze had hulp moeten vragen, maar ja wat verwacht van een kleine meid. Zij dacht dat de keuken een keuken mutant was. En dat was iets waar ze het heel erg mis had.

Kylie lag in de pudding en de tranen rolde over haar wangen. Ze probeerde wat rechter op te zitten, maar ze had echt heel erg veel pijn. Haar hand greep naar haar rechter pols en ze begon nog harder te huilen. Ze vond hem er niet gebroken uit zien, maar ze had er wel last van. Hierdoor had ze ook niet door dat er iemand naar binnen was gelopen. “Meisje toch, wat heb je er een bende van gemaakt,” zei het meisje met de witte haren die binnen kwam lopen en voor haar neer hurkte. Het meisje moest even grinniken en zei:“Het zit zelfs op het plafond.” Het was bijna voor het eerst dat ze er niet echt om moest lachen, omdat de pijn die ze had wel wat erger was. Toch probeerde ze wel te stoppen met huilen, maar het was moeilijk door het feit dat de meid probeerde uit te leggen wat er gebeurde. “I..ik.. ik was bezig, en toen...” begon ze stotterend, door dat ze nog steeds lichtjes aan het huilen was. “Toen glipte de kom weg uit mijn handen… en toen viel ik..” zei ze. Het was allemaal zo snel gegaan van wat er gebeurde. Maar het was wel in het kort wat er gebeurde.

“Kom, ik help je met opruimen. Heb je je nog ergens pijn gedaan?” stelde het meisje spontaan voor, iets wat Kylie wel wat geruststelde. Ze wist zelf anders niet waar ze moest beginnen. “Mijn kont en mijn onderrug doen heel erg pijn en ik heb ook wel last van mijn pols,” zei ze, toen ze haar rechter pols voor uit zag zodat het meisje het kon zien. Misschien wist zij wat er aan de hand was, want volgens zijzelf zag het er niet gebroken uit. “Dank je dat je me wil helpen,” bedankte Kylie het meisje. “Ik weet alleen niet hoe we bij het plafond gaan komen...” zei ze. Ze probeerde te denken aan vrolijke dingen om haar huilen echt helemaal te stoppen. En de meid had het immers even kort over het plafond gehad waar de pudding ook terecht was gekomen. Sommige stukjes pudding drupte naar beneden, maar nog lang niet alles was er af. Kylie wil het in ieder geval niet nog een keer op een krukje staan of een andere verhoging. Ze was nu veel te bang om weer te vallen.

It's time for you to shine

Haar moeder had het altijd verboden om alleen te koken. Gewoon om dit soort ongelukken te voorkomen. Als ze nou gewoon het geluisterd, maar haar kinderlijk hoofdje had anders gedacht. Ze zat nu op een mutanten eiland, dus toch ook een mutanten keuken? Daar had ze zich sterk in vergist. Het was nu aan Kylie om alles op te ruimen. Normaal gesproken was haar moeder aanwezig tijdens het opruimen, maar nu… Poor child. Haar hoofdje was nog helemaal niet naar het plan van het opruimen gekomen, doordat ze veel te veel pijn had in haar kont, rug en pols. De schrik die ze had gekregen door de val zorgde er voor dat ze op de grond bleef zitten. De pudding die zich in haar haren bevond was zelfs niet iets waar ze aandacht. Voor een kind van tien jaar was vallen van een kratje een hele schrik dat niet zomaar verdween. Voor al niet nu ze nog alleen in de keuken bevond. Het kind wist niet waar ze moest beginnen als ze aan het opruimen toe was. Ze kon het allemaal achter laten en net doen of zij niet degene was die de hele keuken over hoop had gehaald, maar zo was ze niet op gegroeid. En sowieso zouden mensen wel weten dat zij het was geweest. Het rood harige meisje zat immers zelf onder de pudding.

De meid die binnen was gelopen en haar gehuil had gehoord had Kylie gezegd dat ze er een rommel van had gemaakt. De pudding zat immers over al. Toch kon het meisje er niet om lachen en had huilend verteld wat er was gebeurd. Het was niet wat de meid had gevraagd, maar er moest toch ergens in dat hoofdje zitten dat ze het wilde weten. Ze had wel gevraagd of ze pijn had en dat had ze dus wel. De meid pakte haar pols vast om te kijken wat er mis was. Dat was tenminste iets wat ze gemakkelijk kon laten zien. Op haar kont en rug zaten waarschijnlijk alleen maar wat blauwe plekken. In ieder geval ze hoopte dan dat het wel mee viel. Toen ze haar vingers wilde bewegen kwamen er wel wat steek van pijn haar pols in geschoten. “Ja, dat doet zeer,” bekende ze. Zelfs liet ze haar vingers een voor een bewegen. “Maar het meeste pijn is bij mijn duim,” zei ze, nadat ze er achter was gekomen wat er mis zou kunnen zijn. Behalve haar duim kon ze de andere vingers nog goed bewegen zonder dat te veel pijn kwam. Het bracht haar hoop dat het niet gebroken was, maar zekerheid voor alles. “Het is toch niet gebroken?” vroeg ze.

