Go strongheaded into the game. [OPEN TRAININGSTOPIC]

Ethan stond voor de spiegel terwijl hij zijn das rond zijn nek knoopte en alles netjes recht trok. Hij was dan wel een trainingsdocent op dit eiland, toch kwam hij bijna iedere morgen buiten met een net pak, das en gelakte schoenen. De normale trainingssessie begon hij wel zowaar met “normalere” kleding te geven maar voor de les van vandaag was het pure mentale training dus zouden ze technisch gezien niets meer hoeven doen dan zitten en kijken. Mentale trainingen waren zijn favoriete trainingen, omdat hij zoveel van zichzelf terug zag in anderen en omdat hij zich er behoorlijk mee kon neerleggen. Hij begreep ze ook sneller, omdat hij zelf ook alle mogelijke stappen naar succes had moeten af leggen. Hij was een hele goede telepaat maar dat is er ook enkel gekomen door keihard werk en oefenen. En dat was het voor vandaag ook, oefenen maar op een meer respectabel level. Hij was altijd een enorme strever geweest, hij verlangde dat niet van de leerlingen maar voor al wie zou opdagen in deze les verwachtte hij hun volle inzet.

Met één hand in zijn broekzak en een ander waarmee hij de sleutels van de trainingszalen rond wiegde wandelde hij langs de lokalen heen naar het aparte trainingsgebouw. Net als de meeste andere lessen had hij nu ook nog steeds geen flauw idee wat hij van de les wilde maken. Het was een beetje te zien naar wie zou komen of niet. Met mentale mutaties kon je altijd heel erg creatief zijn dus het was echt afhankelijk voor wie zou komen opdagen. Maar hij was wel benieuwd, net als iedere andere keer. Hij wilde graag zijn leerlingen nieuwe dingen laten ontdekken over zichzelf. Zelf de beste mutant wist nog niet eens alles over zichzelf. Dat combineren met je klasgenoten en je kon een heel erg sterke groep krijgen.

Deze trainingszaal was iets kleiner dan de anderen, omdat je met mentale mutaties niet echt van je plaats hoefde te komen. Er stonden wel wat banken en stoelen maar voor de rest was er niet echt veel belangrijk aanwezig. Ethan deed de deur van het slot en liet het open staan. Hij wandelde de ruimte binnen, liet zijn ogen even op de omgeving gaan voor zijn blik al naar de eerste leerling gleed. ‘Goedemorgen.’ Begroette hij die gelijk. Hij ging opzettelijk nog niet op zoek naar informatie, niet tot ze hier allemaal waren. Sommige gezichten herkende hij al, anderen dan weer niet. Zelf was hij hier ook nog niet zolang docent dus he was altijd aangenaam voor hem om nieuwe gezichten te zien, dat betekende dat er afwisseling was, aantrek en dat was belangrijk. Toen het tijd was liep hij naar de deur en sloot die langzaam. ‘Goed, mentale mutaties.’ Hij keek de leerlingen aan en glimlachte op een meer spontanere manier. ‘Wat hebben we in ons midden vandaag?’ Hij ging nog steeds niet op zoek naar informatie, ze waren allemaal mentaal sterker, hij was goed maar sommigen zouden hem misschien voelen aankomen …

Family is strenght … not weakness.

Voor een moment keek Mia onderzoekend naar haar eigen spiegelbeeld. Haar donkere haren had ze in een paardenstaart gebonden. Puur uit gewoonte, en om zichzelf iets meer op haar gemak te voelen, had ze de kleren aangetrokken die ze in het kamp ook altijd gedragen had. Jean had ze voor haar laten wassen en nog nooit eerder had Mia de geur van bloemen zo dicht om zich heen geroken. Haar kleren waren überhaupt nog nooit zo schoon geweest, al was het duidelijk zichtbaar dat dit niet de eerste keer was dat ze, ze droeg. Jean had haar voorgesteld dat ze nog wat extra kleren zou krijgen zodat ze deze weg kon gooien, maar ze had dat zo beleefd als ze kon af geslagen.

Het was Mia’s derde dag op Genosha, of eigenlijk haar vierde als ze de dag dat ze aan was gekomen ook mee telde, en haar eerste lesdag. Niet alleen hier op het eiland, maar ook de eerst lesdag in haar hele leven. Mia had geen idee wat ze er van moest verwachten. Ook omdat haar eerste les gelijk en trainingsles was. Een trainingsles met andere Menti mutanten. Een term die voor Mia al net zo nieuw was als het naar school gaan zelf. Mia had al wel langer geweten dat ze een mutant was en dat er waarschijnlijk meer mensen als haar rond liepen, maar ze had zich nooit gerealiseerd dat er verschillenden klassen mutanten waren. Laat staan dat ze had geweten dat er een school was speciaal voor mutanten. Niet dat ze er heen was gegaan, als ze het geweten had. Niet vrijwillig in elk geval. Dat nam niet weg dat ze niet wou leren, want dat wou ze wel degelijk. Nu ze hier was, zou ze ook zeker haar best doen om beter te worden. Grotendeels omdat ze hier dan zo snel mogelijk weer weg kon, maar ook omdat ze leren gewoon leuk vond. Iets wat ze altijd al gevonden had, maar wat nooit helemaal bij haar imago als onverschrokken bendeleidster had gepast.

Op een rustig tempo liep ze door de lange gangen van het gebouw. Het was nog vroeg, waarschijnlijk zou ze als een van de eerste mensen bij de les zijn tenzij iedereen hier altijd te vroeg was. Al kon ze dat haast niet voor stellen, al waren het mutanten het bleven jongeren. Haar vermoede werd bevestigd op het moment dat ze de trainingsruimte binnen liep, er was niemand behalve een man van een jaar of dertig die haar met een vriendelijke goedemorgen begroette; waarschijnlijk de docent. “Hey.” begroette ze hem met een glimlachje terug, waarna ze zich op één van de stoelen liet zakken. Had ze zich aan hem voor moeten stellen of deed je dat niet bij docenten? Mia had werkelijk geen idee. Rustig keek ze de ruimte door, terwijl ze zich af vroeg of ze haar mutatie gewoon in zijn werk kon stellen zonder dat iemand het door had. Iedereen die deze les zou volgen had een mentale mutatie, maar zou dat betekenen dat ze het direct door zou hebben als zij een snelle body scan zou doen? Langzaam begonnen de mutanten het lokaal binnen te druppelen. In stilte bestudeerde ze hun gezichten, terwijl ze zich af vroeg wat zij zouden kunnen en of zij het door zou hebben als ze in haar hoofd probeerde te komen. Op het moment dat het tijd was sloot de docent de deur en begon hij met een enigszins spontane glimlach op zijn gezicht te praten. Op zijn vraag reageerde Mia niet direct, hoewel het niet echt iets voor haar was de kat uit de boom te kijken was dat precies wat ze nu deed. Niet omdat ze bang of verlegen was, zeker niet, maar omdat ze geen idee had hoe ze haar mutatie moest beschrijven.

Outfit

THANKS MERC

Dennimae Elscot

TAG:: Menti
When even your best isn't good enough

Vandaag was de eerste keer dat de blonde meid les zou krijgen over haar mutatie. In al de maanden dat ze hier nu was, had ze nooit een les gehad die puur om mentale mutaties ging. En een praktijkles nog wel. Zenuwachtig hupte Denni van haar ene voet op de ander totdat Devon een kussen naar haar hoofd gooide. Kort verloor ze haar evenwicht maar nog voordat ze kon vallen plaatste ze haar voet onder haar lichaam. "Dévon" Mompelde ze met een grijns waarna ze het kussen terug gooide. "Doe eens niet zo zenuwachtig man, het is maar een les." Devon wandelde zijn badkamer in en Denni stak haar tong naar hem uit voordat hij de kamer in verdween. Dennimae was vandaag bij de jongens binnen gewandeld, omdat ze veel te zenuwachtig was om alleen in haar kamer te blijven. Verder had ze geen lessen deze dag, alleen deze ene.. Zenuwslopende les. Na nog wat zenuwachtig bij Storm gedaan te hebben, hadden de jongens haar de kamer uit gestuurd en wandelde ze over de gangen richting de Danger Rooms. Ofwel, de praktijk lokalen. Het woord 'Danger Room' klonk haar zo ongemakkelijk in de oren, dat ze het gewoon 'praktijk lokalen' genoemd had. in principe was het hetzelfde, toch? Denni haar lichte ogen gleden over de tegemoedkomende leerlingen, voordat ze rechts afsloeg en de trap afliep richting de lokalen.

