Onderwerp: It's been to long|OPEN vr nov 28, 2014 11:04 pm
▲
Daniek Rosefield
I feel these four walls closing in Face up against the glass I'm looking out, mmm Is this my life I'm wondering It happened so fast How do I turn this thing around Is this the bed I chose to make There's greener pastures I'm thinking about, mmm Wide open spaces far away
All I want is the wind in my hair To face the fear but not feel scared
Langzaam liep het blonde meisje richting de stallen, zodra ze hoorde dat ze hier paardenstallen hadden wilde ze er eigenlijk meteen al een kijkje nemen. Vroeger had ze altijd paard gereden, dat was alweer een tijdje geleden maar zoiets verleerde je niet. Het was een grootte hobby van haar geweest om gewoon even naar een rance te gaan en te helpen met het verzorgen van de paarden. Ze was altijd een goede hulp geweest in de stallen en in ruil daarvoor kreeg ze les. Nu had Daniek al een tijd geen echte hobby meer gehad, te veel vervelende dingen waren er gebeurt waardoor ze geen tijd had om dingen te doen die ze leuk vond. Deze tijd was nu alleen over, het lag nu achter haar dus kon ze wel weer dingen gaan doen die ze leuk vond. Ze kon weer zijn wie ze was. Na al die jaren kon ze het misschien toch weer leuk hebben? Ze had een fijn zittende spijkerbroek aangetrokken en een lekker warme sweater want het was wel behoorlijk koud. Normaal gesproken was het ook altijd wat kouder bij stallen. Ze liep langs de rij met stallen en stopte voor een van de eerste stallen waar een prachtige zwarte fries stond. Meteen kwam er een glimlach op haar gezicht bij het zien van het prachtbeest. "Hey there," Zei ze zachtjes met vriendelijke stem wanneer het paard nieuwsgierig naar haar toe kwam lopen. Ze liet het dier eerst even aan haar hand ruiken waarnaar ze haar hand over zijn hoofd liet gaan. Het paard brieste even en leek erg vriendelijk te zijn, dat kon ze wel zien aan die mooie bruine ogen van het dier. Zachtjes moest Daniek even lachen wanneer het zachtjes tegen haar hand aan duwde. Er kwam nu van buiten een vrouw met een kruiwagen en die keek Daniek even vriendelijk aan. "He's is sweet, isn't he?" Vroeg ze toen aan haar en Daniek knikte waarnaar ze even in het rond keek. Al gauw vond ze een kistje met de borstels en haalde ze hier een zachte borstel uit. "You can ride?" Vroeg het meisje nu aan haar en opnieuw knikte Daniek. "Yes, I used to ride a lot." Zei ze terug waarbij ze het meisje even vriendelijk aankeek. Ze maakte nu de staldeur open en ging de stal van de fries binnen. Die bleef heel kalm staan en keek Daniek rustig aan met zijn bruine ogen. Daniek begon hem nu te borstelen. Wanneer ze klaar was met borstelen met die borstel en ze weer de stal uit liep om een andere te pakken merkte ze dat het meisje alweer weg was, oke? Ze pakte de harde borstel en wanneer ze de fries hier ook mee had geborsteld pakte ze de hoevekrabber. Braaf als het dier was tilde hij elke keer zijn hoef op zodat Daniek deze schoon kon krabben. Hiernaar liep ze naar de zadelkamer toe om het zadel en het hoofdstel te pakken. Ze zadelde het paard op die heel rustig bleef staan terwijl ze alles deed. Wat een lieverd was het toch. Ze nam het paard die Basilas bleek te heten naar de binnenbak, buiten was het echt te koud om te rijden, bovendien was er dan ook uitglijd gevaar en dat wilde Daniek graag vermijden. Ze wilde Basilas niet pijn doen. In het midden van de bad stopte ze dan en nam ze eerst nog even de beugels op maat. Met wat moeite kreeg ze haar voet in de beugel, het was namelijk wel erg hoog zo'n fries maar goed, het lukte wel. Ze hees zichzelf op het grote paard en nam de teugels goed vast. Ze gaf een klein beetje been om het paard te laten stappen en stuurde hem naar de hoefslag toe. Nog even bleef ze instappen waarnaar ze het paard liet draven, en oh, wat draafden Friesen toch fijn. Het waren echt mooie grote paarden die zulke fijne passen hadden. Daniek hield er echt van om paard te rijden, voor het eerst in een lange tijd kon ze weer echt genieten van iets. Ze nam even diep adem en ging uiteindelijk over in galop. Basilas reageerde snel op haar hulpen en luisterde hier heel goed naar. Ze hoefde bijna niets te doen, hij deed gewoon heel goed wat hij moest doen. Dit was gewoon zo fijn, om weer op de rug van een paard te zitten en te galopperen. Het paard had een hele fijne galop, hij ging niet te snel maar ook niet te sloom, precies goed gewoon...
