Onderwerp: Fooling around with feelings za aug 06, 2016 2:50 am
I'm searching for something I can't reach
Goedemorgen? “Goedemorgen.” zei ze zacht en klom overeind op haar bed. Ze wierp even een blik opzij, waar normaal gesproken Arianna lag. Het bed lag er netjes bij, perfect opgemaakt. Veel te lang vond Lorise. Ze had bijna de neiging om haar lakens door de war te gooien. Dan leek het net alsof het weer zo’n ochtend was waarop Arianna vroeg op was en Lorise in paniek raakte omdat ze bang was dat ze zich had verslapen. Was het maar zo’n ochtend. Helaas lag Arianna nog steeds als sneeuwwitje op een ziekenbed te slapen. Lorise vond het niks om langs de ziekenboeg te gaan. Ze had zelfs al een keer gevraagd of ze niet verplaatst kon worden, naar haar eigen bed, in hun kamer. Ze had geen ja gekregen wat ze eigenlijk best begreep. Het weer buiten deed soms al raar, in die kamer was het nog erger. Ze wilden niet dat het te koud werd in een kamer waarin Lorise dan ook zou moeten slapen, of dat ze wakker zou worden onder een laagje sneeuw. En van de andere kant, ze vond het eigenlijk al erg genoeg om Arianna zo stil te zien liggen, alsof ze er niet meer was. Waarom zou ze dat in hemelsnaam elke dag op haar kamer willen zien? Dat was het dus niet. Ze bleef alleen. Goedemorgen zonder antwoord.
Ze dronk haar kopje thee zittend op haar vensterbank. Als het regende kon ze wel eeuwig uit haar raam staren. Ze had heel mooi uitzicht, geen bomen voor het raam, alleen uitzicht op het schoolpleintje en wat sportveldjes. Als het regende zat iedereen binnen en zag het er zo verlaten uit, het had iets treurigs. Ze had haar kleren al aan maar had nog geen idee waar ze heen ging. Iedereen lag toch nog lekker uit te slapen. Iedereen behalve het persoon wat het schoolplein op kwam lopen. Goed dat ze dat zo spotte vanuit haar raam. Want het zag er treurig uit. Lorise haalde haar paraplu uit de kast en verliet haar kamer om naar het schoolplein te gaan. Toen ze naar buiten liep zag ze meteen de jongen staan. Gelukkig was het niet heel koud dus kon ze gewoon in een rokje rond lopen. Ze had wel watervaste schoenen aan kunnen doen. Ach ja, ze kon niet overal om denken. het was gewoon altijd handig hoe haar witte all stars voor de deur stond om in te stappen. Zodat ze altijd overal heen kon sjeezen. Met de bloemetjes paraplu liep ze op de jongen af die bij een muurtje verderop stond. Ze had nog niet zo goed kunnen kijken hoe hij eruit zag tussen de bloemetjes door. Ze ging er maar even vanuit dat ze wel met een aardig persoon te maken had. Personal space? Wat was dat? Lorise kwam meteen heel dicht bij staan en hield de paraplu boven hun beide. Op dat moment kon ze hem eindelijk goed zien. “Hey” zei ze met een glimlachje, er zat een mooi koppie op die jongen dat moest ze maar meteen toegeven. “Ik dacht dat je wel een paraplu kon gebruiken.” sprak ze en zocht meteen wat oogcontact. Hij zag er wel mysterieus uit. Iemand die niet per sé haar aandacht zou willen. Waarom was het toch dat wat haar zo aan trok?
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings zo aug 07, 2016 1:42 pm
MONSTERS ARE REAL
THEY LIVE INSIDE US
Voor Judas was het nog maar zijn tweede dag op de grote mutantenschool en hij had nog lang niet alles gezien. Dat was ook onmogelijk in de korte tijd dat hij er was als je bedacht hoe groot dat het eiland was. Daarbij was een eerste dag op een nieuwe plek altijd vermoeiend, zelfs al deed je helemaal niets. Er was zoveel dat je hersenen moesten verwerken en zoveel prikkels. Dat het vol liep met mutanten hielp er ook niet mee. Judas had het allemaal onderschat en het had hem verbaasd wanneer hij als een blok in slaap was gevallen eenmaal hij in zijn bed had gelegen. Maar het had hem goed gedaan. De jongen was echter wakker geworden met het getik van regendruppels tegen het raam en sinds dan was het nog niet opgehouden met regenen. Toch wilde hij die dag naar buiten. Het harnas dat Judas gekregen had om zijn linker vleugel tegen zijn lichaam te houden, bleef een raar mechanisme. Er waren vele riempjes die rond de vleugel moesten en die hij voor zijn borst moest vastklikken. In de tijd dat hij het aan had op een manier dat comfortabel was voor hem, had hij al lang beneden kunnen zijn.
Buiten leek het in ieder geval rustig te zijn en dat vond Judas zeker niet erg. Zelfs de plek die normaal druk moest zijn was volledig verlaten. Niemand die hem zou komen storen omdat niemand nat wilde worden. Van het moment dat hij onder het afdak vandaan kwam voelde hij de frisse druppels op zijn huid vallen. Koud was het buiten verder niet, maar zelfs als dat was, stond hij vast nog buiten in zijn T-shirt. Judas was meer gewoon dat een beetje regen. Het krot waar hij jaren lang geleefd had, was niet goed geïsoleerd geweest wat niet altijd voor een aangename leefomstandigheid zorgde. De kamer die hij gekregen had was een luxe die hij lang niet meer had gehad, maar hij zat niet gaar een hele dag tussen vier muren. Judas zat veel liever buiten en een beetje regen ging hem daar niet van weerhouden. Dat had het nooit gedaan. Wanneer dat er echter een donkere schaduw over hem heen kwam, gevolgd door droogte keek hij omhoog. De regen was niet zo maar van zelf gestopt, dat gebeurde nooit zo abrupt. Enkel was een paraplu boven zijn hoofd min of meer een logische verklaring ondanks hij er zelf geen mee had genomen. meteen keek Judas naar de persoon waarvan de paraplu wel was. Zoals hij ergens kon verwachten een meisje, vandaar de bloemen die erop stond. Ze stond dar met de paraplu en de glimlach op haar gezicht die niet werd terug geschonken.
Ze had gedacht dat hij wel een paraplu zou kunnen gebruiken. Zijn blonde haren moest vast al tegen zijn gezicht plakken en zijn kleding begon doorweekt te worden. Maar Judas had het niet koud en ergens miste hij de regen die op zijn gezicht zou druppen al. Na een iets te lange stilte langs zijn kant, draaide hij zich maar naar het meisje om. ‘Denk je niet dat ik onder het afdak zou zijn blijven staan als ik dat nodig had?’ vroeg Judas en hij wees naar het afdak waar hij eerder even gestaan had. ‘Of ik weet niet, zelf een paraplu zou hebben meegenomen?’ ging hij verder. Wat was hij toch weer vrolijk met zijn opmerkingen.