Het was niet druk bij de praktijk lokalen. Waarschijnlijk omdat er, zover Denni wist, er maar één echte trainings docent was. Op Jamie en Jean na dan. Verderop in de gang stond een deur open dus vermoedde de blondine dat ze daar moest zijn. Onzeker wandelde ze het lokaal in, viel haar blik meteen op de leraar die te wachten stond. Vervolgens keek ze naar het meisje in het lokaal, waar ze voorzichtig naar glimlachte. Dennimae nam plek ergens in het midden van het lokaal, aan de zijkant. Ze legde haar tas op haar schoot en liet haar ogen nieuwsgierig, maar tegelijkertijd ietwat wantrouwig over de groep leerlingen en leraar glijden. Ze was benieuwd wat iedereen zou kunnen, hoe goed en sterk ze allemaal waren. Zelf was ze niet tevreden over haar mutatie, had ze ook heel erg het gevoel dat ze minder zou zijn dan de anderen.
Toen de leraar vroeg wat voor mutaties er allemaal waren vandaag, keek Denni afwachtend de groep door. Ze zei niks, veel te onzeker en bang om wat te zeggen.

Laatst aangepast door Dennimae Elscot op do aug 11, 2016 8:20 pm; in totaal 1 keer bewerkt

Argent,

We protect those, who cannot protect themself.

De zon zien opkomen was niet enkel mooi maar deels ook zo verontrustend. Allison keek toe vanop het strand hoe de oranje bol aan warmte langzaam maar zeker hoogte won, het kondigde een mooie dag aan maar anderzijds liet het iedereen ook weten dat tijd gewoon verder ging. En voor iemand die de wereld van alle kanten en hoeken kon zien was dat niet altijd even geruststellend. Allison was gevoelig voor sferen, ze zag ook wel hoe de traingingen werden opgedreven, hoe de docenten nieuwe dingen ontwikkelden om hun leerlingen vooruit te krijgen, zoals de subclasses. Wat betekende dat? Allison hoefde het niet te horen om het te weten. Want net als hier zoveel activiteit was, was dat daar ook, aan die horizon. Ze sloot haar ogen en haar hoofd werd meteen gevuld met allemaal beelden, niet enkel de dingen die ertoe deden. Ze kon een oudere vrouw haar tuin zien onderhouden in Finland, ze zag een man de leeuwen voederen in het verre Australië maar net als altijd trok haar mutatie haar naar alle militaire faciliteiten. Het was een gewoonte geworden en ze was altijd verontrust door de dingen die ze er kon zien, en vooral wat ze niet kon zien want haar mutatie werd op zekere afstand geblokkeerd waardoor ze dus helemaal niets te zien kreeg. En dat was het frustrerende, weten dat het komt en iedere dag zien voorbij gaan met dat ene gevoel, wat als het vandaag is?

Ze begon terug te hardlopen, stak al haar energie in haar benen, in de passen die ze zette terug naar school. Ze zou vandaag een gezamenlijke training met de andere doen, in de hoop dat ze haar mutatie kon versterken maar ook om meer teamverband te krijgen. Tot nu toe was er enkel Sebastian geweest, en Damian. Hoe onrustiger de school werd hoe meer gefocust Allison werd, er was waarschijnlijk niemand zo zelfzeker als haar als het erop aan kwam. Ze was bereidt te vechten en vooral, ze was bereidt anderen te beschermen. Toen ze terug kwam op haar kamer nam ze een douche en trok haar gewone kleren aan. Het zou een mentale training worden en daar had ze enkel haar hoofd bij nodig.

Als het iets was wat Allison goed kende, dan waren het wel de gangen naar de trainingszalen. Iedere morgen bracht ze hier gemakkelijk twee uur door voor de lessen begonnen. Vandaag had ze dat niet gedaan zodat ze meer gefocust was voor deze les. De zalen van de nieuwe lokalen had ze nog niet gezien. Ze liep het lokaal binnen en glimlachte begroetend naar de nieuwe trainingsdocent voor haar ogen naar de andere leerlingen gleden. Het ene meisje zag er onzeker uit, terwijl het andere meisje op een bank zat. Allison was geen zitter, maar ze was ook niet echt iemand die lang recht bleef staan in een doodse stilte. Dus toen de docent een vraag stelde keek ze gelijk op. Ze wist dat hij een telepaat was en instinctief had ze al haar gedachten afgesloten voor hem, omdat ze het geleerd had van Damian. Geen idee hoe sterk hij was maar ze zou het voelen aankomen als hij wilde proberen, of iemand anders. ‘Clairvoyance.’ Antwoordde ze zijn vraag. ‘Ik zie de dingen die gebeuren over de hele wereld op exact dit moment.’ Verklaarde ze zachtjes toen er een paar naar haar keken omdat ze niet begrepen wat het woord inhield. Ze was niet onzeker, niet over haar mutaties, niet over haar persoonlijkheid, ze was hier zo klaar voor …

MONSTERS ARE REAL

THEY LIVE INSIDE US

De jongen had gedacht om de eerste week van zijn school rustig aan te doen. Lessen wilde hij niet volgen en ook aan activiteiten ging hij geen tijd besteden. En toch was hij veel te vroeg in ochtend al door de gangen aan het dwalen om naar de trainingsruimte te gaan. Judas was zeker niet op tij opgestaan. Hij wilde uitslapen en dat had hij nog gedaan ook. Het enige nadeel was dat hij zich onderweg nog half moest aankleden. De knopen van zijn witte hemd hingen nog los, eveneens zijn broeksriem en rond zijn arm had hij nog het harnas voor zijn linker vleugel die momenteel over de grond sleepten.
Dat hij niet wakker was, kon iedereen vast ook wel zien. Zijn knopen had hij tot twee keer opnieuw moeten doen voordat ze juist geknoopt waren. Gelukkig ging het vastmaken van zijn riem en het harnas net wat beter.

Judas was oprecht blij wanneer hij niet als eerste binnen was komen wandelen. Er was nog volk, ondanks hij haast omringd werd door meisjes. In het deurgat was hij ook even blijven staan. Hij had eerst iedereen bekeken en al proberen in te schatten. Het was op de docent dat zijn ogen even wat langer bleven hangen, een mutant die sowieso veel sterker was als wie dan ook in de ruimte. Goed voor hem. Verder ongeïnteresseerd liep Judas verder naar binnen op een bankje te gaan zitten dat tegen de muur stond. Zo kon hij naar achter leunen, tegen zijn rug en ook zijn hoofd legde hij tegen de muur. Zijn ogen waren zo vooral gericht op het plafond, maar dat was beter dan heel de tijd naar iemand te moeten kijken of een gesprek aan te gaan. Judas kwam om te observeren en te weten hoe andere mutanten in elkaar zaten. Meer dan dat was hij eigenlijk niet van plan.

