Out of gravity |&Conor

Zijn voet tikte ritmisch mee op de maat van de muziek die doorheen zijn koptelefoon recht in zijn oren brulde. Your body rocking’, keep  me up al night. One in a million, my lucky strike. ’My lucky strike.’ zong hij -zoals gewoonlijk- luidkeels mee, met de gedachten dat hij alleen was in de speeltuin. Het was fris buiten, zo fris dat zijn adem kleine wolkjes in de lucht achterliet. Niet dat Conor dat zag want hij had zijn ogen gesloten waardoor hij extra in de muziek kon opgaan. Hij had al regelmatig opmerkingen gekregen, dat zijn bijna instant gezang voor ‘overlast’ zorgde binnen de schoolmuren en hij misschien best een plaatsje buiten het schoolgebouw zocht. ’De studerende leerlingen kunnen zich niet concentreren Conor..’ hoorde hij de lieve mevrouw zo opnieuw zeggen. Dus hij was elders een plaatsje gaan zoeken om zijn stembanden de vrije loop te geven en zo was hij uiteindelijk op het speeltuintje uitgekomen. Op zijn lippen stond een kinderlijke grijns van plezier en hij duwde zich met zijn voet af waardoor de schommel heen en weer ging. Als een ware Miley Cyrus zweefde hij door de lucht. ’Got me so high, and then she dropped me.’ Op het moment dat de schommel naar voor zweefde liet hij zich eraf glijden waardoor hij voor een kort moment door de lucht zweefde alvorens hij landde en een ware superstar pose deed en zijn hand voor zijn mond hield alsof het een microfoon was. ’But she got me, she got me, she got me baaaaaaaaaaaaaaad…’ Het laatste woord klonk meer als een krijs.

Het leek haast alsof er iets vanuit de lucht op hem was gevallen. Zijn koptelefoon werd half van zijn hoofd geslingerd en op dat moment hoorde hij pas het einde van het woord ‘incoming’. Conor zakte half door zijn knieën onder het gewicht van..van de persóon die op hem was gesprongen? ’Wat is diiiit?’ riep hij half verschrokken, half lachend uit en moest een hand op de grond zetten om niet helemaal om te vallen. Een van de sterksten was hij helaas niet, daarvoor sportte hij niet graag genoeg en at daarintegen wel redelijk veel. Conor bracht zijn hand naar achteren, greep de pols van de persoon vast en draaide zichzelf uit de greep van zijn aanvaller. Toen hij recht in de ogen van de persoon keek moest hij slikken en trok hij een wenkbrauw op. Onmiddellijk liet hij de pols los. ’Ola..’ mompelde hij en voelde hoe zijn wangen rood kleurden. ’Ik denk dat je iemand anders voorhebt.’ mompelde hij verlegen en zette de pet die ook wat verschoven was weer recht op zijn hoofd, zijn koptelefoon had hij ondertussen rond zijn hals gehangen en de muziek op pauze gezet. ’Anyway, ik ben Conor.’ zei hij toen met een stralende glimlach en stak zijn verkleumde hand naar haar uit. Ze zag er in ieder geval niet gemeen of boos uit, dus het was vast gewoon een vergissing, right?

‘Ben je geen boom dan?’ Een soort van proestende lach schoot uit zijn keel en Conor trok verbaasd een van zijn wenkbrauwen omhoog. ’Een boom?’ herhaalde hij haar woorden en probeerde ondertussen tevergeefs zijn lach in te houden. ’Ik ben een beetje klein voor een boom, niet?’ Hij bracht zijn vingers naar zijn wangen en voelde eraan. ’Schors heb ik ook niet.’ Met een pruillip haalde hij zijn schouders op en liet ze vervolgens weer naar beneden hangen. ’Nope, geen boom.’ Voorzichtig haalde hij zijn koptelefoon rond zijn hals uit en rolde het kabeltje er rond. ’Jij ziet er ook niet bepaald uit als een eekhoorntje ofzo..’ De koptelefoon kwam op de schommel te liggen waar hij zojuist nog op had gezeten, voordat het zwartharige meisje hem verward had met een boom. Conor hield haar even met het feit dat ze de foute persoon voor had, maar blijkbaar was dat niet het geval. ’Nee hoor, ik denk dat ik wel juist ben.’ Opnieuw die verbaasde/verdwaasde blik op zijn gezicht. ’Huh.’ voor een moment schudde hij met zijn hoofd. ’Was je naar mij op zoek dan?’ Hij opende zijn mond en een bezorgde blik verscheen op zijn gezicht. ’Of is er iemand op zoek naar mij? Ben ik huiswerk vergeten te maken? Heb ik de douche laten lopen?!’ Naarmate zijn zin vorderde werd zijn stem alsmaar paniekeriger en klonk er een melodieuze zweem doorheen, alsof er heel stilletjes een viool op de achtergrond speelde.

