You say that you want it all (OPEN)

Listening and Hearing

Are two different sensens

Eindelijk, James’ eerste les dag was voorbij. Hij moest toe geven, de lessen gingen wel veel sneller voorbij dan de lessen in Birkenhead. In Birkenhead waren dan ook wel andere les tijden, want die lessen duurde dan van negen uur in de ochtend tot soms tot half zes in de avond. Daarom wilde hij daar ook zo graag veranderen in brengen. Maar toch, hier duurde de lessen dan wel veel korter; dat veranderde niks aan zijn veranderen die hij in zijn hoofd had zitten. Hij wilde graag dat de lessen nog korter zouden duren, en daardoor meer vrije tijd. Vrije tijd vond hij dan ook erg leuk. Soms verveelde hij zich dan echt kapot, maar dat deed hij ook in de schoolbanken. Dus dat maakte dan helemaal geen verschil.

“James, come here, please,” vroeg de chef. Hij had het laatste uur koken gehad. Iets waar hij helemaal niet goed in was, dus had hij maar een beetje toe gekeken wat zijn buurman had gemaakt. Dus hij dacht waarschijnlijk waarom hij moest komen. James liep naar de chef toe, en luisterde half naar wat ze te zeggen had. “I know you, you don’t know how to cook; but you can try to learn it in my lessons,” zei de chef tegen hem. James knikte maar gewoon. Hij had toch alleen maar door dat het over koken ging en over lessen. En hij was nou niet een bepaald type die graag extra kooklessen wilde hebben, niet dat de chef het daarover had gehad. Maar hij had wel door dat het daar op neer kwam. “You can go now,” zei de chef. James deed zijn rugtas over één schouder en liep de keuken uit. Hij had amper een reactie gegeven aan de chef, maar dat vond hij niet erg. Hij gaf amper een reactie aan iemand als ze met hem wilde praten. Maar dat kwam vooral omdat hij ook al het gepraat van andere mutanten door elkaar moest aan horen. Als hij zijn “super gehoor” nou gewoon één dag uit kon zetten… ach ja, daar zat dan ook wel een nadeel aan. Want hij hoorde alle stemmen van mensen al zes jaar lang. Dus het was hem nu zo aangewend, dat het anders ook wel heel saai kon worden in zijn hoofd.

James liep relaxed door de gangen heen waar alle kluisjes naast elkaar stonden. Hij opende zijn kluisje en pakte zijn gele vest eruit en zijn witte pet. Jammer dat hij geen pet in de klas op mocht, anders had hij de hele dag door zijn pet opgehad. Met zijn pet op en zijn vest aan liep hij het gebouw uit. Boeken en ander stuff pakte hij niet uit zijn kluisje, waarom zou hij dat pakken als hij er toch niks mee deed.

De koude lucht vulde zijn longen met verse lucht. De lokalen waar hij vandaag in had gezeten waren allemaal warm en benauwd, dus de koude lucht die zijn longen nu vulde; voelde aan alsof hij dit al heel erg lang niet meer had meegemaakt. Hij wist niet waar hij naar toe liep, maar dat boeide hem ook helemaal niks. Waarom zou het hem iets boeien? Hij wist toch de weg wel weer terug, dankzij het horen van de gesprekken van de andere mutanten. James kon elk gesprek dat werd gevoerd op het eiland horen dankzij zijn mutatie. Sommige gesprekken waren echt wel grappig om het mee te krijgen, maar andere waren weer veel te emotioneel voor hem.

