Het verdriet dat door hij heen was gedaan het moment dat Judas haar verpakte was zo intens, het moest wel een mutatie zijn. Lorise was erg gevoelig maar zo snel in tranen uitbarsten? Het moest wel en ze wist het. Want twee tellen daarvoor voelde ze zich nog niet zo zwak. Ze kon er niks tegen doen, haar mutatie werkte niet op hem dus het enige waarmee ze zichzelf kon verdedigen was weg. En zonder dat, was ze enkel een meisje, gevangen tussen de armen van Judas. Ze kon pas weer een beetje normaal ademhalen vanaf het moment dat Judas werd weggeduwd. Een beetje, want dat het Charlie was had ze niet verwacht. Ze snapte het niet helemaal en het deed haar nog altijd zeer om hem te zien. Ze zag hem bijna nooit maar ze wist dat als ze hem weer eens had gezien, al was het maar heel even, dat haar gedachten op hol sloegen. Ze had hem geholpen die ene keer maar in haar gedachten haatte hij haar. Hij had dood kunnen zijn, en dat was haar schuld geweest.

Ze hoopte dat ze Judas kon overhalen om gewoon weg te gaan. Om hem te geven wat hij wilde. Charlie zei dat hij moest oprotten, en Lorise hoopte natuurlijk dat hij dat gewoon ging doen. Als zij in zijn schoenen stond dat wist ze het wel, met zo’n wapen was ze heel snel weg geweest. ‘En wat van daarnet hmm?’ begon Judas. Heel duidelijk tegen haar. Nee, hij moest gewoon weg. ‘Wanneer jij bleef aandringen en maar door bleef flirten? Je had me net zo goed alleen kunnen laten vanaf het éérst moment dat je door had dat je niet welkom was,’ zijn woorden maakten haar heel zenuwachtig en het maakte haar ergens heel ongemakkelijk omdat Charlie erbij stond. Judas had gelijk en Charlie stond haar te beschermen omdat ze zich zelf in de problemen had gewerkt. Great, het slechte beeld wat Charlie waarschijnlijk al had was er natuurlijk nog beter op geworden. Zijn woorden klonken zo aanvallend en door Judas zijn aanwezigheid kon ze door de druk niet toegeven aan haar fout. “Niet welkom? Je had me gewoon kunnen vragen of ik weg wilde gaan. Maar goed ik zal het niet meer doen! Niet na net” sprak ze en legde de nadruk op het laatste. Ze klonk een beetje boos en dat vond ze niet fijn voelen.

Ze begreep niet wat Judas nog van haar wilde. Als hij met rust gelaten wilde worden dan kon hij beter naar Charlie luisteren. Maar nee, hij kwam zelfs nog met meer praatjes om Charlie aan de kant te krijgen. Iets wat haar wel bang maakte. ‘Als jij nu eens oprot, moet er al geen geweld bij komen. Dan kunnen wij dit als volwassenen afhandelen,’ zei hij tegen Charlie. Lorise schrok wel meteen een beetje. Niet omdat ze bang van voor Judas, maar eerder om hoe Charlie daarop ging reageren. “Hoe afhandelen? Zoals je me net mentaal aan het martelen was?” zei ze en ze kreeg al tranen in haar ogen als ze eraan terug dacht, sowieso hield ze niet van ruzie. Dat kon ze niet lang volhouden zonder tranen in haar ogen te krijgen en bijna huilen. “Het spijt me Judas. Is dat wat je wilde horen?” zei ze uit wanhoop en ze kon alweer haar tranen wegvegen.

Judas // Charlie
outfit - paraplu

Het was nog steeds een zootje in haar hoofd en het ene moment wist ze haarzelf te herpakken en het andere moment stond ze weer met tranen in haar ogen. Verdriet was pijnlijk en met zijn woorden en mutatie had hij haar hartje wel geraakt. En dan met Charlie erbij, dat ging haar zeker beter doen voelen.. Ze wilde niet dat Charlie hem zou aanvallen maar ze voelde wel iets van woede naar Judas. Dat hij begon over het flirten deed haar even schrikken, wat ze met Charlie had gehad was over maar ze wilde toch liever dat hij dat niet had gehoord op een rare manier. Ze vloog meteen in de verdediging. Ze had niet moeten aandringen, dat was haar fout maar wat hij haar vervolgens aan had gedaan was ook niet terecht. Flirten was toch wat minder pijnlijk dan wat zij over haar heen had gekregen. ‘En natuurlijk had je dat gedaan,’  zei hij en ze bleef Judas met een frons aankijken. ‘Je ging vast enkel harder proberen.’ zei hij en ze zuchtte geïrriteerd. Was het nog nodig om daarop te reageren? Ze wist toch wel dat hij bleef volhouden dus ze liet het er maar bij. “Right..” zuchtte ze nog zachtjes als een soort nep overgave. Zij had het gedaan hij had zijn zin.

