Onderwerp: Lost like a fairytale [Eoin] vr aug 05, 2016 11:58 pm
Een lavendelkleurig dekentje was stevig om haar heen geslagen, alleen haar gezicht stak erboven uit. Iemand anders had de TV aan laten staan, op een kanaal waarvan ze de naam niet herkende. Thuis hadden ze alleen de standaard kanalen en zelfs die werden hevig gemonitord door haar vader. Hier stond een kleurrijke film op. De film volgde een groep tieners, al zagen sommige van de acteurs er een stuk ouder uit dan de leeftijd van hun personage. Dat was waarschijnlijk heel normaal voor.. Hollywood. Lorelei zat doodstil, haar ogen groot, haar mond ietwat open gezakt in totale focus.
Ze zat aan het scherm gekluisterd alsof ze gehypnotiseerd was. De harde geluiden, de muziek. Het was precies zoals haar fantasie, maar dan beter. Zelfs de reclames voor Coca Cola en andere merken verveelden haar (nog) niet. De blije mensen, de muziekjes. Haar brein draaide overuren om het allemaal bij te kunnen benen. Alleen aan de kleine stijging in haar mondhoeken was te zien hoe veel ze hier van genoot.
Ze zat er misschien een half uurtje toen de film tot een einde kwam. De volgende film begon na een reclame blok en bijna had ze niet door dat dit een ander verhaal was. Haar eerste kennismaking met film-cliches, de verwarring op haar gezicht was duidelijk te lezen. Maar algauw was ze volledig geinvesteerd in de levens van de vijf studenten in hun gezellige blokhut. De dreigende schaduw buiten zei haar niets, de titel 'Stranger in the woods' gaf haar geen hints over het genre van de film. Dus ze zag het als een optimistische vakantiefilm, meer niet. Maar toen de twee meisjes op het scherm naar elkaar toe bogen en een gepassioneerde kus deelden sloot Lorelei geschrokken haar ogen, waarna ze haar handen ervoor hield. Wat was dat?
Onderwerp: Re: Lost like a fairytale [Eoin] di aug 09, 2016 12:36 am
Forget Everything And Run
Zijn knieën knikten lichtjes terwijl hij zich een weg door de gang heen baande. De vingers van zijn linkerhand omklemde de pluche otter stevig en zijn tanden zonken zoals altijd als hij nerveus was weg in zijn onderlip. Waarom had hij het weer in zijn hoofd gehaald om naar de living roomt te gaan? Juist, omdat die otter hem zo indringend had liggen aanstaren en hij Amelia’s stem in zijn hoofd kon horen. Ze had geëist dat hij zou proberen om met andere mensen te praten toen hij zich praktisch aan haar had vastgeklampt op het moment dat andere mutanten waren komen opdagen om hem mee te nemen naar het eiland. Ze had gezegd dat hij een beter leven verdiende en hij was van plan om te doen wat ze hem gezegd had. Amelia had het altijd al beter geweten en hij had haar altijd al vertrouwd.
Iets of wat verloren bleef hij in de deuropening staan terwijl zijn donkere kijkers over de ruimte heen gleden. Hij voelde hoe mensen naar hem keken, naar elkaar toe bogen om iets tegen elkaar te zeggen en dan weer wegkeek. Er was niemand die iets met hem te maken wilde hebben en eerlijk gezegd kon hij het hen niet kwalijk nemen. Eoin zag er wat anders ooit en hij had een mutatie waar iedereen de creeps van kreeg, letterlijk. Hij kon mensen bang laten zijn van alles en iedereen en soms gebeurde het zonder dat hij het wilde.
Een lichte zucht verliet zijn lippen vooraleer hij zijn benen dwong om verder te lopen. Iedereen keek naar hem en hij kon in hun ogen lezen dat ze liever niet hadden dat hij naast hen kwam zitten. Hij kon de angst voelen, de angst om te maken te krijgen met zijn mutatie. Iedereen keek, behalve een iemand. Even bleef hij voor de bank staan en keek van het meisje naar de tv en terug. Een minuscule glimlach verscheen om zijn lippen toen hij haar reactie zag op het moment dat twee meisjes elkaar kussen. Hij had exact dezelfde reactie als hij andere dingen zag. De wereld was nogal veranderd in de tijd dat hij ondergronds vast had gezeten. ”Z…zou je het erg vinden a…a..” Eoin haalde even diep adem terwijl hij de pluche otter tegen zich aanduwde. ”Zou je het erg vinden als ik erbij kom zitten?” Deze keer kwamen de woorden er op een snel tempo uit omdat hij stotteren wilde voorkomen. Zijn donkere kijkers konden bijna vergeleken worden met die van een puppy terwijl hij het meisje aankeek.
Onderwerp: Re: Lost like a fairytale [Eoin] ma aug 15, 2016 5:21 pm
Achtergrondmuziek, de stemmen van de televisie mensen en de aanwezigen in de zaal. Het mengde zich allemaal tot een grote kakafonie. Felle intense kleuren straalden van het grote TV scherm af en ook in de ruimte zelf was genoeg te zien aan rare fratsen en vreemd uitgedoste mutanten. Lorelei keek haar ogen uit, al was haar aandacht voornamelijk op de film gericht. Het was veel, bijna te veel voor haar zintuigen om te verwerken. Ze zat op het puntje van de bank, niet helemaal comfortabel, niet helemaal in staat om dat ongemakkelijke kriebelende gevoel van gevaar weg te schudden. Maar ze had een zacht dekentje, ze had een zachte pyjamabroek geleend en een normaal lichtblauw shirt als pyjama shirt in gebruik genomen. Ze was een pastel-en-witkleurige rustplek tussen alle mutantenleerlingen die lustig en ietwat wild van hun avond genoten.