Uiteindelijk leek de les dan te beginnen en het eerste dat gevraagd werd, was wat iedereen kon. Een stilte volgde nadien enkel en niemand die wat leek te willen zeggen. Het liet bij Judas meteen een wenkbrauw omhoog komen. Hij had juist zijn mond willen opentrekken om wat te zeggen, maar een meisje was hem voor. Ze kon alles zien wat er zich op de wereld afspeelde en natuurlijk nam Judas het zeer letterlijk. Alles was namelijk alles. ‘Moet leuk zijn, al die krijsende en verrimpelde baby’s geboren zien worden,’ zei Judas. Het was een totaal onnodige opmerking die hij gemaakt had, maar ze was de enige die op de docent na wat had gezegd. De rest zat maar saai op hun stoel te zitten en te wachten op wat? Tot ze nadrukkelijk gevraagd werden om te zeggen wat ze konden? Alstublieft zeg, het was niet alsof ze iets top secret gingen zeggen. De jongen liet zijn blauwe ogen nog eens over de andere studenten glijden, vooraleer hij besloot recht te staan en ook maar eens het woord te nemen. ‘Ik haal het slechtste in mensen naar boven én kan negatieve emoties van iedereen manipuleren,’ zei de jongen. Op Judas zijn gezicht kwam voor een seconden een niet gemeende grijns.
Hij had iedereen laten weten wat zijn o-zo-geweldige-mutatie was en eerlijk gezegd verwachten hij dat het ervoor zou zorgen dat ze rest hetzelfde deed. Het was niet zo dat hij trots was op wat hij kon, of dat hij met plezier het had vrijgegeven. Enkel omdat het moest had hij op de vraag geantwoord. ‘Next,’ zei hij nog even kort om de beurt aan iemand anders te geven voordat hij weer ging zitten. Terug in volledig dezelfde houding als eerder.

Standard Message Je mag btw altijd zelf kiezen of zijn corruption mutatie effect op haar heeft of niet, hij heeft meestal toch niet door wanneer hij het gebruikt :')

AND SOMETIMES, THEY WIN

▼▼▼

menti class

824 words

outfit

Het was redelijk vroeg in de ochtend toen ze op was gestaan om zich klaar te maken voor haar eerste training. Tot nu toe was ze nog helemaal niet naar een training gegaan, maar vandaag had haar wel een mooi moment geleken om eens te kijken wat de andere leerlingen in de menti subclass konden. Ivy kon het niet laten om kort een blik te werpen op het bed van haar kamergenoot, Christophe, die gelukkig nog sliep. Ze was er zeker van dat hij haar uit zou gaan lachen als hij hoorde dat ze zo vroeg al naar een training ging. Maar hé, misschien kwam ze nog wel achter wat trucjes die ze tegen hem kon gebruiken. Rustig rommelde ze wat in haar kledingkast, zoekend naar een outfit die ze vandaag kon dragen. Immers had ze niet de hele dag training en omdat ze niet naar buiten kon door de zon moest ze tijdens dit warme weer binnen blijven. Daarom koos ze voor een luchtige outfit, een witte jurk met roze stippen die aan de voorkant een stuk hoger was dan aan de achterkant. Het was een fijn kledingstuk en de training van vandaag zou toch een een mentale zijn.

Nadat ze haar jurk klaar had gelegd op haar bed was ze naar de badkamer gegaan en had ze een vlugge douche genomen. Met een handdoek om haar lichaam heen geslagen wandelde ze terug naar de kamer, Christophe sliep nog steeds en dus kleedde ze zich snel aan. Ook bracht ze haar basis make-up aan: rode lippenstift, mascara, eyeliner en wat oogschaduw. Dat zorgde ervoor dat haar bleke huid nog beter uitkwam, ze was er redelijk trots op om eerlijk te zijn. Snel haalde ze nog een borstel door haar vochtige haren, trok haar hakken aan en verliet de kamer. Met een zachte klik liet ze de deur achter zich dichtvallen en ging ze op weg naar de trainingsruimtes.

Eenmaal binnen bekeek ze de andere mensen kort. Dat blonde meisje had ze gezien tijdens de kampvuur avond die Devon en Storm hadden georganiseerd, de andere twee meisjes kende ze niet en ook de jongen die er al was had ze nog nooit gezien. Ivy ging rustig op een random stoel zitten en sloeg haar ene been over de andere. Ze mocht dan wel het uiterlijk van een achttienjarig meisje hebben, als mensen haar extreem bleke huid in verband brachten met dat van een vampier, dan zou je weten dat ze in werkelijkheid veel ouder was. In jaren dan toch, in jaren was ze vast en zeker de oudste in deze ruimte. Degene met de meeste ervaring wat betreft haar mutatie, zelfs meer dan de docent. Maar ze had zo'n vermoeden dat die docent niet met dingen zoals cravings te maken had. Door haar mind control kon ze ook in andermans gedachtes kijken, ze kon deze zowel lezen als manipuleren. Met andere woorden, mensen laten doen wat ze wilde. Dat had ze al mooi laten zien aan Storm, positieve gevolgen natuurlijk. Aan eventuele andere leerlingen die binnen waren gekomen had ze geen tijd besteed, voor nu dan. Ivy had haar blik op de docent gericht zodra het tijd was en hij de deur sloot.

De vraag wat er allemaal aanwezig was in de ruimte werd niet meteen enthousiast beantwoord. Uiteindelijk was het één van de onbekende meisjes die begon met praten en vertelde dat ze clairvoyance had. De mutatie waarbij je alles wat er gebeurde op exact dat moment kon zien, Ivy had er wel vaker van gehoord en wist zo ongeveer wel wat het inhield. De jongen met de.. vleugels of wat het dan ook moesten voorstellen, kon het slechtste bij iedereen naar boven halen en kon de negatieve emoties van iedereen beheersen. Hmn. Vandaar dat hij zo'n sombere sfeer over zich zag. Ivy bleef rustig zitten op haar stoel, ene been nog altijd over het andere heengeslagen, terwijl ze haar blik op de leraar richtte. "Mind control. Zoals de naam al zegt, ik kan iedereen laten doen wat ik wil," zei ze waarna ze kort met haar vinger tegen de zijkant van haar hoofd aan tikte, "door middel van de geest." Het feit dat ze ook gedachte kon lezen ermee liet ze achterwege, dat was toch veel te leuk om meteen vrij te geven? Ivy hield haar blik gericht op de leraar, ze probeerde zijn hoofd binnen te dringen op dit moment. Gewoon omdat het leuk was, en omdat ze benieuwd was naar zijn mutatie. Immers moest hij dan ook wel een mentaal iets beschikken, anders kon hij moeilijk dit soort lessen geven, right? Ze wist dan ook dat áls het zo was dat hij mentale krachten bezat, hij het zou voelen dat ze probeerde met zijn hoofd te rommelen. Veel mensen die dat niet hadden, zoals Storm, zouden het niet eens doorhebben als ze daarmee bezig was. Daarom was ze zeer benieuwd naar zijn reactie, terwijl ze hem aan bleef kijken.

Forget Everything And Run

Zijn schouders waren lichtjes opgetrokken terwijl de jongen zich een weg naar de trainingsruimte baande. Hij had zijn zonnebril op zijn kamer gelaten waardoor hij zij ogen nu lichtjes dichtkneep tegen het licht. Nu was de vraag natuurlijk waarom hij het zich zo moeilijk maakte. Die zonnebril zorgde ervoor dat zijn ogen beschermd bleven nadat hij jaren alleen maar duisternis had gezien. Als hij nu in de volle zon zou lopen en ook maar een klein beetje in de richting van de zon kijken, zou hij hoogstwaarschijnlijk blind kunnen worden. Het antwoord op de vraag waarom hij dit deed was vrij simpel, hij wilde eens voor een keer normaal overkomen. Zijn pluche otter had hij ook op zijn kamer gelaten waardoor hij zijn handen constant tot een vuist balde en zijn vingers na enkele seconden weer liet ontspannen. Hij had nu dus geen ‘psychiater’ bij om mee te praten, dus moest hij waarschijnlijk wel wat gaan socializen met andere studenten zoals Amelia het zo mooi had gezegd voordat hij wegging. Hij moest contact zoeken met andere mensen zodat hij weer kon leren hoe de wereld juist in elkaar zat en hoe hij zelfstandig een leven moest gaan leiden.

