But the monsters turned out to be just trees [Devon]

In ripped up jeans got to rule the world

I HAD THE TIME OF MY LIFE, WITH YOU LONG, LONG LIVE ALL THE WALLS WE CRASHED THROUGH HOW THE KINGDOMS LIGHTS SHINED JUST FOR ME AND YOU AND I WAS SCREAMING LONG LIVE ALL THE MAGIC WE MADE EN BRING ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID SINGING, LONG LIVE ALL THE MOUNTAINS WE MOVED I HAD THE TIME OF MY LIFE FIGHTING DRAGONS WITH YOU AND LONG, LONG LIVE THE LOOK ON YOUR FACE AND BRING ON ALL THE PRETENDERS ONE DAY, WE WILL BE REMEMBERED ----------------------------------------------

Al heel de week had Taylor nachtmerries gehad. Nachtmerries over een zwart beest dat door de bos joeg met angstaanjagende, oplichtende ogen. Elke nacht had ze dezelfde droom, maar ze zocht er niet veel achter. Tot de nacht van de volle maan. Het donderde heel de nacht en Taylor was doodsbang voor donder en bliksem. Haar blote voeten raakte de grond toen ze opstond om slaaploos bij het raam te gaan kijken. De hemel werd verlicht door bliksemschichten en bij elke klap schokte haar schouders omhoog. Taylor wende haar blik af, draaide zich om en ging richting Karlies bed. Zonder woorden kroop ze bij haar onder het deken, terwijl haar beste vriendin nog maar half wakker was,  had ze toch direct door wat er aan de hand was. Ze dacht dat ze kon slapen als ze veilig bij Karlie lag, zoals altijd, maar ze dacht fout.

Dit keer was haar nachtmerrie langer, akeliger en donkerder. Eerst zag ze flitsen van kettingen en de zwarte vacht van het monster. Daarna vloog een witte vacht voorbij, maar ze kon geen naam op de vacht plakken. De bomen vlogen voorbij terwijl ze door het donkere bos zweefde. Ze snapte niks van de beelden die zich voor haar netvlies op stapelde. Een rode draak kon ze nog net zien, voor het weer verder zoefde. Bliksem verlichtte het hele schouwspel en deze keer bleef ze langer bij een moment hangen. Het moment waarop ze de zwarte wolf roerloos in het water zag liggen, evenals een Devon met een gigantische wonde op zijn borstkas. Daarna liet de droom haar los. Met een schok en een snik werd ze wakker. Karlie -die door haar beste vriendinnenradar direct doorhad wat er aan de hand was- schoot ook recht. "Nare droom?" Vroeg de lange blondine toen ze geruststellend over Taylors armen vol kippenvel wreef, maar Taylor schudde haar hoofd. "Heb je  iets gezien!" Was de conclusie van haar bestie en weer kon ze alleen maar knikken. Ze bleef in haar hoofd herhalen dat ze het fout had, dat er niks ergs was gebeurd, dat het gewoon kwam door de bliksem die haar bang had gemaakt.

Ze geraakte niet meer in slaap en bij het eerste licht dat door de ramen kwam piepen, vloog ze overeind. Zonder zelfs maar haar kerstpyjama uit te trekken en met gewoon een warm vest over haar schouders vloog ze de deur uit. Ze moest bevestiging krijgen dat het een verzinsel was en dat Devon nog veilig bij Storm was. Storm, hem had ze niet gezien in haar visioen, maar ze wist dat die twee onafscheidelijk waren. Als Devon daar buiten was geweest, was Storm daar ook. Opnieuw sloeg ze paniek om haar hart, wat als het monster hem ook te pakken had gekregen?

Haar blote voeten maakte grappige geluiden op de koude, harde vloer terwijl ze door de gangen stormde. Twee vroege vogels pakte de hele gang in met hun brede lichamen en platen vol voedsel. Taylor zag maar één manier om daar snel voorbij te komen, eronder door. Het deed haar denken aan een kinderliedje van vroeger, ‘Wij gaan op berenjacht en we komen aan bij een berg. We  kunnen er niet langs, we kunnen er niet door, dus dan gaan we erover. Klauter, klauter, klauter, klauter.’ Het was ongepast, maar toch popte het in haar hoofd. Ze riep een verontschuldiging naar de jongens, die haar kwaad aankeken. Doordat ze hun eten bijna op de grond had gegooid met haar wilde bewegingen. Plus het was ook niet elke dag dat je een normaal zo tot in de puntjes verzorgde meid door de gangen zag stormen in haar pyjama, een groot gebreid vest, blote voeten en haren die alle kanten opstaken.