In alle verdriet en wanhoop bood ze haar excuses aan. Ze zou wel gek zijn als ze Judas nog een keer zou aanspreken. De uitdaging die ze eerder met hem aan wilde gaan was nu wel volledig uit haar gedachten. Gelukkig had ze Charlie voor haar staan, die het duidelijk ook geen goed idee vond als Judas het nog als volwassene met haar wilde afhandelen. Voor hetzelfde geld was hij ermee akkoord gegaan, dan had hij haar alleen gelaten met Judas en dan was het misschien veel slechter geëindigd. Daar was ze wel bang voor geweest. Want vanuit Charlie’s perspectief was dat ook niet raar geweest. Het zwaard van hem leek dit keer meer indruk te maken en zie hield even haar adem in. Het was duidelijk dat er geen tweede kans meer bestond. Logisch en beter dat Judas besloot om achteruit te stappen. Hij maakte een opmerking over de wapens van Charlie, waar hij wel een punt had maar Lorise had even geen bezwaar tegen het zwaard van Charlie wat er dus voor zorgde dat hij weg ging. Nog met een grijns en een knipoog was het eindelijk klaar en liep hij weg. De regen bleef door stromen en Lorise stond te trillen van de kou. Haar paraplu omhoog doen had geen nut meer want ze was toch al helemaal nat.

Daar stond ze dan, alleen met hem. Zij had zich in de nesten gewerkt en hij had haar geholpen. Ze zuchtte even opgelucht en keek een beetje schuldig naar Charlie. “Sorry en uhm, dankje” ze struikelde even over haar woorden. Dood nerveus keek ze naar beneden naar haar handen die friemelden met de mouwen van haar spijkerjasje en per ongeluk liet ze haar paraplu vallen. Ze pakte hem op en terwijl ze omhoog kwam keek ze op naar Charlie. “Je hielp me..? Waarom?” vroeg ze voorzichtig. Hij wist vast wat ze bedoelde, ze verdiende zijn hulp niet. Dit gaf haar misschien nog meer zenuwen dan de eerdere situatie. Ze vond het onverdraaglijk om in zijn ogen te kijken en te denken aan wat er was gebeurd, hij had een hekel aan haar, en zij was nog steeds niet over hem heen.

Judas // Charlie
outfit - paraplu

Nadat het zwaard van Charlie dichterbij was gekomen was het toch wel echt klaar geweest voor Judas. Ze wist niet hoe ze zichzelf had moet redden uit die situatie als Charlie niet was gekomen. En daarom was ze, ondanks haar verwarring omdat ze vond dat ze zijn hulp niet verdiende, toch wel heel dankbaar. Lorise had niks tegen hem gekund als er hij er niet ussen was gekomen. Haar mutatie’s werkten niet en aangezien Judas zelfs met Charlie ertussen nog geen gerechtigheid voelde had hij misschien nog veel ergere dingen kunnen doen. "Ik weet niet of je het beseft, maar op dit eiland is iedereen gewapend", had Charlie gezegd na de opmerking over zijn zwaard, dat was een nog beter punt. Ze vond wat hij haar had doen voelen al erg, ze wilde niet weten hoe het moest zijn als hij nog verder was gegaan. Het was namelijk wel duidelijk dat zijn mutatie’s met gevoel te maken hadden. En hij kon niet andere gevaarlijke aanvallen want anders zou hij dat wel tegen Charlie hebben gebruikt. Ze zag alleen toen hij zich had omgedraaid iets op zijn rug. Wat antwoord gaf op het mysterie van het riempje over zijn borst. Het leken wel.. Nee. Ze kon zich er niet goed op concentreren.