Standard Message Je mag btw altijd zelf kiezen of zijn corruption mutatie effect op haar heeft of niet, hij heeft meestal toch niet door wanneer hij het gebruikt :')
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings wo aug 10, 2016 3:43 pm
I'm searching for something I can't reach
Laat naar bed en vroeg opstaan, dat leek wel haar ritme te worden. Arianna sliep niet meer naast haar en alle gezelligheid in hun kamer was weg. Lorise was soms een stuiterbal van enthousiasme en vrolijkheid en haar roommate was veel kalmer en zachtaardig. Het leek bijna zo alsof door haar afwezigheid ze dat zelf meer werd. Rustig en veel stiller dan normaal. Ze hield het niet lang vol in haar kamer en het moment dat ze iemand buiten zag wilde ze er meteen heen. Tuurlijk kon ze ook wel binnen iemand opzoeken maar bijna iedereen lag te slapen. Ze liep naar buiten met haar paraplu maar meteen voelde ze haar sokken nat worden door het water op de tegels. Misschien waren regenlaarzen een beter idee geweest? Goed, daar was het al te laat voor.
Eigenlijk was het geen beter idee geweest, de regenlaarzen. Die stonden haar toch een stuk minder goed dan haar all stars. De jongen waar ze bij was komen staan, ze had hem nog nooit gezien maar damn. Ze had eigenlijk wel meteen interesse, ze had ook echt wel een zwak voor mooie oogjes en ja alles. Lorsie was iets te snel onder de indruk. Misschien was ze dan toch echt wel een fuckboi. Ze vond het idioot dat iemand zoals bijvoorbeeld Devon niet gewoon een keuze kon maken en een vriendin nam. Maar deed ze het zelf? Nee. Ze wilde namelijk zelf ook nergens aan beginnen. Aandacht was fijn en ze had zo haar dosis liefde nodig. Maar het woord ‘relatie’ wat eerst als een droom klonk was toch een soort angst geworden. En de jongen bij haar onder de paraplu bracht haar fuckboi kantje zeker naar boven. Lorise begroette hem met haar meest charmante glimlach maar het leek hem niks te doen.
‘Denk je niet dat ik onder het afdak zou zijn blijven staan als ik dat nodig had?’ zei de jongen, niet heel vrolijk. ‘Of ik weet niet, zelf een paraplu zou hebben meegenomen?’ vervolgde hij en Lorise knipperde even verward. Oke, hij wilde dus duidelijk niet haar aandacht. Dat moment vond er een soort rare tweestrijd in haar plaats. Over hoe ze moest reageren. Het vriendelijkste was om hem gewoon zijn ruimte te geven, sorry zeggen en weg gaan. Dat was wat ze normaal gesproken wel deed met dat soort jongens. Maar er was toch iets anders aan de hand. Want aan de andere kant voelde ze zich beledigd, wat ervoor zorgde dat ze hem nog steeds niet met rust wilde laten. Alsof ondanks zijn reactie ze hem nog meer wilde. Er kwam zelfs iets door haar hoofd waar ze normaal gesproken niet aan dacht, maar dat hield ze nog even terug. “Oh, het spijt me. Ik bood gewoon mijn paraplu aan” zei ze een beetje lachend. Om zijn onbeleefde reactie weg te lachen. “Je kunt nog steeds een stapje opzij doen, dan sta je weer in de regen” zei ze haalde haar schouders op maar bleef hem aankijken met een grijnsje. Kom op, het meest verleidelijke lachje wat ze kon bedenken. “Ik ben Lorise” zei ze en stak haar hand naar hem uit. Zo had ze nog even de tijd om na te denken wat ze ging kiezen, aanraking of oogcontact?
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings vr aug 12, 2016 9:19 pm
MONSTERS ARE REAL
THEY LIVE INSIDE US
De reden dat Judas nogal kortaf was geweest, was heel simpel. Hij wilde gewoon niet veel contact hebben met andere mensen en ook niet wanneer dat die juist iets goed voor hem wilde doen. De aardigheid van anderen had hij niet nodig, want in zijn hoofd linkte hij het meteen aan medelijden en dat wilde hij niet hebben. Ja hij was in zekere zin gehandicapt, maar Judas had geen medelijden nodig. Van niemand niet. Natuurlijk dat hij dan ook bot had geklonken en het was niet dat het heel snel ging veranderen. Als hij haar weg zou krijgen door bot te zijn, zou hij dat ook doen. Voor even was het stil nadat hij gezegd had dat hij geen paraplu nodig had, wel met andere woorden weliswaar. Was het gelukt? Had hij haar zo hard gekwetst dat ze tranen in haar ogen ging krijgen? Was ze zo een meisje dat over emotioneel was dat ze nog ging huilen om een bloem? Ergens hoopte hij van wel en als dat niet zo was, kon hij er nog altijd voor zorgen. Een emotie prikkelen dat het heviger werd, was niet lastig voor hem. Helaas. Ze herpakte zich weer. Voor dan, wie weet wat de toekomst haar nog ging brengen. Niemand kon nog voorspellen hoe de ontmoeting zou eindigen en dat alleen al deed één mondhoek opkrullen.
Het meisje zei hem dat hij ook gewoon een stap opzij kon zetten zodat hij weer onder de regen kon zijn. Judas keek op dat moment weer opzij naar haar. Inderdaad, dat had hij kunnen doen, maar ging hij niet meer doen. Niet nadat ze het juist had voorgesteld. ‘Hoeft niet meer,’ zei hij uiteindelijk tegen haar. Als hij op dat moment een gentleman was geweest, had hij de paraplu kunnen overnemen, want dat zou het goede zijn om te doen. Niet dat hij dat ging doen, Judas stak juist zijn handen in zin broekzakken. ‘Ik laat jou liever moeiten doen om de paraplu recht te houden,’ sprak hij met een kleine grijns op zijn gezicht. Die was niet zo verleidelijk als die van haar was geweest, je kon het eerder sadistisch noemen. Ze had zich nadien voorgesteld als Lorise en haar hand daarbij naar hem uitgestoken. Even had Judas er twijfelend naar gekeken, maar dan nam ze toch haan hand aan. ‘Judas,’ stelde hij zichzelf kort voor. Hij keek haar daarbij recht aan met zijn eigen blauwe ogen. ‘Doe je dat voor iedereen? Zo maar een paraplu aanbieden?’ vroeg hij haar vervolgens. Ondanks dat de woorden geassocieerd konden worden met een versiertruc, klopte de toon van zijn stem daarvoor niet. Hij had nog steeds die groffe ondertoon die liet merken dat hij niet gediend was met wat ze gedaan had.
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings vr aug 12, 2016 11:09 pm
I'm searching for something I can't reach
Liefdesbrieven, rozen en chocolade. Interesse die wederzijds was, dezelfde ondeugende grijns of ontelbare complimenten. Tuurlijk genoot Lorise daarvan. Ze kon niet zeggen dat ze niet mooi werd gevonden en soms leek het alsof ze een geurtje op had waardoor de jongens als hondjes achter haar aan liepen. Ze kon niet klagen en ze moest toegeven dat ze er vaak gebruik van maakte. Iedereen was Lorise haar type. Veel moeite was niet nodig om haar aandacht te krijgen. En dan toch, was iets wat haar wel speciaal aantrok. Iets wat ze zelf als een slechte kant beschouwde, het liet haar dingen doen waar ze achteraf spijt van kreeg. De jongen waarop ze was afgelopen op het schoolplein was daar een voorbeeld van. Alleen in de regen, dat was al apart. De blik die hij schonk toonde geen enkel teken van interesse en misschien zelfs een beetje irritatie. Terwijl zij al haar meest charmante houding nam bij het zien van zijn gezicht. Ze deed lief en beleefd en hij deed alsof ze idioot was en sprak haar meteen tegen.