Toen ze eindelijk bij de ziekenhuisvleugel kwam, stopte ze slippend. Verpleegsters keken haar verbaasd aan, maar toen zij vragend terug staarde, sloegen ze hun blikken neer. Ergens voelde het als een voorteken en een steek ging door haar borst. Taylor leefde intens, wat dus ook betekende dat haar emoties heel gemakkelijk de overhand kregen. Sommige vonden haar kleinzerig, maar daar trok ze zich al lang niets meer van aan, want het betekende ook dat ze om de kleinste dingen gelukkig kon worden en zo haar omgeving beïnvloedde. Helaas vond ze die vreugde nu nergens terug. Terwijl ze door de gangen rende, keken de verplegers haar medelevend aan alsof ze wisten waarom ze hier was. Alsof ze wisten hoe bang ze was voor het leven van twee van haar meest geweldige vrienden. Uiteindelijk kwam ze in een grote zaal vol gordijnen, gepiep en bedden aan. Het gepiep deed zeer aan haar oren, maar het betekende dat er niemand dood lag te gaan dus verdroeg ze het. Maar voor ze een stap in de richting van de bedden wou zetten kwam er een streng uitziende verpleegster voor haar staan. "Je mag hier niet komen, ze hebben rust nodig." Verkondigde de gezette vrouw ferm, terwijl Taylor haar onschuldige oogjes opzette. "Echt? Oh, dat wist ik niet! Dan zal ik maar weer naar buiten gaan zeker?" Zei ze met een zielig, onschuldig stemmetje, terwijl ze zich omdraaide en de verpleegster haar volgde. In de gang ging ze naar links om nog even naar het 'wc' te gaan, terwijl Olga -zo had ze haar net gedoopt- de andere kant op waggelde. "De mazzel, Olga." Fluisterde ze toen ze zich omdraaide en vliegensvlug de deur terug in glipte. De confrontatie met de verpleegster had haar gedachten even verzet, maar vanaf het moment dat ze terug het gepiep hoorde en de ziekenhuisgeur in haar neus binnendrong, was het alsof Olga er nooit geweest was. Zachtjes, om niemand wakker te maken, liep ze door het gangpad. De meeste bedden waren leeg, maar uiteindelijk kwam ze bij een bron van het gepiep. Hal lag muisstil en lijkbleek op het bed met draden uit zijn borstkas. Taylor hapte geschrokken naar adem en wou naar hem toe rennen, maar ze werd tegen gehouden door het silhouet van een meisje. Het meisje met bruine haren zat langs zijn bed, ineengedoken in de stoel en met haar hand verstrengeld in de zijne. Kort kroop er een glimlach over haar gelaat. Ze zag hoe de aura’s van de twee elkaar net niet raakte en wist dat ze een bijzondere band hadden. Te midden van al dit verdriet die als een zware sluier over de zaal lag, vond ze het helemaal geweldig om zoiets moois te zien. Daarom besloot ze ook om de twee maar te laten, met tranen in haar blauwe ogen. Het zwakke gepiep van Hal’s monitor sneed door haar hart, alsof het zijne het niet meer allemaal aankon. Ze kon de goedlachse jongen van het feest en de zelfverzekerde danser niet meer herkennen en dat deed haar zeer, heel veel zeer. Ze wist niet hoever zijn wonden gingen, maar besefte dat het helemaal niet goed was.

