The stronger you are, the better you feel~

De docent pinde de manchetknopen op zijn hemd en trok zijn mouw keurig recht terwijl zijn ogen door het raam van zijn slaapkamer naar buiten keken. Het gaf uit kijk over het schoolplein, een plein dat er heel erg verlaten bij lag op dit vroege uur van de dag. Tieners waren tieners, of ze nou mutanten waren of niet, het was logisch dat de helft de eerste les zou missen en de andere helft in de voormiddag niet uit zijn bed zou geraken. Ethan handhaafde discipline, de studenten die geregeld lessen volgden bij hem wisten dat en hadden daarvoor respect gekregen. Een uur was een uur, kwam je te laat dan moest je ook niet blijven voor de rest van de les. Hier en daar een eenzame student door de gangen maar verder kwam het meest geluid uit de kantine. Ethan wandelde de lerarenkamer binnen en begroette zijn collega’s met een vriendelijke goedemorgen en een knikte voor hij zich een koffie uit schonk en bijna meteen weer vertrok richting de trainingsruimtes.

Daar zag je pas echt wil volhard was. Er waren er maar een handvol maar er waren al studenten aan het trainen op zichzelf. En Ethan was trots op dit handvol, daarom dat hij hier ookal zo vroeg was, om hen te ondersteunen, begeleiden en eventueel uitleg te geven rond de oefening of training waarin ze werkten. Met een koffie in zijn hand bleef hij in de trainingsruimtes rond hangen tot de lessen daadwerkelijk van start gingen en hij dus ook echt officieel aan zijn dag begon. De eerste twee uren had hij vrijaf dus nam hij daar gebruik van om enkele dossiers door te nemen en een algemeen soort van examen op te stellen voor de aankomende kerstperiode. Ethan was niet iemand die lang op zijn stoel kon stil zitten, toch wandelde hij zijn kantoortje binnen op het einde van de gang en ging nauwkeurig aan het werk. In al die tijd dat hij werkte waren zijn gedachten voor zichzelf, hield hij alles nauwkeurig afgeschermd voor de omgeving, wat natuurlijk niet wilde zeggen dat hij geen oppervlakkige dingen kon oppikken vanuit de omgeving.

Wat hij oppikte was meer een gevoel dan een gedachte, het was pijn, twijfel en het baande zich rechtstreeks een weg door de gang van de trainingsruimtes. Ethan keek op van zijn papieren richting de deur maar het was niet daar dat er iemand aanklopte, het was aan één van de ingedeelde trainingsruimtes. Normaal moesten privetrainingen aangevraagd worden maar aangezien hij zoveel twijfel opmerkte zou hij er geen opmerking over maken. Daarnaast hield hij zich amper aan een correct uurrooster, iedereen kon op ieder moment bij hem aankloppen voor hulp als hij niet in een les zat. De docent drukte zich af van zijn stoel en wandelde richting de deur, trok deze open en stelde zich half op de gang zodat hij naar de persoon in kwestie kon kijken. ‘Aleksandra.’ Begroette hij haar. Namen waren één van de eerste dingen die hij kon aflezen uit een hoofd, het was dus niet verbazingwekkend dat hij het kon. Hij gebaarde richting zijn kantoor. ‘Waarom praten we niet eerst even.’ Stelde hij voor. Waarom ze hier was zou hij meteen weten, alsnog liet hij het woord aan de student. Hij hield zijn hand uitnodigend open richting zijn kantoor, wachtte tot ze binnen was alvorens hij achter haar de deur sloot en haar uitnodigend wees naar een stoel terwijl hij zelf ook weer ging zitten. ‘Waarmee kan ik je helpen?’ Vroeg hij haar vriendelijk. Hij straalde helemaal niets van dominantie uit, of strengheid, hij was gewoon zichzelf, open en correct …

Family is strenght … not weakness.