Jammer voor hem had hij haar daarmee juist getriggerd om door te gaan. Zijn onbereikbaarheid zorgde ervoor dat ze hem juist wilde. Bijna zo erg dat het haar niet uitmaakte hoe. Ze dacht zelfs aan het ergste en de stroom twijfels die bij die gedachten binnenkwamen waren ook meteen weer weg. Precies hoe het haar zo al vaker was overkomen. Ze hield eerste nog haar ogen op hem gericht zonder iets te doen, maar dat wilde ze wel snel veranderen. ‘Hoeft niet meer,’ zei hij nadat ze had gezegd dat hij ook opzij kon stappen. Het deed haar meteen even lachen, score! Dat was wel precies wat ze wilde uitlokken. ‘Ik laat jou liever moeiten doen om de paraplu recht te houden,’ zei hij daarna. Oh ja, typisch. Niet dat het Lorise afschrok hoor. In plaats daarvan haalde ze kort haar schouders op en keek hem met een lief glimlachje aan. “Mmh, prima. Jij bent de moeite wel waard” zei ze, met hetzelfde glimlachje en verleidelijke ogen op hem gericht.
Ze stelde zichzelf voor en bij het uitsteken bij haar hand was ze eerst nog van plan om voor haar magische aanraking te kiezen. Maar nee, dat werd het toch niet. Ze kreeg namelijk nadat hij zijn naam had uitgesproken een perfect moment geschonken. Een heel moment goed oogcontact waardoor het bijna vanzelf ging dat ze haar mutatie op hem losliet (zonder te weten dat het dus absoluut geen effect op hem zou hebben). Judas, ze herhaalde zijn naam een paar keer in gedachten met een sorry erachter aan zonder echt spijt te hebben. Waar was haar lieve zelf gebleven? ‘Doe je dat voor iedereen? Zo maar een paraplu aanbieden?’ vroeg hij. De zin zelf was wel vragen om meer van haar flirten. Maar ze snapte niet hoe hij zo kon klinken? Ze had haar Eyecatch gebruikt, haar sterkste mutatie. Het sterkste en aller mooiste gevoel wat ze hem kon geven. Pure liefde hoorde door zijn lichaam te gieren en hij sprak nog steeds met die toon? Vreemd. “Ja tuurlijk. Maar jij bent wel speciaal hoor” zei ze met een knipoogje met de hoop dat er toch iets zou gebeuren. “Zou je mij dan geen paraplu aanbieden dan?” vroeg ze waarbij ze hem onderzoekend bleef aankijken. Er moest toch wel iets veranderen?
OOC: Ik neem aan dat door Light immunity, Lorise’s mutaties niet werken he? xD
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings za aug 13, 2016 1:14 am
MONSTERS ARE REAL
THEY LIVE INSIDE US
Judas was er zeker van dat er momenteel mensen rondliepen op het eiland die jaloers op hem zouden zijn. Hij gaf eerlijk toe, het meisje dat hem de paraplu aanbood zag er niet slecht uit. Zeggen dat ze lelijk was zou betekenen dat hij moest liegen. Het was enkel dat het hem niet uit maakten of ze nu knap of lelijk was. Haar aanwezigheid had Judas gewoon niet nodig. Hij wilde alleen zijn, maar ze zorgde ervoor dat het niet het geval was. Daar kwam ook nog eens bij kijken dat ze hem aankeek met die blik. Ze leek juist te willen dat hij haar aandacht gaf, dat hij interesse in haar toonden, maar dat deed Judas niet. Hij had enkel duidelijk gemaakt dat hij de paraplu niet nodig had gehad en dat ze met andere woorden ook niet had moeten afkomen. De hint leek niet duidelijk te zijn of ze wilde de hint simpel weg negeren. De opmerking die hij gemaakt had was best erg geweest, zwaar beledigend eigenlijk. De enige reden dat ze bij hem mocht staan, was om de paraplu vast te houden. Ze deed dienst als een dienstmeisje die niet eens gewild was. Het arme ding. Dat ze er rustig op reageerde deed bij Judas wel een wenkbrauw omhoog gaan. ‘Toch iemand die hier de moeiten waard is,’ sprak hij met de meest onschuldige glimlach die hij al op zijn gezicht had gehad.
Haar hand had hij bij het voorstellen wel gewoon aangenomen, want daar zag hij het slechte niet van in. Ze had zich voorgesteld als Lorise. Natuurlijk kon hij niet weten dat ze bepaalde mutaties kon gebruiken. Judas was geen helderziende en kon de mutaties van anderen ook niet afblokken. Enkel degene die bestemd waren voor het goede, die een goede betekenis hadden en niet in stonden voor vernieling en pijn. Als je erover nadacht was het tragisch. Hij had zo wel eens het gevoel dat hij enkel gemaakt was voor het negatieve in de wereld en dat iets goed hem niet mocht overkomen.
Natuurlijk moest hij vragen of ze iedereen irriteerde met het ophouden van een paraplu. De reactie die hij kreeg liet zijn gezicht echter meteen verduisteren en de knipoog maakten het er niet beter op. Speciaal. Ze zei tegen hem dat hij speciaal was? Maar natuurlijk was hij speciaal. Hij had niemand anders zien rondlopen met mismaakte dingen vastgeplakt aan zijn of haar rug. Niemand moest Judas wijsmaken dat hij speciaal was op een goede manier. Mismaakt was een woord dat je beter kon gebruiken. ‘Speciaal zeg je?’ zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Eén hand bracht hij rustig naar haar gezicht toe en dat om een lok van haar haar weg te strijken achter haar oor. Of hij haar een paraplu zou aanbieden als dat nodig zou zijn? Ooit had Judas dat met veel plezier gedaan. Zou hij speciaal een paraplu ergens gaan zoeken of iets dat kon dienen als. Dan was het niet perse omdat ze er goed uit zag en een dame was, maar omdat hij het voor iedereen zou hebben gedaan. ‘Oh nee ik zou geen paraplu aanbieden,’ zei hij bijna lachend. Je deed iets om goed te doen voor anderen, maar wanneer het erop aankwam kreeg je er helemaal niets voor terug. Dat was precies hoe het was en Judas had het mogen ondervinden.