Want dat Judas weg liep was nog niet een enorme opluchting. Niet wanneer ze realiseerde dat ze alleen was met Charlie. Ze struikelde wat over haar woorden want ze wist niet echt goed welke houding ze moest aannemen en wat te zeggen. Er was een hoop tijd verstreken na wat er was gebeurd maar voor Lorise was die tijd nog niet volledig een heelproces geweest. Iets wat Charlie wel tegen haar gezegd om haar te troosten van haar verdriet om Roméo, en als ze dacht aan Roméo was dat waar geweest. Daar was ze wel overheen gekomen. Maar Charlie.. Ze kon nergens anders aan denken als ze in zijn ogen keek. Dit was niet de eerste dat ze hem had gesproken maar dat ging over iets heel anders. Ze had nog nooit met hem gesproken over alles, ze had zelfs nog nooit echt sorry gezegd. Misschien had de tussentijd wel goed gedaan voor hun beide, voor hem sowieso om te herstellen als ze er zo over nadacht en voor haar om haar verdriet te verwerken. Maar het maakte het er nog steeds niet makkelijker op. "Het ligt nogal ingewikkeld" zei hij en ze voelde zich al meteen iets meer op haar gemak bij het horen van de toon waarop hij prak. Het nam meteen een deel van haar zenuwen weg. "Misschien moeten we dit binnen bespreken, als jij dat goed vind" stelde hij voor. Ze knikte en dacht meteen even na. Ze wist niet meteen een andere plek te verzinnen dan haar kamer. Maar als hij dat niet wilde snapte ze dat ook wel, het leek haar ook niet heel fijn. Ze liep alvast naar de deur van het gebouw toe. Maargoed ze wilde het ook weer niet te awkward maken dus misschien was iets voostellen toch het beste. “We zouden naar mijn kamer kunnen? Arianna is ehm.. Ze is er niet” zei ze en het laatste iets zachter. Dat was iets waar ze ook liever niet over wilde praten. “Tenzij je iets beters weet?” vroeg ze dan maar voor de zekerheid, voorzichtig. Het kon goed dat hij misschien iets beter zou kunnen nadenken dan haar op dat moment.


outfit - paraplu

Het was klaar met Judas, dat hoopte ze in ieder geval. Ze was toch wel wat banger van hem geworden na wat hij had gedaan. Maar Lorise had geen ruimte in haar gedachten om bang te zijn voor Judas, of hij nog wraak zou willen. De emotionele rollercoaster was nog niet over. Ze was blij dat Charlie haar niet negeerde en weg liep, ze moest sommige dingen uitgelegd krijgen. Naar binnen gaan was wel een goed idee. De regen had haar al helemaal doorweekt en koud gemaakt, om nog buiten te staan praten was onzin. Haar zenuwen waren wel wat minder vanaf het moment dat hij het tegen haar had. Ze had iets in de richting verwacht van de toon die hij tegen Judas had. Maar het was goed, het stelde haar een beetje gerust. Want ze was nog steeds nerveus en probeerde zoveel mogelijk oogcontact te vermijden. Haar kamer was de beste optie die ze kon verzinnen, ergens waar ze konden praten. Ze wist niet hoe het met Adelyn zat maar Arianna was en sowieso niet.

"Nee, jouw kamer is goed, dan kan je meteen iets droogs aan trekken" zei hij en ze knikte weer even. Lorise was niet heel spraakzaam, voor de verandering. Ze had zelfs de hele weg naar haar kamer niks gezegd. Het was niks voor haar om zo stil te zijn. Maargoed, het was ook niet echt het moment en de persoon om vrolijk aan te vertellen over de leuke dingen en over haar dag. De dag was nog niet heel lang bezig en het begin was al aardig klote geweest. Niet wat ze had verwacht. Op haar kamer liep ze maar meteen naar haar kast om daar wat droge kleren uit te pakken. "Ik ga even dit shirt uitwringen" zei Charlie en liep naar de badkamer. "Is goed" antwoordde ze. Dat gaf haar eventjes de kans om iets anders aan te trekken. Ze trok vlugjes haar natte kleren uit en trok voor het gemak een grote warme trui over haar hoofd. Voordat ze een broek aan deed ze eerst nog een paar warme sokken om haar voeten maar op dat moment kwam Charlie ook al weer binnen gewandeld. Lorise liet de broek maar even zitten, de sweater was toch wel lang genoeg. Charlie ging op de bank zitten en Lorise nam plaats tegenover hem op de rand van haar bed waar ze in kleermakerzit ging zitten met haar ogen op haar handen gericht. "Mijn mutatie is veranderd" was het eerste wat hij zei. Ze fronste even verward, kon dat? En wat betekende dat? Ze wist niet meteen op een verschil te komen waardoor hij haar had geholpen bij Judas. "Ik ben veranderd". Ze was er sprakeloos van en ze dacht er even goed over na. Ze haalde een hand door haar haren ze keek voor het eerst weer eens goed in zijn ogen. Niet dat ze daardoor op woorden kon komen. Het leek wel even alsof zijn ogen een soort van goud hadden. Lorise vond het prachtig en kon even niet meer dan er in staren. "Ik voel." sprak hij en zijn woorden brachten haar weer terug naar het moment. Haar hart had zo even stil gedaan dat ze nog net niet uit het niets bekende hoeveel ze van hem hield. Ze barstte nog net niet in huilen uit. Maar het begin was er, het was niet echt een verrassing dat de tranen opnieuw haar ogen vulden.

