These emotions are killing me inside (Dante)

Het feit dat hij bij iemand op de kamer moest, irriteerde hem mateloos. Hij was altijd al iemand geweest die zijn eigen space nodig had en met een roommate werd hem die vrijheid ontnomen. Hij had het geprobeerd uit te leggen, maar tevergeefs. Er waren nou eenmaal meer mutanten dan kamers op deze school en dat zou niet veranderen. Zelfs al hád hij een eigen kamer gekregen, dan had het niet lang geduurd voor er weer iemand bij in was gezet, was hem duidelijk verteld.
Maar het feit dat hij bij een jongen op de kamer moest maakte hem al helemaal boos. Eigenlijk meer op zichzelf dan op de school. Want hoe stom was het om jongens te ontlopen alleen maar om de kans dat hij opnieuw verliefd werd te verkleinen? Hij kon het niet helpen. Hij had liever niet dat wat hij eerder had meegemaakt nog een keer voorviel. Dan zou hij kapot gaan.
Ondanks dat hij boos was, voelde hij ergens ook wel blijdschap. Hij móest nu een jongen confronteren. Hij zou geen goede indruk maken als hij zijn spullen dumpte en er gelijk weer vandoor ging, om dat vervolgens altijd te doen als zijn kamergenoot binnen kwam lopen. Hij kon maar beter een goede indruk maken. Anders zou hij ook op deze school een verschrikkelijk leven krijgen.

Terwijl hij met zijn emoties liep te vechten – zoals hij tegenwoordig gewoonlijk deed -, liep hij de trap op naar de jongenskamers. Hij wierp een blik op de sleutel, waar zijn kamernummer op stond, en begon te zoeken.
Het was een eindje lopen, maar uiteindelijk vond hij het. Twijfelend stond hij voor de deur. Beide emoties waren weg en hadden nu plaats gemaakt voor nervositeit en ongemak. Hij had ook niet anders van zichzelf verwacht. Hij wou dat hij het kon veranderen, maar dat ging nog niet zo makkelijk. Emoties bij andere omzetten dat ging makkelijk, maar bij zichzelf ho maar.
Hij kon de sleutel gebruiken om binnen te komen, maar wie weet wat hij dan zou aantreffen. Bovendien was het onbeleefd. Zijn kamergenoot wist waarschijnlijk helemaal niet dat hij een nieuwe kamergenoot kreeg en was nu dus gewoon bezig met iets wat hij normaal zou doen als hij alleen was geweest. Dus Aiden stopte zijn nieuwe sleutel in zijn zak en klopte beleefd aan.

De jongen die de deur opende zag eruit alsof hij net uit bed kwam. Aiden voelde zich alleen maar ongemakkelijker. Zo vroeg was het toch niet? Hij had de jongen toch zeker niet wakker gemaakt?
Toen hij de jongen wat beter bekeek, herinnerde hij zich dat hij de jongen wel eens had gezien. Vervolgens peilde hij de jongen zijn emoties, en tot zijn verrassing was hij meer verward en verbaasd dan geïrriteerd. Misschien had hij de jongen toch niet wakker gemaakt.
“Ehm, hi, kan ik je helpen?” vroeg de jongen verward. Aiden overwoog zijn opties. Hij kon zich niet lang bedenken wat hij terug moest zeggen, anders zou hij helemaal vaag overkomen. Uiteindelijk stak hij zijn vrije hand uit en glimlachte hij. “Aiden. Ik ben je nieuwe kamergenootje,” zei hij zo enthousiast mogelijk. De nieuwe situatie moest zo aantrekkelijk mogelijk zijn voor de jongen. Ze zouden immers de rest van hun schoolperiode met elkaar op één kamer zitten. Dat zou een stuk makkelijker worden als ze elkaars ogen niet uit wilden krabben elke keer als ze elkaar zien.
Aiden keek langs de jongen de kamer in, en tot zijn verbazing was alles aardig netjes. Alsof hij verwacht werd. Ook de inrichting van de kamer stelde hem ietwat gerust. Geen felle neokleurige muren. Eén punt van zijn worst-case-senario lijstje kon afgestreept worden. Hij wist eigenlijk niet of je de kamer naar eigen smaak mocht inrichtingen, maar als het aan hem lag waren alle muren zwart.
Hij wachtte ongemakkelijk op antwoord van zijn nieuwe kamergenootje, iets wat hem alleen maar nerveuzer maakte. In zijn hoofd dreunde de woorden door. Goede indruk maken, goede indruk maken, goede indruk maken. Plots voelde hij zich nog nerveuser. Wat als de mutatie van zijn kamergenoot gedachten lezen was? Dan viel hij nu mooi door de mand. Hij had helemaal nog niet stil gestaan bij de mutatie. Hij was veel te druk geweest met het feit dat hij met een jongen op de kamer kwam en hoe hij dat zo goed mogelijk kon laten verlopen.
Hij keek onzeker naar de jongen voor hem. “Mag ik binnenkomen?” vroeg hij terwijl hij nog een blik op de kamer achter de jongen wierp.