Zijn tanden zonken weg in zijn lip toen hij aan de deur kwam. Zijn donkere kijkers gleden over de mensen heen die langs hem heen naar binnen liepen terwijl hij maar wat naast de ingang bleef staan. Was het wel zo een goed idee om mee te doen aan praktijklessen? Het was al eens fout gelopen en hij had mensen al het ziekenhuis in gestuurd of zelfs letterlijk van angst laten sterven. Een paar leden van de groep die hem hadden weggetrokken bij zijn moeder, bleken achteraf zelfmoord gepleegd te hebben omdat ze hun angsten niet meer onder ogen durfden te komen. Blijkbaar had Eoin hen toentertijd goed te pakken gehad en nu was hij ouder en kon alles zelfs nog slechter aflopen.

Op het moment dat zijn tanden zo hard in zijn lip waren weggezonken dat hij bloed proefde, nam hij het besluit om toch naar binnen te gaan. Er was een leraar aanwezig, als het verkeerd zou gaan, zou deze waarschijnlijk wel kunnen ingrijpen. De jongen schrok lichtjes toen de deur achter hem werd dicht gedaan en het duurde even voordat hij besefte dat het de leraar was geweest. Grappig, hij was diegene die anderen overal bang van kon laten worden, maar hij schrok zelf met momenten nog van zijn eigen schaduw.

Zonder echt te kijken naast wie hij ging zitten, zette hij zich op een bank en begon met zijn vingers te spelen. Een liedje dat zijn moeder vroeger voor hem zong als hij gespannen was, popte in zijn hoofd en zachtjes minde hij de tekst mee. Hij bleef ermee verder gaan terwijl hij zijn blik op de leraar richtte toen deze iets gevraagd had over de mutaties. Zijn bruine kijkers richtte zich al snel op de jongen naast hem toen deze als eerste het woord nam. Daarna kwamen twee andere meisjes aan de beurt waarna het even stil bleef. De enige die nog over hun mutaties moesten vertellen, waren hij en de twee meisjes. De jongen ademde wat beverig in voordat hij zijn mond dan toch maar opentrok. ”Fear manipulation.” Zijn stem klonk wat schor en zachtjes begon hij heen en weer te wiegen terwijl hij over zijn droge lippen likte. ”Ik kom mensen hun diepste angsten te weten en kan er op in spelen. Mensen kunnen letterlijk sterven van angst als ik in de buurt ben.” Misschien had hij dat laatste er niet bij moeten zeggen, eigenlijk had hij zelfs geen idee waarom hij het juist gezegd had. De woorden waren gewoon over zijn lippen gerold voordat hij er erg in had. Gelukkig had hij zichzelf kunnen stoppen voordat hij over het laatste deeltje van zijn mutatie kon beginnen. Het deeltje dat hij helemaal niet onder controle had en alleen in werking trad als hij een heel erg sterke emotie voelde. Eoin sloeg zijn blik neer en ging weer verder met het liedje in zijn hoofd terwijl hij zachtjes heen en weer bleef wiegen. Misschien had hij zijn otter wel gewoon moeten meenemen, dan was hij misschien zekerder van zijn stuk geweest.

//Voor alle mensen die in zijn hoofd willen kijken: Le lullaby

TEMPLATE BY ELIZA @ SP

Zes leerlingen, een even getal waar hij gemakkelijk mee kon werken. Toch was het niet altijd gemakkelijk om een les rond mentale mutaties te bouwen, ze waren zo heel verschillend van elkaar in tegenstelling tot een groep shape shifters bijvoorbeeld. Dus nadat hij hen gevraagd had wat ze vandaag in de les was kwamen er niet al teveel spontane reacties. Het meisje dat eerst was binnen gekomen zat op de bank en keek zwijgend naar de rest. Ethan ging heel oppervlakkig op zoek naar namen, bij het merendeel kreeg hij dat maar er waren er een paar die duidelijk weerstand boden, die het zagen aankomen en zijn mondhoek trok kort naar omhoog. Dennimae leek heel erg onzeker en zenuwachtig. Ethan pikte haar mutatie op en ging door naar de volgende maar die sprak meteen, ze was een Clairvoyance, hij knikte langzaam. En dan ging het allemaal vanzelf, de ene gaf een opmerking over de ander maar algauw kwamen de mutaties. Bij Judas bleef zijn blik eventjes hangen, zijn ogen gingen naar de vleugels maar dan gelijk terug naar de jongen, hij knikte toen die aangaf dat hij al het slechte in mensen naar boven kon halen. Dat was een mutatie die je twee kanten kon doen opwerken. Uiteindelijk sprak Ivy ook, mind control. De laatste was de jongen die met één deuntje in zijn hoofd zat. Ethan nam geen moeite om naar een naam te zoeken, hij zou het straks vanzelf wel allemaal te weten komen. “Mensen kunnen letterlijk sterven van angst als ik in de buurt ben.” ‘Laten we dat vandaag maar niet proberen.’ Knikte Ethan meteen met een vage glimlach. Ook Mia zei uiteindelijk haar mutatie, enkel Dennimae bleef stil, maar van haar wist hij het al door er even achter te zoeken in haar hoofd. Niemand zou het echt gevoeld hebben, hij was een oppervlakkige en vooral hele goede telepaat. In de korte momentjes van afleiding of woordenwisseling kon hij al wat meer namen vergaren.

Hij draaide zich om en nam de tablet die naast de deur in een houder zat alvorens hij zich weer tot de groep richtte. ‘Goed, het is niet zo gemakkelijk om een gepaste les te vinden voor mentale mutanten als jullie.’ Hij wandelde terug naar de groep en keek ze allemaal om de beurt aan. ‘Onthou dat jullie mentaal veel sterker zijn dan andere mutanten. Jullie kunnen net dat beetje meer verdragen en zijn ook gevoeliger voor zekere weerstand van buitenaf. Sommigen zullen het misschien gevoeld heb dat ik binnen kwam, anderen niet. De les van vandaag gaat om die mentale sterkte,’ hij zweeg voor een moment, keek de één na de andere aandacht aan terwijl hij ze langzaam begon in te delen in drie groepjes van twee. ‘We gaan een simulatie doen.’ Wees hij naar de tablet en dan naar de ruimte. ‘Normale simulaties gaan meestal om aanval en verdedigen, deze gaat over jullie als een groep. Ik streef naar een zekere vorm van teamverband maar meer nog naar elkaar helpen. Ik zeg,’ hij zweeg en keek kort naar de tablet. ‘deze simulatie zal misschien een beetje gevoelig zijn voor sommigen maar hij is realistisch. In deze simulatie zitten jullie per twee in een gebouw. Ik zeg niet hoe of wat om jullie het volle effect er dadelijk van te geven. De bedoeling is dat jullie alle zes daar uit dat gebouw weg geraken, samen.’ Hij zweeg en liet het een beetje op hen doordringen, zodat ze beseften wat hij te wachten stond. ‘Er zal een zekere vorm van bewaking zijn. Jullie zullen moeten vertrouwen op elkaar in groep om hieruit te geraken. Vind elkaar, maak een plan, werk samen en geraak daar uit. Het zal zichzelf wel uitwijzen als je er bent. Goed?’ Hij glimlachte geruststellend omdat niet iedereen er gerust gesteld uit zag. Door heel zijn uitleg had hij nu alle namen van de leerlingen voor zich. Dus hij kon echt van start gaan. ‘Het is geen Danger Room sessie maar ik zal mijn best doen om het zo dicht mogelijk bij de realiteit te brengen. Teams,’ zijn blik gleed taxerend over de groep. ‘Eoin en Ivy, als jullie in die hoek kunnen gaan staan.’ Wees hij naar de ene kant van de ruimte. ‘Allison en Dennimae.’ Wees hij naar de andere hoek alvorens hij naar Mia en Judas keek en naar een andere hoek knikte. Ze deden allemaal wat hen werd gevraagd, sommige zenuwachtig, andere nieuwsgierig en afwachtend. ‘Ik ben er iedere stap van de weg in jullie hoofd, als jullie hulp nodig hebben met jullie mutaties of iets anders dan hoef je de vraag enkel maar te denken en ik pik het op.’ Tikte hij tegen zijn eigen slaap. ‘Maar probeer je partners te helpen, probeer het zelf op te lossen. Probeer er voor elkaar te zijn.’ Hij knikte ze allemaal bemoedigend toe voor hij de simulatie aan stak.