Ook bracht het haar hoop en dankbaarheid dat de meid haar wilde helpen. Ze had haar moeder ook altijd moeten helpen met de troep die ze had gemaakt in de keuken. Kylie en een keuken dat ging gewoon niet samen. Dat was nu dan ook wel gebleken. De meid grijnsde breed en zei:“Oh graag gedaan hoor, moet je zo maar zien hoe snel alles weer schoon is. Piece of cake.” Ja, dat wist ze ook wel met haar moeder. Twee uur was het kortste. Ze grinnikte en schudde haar hoofd. “Twee uur is mijn snelst met opruimen, maar toen hielp mijn moeder ook.” Het was wat informatie dat ze gaf aan de meid om haar er van te verzekeren dat ze wel vaker in de keuken stond en troep maakte. Het was alleen voor het eerst dat ze er ook echt pijn bij had gekregen. Ook was het voor het eerst dat er zoveel pudding op het plafond was. De vraag was hoe ze dat er af zouden krijgen zonder nog een keer te vallen. Ze wilde niet dat de meid ook pijn zou krijgen door haar onhandigheid. “We verzinnen vast wel wat.. Hoe heet je eigenlijk?” zei ze, toen ze weer op stond. Onzeker knikte en stelde zichzelf voor:“Ik ben Kylie, en jij?” Voorzichtig stond ook op en voelde ze even aan haar kont en rug. De bloem en grote pudding vlekken op haar schort vielen op de grond. Het spoor van de pudding was nog wel te zien, maar er zat geen grote klodder op. Met haar hand hield ze haar pijnlijke pols vast, terwijl ze naar de meid keek. “Wat wilde je maken?” vroeg de meid. Kylie liep naar het kookboek waar nog voor de helft te zien was wat ze wilde maken. “Mini vruchten taartjes, maarja… dat word hem niet meer,” zei ze al kijkend naar het kookboek waar alleen nog “mini vru jes” te zien was. De meid complimenteerde haar dat het lekker was en ze haalde even haar schoudertjes op. “Het had vast ook wel lekker gesmaken als ze klaar waren, maar ik ben het wel gewend dat ik nooit verder kom dan vieze keuken onder de pudding,” ze grinnikte kort, want het was ook best grappig. Toch vond ze het ook wel jammer dat ze nooit tot het eind resultaat kwam. “Vind jij bakken leuk?” vroeg ze met hoop in haar stem en haar glinsterende ogen. Wie weet zou zij haar wel willen helpen.

It's time for you to shine

Kylie was bezorgd dat ze een ernstige verwonding had opgelopen aangezien ze een pijnlijk gevoel kreeg als ze haar vingers beweeg. Het pijnlijke gevoel was te vergelijken met lichte pijnscheuten, maar haar pols zag er niet gebroken uit. Het deed alleen wel net zoveel pijn. Ze had het aan het meisje gevraagd of het gebroken was. Hopelijk was het niet gebroken, maar zo’n antwoord als ze had gegeven zonk de hoop wel een beetje naar beneden. Ze hield er niet van om naar een ziekenboeg te gaan. Ten eerste had ze een hekel aan dokters en dan had ze het nog niet eens over de geur die er altijd hing. Vaak liepen er dan mensen rond in witte jasjes en met buisjes en spuitjes en allerlei andere dingen. Een rilling liep over haar rug als ze er aan dacht dat ze daar straks langs moest. Ze stond er nou niet bepaald om te pompelen. Het liefst wilde ze dan ook even af wachten hoe het met haar pols zou gaan als ze er niet langs zou gaan. Met een bedroefd lipje keek ze het meisje aan. “Denk je echt dat het zo erg is?” vroeg ze, waarna ze weer naar haar pols keek. “Ik wil daar helemaal niet langs gaan.” Straks moest ze nog een spuitje hebben en dan was er zo’n lange naald. Nee, de ziekenboeg was niet een plek waar je Kylie snel zou vinden.

