Het was stralend weer en de paardenkriebels gingen door haar vingers. Ze had Jean zover gekregen om haar paard, Inferno, over te laten schepen. Fer was een prachtige jonge ruin, hij was volledig chocoladebruin en naar zijn poten toe werd hij zwarter. Rond zijn neusje was zijn kleur lichter en werd het meer mokka, een echt plaatje dus. Hij was er nog maar net en ze had nog niet de tijd gehad om hem eens fatsoenlijk te rijden, dus dat was ze dan nu ook van plan. Lichtjes neuriënd trok ze haar kleerkast wijd open, kleren vlogen om haar oren toen ze naar haar rijbroek zocht. Hoewel ze thuis nooit echt een van de rijkste gezinnen waren, hadden ze het wel altijd goed gehad. Enkele mooie grote stallen voor Fer en het paard van Felicia met aangrenzend een weide en een ruime binnenbak. Voor buitenritten was Stockholm een van de meest mooie plaatsen, aangezien ze niet direct in het centrum lagen, maar meer in de buitenwijken. Felicia, een zwaar gevoel lag op haar maag. Het was haar schuld geweest dat ze nu niet meer langs haar stond, dat ze nooit meer met Emperor X ging rijden. Arme X, wat moest hij nu doen? Zouden haar ouders hem hebben verkocht aan die rijke, verwende snob van enkele huizen verderop? Zij was altijd aan het dingen voor Emperor, wat niet moeilijk was aangezien hij uit een uitstekende bloedlijn kwam en Fer een volbloed broertje van hem was. Springen ging hen altijd beter af dan dressuur, al moest ze toegeven dat de rangen van X wel echt perfect waren. Maar natuurlijk deed Fer niet onder voor zijn oudere broer, mooi niet. Terwijl ze diep in gedachten was verzonken, had ze haar rijkleren bijeen gesprokkeld en verkleedde ze zich in de badkamer. Haar kamer was ruim en daar kon ze echt wel van genieten. De badkamer was mooi verzorgd en voorzien van een grote spiegel waarin ze haar atletische lichaam kon bekijken. Al negeerde ze de helft van de tijd haar spiegelbeeld, het lelijke geboorteteken op haar rechterzij moest ze niet altijd zien. Nog steeds ontzettend vrolijk schoof ze haar lange benen in de rijbroek, die direct ontzettend comfortabel rond haar billen sloot. Een zalige zucht ontsnapte aan haar lippen en algauw had ze haar polo en sokken ook al aan. Time to go. Ontzetten goed gehumeurd schoof ze in haar afgetrapte All Stars, haar boten en andere spullen lagen op haar te wachten in de stal. Voor ze de deur sloot, griste ze nog snel haar zonnebril mee en zette deze op haar neus.
Eenmaal aangekomen in de stallen was haar zonnebril al in haar blonde haren geschoven en keken haar groenige ogen uit over de stallen. Als ze met Fer omging, leken haar mutaties even te verdwijnen en kon ze in lange tijd weer eens even normaal voelen. Kirrend liep ze op het bruine hoofdje af dat al kauwend over de staldeur hing. "Hee," Ze liep breed grijzend op hem af, "Wie gaat er rijden?" Ze kriebelde met haar vingers tussen zijn oren en gelukzalig keek de ruin naar zijn baasje. "Eerst nog even m'n spullen pakken, maar dan gaan we jou eens helemaal proper maken." Ze drukte een kus op zijn snuit en kreeg een lieve bries in ruil. Grinnikend stapte ze achteruit en draaide ze op de hakken van haar voeten om. Bijna fluitend begaf ze zich naar de zadelkamer, waar ook haar rijlaarzen, tok en al de rest gelegen was. De sleutel van haar kast hing om een gouden ketting aan haar nek, voor veiligheidsredenen en omdat ze nogal goed was in het kwijt raken van spullen. Samantha Holt, stond er in sierlijk handschrift geschreven op de gouden naamlabels die elke eikenhouten kastdeur bevatte. De permanent glimlach op haar lippen, die ze alleen maar had als ze met paarden omging, verdween niet. Het voelde alsof ze thuis kwam, thuis waar Felicia op haar zat te wachten, haar in haar armen zou sluiten en zou zeggen dat alles oké was. Dat ze niet dood was, dat het een grote, enge droom was. Maar dat was het niet en op dat moment raakte de realiteit haar als een blikseminslag. Haar grote zus zou er niet meer voor haar zijn, niet meer om haar in haar armen te sluiten, niet meer om haar advies te geven. De glimlach brak zachtjes af tot een weemoedig opgetrokken mondhoek. Stop met dat zelfmedelijden, Sam! Get your shit together, vloekte het vervelende stemmetje in haar hoofd. Haar hand rustte op de gouden knop van de kast en hoofdschuddend trok ze hem in een vloeiende beweging open. Stiekem hoopte ze dat er misschien nog iemand was die van plan was om te gaan rijden, konden ze dat gezellig samen doen.