James keek even op zijn telefoon of hij nog een berichtje had gehad van zijn broertje, Marco. Marco appte hem elke dag wel, en een keer per week bellen ze even. Zo hield hij in ieder geval nog contact met zijn broertje. Marco was dan ook maar vier jaar jonger dan hem, sommige mensen zouden denken dat een jonger broertje en broer geen contact meer zouden hebben; maar Marco en James waren altijd al heel close geweest, dus hun kon je sowieso nooit uit elkaar krijgen.
Met een geschrokken gezicht keek hij op toen hij een vreemd geluid hoorde via zijn mutatie. Hij had dat geluid niet horen aan komen. Van de schrik liet hij zijn telefoon per ongeluk in de skatebaan vallen. Shit, en dat had hij weer. Als zijn telefoon nu kapot zou zijn, dan zou de contact tussen zijn broertje en hij tijdelijk verbroken zijn; en daar zat hij nou niet bepaald op te wachten. Als een ware skater liet hij zichzelf glijden in de skatebaan. Hij bukte even om zijn telefoon te pakken, er zat één dikke scheur in zijn scherm en heel veel krasjes. “Why?!” zei hij met een diepe zucht.

Listening and Hearing

Are two different sensens

Waarom moest het hem zo nodig over komen? Hoe moest hij zijn broertje bereiken? Oké ja, James hield van erg veel van zijn broertje, maar dan hoeft hij niet zo nodig elke dag contact te hebben met hem. Maar af en toe wel bellen met zijn broertje vond hij wel fijn. Dat gaf hem nog een gevoel dat er nog iemand om hem gaf. Zijn ouders hielden ook wel van hem, maar sinds ze wisten dat hij een mutant was vonden ze hem te gevaarlijk worden om nog goed contact te houden.
James wist niet zeker of zijn broertje ook een mutant zou gaan worden, maar hij hoopte stiekem van wel. Zijn ouders waren geen mutanten, maar hij was het ook maar gewoon in eens geworden. Hij had er niet voor gekozen, maar hij heeft zijn les wel geleerd; hoe langer je een mutant was hoe langer je er aan gewend raakt. Daarom was hij het ook wel gewend dat hij mutanten aan de andere kant van dit eiland kon horen.

Hij hoorde dan wel dat het ijzeren hek van het skate park open werd gedaan, maar daar gaf hij geen aandacht aan. Het enige wat hij echt aandacht aan gaf was dan dat zijn mobiel kapot was. Zijn hele scherm was kapot, een grote barst in het midden en dan ook heel veel barstjes in het midden. Waarom had hij teleurgesteld gezegd. Hij had het tegen zich zelf gezegd, maar door een stem achter hem keek hij op. “Are you okay?” vroeg de jongen die bij de rand van de skate baan stond. Hij bekeek de jongen even van top tot teen en knikte toen. [i]“Need help or something?”[/b] vroeg de jongen vervolgens. James wist niet goed wat hij hier van moest denken, hij zag er toch niet uit dat hij per ongeluk in de skate baan was gevallen? “No, I’m fine,” zei hij tegen de jongen op zijn Britse accent.

Lorise, ook wel Cupid, had heel erg gelachen om zijn Britste accent en zijn Britse trekjes. Hij had ook wel om haar gelachen, omdat hij Amerikaans juist heel erg grappig vond. Deze jongen was ook Engels. Dat was te horen aan zijn accent en zijn manier van praten. Eindelijk een mede-Engelsman, als hij dat aan Lorise moet vertellen; dan ging ze hem vast wel weer proberen na te doen met zijn accent.
Met een vriendelijke glimlach keek James hem aan. “I need a new phone, but I don’t think you have one for me?” zei hij een beetje grappend, maar het was ook wel de waarheid. Hij had echt een nieuwe telefoon nodig, maar hij wist niet hoelang het zou duren tot hier een nieuwe telefoon aan zou komen via de post.
Met een klein aan loopje rende hij de skate baan uit. Het was wel een goeie skate baan, hier kon hij nog wel goed skaten. Op zijn kamer lag zijn skate bord, misschien zal hij vandaag nog wel gaan skaten.