“Maar betekend dit..?” begon ze maar maakte haar zin niet af. Nee, ze wilde nog niet teveel vragen. Het klonk niet alsof hij boos op haar was maar ze kon het nog niet uit haar hoofd krijgen. Ze keek weer terug naar haar handen en terwijl ze diep adem haalde veegde ze de eerste traan weg. “Je was er bijna niet meer” sprak ze en de breekbaarheid was goed te horen in haar stem. “Maar wat voel je dan, bij mij?” vroeg ze en slikte even. “Het spijt me zo erg Charlie” begon ze en dat was het moment waarop ze echt brak en ze haar handen langs haar gezicht haalde. Ze probeerde sterk te blijven maar het lukte haar echt niet. “Hoe kan je nu niet boos op me zijn? Ik kan mezelf niet eens vergeven voor wat er is gebeurd” zei ze vervolgens waarbij ze hem weer aankeek. Ze moest meer uitleg hebben.


trui

Ze wist niet wat ze moest of kon zeggen, welke houding ze moest aannemen en wat ze kon verwachten. Ze had nog nooit echt in een benauwde situatie gezeten als ze met Charlie had. Haar hart had het er zwaar mee. Ze kon niet een dag bedenken in de periode ertussen waarop ze niet aan hem had gedacht. Haar eenzaamheid was verminderd door de tijd heen. In het begin had ze het zo moeilijk gehad, de nacht merries en het verdriet. Het was niet mee gevallen. Van een tijd op de wolken van geluk en vreugde als het ware gevallen in een put vol verdriet. De klap was hard aangekomen. Gelukkig waren er mensen die haar hadden opgevangen, proberen op te vrolijken en dat had zeker gewerkt. De steun van haar vrienden en de liefde die ze tussendoor had gekregen hadden haar er weer een beetje bovenop geholpen. Toch, ze kon wel lol hebben met vrienden of het bed in duiken met elke jongen die haar wel zag zitten, maar ze was nooit geheeld van haar gebroken hart en schuldgevoel bij Charlie. Het moment dat Adelyn huilend op hun kamer was gekomen om wat er gebeurd was stond vast geprint in haar gedachten. Ze had het niet zien aankomen, ze dacht dat hij het beter zou verwerken dan haar, want hij had al niet veel gevoelens. En hij leek zo sterk te zijn, zelfs met wat hem te wachten stond. Lorise had veel verdriet gehad, maar het was bij hem echt mis gegaan.

Ze ademde nog even rustig in en uit voordat hij op de bank kwam zitten. Charlie legde uit wat er was. Kort maar krachtig. Ze werd er een beetje door overvallen. Hij was veranderd, zijn mutatie maar daarom hijzelf ook, en zijn gevoelens. Ze had alleen nog zoveel vragen en ze kon er niet omheen draaien. Ze moest sorry zeggen want het was haar kans en ze had er eerder niet de moed voor gehad. En alweer in tranen zei ze wat Ze dacht dat hij boos zou zijn. Maar dat was hij niet, het tegenovergestelde. Geen kille stem, geen ijskoude blik. Toch was ze in tranen, ze verdiende het niet. "Waarom zou ik wel boos zijn?" vroeg hij. Ze veegde haar tranen weg zodat ze hem kon aankijken. Charlie had het er ook moeilijk mee en ze keek snikkend toe hoe hij naar het raam liep. "Ik ben degene die het mes door mijn hart stak, niet jij", zei hij en ze veegde haar tranen opnieuw weg terwijl er toch wel weer nieuwe kwamen. Lorise vond het nog steeds evenveel haar eigen schuld. "Ik geef om je, nog steeds, en ik denk niet dat ik daar ooit mee ga ophouden", zei hij en hij keek haar aan. Ze sloot even haar ogen, het voelde zo goed om dat te horen. Het liefste vloog ze hem aan om hem een knuffel te geven. Maar ze wilde rustig aan doen en ze ging het er niet bij laten dat zij niet schuldig was. Ook Lorise stond op en ging bij het raam staan. Dichterbij Charlie. Ze kon moeilijk haar ogen van de zijne houden met dat gouden iets met zijn ogen. Toch keek ze even naar buiten, dacht even na over wat ze ging zeggen. “Ik had beter moeten nadenken Charlie. Je was zo lief, en ik vond het zo fijn met jou..” begon ze en ze schoot nogmaals vol. Het voelde heel gek maar ze kon er niks aan doen dat haar mondkoeken iets omhoog trokken als ze eraan terug dacht. Zelfs met tranen in haar ogen. “Ik wilde je niet kwijt.” sprak ze er nog zachtjes achteraan en keek weer zijn kant op. Die ene keer was niet zomaar iets geweest. Hij was zoveel meer dan degene die haar had getroost op die dag. Wat tussen hun was gebeurd was niet zomaar geweest, het was zo veel meer. Daarom was alles voor hun beide heel lastig geweest. Maar wat toen onmogelijk was, kon alsnog werkelijkheid worden. Als Charlie dat zou willen.