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings za aug 13, 2016 12:43 pm
I'm searching for something I can't reach
Ergens diep van binnen schreeuwde haar goede geweten dat ze niet zo stom moest doen, maar iets bij deze jongen zorgde ervoor dat ze dat stemmetje compleet negeerde. Ze negeerde het want in haar ogen was wat zij wilde: alleen maar goede bedoelingen. Alsof het haar even niks meer uitmaakte wat er in het begin met Charlie was gebeurd en dat ze de belofte aan haarzelf plotseling was vergeten. De belofte om haar eyecatch nooit te gebruiken tenzij ze in gevaar zou zijn. Ze voelde zich er niet eens slecht over. Wat kon liefde nou kwaad bij zo’n jongen met mysterieuze ogen en een afstandelijke blik. Precies, hij kon het wel gebruiken. Lorise vond dat ze al aardig op dreef was met haar paraplu opmerking. De paraplu vasthouden was waarschijnlijk veel minder moeite dan hij had met Lorise proberen ongemakkelijk te voelen. Ze snapte zijn beledigingen wel maar ze trok zich er simpelweg niks van aan. Ze had een doel voor ogen en daar wilde ze in slagen.
‘Toch iemand die hier de moeiten waard is,’ sprak hij met een onschuldig glimlachje waardoor ze niet anders kon dan zo terug glimlachen. “Het is een kleine moeite” zei ze en grinnikte. Om zo zijn gedrag een beetje na te apen. Al was het bij haar totaal niet gemeen bedoeld. Eerder als een flauw grapje. Ze zou nog wel meer moeiten voor hem willen doen. Voor Judas, want dat was hoe hij zichzelf voorstelde. Een moment daarna kreeg ze wel het meest geschikte moment om haar eyecatch te gebruiken. Ze liet haar kans niet voorbij gaan, niet met zijn blauwe ogen.Ze hadden een soort emotieloze leegte maar waren toch zo mooi, het deed haar eigenlijk aan iemand denken. Misschien dat ze er daarom zo vol bewondering naar kon kijken. Het was het enige was ze op gelet had en had daarom nog niet eens opgemerkt dat hij een riempje langs had waarvan ze niet wist waarvoor het diende. Ze kon haar concentratie er ook niet bepaald bijhouden want ze was te druk bezig met zijn reactie. Maar zijn reactie was heel vreemd. Ze had haar Eyecatch al een tijd niet meer gebruikt maar het moest toch wel nog steeds werken? Want bij hem leek dat er totaal niet op.
Ze kreeg zelfs weer zo’n groffe ondertoon toen hij vroeg of ze voor iedereen een paraplu vast zou houden. Haar verwarring vulde wel haar gedachten maar leidde haar niet af om haar spel verder te spelen. Ze vond hem nog even speciaal als eerst. ‘Speciaal zeg je?’ sprak hij en hij streek een plukje weg uit haar gezicht met de beste glimlach die ze had gehad tot nu toe. Zo charmant, ze kreeg even weer hoop binnen dat het toch wel was gelukt. Was hij wel verliefd? Hmm ze wist het niet. Ze had wel bijna automatisch een stapje dichtbij gedaan. “Ja, speciaal. Ik hoopte namelijk wel op meer dan alleen een gesprek in de regen.” sprak ze verleidelijk en trok haar mondhoeken op. “Of vind je mij niet speciaal genoeg?” vroeg ze, om te testen of haar mutatie dan echt had gewerkt. Want de volgende opmerking liet de hoop weer wegvaren in een bootje over de regenplassen die over het schoolplein verspreid lagen. ‘Oh nee ik zou geen paraplu aanbieden,’ zei hij bijna lachend. Great. Hoeveel moest ze doen om ook maar iets terug te krijgen? Er ontstond toch wel iets van lichte frustratie. Oke, dan negeerde ze dat antwoord wel. “Vind je het leuk om in de regen te staan?” vroeg ze nieuwsgierig. Totaal geen reactie op zijn vorige opmerking. Misschien kon ze daar meer uitkrijgen.
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings za aug 13, 2016 3:11 pm
MONSTERS ARE REAL
THEY LIVE INSIDE US
Judas snapte niet hoe Lorsie zo positief kon blijven. Wat hij gezegd had, wat er al uit zijn mond was gekomen. Het was genoeg geweest om anderen woedend te krijgen. Het was ronduit beledigend bedoeld. Hoeveel meisjes zouden hem al geen mep tegen zijn kaak hebben gegeven omdat hij zo vrouw onvriendelijk bezig was. Maar Lorsie niet. Nee, zij leek alles met positief te kunnen opvatten en er zo op te reageren. Alsof dat het haar allemaal niets deed. Maar Judas vreesde niet, iedereen had een punt wanneer het genoeg was. Het was niet iets dat hij begreep en hij keek haar even verward aan wanneer dat ze zei dat het vasthouden vn de paraplu een kleine moeite was. Natuurlijk was dat waar, maar doordat Judas zijn toon niet al te aardig was geweest, had hij die reactie gewoon niet verwacht. Hij besloot er ook gewoon niet meer op te reageren en het te laten voor wat te was.
Nadat hij de pluk haar had weggestreken achter haar oor en terug oogcontact zocht sloeg hij zijn armen over elkaar heen. Zo creëerde hij een gesloten houding. Blijkbaar zou het onaangenaam zijn om tegen iemand te spreken met een gesloten houding. Judas kon enkel zien of het misschien effect op haar had. Een glimlach die niet veel goeds voorspelde kwam op Judas zijn lippen. Ze had meer verwacht dan enkel een gesprek in de regen. Natuurlijk. Het was wel logisch waar dat ze op doelde, maar je kon het op zo veel manieren interpreteren. ‘De hoop nog niet opgeven,’ sprak hij, maar daarmee doelde hij niet meteen voor iets goed. Er kon zoveel gebeuren dat ervoor zorgde dat het geen simpel gesprek in de regen was. Ook al was dat niet waar zij op hoopten. Wie weet, misschien ging ze gewoon naar de eerste de beste andere jongen als ze er niet in slaagde om te krijgen wat ze wilde van hem. Ze zou niet het eerste meisje zijn dat zo hopeloos op zoek was naar liefde dat ze bij iedereen probeerde. Misschien moest hij de emotie extra prikkelen. Judas kon haar zo een hopeloos gevoel geven dat ze erin zou verdrinken. Bij wijzen van spreken natuurlijk. Het kon nog vermakelijk zijn, maar toch deed Judas het niet. Nog niet.
Ze had gezegd dat hij speciaal was en natuurlijk kwam het bij Judas niet goed over. Hij had de woorden dan ook herhaald, maar het was duidelijk aan zijn stem te horen dat hij er niet blij mee was. Zoals ze al heel de tijd deed, nam ze het zelfs nog positief op. Alles nam ze positief op alsof ze gewoon wist dat ze uiteindelijk haar zin kreeg. Dat Lorise op het einde ging krijgen wat ze wilde. Wat het ook mogen wezen. ‘Vertel me eens waarom ik je speciaal moet vinden dan? Wat maakt jou zo anders dan elke andere knappe brunette op dit eiland?’ vroeg hij aan het meisje. Iemand die echt speciaal was stak uit. Als die persoon in een grote groep mensen stond, was dat degene die zou opvallen en waar je naar toe wilde geen voor een gesprek. Iemand die een bepaalde interesse bij je naar boven bracht. Dat effect had het meisje niet op Judas. Zoals haar liepen er nog vele rond. Ze was vast niet de enige met een knap kopje hier op het eiland. Judas had het gevoel dat het hem eindelijk gelukt was om duidelijk te maken dat hij nog altijd niet blij was met haar aanwezigheid. Nadat hij gezegd had dat hij geen paraplu zou aanbieden, had hij namelijk geen reactie erop gekregen. Hij had haar zelfs even afwachtend aangekeken, maar er kwam geen reactie. Enkel weer een vraag. ‘Het heeft iets aangenaams, iets dat het lichaam doet ontspannen,’ beantwoorde hij de vraag eerlijk. Als hij tussen de veel te warme zon en regen moest kiezen, koos hij voor regen. Het paste beter bij hem dan de positieve zon.