Nadat ze zich had omgedraaid en op blote voeten was verder gegaan, kwam ze bij Devons bed uit. Ze vond dat Hal er al slecht bij lag, maar dit was catastrofaal. Als een mummie was bijna elk stukje van zijn blote huid ingepakt. Het deken lag tot zijn middel en verborg al het naars eronder. Maar wat het meeste opviel was zijn gehavende gezicht en de ondersteuningskraag bij zijn nek. Nu kon ze er niet meer omheen, opnieuw had haar mutatie gelijk gekregen. Versteend bleef ze bij het gordijn staan. ”Devon,” Bracht haar stem verstikt uit, maar het was zo zacht dat het een even goed een zucht kon zijn. Haar blauwe ogen vulde zich opnieuw met tranen. Het enigste wat ze niet kon snappen was waar Hal was geweest in haar visioen? Want hij lag hier toch ook? Plots viel alles op zijn plek, als een bliksemschicht. Hal was de wolf. Taylor stommelde naar een van de stoelen met het besef zwaar op haar hart. Ze trok haar knieën op en sloeg haar veel te grote vest erover heen, enkel haar tenen kwamen er nog onderuit. Hal had dit gedaan, Hal had zijn beste vriend pijn gedaan. Maar in plaats van woede of afkeur te voelen, voelde ze enkel medelijden. Ze leefde mee met Hal en had schrik voor wat hij ging doen als hij erachter kwam. Taylors mensenkennis was redelijk ver gevorderd en ze wist dat hoewel deze jongens niet veel ‘relaties’ hadden, ze erg veel om elkaar gaven en die vriendschap had hun beide in levensgevaar gebracht. Tranen stroomde over haar koude wangen, terwijl ze haar hoofd langzaam ophief en het haar uit haar gezicht wreef. Haar blauwe ogen bleven bezorgd rusten op het kalme gezicht van Devon, terwijl zijn gepiep haar oren vulde tot ze niets anders meer kon horen dan de hartmonitor en niets anders meer kon zien dan zijn gehavende lichaam.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown

Het was vroeg in de morgen, de zon scheen fel door de gordijntjes die niet zorgvuldig genoeg gesloten waren. Niet dat het erg was, Devon kon toch geen oog dicht doen. Hij verstikte haast in de emoties die de overhand van zijn lichaam namen, alsof hij een vreemd iemand was in een vreemd lichaam. Hij herkende zichzelf niet, er hingen gevoelens over hem die hij nooit eerder had gevoeld, en voor het eerst in heel zijn leven waren de wonden die over zijn lichaam verspreid waren zelfs na lutteloze uren nog steeds niet genezen. Zijn gedachten gingen constant uit naar Storm die aan de overkant van de ziekenzaal lag. Ze hadden hem opnieuw uit elkaar gehaald, omdat ze beide rust nodig hebben. Niet dat dat Nadya van gedachten had doen veranderen, want ze zat nog steeds bij Storm, of toch voor zover Devon kon ruiken. En het was ook niet dat er veel van rust in huis kwam. Er hing een bijna instant-misselijk gevoel over hem, en op een redelijk onvriendelijke manier had Devon de verpleegster weggejaagd die zo vriendelijk als ze was zijn baxter wilde komen bijvullen. Het arme meisje was verschrokken weggerend toen Devon haar met zijn vervormde stem iets had toegeworpen. Onverstaanbaar weliswaar, maar blijkbaar angstaanjagend genoeg. Hij wilde alleen zijn, alleen met zijn verdriet, alleen met zijn schuldgevoel, alleen met zijn pijn. Zijn doffe ogen staarden door het raam naar buiten en hij zag de bomen van het bos langzaam heen en weer ruisen in de verte. Zo vredig, zo sereen. Behalve enkele dunne rooksliertjes die hier en daar omhoog zweefden, was er niets dat verklapte dat er diezelfde nacht een ware nachtmerrie zich had afgespeeld in het bos. "De mazzel, Olga." Een bekende stem deed zijn adem stokken en hij voelde hoe zijn hartslag onmiddellijk omhoog schoot.