In ieder geval moest hij zich wel voorstellen, zo beleefd was Conor wel. Uitnodigend stak hij zijn hand naar haar uit en zij schudde die op haar beurt. Maar ook daar leek iets mis mee te zijn. ’..zulke koude handen.’ Een kleine grijns verscheen op zijn lippen en weer haalde hij zijn schouders op. ’Daar ga ik niet dood van.’ zei hij toen met een aanstekelijk lachje en ‘waaide’ het letterlijk weg met zijn hand. ’Shay..’ Zei hij bedenkelijk. ’Ik denk dat ik je Shayizard ga noemen, die trekt zich er ook niets van aan waar hij tegenaan ploft.’ Een kort knikje en een vriendelijke glimlach liet hij erachter volgen. Zijn handen liet hij een beetje verlegen in de zakken van zijn jas zakken, als poging om ze op te warmen. ’Jaaaa, die landing was niet wat hij moest zijn.’ grapte hij erachterna. Toen ze vroeg of hij pijn had toverde hij zijn handen weer uit zijn zakken tevoorschijn en klopte zachtjes met vlakke hand over zijn armen, schouders, borstkas, bovenbenen.. Alsof hij zichzelf aan het fouilleren was. ’Nope, ik denk het niet.’ zei hij toen met een brede glimlach en zette zijn pet opnieuw wat beter op zijn hoofd. ’En anders stuur ik je de rekening wel op.’ Zijn handen zaten weer opnieuw in zijn zakken en een beetje verlegen wiegde hij heen en weer, van het ene been op het andere.

’Kleine bomen bestaan ook hoor.’ Conor kon het gewoon niét begrijpen dat het meisje maar bleef doorgaan over het feit dat hij een boom was. Iets vinden om er tegenin te brengen? Nee, dat lukte niet meer. Het enige wat hij kon was onbegrijpelijk lachen en haar aankijken met een blik van whut? Niet dat het negatief was, integendeel! Dat stond ook wel op zijn blije hoofd te lezen dat hij geen kwaad van zins was. Vaak kwam hij ook op anderen over als een vreemde jongen met nog vreemdere gewoonten, maar dít.. Nee, dat overtrof zelfs zijn vreemdste dromen. ’Zeldzaam, zeg je.’ Conor deed alsof hij na dacht en plaatste twee vingers tegen zijn kin, wreef daarbij over zijn baard die er helemaal niet was en waarschijnlijk ook nog jaren op zich zou laten wachten. En toen kwam het idee waarbij hij toch nog kon verder kon meespelen in haar vreemde, verzonnen verhaaltje. Hij trok zijn vest half over zijn schouder en probeerde het etiketje in zijn hals te pakken te krijgen. Als een ware giraf draaide hij zijn hals zo ver totdat hij zogezegd het ding kon lezen. ’Ah ja!’ riep hij toen enthousiast uit en klapte in zijn handen. ’Nu zie ik het ook, ik ben een euhhh..’ Shit Conor, denk… ’Conorpinus!’ Hij perste zijn lippen bedenkelijk op elkaar en keek even vanuit zijn ooghoeken naar de lucht. Conorpinus, really? Shay daarintegen moest ook eventjes duidelijk maken dat ze geen eekhoorn was, maar wel een levensechte koala. Conor schudde met zijn hoofd en plaatste zijn hand even tegen zijn voorhoofd, net zoals mensen deden op een midzomerdag als je de zon wilde afweren. ’Oke oke, een koala.’ gaf hij haar toen haar zin en liet een lachende zucht tussen zijn lippen door fluisteren. Ze was 100% zeker een van de bijzonder waardigste personen die hij hier al tegen gekomen was.

Toen hij haar een bijnaam gaf leek er iets in haar houding te veranderen. In eerste instantie was Conor niet zeker of het positief of negatief was, aangezien het voor een moment leek alsof ze zou flauwvallen van extase. ’You okay?’ vroeg hij toen ze haar handen voor haar ogen sloeg. Maar dat alles okay was -of op een ‘Shay’ manier dan- bleek wel toen ze opeens een wel heel vreemd dansje begon te doen. ’Ik hou je niet tegen hoor.’ Conor trok zijn voorhoofd glad en begon zachtjes te lachen, niet wetende wat hij in deze situatie moest doen, bezorgd zijn om haar mentale toestand, of gewoon opgaan in het moment? Hij besloot voor het laatste te kiezen. ’Oke, Shayrizard it is!’ Hij liet grinnikend zijn hand achter zijn hals glijden. ’Conorpinus en Shayrizard, damn, dat klinkt echt als een psycho duo!’ Hij deed alsof hij een enorm geweer in zijn handen had en poseerde als een ware criminal. Zijn pet liet hij half tot over zijn ogen zinken en keek er uitdagend onder vandaag. ’Bonnie and Clyde 2.0’

