Sometimes it's us who let the monsters in...

Ze had dingen gehoord. Hier daar wat geruchten over dat er een nieuwe peacekeeper was, omdat er iets met Clyde gebeurd was. Overal waren weer andere verhalen en andere geruchten. Alles wat ze hoorde sloeg ze weg. Ze wilde dan tegen de mensen schreeuwen en doen, omdat er niks met Clyde gebeurd was. De peacekeeper die haar vaak genoeg had betrapt bij het martelen van mensen en haar straf had gegeven. Ondanks dat ze het nooit terecht had gevonden heeft ze zich de laatste tijd wel gedeisd gehouden. Stiekem vond ze zelf ook wel dat het wel tijd was dat ze dat deed, omdat als er een nieuwe peacekeeper was hij of zij niet zo aardig tegen haar zou doen. Ze had namelijk al te veel gedaan om nog zacht aangepakt te worden. Maar ze geloofde het niet. Alles was goed met Clyde dat wist ze voor de volle 100% zeker. Toch was er dubbel strijdig gevoel in haar binnenste. Zo hard ze ook haar best deed om het gevoel te negeren bleef ze het houden. Het was iets waar ze de laatste tijd vaak over na bleef denken en ze wilde er van af. Er zat maar één ding op wat ze zou doen.

Bijna stampvoetend liep van de sportvelden door naar de gymlokalen. Clyde was een persoon van trainen dus dan zou haar eerste keuze naar toe gaan, maar op geen van die plekken was hij te vinden. Ze moest hem vinden en als ze hem niet zou kunnen vinden dan zou ze opzoek gaan naar Damian. Hij zou weten waar Clyde was gebleven en wat er eventueel was gebeurd. Lydia werd echt helemaal gek dat ze het gevoel niet weg kon drukken. Ze had haar handen gefrustreerd in haar haren gedaan om even helder te kunnen denken. De ziekenboeg. Dat was de volgende plek waar ze zal gaan kijken. Sommige mensen die haar kende als de psychopaat zouden zeggen dat ze niet goed was bij haar hoofd, want ze rende letterlijk door de gang heen richting de ziekenboeg. Kon zij er iets aan doen dat ze zich voor het eerst in de zoveel tijd zorgen maakte over iemand waar ze respect voor had. Het was menselijk om zorgen te hebben. En ja, Lydia was een mens. Ze had nog wel een hart. Alleen de gedachte dat ze een hart had was voor andere mensen moeilijk te beseffen; maar dat was oké. Het boeide haar toch niet wat andere van haar zouden denken. Het boeide haar alleen dat ze Clyde of Damian zou gaan vinden.

Lydia schopte letterlijk de deur van de ziekenboeg open vroeg aan de eerste en de beste persoon die ze zag waar Clyde was. Het enige antwoord wat ze kreeg was: “Hij mocht weer terug naar zijn kamer” Dat was het moment dat ze wist dat de geruchten waar waren, maar ze wilde het verhaal weten. Wat was er gebeurd? “Waar is Mr. Youth?” vroeg ze vervolgens, nadat ze even een zuchtje had laten horen om wat rustiger te worden. Het was een vraag waar de verpleegster geen antwoord op wist. Zo snel wist ze ook niet waar ze Damian kon vinden, aangezien ze nu in de vakantie periode zaten en er geen lessen werden gegeven.
Lydia liep de ziekenboeg uit en probeerde wat na te denken. Ze had haar handen in haar zakken laten glijden en weer naar buiten gelopen. Haar hoofd zat vol vragen. Wie kon het überhaupt in zijn of haar hoofd halen om een peacekeeper zo toe takelen? Zelfs zij was daar niet klaar voor geweest in al die keren dat hij haar tegen hield om dingen te doen waar ze later spijt van zou krijgen. En guess what, ze had er nu ook spijt van dat ze het hem zo moeilijk had gemaakt.

Met haar hoofd naar beneden gezakt liep ze zover als de paden van de tuinen haar brachten. De stenen onder haar voeten werden langzaam maar zeker bladeren van het bos. Geen idee hoe lang ze al liep en hoe lang ze zou gaan blijven lopen, maar het was het beste voor iedereen als ze even zoveel mogelijk contact vermeed. Niet dat ze normaal veel contact had met mensen, maar toch. Boven haar begon er wat wolken te rommelen, maar veel trok ze zich er niet van aan. Pas toen er langzaam regen druppeltjes naar beneden vielen liep ze de observatorium binnen. Ze zuchtte toen ze de deur achter zich dicht deed en vervolgens wat verder naar binnen liep. Ze bleef staan, toen ze het ene figuur zag waar ze zich net zoveel zorgen om had gemaakt. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze hard en gefocust. Ze wilde een antwoord hebben en wel nu.