Het was een soort van instelling, een gevangenis. Met cellen en akelig donkere gangen. Iedere gang heeft drie bewakers, iedere kamer had een metalen deur met een kijkvenstertje. Er zijn geen ramen in de kamers er is enkel een zwak peertje bovenaan dat wat licht bied. Iedereen zit in een ander stuk van het gebouw, er is een heel oud onduidelijk evacuatieplan in de hoofdgang. Voor ieder van jullie cellen staat één wacht, hij is gewapend en hij draagt een speciaal horloge om zijn pols dat zekere golflengtes en mutaties een beetje kan verstoren (afhankelijk naar de kracht van de mutatie). De weg naar buiten is in het zuiden, is door een doolhof van gangen, de weg naar elkaar ook. De uitgang is zonder sleutelgat maar met een scanner, de code veranderd om het halve uur. Iedere bewaker heeft een andere code dus er is maar één bewaker met de juiste. De kamer waar jullie in zitten is leeg, uitsluitend van wat stof of een voorwerp dat bij je in de buurt is, is er niets meer dan die kale ruimte. Dat is de oppervlakkige situatie waar jullie mutanten inzitten.

Team A, Mia en Judas. Jullie zitten in de noorden van het gebouw. Judas staat tegen de muur, zijn vleugels zitten vast in een soort van harnas aan de muur. Ze hangen dus als het ware gespreid tegen de muur, houden Judas op zijn plaats vanwege het harnas. Zijn handen zitten met touw voor zich aan elkaar gebonden, hij is niet geblinddoekt of heeft geen touw in zijn mond om praten te voorkomen. Hij kan zijn nek en benen vrij bewegen. Mia zit tegen de andere muur, ze hangt niet vast aan de muur maar is wel geblinddoekt. Ze is rond haar enkels en polsen vastgebonden met een knop die beide met elkaar verbind. Dus als ze haar polsen wil strekken dan trekt ze haar enkels uit evenwicht of positie en omgekeerd. Het enige voorwerp dat aanwezig is in jullie kamer anders dan de dingen waar jullie mee vast hangen is een loszittende tegel.

Team B, Allison en Dennimae. Jullie zitten in het oosten van het gebouw. Allison zit op een stoel, ze is geblinddoekt en staat in de hoek van de kamer. Haar handen zitten achter de stoel samengebonden en haar beide enkels zitten aan elk een poot vastgebonden met plakband. Haar handen zitten samen gebonden met touw. Dennimae zit aan de andere kant van de kamer. Haar polsen zitten in een metalen boei, die hangt met een dikke ketting vast geankerd aan het plafond. Voor de rest hangt ze niet vast, ze kan dus rechtstaan en tot een kwart de kamer in lopen voor de ketting haar tegen houdt. Ze heeft wel een dikke lap stof door haar mond zitten, aaneengebonden achter haar hoofd waardoor ze niet kan praten. Het enige voorwerp in jullie kamer afzonderlijk van hetgeen waar jullie mee vast zitten is een stuk glas bij de deur op de grond.

Team C, Eoin en Ivy. Jullie zitten in het westen van het gebouw. Ivy staat in de hoek van de kamer, in een soort van glazen box. Ze heeft één vierkante meter aan ruimte. Er is geen slot enkel de vier glazen muren en hun verbindingsstukken. Het glas is niet echt glas, het is zo’n soort van kogelvrijglas, met extra kracht krijgt ze het ook niet kapot geslagen. Ivy kan zich hierin vrij bewegen. Ze kan roepen en schreeuwen maar niemand zal haar kunnen horen. Eoin zit aan de andere kan van de ruimte, ook hij ziet alles en kan praten. Iedere pols en enkel zit vast met een metalen ketting. Eoin heeft redelijk wat bewegingsruimte, hij kan half de kamer oversteken voor de kettingen hem tegen houden. Jullie hebben twee voorwerpen in de kamer afzonderlijk van de dingen waar jullie mee vast zitten. Het eerste voorwerp is de sleutel van de deur … het andere voorwerp zijn twee metalen smalle pinnen.

Ethan was ook aanwezig in de simulatie, hij zit in de bewakers hun hoofd om eventuele ontspanningspogingen tegen te houden. ‘Vergeet niet leerlingen, dit is een simulatie, dit is niet echt en ik ben er ieder deel van de weg. Weet dat in de wereld buiten Genosha mensen zijn met dergelijke ervaringen. Jullie hebben elkaar, zorg voor elkaar en weer voorzichtig. Succes.’ Die laatste gedachten gingen door ieder van hen hun hoofd. Nu was het aan hen om hier weg te geraken …

OOC: De volgorde van posten doet er voor mij niet toe, ik denk wel dat het gemakkelijk is als we per team posten. Dus als Mia eerst zou posten dat Judas daarop volgt. Voor het gemak. Ikzelf zal met Ethan misschien wel eens wat vaker ertussenin posten om ter hulp te schieten of dergelijke. =)
Succes.

Family is strenght … not weakness.

De eerste die binnen kwam, was een blond meisje dat net als haar relatief klein was. Haar lichte ogen gleden nieuwsgierig, maar tegelijktijdig achterdochtig de nog vrij lege ruimte door. Het was duidelijk dat ze zenuwachtig was. Mia schonk haar dan ook een geruststellende glimlach, alvorens haar blik naar de brunette gleed die zo juist het lokaal binnen was gelopen. In tegenstelling tot de blondine, was dit meisje een baken van rust. In haar donkere ogen stond een zekere vastberadenheid, die Mia wel aansprak. De volgende die binnen kwam was een jongen, die met een ongeïnteresseerde blik kort in de deur opening bleef staan. Rustig nam ze hem zich op, liet haar mutatie vluchtig zijn lichaam te bestuderen om te zien waarvoor het harnas dienst deed. Al snel kwam ze tot de conclusie dat het voorkwam dat zijn vleugel, of beter gezegd wat er nog van over was, niet over de grond sleepte. Wat zou er met hem gebeurd zijn dat zijn vleugels zo enorm toe getakeld waren? Heel lang wist de vraag haar niet bezig te houden, zodra de volgende student de ruimte in kwam lopen schoten Mia’s donkere ogen naar haar toe. De huid van het meisje was lijkbleek en er leek een ijzige kou van haar lichaam af te stralen. Weer liet Mia behoedzaam haar mutatie naar het lichaam van het meisje aangaan. Zorgvuldig ontweek ze de hersenen van de mutanten, omdat ze dit waarschijnlijk als eerste door zouden hebben. Als ze het überhaupt al door zouden hebben als ze hun hersenfuncties zou bestuderen. De meeste mutanten hier konden waarschijnlijk inspelen op meer abstractere dingen, als gedachten of emoties, terwijl haar mutatie in ging op wat daar aan ten grond lag. De cellen van het bleke meisje, waren anders dan die van de meeste mensen en ook dan die van de meeste mutanten. Er was geen sprake van veroudering. Het was alsof alle cellen precies even oud waren, iets wat natuurlijk gezien onmogelijk was. Zou ze onsterfelijk zijn?