trui

Ze had nog nooit zoveel verdriet gehad om een persoon als ze bij Charlie had gehad. Hij was de eerste waarbij ze compleet verdwaalde als ze in zijn ogen keek. Zij was Cupid, hoorde alles op gebied van liefde te weten en te kennen. Ze had al zoveel minnaars en aanbidders gehad maar niemand had haar het gevoel gegeven dat hij deed. De pijn in haar hart tijdens het gesprek zei al genoeg. De pijn was er alleen om de herinneringen omdat het de vorige keer niet goed was afgelopen tussen, de vorige keren eigenlijk. Dat was omdat er wel liefde was, veel meer dan ze door hadden gehad, maar wel liefde op een pad dat zou eindigen bij een afgrond en alleen maar verdriet. Maar het was veranderd, en Charlie had het haar vast niet verteld als hij niet meer om haar gaf. Of juist wel, maar dat leek niet zo te zijn. Hij praatte met een warme stem en de blik in zijn ogen was zachter dan ze ooit bij hem had gezien.

Lorise sprak haar schuldgevoel uit waar ook een hoop tranen bij kwamen kijken. Ondanks dat ze tranen in haar ogen had kwam er een klein lachje op haar lippen als ze terug dacht aan alles wat ze hadden gedaan voordat het mis ging. Het was zo gek dat ze eerst die gedachten uit haar hoofd had proberen te krijgen, omdat ze dacht dat nooit meer terug te krijgen. Maar hij was ook de enige die haar weer kon troosten. Zijn aanraking om een traan weg te vegen gaf haar een warm gevoel. "We hebben het allebei nogal verpest", zei hij. Ja dat mocht zeker gezegd worden. Ze lachte even en het voelde zo vreemd. Ze keek even naar de hand die hij vast had en keek vervolgens weer omhoog naar hem. "Onze mutaties hebben het ons niet makkelijk gemaakt", zei hij en had gelijk. Dat had ook een grote rol gespeeld, de grootste in wat er mis was gegaan. Kort grinnikte ze even. Hij bracht het wel heel mooi namelijk. "Maar hier staan we dan, nog steeds met diezelfde gevoelens..” zei hij zachtjes en ze ging vanzelf al iets dichterbij hem staan. Hij moest eens weten wat die woorden met haar deden. "We zijn al zo ver gekomen. Ik zou het niet snappen als we nu zouden opgeven.” sprak hij.

Ze zette nog een stapje vooruit en legde haar ene hand op zijn schouder voor steun en de andere langs zijn kaak. Ze ging iets op haar tenen staan zodat ze groot genoeg was op een kusje op zijn lippen te drukken. “Ik wil niet opgeven” zei ze toen stopte en trok haarzelf tegen Charlie en legde haar hoofd tegen zijn borstkas. Ze had er al de hele tijd naar verlangd, ze had hem gemist. Ze ademde diep in en uit en sloot haar ogen. “Ik hou van je Charlie, heb ik je dat ooit al eens verteld?” vroeg ze. Ze liet hem weer wat los om hem aan te kijken en een glimlachje verscheen op haar gezicht. “En je ogen.. Ze zijn zo mooi” zei ze met een lachje. Ze herinnerde namelijk dat hij dat toen in de bibliotheek tegen haar had gezegd. “Dat goude? Hoort dat bij de verandering?” vroeg ze nieuwsgierig, want ze had het nog nooit eerder gezien. Ze leek zo wel weer langzaam op haarzelf te lijken met al haar vragen en praatjes. Gelukkig maar want dat betekende dat ze geen zenuwen meer had of verdrietige gevoelens.