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings zo aug 14, 2016 1:44 am
I'm searching for something I can't reach
Ze bleef proberen en volhouden. Bij elke snauw van Judas leek ze vanbinnen even te grommen en ging ze door met haar verleidelijke ogen en flirty opmerkingen. Soms leek het zelfs alsof hij haar expres inkoppertjes gaf, voor haar dan. Want bij alles wilde hij haar weg krijgen, dat was duidelijk. En dat had ze misschien al lang gedaan. Ze had bij de eerste begroeting al weg kunnen lopen en hem met rust kunnen laten. Maar dat was niet gebeurd. Ze vond hem er knap uit zien en hij haalde haar slechte kantje naar boven. Haar slechte kant? Ja, zelfs zij had een kant waar ze niet trots op was. Hebberigheid? Was dat het? Misschien, daar leek het wel op. Ze hield graag de paraplu voor hem vast. De bloemetjes op de paraplu zagen er heel schattig uit en de regen die erop tikte gaf wel een gezellige sfeer. Dus ze ging nog lang niet stoppen met gezellig doen. ‘De hoop nog niet opgeven,’ vroeg hij, alweer niet met de goede bedoeling die het zou kunnen hebben. Opzich best knap hoe hij elke keer weer zo bot kon zijn. Alleen bracht het hem nergens. “Zolang jij onder mijn parapluutje staat geef ik de hoop nooit op” zei ze en de glimlach leek wel nooit te verdwijnen.
Net als haar houding tegenover hem. Haar wimpers bleven op een charmante manier knipperen en ze was niet van plan om weg te kijken. Zeker niet nadat ze haar eyecatch had gebruikt. Het probleem was alleen dat het niks deed? Ze snapte er niks van want normaal gesproken had het meteen effect. Ze hoorde het meteen te zien in zijn ogen. De laatste keer was met Charlie, gosh dat stond goed in haar geheugen geprint. Hij was meteen weg van haar geweest, de kille blik was vervangen door iets goeds en zachts.. Waarom had Judas niet hetzelfde. De verwarring was groot maar ze liet niks merken. Het enige wat ze nog wilde was iets merken, iets van haar mutatie op hem. Maar het enige wat hij deed was haar op vals spoor brengen. Speciaal, ja hij was wel speciaal. Ze had in een lange tijd niet iemand ontmoet die haar zo frustreerde dat ze haar mutatie had gebruikt. ‘Vertel me eens waarom ik je speciaal moet vinden dan? Wat maakt jou zo anders dan elke andere knappe brunette op dit eiland?’ vroeg hij. Ondertussen had hij zijn armen gekruisd en werd het iets minder gemakkelijk om met hem te praten met die gesloten houding. Maar zij zou hem wel weer wat losser krijgen, dat moest. Ze trok een mondhoek op en keek even weg naar haar voeten voordat ze weer terug in zijn ogen keek. “Lieverd je hebt al lang door wat ik wil. Als je wil weten waarom ik speciaal ben dan zou ik je dat moeten laten zien, of niet soms?” vroeg ze. Er waren mutatie’s op het eiland die vaker voorkwamen maar niemand (in ieder geval geen enkel meisje) kon wat zij in haar vingertoppen had zitten. Als hij niet zo gesloten stond was ze zeker dichterbij gekomen. “Mijn naam is Lorise maar het hele eiland kent me als Cupid. Dus Judas, als je vragen hebt over liefde.. Stel ze maar, ik sta naast je” zei ze en wiebelde even haar wenkbrauwen vervolgd door een kort lachje.
Lorise mocht dan wel een vrouw zijn maar multitasken zat er even niet bij. Hoe moest ze nou focussen op wat haar mutatie tegen hield en op hem alsnog versieren. Ze besloot maar even om zijn laatste opmerking te negeren en te vragen waarom hij moeilijk had gedaan helemaal in het begin. Hij had namelijk wel in de regen gestaan. ‘Het heeft iets aangenaams, iets dat het lichaam doet ontspannen,’ had ze als antwoord gekregen. En voor de verandering niet iets onaangenaams. “Hmm oke. Je kan niet oordelen als je het niet probeert toch” zei ze op een kalme toon terug en deed haar paraplu omlaag en klapte het ding in. Ze had hem kunnen zeggen wat zij aangenaam en ontspannend vond maar eigenlijk had ze dat stiekem al gedaan. Aangezien de zin ook makkelijk als een hint gezien kon worden. Het was maar net hoe hij het ging opvatten. Nadat ze al een aantal minuten in de regen stond en ze al aardig nat haar had gekregen kon ze erover oordelen. Ze deed haar ogen dicht en boog haar hoofd naar achteren zodat de regendruppels op haar gezicht. En na een tijd stilte wist ze wat ze ervan vond. “Het heeft iets verdrietigs vind ik, alsof ik alleen ben. En ik heb het koud nu” zei ze en opende haar ogen weer. Dat was haar oordeel.
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings ma aug 15, 2016 2:23 pm
MONSTERS ARE REAL
THEY LIVE INSIDE US
Judas moest eerlijk toegeven dat hij haar doorzettingsvermogen ergens misschien wel bewonderde. Hoeveel hij ook probeerde, ze leek niet te willen opgeven. Goed voor haar, maar niet goed voor hem. Natuurlijk had hij gewoon weg kunnen wandelen, maar hij wilde dat niet. Judas wilde dat zij uiteindelijk weg wandelde omdat hij anders het gevoel kreeg dat hij weer eens verloor. Daarom dat hij bleef staan en luisterde naar heel het spelletje dat ze speelde, maar hij ging er niet op in. Hoe ze knipperde, haar manier van spreken. Ze wilde indruk op hem maken en waarschijnlijk meer. Zelfs wanneer hij zei dat ze de hoop op meer dan een gewoon gesprek niet moest opgeven, maakten ze nog een opmerking waarmee ze hem probeerde te verleiden. Judas reageerde er enkel niet op, maar rolde wel met zijn ogen. Natuurlijk bestond er een verschil tussen het zijn van een doorzetter of gewoon irritant zijn. Lorise begon meer te neigen naar het tweede.