De laatste die binnen kwam was een enigszins angstig ogende jongen, die zichzelf zo juist een bloedlip had gebeten. De docent sloot de deur achter hem en zelf daar leek hij van te schrikken. Wat zou hem overkomen zijn dat hij nog van zijn eigen schaduw schrok of zou het gewoon in hem zitten? Mia liet zijn biologie voor een moment voor wat het was en liet haar blik naar de docent gaan die het woord nam. Wat hun mutaties waren. Hoewel Mia absoluut niet verlegen was, hield ze voor een moment gewoon haar mond. Rustig nam ze de andere studenten in zich op, benieuwd naar wat zij konden. Mutanten waren relatief nieuw voor haar. Zelfs het idee van verschillenden klassen en subklassen was nieuw voor haar. Natuurlijk, had ze al wel kunnen bedenken dat er verschillenden mutaties en niveaus waren, maar ze had nooit geweten hoe immens de opties waren. De enige mutatie die haar echt bekend was, was haar eigen en zelfs daar had ze pas sinds haar komst op het eiland een naam voor. Clairvoyance, het slechtste in mensen naar boven kunnen halen en negatieve emoties kunnen manipuleren, mind control en angst manipulatie. Stuk voor stuk interessante mutaties. Mia liet haar mutatie voor een moment naar haar eigen hersenen gaan, om er voor te zorgen dat de mutaties van de twee jongens geen effect op haar zouden hebben. Aangezien ze inspeelden op emoties en gevoelens, was het niet moeilijk hen uit haar hoofd te weren. Een paar kleine aanpassingen in haar hormonale en neuronale afgifte was voldoende, in elk geval voor nu. Iemand daadwerkelijk uit haar gedachten weren was lastiger, niet dat het haar veel deed. Over het algemeen wist ze haar gedachten goed bij de training te houden en ze was ook niet bang, dat iemand iets te weten zou komen dat ze voor zichzelf wou houden.

Nu iedereen – behalve het zenuwachtige meisje – gesproken had, was het aan haar om te zeggen wat ze kon. “Biologische manipulatie.” zei ze. “Ik kan onder andere invloed uitoefenen op iemands hersenen en daardoor zijn of haar gedrag en gevoelens aan sturen.” ging ze verder, om duidelijk te maken waarom ze hier zat. In principe had ze ook in de Mundi subklasse gepast, maar samen met Jamie was ze tot de conclusie gekomen dat er op het mentale aspect van haar mutatie nog het meeste vooruitgang te boeken was. Het blonde meisje hield nog steeds haar mond, maar de docent leek er geen problemen te hebben. Iets wat Mia wel kon waarderen, het gaf blijk aan empathie en inzicht. Kennelijk was de docent haar hoofd binnen gedronken, iets wat ze zoals ze al had verwacht niet in de gaten had gehad. Zou ze het door middel van training wel door kunnen krijgen of was dat onmogelijk omdat haar mutatie in zekere zin meer basaal was? Lang dacht Mia er niet over na, aandachtig luisterde ze naar de uitleg van de man. Hij zou een simulatie creëren waarin ze zaten opgesloten. In eerste instantie zouden ze per twee ergens in het gebouw zitten, maar uiteindelijk zouden ze met z’n alle naar buiten moeten geraken. Mia liet haar blik nog eens vluchtig de kring rond gaan. Niet iedereen zag er uit als een teamplayer, maar wie weet konden ze dat wel in zich naar boven halen als het noodzakelijk was. Zelf was Mia er aan gewend in een groep te functioneren. De docent begon hen in groepen te verdelen, noemde daarbij iedereen bij zijn of haar naam behalve haar en de jongen met wie zij een team vormden. De jongen met de verwoeste vleugels en de ongeïnteresseerde houding. Rustig liep ze naar de hoek die de docent had aangewezen, wierp nog een korte blik op haar teamgenoot voor de simulatie in werking trad en ze van haar zicht ontnomen werd.

Met haar rug zat ze tegen een harde stenen wand. Touwen waren rond haar polsen en enkels gebonden en een kleine beweging van haar handen vertelde haar dat de touwen met elkaar verbonden waren. Voor haar ogen was een donkere blinddoek gebonden, waardoor ze met haar ogen niets anders kon zien dan duisternis. In haar hoofd klonk de stem voor de docent, alvorens het stil werd. Mia liet haar mutatie de ruimte door tastte. De jongen stond tegenover haar, zijn vleugels leken vast te zitten aan de muur. Althans ze ging er vanuit dat hij de benaderde positie waarin hij stond niet zelf had uit gekozen. In tegenstelling tot haar had hij geen blinddoek om, of hij kon er door heen zien, maar in elk geval kreeg hij in tegenstelling tot haar wel visuele prikkels binnen. “Zie je iets wat ons kan helpen?” vroeg ze op de rustige toon die haar eigen was. Snel van slag was ze niet en zodra ze had gehoord wat de mutatie van de jongen was had ze er al voor gezorgd dat hij haar stemming niet kon beïnvloeden.

Outfit

THANKS MERC

MONSTERS ARE REAL

THEY LIVE INSIDE US

Nadat Judas binnen was komen wandelen en zich had kunnen neerzetten op een bankje, waren er nog twee mensen binnen gekomen. Hij had even heel kort een blik op hen gericht, maar het duurde niet lang voor het plafond interessanter was. Bruine créme leek in ieder geval niet meer in de mode te zijn. De andere jongen had dan wel een interessante mutatie, maar Judas was blij dat hij er niet mee vast zat. Dat had nog mooi geweest voor bij zijn collectie van leuke en happy mutaties.
Er kwam pas echt weer beweging in hem wanneer de groepjes gemaakt werden en hij samen werd gezet met het meisje dat achteraf toch gezegd had wat ze kon. Wat haar naam was bleef een raadsel, maar niet dat hij ernaar ging vragen. Hij zetten zich enkel recht om vervolgens enkele passen opzij te zetten richting de hoek waar de docent had gewezen. Voordat het werkelijk ging beginnen zei de docent dat hij er altijd was, mentaal dan wel en hij gaf nog een speech. Jaja, er voor elkaar zijn.

Eenmaal de omgeving en alles volledig veranderd was, kon hij het vergeten dat hij gewoon kon observeren. Niet langer zou hij iedereen in stilten in het oog kunnen houden en gewoon toe kijken. Judas werd gewoon mee in de simulatie getrokken of dat hij dat nu wilde. Hoe de kamer in zijn werking ging, hoe alles ineens veranderd was, het was best knap hoe het werkte. Dat moest Judas toegeven. Hij had geen idee hoe dat zo iets zelfs maar mogelijk was, maar hij ging er geen vragen over stellen. Het was knap en daar hield hij het maar op.
Het eerste dat de jongen opmerkte wanneer hij de simulatie beter observeerde, waren zijn eigen handen die voor zijn lichaam aan elkaar vast gebonden hingen. Als een automatische reactie probeerde hij uiteraard zijn handen uit de knoop te bevrijden, maar dat was zonder succes. Terwijl Judas echter niet op gaf en eigenlijk juist wilde proberen het los te krijgen met zijn tanden, hoorde hij het meisje. Ze was rustig en beheerst. Ze vroeg hem of dat hij wat zag dat hen kon helpen.