Het meisje stond er heel onzeker bij … een beetje bang misschien zelfs. Hij hoefde haar oppervlakkige gedachten niet na te gaan om te weten dat ze hier waarschijnlijk minuten of uren over had zitten nadenken of dit wel een goed idee was. De twijfel was niet alleen af te lezen van haar gezicht of gedachten, je zag het gewoon in haar complete lichaamsbouw. En van zodra hij haar naam zei keek ze gelijk op, kwam dat vragende meteen naar voor waar zijn mondhoek kort van naar boven trok. Hij was een redelijk vergevorderde telepaat, je kon het niet voelen als hij in je hoofd zat en je zou het ook nooit merken … hij hoefde zich er nog amper voor te concentreren. Dus alle oppervlakkige informatie als naam, gevoelens, recente gedachten kon hij meteen meepikken. Voor verdere dingen vroeg hij altijd naar toestemming, uiteraard. Ze schuifelde zijn kantoor binnen en hij ging zelf meteen ontspannen op zijn stoel zitten. Hij hield niet echt van zitten maar ze had wat rust nodig, iets dat hij haar op twee manieren kon geven. De eerste was door gewoon te gaan zitten, ontspannen te zijn … De tweede was haar het gevoel geven, hij kon ook emoties manipuleren, al zou hij het niet doen of tenzij echt nodig.

Het duurde even voor de moed vond om te praten. In al die tijd keek Ethan haar rustig aan, hield zich niet stijf met samengevouwen handen maar hield zichzelf bezig door rustig zijn papieren te sorteren en samen te vouwen. Pas toen ze begon te spreken keek hij naar haar op. En hij knikte meteen, begreep het ook meteen. Ze was niet de eerste student met dit soort probleem. Het was duidelijk dat ze er bang voor was, zich niet op haar gemak voelde in deze situatie of de situatie waar ze zelf in zat. Ethan leunde een beetje achteruit en keek haar zachtjes knikkend aan toen ze hoopte dat hij haar kon helpen. Iets dat tegen haar werkte was iet vaak een fysieke mutatie, meer een soort van mentale mutatie, dus op dat vlak zat ze al zeker goed, hij had een sterke mutatie die haar zeker kon helpen.

In de hele intro van haar was er maar één moment dat ze hem echt aan keek, en het was met die pijnlijke frons waar ze meteen een verklaring voor gaf. ‘Hij?’ Herhaalde hij haar rustig. ‘Dus het voelt aan alsof je daar niet alleen bent, alsof dat lichaam niet van jou alleen is?’ Vroeg hij voor de zekerheid alvorens zijn blik een beetje naar haar voorhoofd dwaalde. Hij hoefde zich er niet op te concentreren, hij voelde haar pijn en onrust op het oppervlak. Hij onderdrukte de ‘hij’ in haar, het was alsof hij met zijn mutatie een plaatje tussen de twee legde waardoor ze beide niets meer van elkaar gewaar werden. ‘Ik onderdruk het een beetje, zo heb jij minder onrust en pijn en kunnen we aangenaam kijken naar een oplossing.’ Verklaarde hij haar met een glimlach. ‘Mag ik vragen wat er gebeurd als hij het zou overnemen? Of is dat beter iets dat je zou kunnen tonen?’ Ze hadden trainingszalen voor een reden. Hij moest eerst weten wat het was, wat het omarmde voor hij kon denken aan een manier om het met haar te laten samen werken. 'Je bent hier volledig veilig.' Beaamde hij nog eens. Stap voor stap, hoelang de weg ook zou zijn, ze zou er uiteindelijk wel geraken…

Family is strenght … not weakness.

Zoveel mutanten kwamen naar dit eiland met moeilijkheden, problemen, een slecht verleden of een lastige mutatie. Sommigen hadden een heel team aan docenten nodig, anderen dan weer helemaal niet. Sommigen weigerde hulp of gingen er met de verkeerde manier mee om. Ethan was altijd blij als hij iemand kon helpen. Soms was het hem vooraf voorgelegd, als er een mutant aan zou komen met een moeilijke mutatie of kracht. Maar hij was vooral trots op diegene die hem zelf kwamen op zoeken, zoals Aleksandra nu deed. Ze was vrijwillig hulp gaan zoeken omdat ze had ontdekt dat ze het niet alleen kon. Dat was een behoorlijk stadium, het accepteren dat je mutatie niet zou meewerken en je er hulp voor moest zoeken. Ze twijfelde er dan wel over maar ze stond hier wel, ze zat hier in zijn kantoor en hij bevestigde dat hij alles in zijn macht zou doen om haar te helpen met het probleem dat ze had. Om die glimlach op haar lippen te zien, zijn mondhoek kwam er zelf ook een beetje van naar omhoog, dat maakte de dag. De opluchting, de aanvaarding zien zou zijn dag voor de rest wel in orde maken.