Ze genoot intens, hoewel ze soms merkte hoe ze terug dacht aan haar thuis – en wat haar ouders zouden vinden van deze film. Te modern, duivels amusement, zondig. Maar zo, zo mooi en betoverend dat ze zichzelf er niet toe kon brengen weg te kijken. Tenminste, totdat er opeens wel een heel erg schokkende kus gedeeld werd. Dat- dat was niet hoe het hoorde? Was dat.. Waarom zouden ze..? Ze durfde niet te kijken, bang voor wat het met haar zou doen. Wat nou als ze het spannend zou vinden? Hoe veel schietgebedjes zou ze wel niet moeten zeggen om daarvoor vergiffenis te vragen? Een zachte stem bracht haar terug op aarde, een stem die niet uit de TV kwam, maar van naast haar. Ze opende haar ogen tot spleetjes, zag enkel donker en opende dan haar vingers ietwat zodat ze erdoorheen kon spieken. Op het beeldscherm waren lege flessen en losse kledingstukken te zien, maar geen mensen.
Naast haar stond een jongen. Hij was bleek- net als zij. Misschien zelfs wel iets bleker. Alleen had hij donkerbruine haren en ogen die sterk contrasteerden met zijn huid. Lorelei glimlachte, al was dat maar half zichtbaar door haar handen. Ze liet haar handen zakken en speelde met de boord van de ontzettend zachte deken. “Jahoor,” antwoordde ze verlegen, stiekem ontzettend blij. Hij wilde bij haar zitten en ze vond het enorm spannend, een beetje eng, maar ze wilde het echt heel graag. Ze wilde nieuwe mensen leren kennen en hij had zeker haar interesse. “Ik ben Lorelei. Ik kijk een film,” legde ze het geheel voor de hand liggende uit, maar stelde ze zichzelf gelijk ook voor. Dat was er wel ingestampt bij de beleefdheidslessen, hoewel in haar dorpje iedereen elkaar al wel kende. Zeker een bleke dame als zij vergat men niet snel, ze sprong er nogal tussenuit in haar dorp. Gelukkig was raar hier normaal. “Kijk je mee?” Ze schoof een stukje op en keek hem afwachtend aan. Dit was een stuk spannender dan de film – al werd ook daar de spanning opgevoerd met een storm en een eng silhouet in de bossen.
Onderwerp: Re: Lost like a fairytale [Eoin] do jan 26, 2017 8:18 pm
Niet geschoten was altijd mis, dat is toch wat Amelia hem verteld had. Dat zinnetje hield hij ook in zijn achterhoofd toen hij het meisje vroeg of hij misschien naast haar mocht komen zitten om mee naar de film te kijken. Hij kon voelen hoe de andere mensen in de kamer naar hen keken, de meeste opgelucht dat hij niet naast hun stond om te vragen of hij erbij mocht komen zitten. Het meisje voor hem zag er een stuk vriendelijker uit dan de anderen. Misschien kwam het door het haar reactie op de film of misschien gewoon door het feit dat ze er zo breekbaar uitzag, net zoals hem. Zijn psychiater had een aantal keer gegrapt at hij waarschijnlijk zou breken als hij te hardhandig werd aangepakt. De andere mensen die in de ‘kelder’ aanwezig waren geweest, hadden echter al snel aangetoond dat een hardhandige aanpak hem niet zou breken, vanbuiten toch niet. Vanbinnen was hij in duizenden stukje uiteen gespat en nu probeerde hij die stukjes terug aan elkaar te lijmen en hij had wel het gevoel dat hij een paar van die stukjes terug aan elkaar kon lijmen als hij even sociaal zou zijn met iemand die hem wel vriendelijk leek.
Eoin hield zijn hoofd een tikkeltje schuin nadat hij zijn vraag gesteld had en het even duurde voordat het meisje haar handen liet zakken en positief op zijn vraag antwoorden. De glimlach op zijn gezicht werd meteen al een klein stukje breder. Bijna enthousiast knikte hij even toen ze zichzelf voorstelde en vertelde dat ze een film aan het kijken was. ”Eoin.” Hij sprak het maar uit met een Engels accent in plaats van het Welsh aangezien ‘Owen’ een stuk makkelijker te onthouden was zeker voor mensen die normaal geen Welsh spraken.
Toen ze vroeg of hij mee wilde kijken, kon hij bijna op en neer springen van vreugde. Eindelijk iemand die niet zo snel mogelijk uit zijn buurt wilde zijn en zelfs een stukje opschoof zodat hij erbij kon gaan zitten. ”Graag.” Voorzichtig ging hij zitten op het puntje van de bank. Hij was wel blij dat hij mee mocht kijken, maar hij was nog niet zeker genoeg om zich echt helemaal te kunnen ontspannen. ”Oh,” Zijn donkere kijkers waren even gefixeerd op het scherm en toen hij de donkere figuur opmerkte, klemde hij zijn knuffel nog steviger tegen zich aan, met de kop van het beestje tegen zich aangedrukt, want hij wist zeker dat zijn otter dit niet graag zou zien. ”Wat gaat ‘ie doen?” Door het feit dat hij iets of wat ontspannen was, lukte het zelfs om een hele zin zonder gestotter over zijn lippen te krijgen. ”Dit gaat niet goed komen.” Vanaf het moment dat defiguur bij het huis aangekomen was, sloeg hij net zoals Lorelei een paar minuten eerder gedaan had, zijn handen voor zijn gezicht en keek hij tussen de spleetjes van zijn vingers door naar de televisie.