Meteen nadat ze had gevraagd of er iets wat dat kon helpen, had hij om zich heen gekeken. Judas had er niet eens op gelet hoe dat ze er zelf bijzat en of zij misschien hulp nodig zou hebben. Normaal in een team moest je weten of je partner in orde was, maar hij hield er geen rekening mee. Het enige dat hij zag was een tegel die los leek te liggen tussen de andere. Als hij kon ontsnappen was hij al lang blij. Judas wilde gewoon richting de tegel lopen, die vast nemen en zoals ze in films deden de knoop problematisch los snijden. Zijn plan mislukte volledig.
Judas had nog niet één stap naar voor kunnen zetten want hij werd tegen gehouden. Het leek haast alsof de jongen was vastgelijmd aan de muur, maar dat was het niet. Wanneer Judas in hoeverre het mogelijk was naar achter keek, zag hij hoe zijn vleugels vast hingen aan de muur. Zijn ogen werden meteen groot. Hij had amper bewegingsruimte en bijna in paniek klapte hij met zijn rechter vleugel in de hoop dat hij los kon geraken. Het haalde helemaal niets uit. Judas liet zijn hoofd naar achter tegen de muur vallen en hard genoeg om pijn te hebben. Zijn tanden kneep hij op elkaar en hij wilde over zijn achterhoofd wrijven, maar ook dat was onmogelijk.
‘Er ligt een losse tegel,’ zei hij met een diepe zucht. Ondertussen bleef Judas proberen om zijn vleugel los te krijgen, maar het zorgde er enkel voor dat het harnas rammelde. ‘Ik zal er niet aan kunnen,’ liet hij haar nog maar weten. Zelfs met zijn voet zou hij er niet bij geraken. Of dat vreesde hij toch. Voor de eerste keer keek hij naar het meisje om te zien hoe haar handen en benen verbonden waren met elkaar. Ze kon verder wel door de ruimte bewegen als ze moeiten deed. Een rups kon het ook. ‘Links van je, ergens,’ zei hij nog.

AND SOMETIMES, THEY WIN

▼▼▼

Allison Argent
In alle tijd dat ze in de ruimte was sloot ze haar gedachten af. Het was een gewoonte geworden van haar, omdat ze liever geen mensen in haar hoofd had. Een beetje een zelfverdediging en bescherming in lessen als deze. De opmerking van de jongen naast haar nadat ze haar mutatie had uitgelegd deed haar kort haar wenkbrauwen omhoog komen. Ze keek hem aan maar zei er niets van. Haar ogen hadden even op zijn enorme vleugels gerust voor ze terug naar de leerkracht keek die begon met het uitleggen van de les. Een simulatie. Dit zou de eerste simulatie worden die ze hier kreeg. Ze voelde de positieve energie meteen door haar lichaam gieren. Allison was niet snel bang, ze had talloze oefeningen en simulaties gedaan toen ze jonger was in aanloop naar de training als mutantenjager. Ze was er niet trots op maar het had haar op een zeker level bikkelhard gemaakt. Alleen dacht niet iedereen daarvoor, niet iedereen was zo zelfzeker in deze ruimte. Er was een blond meisje dat nog niet eens iets had gezegd en Allison wierp haar een korte berekende blik toe. Haar game on face al helemaal op omdat ze wilde beginnen met de simulatie en liefst van al nog wilde slagen ook. Ze had het dus ook niet meer gemerkt dat de leerkracht was binnen geraakt in haar hoofd tot hij haar naam zei, samen met de naam van het blonde meisje.

Ze liep naar de hoek van de kamer en keek naar Dennimae die ook haar kant kwam uit gewandeld. ‘Mentaal sterk is het begin van alles.’ Zei ze met een bemoedigende glimlach terwijl ze naar hun docent keek die op de tablet bezig was. Ze herhaalde in haar hoofd alles wat de docent had gezegd. Dat het voor sommigen beangstigend zou zijn, dat het niet echt was en dat ze per twee zouden worden opgesloten. Goed, dat moest lukken, right? Al had Allison een donker vermoeden dat ze meer werk zou hebben aan Dennimae dan aan het plan om weg te geraken. Maar dat was het net, ze moesten dit samen doen en dat maakte Allison waarschijnlijk nog meer gedreven. ‘We kunnen dit.’ Glimlachte ze naar het meisje naast zich voor alles donker werd.

Allison durfde zich niet te bewegen. Het eerste wat ze merkte was dat ze geblinddoekt maar daar bleef het niet bij. Ze voelde dat ze op een stoel zat? Ze wrikte haar polsen maar die zaten vast, ze bewoog haar enkels maar dit zaten ook vast. Ze probeerde haar nek te bewegen maar daar had ze nog bewegingsruimte genoeg in. Haar ademhaling was versnelt maar niet verontrustend snel of bang, toch was er genoeg adrenaline om haar alerter te maken. Ze rukte haar de touwen maar er kwam geen beweging in, het feit dat ze geblinddoekt was belemmerde eigenlijk alles. ‘Dennimae?’ Vroeg ze zachtjes. Ze hoorde wel iets maar daar bleef het ook bij. Ze concentreerde zich op haar mutatie en liet haar clairvoyance Dennimae tonen. Het beeld was kort, maar enkele seconden maar krachtig. Denni stond aan de andere kant van de kamer, ze kon niet praten wat het gebrek aan antwoord verklaarde. Ze ging vast met een ketting rond haar polsen aan het plafond. De stem van hun docent spookte door zijn hoofd en Allison moest er alles aan doen om hem niet meteen buiten te sluiten, ze moest haar geest open laten, niet enkel voor hem maar ook misschien voor de anderen. ‘Ik kan je zien met mijn mutatie. Ik denk dat je de lap stof misschien kan wegtrekken vanuit je mond met je handen.’ Stelde ze meteen voor. Haar stem was rustig, beheerst, eentonig. Ze probeerde rust uit te stralen want ze had een vermoeden dat Denni dat niet zou doen. Details van de kamer kreeg ze niet met haar mutatie. ‘Zie je dingen in de kamer?’ Vroeg Allison terwijl ze verder wrikte met haar polsen. Damn, voor een simulatie te zijn lag ze toch wel behoorlijk goed vast. Dennimae zou misschien niet kunnen praten maar ze kon altijd wijzen, Allison had haar mutatie zo ingesteld dat ze altijd korte beelden kreeg van het blonde meisje. Het was een begin … dit zou niet gemakkelijk worden …

I don't want to feel weak

because everybody wants to rule the world

♥

Forget Everything And Run

Hij kon wel door de grond zakken van schaamte. Waarom moest hij de anderen vertellen dat hij iemand kon laten sterven van angst. De blikken die op hem geworpen werden, zorgde ervoor dat Eoin nog meer onderuit zakte. Hij zou willen dat hij kon samensmelten met de bank waar hij op zat, maar spijtig genoeg had hij geen mutatie die dat mogelijk zou kunnen maken. In plaats daarvan ging hij verder met het zachtjes neuriën van de lullaby dat hij al een hele tijd in zijn hoofd had zitten. Het maakte hem rustiger en zorgde ervoor dat hij niet gillend de kamer uit rende.
Pas toen de leraar weer begon met spreken, stopte hij met geluid maken en richtte hij zijn donkere kijkers op de man. Hoe langer de leraar sprak, hoe groter zijn ogen werden en hoe harder zijn instinct schreeuwde dat hij daar weg moest. Een gebouw, bewaking, een manier zoeken om te ontsnappen. Zijn gedachten gingen terug naar de tijd dat hij had vastgezeten en zijn handen begonnen te trillen. Zelfs zijn ademhaling versnelde terwijl hij Ethan bleef aankijken met een uitdrukking waar de angst duidelijk van af te lezen was.

Tegen de tijd dat de groepen verdeeld werden, waren zijn handen klam van het zweet en het duurde een paar seconden voordat het tot hem doordrong dat hij in een hoek moest gaan staan samen met zijn teamgenoot. Eoin zakte bijna door zijn benen nadat hij was opgestaan, maar hij wist zich te herpakken en langzaam liep hij naar de aangewezen plek terwijl hij zijn trillende handen in zijn broekzakken stak. De woorden die daarna volgden, stelde hem nog altijd niet helemaal gerust. Hij zou erbij zijn, maar dat zou alles niet minder eng maken. Eoin had geen ervaring met de simulatie waarover gesproken werd, maar aan de spanning in de kamer te voelen, zou het waarschijnlijk enger zijn dan hij zou willen.