Onderwerp: Re: Of monsters and men ››Open zo jun 28, 2015 7:45 pm
She's Like The Wind
Een licht zelfgemaakt briesje ging door Lara's haar terwijl ze richting de stallen liep. Ze genoot van het heerlijke weer. De zon scheen op haar huid en een brede lach verscheen op haar gezicht. Het leek haar de ideale dag om weer eens te gaan rijden. Ze had haar rijkleding al aan onder haar gewone kleding en was niet eens van gedachte veranderd tijdens het omkleden. Er waren dagen dat Lara een idee had en dat als het ging uitvoeren ze al van gedachte was veranderd, maar vandaag was niet zo een dag. Soms was ze inderdaad impulsief en kon soms snel van gedachte veranderen, maar gelukkig niet altijd anders kreeg ze nooit iets gedaan. Ze kon zich de eerst keer in de stallen nog goed herinneren. Het was alsof ze een kostbare schat had ontdekt. Van te voren was ze niet van plan te gaan rijden, maar toen ze eenmaal de paarden had gezien was ze verkocht. Als klein meisje had ze wel gereden, ze had nooit op paardrijles gezeten want haar ouders geloofde niet in gestructureerde clubjes, maar haar vader kon paardrijden en hij had haar geleerd. Haar moeder kon ook wel rijden, maar niet echt goed.
Net buiten stallen deed haar wijde kleding uit en daaronder kwam haar rijoutfit tevoorschijn. Zelfbewust bekeek zichzelf in de rijbroek. Ze voelde zich een beetje naakt. Normaal droeg ze wijdvallende en een vloeiende kleding. Een strakkere rijbroek was weer even wennen. De broek herinnerde Lara er meteen aan waarom ze niet graag strakke kleding droeg, het ding was als een soort korset voor haar kuiten. Het was een tweedehands of misschien zelfs een derdehandsje. Haar moeder had hem ook ooit gebruikt en haar zus ook in de tijd dat ze nog met elkaar praatte. Nu hadden ze al jaren niet met elkaar gepraat, eigenlijk korter, maar je moeder uitschelden telde niet als praten, vond Lara. De ruzies waren tot een punt gekomen dat Lara het echt zat was geworden. Genoeg was genoeg en in haar beleving had haar moeder niet heel veel verkeerd gedaan. Als vrouw mocht je doen wat je wilde en met wie je wilde. Lara zou het nooit toegeven, maar ze leek heel erg op haar moeder. Niet qua uiterlijk, dat had ze van haar vader geërfd die net als zij erom rossig was. Qua gedrag was ze wel precies haar moeder, maar de meeste van de tijd had ze het niet heel erg door. Al was ze diep van binnen wel bang dat ze ooit ook ruzie met haar zussen zou krijgen. Gelukkig was het nu nog niet aan de orde. Ze probeerde de gedachte van familieruzies van zich af te ze zetten en deed een poging om haar enorme bos haar in een staart te doen. Ze was tevreden over de poging die ze had gedaan, het zat in één keer goed en dat gebeurde niet vaak. Eigenlijk droeg ze haar haar het liefst los, maar dit was praktischer bij het rijden straks. Het meisje liep de stallen in en wandelde eigenlijk meteen naar het paard toe waar ze ook eerder op had gereden. Ze zwaaide en lachte om zichzelf, alsof paarden ooit terug zouden zwaaien. Lara zou het wel willen als ze dat konden dat moet een komisch gezicht zijn. Met de paardenbenodigdheden in haar armen geklemd liep ze naar de merrie toe.
"Hé, ken je mij nog?" Vroeg ze met zelf voor haar doen een behoorlijk dik accent. Lara geloofde een hoop alleen niet dat paarden letterlijk konden volgen wat je zei. "Vast niet tis weer n tijdje geleden." Ze was het type dat graag halve woorden inslikte. Op die manier kon je ook veel meer zeggen in een kortere tijd. Even bleef ze staan om het paard te bewonderen. De merrie had een wat grovere bouw met dikke spieren en ze vond dat een enorme schoonheid hebben. Het dier had wat weg van die werkpaarden die je vroeger vast vaker zag, een trek paard dat de boeren hielp met ploegen. Ineens hoorde ze iets en Lara schrok op.
Ze maakte een raar schrikgeluidje en een raar sprongetje. Stom genoeg had ze helemaal niet door gehad dat er nog iemand was. Blijkbaar was ze zo gefocust op het paard dat ze het meisje niet had gezien. Het was verder niet erg want ze was dol op gezelschap. Even nam ze de tijd om het paard en de persoon bij het paard te bewonderen. Hoe dat overkwam, daar hield Lara zich niet heel erg mee bezig. Het meisje had een mooie bos lang blond haar en benen die wel gemaakt leken voor rijbroeken. Daarnaast had ze ook nog een heel mooi paard bij zich. "Hallo. Sorry, ik had je niet gezien." Haar accent was nu iets minder onverstaanbaar dan toen ze tegen het paard praatte. Vaak wist ze zelf niet hoe ze klonk tot ze haar mond open deed en vandaag klonk ze heel Australisch. "Ga je ook rijden?" Vroeg ze terwijl ze haar roskam van de vloer pakte die ze eerder had laten vallen. "Domme vraag wat zou je anders komen doen?"
