Voor de verandering was Kylie op tijd naar bed gegaan. Normaal gesproken had ze de gewoonte om nog wat door de gangen te wandelen tot ze moe werd, maar nee nu niet. Niet dat ze moe was, maar ze was nog een kind van tien jaar. Zo nu en dan moest ze toch wel even de verantwoordelijkheid nemen om uit zichzelf op tijd naar bed te gaan. Het enige probleem was nu dat het heel erg warm was in de kamer en haar raam al helemaal open stond. Door de open raam kwamen er weer allemaal muggen binnen, waardoor ze verplicht was om diep onder haar deken te blijven liggen. Zo had het open raam ook vrij weinig nut. Langzamerhand werd ze er ook helemaal gek van, waardoor ze door de warmte niet meer kon slapen. Toch probeerde ze te gaan slapen, maar toen ze het harde gezoem van de mug vlakbij hoorde was het een beetje de druppel voor haar. Geïrriteerd sloeg ze de deken van haar af. Dit zal niet werken. Ze had frisse lucht nodig, zonder dat ze werd gestoord door vervelende muggen. Al zou het best vreemd zijn als een kind van 10 jaar zich buiten bestond, terwijl het bijna midden nacht was.
Ze pakte haar mobiel van het nachtkastje dat naast haar kussen lag en ging met het licht van haar mobiel de muur af. Ze vond er een, maar toen ze die dood wilde slaan vloog hij weg. “Dammit,” fluisterde ze. Ze hoopte niet dat ze te hard sloeg om haar kamergenoot wakker te maken. Toen ze verder af ging met haar telefoon, toen zag ze het. Van uit het hoekje van het plafond kwam er een grote vieze spin naar haar toe gelopen. Even was ze helemaal verstijfd en kon ze het bijna op het gillen zetten, maar ze moest hier gewoon weg voordat de spin haar ging op eten. Zo snel als ze kon klom ze van het stapelbed af en bleef ze staan. Nog steeds was ze met haar ogen gericht op de spin. Kylie deed nog een paar stappen naar achteren en stapte op het stapeltje kleren dat ze die dag had aangehad. Even twijfelde of ze eerst Anastasia zou wakker maken, omdat er een spin op haar bed liep of gewoon weg zou gaan uit de kamer. Ze was nu toch helemaal wakker. Misschien zou de spin weg zijn als ze weer terug zou zijn van buiten. Snel trok ze haar grijze hemdje aan met het rode vestje er over en haar simpele broek. Ze liet Anastasia dan wel achter op het bed waar de spin zich straks ook bevond, maar oké. Ze hoopte voor haar kamergenoot dat zij niet bang was voor spinnen, zoals Kylie was.
Mensen zouden opkijken dat er een kind van 10 jaar rond midden nacht buiten liep in haar eentje. En waarom? Enkel, omdat ze wat frisse lucht wilde. Ze had het licht van haar telefoon om haar over de paden van de tuin te leiden. Stiekem vond ze het best eng om zo in het donker te lopen met alleen het licht van haar telefoon, maar als ze nu een aurora zou creëren dan zou ze misschien nog mensen wakker maken door het felle licht. Als ze wat verder van het gebouw was dat ze dat dan zou doen, maar nu was het nog te vroeg. Het was kouder dan ze gedacht had, maar het zou voor even zijn tot ze zeker wist dat ze zou kunnen slapen. Als ze dan alsnog werd gepest door de muggen en/of de spin, dan zou ze bij Storm of Devon in bed kruipen. Die twee zouden het vast niet erg vinden dat ze dat zou doen. De sterren waren helder en sprankelde als duizend lichtjes. Ook de maan was mooi rond en ze bleef er even naar kijken. De ruimte gaf haar altijd een rustig gevoel. Voor al als de maan echt zo mooi vol was als hij nu was kon Kylie er echt heel lang naar kijken. In Colorado was de lucht vaak ook zo helder en dan bleef ze er naar kijken vanuit haar slaapkamer raam. Ze snapte nooit dat mensen haar waarschuwde als het volle maan was, want er was bij haar nooit iets slechts gebeurd als de maan vol was. Dus ze nam altijd aan dat het een fabeltje was. Ze bedacht zich even hoe mooi het zou zijn als er nu een aurora in de lucht was. Dat bracht haar op een idee en ze liep richting de playground. De plek waar ze Devon voor het eerst had gezien. Het was een plek die ze niet meer zou vergeten, omdat het voor haar een plek was die haar gelukkig liet voelen en waar ze op het gras kon liggen. Met de heldere lucht boven haar.
Aangekomen op de playground liet ze zonder enige twijfel een aurora verschijnen, terwijl ze plaats nam op het gras.. Het licht dat rond de volle maan danste maakte voor Kylie het plaatje compleet. Wat nou “voorzichtig zijn tijdens volle maan”? Tijdens de volle maan met de lucht geheel helder moest ze juist dit soort dingen doen. Het kleine briesje dat op kwam zette en takje hier en daar lieten kraken zorgde er niet voor dat ze uit haar concentratie kwam. Ze bleef kijken naar het dansende licht rond de maan. Eigenlijk was ze best trots op zichzelf dat ze zo’n mooie mutatie had. Natuurlijk zaten er ook wel min punten aan, maar he die hoefde niemand van haar te weten te komen als ze zich gedeisd hield. Een zuchtje verliet haar mond en ze keek even weg. Ze zag iets in de duisternis bewegen en voor even bleef ze daar naar kijken. Hopend dat het gewoon de wind was die wat takjes had laten kraken...