Toen ze bevestigde dat het inderdaad aanvoelde alsof iemand in haar lichaam zat, alsof ze daar niet alleen was knikte hij zachtjes waarneembaar. En toen ze verder ging, hem vertelde dat hij ook soms tegen haar sprak kneep hij zijn ogen een klein beetje samen. ‘Wat zegt hij dan allemaal?’ Vroeg Ethan rustig, voorzichtig misschien wel. Er zat hier niet enkel een meisje voor hem, ze had een mutatie die op zichzelf leefde dus misschien moest hij ergens wel een beetje voorzichtig zijn, ondanks dat hij het onderdrukte. Wat haar antwoord op die vraag zou zijn kan veel uitmaken, het kon uitmaken of dat andere deel van haar goede of slechte bedoelingen had. Het kon uitmaken waar dat andere van haar misschien wel naar op zoek was, het kon een oplossing bieden. Dus hoe meer hij wist hoe gemakkelijker het uiteindelijk zou worden om naartoe te werken.

En toe zei ze iets wat voornamelijk haar reden was waarom ze hier bij hem zat. Dat andere deel van haar had iemand vermoord. Het zou haar verbazen hoeveel mutanten hier zaten met dat in hun dossier … iemand vermoord. Niet moeilijk dat sommige mutanten zo moeilijk in de samenleving werden opgenomen. Ze wilde het hem graag tonen maar ze dacht aan een zekere veiligheid en dat was een goede stap. Ze was zich zeer hard bewust van wat haar mutatie kon naar anderen en bewustzijn van wie je zelf was, was een positief iets. ‘Je mag het me gerust tonen, als je je daarbij goed voelt. We kunnen naar de trainingszaal gaan.’ Wees hij richting de deur. ‘Op de manier hoe je over hem praat lijkt het in mijn ogen een beetje als een tweede soort bewustzijn in je lichaam, alles wat in je hoofd zit, van jouw bewustzijn tot dat van hem kan ik manipuleren.’ Hij was even stil zodat ze zou begrijpen wat hij zei. ‘Je bent veilig.’ Besloot hij. Net als hij haar nu onderdrukte kon hij ook straks dat andere deel van haar onderdrukken mocht het teveel “macht” willen. Hij stond op en wees haar beleefd naar de deur. ‘Zullen we?’ Vroeg hij met een licht bemoedigende glimlach. Dit was een grote stap voor haar, en dat respecteerde hij …

Family is strenght … not weakness.

Hij dacht dat hij al veel wist over mutanten voor hij hier naartoe kwam. Hij had ook een heel deel van zijn carrière met mutanten gewerkt. Maar hierheen komen had een hele nieuwe wereld voor hem geopend en sinds dien had hij niet anders dan bijgeleerd. Iedere mutatie had zijn unieke code en iedere persoonlijkheid ook, daardoor kon je mutaties met allemaal verschillende persoonlijkheden koppelen en was geen enkel persoon dezelfde. Je kon dan misschien vier personen hebben die het weer konden beheersen, toch zouden ze het alle vier op hun eigen unieke manier verwezenlijken. Hij bleef bij leren, hij bleef groeien binnen zijn job en hij probeerde iedereen op zijn best mogelijke manier te helpen. Maar daarvoor moest hij ze eerste leren kennen aangezien niemand gelijk was aan een ander. Hij kon hun gedachten, hun geest helemaal uitkammen, dan zou hij het voor zichzelf gemakkelijk maken maar dat was niet hoe hij werkte, hij luisterde, net als hij probeerde te begrijpen waar Aleksandra nu door ging.