Nadat Aiden zichzelf ietwat ongemakkelijk voorgesteld had, werd de jongen tegenover hem enthousiast. Hij pakte Aidens hand en schudde hem uitbundig. Aiden bloosde. Hij had nog nooit iemand zo blij gezien met het nieuws van een kamergenootje. Langzaam sloop paniek door hem heen. Deed hij dit? Hij had zijn mutatie nog lang niet onder controle. Omdat hij zo gefixeerd was op het maken van een goede indruk, deed hij misschien wel dingen die hij helemaal niet wilde doen.
De jongen stelde zichzelf voor als Dante. Aiden knikte glimlachend, die naam had hij vast wel ergens gezien, maar hij had er verder nog geen informatie bij.
Toen Aiden nerveus vroeg of hij binnen mocht komen, deed Dante meteen een stap achteruit. “Maar natuurlijk.” Aiden stapte nog steeds ongemakkelijk de kamer in, zijn koffer achter hem aan sleurend. Hij had niet zoveel mee genomen, hij had nooit zoveel nodig gehad.
Binnen keek hij gelijk de hele kamer binnen. Er stonden drie bedden, waarvan het duidelijk was de enige die gebruikt werd tegen de muur stond. Daarnaast stonden er nog wat simpele dingen in de kamer. Twee kasten, een bureau en wat nachtkastjes. Goed dacht hij tevreden. Hij hield er niet zo van als de kamer te druk was. Hij was al aardig vol, maar niet overdreven vol.
Dante verwelkomde Aiden in de kamer, waardoor de jongen zijn wangen weer voelde kleuren. Hij was al opgelucht genoeg dat de deur niet in zijn gezicht geramd was, maar hij wilde nog steeds goed overkomen op zijn nieuwe kamergenootje.
“Kies maar een bed uit, dat daar tegen de muur is het mijne maar de anderen zijn nog allemaal vrij,” deelde de jongen mee. Aiden keek nerveus naar de twee bedden. Hij had eigenlijk gehoopt dat er maar één extra bed was. Twee extra bedden betekenden dat er misschien nog iemand bij de kamer in kon.
Aiden koos het bed dat paralel stond aan dat van Dante. Hij zette zijn koffer naast het bed neer en ging erop zitten. Hij had niks te klagen. Het bed leek prima. Het lag vast niet zo lekker als de boxspring van thuis, maar die was dan ook van het fijnste materiaal wat er te krijgen viel en zo’n 2000 euro.
Het was akelig stil in de kamer. Aiden voelde zich er alleen maar ongemakkelijker door. Hij moest iets zeggen, al was het alleen maar om de stilte te doorbreken.
“Dus,” begon hij nerveus. “Al eerder een kamergenoot gehad?” vroeg hij oprecht geïnteresseerd. Dante was in zijn bureaustoel gaan zitten en keek Aiden serieus aan. “Misschien moeten we iets van afspraken maken ofzo?” stelde hij beleefd voor. “Zijn er nog dingen die ik moet weten?”
Het was alsof het helemaal niet meer uit maakte of hij Dante een goede indruk gaf. Het voelde alsof Dante hem toch wel aardig zou vinden. En zo niet: so what? Hij overleefde het toch zeker ook wel zonder een goede band met z’n kamergenootje?
Zijn hele nervositeit was weggevaagd. Waar het gebleven was wist hij niet, maar hij voelde zich heel rustig. Maar het voelde anders, verkeerd op een of andere manier. Aiden fronste en keek achterdochtig naar Dante.
Het was over het algemeen niet natuurlijk om van zo nerveus naar relaxt te gaan. Zeker niet zonder reden. Aiden had nog niet echt een vorm van geruststelling gehad. Daarnaast herkende hij het gevoel. Althans, hij dacht dat hij het herkende. Als hij niet zo relaxt was geweest, had hij zich er vast druk om gemaakt.
Alsof iets hem dwong op rustig te blijven.
Of iemand.
“Moet ik bijvoorbeeld nog rekening houden met mutaties?” vroeg hij terwijl hij een klein grijnsje trok. Misschien kon dit nog wel beter uitpakken dan hij had gedacht.