Cole’s gehele voorhoofd drupte van het zweet. De kleine jongen hoopte op iets van verkoeling terwijl hij zijn rug tegen het koele metaal van de verwarming duwde. Het hielp jammer genoeg niet veel, maar op deze plek was hij veilig. Jamie had hij niet op tijd meer weten te spreken dus had hij het heft in eigen handen genomen. Iets wat zou uitdraaien op wellicht de grootste fout van zijn leven als hij ooit nog zou kunnen terug kijken. De aanwezigheid van Dux was voelbaar, maar de wolf liet zich nog niet zien. Nee, die was te druk bezig met het zoeken naar een mogelijke uitweg uit zijn kamer. Hij had al het mogelijke geprobeerd om te zorgen dat hij niet kon ontsnappen. Dat was de reden waarom hij nu tegen de verwarming aangedrukt zat. Om zijn polsen en zijn middel had Cole metalen kettingen gedraaid en die had hij zo verbonden met de buizen van de verwarming in de hoop dat dat hem zo tegenhouden, dat het gewicht hem gewoon tegen de grond zou houden. Eigenlijk had hij het willen doen in de kelder, omdat hij daar het maanlicht al zeker niet zou zien. Het probleem was echter dat hij daar nog niet geweest was, en dat hij er dus ook werkelijk geen idee van had of er daar een of andere installatie was die hem mogelijk zou kunnen tegen houden. ” Dux gaat je niet het genoegen geven om veiligheid op te zoeken als hij zo dicht is bij vrijheid.” Woorden die constant door zijn hoofd waren gegaan, al vanaf het moment dat hij zich twee dagen geleden vast had geketend aan de verwarming. Storm zat in de danger room, hij zat veilig. Als je het al zo kon verwoorden. Toch was het briefje dat de jongen hem had geschreven hem zeker bij gebleven. Het was maar iets klein geweest, maar het betekende zoveel voor hem.
Geen idee hoe lang hij er al zat, het konden uren geweest zijn maar evengoed ook minuten. Vanaf de maan zijn hoogtepunt had bereikt veranderde er iets binnen in hem. Dux werd meteen wakker geschud en voor de tweede keer sinds hij op het eiland was verdween de geest van Cole helemaal. De jongen was helemaal verdrongen uit zijn lichaam, het was Dux die de opperhand had. De kracht die in hem ontketend was, was momenteel zo groot. Zijn ogen waren al veranderd naar een felle oranje kleur, maar daar bleef het ook bij. Alsof het een koud kunstje was trok Dux de metalen kettingen stuk. Ze waren kapot gesprongen en lagen nu over de kamer verspreid. Het duurde enkele seconden voor hij overeind kwam en de rest van de kettingen gewoon op de grond vielen, maar hij was vrij. Dux was klaar om op pad te gaan, om alles wat zich op zijn pad bevond te verslinden. Pijnscheuten zorgde ervoor dat hij door zijn knieën ging, dat hij zich helemaal leek op te krullen op de grond. Felle pijnen schoten door zijn gehele lichaam, een hels gekraak wat waarschijnlijk tot buiten te horen was vulde zijn kamer en binnen een mum van tijd stond het zwarte monster er.
Geen seconde langer had hij gewacht om naar buiten te gaan. Dux was uit het raam gesprongen en was meteen in de richting van het bos gegaan. De wolf zocht nog niet naar geuren, nee hij wilde gewoon zo snel mogelijk van de het schoolgebouw weg. Om de wereld te ontdekken op een geheel andere manier. Zijn zintuigen waren in actie geschoten, elke vogel die opvloog en bijna elk blaadje dat op de grond viel vulde zijn oren, hij kon de zee zelfs horen! Zijn massieve schaduw was nog amper zichtbaar voor het menselijke oog, zo snel was hij aan het rennen in de richting van de zee inmiddels. Tot een plotse geur bij hem binnen drong. Het was Lupos. Dux zijn oren schoten overeind en in een snelle beweging was hij al weer omgedraaid, terug door de bossen in de richting van het schoolgebouw. Hij moest en zou hem vinden, maakte niet uit wat hij op zijn weg vond. De drang om die wolf terug te pakken voor het verlies dat hij eerder had geleden was groot. Dux kon zijn bloed al bijna proeven op zijn tong. Dux stapte haast geruisloos door enkele struiken door en kwam zo uit bij de speeltuin. Haast meteen spotte hij haar. Alles en iedereen moest eraan. In zijn hoofd klonken de stemmen van zijn martelaars. De opdracht om haar af te maken gierde door zijn hoofd en Dux, hij ging er gewoon voor. Met opgetrokken lip liet hij een luide grom weerklinken. Dit was waarvoor hij gemaakt was, het gene wat de mensen wilde dat hij deed. In aanvalshouding bleef hij enkele meters van haar verwijderd staan, zijn borst ging fel op en neer. Elk zintuig was op haar gericht en hij was klaar om aan te vallen. ” Mocht er iets gebeuren denk er dan aan dat je dit niet alleen doet.”
Het was voor Kylie even vreemd als voor anderen aangezien ze nu buiten liep in het holst van de nacht. De maan die hoog aan de hemel stond verlichtte het pad voor haar waar ze liep. Het was allemaal de schuld van de spin die op haar bed was gaan lopen en muggen die haar hadden wakker gehouden. Als het aan haar hand gelegen dan lag ze diep te slapen, terwijl ze ver weg was in haar dromenland. De wereld waar ze boven op de hoogste wolken klom en leefde in haar eigen kasteel. De plek waar al haar dagdromen realiteit werden en ze nergens anders meer wilde zijn dan in die in die wereld. Alleen zou ze nu even moeten wachten tot ze die wereld zou kunnen betreden. Eerst zou ze nog moe moeten worden en genieten van de koele nacht die haar warme lichaampje liet afkoelen. Spinnen, muggen en warmte dat ging gewoon niet goed samen. Jammer genoeg had Anastasia overal door heen geslapen iets wat Kylie echt een hele prestatie vond.