Nee ze was niet speciaal. Niet voor Judas en eigenlijk kon hij er ook niet over oordelen. Misschien liet ze inderdaad tonen dat ze speciaal was als hij haar beter kenden, maar voor op dat moment wilde hij dat niet echt. Als je iemand beter leerde kennen gingen die personen ervan uit dat je een vriend van hen was. Judas wist echter niet of hij klaar was om meteen vrienden te maken met mensen, want die gingen zaken van je verwachten. Je moest er voor ze zijn, maar als hij eens steun zou moeten hebben van een vriend, dan kon hij er vast lang op wachten. Zo leek het altijd te gaan. Maar Lorise vond zichzelf blijkbaar wel heel speciaal. Dat hij al lang doorhad wat ze wilden, was waar. Helaas, maar dat was niet wat hij wilde. En daar kwam het dan. Ze zei wat haar zo speciaal maakten en even knikten Judas enkele keren. Cupid. Dat was wie ze was of eigenlijk gewoon hoe dat ze zichzelf noemde. ‘Wat leuk voor je,’ zei de jongen erop, maar blij leek hij niet te zijn voor haar. Waarom zou hij ook. Zijn armen haalde hij weer van elkaar af voordat hij zelf de stap zetten om dichter bij haar te gaan staan. Er was zelfs geen meter meer tussen de twee in. ‘Helaas ben ik niet voor al dat liefde en romantiek gedoe,’ begon Judas. ‘Eerder het tegenovergestelde, het bedrog, liefdesverdriet, de wanhoop, het gevoel alsof heel de wereld om je heen in elkaar stort,’ zei hij traag en duidelijk tegen haar.
Hij had al niet begrepen waarom ze vroeg of hij het in de regen leuk vond, maar Lorise wilde het blijkbaar zelf uittesten. Het meisje sloot haar paraplu en Floyd keek enkel even rustig toe naar wat haar plan nu weer was. In ieder geval had hij nu ook weer de regendruppels op zijn lichaam vallen. Zijn kleren die al bijna doorweekt waren, werden nu enkel natter tot het niet meer kon. Lorise verklaarde uiteindelijk hoe dat zij zich voelde wanneer ze in de regen stond. Verdrietig en ongelukkig. Welcome to my world. Judas keerde zich naar het meisje toe en nam haar beide schouders vast. ‘Wie zegt dat dat niet gewoon is hoe jij je voelt?’ vroeg hij aan haar en dat was het moment wanneer hij zich ging concentreren op één gevoel. Het gevoel van verdriet, want het ging hand in hand met eenzaamheid. Judas liet dat gevoel bij haar sterker worden want dat was wat hij deed. Hij liet mensen die gelukkig waren proeven van het ongeluk. Judas maakten ze ongelukkig en enkel voor zijn eigen. ‘Voel jij je dan nooit eenzaam? Alsof er niemand is die om je geeft of waar je terecht kan?’ ging hij verder. Judas was best benieuwd naar de reactie die hij van haar ging krijgen, alleen al omdat hij het verdriet prikkelde om intenser te zijn.
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings ma aug 15, 2016 5:59 pm
I'm searching for something I can't reach
De grijns op Lorise haar lippen werd breder en breder terwijl de geïrriteerde blik van Judas erger leek te worden. Het was al de hele tijd duidelijk geweest dat hij haar weg wilde hebben maar hij liep zelf ook niet weg. Lorise was nog steeds erg onder de indruk van hem en ze was niet van plan om op te geven. Eigenlijk was het zelfs onverwachts nog een strijd gebleven, want normaal gesproken had hij al in de wolken moeten zijn van haar. Maar er gebeurde helemaal niks met hem. Haar mutatie werkte gewoon niet. Niks leek mee te werken met Judas. Haar mooie praatjes leken haar nergens te brengen. Als ze niet beïnvloed zou zijn dan had ze het al lang opgegeven. Toch bleef ze het te uitdagend vinden en bleven haar blauwe ogen op die van hem gericht. Hij wilde weten waarom ze speciaal was. Lorise had genoeg redenen om specialer te zijn dan andere meisjes, vond zij dan. Iedereen was speciaal op hun eigen manier, maar het ging om liefde. Het ging over haar plannen met hem. En daarin, was ze heel speciaal. Het was beter geweest als haar mutatie had gewerkt maar ze moest het zonder doen. Judas wist best wat ze wilde, hij moest alleen instemmen op het idee.
‘Wat leuk voor je,’ sprak hij. Enkel dat? Dat was toch wel de minst enthousiaste reactie op haar mutatie aller tijden. Ze moest zich steeds meer inhouden om niet uit te barsten van frustratie. Ze wilde namelijk wel graag weten waarom niks bij hem werkte, maar daarmee zou ze zichzelf verraden. Ze wilde niet weten hoe hij zou doen als hij erachter kwam dat ze hem verliefd had proberen te krijgen. Dat was namelijk niet het meest aardige om te doen. ‘Helaas ben ik niet voor al dat liefde en romantiek gedoe,’ zei hij. Voor het eerst viel haar verleidelijke grijns even weg. Misschien had het met zijn mutatie te maken? En hij zei ‘helaas’. Dat was best wel sneu. ‘Eerder het tegenovergestelde, het bedrog, liefdesverdriet, de wanhoop, het gevoel alsof heel de wereld om je heen in elkaar stort,’ vertelde hij verder en haar glimlach was wel helemaal verdwenen. “Niemand wil dat?” zei ze verward. Ze zou zelf geen dag zonder liefde of romantiek kunnen. Nou ja, ze kon het wel, en het was wel gebeurd dat ze zo verdrietig was geweest. Maar Lorise wou zichzelf blijven overtuigen dat die tijd over was. Terwijl ze diep in haar hart nog steeds eenzaam voelde.
Ze kon zich niet vinden in wat Judas vond van in de regen staan. Ze snapte ergens wel dat hij het relaxend vond maar wat Lorise voelde was niet zo aangenaam als hij vertelde. Ze was na een tijdje al helemaal nat en het water koelde haar lichaam af waardoor het niet meer fijn voelde. Ze vond het niet alleen koud, maar ook verdrietig. Totaal anders dan toen ze nog onder haar paraplu stond. Ze gaf haar mening, op een normale en kalme toon zonder andere bedoelingen. Misschien had dat beter effect op hem. Ze hoopte stiekem dat hij het erg vond dat ze het koud had en hij met haar mee wilde naar binnen. Of een warme knuffel, dat zou al genoeg zijn. Maar het ging tegen al haar verwachtingen in. Ze schrok zelfs een beetje toen hij haar schouders vast pakte. ‘Wie zegt dat dat niet gewoon is hoe jij je voelt?’ zei hij en met zijn woorden voelde ze al haar moed van eerder door de grond zakken. Ze keek hem wat schrokken aan en bleef machteloos staan. Ze voelde verdriet en het maakte haar even helemaal sprakeloos. Haar hoofd liet ze wat zakken en ze voelde de tranen al in haar ogen opkomen. ‘Voel jij je dan nooit eenzaam? Alsof er niemand is die om je geeft of waar je terecht kan?’ vroeg hij en ze knikte waarbij haar ogen al niets meer ophielden en de eerste tranen al vielen. Hoe wist hij nou meteen die gevoelige snaar te raken? Het moest wel iets zijn wat hij deed want anders had ze wel heel plotseling een metal breakdown. “Ik wil me niet zo voelen.” zei ze en keek hem meteen smekend aan. “Ik zal je met rust laten Judas, sorry” sprak ze snikkend. Ze wilde haar tranen wegvagen maar ze durfde niet te bewegen in angst dat hij nog iets zou doen.
