Met een grote glimlach werd het nieuws van de dag in de ochtend gebracht, maar op het gezicht van Zhanna was geen spoor van blijdschap te bekennen. Verhuizen? Net nu ze eindelijk een beetje gewend was aan haar plekje op dit eiland mocht ze weer oprotten. Vandaag nog als het lukte. De koffer had Zhanna al snel gepakt –veel was er immers niet om te pakken- en met tegenzin had ze haar privékamer opgegeven. Ze vond het prima in haar eentje en om een plek te hebben waar ze zich even kon terugtrekken. Waarom moest uitgerekend zij nu weer weg? En waarom moesten ze zulk nieuws al in de vroege morgen komen brengen? Het antwoord was vrij duidelijk geweest: er kwamen nieuwe mutanten bij. Mutanten die hun mutaties minder onder controle hadden en bovendien een groter gevaar vormden voor mede- studenten dan Zhanna zelf.
37. Dat was het nummer van haar nieuwe kamer, een nieuwe kamer inclusief kamergenoot, die kreeg ze er gratis en voor niets bij. Arabella Stonem was de naam die haar was gegeven. Het was een naam die Zhanna nog niet eerder had gehoord en ze besloot het te zien als een goed teken. Er liepen namelijk wel een paar mutanten rond die al aardig een reputatie hadden opgebouwd. Mutanten van wie ze de namen had onthouden, en Arabella was daar geen van. Tegelijkertijd was het iets wat haar lichtelijk zorgen baarde. Behalve een naam wist ze namelijk niets over haar nieuwe kamergenoot en met een eiland vol mutanten kon je nooit weten met wie je te maken zou krijgen.
Zhanna klopte twee keer op de deur en haalde voor de laatste keer diep adem. Kom op, positief denken. Het zal allemaal wel meevallen. Enigszins geforceerd probeerde ze nog een glimlach op haar gezicht neer te zetten terwijl ze wachtte tot de deur werd open gedaan of ze een teken zou krijgen dat ze binnen mocht komen.
Onderwerp: Re: Room 37 // Zharabella zo aug 07, 2016 4:45 pm
Her expression was damp and crooked; Grabs onto my throat and won't let go
Arabella lag nog in een diepe slaap. Ze had geen classes deze ochtend en haar vrij tijd benutte ze maar al te graag in bed met de gordijnen dicht. Helaas werd de rust abrupt verstoord met iemand die op de deur klopte. Ze kreunde gefrustreerd, maar bewoog niet. Misschien zou de persoon vanzelf weer weg gaan. Toen er echter voor de 5de keer op de deur geklopt werd stond ze op. Met een ruk deed ze de deur open. “Wat?” zei ze met slaap in haar ogen en haar haar in de klit. Voor haar stond een jochie, zo’n 14 jaar oud. Achter hem stonden twee koffers. “Um, ik, um, dit is nu mijn kamer” stamelde hij. Duidelijk geïntimideerd door Arabella’s ochtendhumeur. Hij had een formulier in zijn hand dat hij aan haar gaf. Zonder hem aan te kijken of iets te zeggen griste ze het uit zijn hand. Shit, hij had gelijk. Daar stond ze dan, in haar slaapshirt in de deuropening. “Fijn dat ik ook op de hoogte ben gesteld” mompelde ze in zichzelf. De jongen keek een beetje hopeloos om zich heen.
“Oke, geef me twee uur, dan staan mijn spullen buiten. Wacht maar in de Lounge.” Zei ze uiteindelijk. Ze wist dat deze dag zou komen. De nieuwe mutanten hadden meer recht op de eenpersoonskamers, aangezien zij hun mutaties nog niet onder controle hadden.
de jongen knikte verward, en liep met zijn koffers de gang uit. Arabella draaide zich om en keek naar haar rommelige kamer. Als ze ergens geen zin in had op deze vroege ochtend was het wel verhuizen. Uit haar kast haalde ze haar koffer en begon de spullen er in te smijten. Zin om dit ook nog eens gestructureerd te doen had ze echt niet. Gelukkig voor haar had ze nog niet zo heel veel spullen, en binnen anderhalf uur was de kamer leeg. Ze zetten haar koffers buiten en begon met verslepen. Op naar kamer 37, blijkbaar.
Eenmaal aangekomen in de juiste gang zag ze iemand anders ook voor de deur staan. Oja, vanaf nu moest ze haar kamer delen met een vreemde. Fantastisch. Ze liep naar het meisje toe. “Ook kamer 37?” vroeg ze zo luchtig mogelijk. “Ik heb de sleutel” zei ze terwijl ze hem in het slot stopte. Maar goed dat ze die onderweg had opgepikt, anders mocht ze weer helemaal terug lopen.
Ze stapte naar binnen en wachtte tot het meisje ook in de kamer stond. Toen stak ze haar hand uit. “Hai, ik ben Arabella”
Onderwerp: Re: Room 37 // Zharabella wo aug 10, 2016 6:23 pm
Room 37
Ze wachtte, klopte nog een keer en wachtte toen weer. Of deze Arabella was in een diepe slaap verzonken, of misschien was ze wel helemaal niet thuis. Zhanna had geen flauw benul wat haar te wachten stond achter deze deur en met de seconde leken haar doemgedachtes steeds erger te worden. Wat als ze elkaar niet lagen… Of nog erger, wat als deze Arabella een weerwolf was? In dat geval zou Zhanna haar spullen niet eens uitpakken. Ze zou een andere kamer eisen, of desnoods buiten slapen. Alles beter dan met een stinkende hond op de kamer. Net toen Zhanna had besloten dat het haar te lang duurde en ze haar eigen sleutel erbij wilde pakken, leek iemand haar voor te zijn.
“Ook kamer 37?” Zhanna knikte instemmend en stapte na Arabella de kamer in. Tenminste, ze ging er vanuit dat dit haar kamergenoot moest zijn en niet veel later waren haar vermoedens bevestigd toen het meisje een hand uitstak om kennis te maken. Voor een seconde twijfelde Zhanna om de hand aan te nemen, puur en alleen om het feit dat ze niet wist wat er achter deze hand school. Maar uiteindelijk zette ze haar negatieve en achterdochtige gedachtes aan de kant, en nam ze de hand aan. Als ze meer over dit meisje te weten wilde komen, was dit een goed begin toch? “Zhanna. Maar je mag me ook noemen bij m’n alias, Specter.” Het meisje liet de hand weer los, misschien zelfs een beetje té snel en nam vervolgens de kamer verder in zichzelf op. Het was niet eens heel veel groter dan de kamer hiervoor, maar misschien moest ze er wel gewoon genoegen mee nemen. Het was in elk geval altijd beter dan de Russische celblokken waar Zhanna altijd sliep, daar kenden ze niet eens iets als een ‘matras’. Uiteindelijk richtte Zhanna zich weer tot haar kamergenoot. “Dus ben je nieuw op dit eiland, of ben je net als ik je kamer uitgeschopt?”