Voor enkele seconden was ze blijven kijken naar de ronde maan en de sprankelende sterren er om heen. De heldere nachten die ze vaak had gezien in Colorado waren nog niks vergeleken met deze die ze nu zag. Hier vlogen geen vliegtuigen voorbij en dat zorgde er voor dat een vallende ster écht een vallende ster was en geen vliegtuig. Toch beweerde ze dat ze nacht nog mooier kon maken door een aurora er in te laten verschijnen. Echter wilde ze hiervoor wel op een plek zijn waar ze kon zitten en kon genieten van de nacht. Daarvoor was de speeltuin wel een geschikte plek. Ze had plaats genomen in het vochtige gras, waarna ze snel een aurora liet verschijnen die danste rond de maan. Terwijl ze naar de maan bleef kijken moest ze toch wel zachtjes giechelen. Het was een klein gesprek dat ze had gehad met haar moeder, toen ze haar in bed had gestopt. Elke nacht wanneer de volle maan aan de hemel stond moest ze van haar moeder uit kijken. De maan kon namelijk iets goeds en iets slechts betekenen. Eerst had Kylie in die onzin geloofd, net zo als ze geloofde in eenhoorns en elfjes. In haar kinder ogen bestonden eenhoorns en elfjes ook echt, maar ze geloofde niet dat de volle maan zou gevaarlijk was. En als de volle maan gevaarlijk was. wat was er precies zo gevaarlijks aan? Het was niet zo dat er ieder moment enge monsters uit de struiken zouden springen en haar aan zouden vallen. Nee, daar geloofde de kleine meid niet in. De enige persoon die gevaarlijk was op dit eiland was het meisje dat haar had aangevallen bij het prieeltje. Van die aanval had ze een gebroken pols aan over gehouden. Het roze gips zat er nog steeds over heen en ze hoopte dat het er wel snel van af mocht.
Al die tijd dat ze in het vochtige gras zat al kijken naar het dansende licht was het onderwerp over monsters tijdens de volle maan geheel uit haar gedachten verdwenen. De rust die in de lucht zweefde zorgde er voor dat ook zij rust kreeg in het hoofdje, waarna ze zachtjes zuchtte. Slechts een keer had ze weg gekeken van het licht richting de struiken. Ze had iets zien bewegen en had gedacht dat het gewoon een konijn was geweest. Maar naarmate ze het dichter bij zag komen begon haar hart iets harder te kloppen. Ze hield haar adem in bij het zien van de opgetrokken lip, waarna ze haar knieën optrok naar haar lichaam. De grom die ze hoorde zorgde er voor dat ze snel opstond, maar wel op de plek bleef staan waar ze stond. “Je moet uitkijken voor de monsters van de volle maan” hoorde ze haar moeders stem door hoofd heen gaan. Was dit een monster van een volle maan? Het leek eerder op een zwarte grote wolf. Maar wel een gevaarlijk grote zwarte wolf. De naam Lupos schoot een keer door haar hoofd, maar ze geloofde niet dat dit Storm kon zijn. In haar hoofd had ze Lupos sowieso wat groter ingebeeld. Kylie slikte de brok in haar keel weg en ze zette een stapje naar achteren. Even keek ze naar de aurora die ze wat meer boven de wolfachtig beest. De aanvalshouding die hij had aangenomen stond haar nou niet bepaald aan. Maar als ze echt niet geloofde dat er monster van de volle maan bestonden dan zou dit beest ook geen monster zijn. In haar hoofd zocht ze naar de mensen die ze had leren kennen en die haar dingen hadden verteld over zijn/haar mutatie. Toen ze die ene persoon had gevonden die haar had verteld dat hij ook een weerwolf was ontspande ze zich wat meer. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht en zachtjes giechelde ze. “Cole?” sprak ze. “Je hebt me laten schrikken weet je dat wel?” vroeg ze aan hem. Cole zou haar geen pijn doen. Dit zou op z’n minst een grapje moeten zijn en daar twijfelde ze dan ook niet aan.
Als hij de volgende dag zou halen zou het zeker geen verassing voor Cole zijn dat hij werkelijk aan zijn kettingen ontsnapt was. Dux was te sterk geweest net zoals Storm had gezegd, het maakte al niet uit dat hij zichzelf ondervoed had, hoe sterk Dux nu was geworden was hij nooit geweest door het toedoen van die mannen. Nee, nu ging het om pure kracht. Het viel niet anders te verwoorden. De wolf was compleet losgeslagen. Al het werk wat die mannen teweeg hadden gebracht toen hij vast zat, had zijn vruchten afgeworpen. Wat er nu in het lichaam van de wolf omging was zo veel keer sterker als toen. En Dux, die was kwaad. Kwaad omdat hij de vrijheid niet eerder had gekregen, kwaad omdat hij er op uit was om Lupos een kopje kleiner te maken. Maar hij was vooral kwaad op Cole, omdat hij hem zijn vrijheid niet had gegund op deze manier. Heel die combinatie was niet goed, niet voor Cole, en al zeker niet voor de mensen die hij mogelijk kon tegenkomen op zijn pad naar Lupos. Al zou er op dit tijdstip niet zo heel veel volk buiten zijn, iets wat Cole zeker hoopte al wist hij dat die kans ook vrij klein kon zijn. Er zou altijd wel iemand buiten zijn, en die iemand zou deze avond misschien niet meet terug keren naar zijn kamer.
Maar toen was die geur gekomen, en had de wolf een pad gevonden naar de speeltuin en voor hij het wist stond hij oog in oog met een nieuwe prooi. Hij kon horen hoe haar hartslag de hoogte in ging puur door angst, wat hem dan weer voedde. Geen moment verloor hij haar uit het oog. Toen ze op was gestaan hij een dreigende stap vooruit gedaan. Het meisje moest zeker geen onverwachte bewegingen gaan maken nu, want dan was ze eraan. Ze zou er zowiezo al aan zijn voor de moeite dat stond vast. Dux was een losgeslagen projectiel op dit moment, Cole kon geen invloed krijgen op zijn andere kant en dat zou hem heel duur te staan komen. Dux kende het meisje niet, zoals de jongen haar kende. Voor haar zou dit het einde betekenen als ze zich niet uit de voeten maakte, maar het zou ook haar einde betekenen als ze begon te rennen. Dux zou haar in no time hebben ingehaald, en zou haar dan genadeloos aan stukken rijten.