Het zacht bruine zadel van de ruin lag op haar arm en zijn bijpassend hoofdstel hing om haar schouder. Behoorlijk elegant -kuch kuch- probeerde ze met haar voet het dekje, dat heel de tijd wegschoof, terug boven het zadel te leggen. Haar tok had ze voor het gemak al opgezet en haar rijlaarzen had ze ook al aangetrokken, nu alleen Inferno nog klaar maken. Terwijl ze het paard uit de stal naar de poetsplaats wou leiden, vingen haar oren een dik accent op en blijkbaar was zijzelf ook niet ongemerkt gebleven, aangezien het meisje geschrokken was recht gesprongen. "Maakt niet uit." Ze klopte de temperament volle ruin op zijn hals om hem te kalmeren, toen het meisje direct haar excuses aanbood. "Nee, ik was eigenlijk van plan om te gaan skydiven." Zei ze sarcastisch, maar met een lichte grijns. Gelukkig had het meisje zelf ook al door dat het een domme vraag was. Aangezien zij in rijtenue was, dacht Sam ook wel dat ze ging rijden. "Ik ben Samantha trouwens, maar zeg maar Sam. En dit is Inferno." Ze klopte nog eens op de gespierde nek van het beest, dat luid brieste. Het was nogal moeilijk om haar hand uit te steken, aangezien ze in haar ene hand het touw van haar paard vast had en in de andere het hoofdstel, ze was al wel zo slim geweest om het zadel erop te leggen. "Toevallig zin om mee te rijden?" Stelde ze voor, terwijl ze Inferno's beenbeschermers aandeed. Alles voor de veiligheid van haar grote baby. Haar oorspronkelijke plan was om te springen, maar misschien dat ze ook een buitenrit konden gaan maken. Sam kende de omgeving nog niet echt, dus ze wist niet echt wat de opties waren. Het roodharige meisje voor haar leek haar wel een vriendelijke, dus zou ze haar niet alleen laten in een omgeving die ze niet kende, toch? Anders zou ze haar weg nog wel terug vinden, maar misschien zou ze dan het avondeten van de komende week missen.
Onderwerp: Re: Of monsters and men ››Open wo jul 01, 2015 9:56 pm
She's Like The Wind
Gelukkig voor Lara waren geen van de paarden geschrokken van haar onverwachte schrikbewegingen en meisje leek het ook niet al te erg te vinden. Op domme vragen kon je domme antwoorden verwachten, maar toch raakte Lara even verward over de skydive opmerking. "Skydiven? Dat lijkt niet heel praktisch met het paard erbij want lijkt me nogal zielig..." Ze viel heel even stil. "Oh, wacht sarcasme, dat had ik wel door." Ze had het niet door en het was overduidelijk dat ze het niet door had. Het meisje stelde zichzelf voor als Sam en het paard heette Inferno. Het was geen paard dat ze eerder gezien had in de stallen, maar dat hoefde niets te zeggen het was niet alsof ze alle paarden kende. Inferno suggererende dat het een pittig paard had. Ten minste als het aan haar lag zou ze alleen een temperamentvol paard Inferno noemen, Ze wist niet precies wat het betekende, maar Inferno had volgens haar iets met de hel te maken. "Ik ben Lara en dit is..." Het paard onderbrak haar met een hinnik. "Oh ze stelt zichzelf voor vind ik ook goed. Dit is." Ze bootste een paardengeluid na. "Maar ze luistert ook naar Destiny." Ze was een rustig paard eentje die je gaf aan personen die nog niet goed konden rijden. Het dier was lichtbruin met witte manen en staart en was ook lichter gekleurd bij de hoeven.
"Ja lijkt me leuk.'' Zei ze toen Sam vroeg om mee te rijden. Terwijl ze zelf haar paard verder klaarmaakte en optoog. "We kunnen wel een leuk rondje maken, als je dat wil. Tis hier groot zat." Tijdens het praten legde ze het dek goed en ze pakte het oude zadel dat ze eerder had gepakt. Lara nam altijd een ouder vaak gebruikt zadel. Dat stilde haar geweten als veganist een beetje, zadels waren immers van leer. Met een handige zwaai gooide ze het zadel erop en maakte het vast. "Heb je vaker hier gereden of ben je nieuw?" Wilde ze weten terwijl ze haar cap op zette. Ze bekeek of ze alles had gedaan en bedacht zich ineens ook dat haar kleding nog ergens buiten. Hopelijk kwamen ze die wel tegen als ze naar buiten gingen. Nadat ze alles gedaan en gecontroleerd had geleidde ze Destiny de stal uit en was ze helemaal klaar om te gaan rijden.