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings ma aug 15, 2016 6:22 pm
we kept each other close but cautiously
Nog voor het licht was geworden, had de zwartharige jongen zich al naar buiten begeven. Zoals elke morgen, eigenlijk, zelfs in de vakantie. De meeste deden het rustig aan, gingen minder trainen om met vrienden rond te hangen. Hij was dan weer een van de uitzonderingen. Meer nog, zijn schema was nog strenger geworden. Nu hij niet meer naar de lessen moest, waren zijn dagen gevuld met nog meer training. Reden daarvoor was onrust daarboven. Eens om de zoveel tijd waren er keerpunten in het leven op aarde, keerpunten die voor een heleboel mensen gevolgen zou hebben. Meestal werden die dan later in de geschiedenisboeken opgenomen. Blijkbaar stond er weer iets te gebeuren, al kon niemand echt voorspellen wat.
Het resultaat was een hogere staat van paraatheid. Plus, de Raad had besloten om een paar hervormingen door te voeren, zowel in de troepen die in de hemel hun plicht hadden te vervullen als in de troepenmacht op aarde. Inclusief hem dus, aangezien hij één van die pionnetjes was. Ze waren nog volop aan het experimenteren, waardoor Charlie toch wel meer vermoeid was dan anders. Zijn mutaties waren aan het veranderen, en dat voelde hij. De ene dag wat meer dan de andere. De discussies zelf volgde hij niet, al werd hij achteraf wel altijd netjes op de hoogte gebracht.
Zoals nu. Zijn training in het bos was afgelopen, deels door de regendruppels die waren gevallen en deels door het feit dat hij wel genoeg als een aap door de bomen had geslingerd. Al deed hij dat wel iets eleganter dan echte apen, al zei hij het zelf. Terwijl hij terug liep naar het schoolgebouw, praatte Raziël hem bij over de gesprekken die die nacht hadden plaats gevonden. "En in hoeverre heeft dit invloed op mijn band met Adelyn?" Vroeg hij uiteindelijk, na een korte analyse van de woorden van de Engel. "Geen. Zij blijft jouw beschermelinge, je krijgt er alleen een heleboel bij binnenkort", Merkte die op, een klein beetje geamuseerd. "Je helpt gewoon mensen die in acuut gevaar zijn, je mutatie waarschuwt je vanaf nu als die in de buurt zijn. Eenmaal het gevaar is geweken of opgelost, kun je je eigen gang weer gaan", Verklaarde hij. Charlie knikte even. Het was hem wel duidelijk, al wist hij niet of hij hier 100% blij mee moest zijn.
Het was nogal een verantwoordelijkheid. En blijkbaar was er nu al ergens iemand in gevaar. Het was hetzelfde gevoel dat hij had als Adelyn op het punt stond zichzelf te bezeren, maar dan minder fel. Verbaasd keek hij op. "Dat was het signaal, neem ik aan?" Vroeg hij koeltjes. Hij trok zijn engelenzwaard, dat op commando van zijn eigen naam rood vlammend geactiveerd werd. De jongen zette een sprintje in, kwam op het schoolplein terecht en zag.. Lorise. Ze huilde, en het duurde niet lang voor hij de bron van haar verdriet zag. Maar er was geen tijd om hier over na te denken, hij had een plicht te vervullen. Snel overbrugde hij de afstand tussen het duo en hemzelf, legde zonder aarzelen zijn hand op de borst van de jongen en duwde hem achteruit. Met het zwaard langs zijn lichaam gehouden ging hij tussen Lorise en de onbekende dude staan. Als een soort levend schild. Hij hield het zwaard niet dreigend omhoog, maar Judas zou hem beter niet onderschatten. Charlie was snel als de bliksem als het op zijn wapen aan kwam.
Met één blik in diens ogen wist hij genoeg. Deze knul had al een groot aantal dingen fout gedaan in zijn leven, resultaat van wat de mensheid hem had aangedaan. Maar dat telde nu niet. Nu bracht hij Lorise in gevaar, en zijn mutatie verplichtte hem tussen te komen. "Als ik jou was, zou ik me heel snel omdraaien en weg lopen”, Zei hij vlak, al kwam dat waarschijnlijk dreigender over dan als hij had staan schreeuwen. Zijn koele vastberadenheid vertelde de knul dat hij niks moest proberen uithalen. Charlie was er klaar voor, als hij besloot in protest te gaan..
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings ma aug 15, 2016 8:05 pm
MONSTERS ARE REAL
THEY LIVE INSIDE US
Lorsie leek wel volledig het tegenovergestelde van hem te zijn. Ze was als de meesteres van de liefde en het geluk hier op het eiland. Mensen leken haar te kennen als Cupid dus kon het niet anders dan dat ze een mutatie had die werkte op de liefde van mensen. Hoe het precies in elkaar zat en wat ze allemaal kon, wist hij niet, maar hij wilde het ook niet echt weten. Langs de andere kant had ze tijdens hun ontmoeting wel geprobeerd om haar mutaties toe te passen, maar dan had het geen effect gehad. Niet iets waar Judas van zou verschieten. Maar hij ging er niet achter vragen. Als ze het geprobeerd had dan was het ook zo. Wanneer ze zei dat niemand het wilde, keek Judas toch even weg. Natuurlijk had hij ook liever andere zaken kunnen doen. Hij was al blij geweest als hij enkel zijn vleugels had, maar als die dan intact waren. Extra mutaties waren voor hem niet nodig en toch had hij die gekregen. Mutaties die zijn leven enkel moeilijker hadden gemaakt dan het al was. Judas keek haar uiteindelijk wel weer aan. ‘Je hebt het niet altijd voor het kiezen,’ sprak hij nog. Hij had er zeker niet voor gekozen.
Het was niet eens moeilijk geweest om het verdriet in haar naar boven te brengen. Judas had het een beetje geprikkeld en nadien nog met het gebruik van zijn woorden ontstonden de eerste tranen al heel snel. Nog steeds had hij geen idee waarom dat hij er precies altijd vreugde uit leek te halen. Andere mensen zien lijden was zijn manier om zichzelf minder slecht te voelen. Vroeger was het nooit zo geweest en Judas kon enkel vermoeden dat het kwam door zijn mutatie. Eén van de andere negatieve effecten. Judas legde één van zijn handen op de schouder van Lorise. ‘Niemand wilt zich zo voelen, enkel is het soms juist goed de emoties te laten gaan,’ zei hij tegen haar. Hij probeerde ondertussen oogcontact te maken met haar. Wanneer dat ze zei dat ze hem met rust zou laten, was hij ergens best blij dat ze het eindelijk begreep. Judas had enkel niet door gehad dat ze de aandacht van iemand anders getrokken hadden en nog voor hij het zelf goed besefte werd hij naar achter geduwd.