Dat ze op haar landingen moest trainen was wel meer dan duidelijk en dat stond op Conors exentrieke gezicht af te lezen. ’Mocht het een troost zijn, mijn landingen zijn ook niet wat het moet zijn hoor!’ Oh nee, en misschien nog wel stukken erger als die van haar. Dat de hulpverlening hier gratis was, leek ze verdomd goed te weten, en Conor keek haar lichtelijk bezorgd aan. ’Wat heb jij wel niet allemaal uitgespookt hier dat je daar zo goed van op de hoogte bent?’ Hij wreef plagerig door haar haren en zette zijn eigen pet daarna weer wat beter op zijn hoofd. ’Toch geen problemen in het hoofd?’ vulde hij er toen al lachend op aan en bereidde zich al voor op een klap of een tackle, aangezien Shay hem wel iemand leek die daartoe in staat was.

Dat ze een komisch duo zouden zijn, daar bestond simpelweg geen twijfel over. Bonnie en Clyde 2.0, zoals Conor het omschreef. Hij moest grijnzen toen ook Shay een ganster-achtige positie aan nam en zich keerde zodat ze bijna met hun ruggen tegen elkaar stonden. Even hield Conor de pose aan, alsof hij wachtte tot er ergens uit de struiken een of andere paparazzi zou opduiken die dit moment op beeld zou vastleggen. Toen Shay begon te spreken viel hij uit zijn rol, luisterde naar het volgende verhaal dat ze uit haar mouw schudde. ’Banken overvallen, Shay je loopt wel op de feiten vooruit hoor.’ zei Conor, trok terwijl een wenkbrauw op. ’Ik dacht dat we zouden beginnen met het stelen van donuts uit de keuken?’ Hij moest kort grinniken, kon het zich inderdaad levendig voorstellen hoe die bewaker zou reageren, hij had enkele minuten geleden namelijk hetzelfde meegemaakt. ’Maar erg hulpeloos en onschuldig zie jij er niet uit, of je moet een verborgen acteertalent hebben.’ greens hij, terwijl hij keek naar de ogen van Shay die bijna leken op te lichten van enthousiasme. Hij dacht dat hij soms enthousiast kon zijn over iets, maar zij overtrof hem toch wel.

Toen Conor vertelde dat hij ook wat bakte van slechte landingen maken, keek ze hem vragend aan. ’Kan je ook door de lucht lopen dan?’ Conor wilde een hand door zijn haren halen, vergat dat hij zijn pet op had waardoor het er redelijk klunzig uit zag. ’Joa, zo iets.’ zei hij bescheiden, zeker omdat dit een deel was van zijn mutatie die hij nog niet onder de knie had. Of niet onder de knie wílde hebben. Hoogtevrees was nu niet iets dat stimulerend werkte om dat deel te trainen. Omdat hij toch bezig was met zijn eigen haar te fixen -door zijn onhandige stoot van net- ging hij ook door die van haar. Shay wilde hem ontwijken, maar voor een keer leken zijn reflexen sneller te zijn. Hij greens toen het deel van haar haren waar hij was doorgegaan redelijk warrig stond. Shay trok als reactie haar muts wat feller over haar hoofd en keek hem grijnzend aan. ’Niet meer dan enig ander student hier.’ was haar antwoord op zijn vraag en Conor trok een wenkbrauw op. Hij wilde zijn mond openen om iets te zeggen toen hij opeens voelde hoe zijn pet van zijn hoofd werd gevist. ’Heeey!’ riep hij op een verassend melodieuze manier en keek hoe Shay er als een konijn vandoor stoof. Richting het klimparcours. Een vermoeide zucht rolde over zijn lippen, maar zijn ogen fonkelden net zoals die van haar. Conor was gewoon allesbehalve lenig of sportief, dus als hij haar moest ‘vangen’ op het klimparcours om zijn pet terug te krijgen, dan was het al een verloren zaak. ’Ik val gewoon nogal vaak, en meestal heb ik geen zacht kussentje waar ik op land!’ Conor schudde breed grijnzend zijn hoofd terwijl hij naar het klimparcours jogde. ’Wat een geluk dat ik hier was vandaag.’ zei hij, als poging om haar aandacht wat van het klimmen zelf af te krijgen. Hij liep onder het klimparcours in plaats van er ook op te kruipen, sprong hier en daar wat in de lucht als poging om haar bij haar enkel vast te grijpen.