Listening and Hearing

Are two different sensens

James was hier helemaal niet blij mee. Hoe kon hij zo dom zijn dat hij zijn telefoon had kunnen laten vallen?! Het bijna enige middel om contact te kunnen hebben met zijn broertje in Engeland. Hoe moest hij kalm aan zijn broertje uitleggen hoe hij zijn dom had kunnen zijn? Ook al was dat ook niet zo moeilijk. Hij zal zijn laptop er dan maar bij moeten pakken, en dan met zijn broertje moeten Skypen. Zijn broertje zal dan ook niet heel erg boos worden op hem. Hij zal eerder een beetje teleurgesteld zijn, en dan zal hij James uitlachen. Dat was geen probleem voor hem. Het was beter dan een boos broertje achter hem aan hebben. Zijn broertje zal ook wel vragen hoe zijn telefoon er nu uit zag. Ach dat was heel erg simpel, heel het glas zat vol met barstjes en er was een stuk glas uit zijn scherm. En hij kreeg zijn telefoon niet meer aan. Gelukkig voor hem bestond Skype ook nog.

Toen James een stem had gehoord vlakbij hem was hij daar niet verbaast over geweest. Hij had de jongen allang aan horen komen. Maar dat was ook weer zo vreemd om dat te vertellen tegen de jongen. Hij had immers gevraagd of James hulp nodig had. Wat bijdehand dan ook had James toch maar gezegd, dat hij wel een nieuwe telefoon nodig had; maar hij rekende er niet op dat de jongen die hem wilde helpen een nieuwe telefoon voor hem had. En een telefoon lenen vond hij ook weer zo stom. Dan was hij net gewend aan de telefoon die hij dan kon lenen, moest hij hem terug op een moment waar hij dan niet zonder kan. En dan was hij weer een ruzie in gedeeld. En daar zat hij dan niet bepaald op te wachten. De jongen schudde zijn hoofd en zei:“No, I don’t.” James haalde zijn schouders op. Dat was oké. Dat was ook een antwoord wat hij had verwacht. “What happened? Is it like, really broke or…?” vroeg hij aan James. Hij hield zijn hand op waar hij zijn telefoon in hand, en liet het aan de jongen zien. Een stukje glas viel nog uit zijn scherm en zei:“It is really dead.” Er verscheen een amuserend glimlachje om zijn lippen, toen hij dat had gezegd. De gedachte dat zijn telefoon stuk was, was niet leuk. Maar toch het had wel iets. Want ja, hij had hem alleen maar laten vallen.

James nam een simpele korte aanloop op de rand van de skatebaan, en stond toen stil naast de jongen. Hij bekeek zijn telefoon nog even en deed hem toen in zijn jaszak. Ach ja, er was niks aan te doen dat zijn telefoon stuk was. Het was dan misschien niet de eerste telefoon die hij kapot had gemaakt. Hij had zelfs wel meer dingen kapot gemaakt. En dan was de schade van zijn telefoon nog wel het minst erg. De auto van de andere ex van zijn ex-vriendin had hij helemaal kapot gereden. Hij had daar geen spijt van. James had er misschien een paar uur op het politie bureau gezeten, maar dat was het waard. Dan moest die kerel maar van zijn ex-vriendin afblijven. “Connor, by the way,” zei de jongen. De jongen, Connor dus, had hem even uit zijn gedachte gehaald. Maar dat maakte niet veel uit, het was veel beter dan een awkward stilte. “James, nice to meet you,” stelde hij zichzelf voor. Dat jongen geen hand gaf tijdens het voorstellen, zei hij verder niks over. Daar had de jongen zijn eigen redende voor, en dat waren zaken waar James zich niet mee ging bemoeien. “Where did you live in Brittain?” vroeg James Connor. Het was dan ook niet een zaak waar hij zich mee zou bemoeien. Maar dat boeide hem niet. Hij had zich altijd wel met zaken bemoeid, dus waarom nu niet? En even, de jongen kwam wel Engeland dat was te horen aan zijn stem. En dat was precies waarom James wél met de jongen zijn zaken moest bemoeien.