Voor een seconden was er een lichte verwarring in zijn hoofd toen het meisje hem bij de naam Cole noemde. Cole reageerde echter niet, puur omdat Dux zijn aanwezigheid momenteel zo groot was. Er was geen plek voor twee geesten in zijn lichaam, en met de volle maan had Dux gewoon de overhand. Er zou niets door kunnen komen, dus wat Kylie zei hield helemaal niets uit. Sterker nog, het maakte hem alleen maar kwader. Nog een grom volgde, luider. Door het licht dat plots was verschenen werd het zichtbaar hoe groot hij wel niet was in vergelijking met haar. Zijn spieren blonken door de hitte die hij uitstootte. De zwarte wolf boog iets meer door zijn voorpoten, liet zo uitschijnen dat hij ging aanvallen. Dat gebeurde dan ook. In een snel tempo rende hij op haar af, en knalde haar zo stevig met zijn hoofd aan de kant waardoor ze zeker op de grond zou belanden. Meteen draaide hij zich om en ging hij over haar gebogen staan. Zijn kop gelijk met haar hoofd. Een rode waas voor zijn ogen, een hap zou haar afmaken. Maar dat was Dux niet, nee hij speelde liever met zijn prooi.
Het geluk stond vanavond aan haar kant. In ieder geval dat was het gevoel dat ze had. Een aantal weken terug had het geluk ook al niet aan haar kant gestaan en om wat voor reden? Gelukkig was het zo laat dat iedereen lag te slapen en niemand haar iets aan kon doen. Ze was best wel schrikachtig geworden en een beetje onzeker, maar als ze eenmaal werd afgeleid stroomde dat gevoel helemaal weg. Het was de maan die haar afleidde en het mannetje óp de maan die haar het gevoel gaf dat het geluk aan haar kant stond. Na wat frisse lucht te hebben gehad zou ze straks lekker kunnen slapen en haar eigen bedje of in het best van Storm, Devon of Dennimae. Ze moest nog even kijken of ze Anastasia zou moeten wakker maken voor de spin die in haar bed zat. Al zou ze dan alleen maar angst uitzaaien. Waar haar keuze ook zal eindigen zal zou morgen ochtend wakker worden in een bedje met een wollige deken en de zon schijnend op haar gezicht. Dat was waar ze op hoopte en dat was waar het mannetje op de maan haar zou verzekeren. Het mannetje op de maan was een veel beter verhaal dan het verhaal van de monster van de volle maan. De maan werd immers bewoond door een mannetje. En het mannetje op de maan was een man die lief en aardig was en haar geluk gaf, dus niet bepaald een persoon die ervoor zorgde dat er monster wakker werden.
Dat was wat ze had gedacht tot ze de grote zwarte wolf zag en naar haar gromde met een opgetrokken lip. Ze was snel opgestaan, terwijl haar hart al sneller begon te kloppen. Dit was toch niet? Dit was geen monster van de volle maan, toch? Terwijl de wolf dichterbij kwam was zij stapjes naar achteren begonnen te zetten. Was dit de grote zwarte wolf waar Storm haar voor gewaarschuwd had? Nee, dat dacht ze niet. Maar die gedachten bleef nog wel in haar hoofd hangen, terwijl ze verder zocht. Er was angst in haar bruine hertenogen te zien, maar Kylie gaf niet op. Zeker niet, toen ze er een helder moment in haar hoofd schoot. Cole was ook een weerwolf dat had hij haar verteld. De angst die eerder was gezien was verdwenen en er was vreugde voor in de plaats gekomen. Ze had kort gegiecheld en de wolf aangesproken met Cole. Ze zag het als een grapje, net zoals ze meeste dingen als een grapje zag. Ze had nog een keer gegiecheld door een luide grom die hij liet horen. “Doe toch niet zo raar, jij mallerd,” zei ze een beetje lachend. Om wat meer vrolijkheid te laten verschijnen in het -nog al kwade uitziende- wolven houding liet ze de aurora dichter bij komen precies boven Cole. Hij zag er een stuk groter uit dan ze hem normaal gesproken kende als kind, maar ze vond het ook wel iets hebben.
Haar ogen stonden gericht geweest op het dansende licht boven de wolf, waardoor Kylie geen seconde de tijd had gehad om de aanval te kunnen ontwijken. Cole was op haar af komen rennen en met zijn kop haar op de grond had geduwd. Met verschrikte ogen keek ze hem aan en schudde ze haar hoofd. “Waarom deed je dat?” zei ze beledigend. Hij stond half over haar heen gebogen en Kylie kon haar spiegelbeeld zien in zijn rode ogen. Ze zag niets in zijn ogen dat ze kon herkennen dat het Cole was of was geweest. Haar hart klopte in haar keel en haar gezicht stond gespannen. Ze moest hier weg. Ze wilde niet nog eens in een gevecht raken, waardoor ze verder gewond zou raken dan de gebroken pols die ze al had. Gemakkelijk liet ze de aurora die eerder boven Cole - of hoe ze de wolf nu moest noemen - had geschenen verdwijnen en snel weer laten verschijnen. Dit keer bevond de aurora zich tussen Kylie en de wolven kop in. Ze had haar ogen op tijd dicht gedaan voor het felle licht, waardoor ze een kans te kunnen ontsnappen. Ze schoot onder de wolf vandaan en stond op, waarna ze rende naar het schoolgebouw. Ze wist niet of het nu een goede keuze was geweest om de wolf te leiden naar het schoolgebouw, maar het was in ieder geval wel een plek waar ze haar broers kon vinden.