Pijn of niet er moest wel opgeruimd worden in de keuken. Ze had uitgelegd dat twee uur haar snelst was met opruimen van de puinzooi die ze had gemaakt en dat ze toen haar moeders hulp had. Ze voegde er niet aan toe dat haar moeder dan alsnog het meeste werk deed, omdat sommige plekken onbereikbaar waren voor de kleine meid. “Maar ik ben jouw moeder niet” Ging de meid tegen haar in. Aan de grijns en het gewiebel van de wenkbrauwen te zien had de meid een plan. Een plan waar hopelijk Kylie ook best wel veel aan hand. Afwachtend keek ze toe, terwijl ze zich zelf voor stelde en de meid op haar beurt. Cecilia was de naam van het meisje. “Maar een lange tijd geleden werd ik ook wel eens ‘Trickster’ genoemd. Want ik heb overal wel een handig trucje voor,” legde de meid uit, waardoor de kleine meid even moest giechelen. Een handig trucje voor het opruimen was nog zo gek nog niet. “Kijk maar,” zei ze, terwijl ze haar vingers strekte. Vol verwachting bleef Kylie kijken, terwijl Cecilia in haar vingers knipte en er een schoonmaak emmer en dweil voor haar neus verscheen. Ja, dat waren twee belangrijker onderdelen om te gebruiken tijdens het schoonmaken. De verwonde Kylie wilde al op staan om te helpen, waarna ze in eens op het aanrecht verscheen en de meid met open mond aan keek. “Jij deed net,” ze knipte zelf in haar vinger en vervolgde:“En toen kwam ik hier.” Ze sprak met volle verbazing en bleef de meid met bewondering aan kijken. “Jij bent echt geweldig,” complimenteerde ze haar.

Met grote geïnteresseerde bruine ogen bleef Kylie haar kijken, terwijl ze naar Cecilia bleef kijken. Elke keer wanneer zij met haar vingers knipte verdween er meer pudding. Stiekem was ze wel een beetje jaloers dat zij alleen zich zelf kon laten uitbarsten en iets kon doen met licht. Aan Cecilia’s mutatie zou ze tenminste nog wat aan hebben als ze weer eens wilde koken. Misschien zou ze ooit nog mini vruchten taartjes kunnen maken zonder te knoeien. “Hey hey, niet zo treuren. Je zult verstelt staan om hoeveel je weer kan met wat gips om je arm.” verzekerde de meid haar. Kylie betwijfelde dat, want ze wilde ten eerste geen gips om haar arm en ten tweede zou ze met gips niet veel mogen doen aangezien haar pols dan rust nodig had. Dus zweeg even, voordat ze verder ging en bekende dat ze nooit verder kwam dan een puinzooi in de keuken maken. Door Cecilia’s reactie moest ze wel even giechelen. “Ja, maar jij kon makkelijk praten met zo’n mutatie,” grinnikte ze kort. Kylie vond het wel even raar dat ze met een dweil over het aanrecht heen ging en niet gewoon met een doekje, maar ze begreep het na een tijdjes wel. Het ging een stuk sneller en het glom ook meer. Ze vroeg zich af ondanks dat Cecilia goed was in schoonmaken ook goed was in koken en het ook leuk vond om te doen, maar de reactie was veel anders dat ze had gehoopt. Even keek ze met een betreurd gezicht weg naar de grond. Dan moest ze straks maar iemand anders zoeken die wel met haar wilde koken. “Maar ik heb nu toch wel zin in die mini vrucht dingen van je. Misschien kunnen we ze zo samen maken?” Sprak Cecilia vervolgens, waarna Kylie haar weer aan keek met een vrolijk gezicht. “Zou je dat echt willen doen voor mij?” vroeg ze vrolijk. Ze zag het al helemaal voor zich dat alles automatisch gebeurde door dat Cecilia in haar vingers bleef knippen. Misschien waren de mini vruchten taartjes dan ook sneller klaar, misschien net zo snel als het schoonmaken was gebeurd iets wat volgens de meid geen probleem was. “Dus, eerst op naar je afspraak bij de dokter klungeltje,” grinnikte ze, nadat ze vaatwasser had dichtgedaan. Kylie werd van het aanrecht af getild, maar keek niet zo heel erg blij. “Cecilia,” Ze zweeg en bleef stil op de plek waar ze stond. “Ik hou niet van dokter...” Schuldig keek ze op zij en voelde haar wangetjes een beetje rood worden van schaamte.

