A lovely sunny day [&Dalton Bunnell]

Voor de tijd van het jaar was het nog best goed weer baar Aidens mening. De zon scheen, de temperatuur was aangenaam en er waren geen tekenen dat het weer zomaar zou omslaan. Nu kon Aiden hier nooit op vertrouwen op een eiland vol met mutanten, maar hij ging er maar niet van uit dat het plots zou onweren en regenen. Zodra hij het mooie weer door had, was hij naar buiten gegaan. Samen met zijn studeerwerk. Het zag er vast gek uit, een jongen die leunend tegen het schoolgebouw op de grond zat, maar Aiden vond het fijn voor zolang het kon duren en hij kon wat extra schoolwerk maken. Bovendien was het een goede manier om zijn zelfvertrouwen op te bouwen. Hij trok zich momenteel niks aan van wat anderen dachten. Hij genoot gewoon van de zon en het werk voor hem. Hij voelde zich eens niet ellendig. Hij voelde zich misschien voor het eerst sinds hij op Genosha was ‘normaal’, zoals de meeste mensen zich voelden.
Ondanks hij het heerlijk vond om te studeren, zeker buiten in de zon, werd zijn concentratie naar een uur of twee steeds minder. Hij begon figuurtjes te tekenen en keek eens goed om zich heen. Hij was niet de enige op het schoolplein. Dat had hij ook niet verwacht met het weer. De meest studenten waren gewoon aan het kletsen, passeerden het schoolplein op weg naar hun lessen of juist naar hun kamers. Aiden was vrijwel de enige student die met zijn schoolwerk op het plein zat. Hij zuchtte en realiseerde zich dat het hem niet meer ging lukken om de juiste concentratie te vinden. Hij wilde net alle papieren bij elkaar rapen toen en er wat heftigere windvlaag over het plein dreef. Aiden huiverde eerst even, aangezien deze wind wat kouder was en hij had enkel een T-shirtje aan. Het duurde dus even voor hij zich realiseren dat een deel van zijn schoolwerk over het plein heen gewaaid was. Hij keek geschrokken toe hoe de papieren zich mee lieten dragen met de wind, propte al het schoolwerk wat hij nog wel binnen handbereik had in zijn tas en begon er achteraan te rennen. Hij had bijna alle papieren gevangen toen hij tegen iemand aan botste.
Geschrokken keek hij op en sloeg zijn hand voor zijn mond.
“Het spijt me zo! Heb ik je pijn gedaan?” vroeg hij geschrokt terwijl hij de jongen, die volgens zijn idee nog niet zo heel oud was, bezorgd maar ook angstig aankeek. Hij durfde er nooit van uit te gaan dat de mutanten op het eiland zo vriendelijk waren als ze eruit zagen. Zelfs niet bij een jongen die er niet veel ouder uitzag dan hem.  

Aiden was meer tevreden over het gevoel dat het hem gaf toen mensen verbaasd naar hem keken dan het schoolwerk dat hij af had gekregen voordat hij zijn concentratie verloor. Verveeld keek hij om zich heen terwijl hij zijn pen tussen zijn vingers heen en weer liet wiebelen. Hij wist dat het niks anders dan frustratie opleverde als hij zich opnieuw op zijn schoolwerk zou storten. Hij had dezelfde zin al vijf keer overgelezen en nog kon hij niet begrijpen wat er moest staan. Hij had het opgegeven en zou morgen verder studeren. Bovendien zou hij toch niet in de problemen komen als hij niks zou inleveren. De leraren vonden hem over het algemeen een prima leerling.
Hij had na een paar minuten voor zich uit staren besloten om terug naar binnen te gaan en een warmere plek op te zoeken. Toen hij zijn papieren bij elkaar begin te rapen werden er echter een paar weg geblazen door de wind. Geschrokken propte hij de papieren die hij vast had in zijn rugzak en begon hij erachteraan te rennen. Als Aiden niet zo gefocust was op het enige schoolwerk dat hij in de paar uren had weten te maken, had hij misschien gemerkt hoe angstig het jongetje zich voelde voor hij tegen hem opbotste. Maar daat lette hij niet op. Hij was er redelijk in geslaagd om emoties buiten zich te houden, maar alleen als hij zich ergens anders op concentreerde en als zijn eigen emoties uit de hand liepen. In dit geval was dat de angst voor het verliezen van zijn schoolwerk.
Hij was echter weer gelijk bij zinnen toen hij tegen het jongetje aanliep. Hij vergat zijn schoolwerk compleet en sloeg een hand voor zijn mond, waarna hij gelijk vroeg of alles oké was.
Aiden merkte al snel dat de jongen niet helemaal zijn aandacht erbij had. Aiden lachte kort en legde zijn hand op de jongen zijn schouder.
"Ik vroeg of ik je pijn had gedaan," herhaalde hij zichzelf. Het zag er niet naar uit dat de jongen pijn had. En nu Aiden niet meer afgeleid was merkte hij ook dat de jongen niet boos was. Hij merkte vooral verwarring. Zelfs iemand zonder emotie manipulatie zou het kunnen merken. De jongen leek gefocust te zijn op een bepaalde plek op het schoolplein. Alsof er iets of iemand stond dat hem afleidde. Aiden moest achterom kijken om de plaats te zien, maar zag niks opmerkelijks. Bezorgt keek hij terug naar het jongetje.
"Gaat alles goed?" vroeg hij deze keer algemener terwijl hij de jongen verder probeerde te scannen op emoties.