Cole was verderweg dan hij ooit was. Vat krijgen op Dux zat er helemaal niet in. Het brak hem vanbinnen dat Dux het ook maar waagde om Kylie aan te vallen. Waarom hadden de kettingen hem niet vast gehouden? Waarom was net zij op zijn pad gekomen? Logisch was het zeker niet. Maar hij kon niet anders dan toe kijken. Toe kijken hoe zijn maatje misschien wel niet om het leven zou worden gebracht door die gevreesde andere kant van hem. Storm zou hem nooit vergeven dat stond vast. Maar Dux trok zich er niets van aan, het kon hem gestolen worden wie dit meisje was en waarom ze hem bleef uitdagen. Zij was degene die zijn pad versperde om Lupos te grazen te nemen. Van zodra zij was beginnen lachen was er iets gevaarlijks bij Dux boven gekomen. Zijn ogen stonden gevaarlijker dan ooit, en het meisje was haar eigen zeker niet aan het helpen door hem dan nog eens uit te lachen. De zwarte wolf had haar gewaarschuwd met een felle grom, maar nog steeds bleef ze staan waar ze stond. Ze maakte helemaal geen aanstalte om aan de kant te gaan. Dat was dan ook de druppel voor hem. Dux had zjn waarschuwing gegeven als zij niet wilde luisteren, dan lag het allemaal geheel aan haar.
Met een goed geplaatste beweging had hij haar met een simpele kopstoot op de grond gekregen en stond hij nu half over haar heen gebogen. Hij kon haar bloed al bijna proeven. Hoe haar hartslag de hoogte in schoot voedde Dux. Cole schreeuwde het uit, probeerde zich een weg naar boven te vechten, probeerde Dux en zijn kwaadheid tegen te houden en weer weg te stoppen, maar zowel de invloed van de volle maan als de invloed van de woede die door zijn lichaam raasde hielden de kleine jongen tegen om door te breken. Dux wilde aanvallen, hij ontblootte zijn tanden klaar om haar bloed te proeven en haar voor dood achter te laten. Het licht dat eerst op hem schijnde was voor heel kort verdwenen, de wolf had het opgepikt maar hij had er niets mee gedaan. Te druk bezig met zijn prooi. Dux had nooit kunnen zien aankomen wat er dan gebeurde. Zodra hij voor een tweede keer in de aanval ging en wilde happen verscheen er zo’n fel licht. Het viel niet eens te beschrijven maar hij raakte er helemaal van slag van, zijn aanval mislukte totaal en hij dook letterlijk met zijn snuit tegen de grond. Waarschijnlijk vlak naast het meisje. Alles was zwart geworden voor zijn ogen, alsof iemand het licht gewoon had uitgedaan. Compleet verward door de situatie nam hij onbewust wat meer afstand van Kylie en blafte enkele keren in het rond, ergens hopend dat zijn zicht zo zou terugkeren. Maar dat deed het natuurlijk niet. Kort richtte hij zijn blik op de hemel, ook al zag hij niks, en liet een luide huil weerklinken met als boodschap dat hij nog niet klaar was. Iets wat andere weerwolven misschien nog konden oppikken, al was dat ook zijn bedoeling.
Van zodra het was doorgedrongen dat hij zijn zicht niet van de ene op de andere moment zou terugkrijgen, bleef hij stilstaan. De zwarte wolf nam de omgeving in zich op, hij focuste zich op elk geluidje en op elke geur die binnen kwam. Minuten gingen voorbij, maar voor hem leken het uren. Zijn ogen hadden een lichte blauwe kleur gekregen gemengd met hier en daar nog wat rode spikkels, iets wat te wijten was aan zijn tijdelijke blindheid. Toch pikte hij het spoor van zijn prooi weer op, al was het een geheel andere geur die hij ook plots op ving. Een geur die hij had ingeprent, de geur van zijn vijand. De eerste passen liepen wat stroef, tot het tot hem doordrong dat hij al in een soortgelijke situatie was geweest. Een van zijn allereerste keren dat hij uit zijn hok mocht nadat hij was gevangen genomen. Toen hadden ze hem nog los gelaten in een bos, het licht was zo verblindend geweest voor hem dat hij het puur op zijn zintuigen moest doen. Iets wat hij nu dus ook moest doen. Het was overleven, overleven tot op het punt wanneer hij oog in oog zou komen te staan met Lupos. Steeds sneller rende hij over het terrein in de richting van het schoolgebouw. Kylie was hij ergens al helemaal vergeten. Een andere woede was opgeborreld, een woede gericht naar degene die hem had verslagen. Als een zwarte schim rende hij over het schoolplein, zoekend naar een weg naar binnen. Een plek waar hij als het ware nog meer schade zou kunnen aanrichten.
Het was standaard voor een kind van tien jaar dat het nog geloofde in sprookjes en in monster in de kast of onder het bed. Ze had met haar eigen ogen een eenhoorn gezien, dus haar geloof in de magische wezens was nog groter geworden dan het al was geweest voordat ze naar het eiland was gekomen. Maar ze had nooit verwacht dat er monster van de volle maan bestonden. Al was er altijd wel een gedeelte in haar geweest dat er wel een beetje zwak voor had en dat ze soms wel twee keer achterom keek om te kijken of ze achtervolg werd. Kylie had alleen nooit verwacht dat Cole een van die monster was die haar ook werkelijk ging aanvallen. Sinds ze door had gehad dat hij het was die grommend naar haar toe was gelopen had eerst gedacht dat hij een grapje met haar uit haalde. Ze had het mis. In zijn rode ogen zag ze niks terug van wat Cole was geweest. Het lieve jongetje dat ze had leren kennen bij de honden kennel, toen ze al honden los had gelaten. Ze was nog dat ze had gedacht dat hij haar had gevonden doordat een van de hondjes had gepoept. Voor even had dat een glimlach op haar gezicht laten toveren, maar het was nu geen tijd om terug te denken aan de leuke tijden als ze zelf op de vlucht was voor hem. Ze was op de vlucht voor Cole of wat er van hem over was…
Kylie rende zo snel als ze kon met haar kleine beentjes. De ballerina’s die ze aan had zorgde er voor dat ze voorzichtig moest zijn met rennen anders zou ze straks nog een schoentje verliezen en dat zou Cole de kans geven om haar te zoeken. Nee, dat was dus niet bedoeling. Als het wel de bedoeling was dan had ze net zo goed blijven tot ze gewond zou raken of iets. Over het pad waar ze ook gekomen was rende ze door tot ze bij het schoolplein was. Ze keek achterom bij het horen van een luide huil dat haar deed schrikken. Kylie stond te trillen op haar benen en struikelde bijna over haar eigen voeten, toen ze richting de deur wilde rennen. Ze was bang voor wat er zou gebeuren met haar of andere mensen als Cole de weg hier naar toe was. Met andere woorden voelde ze een soort verantwoordelijkheid dat ze dat tegen zou gaan. Ze had de deur al open gedaan en deed hem vervolgens met een harde klap dicht. Van uit een klein raampje in de muur naast de deur bleef ze naar buiten spieken of ze de grote wolf als zag naderen. Zelfs de spin in haar bed vond ze nog veel fijner dan de angst die haar lichaam vulde als dank aan haar vriendje.