Een glimlach kroop over haar gezicht bij de reactie van de roodharige over skydiven. Het was grappig om te zien dat het meisje duidelijk niet door had gehad dat het sarcasme was. Vlug stelde het meisje zichzelf als Lara voor en Sam gaf haar een knikje. De merrie wou zichzelf blijkbaar voorstellen, waardoor de blondine moest lachen en toen Lara het paard nadeed moest ze nog harder lachen. Al was Destiny wel een passende naam, rustig en liefdevol. Waarschijnlijk was het één van die zalige, lieve merrie's die nog geen vlieg kwaad deden. De ervaring van daarop te mogen rijden had ze nooit echt mogen mee maken, zij werd direct op halfwilde vervelende snertbeesten gezet. Ach, het had ook zijn goede punten, want nu kon ze wel rijden. "Destiny is een mooie naam voor een mooi paard. Is 'ie van jouw?" Ze vroeg het voor de zekerheid toch maar eens na, al wist ze ook dat het grootste deel van de paarden hier van de academie waren.
Terwijl Lara haar merrie klaarmaakte, controleerde de blondine alles nog even en kroelde ze ten slotte nog even op het voorhoofd van de ruin. Toen viel haar hoofd op een get die nog niet geweldig zat, dus bukte ze om die fatsoenlijk te doen. "Een buitenrit lijkt me zalig!" Grijnsde ze, terwijl ze half onder de donkere ruin hing. "Ik heb wel ooit gereden, maar nog niet echt hier." Moest ze toegeven, toen ze weer rechtop stond. Gauw zag ze alleen nog de wiebelende paardenkont voor haar en besloot ze Inferno er maar gewoon achteraan te leidde, al vond de ruin het alles behalve leuk om te volgen.
Eenmaal buiten nam ze het paard mee naar het hek, zodat ze daar kon opstappen. Dat was beter voor zijn rug en het was nu niet dat ze zo lenig was dat ze haar been zo hoog getild kreeg voor op de toch wel grote ruin. Het hek kraakte lichtjes toen ze er wat gewicht opzette, maar zo lang stond Sam er dan ook niet op. Haar been vloog over het zadel en het gouden detail aan haar donkerbruine laarzen lichtte kort op in de zon. Haar sporen had ze achtergelaten in de stallen, omdat ze toch maar gewoon een ontspannen buitenritje gingen maken. "Ik ben klaar." Ze glimlachte naar haar companion. "Alleen heb ik wel geen flauw idee waar we naartoe moeten." Grinnikte ze, terwijl ze even in het zadel schoof om te controleren of alles goed zat.
Onderwerp: Re: Of monsters and men ››Open di jul 07, 2015 9:45 pm
She's Like The Wind
Het was een opluchting dat Sam haar niet leek uit te lachen. Sommige andere hadden dat wel gedaan, een gebrek aan sarcasme was voor sommige mensen erg hilarisch. Het was tegenwoordig een populaire vorm van humor. Lara probeerde zich daar niet te veel van aan te trekken, maar het was toch prettiger als iemand haar niet uitlachte. Lara moest even lachen bij de vraag of Destiny van haar was. Het idee alleen al voelde bizar. "Nee, ze is niet van mij, ze is gewoon van hier." Legde ze uit. "Mijn ouders geloven niet heel erg in bezittingen. Ze hebben wel spullen, maar ze hechten er niet zo veel waarde aan en ze zijn niet de mensen die een paard aanschaffen. Ik was altijd blij dat we de meeste van een tijd in een huis woonde. T zijn ook wel types dat voor t zelfde geld zo in een tent zouden slapen. Voor maanden achter elkaar. We zijn ook veel te vaak verhuisd dus het zou ook niet handig zijn. Ik denk ook niet dat we het konden betalen." Eigenlijk had Lara geen idee hoe rijk of arm haar ouders waren. Het was niet iets dat ooit besproken werd. Ze reisde, een hoop, dus er moest wel een beetje geld zijn, maar waarschijnlijk ging het ook juist op aan het reizen. Ze ging maar gewoon verder met haar verhaal. "Om een lang verhaal nog langer te maken. Mijn ouders zijn hippies en ik heb geen paard. Ik heb wel eerder gereden. Papa kende kennissen met paarden." De gedachte aan die tijd bracht leuke herinneren boven. "Hij kan echt goed rijden. Al heeft hij het nu al weer een tijdje niet gedaan. Ik had ook een tijd niet gereden voor ik hier kwam, was n beetje roestig, maar voor ik wist ging het weer prima." Ineens bedacht ze iets. "Wacht. Is Inferno wel van jou?" Verklaarde waarom ze hem nog nooit gezien had. Als dat zo was, was het paard dan speciaal ingevlogen? Ze had er nooit over nagedacht dat de paarden van een leerling konden zijn. Misschien was Destiny ook wel van een leerling, maar die gedachte hield haar niet lang bezig.