Toen hij vroeg of Dante al eerder een kamergenoot had gehad, vertelde hij dat zijn broer een paar keer was blijven logeren. Angst bekroop hem opnieuw toen hij zei dat die nu ingetrokken was met zijn vriendin. Wat als het uitging met die vriendin? Dan kwam hij vast weer terug. Aiden gokte dat hij dan in een ongemakkelijke situatie terecht zou komen en dat wilde hij absoluut niet. Hij knikte en glimlachte.
“Dat moest vast lekker zijn, een kamer helemaal voor jezelf,” merkte hij op. Het was meer een wens van zichzelf. Hij had graag een eigen kamer gehad. Zoals thuis.
Het vage gevoel dat hij had baarde hem zorgen, maar toch ook weer niet. Het was alsof er geen plek meer was in zijn lichaam, omdat het helemaal bezet was door rust en zelfverzekerdheid. Het voelde alsof hij de hele wereld aankon, en dat het eigenlijk helemaal niet meer uitmaakte wat Dante van hem vond. Het was bijna alsof hij het gevoel herkende, maar hij niet meer wist waarvan.
Toen hij een subtiele hint gaf aan Dante door te vragen of er nog rekening gehouden moest worden met mutaties keek hij betrapt.
Hij verontschuldigde zichzelf meteen en Aiden zat bijna verstijfd op het bed. Toen hij op Genosha kwam, had hij nooit gedacht aan iemand die dezelfde mutatie had als hij. Laat staan dat hij verwachtte om een kamergenoot te krijgen met dezelfde mutatie.
De sterkte van de emoties nam af en Aiden ging ervan uit dat Dante gestopt was. Toch bleef er een stukje rust in zijn lichaam over, waarschijnlijk omdat hij nu wist wat Dante’s mutatie was en dat hij eigenlijk best chill was.
Dante zei dat hij het vervelend vond voor Aiden, en daarvan moest hij blozen. Hij had zijn emoties nooit zo goed onder controle. Hij herinnerde zich de paniekaanvallen in zijn kamer nog goed. Die had hij tegenwoordig niet meer, maar zijn emoties gingen af en toe van boven naar beneden. Soms vroeg hij zich af of hij dit ook had gehad als hij geen mutant was die emoties kon manipuleren.
Hij wilde het vragen, of Dante emoties kon manipuleren. Gewoon voor bevestiging. Want dat hij had geprobeerd om Aiden beter te laten voelen was nu wel duidelijk. Hij kon het alleen niet. De woorden kwamen niet. Alsof ze niet bestonden. Het kón niet, een mutant met dezelfde mutatie als Aiden. En toch was het zo.
Dante legde uit dat hij ook beïnvloed werd door de wisselende emoties die Aiden had. Hij bloosde en vroeg zich af of dat deed uit maakte van Dante’s mutatie, of van Aidens mutatie. Hij was nou eenmaal erg goed in het veranderen van andermans emotie zonder dat hij het door had. Dat was hem inmiddels wel duidelijk gemaakt.
De rest van Dante’s woorden gingen een beetje langs hem heen. Hij wist niet goed hoe hij nu moest reageren. Het beste was om te vertellen dat ze dezelfde mutatie hadden. Al wist hij dat nog niet zeker.
“Kan je emoties manipuleren?” vroeg hij dan maar. Het was erg plots realiseerde hij zich nadat hij het gezegd had. Hij had Dante nog net niet midden in zijn zin onderbroken. Er zat ook vrij weinig emotie in, iets wat Aiden helemaal niet wilde overbrengen. Hij wilde het juist op een geïnteresseerde manier vragen. Hij schrok er zelf een beetje van. “Want ik namelijk ook,” voegde hij er zo snel mogelijk aan toe. Hij keek verlegen naar Dante en probeerde zijn reactie te pijlen.