Daar. Daar zag ze iets. Een grote zwarte schim rennend over het school plein. Zonder te twijfelen kon ze als raden dat het Cole was die naar een weg naar binnen aan het zoeken was. Ze moest het tegen houden. Ze raapte al haar moed bij elkaar en deed de deur zachtjes open, waarna ze naar buiten stapte. Stiekem hoopte ze dat hij haar nog niet had opgemerkt, maar ze had geen idee tot waar hij nu in staat was. Zo zachtjes als ze kon sloop ze naar de fontein. Het zou haar niks verbazen dat dat nog niet zacht genoeg was de wolf. Met haar kleine handjes liet ze opnieuw een aurora verschijnen, maar nu zaten er elektrisch geladen bolletjes in vermengt. Het kon geen kwaad dat ze de aurora met elektrische bolletjes als bescherming liet dienen. Als Cole haar zonet nog niet had opgemerkt dan had hij dat nu wel. Kylie hield haar adem in, toen ze vanachter de fontein kwam oog in oog met de wolf. “Cole!” riep ze. Kylie probeerde zo krachtig mogelijk te klinken, maar daar faalde ze heel erg in. Haar stem was gevuld met angst en grote zorgen. Zorgen om Cole, nog niet eens zo zeer om zichzelf. In haar handjes waren er meerder elektrische bolletjes ontstaan en het dansende licht danste om haar heen wat haar in de spotlight zette. “Waarom doe je zo gemeen, Cole?” vroeg ze. De vraag die haar al een tijdje door het hoofd heen ging rolde nu over haar lippen. Waar was de Cole die ze had leren kennen?
Dux haatte het om zonder zijn zicht verder te moeten. Maar de wolf werd gedreven door een pure razernij die geen ophouden kende. Hij moest en zou binnen raken in de school om Lupos te vinden en af te maken. Op het schooplein bleef hij enkele seconden staan, liet de omgeving letterlijk tot zich komen. Elk geluidje, elke geur, alles was nu versterkt omdat zijn zicht was afgenomen. Het leek voor hem wel alsof de maan nu nog meer invloed leek te hebben op de wolf. Alle instincten in Dux lichaam werden aangevoerd door een grote en dat was woede, woede tgenover Lupos. Kylie was hij helemaal vergeten vanaf hij de geur van de andere wolf te pakken had gekregen. Misschien maar goed ook, dan kon het meisje nu mensen gaan waarschuwen. Docenten dan liefst, al was dat iets waar Dux niet aandacht maar Cole nog wel. Al wist hij nog steeds geen grip te krijgen op de weerwolf, hoe graag hij ook wilde. Elke keer als hij een doorbraak had kwam er weer wat nieuws, zoals nu die geur van Lupos. Bijna had hij tot Dux weten doordringen om zich terug te keren naar het bos. Maar die moeite was tevergeefs geweest.
Van zodra hij weer in beweging was gekomen had hij de deur om naar binnen te gaan horen open gaan. Het was misschien zo zacht mogelijk, maar momenteel ontging er niets aan Dux. Kylie’s geur had hij ook weer opgepikt, wat betekende dat het meisje hier nog steeds rond hing. Een hele domme keuze. Ze had beter wel kunnen gaan, zeker nu. Dux stapte voorwaart, merkte een schim op doordat deze zo fel was verlicht, anders had hij het nooit gezien. De wolf nam enkel en alleen de contouren van het meisje waar, maar dat was al meer als genoeg om toe te slaan als hij het nodig achtte. Het gevaar zag hij niet eens, kon hij ook onmogelijk zien en hij zou zelfs als hij het zag niet weten wat het zou kunnen betekenen voor hem. Weer klonk die naam. Cole? Al trad er nu geen verwaaring op in de blik van Dux. Nee, zijn gehele houding werd als het ware nog aanvallender naar haar toe. Zij was het enige wat hem er momenteel van weerhield om binnen op zoek te gaan. Een klein oponthoud dat hij snel zou laten verdwijnen. De woorden passeerden hem, maar drongen niet door in Dux geest. Waarom zou het ook. Het enige wat Dux aan deze stem en geur linkte was een verschrikkelijk irritant schepsel dat hem niet liet verder gaan. Een schepsel dat opgeruimd moest worden! De oren van de wolf draaide zich naar haar toen ze verder praatte, al was het meer om in te schatten hoe veel afstand er tussen hen in zat. Minstens 2 meter. Achter haar stond de fontein. De wolf had zich dichter tegen de grond aangedrukt, zodat hij de afstand makkelijk kon overbruggen tijdens zijn aanval. Stevig zette hij zich af met zijn achterpoten en schoot hij op haar af. Om de een of andere reden kon ze toch weer ontsnappen toen Dux zijn kaken op elkaar sloeg na een mislukte aanval, wat hem alleen nog maar geërgerd maakte dan hij al was.