Buiten zag ze haar kleding weer liggen en ze was blij om het weer te zien. Ze pakte het niet op, want dat leek haar nu niet praktisch, ze hoopte er maar op dat het na het rijden nog steeds lag en anders had ze pech. Het was niet alsof het hele dure kleding was. "Ik heb wel een idee waar we naar toe kunnen." Zei Lara. " Waar heb je zin in strand of bos?" Ondertussen besloot ze ook maar haar paard te bestijgen. Er was altijd een momentje dat ze even twijfelde voor ze haar besteeg. Op een paard gaan zitten was altijd een dingetje. Ze was altijd bang dat over het paard heen zo vallen zo met haar gezicht op de grond, maar het ging allemaal goed en voor ze het zelf door had zat ze al op het paard. Destiny hinnikte weer even. "Ben je aan het flirten? Schattig. Je bent wel op de hoogte wat een ruin is, toch?" Zei ze tegen het dier."Geen schattige paardenfamilie voor jou."
"Gelukkig heb ik gesmeerd." Ze voelde de zon op haar huid brandde en ze dat met haar huidtype zou ze anders zo verbranden. "Anders was ik waarschijnlijk nu een tomaat geweest op een paard." Lara smeerde bijna altijd ook in de winter. "Van dit soort weer word ik gewoon automatisch vrolijk.Jij niet."
Haar vraag of Destiny van haar was, werd negatief beantwoord en ze kreeg er een heel levensverhaal bovenop, maar dat vond ze niet echt erg dan kwam ze tenminste wat te weten. Het verhaal van hippies trok haar eigenlijk wel aan. Zo vrij, zo relaxt. Al leek het haar wel moeilijk voor de roodharige, nooit lang op één plek wonen. Het was grappig dat het meisje zo verbaast was over het feit dat Inferno van haar was. Dus klopte ze de ruin trots op de hals, die met zijn oortjes naar voren de merrie aan het opnemen was. "Inderdaad. Deze mooie jongen en ik zijn een team." Grijnsde ze trots, waarna ze hem een liefdevolle blik zond. Dat ze een team waren was helemaal zeker, zij had hem soort van opgevoed terwijl ze zelf eigenlijk nog een kind was geweest. Natuurlijk waren er zware momenten geweest, maar de liefde die ze ervoor terug kreeg was onvoorwaardelijk en daar deed ze het allemaal voor.
Eenmaal buiten wist het meisje duidelijk wel waar ze naar toe konden gaan. "Een beetje van beide?" Glimlachte ze opgewonden, terwijl ze het meisje gade sloeg vanaf de ruins rug, die ongeduldig stond te trippelen. Het was grappig om te zien dat hoewel Destiny niet van haar was, ze precies wel een ontzettend goede band hadden. "Sorry, Destiny. Daar had je wat eerder voor moeten komen." Sprak ze verontschuldigend tegen het paard, al dacht Inferno daar natuurlijk anders over, want hij stond met zijn oren zover mogelijk naar voren en zijn lip naar boven gekruld naar haar te kijken. "Inferno, gedraag je. Zij is een lady." Fluisterde ze hem toe, terwijl ze even schommelde om zijn aandacht te verplaatsen.
Al snel lag het erf achter hen en haar rijpartner was duidelijk goed gezind en dat stak Sam aan want haar lach weerklonk bij haar opmerking. "Ik ben van nature al redelijk bruin, dus veel smeren hoeft niet echt." Ze hief haar hart zachtjes op en keek haar grijnzend aan. Ze had het wel eens ergens gelezen dat mensen met rood haar sneller verbranden en een lagere pijngrens hadden, of dat tweede ook van toepassing was op het meisje wist ze niet. "Ja! Regen doet me zo somber voelen, al vind ik het wel leuk om mee in slaap te vallen." Knikte ze instemmend, terwijl ze bij een splitsing kwamen, waarbij een open veld achter een van lag. Die weg had direct de aandacht van haar bruine ruin, die helemaal stond te trippelen om erover te mogen crossen. Dat was hij eigenlijk ook wel gewend, aangezien ze vroeger vaak genoeg met hem over weides galoppeerde en zo boze boeren achter haar aan kreeg. "Die weg?" Ze knikte met haar hoofd richting de veld-weg, "Dan kunnen we misschien over het veld galopperen?" Opperde ze voorzichtig, terwijl ze Inferno kalmeerde door hem op zijn gespierde hals te kloppen.