Er waren niet veel mutanten als haar, die met twee waren, waarvan je geen controle had over de anderen. De meesten konden als het waren shiften van de ene naar de andere maar dit was in veel gevallen een geval apart. Hij wist van één geval en misschien zou het niet slecht zijn als ze eens samen met elkaar zouden praten, er zou meer begrip zijn daar. Ze zouden elkaar beter begrijpen en er misschien samen beter aan werken. Maar Ethan wist dat Aleksandra misschien wel hulp kwam vragen, de ander deed het niet, althans niet bij Ethan. Zijn vraag deed meteen haar blik naar beneden gaan alvorens ze antwoordde. Ze vertoonde angst in haar woorden, ongemak en Ethan probeerde haar gerust te stellen met zijn kalmte en rust zonder dat hij daarbij zijn mutatie gebruikte. ‘Hij wil meer vrijheid, meer gebruik maken van je mutatie.’ Concludeerde hij uiteindelijk zachtjes toen ze zich terug ontspande. ‘Jij bent goed en hij is slecht. Zijn er momenten waarop hij meer kracht heeft? Bijvoorbeeld als je emoties te hoog oplaaien, je misschien geconcentreerd ben? Tijdens het sporten of dergelijke?’ Er was misschien een trigger voor haar mutatie en eens je de trigger wist kon je eraan werken.

Toen hij niet verbaasd reageerde voelde hij haar oppervlakkige gedachten alle kanten op gaan. En het waren die gedachten die hij kon lezen zonder er moeite voor te doen. ‘Je bent niet de enige op dit eiland die slechte dingen heeft gedaan.’ Reageerde hij zonder dat ze ernaar had gevraagd. ‘En je bent niet de enige met dit probleem.’ Wees hij haar kort aan waarna hij opstond om haar naar de trainingszaal te begeleiden. Ze volgde hem, na even stil te hebben gezeten op haar stoel. De trainingsruimte was leeg en kaal waardoor het op sommige vlakken behoorlijk confronterend aan kwam. ‘Ik probeer het als een Ying en Yang te zien, in ieder beetje slecht zit iets goed en in ieder beetje goed zit iets slechts.’ Hij zweeg terwijl hij tot het midden van de ruimte wandelde met haar. ‘Je kent ongetwijfeld al jouw eigen slechte puntjes, iedereen heeft. Je kent ook het merendeel van zijn slechte kanten, maar ken je die zeldzame goede puntjes?’ Vroeg hij haar nieuwsgierig. Waarschijnlijk niet. ‘Het is niet erg om het tegen te houden zolang je ook leert ontwikkelen, je moet je mutatie leren kennen in ruil voor die controle.’ Ging hij rustig verder. Hij bleef voor haar staan en legde zijn vinger tegen zijn eigen slaap. 'Ik controleer alles hier, dat betekend dat als hij over neemt ik ook hem kan controleren. Dus je hoeft niet bang te worden dat hij mij iets zal aan doen.’ En dat was eigenlijk soort van toestemming dat ze het hem kon “tonen” …

Family is strenght … not weakness.

Het was altijd heel erg simpel om te zeggen, ieder probleem had een zwakte. Ieder waterdicht plan had zelf een stukje waar je doorheen kon kruipen. In al zijn jaren ervaring bij de politie had hij zoveel meer geleerd over hoe de maatschappij draaide. Zelf de beste moordenaar kon gevat worden door een simpele sms, vingerafdruk, de verkeerde woorden … Wat Aleksandra zag als een heel groot probleem was in zijn ogen iets waar aan gewerkt kon worden. Dat probleem had een zwakte, dat kon niet anders. Alekandra kon nog zo ten einde raad zijn, hij wist raad en hij was blij dat ze bij hem was gekomen. Soms had je een andere visie nodig om vooruit te geraken. Het was niet zijn levensmotto maar hij geloofde er oprecht in dat er voor ieder probleem een oplossing was. En dat tweede deel van haar was haar probleem en samen zouden ze er een oplossing voor vinden. Was hij altijd zeker van zijn stuk? Nee, natuurlijk niet. Hij tastte soms ook in het duister. Hij had geleerd dat je bij mutatie nooit op honderd procent veilig kon spelen. Het enige waar hij steevast van overtuigd was, was dat hij honderd procent op zijn eigen mutaties kon vertrouwen. En als hij wist dat hij kans maakte dan nam hij ook graag het risico. Tenslotte was hij een docent, het was zijn plicht om anderen te helpen, dus hij nam zeer erg graag ook de risico’s voor hen.