trui

In haar gedachten had ze het gesprek heel anders verwacht. Ze wist al die tijd wel dat het er ooit eens zal komen en ze had er enorm tegenop gezien. Maar toch, dat was heel anders gelopen. Dat Charlie niet boos was, dat hij nog om haar gaf was voor haar een enorme last die van haar schouders viel. Ja, zelfs met wat er was gebeurd, dat het niet altijd makkelijk was geweest, had ze nog steeds kracht om met hem verder te gaan. Het was alles wat ze wilde. Alles was anders dus waarom zou het dit keer niet werken. Zoals Charlie had gezegd hadden hun mutatie’s niet een goed effect gehad. Maar na alles was hij nog steeds speciaal, misschien zelfs nog meer. Er was geen twijfel in haar hart. Lorise was gevoelig en oprecht. Hoe kon ze niet haar volgen. Het advies wat ze iedereen had gegeven in zo’n situatie. Ze was het helemaal eens met Charlie en het verwarmde haar hart en vulde haar buik met vlinders.

Ze had hem een kusje gegeven, iets wat ze al best lang had willen doen. Het kon weer, want alles was weer goed. Ze kon zelfs de woorden uitspreken die ze eerder niet had kunnen of durven uitspreken. "En ik hou ook van jou", hoorde ze hem zachtjes terug zeggen. Het was fijn om het zelf te zeggen maar hetzelfde terug voelde toch ook wel heel goed. De volgende opmerking die ze maakte was over zijn ogen. Er was namelijk iets aan veranderd en ze vond het super mooi. Haar opmerking was niet heel origineel tho. Best grappig dat ze dat soort kleine dingetjes nog zo goed had onthouden. Maar ze was blijkbaar niet de enige want Charlie moest er ook om lachen. "Hé, dat is mijn tekst hoor", grijnsde Charlie en ze lachte ook even. “Hah right. Dat had je anders nooit gezegd als ik mijn magische oogjes niet had gebruikt” zei ze met een grijnsje, ze tikte even met haar vinger op zijn borst en knipperde expres met haar wimpers. Ze vroeg of het bij de verandering hoorde, dat moest wel. Want dan was dat zeker eentje waar ze wel aan kon wennen. Al hoewel ze zijn gewone grijsblauwe ogen ook nog steeds onweerstaanbaar vond. "Kom even zitten, dan leg ik het uit" zei hij en ze ging met hem mee op de rand van haar bed zitten.

"Dat randje kun je zien omdat ik daarnet even jouw guardian was, zoals ik ook Adelyn's guardian ben, Vroeger was ik alleen voorbestemd om één beschermeling te hebben, nu kan ik er meerdere tegelijk hebben, maar voor een kortere tijd" vertelde hij en ze knikte even. Om aan te tonen dat ze het begreep. Het klonk in ieder geval heel chill. "Als iemand in mijn buurt op het punt staat zichzelf te bezeren of gewond te raken, dan krijg ik een soort waarschuwing" zei hij. Meteen dacht ze aan dat met Judas. De conclusie was dus wel snel te trekken dat hij haar daarom had geholpen. Dat zei hij ook, maar wel dat hij dus wel had besloten om haar te helpen. Ze zuchtte even tevreden en hield zijn hand vast. “Dat klinkt zo goed” zei ze met een glimlach. “En je voelt dus emoties die je normaal gesproken niet had?” vroeg ze nog om bevestiging, nog steeds met een glimlach op haar gezicht. Ze werd daarna even stil en ze keek even iets serieuzer. “Je leeft langer?” vroeg ze wat voorzichtig. best belangrijk om een bevestiging van te hebben.

Maar terugkomend op wat er gebeurd met Judas moest ze daar ook nog iets over kwijt. “En ehm, bedankt dat je me hielp, alweer. Ik weet echt niet wat ik had kunnen doen als jij niet was gekomen” zei ze en keek naar hun handen. “Het was zo vreemd. Het was alsof ik even niet meer mezelf was en wat hij deed..” ze slikte even. My goodness nee, niet weer. “Zijn aanraking deed pijn, niet fysiek maar vanbinnen, emotioneel.” zei ze nadat ze de goede woorden ervoor had gevonden. De gedachte alleen al gaf een rilling over haar rug. Maar ze ging niet weer huilen, want ze was veilig bij Charlie.


trui