Voor kort leek het een kat en muis spel. Kylie was zo klein dat ze zich makkelijk achter dingen kon steken, of schijnbewegingen kon maken om hem te ontwijken. Tot hij haar in een hoek had gedreven. De afstand tussen hen werd kleiner, al leek ze toch nog een tevergeefse poging te doen om te ontsnappen. Snel schoot hij achter haar aan. Met een sprong naar voor had hij elke mogelijke afstand tussen hen gedicht en hapte hij fel naar haar enkel, die hij dan ook te pakken kreeg in zijn bek. Het bloed stroomde over zijn lippen, maar dux was nog zeker niet voldaan. Zwakjes raakte zijn tanden het bot, nog even doorbijten en het zou gebroken zijn..
Het ene moment voelde Kylie zich als een soort superheld die de hele school wilde redden van een gemene weerwolf, maar op het andere moment wilde ze dat aan iemand anders overlaten. In haar hele korte leven had ze nog nooit gevochten en ze wilde dat liever ook zo houden. Nu zat er alleen geen andere mogelijkheid op. Het was diep in de nacht en iedereen niet wist wat er tijdens de volle maan gebeurde lag nu diep te slapen, terwijl zij haar eigen dood in de ogen keek. Ze wilde er niet aan denken dat dit misschien haar laatste nacht zou kunnen zijn. Cole zou dat niet doen. Al kon ze nou niet echt zeggen dat ze hier gezellig met Cole aan het praten was, zoals ze dat hadden gedaan bij de honden kennel. Er zat iemand anders in hem en dat maakte het voor haar alleen maar moeilijker. Als hij nog ergens in dat wolven lichaam zat dan zou ze er alles aan doen om hem terug te krijgen. Het enige probleem was nu wel dat bij de eerste keer dat ze zijn naam had gehoord verwarring had gezien en nu was er geen verwarring, toen ze zijn naam nog een keer uit sprak.
Ze was van achter de fontein vandaan gekomen, maar alle moed die ze dacht dat ze had verdween gelijk weer toen ze hem zag staan. In haar hoofd had alles er een stuk heldachtiger uitgezien. Stiekem vroeg ze dan ook wel even af of helden soms ook geen moed hadden om iets te doen. Terwijl ze tegen de wolf sprak gingen zijn oren naar voren. Hij luisterde, dacht ze. Op een of andere manier werd ze een stuk relaxter dat hij wat dichter tegen de grond hij ging liggen. Bijna liet ze haar bescherming van dansend licht en elektrische bolletjes zakken, maar toen hij zich afzette en op haar af stoof duwde ze haar handen vooruit waarbij de aurora en de elektrische bolletjes op de wolf hem afvuurde. Tegelijkertijd dook ze weg en rende ze de andere kant op. In haar oog hoek zag ze de elektrische bolletjes wat knipperen. Of dat kwam doordat de bolletjes de wolf hadden geraakt of de grond wist ze niet. Nog voordat ze zich om kon draaien om te zien wat haar aanval voor schade had aangericht moest ze alweer de andere kant op rennen.
Kylie kwam adem te kort om nog door te rennen, maar toch bleef ze voor enkele momenten nog door rennen tot ze geen kant op kon. Ze zat vat in een hoek met aan beide kanten de muren van het schoolplein. Haar handjes had ze op koude muur gelegd, alsof ze zich wilde afzette als ze nog een keer zou moeten rennen. Haar ogen waren gevuld met angst, terwijl ze naar de wolf bleef kijken. Ze had niks te zeggen over het feit dat ze gevangen zat. Het enige wat ze kon doen was hem van haar weg houden door middel van haar mutatie. Al kon ze nou niet bepaald zeggen dat ze goed was in het gebruiken van haar mutatie in een gevecht. Op het moment dat ze bijna weer elektrische bolletjes had gecreeërd die haar handen licht gaven sprong hij alweer naar haar voren. Ze gilde en wilde weg duiken, maar op dat ene moment voelde ze hoe een steek van pijn haar been vulde. Ze gilde van pijn en de tranen rolde over haar wangen. Hoe harder de tanden van Cole in haar enkel kwamen hoe meer pijn ze kreeg. Ze wilde haar enkel weg trekken, maar dat bezorgde nog meer pijn. Al snel kwamen er meerdere elektriciteit bolletjes en drukte ze haar handen tegen zijn schoudervlak, waardoor er een hele lading van elektriciteit naar zijn lichaam werd gestuurd. ze probeerde nog een keer haar enkel bij hem weg trekken, terwijl ze het felle licht van de aurora keer op keer op hem afvuurde. Het koste haar veel moeite om heel wat keren achter elkaar haar mutatie te gebruiken. De energie die ze in haar lichaam had was totaal verdwenen en haar aanvallen werden minder sterk. Op haar buik probeerde ze weg te kruipen, maar of het veel zin had...
Van de eerste aanval troffen slechts enkele bolletjes hem, verscheidene kleinere elektrische schokken troffen hem op zijn buik waardoor er een helse pijn door zijn lichaam ging. Gezond kon het niet zijn, maar Dux was nog helemaal niet van plan om op te houden. Dit beetje pijn deed hem niks, hij ging gewoon met volle kracht achter haar aan, al werden zijn bewegingen toch net een beetje trager dan eerst. Wat er ook geraakt was bij Dux, het zorgde voor genoeg pijn om hem te vertragen. Maar nog niet genoeg om hem terug te doen veranderen naar Cole. Die leek inmiddels wel een soort van uitweg te hebben gevonden, al kon hij de oppervlakte nog niet bereiken. Daarvoor was Dux nog te hard gezind op het uitroeien van Kylie. Volledig op het geluid dat haar voetjes maakte op de grond liet de wolf zich leiden, was het mogelijk om haar in een hoek te drijven zodat hij zijn laatste aanval zou kunnen uitvoeren. Waarna hij terug kon overschakelen op het vinden van Lupos.