Onderwerp: Re: It's been to long|OPEN zo jun 21, 2015 10:13 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
Het was voor het eerst dat Nikita uit haar bed was gekropen terwijl de zon scheen. Ze vond het nooit zo fijn om er over dag uit te gaan, voor al omdat ze dan blind was. Een blinde, waarbij iedereen dacht dat ze hulpeloos was. Maar dat was niet zo. Nikita was niet hulpeloos. Het was begin de middag en de zon scheen dan ook vel. Maar haar slaapkamer was pik donker. En in tijden dat haar slaapkamer geheel donker was kon ze zien waar ze liep. Gelukkig stond niets in de weg en liep ze gewoon relaxed naar de badkamer, waar ze een warme douch nam. Het water stroomde over haar gezicht. Ze vroeg zich zelf nog steeds af waarom ze overdag wakker was geworden. Het was nu dan ook vakantie en daarin wilde ze graag genieten van de nacht, in de nacht kon ze zien. Ze was dan ook een typische nacht mutant. De nacht hield haar gewoon tot leven en daar hield ze van. De nacht was precies waar ze altijd voor ging leven, en niet voor het daglicht en de zon. De zon die haar mutatie achter wegen hield.
Nadat Nikita de douch had uitgezet trok ze een grijze oude skinny jeans aan, met een blauw grijs shirt. Ze voelde zich er helemaal niet goed bij om blind door de dag heen te lopen. Dat had ze zeker in geen jaren meer gedaan. Met haar haren in een staart en een zonnebril op, liep ze haar slaapkamer uit. Zo'n blindenstok die iedereen had als ze blind waren of niet goed konden zien, had ze niet. En die zal ze nooit van haar leven aanschaffen. En een blinde geleide hond hoefde ze ook niet. Die waren te duur voor haar, en alsnog had ze erg geen tijd voor om overdag een hond uit te laten. Als ze van dit eiland af was zou ze ook gewoon overdag gaan slapen. Net zoals ze altijd al heeft gedaan. Met het zwarte leren jasje dat ze aan had, liep ze naar buiten. Nou ja, dat dacht ze tenminste. De lucht om haar heen voelde kouder aan dan binnen. Ze rook ook de geuren van net gemaaid gras dus dat bewees ook al meer dat ze buiten was. Nikita had nu serieus geen idee waar ze heen liep en ze botste ook af en toe tegen was mensen op, die dan schreeuwde of ze blind was of zo. Natuurlijk was ze blind! Waarom leefde ze dan ook altijd in de nacht?!
Het leven van een blinde. Zo was het. Niemand had door dat ze blind was, omdat ze een zonnebril droeg. Waarom waren mensen zo gemeen tegen haar? Als of Nikita het graag wilde dat ze de zon nooit kon zien, omdat ze blind was. Nikita liep bijna tegen een boom aan, toen ze was gebries hoorde van meerder paarden die in de buurt waren. Dat gebries had ze eerder gehoord, alleen toen was het nacht. Ze had zo'n idee dat ze in de buurt was van de paardenstallen. Maar ze had echt geen idee. Nikita stak haar handen vooruit en voelde de boom waar ze bijna tegen aan was gelopen. Ze nam een paar stappen terug en voelde toen de houten deur van de de paardenstallen. Ze liep snel naar binnen, toen ze achter zich weer iemand hoorde roepen: ”Kijk een blinde”. Dat maakte haar echt zo boos en riep terug:“Hou je fucking kop dicht!” Tranen sprongen wel in haar ogen. Waarom kon sommige mutanten niet accepteren dat ze blind was, maar niet hulpeloos? Met steun aan de staldeuren voelde ze af en toe de neus van een paard tegen haar hand. Dat maakte haar wel wat vrolijker. Dieren deden het altijd goed bij haar.
Nikita stond stil, toen ze hoorde dat er een paard op haar af galoppeerde. Nou ja, dat gevoel had ze dan. Een windvlaag door het galopperende paard liet haar staart een beetje wapperen. “Ola,” begroette ze het paard in de bak. Ze had geen idee of er ook iemand op het paard zat, maar zo'n gevoel had ze wel. En anders merkte ze dat wel, als hij of zij iets terug zou zeggen. Ze legde haar handen op de bakrand en luisterde naar elke beweging die het paard maakte. Als ze niet kon zien hoe het meisje of de jongen reed, luisterde ze wel gewoon. Misschien zou diegene die op het paard ook tegen haar schreeuwen dat ze blind was. Maar daar hoopte ze niet op.