Onderwerp: Re: Of monsters and men ››Open zo jul 12, 2015 5:13 pm
She's Like The Wind
Sam bevestigde dat Inferno inderdaad van haar was en Lara was onder de indruk. "Wow, Dat is wel heel stoer. Ik wou dat ik iets van huis kon meenemen net als jij. Iets van betekenis. Iets groots." Niet een paard, maar haar zus of haar moeder of zelfs die rare vrouw die vaak ongevraagd bij hen langs kwam. Destijds vond ze die vrouw reuze irritant, maar nu zou ze die vrouw heel graag weer zien. Voornamelijk omdat ze hilarisch was. "Nu was mijn ex ook met mij mee gekomen, maar dat was niet op mijn verzoek." Hij was er uiteraard ook niet speciaal voor haar en stond ook voor het negatieve dingen uit haar leven. Dat was het nadeel als je paard of iets anders kon meenemen naar hier er konden natuurlijk ook nare herinneren aan kleven. Op de school voelde toch als een andere wereld en soms was het vervelend als het je oude wereld zich vermengde met de nieuwe. "Jullie lijken me inderdaad een heel goed team. Hoe lang heb je hem al?" Wilde ze weten. "Hebben jullie ook wedstrijden gereden?"
"Ja, Een zomers buitje vind ik ook wel lekker, maar grijze grauwe lucht nee, doe maar niet en een klein beetje wind. Ik ben dol op een klein beetje wind." Ze glimlachte, maar zei niets over haar mutatie. Ze deelde veel, maar dit was iets wat ze toch wat langer voor zichzelf wilde houden. Als er naar gevraagd werd zei ze het wel, maar het was niet iets waar ze zelf over begon. Het was geen geheim of zoiets, maar het was iets wat ze liever nog wat langer voor zichzelf hield.
"Je boft. Ik ben een keer zo erg verbrand dat ik niet kon zitten. Of bewegen. Geloof dat mijn moeder toen mijn zusje per ongeluk twee keer heeft ingesmeerd. In Australië had ik het gevoel dat je moest baden in zonnebrand." Dat ze in Australië geweest wat uiteraard ook goed te horen. Wat ergens wel wonderlijk is want ze hadden er helemaal niet zo lang gewoond, maar ze was een spons en nam snel dingen over. Waarschijnlijk kon ze ook zo iemands accent van hier overnemen. "Wat kan het daar belachelijk warm zijn."
"Galopperen? Ja, dat lijkt me een heel goed plan. Heb je daar ook zin in Destiny?" Ze maakte een klein tevreden geluidje. Lara moest er hartelijk om lachen. "Ik geloof dat ze dol is op mijn stem, ze reageert altijd. Ben je klaar voor de uitdaging?" Iedereen zou waarschijnlijk wel kunnen inschatten dat Inferno harder kan rennen en dat Destiny het onderspit zou delven. Al moest je Destiny ook niet te erg onderschatten aan haar spieren kon je wel zien dat er een hoop kracht in zat. Lara was benieuwd hoe het zou zijn als je die kracht er uit zou halen. Ze had hier in ieder geval nooit gegaloppeerd, meestal maakte ze een rondje ergens in stap op dit terrein. Verder dan een drafje was ze niet gekomen. Het was nooit in haar op gekomen, maar nu ze het hoorde had ze er eigenlijk wel zin in. Sterker het leek haar heel erg gaaf. Zodra Sam het woord galopperen in haar mond nam begon Lara's ogen te glimmen van plezier. Het was lang geleden dat ze had gegaloppeerd en hopelijk verleerde je het niet. Ze kon zich nog heel goed heugen hoe vrij ze zich voelde. Alsof je al je zorgen in haalde en even helemaal aan niets hoefde te denken. Alleen jij en het paard. Het was een magisch gevoel en ze hoopte dat dat nu weer zou gebeuren. Als je paard Destiny heette klonk het bijna poëtisch en ze sloeg de weg in die Lara had gesuggereerd.
Het was leuk dat de roodharige altijd maar vertelstof bleef geven, dat was gezellig. Dus kon de blondine ook niet anders dan lachen om haar vertelsels. "Aan een ex kleven duidelijk minder leuke herinneringen." Ze grijnsde. Zelf had ze nooit veel relaties gehad, wel vlugge flirts, maar niks diepgaand. Behoefte had ze er niet echt aan, single life was happy life, al had ze natuurlijk wel eenzame nachten. Vooral hier op school aangezien iedereen elkaar leek te kennen was het nogal moeilijk om een vlugge flirt te beleven en naar wat ze wist waren er geen andere steden of zelfs nederzettingen op het eiland zelf. "Al lang, sinds hij een veulen was ongeveer." Glimlachte ze trots, waarbij ze liefdevol naar het paard opkeek. Hij was zo'n beetje haar baby, nu nog steeds. "Zelfs al wedstrijden gewonnen." Ze knipoogde zachtjes, "Mijn zus reed ook, dus gingen we ook vaak op concours naar het buitenland." Ze praatte er luchtig over, snel. Het was wel duidelijk dat ze liever niet over haar zus sprak, hoewel zijzelf het onderwerp naar boven had gebracht.