Hij was nog net in staat om angstig naar adem te happen voordat de simulatie in werking werd gezet en al het licht ineens leek te verdwijnen. Op het eerste gezicht leek het alsof hij verblind was, maar vanaf het moment dat zijn ogen gewend waren geraakt aan het feit dat er veel minder licht was dan voorheen, werd het duidelijk dat hij wel gewoon rond kon kijken en wat hij zag, zorgde ervoor dat zijn hart even stopte met kloppen.
De kamer was geen replica van de kamer waar hij een aantal jaar van zijn leven in had doorgebracht, maar er waren wel enige gelijkenissen. Zo was er amper licht, zaten er tralies voor de ramen en leek het onmogelijk om de deur open te krijgen. Eoin had in die tijd wel nog een matras tot zijn beschikking gehad waar hij op kon slapen, maar die leek er deze keer niet bij gedaan. In plaats daarvan stond er een grote glazen box in de kamer waar Ivy in zat.

Een jammerend geluidje verliet zijn mond terwijl hij langs de muur omlaaggleed en zich tot een bolletje oprolde. Het rammelen van kettingen, zorgde ervoor dat hij een snelle blik op zijn polsen en enkels wierp. Het feit dat hij ook nog eens vastgeketend was, maakte alles dubbel zo erg. Langzaam begon hij zachtjes heen en weer te wiegen terwijl hij zijn ogen dichtkneep en constant bleef herhalen dat het niet echt kon zijn.
Hij zou zo waarschijnlijk een hele tijd hebben zitten heen en weer te wiegen, als zijn arm niet ineens een eigen leven was gaan leiden. Hij stopte met heen en weer wiegen van zodra zijn vinger iets in het stof op de grond begon te schrijven. Met grote ogen keek hij naar de woorden die zich vormden, woorden die hij zelf niet schreef. Het was echt alsof er iets zijn lichaam had overgenomen of iets dergelijks aangezien hij zijn hand echt niet de opdracht had gegeven om te bewegen. ’Stay calm’

Het duurde een hele tijd voordat hij zijn ogen van de woorden losscheurde en naar het meisje in de glazen box liet glijden. Mind control, zij was diegene die hem de twee woorden had laten schrijven. Hij was misschien in paniek, maar hij was niet stom. Beverig haalde de jongen een paar keer adem vooraleer hij zich langs de muur omhoogduwde en terug op zijn benen ging staan. ”I..ik ben kalm. W..wat nu?” Hij was misschien niet meer hysterisch, maar hij was nog niet voldoende gekalmeerd om helder na te denken. Hij hoopte dus dat Ivy een plan had, anders hadden ze een groot probleem.

OOC: toestemming van Daan voor het 'gebruik' van Ivy's mutatie

TEMPLATE BY ELIZA @ SP

Kleine Mededeling:
Aangezien dit topic al een hele tijd stil ligt en ik het echt heel erg zonde vind voor zowel de andere chars en mijn eigen char heb ik toestemming gekregen om ook hier een deadline op te zetten. Ik ga die nog niet invoeren vanwege examens en drukke feestdagen maar ik kan wel al even laten weten dat ik graag verder wil met dit topic. Dus voor al wie zich hiervan wil terug trekken, kan het laten weten via pb bij Ethan. Totaal begrijpelijk! En laat dit een motivatie zijn!! Hopelijk zien jullie het nog steeds even hard zitten als ik het zie zitten. =D

Family is strenght … not weakness.

Dennimae Elscot

TAG:: Menti
When even your best isn't good enough

De blonde meid probeerde zo goed mogelijk naar de uitleg van de leraar te luisteren. Kort samen gevad: ze kwamen ergens vast te zitten en moesten samen zien te ontspannen, doormiddel van teamwork en hun mutaties. Dennimae voelde meteen hoe haar lichaam zich vulde met spanning en angst. Waarom moest ze deze lessen volgen.. Ze kon zo snel niet indenken hoe haar mutatie kon helpen bij het ontsnappen aan dingen en eerlijk, helder denken ging ook niet zo gemakkelijk meer. De meid keek op toen haar naam gezegd was en kort draaide ze haar hoofd, om haar partner aan de andere kant van het lokaal te zien staan. Langzaam kwam Denni in beweging, liep ze naar Allison toe om wat zenuwachtig naast haar te gaan staan. Op dit soort momenten voelde de blonde meid zich zo nutteloos. ‘Mentaal sterk is het begin van alles.’ Sprak Allison met een bemoedigende blik naar haar, Dennimae knikte enkel zwakjes. Ze kreeg een klein glimlachje op haar lippen geperst en je zag aan haar dat ze zich alles behalve op haar plek voelde. Haar teamgenootje daar in tegen leek er helemaal klaar voor te zijn. En ergens gaf dat Denni wel wat meer hoop, misschien dat Allison hun er doorheen zou slepen. Want aan Denni had ze vermoedelijk niet zo veel. ‘We kunnen dit.’ Zei het meisje en nog voor Dennimae kon antwoorden, werd de ruimte donker.

Voor een tijdje bleef het donker en Denni voelde hoe haar ademhaling verstelde, evenals haar hartslag. En toen ze haar zicht terug kreeg, merkte ze hoe haar handen met een ketting aan het plafond vast zaten. Paniekerig keek ze omhoog, trok ze aan de ketting waardoor gebungel het enige geluid was dat de kamer vulde. Zodra ze de stem van Allison hoorde, gleden haar ogen naar het meisje in de hoek van de kamer. Ze zat op een stoel, vast gebonden en geblindoekt. Dennimae wilde praten, maar ze had een doek in haar mond waardoor dat onmogelijk werd. Dus murmelde ze wat, in de hoop dat Allison op die manier kon merken dat ze niet kan praten. De blonde meid begon half te hyperventileren, voelde hoe de paniek haar gedachtens blokkeerde van het helder nadenken. Dennimae hoorde de docent zeggen dat het niet echt was, maar het voelde echt. De kettingen aan haar polsen voelde echt, de kamer zag er echt uit en de gevoelens van de meid waren meer dan echt. Haar lichte ogen, die ondertussen wat waterig waren geworden, stonden moederloos op Allison gericht. Hoe gingen ze hier ooit uit komen?
‘Ik kan je zien met mijn mutatie. Ik denk dat je de lap stof misschien kan wegtrekken vanuit je mond met je handen.’ De stem kalmeerde Denni iets en ze volgde netjes het idee van Allison op. Het ging zeker niet gemakkelijk. Dennimae ging op haar tenen staan, om haar handen wat meer vrijheid bij de kettingen te geven. Ze kantelde haar hoofd, maar kwam er met haar vingers niet bij. Ze schuurde met haar hoofd langs de kettingen om haar polsen en hierdoor verschoof de laf en kon ze er wel bij. Het was een heel gepruts met haar vingers, maar uiteindelijk kreeg ze de lap af. Een hap adem was te horen zodra de stof uit haar mond was, waarna je pas duidelijk kon horen hoe snel haar ademhaling ging. ‘Zie je dingen in de kamer?’ "Ehm," Denni klonk hees, gehaast. Haar ogen gleden de kamer rond, toen ze opeens weer aan de opdracht dacht. Je moest dit doen met je mutatie, daarvoor waren ze immers hier. Dus gaf Denni Allison het beeld van de kamer in haar hoofd. "Dit is dus de kamer," Murmelde ze naar de meid. De blondine zag totaal geen mogelijkheid om hier uit te komen. Totdat Denni iets zag liggen in haar ooghoeken, een stuk glas bij een deur. "Zie je dat glas liggen, bij de deur?" Vroeg ze Allison, terwijl ze haar ademhaling wat meer onder controle probeerde te krijgen. Ze trok nogmaals aan de kettingen, probeerde te lopen maar kwam niet verdr dan een kwart van de kamer. En toen schoot haar ademhaling weer omhoog, de spanning die door haar lichaam gierde. Ze zouden hier nooit uit kunnen komen.

» Gotta catch them all. [OPEN TRAININGSTOPIC]
» Evolve ... learn ... fight [OPEN TRAININGSTOPIC]
» Game on [Open] [Volleyball Game]
» Let's game [open]
» Come game with me [Open]