It's time for you to shine

Om heel eerlijk te zijn wilde Kylie heel erg tegen Cecilia in gaan. Ze wilde helemaal niet naar de ziekenboeg met gemene en enge dokters die allemaal naalden hadden om haar te prikken. Nee, hoor daar hoefde ze niet heen. “Sorry girl” bekende ze, waarbij ze een klopje op haar schouder kreeg. Met een pruil lipje keek ze weg. Hier had ze niks aan, vond ze. “Er zit niks anders op, je kunt niet met een zere arm blijven rondlopen. Anders word het niet beter” legde ze uit. Ze wist dat de meid haar best deed om Kylie te overtuigen, maar soms kon ze zo koppig zijn. En dit was precies een van die momenten dat ze koppig was. Ze stak haar arm voor uit en zei:“Maar steekt geen bot uit. Het doet alleen pijn, maar dat gaat wel over.” Het was dus aan haar om de meid er van te overtuigen dat haar arm morgen weer helemaal beter was, zodat ze alles kon doen wat ze wilde. Het was alleen wel een stukje moeilijker, aangezien Cecilia helemaal overtuigd was dat ze wel langs de ziekenboeg moest.

Ondanks dat Kylie wel voet bij stuk wilde houden en nog zo koppig was als een geit. Kwam er al weer een glimlach op haar gezicht, toen Cecilia hele leuke trucjes deed met haar mutatie. Al snel complimenteerde de kleine redhead haar dat ze geweldig was. Als ze niet wist dat het de mutatie was van het meisje dan zou ze vol bewondering hebben gezegd dat het tovenarij is. Ook Cecilia was erg blij dat ze geweldig werd genoemd, maar dat is ook wel logisch aangezien Kylie alleen maar iets met een aurora kan doen. Ze wist alleen niet of ze echt veel kon doen als er eenmaal gips om haar arm heen zat. Waarschijnlijk zou ze niet eens kunnen shiften en dat maakte het voor haar alleen maar erger. “Oke oke daaar heb jij een punt. Kind, je weet niet eens half hoe verschrikkelijk lui ik ben door die mutatie” sprak ze met die grijns. Kylie had haar schouders opgehaald. “Het is beter dan de mijne. Ik kan alleen maar een aurora maken en een paar andere kleine dingetjes,” gaf ze toe. Ze wilde het shiften, de geladen deeltje die ze kon creeëren en de uitbarstingen even achter wegen laten. Daar voelde zij zich een stukje beter bij.

Alleen vertellen over haar mutatie was niet iets wat haar echt echt op zou vrolijker. Wat haar op zou vrolijken waren de mini fruit taartjes. Door Cecilia zonk de hoop wel een beetje naar haar schoenen toe, omdat de meid een hekel had aan bakken en koken. Al was het enige wat Kylie echt nog op zou vrolijken. De meid wilde het wel weer goed praten dat ze haar zou helpen met maken, maar stiekem had ze er nog wel even aangetwijfeld dus had ze nog iets gevraagd ter bevestiging. “Ja tuurlijk, piece of cake” sprak ze terwijl ze er een knipoog aan toe voegde en de laatste dingen schoon maakte. De glimlach die op haar gezicht stond vertelde genoeg dat ze er zin in had.

Kylie was al van het aanrecht af getild, toen ze Cecilia tegen hield om haar naam te zeggen. Het werd nu wel tijd dat ze ging bekennen dat ze bang was voor de dokter. “Ook niet als ik de dokter ben?” stelde ze voor, maar de kleine redhead zweeg en bleef staan waar ze stond. De meid kon toch helemaal niet haar dokter zijn dat was niet toegestaan. “En we kunnen natuurlijk niet lopen met jouw gebroken arm he? Nee. Daar heb ik een trucje voor.” Kylie keek op en deed haar hoofd licht schuin. Alweer een tucje... ? Ze voelde de hand van Cecilia haar handje vast pakken en ineens waren ze in de ziekenboeg ruimte. Met grote angstige ogen had ze naar de meid gekeken. Dit was precies de plek waar ze niet wilde zijn. “Lang geleden heb ik zelf een opleiding gedaan om dokter te worden” legde ze uit, maar Kylie schudde al haar hoofd. “Maar ik hou niet van dokters,“ zei ze opnieuw. Toch wilde ze ook niet alleen achter blijven dus liep ze nog wel mee tot ze een verpleegster tegen kwamen die hen tegen hield. De kleine meid had in de hand van Cecilia geknepen en achter haar gaan staan. Nu wenste toch wel dat ze haar knuffel Kareltje bij zich had. De meid had nog een aantal dingen gezegd, maar ze had er niet op gereageerd tot ze in de ruimte waren waar Kylie’s arm kon worden behandeld. “Mijn arm is niet gebroken, want er steekt geen bot uit,” herhaalde ze wat ze al eerder had gezegd. “Ik wil Kareltje, mijn apenknuffel, bij mij hebben,” zei ze onzeker. Ze keek de meid met smekende herten ogen en hoopte dat ze nog even snel heen en weer konden poefen voor haar knuffel.