Het enige wat Devon kon doen was aandachtig luisteren naar Taylor die de ziekenzaal binnen kwam en hij hield zijn adem in. Dit had hij echt niet nodig, Taylor mocht hem niet zien, niet in deze toestand, niet na wat hij gedaan had. Hij kon haar zo horen verplaatsen op haar blote voeten doorheen de ziekenzaal, eerst kwam ze voorbij het bed waar Storm en Nadya zaten en hij hoorde hoe ze er even bleef staan. Typisch.. Devon kon haast voorspellen wat ze zou doen. Niet blijven stilstaan en verder naar hem zoeken dus? En hij was correct. Het wandelpasje van Taylor herkende hij uit duizenden, het was haast alsof ze zweefde over de vloer van de ziekenzaal. Lutteloze seconden later stond ze aan het voeteinde van zijn bed en staarde ze recht met haar blauwe kijkers naar zijn gehavende lichaam. ”Devon,” het kwam er haast als een fluistering uit en Devon hield zijn adem in. Hij wou dat hij kon verdwijnen, weg kon lopen van alles in zijn omgeving, weglopen van zijn emoties. Hij antwoorde niet, bleef haar in de plaats daarvan met doffe ogen aankijken. Zijn blik had niets van Devon, hij leek wel een ander persoon. En het was duidelijk af te lezen aan de gezichtsuitdrukking van Taylor hoe verschrikkelijk hij eruit zag. Zonder nog enig woord te zeggen plaatste ze zich op een van de stoelen en trok haar knieën op zodat ze een klein bolletje werd. Een vreemd gevoel overnam het van hem en Devon wist niet wat hij erger zou gevonden hebben, dat ze hem zou overstelpen met vragen en lieve zorg, of dat ze zo in elkaar gedoken aan de kant ging zitten. Haar zo zien gaf hem een machteloos gevoel. Hij wilde haar troosten, zeggen dat alles in orde was, maar dat zou een groot leugen zijn. Het was allesbehalve oké. Ditkeer was hij niet de persoon die sterk kon zijn, zijn toestand liet het gewoon niet toe. En hij wilde het ook niet, want het zou hem enkel maar een slechter gevoel geven. Hij was was zijn beloftes niet kunnen nakomen, dus hij moest de gevolgen ook maar dragen. Misschien was het allemaal wel zijn verdiende loon?

Hij voelde zich een monster, de gedachten aan wat hij met Lupos had gedaan stroomden door zijn hoofd en Devon begon stilletjes te beven. Argwanend keek hij naar zijn eigen handen, en daarna weer naar Taylor, waar de tranen als kleine riviertjes over haar wangen stroomden. ’Het..’ begon hij schor, maar kon zijn zin niet afmaken door een droge hoest die over zijn lippen naar buiten kwam. Zijn lichaam schokte en een gruwelijk geluid borrelde op uit zijn keel. Devon hapte zacht naar adem en hoorde opnieuw het vieze, reutelende geluid dat achter zijn halskraag uit kwam. Met betraande ogen door de pijn die zijn lichaam overmande keek hij opnieuw naar Taylor en schudde langzaam zijn hoofd. ”Ga..” bromde hij ademloos, dit was echt niet een toestand waarin ze hem mocht zien. Hij omklemde de tshirt op de plaats van zijn borst, als poging om de pijn te verlichtten, maar niets hielp. Een verloren traan pinkelde uit zijn ooghoek omlaag en viel op het witte laken waar lichtjes rode spatten van bloed te zien waren die met het hoesten mee naar buiten gekomen waren. Hij duwde zichzelf wat rechter en probeerde door luidop te hijgen weer wat op adem te komen, zijn rug moest er wel een helse pijn voor verduren. Hij was beschaamd, beschaamd dat Taylor hem zo moest zien. En dan nog die blik van medeleven in haar ogen. Wat dacht ze over hem?

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

In ripped up jeans got to rule the world

I HAD THE TIME OF MY LIFE, WITH YOU LONG, LONG LIVE ALL THE WALLS WE CRASHED THROUGH HOW THE KINGDOMS LIGHTS SHINED JUST FOR ME AND YOU AND I WAS SCREAMING LONG LIVE ALL THE MAGIC WE MADE EN BRING ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID SINGING, LONG LIVE ALL THE MOUNTAINS WE MOVED I HAD THE TIME OF MY LIFE FIGHTING DRAGONS WITH YOU AND LONG, LONG LIVE THE LOOK ON YOUR FACE AND BRING ON ALL THE PRETENDERS ONE DAY, WE WILL BE REMEMBERED ----------------------------------------------

Beelden van haar visioen bleven zich maar herhalen in haar hoofd. Opnieuw en opnieuw zag ze het voor zich. Ze had niet alle beelden gezien en wist het hele verhaal natuurlijk niet, maar ze kende de jongens goed genoeg om de lege plekken in te vullen. Als zij zich al ontzettend slecht voelde, hoe moest het dan wel niet zijn voor de jongens. Storm had erbij gelegen alsof het een zombie was, terwijl Devon erbij lag als een opgereten mummie.