Haar voorliefde voor de wind kon ze helaas niet delen, aangezien wind ten eerste haar haar in de war bracht -wat een heel oppervlakkige gedachten was- en ten tweede doofde de wind het vuur soms uit, hoewel het het soms ook aanwakkerde, nu ze er zo over nadacht. Dus knikte ze enkel glimlachend.
Haar anekdote over Australië bracht haar aan het lachen en deze was tussen de bomen te horen. "Zelf ben ik nog nooit in die warme landen geweest, dit is voor mij al een hele verandering. Want je weet wel, Zweden is nu niet echt het warmste land ter wereld." Ze lachte zachtjes in zichzelf, waarna ze er in haar hoofd aan toevoegde dat het wel een van de mooiste landen ter wereld was. "Heb je veel gereisd?" Vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze het meisje aankeek.
Destiny had er duidelijk ook zin in en Inferno werd alleen maar meer aangespoord daardoor. "Ik wed dat ze niet alleen van je stem houdt hoor!" Giechelde ze. Het was wel duidelijk dat hoewel dat paard niet van het meisje zelf was, ze waarschijnlijk wel voor elkaar door het vuur zouden gaan. Nog nagiechelend reden ze het pad op, waarbij Inferno dadelijk opgewonden begon te snuiven. "Klaar?" Haar ogen glinsterde. Voor hen lag het veld op en bloot, waarschijnlijk strekte het zich zelfs verder uit dan ze hadden mogen hopen. Zonder op een verder antwoord te wachten zette ze de ruin aan tot galop, eerst was 'ie rustig en beheerst maar toen ze eenmaal de smaak te pakken kregen en haar compagnon klaar was, ging hij over in een veel, véél snellere pas. De grond zweefde onder de machtige hoeven voorbij en ze voelde zijn spieren zwoegen. Ze ging recht staan en hief haar vuist de lucht in, terwijl ze de wind haar haren uit haar gezicht wapperde. "Dit is leven!" Gilde ze opgewonden, waarna ze een sprong aan de bosrand in het vizier kreeg. Natuurlijk had de bruine ruin deze ook al gezien, hij wachtte enkel op toestemming van zijn baasje, die hij zonder pardon kreeg. Samen stoven ze af op de sprong, die wat hoger was dan verwacht. Toch moest Sam haar paard even inhouden, anders zouden ze niet uitkomen. Terwijl ze dichterbij kwamen leek het alsof de sprong alleen hoger werd, maar toch veranderde ze niet van gedachten. In volle vaart stoven ze erop af, waarna ze voelde hoe hij afzette en ze samen door de lucht vlogen. Tijdens de sprong was alles stil, alsof alleen zij twee nog op de wereld waren. Sams zintuigen begonnen pas weer te werken toen ze het geluid hoorde dat de hoeven maakte toen ze terug contact maakte met de grond, waarbij een grote glimlach haar gezicht sierde.
Onderwerp: Re: Of monsters and men ››Open zo aug 09, 2015 9:27 pm
She's Like The Wind
Een diepe zucht kwam er uit Lara's keel na de opmerking van Sam over exen. "Ja, dat is het met exen als ze perfect waren geweest waren het geen exen maar gewoon vriendjes." Het was een ingewikkeld ding, de liefde. Ze miste het nu het er even niet was, maar toen ze een relatie had wilde ze eigenlijk soms van hem af. Daar stopte de moeilijkheden ook nog niet. Eenmaal op het eiland met Adam als ex was er nog steeds geen vrijheid het was alsof ze nog steeds in zijn greep werd gehouden. Toen hij was weg was ze pas echt weer vrij. Dat was het rare met exen dat je ze soms ook niet helemaal meteen los kon laten. Ze wilde Adam niet meer, maar als ze hem met een ander zag dan stak dat toch een beetje. Met een ex waren dingen complex en Lara hield niet van complexe dingen. Ze hield er van als dingen simpel en luchtig waren. Voorlopig geen relaties voor haar al was het niet iets waar ze echt iets over te zeggen had. Verliefd werd soms gewoon of je het wilde of niet.
Sam vertelde dat ze de ruin al sinds een veulen had. Lara zou willen dat ze ook een paard of een hond had gehad in haar jeugd om te zien opgroeien. Ze had een zusje, niet dat ze haar zus met een dier vergeleek maar het was absoluut aandoenlijk geweest om op te zien groeien en een dier trainen en zien opgroeien leek haar stiekem toch ook heel tof. De blondine ging verder en vertelde dat haar zusje ook reed en dat maakte Lara nieuwsgierig. "Oh je hebt ook zusje." Ze zei het heel het voorzichtig want er was al iets aan de toon van Sam die Lara een beetje alarmeerde maar niet genoeg om er niet over te beginnen. Nadat ze het gezegd had ze al een beetje spijt dat ze het had gedaan want wist wel dat niet iedereen zo open was over hun verleden en gezinssamenstelling. Helemaal hier niet. Dat Lara alles in geuren vertelden betekende niet dat iedereen daar zin in had dat snapte ze ergens wel, maar ze was geen tijdreiziger dus er was helaas niets meer aan te doen. Het enige wat ze kon doen is er snel overheen kletsen en dat deed ze dus maar. "Concoursen dat klinkt wel heel gaaf." Zei ze, maar en vond van zichzelf dat ze iet zei om maar iets te zeggen.