Van zodra hij was gesprongen om haar aan te vallen wist Dux toch dat het zo goed als voorbij kon zijn. Haar bloed vloeide in zijn bek terwijl hij steeds harder door beet. Misschien kon hij het bot breken. Iets wat hij zeker wel van plan was. Maar Kylie, die sloeg terug en hoe! Net omdat hij te druk bezig was met trekken aan haar voet was hij totaal afgeleid van haar mutatie. Tot er een felle lichtflits ontstond. Dux moest los laten, het moest door de pijn. Een luide piep volgde er, waarop hij haar ook moest loslaten. De grote zwarte wolf zakte tegen de vlakte, zijn schouder lag helemaal open. Rauw vlees. Het was een geluk bij een ongeluk dat hij het niet kon zien, want anders. Ugh, nee hij wilde het zich helemaal niet voorstellen. Langzaam maar zeker keerde de blauwe oogkleur terug in zijn ogen. Zijn borstkast ging hevig op en neer en hij probeerde de pin te verbijten, probeerde om een afstand te creëren tussen hem en Kylie iets waar hij maar half in slaagde. Het punt kwam dat de pijn helemaal bezit nam van Dux, waardoor Dux langzaam maar zeker veranderde in Cole. Niet dat hij daar iets van gewaar werd want inmiddels waren zowel Dux als Cole het totale bewustzijn verloren.
Ethan hield gedurende de hele dag zijn gedachten voor zicht, hij hield zijn mentale toestand voor iedereen verborgen net als hij niet alles uit de omgeving in zich op nam. Technisch gezien kon hij het gemakkelijk opnemen, gedachten, emoties van anderen maar hij probeerde er een muur tussen te zetten. Maar na een hele dag les in en uit met de studenten bezig te zijn werd ook iemand mentaal zo sterk als Ethan wel eens moe. Hij zakte neer op de comfortabele lederen stoel naast het raam en nam zichzelf een bol cognac glas. Hij goot de amberkleurige vloeistof in het glas en staarde een tel lang door het raam, staarde naar het duisternis, naar de volle maan aan de hemel. En toen liet hij langzaam maar zeker de muur rond zijn gedachten weg glijden, waardoor mensen toegang kregen tot zijn gedachten maar hij ook zoveel meer zag van de omgeving. Hij trok zijn das een beetje losser en opende het bovenste knopje van zijn hemd, zijn dag zat erop. In alle tijd dat hij hier was had hij nog geen moment getwijfeld aan de keuze die hij had genomen.
Hij schrok wakker, geen besef van tijd maar duidelijk nog steeds s’nachts. Hoe wist hij dat? Het was nog steeds donker maar daarnaast was het een stuk stiller in zijn hoofd dan een normaal drukke schooldag. Eerder op de avond was er nog bezigheid geweest bij de studenten maar nu, zo diep in de nacht … nee, absolute stilte. Hij zat nog steeds in de lederen stoel, zijn gezicht vertrok en beetje toen zijn lichaam zo stijf aanvoelde terwijl hij ging recht zitten. Hij wreef zijn hand over zijn gezicht en keek weer opzij uit het raam. Hij had geen super gehoor maar hij had wel extreem goede gedachten die ver konden reiken. Dat er een gil door hem werd opgepikt was de combinatie waarin mensen vaak de dingen uitschreeuwden in hun gedachten terwijl ze het fysiek naar buiten stootte. Ethan kwam in één ruk recht van zijn stoel en bleef voor het raam naar buiten kijken, zocht naar de kinderlijke gil, ging met zijn gedachten op zoek naar resterende studenten die op die hele late, of al vroege uur, nog buiten waren. Maar de zijn mutatie vond niet enkel een meisje, het vond ook iets helemaal anders … iets niet menselijk? Maar net zo snel de gil was gekomen vervaagde ook iets van het bewustzijn. Ethan trok zijn das over zijn hoofd en jogde de kamer uit, recht naar buiten, recht naar de plaats waar hij de gedachten had opgepikt.
En toen hij aankwam … trok hij een meisje aan dat op haar buik weg kroop van … een wolf, nee, een jongen, een wolf die in een jongen veranderde? Zijn ogen gleden naar de volle maan, Cole, hij had de jongen in zijn les gehad. Hij nam zijn gsm uit zijn zak en belde meteen naar de ziekenzaal terwijl hij naar de jongen liep en zijn vingers tegen diens hals drukte. ‘Cole, kan je me horen.’ Hij zei het niet luidop, hij zei het met zijn gedachten maar er kwam geen reactie. Maar de jongen leefde, voor wat het waard was. Hij vroeg op een beetje versterking en snelde dan naar het meisje. ‘Hey,’ hij zweeg terwijl hij achter een naam op zoek ging. ‘Kylie het is in orde, je bent veilig nu, er komt hulp aan.’ Zei hij terwijl zijn ogen nauwkeurig over haar lichaam gingen, ze zag er niet zo goed uit. Maar Cole was er erger aan toe. Hij was geen mutant die zich in twee kon splitsen en het was nog niet echt om … die nacht dus hij had geen idee hoeveel invloed die weerwolf nog kon hebben. Dus hij liep terug naar de jongen, hurkte neer en legde zijn vingers tegen diens slapen. Hij concentreerde zich, ging op zoek naar de wolf in het bewustzijn van de jongen en probeerde die op te sluiten. ‘Cole, komaan jongen.’ Hij opende zijn ogen en keek neer op de jongen. ‘Jullie hebben beide medische zorgen nodig.’ Merkte hij voor zichzelf op. Hij was geen supermutant, hij had wel genoeg kracht maar hij wilde ze niet nog verder verwonden dan ze al waren. Na nog een vijftal minuutjes kwamen er twee verplegers aangehold met een rugplank. ‘Hij is er het ergst aan toe.’ Wees hij naar Cole. Zelf wandelde hij naar het meisje, hief haar voorzichtig van de grond. Onrechtstreeks moest hij aan zijn eigen dochter denken, het deed pijn. ‘Het komt in orde Kylie.’ Zei hij bemoedigend waarna hij achter de verpleegsters naar de ziekenboeg terug keerde. Hij zou bij ze blijven, tot hij wist dat ze zeker in orde zouden zijn …