Bijna onbewust had Judas één stap naar achter gezet wanneer dat de andere jongen tussen hem en Lorise was komen in te staan. Dat nadat hij al naar achter geduwd was. Hij was niet alleen een pak kleiner als de andere, maar terwijl er een zwaard in het spel was, had Judas niets. Sowieso hield hij niet van zwaarden of ook maar iets dat scherp was en zijn rechter vleugel drukte hij harder tegen zijn lichaam aan. Als in een poging om die te beschermen als dat nodig moest zijn. ‘En wie ben jij om je te komen moeien?’ vroeg Judas gelijk aan de jongen nadat die gezegd had dat hij weg moest gaan. ‘We waren gewoon aan het praten,’ ging hij verder en hij keek langs de jongen met zijn zwaard heen naar Lorise. Het was maar even een korte blik, voor hij weer naar de andere keek.
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings ma aug 15, 2016 10:23 pm
I'm searching for something I can't reach
Ze had het in het begin goed kunnen volhouden. Zijn negatieve reactie’s waarop zij weer een positief weerwoord had. Ze leek niet op te houden, maar hij ook niet. Hoe verder het gesprek ging hoe minder het werd voor Lorise. Dat was ze niet gewend. Ze was zo goed met mensen, wist altijd wel iets waardoor het gesprek weer een leuke wending kreeg. Maar het zat er niet meer in. En als hij mutatie’s dan ook nog niet werkten was ze echt fucked. Judas werd niet blijer en Lorise kon steeds minder goed de negatieve energie negeren. Ze had vol zelfvertrouwen verteld wat haar speciaal maakte. Cupid, super veel verstand van liefde enzo.. right? Ze had het graag aan hem willen laten zien. Helaas, dat was wat hij zei. Lorise snapte niet hoe maar ze wilde ook niet meer vragen waarom. ‘Je hebt het niet altijd voor het kiezen,’ Judas leek expres het onderwerp af te kappen. Ze wilde het ook niet weten. Ze leek eindelijk een beetje de grens te zien. Iets zei haar dat het niet een goed idee was om nog verder te flirten.
Zonder paraplu? Ze had geprobeerd om even helemaal te ontspannen en het gevoel te hebben wat judas beschreef. Iets aangenaams, iets wat haar lichaam moest laten ontspannen. Toch voelde ze het niet zo. Of het alweer de invloed van Judas was, was moeilijk te zeggen maar het voelde verdrietig. Dat is hoe zij het beschreef. Hoe zij het beschreef en hij het haar dus moest laten voelen. Hij had haar bij haar schouders vast en het moest wel met een mutatie te maken hebben wat haar een verdrietig gevole gaf. En niet zomaar. Tranen liepen al snel genoeg over haar wangen. Lorise was sowieso nooit goed geweest in sterk zijn, zeker niet als het om haar gevoelens ging. Al hoewel er maar een paar waren die haar echt verdrietig hadden gezien. Dat hoopte ze in ieder geval. Want in tegenstelling tot Judas wilde ze liever niemand lastigvallen met haar verdriet. ‘Niemand wilt zich zo voelen, enkel is het soms juist goed de emoties te laten gaan,’ zei hij toen ze protesteerde tegen het gevoel. Alsof hij volledige controle had schudde ze snikkend haar hoofd. Ze haalde diep adem en keek hem in zijn ogen. Ze bracht alleen geen woorden meer over haar lippen. Alles waar ze aan dacht, wat ze meegemaakt. Hij zou dat niet begrijpen. Haar lip trilde door de kou en door het huilen en voordat ze iets kon zeggen werd ze plots verlost van Judas. Haar adem werd even weggenomen bij het zien van de persoon die ertussen was gesprongen. Lorise veegde haar tranen weg en deed meteen een stapje achteruit. "Als ik jou was, zou ik me heel snel omdraaien en weg lopen” sprak hij. Vol verwarring keek ze naar de twee voor haar. Charlie? Ze snapte het niet. Ze zag wel wat er gebeurde maar het was niet logisch. Charlie beschermde haar. ‘En wie ben jij om je te komen moeien?’ vroeg Judas. “Charlie..” zei Lorise zacht. ‘We waren gewoon aan het praten,’ sprak Judas. Ze wist even niet wat ze zeggen. Judas had haar daarnet mentaal staan martelen en hij noemde het gewoon praten. Ze schudde haar hoofd en beet op de binnenkant van haar lip. “Ik wil niet meer praten” zei ze nog na snikkend. Ze probeerde zo klam mogelijk te blijven. “Ik zal je met rust laten oke?” zei ze zacht en keek langs Charlie naar Judas. Ze wilde vooral voorkomen dat ze zouden vechten, dat wilde ze echt niet.
Onderwerp: Re: Fooling around with feelings ma aug 15, 2016 10:38 pm
we kept each other close but cautiously
Om eerlijk te zijn had hij wel zijn best gedaan om Lorise te ontlopen. Nadat ze hem geholpen had met zijn Lydia probleem, had hij haar nog een sms’je gestuurd, maar dat was het ook weer. Verder, als hij zag dat ze ergens was, draaide hij zich om en liep hij weg. Of omgekeerd, als ze een kamer binnen kwam waar hij was, maakte hij snel dat hij weg was. Maar nu kon hij niet anders dan tussen komen. Zijn mutatie verplichtte het, of dat was toch wat hij er van wou maken. In principe was het geen verplichting, hij kon het ook altijd weigeren. Misschien had hij dat nu al moeten doen. Maar hij kon het niet. Ondanks dat ze zijn hart al twee keer hard had gebroken, voelde hij toch nog altijd iets van genegenheid naar haar toe.
Waar dat vandaan kwam, was hem een raadsel. Maar dit was niet het moment om dat uit te zoeken. Beide mutanten waren verbaasd om het feit dat hij ineens tussen hen in stond. De jongen was de eerste die zijn spraak leek te hervinden. ‘En wie ben jij om je te komen moeien?’ Vroeg hij ongeduldig. Het antwoord kwam van ergens achter hem. “Charlie..” Klonk het zachtjes. Zelf nam hij niet de moeite om te antwoorden op Judas' vraag. ‘We waren gewoon aan het praten,’ Zei hij, een flauw excuus. Hij had heus wel gezien hoe Lorise aan het huilen was. “Ik wil niet meer praten” Hoorde hij haar snikkend zeggen. “Ik zal je met rust laten oke?” Beloofde ze nog.
Charlie bleef de jongen al die tijd met een donkere blik aan kijken. "Je hoorde het. Dit gezellige onderonsje is afgelopen", Maakte hij Judas duidelijk. "En nu oprotten kerel, ik heb geen zin om geweld te gebruiken zo vroeg in de ochtend", Bromde hij ongeduldig. Als het niet anders kon, zou hij niet twijfelen, dat zag je aan zijn hele houding. Zijn spieren waren mild opgespannen, klaar voor actie, als dat zich zou voor doen. Hij had ook de hoop dat het wapen hem zou afschrikken, hoewel hij waarschijnlijk niet besefte wat voor een schade het kon aanbrengen. Het lemmet bevatte hemels vuur, een vuur dat bleef doorbranden zelfs als je het probeerde te doven. Geen pretje dus, om daar een wonde van te hebben..