Ze knikte op ieder woord dat hij zei, meer had hij niet nodig, hij voelde via haar oppervlakkige gedachten dat ze het begreep, zelf met hem eens was. Toen hij het over goed en slecht had kwam haar mondhoek kort naar omhoog, wat het automatisch ook deed bij hem. Soms waren de juiste woorden al genoeg, genoeg om acceptatie te vinden in het probleem, om aanvaard te worden met het probleem, om gerust te worden in de behandeling ervan. Ze was nu totaal op haar gemak, eerder zou hij ook niet met een training starten. Hij startte zijn individuele trainingen altijd met een kort gesprek tot de persoon in kwestie er klaar voor was, zich op zijn gemak voelde. Het vergde eerst zelfcontrole en rust voor je daadwerkelijk op zoek ging naar dat probleem. Ze moest eventjes denken bij zijn vraag, hij wachtte geduldig op. Haar antwoord kwam niet veel later en hij knikte instemmend terwijl zijn vingers kort over de stoppels gleden langs zijn kin. Het klonk logisch. ‘Dus hoe meer je fysieke inspanningen levert zoals sporten dan gaat het vanzelf beter. Heb je dat ook met mentale inspanningen? Studeren? Kruiswoordraadsels? Denkwerk?’ Vroeg hij nieuwsgierig. En toen zei ze iets wat hij wel had voelen aankomen, het plots opkomen van die andere kant, zonder een reden. ‘Zelf als jij er geen reden achter vind is er misschien wel eentje. Onoplettendheid bijvoorbeeld, zwak moment, ziek zijn. Het is misschien handig om een soort van dagboek bij te houden.’ Hij zweeg en vouwde zijn handen samen over zijn bureau. ‘Jij schrijft iedere keer op wat er rondom je gebeurd en wat je voelt als hij probeert controle te nemen. Lijkt je dit een goed idee?’ Hij zou altijd in samenspraak gaan met de leerlingen, wilde ze niet dan wilde ze niet, er waren genoeg andere opties om verder te gaan. Maar het zou handig zijn, niet enkel voor haar maar ook voor hem om er in de volgende training misschien iets uit te kunnen leren.

Toen ze dan eindelijk in de trainingsruimte waren keek ze rond. Er was niet veel buiten die kale muren, al kon hij daar natuurlijk veel aan veranderen. Het was enkel nu nog niet meteen nodig. Ze vond zijn woorden best grappig, ze geloofde niet dat er iets goeds was in dat duistere deel van haar. Hij knikte verstaanbaar, hij kon haar ook wel begrijpen. Ze wilde hem graag leren kennen en dat bracht een korte glimlach op zijn lippen. ‘Dat is het begin.’ Knikte hij tevreden. Maar ze was er duidelijk niet zeker van, anders zou ze het hem niet vragen. ‘Zeker. het is niet erg als je controle verliest. Ik kan jullie niet lijnrecht tegenover elkaar zetten maar ik kan achteraf specifieke dingen naar je doorsturen. Heeft hij een naam? Is er een manier waarop je hem uitdrukt?’ Vroeg hij nog nieuwsgierig. Als hij “meneer het spook” zou gaan moeten zeggen zou hij dat waarschijnlijk wel doel. Maar hij wilde het voorzichtig starten en niet meteen één en al vijandigheid tonen. Hij stapte één pasje achteruit, liet zijn handen in zijn zakken glijden terwijl hij geconcentreerd naar haar toe keek. En toen het begon, wat niet was te missen, voelde hij een zeker medeleven voor haar. Haar huid teerde weg op haar lichaam, haar ogen kregen een pupiloze zwarte kleur en alles veranderde zo langzaam maar ook zo snel. Zijn wenkbrauwen kwamen een beetje samen, in een frons terwijl zijn mutatie op zoek ging naar informatie. Hij voelde dat ze nog steeds wat controle had en hij zag die ene traan die het bevestigde. ‘Aleksandra?’ Vroeg hij nadat ze eventjes in de verte had zitten kijken. Wat de reactie daarop zou zijn was geheel aan haar, of hem …

Family is strenght … not weakness.