De vloer was ijskoud onder haar blote voeten, maar ze negeerde het koude gevoel dat via haar tenen omhoog kroop. In plaats daarvan voelde ze de warme tranen over haar wangen lopen terwijl ze een zoute smaak achterlieten in haar mond. Eerst was ze in totale schok en bleef ze in haar beschermende bolletje zitten, maar toen ze Devons rasperige hoest hoorde, was het alsof ze wakker schoot. Met een schok vloog ze naar voren en zat ze binnen een seconden langs zijn bed. Devon probeerde rechter te geraken en zijn pijn te verbergen, maar Taylor kende hem wel beter dan dat. "Nee," Zei ze ferm, ze ging hem zo niet achterlaten, "Ik heb Olga niet voor niets ontlopen," Probeerde ze hem lichtjes op te vrolijken, al wist ze ook wel dat het niks ging helpen. Zachtjes veegde ze de traan die uit zijn ooghoek was ontsnapt weg net zoals haar moeder dat altijd bij haar had gedaan. Soepel reikte ze naar een doek die op het nachtkastje langs het bed stond. Daarmee depte ze zachtjes de bloedspatten van zijn lippen. Zijn aura zag bijna zwart van de pijn en de zelfhaat. Taylor voelde niks dan medelijden en hulpeloosheid. Ze wou hem helpen, ze wou zijn pijn verlichten.

Plots kreeg ze een ingeving. Ze sloot haar ogen en probeerde de omgeving te zien door haar gesloten oogleden. Rustig legde ze haar lange vinger op haar rode lippen om Devon te gebaren dat hij moest zwijgen. Terwijl ze zich volop concentreerde lichtte de aura's in de omgeving voor haar gesloten ogen op. Ze waren feller dan eerst en nu pas zag Taylor hoe hard het zwart vervlochten was met de rest van Devons aura. Haar hartslag vertraagde alsof ze in slaap ging vallen, terwijl ze mentaal naar de zwarte strengen reikte. Haar lichtgevende hand pakte een uitloper van de zwarte draad vast, maar even snel trok ze het terug. Devons pijn had letterlijk als een zweep naar haar hand geslagen. Op haar slaperige gezicht stond een grimas van pijn en concentratie. Opnieuw reikte ze naar de zwarte sliert en dit keer hield ze het vast. Voorzichtig ontrafelde ze de pijn zo goed en zo kwaad als het ging van de rest van zijn aura. Alsof het een slang was gooide ze het in de hoek van de kamer. Sissend leek het zich terug te trekken, terwijl Taylor naar adem hapte toen ze haar ogen opende. Natuurlijk had ze niet al zijn pijn kunnen wegnemen en zou het terug komen als ze niet meer sterk genoeg was om het op afstand te houden of als ze wegging, maar voor nu leek het te werken. "Beter?" Vroeg ze terwijl ze haar blauwe ogen over zijn gehavende gezicht liet gaan. Ze zou het proces niet kunnen versnellen en zou zijn wonden niet kunnen genezen, maar voor nu was het haar doel om Devons pijn te verlichten. Om hem toch een beetje te helpen. Toen ze zijn pijn had weggenomen, had zij het ook gevoeld zolang als ze het vast hield. Ze had de stekende pijn in de borst gevoeld, de dreunende pijn op de rug, alsof het haar helemaal in sloot. Het deed haar ook terugdenken aan de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet. Toen hun aura's naar elkaar hadden uitgehaald. Nog steeds wist ze totaal niet hoe dat kwam. Als er een grote handboek bestond voor 'Mutaties en meer', dan had ze het allang helemaal uit gepluisd.

Haar koude hand verstrengelde ze zachtjes in de zijne, terwijl ze het haar van zijn hoofd wreef. "Ik weet wat er gebeurd is," Fluisterde, waarbij ze haar ogen neersloeg en met haar vrije hand rondjes draaide op het witte laken. Het voelde als een inbreuk op de privacy van Hal en Devon, alsof het iets was wat ze eigenlijk niet mocht weten. Maar haar visioenen kon ze nu eenmaal niet tegenhouden, als ze dat kon en als het aan haar lag, had ze nooit meer visioenen. Het was vervelend en ontzettend pijnlijk. Meestal was het zelfs totaal nutteloos. Dit keer was het zelfs de eerste keer dat er mutanten in betrokken waren die ze kende.