Lydia maakte zich zorgen om personen bij wie ze aan het begin erg moeilijk had gemaakt, maar toch respect voor had gekregen. Dat ene stukje respect zorgde er voor dat ze zich in had gehouden de afgelopen tijd, maar door de verhalen en geruchten werd het stukje respect iets groter. Ze kon er niet tegen als mensen geruchten liepen te verspreiden die niet eens waar waren. Clyde was een enorme man die alles aan kon en met Damian aan zijn zijde zou er nooit iets ergs gebeuren. Maar tijden kon veranderen, maar ze zouden nooit ernstig worden.
Toch was het dubbel strijdige gevoel in haar dat ze ging twijfelen of de geruchten alleen maar geruchten waren; of dat er toch iets van waarheid achter zat. Ze was er boos om geworden dat ze niet wist wat er was gebeurd. Sterker nog, ze wist niet eens wie zoiets in zijn of haar hoofd had gehaald om iemand zo erg toe te takelen. Als ze eenmaal namen door zou krijgen dan was hij of zij in grote problemen. Alleen Lydia vond dat zij het recht had om Clyde en Damian moeilijk te maken. Niemand anders had dat recht. Maar nu kon ze zeggen wat ze wilde ze had er nog helemaal niks van. De geruchten die ze had gehoord hadden haar geen naam of namen gegeven, maar het was voor nu eerst beter dat ze het verhaal te horen zou krijgen. Of dat nou van Clyde of van Damian af kwam.

Op de plek waar ze dacht dat ze geen van de twee docenten tegen zou gaan komen was ze Damian tegen gekomen. De man lag languit op de grond naar de sterrenhemel te kijken, terwijl het gerommel van de wolken al goed te horen was. Gelijk begon ze tegen hem te spreken met harde stem die weergalmde in het gebouw. Ze wilde weten of de geruchten waar waren, ook al had ze al genoeg te weten gekregen van de verpleegster die had gezegd dat Clyde weer naar zijn kamer was verhuisd. Maar Lydia geloofde niet dat wat er was gebeurd zo erg was geweest. Waarschijnlijk had hij niets meer dan een verzwikte enkel op gelopen, in ieder geval dat was waar ze op hoopte.
De man was overeind gekomen en naar haar toe gedraaid. Rustig bleef Lydia wachten op een antwoord, waardoor ze weer rustig kon gaan slapen en elk ander persoon een klap kon geven om te laten weten dat de geruchten niet waar waren. Alleen voor dat ze antwoord kreeg op de vraag die ze had gesteld zei hij wat anders. Normaal gesproken zou ze er volop tegen in gaan, maar nu niet. Ze was naar het knopje toe gelopen, waardoor ze het glazen plafond dicht deed om de regen buiten te houden. Hij had immers wel een punt gemaakt dat ze hier niet voor niets naar toe was gekomen. Na het sluiten van het plafond was ze naar Damian toe gekomen en had tegen over hem plaats genomen op de grond in kleermakerszit.

Ze had hem afwachtend aan gekeken, hopend op het goede antwoord. Ondanks dat het nog steeds niet was wat ze wilde horen bleef ze toch tamelijk rustig. Van binnen mocht ze dan woede koken, maar zoals ze antwoord gaf op zijn vraag was ze geheel anders dan het begin dat ze hier was. “Ik heb inderdaad dingen gehoord,” zei ze kalmpjes. Ze zuchtte even een keek naar het raam. “Ik geloof er alleen niks van.” Ze keek weer terug naar de man en begon weer te praten. “Zeg me dat er niks is gebeurd en dat jullie allebei ongedeerd zijn?” Het klonk bijna als of ze bezorgd was, maar dat was ze ook echt. Niet dat er iemand ooit had verwacht om een bezorgde Lydia te zien, maar het was echt. Ze was nog altijd dezelfde Lydia. Ze had nu alleen geen slechte bedoelingen en was hier alleen maar om er achter te komen wat nou waar was en wat niet.