Het meisje kwam uit Zweden en dat had Lara niet verwacht. Zelf werd ze meteen weer enthousiast over Scandinavië "Zweden? Oh wat grappig. Ik heb in Noorwegen gewoond, maar ik ben nog nooit in Zweden geweest." Ze was tijdens het reizen niet eens door Zweden gekomen. Met haar ouders waren ze naar Noorwegen gevlogen en later hadden ze ergens in een bos een aantal boompjes geplant ter compensatie voor het vliegen. "Als het op een klein beetje op Noorwegen lijkt is het wel een hele mooie plek om te wonen. En warme landen hebben ook zo hun nadelen. Ik heb tijd lang gewoon automatisch in de schaduw gelopen ook toen ik al niet meer in Australië woonde omdat ik het daar zo gewend was. Ik had altijd het gevoel dat alleen toeristen daar zonnen." Of dat echt waar wist ze niet helemaal daarvoor had ze er niet lang genoeg gewoond, maar ze gokte dat dat wel dicht bij de waarheid zat.
Sam vroeg of ze veel gereisd had. In Lara's beleving viel het wel mee, ze was niet anders gewend. Soms miste ze wel vriendjes en vriendinnetjes als ze weer weg gingen, maar ze maakte ook snel genoeg nieuwe in de meeste landen dan in Amerika was het een ander verhaal. "Behoorlijk ja. Ben geboren in Hongarije. Daarna hebben in verschillende plaatsen in Groot Brittannië gewoond. Daarna onder andere in Japan en dus Australië. De laatste jaren woonde we in verschillende plekken in de V.s. Niet mijn persoonlijke favoriet, maar goed... Ik ging er niet over."
Ze reden het pad op en Lara voelde de spanning bij zichzelf opbouwen. De roodharige zag het open veld en even voelde het als het allermooiste wat ze ooit gezien had. Of dat in het echt zo was betwijfelde ze, maar voor dat moment wat het absoluut waar. Sam vroeg of ze klaar was, maar Lara zei niets terug omdat ze ook half dacht dat ze het tegen Inferno had. Een paar seconde nadat de twee waren vertrokken gingen Destiny en zij ook.
Ze begonnen met een draf en daarna gingen ze over naar galop in het eerste stukje zat een hapering alsof ze een slag oversloeg. Misschien moest ze even op gang moest komen, maar toen ze eenmaal te pakken was ze niet te stoppen. Zoals al eerder voorspeld had ging Destiny als een speer. Ze voelde de wind langs haar wang en langs haar hele lichaam. Haar band met de wind was een sterke zoals altijd en het ze kon het altijd moeilijk omschrijven hoe lekker het voelde om de wind zo langs haar lichaam te voelen gaan. Onder haar cap speelde de wind met haar, automatisch begon ze te lachen. Het was goed dat je voornamelijk de hoeven van Destiny hoorde en niet de lach van Lara want ze klonk een als een krankzinnige. Niet dat het haar op dat moment iets kon schelen niemand hoorde haar en zelf als dat wel zo was, was ze veel te blij om daar iets om te geven. Het voelde zo goed dat ze even vergat waar ze was, misschien zelf wat ze was. Even was alles weg en ze voelde zich bizar gelukkig en het enige was er was was dat moment en de wind, haarzelf en het paard. Heel even leek ze te zweven tot ze de rug van Destiny weer voelde. De wind voelde geweldig en het werkte bijna hypnotiseerde en ze had moeite om zich er van los te maken. Terwijl ze weer even tot zichzelf kwam minderde ze even wat vaart. Lang genoeg om te zien dat Sam en Inferno zich aan een sprong waagde. Ook Destiny keerde zijn hoofd die kant heen. "Ja, sorry dat gaan wij niet doen." Waarschuwde Lara. "Nee, we gaan niet springen. Het is wel de bedoeling dat ik je heel weer bij de stallen aflever." Ze had geen ervaring met springen en ze was niet van plan nu zomaar zonder informatie te beginnen, maar ze had wel wat ervaring met paarden om te zorgen dat Destiny deed wat ze wilde wat ze deed. Ten minste daar ging ze wel van uit. "Wooo. Dat is geweldig." Zei ze tegen Sam net na de sprong. "Ik snap niet waarom ik dit niet vaker doe. Dit is enorm verslavend. Springen ziet er echt tof uit. Dat moet je me een keer leren. Nou ja je moet uiteraard niets, maar dat ziet er echt heel gaaf uit."