We are the Kings and the Queens
You traded your baseball cap for a crown

Als er iemand was die bijna aan de koppigheid van Devon kon evenaren, dan was het Taylor wel. Of toch zeker als het om de personen ging waar ze om gaf. En ze zou niet – op haar blote voeten nogwel- in de ziekenzaal staan als ze niet om hem gaf. ’Nee.’ Devon keek haar met een doffe, maart toch sprekende blik aan. ’Ik heb Olga niet voor niets ontlopen.’ Normaal hadden ze samen in een deuk gelachen om de naam die de verpleegster van haar moeder gekregen had. Net zoals hij met Storn zich krom gelachen had om Agnessie, het verschrikkelijke, oude monster achter de balie van de inkom. Maar nu verscheen er nog niet eens een glimlach op zijn lippen. Zijn gezicht bleef strak, somber, emotieloos. Nog voor hij het goed en wel doorhad, had ze een doek genomen vanop zijn nachtkastje en depte ze bijna liefdevol de spatten bloed van zijn lippen af. Devon sloeg zijn ogen neer en zuchtte zachtjes, wat voor een reutelend geluid zorgde. Hij sloot zijn ogen weer en hoopte op die manier te kunnen verdwijnen. Als ze niet wilde gaan, dan was dat haar keuze, maar aan hem zou ze niet veel hebben. Het bleef stil, geen opmerkingen meer, geen voetstappen als bevestiging dat ze daadwerkelijk weg ging, niets. Opeens voelde Devon een vreemde kriebel, niet in zijn lichaam, maar net daarbuiten. Het was een gevoel op een plaats die hij normaal niet hoorde gewaar te worden. Een plaats die hij slecht één keer eerder gevoeld had, in het bos, toen hij Taylor voor het eerst ontmoette. Hij hoorde hoe de hartslag van Taylor drastisch verlaagde en onwillekeurig opende hij zijn ogen weer en staarde recht naar het plafond boven hem. Er werd iets uit zijn lichaam gezogen, iets waar hij geen kennis van had. Het leek haast alsof zijn pijn langzaam maar zeker uit zijn lichaam sijpelde, alsof zijn gevoelens van verdriet, schuld en alles wat eromheen hing onderdrukt werden. Devon ademde diep in en schrok lichtjes op toen Taylor bruusk bewoog en als het ware iets naar de hoek van de kamer gooide. ’Beter?’ Volledig van de kaart knikte Devon haar toe, op zijn gezicht stond duidelijk de verbazing te lezen. ’Mijn aura?’ fluisterde hij en keek haar recht in haar blauwe ogen aan.

Hij voelde zich oprecht beter, de pijn in zijn lichaam was zo goed als verdwenen, ondanks dat ze lichamelijke wonden nog steeds aanwezig waren. Met zijn beide handen tastte hij naar de kraag die rond zijn hals zat en trok de klittenband los, waardoor hij het rond zijn nek kon uithalen en op de grond langs hem liet vallen. Een kleine zucht rolde over zijn lippen en hij haalde opnieuw diep adem. Nog steeds dat gruwelijke, ongezonde geluid, maar eindelijk kon hij ademhalen zonder zichzelf te kwellen. Maar ergens was het fout, fout dat hij zich beter voelde, terwijl Storm nog steeds met pijn aan de overkant van de ziekenzaal lag. Devon keek bedenkelijk naar Taylor en fronste zijn wenkbrauwen. Zijn schuldgevoelens, verdriet, pijn, alles wat de situatie zo reëel maakte waren verdwenen, waardoor het haast leek alsof er van de nacht niets gebeurd was. Het was zo fout, maar terwijl voelde het ook zo goed. Devon tastte naar zijn voorhoofd en drukte er zachtjes met zijn vingers tegen, alsof hij even in zichzelf terug getrokken was. Voor even mocht het misschien? Heel, heel eventjes? Ergens was hij bang dat het gat waarin hij zou vallen als Taylor verdween en alle emoties terugkwamen, dieper was dan het eerst geweest was, maar ook die gedachten verdwenen als sneeuw voor de zon. Zachtjes kneep hij terug in haar fragiele hand en liet haar het haar van zijn voorhoofd strijken. ’Ik weet wat er gebeurd is.’ Devon snoof luid en schudde zachtjes met zijn hoofd. ’Op een schaal van één tot tien, hoeveel bang heb je van me?’ aarzelend trok hij zijn hand terug en kauwde hard op de binnenkant van zijn wang. Nu hij geen pijn meer had, zijn gevoelens van schuld aan de kant kon schuiven en enkel naar zichzelf kon kijken, leek hij haast een ander persoon. Maar het voelde oh zo goed.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