Toen Dante zei dat het hem niet uitmaakte om een roommatete hebben, voelde Aiden zich oprecht opgelucht. Het was een soort van bevestiging die hij hem gaf. Iets wat Aiden wel vaak zocht. Bevestiging.
Hij dacht dat hij heel even verdriet voelde bij Dante. Maar het was zo kort dat Aiden zich goed vergist had kunnen hebben.
Aiden voelde ook iets van dankbaarheid toen Dante uitlegde dat hij alleen zijn emoties wilde manipuleren om hem beter te laten voelen. Waar hij zich alleen meer op focuste was het feit dat zijn roommie waarschijnlijk óók emoties kon manipuleren. Hij vroeg het op een manier waar hij gelijk spijt van had. Maar dat bleek Dante snel te vergeten toen Aiden toegaf dat hij dat ook kon. Een grote grijns kwam op zijn gezicht, eentje waarvan Aiden ook moest grijnzen. Hij nam dat dan maar aan als een ‘ja’.
Die gedachte werd bevestigd door Dante, wiens antwoord net zo enthousiast klonk als zijn gezichtsuitdrukking. Weer een last ging van Aidens schouders af. Hij hoefde zich geen zorgen meer te maken over zijn roommies mutatie. Al moest hij toegeven dat dit niet eens in hem was opgekomen. Iemand die dezelfde mutatie als hij had, kwam volgens Aiden nog niet op de wereld voor. Maar eigenlijk was dat al een hele naïeve gedachte. Dat bleek maar weer.
“Dit is zo cool man, echt waar. Wij gaan veel leuke dingen doen, mark my words.” Deze woorden maakten Aiden nog meer grijnzen. Hij voelde de enthousiasme zijn lichaam overnemen. Weg waren de twijfel en angst. Hij was er nu vrijwel zeker van dat Dante geen onaangename kamergenoot zou zijn. Sterker nog, Dante was zijn eerste kans om zijn mutatie wat meer onder controle te krijgen. Äls ze samen leuke dingen gingen doen, betekende dat sowieso dat hij zijn mutatie kon oefenen. En dat dan ook nog op een manier waarop Aiden dacht dat Dante bedoelde… Nee, hij had absoluut niks te klagen over deze kamergenoot.
En dus leunde hij naar voren, vouwde zijn handen in elkaar en grijnsde nog iets breder.
“En wat voor leuke dingen had je zoals in gedachten?”
De laatste keer dat Aiden daadwerkelijk iets gedaan had wat hij leuk vond, was toen hij voor de laatste keer had afgesproken met Blaine. En dat was een hele tijd geleden. Vanaf toen was het alleen nog maar verdriet en schuldgevoelens en opgesloten in een kamer zitten.
Vandaag was hij voor het eerst blij dat hij had besloten zijn oude leven achter zich te laten en naar Genosha te vertrekken.

Aiden was enthousiast. Voor het eerst had hij iemand die hem begreep. Naast Blaine dan, maar die was er niet meer en hij moest hem toch uit zijn hoofd zetten. Wat was een betere manier dan een vriend maken?
Dante vond het blijkbaar ook niet erg, want hij was net zo enthousiast als Aiden. Iets wat hem nog een stukje zelfverzekerder maakte. Toen hij vroeg wat Dante met 'leuke dingen' bedoelde wist hij het antwoord eigenlijk al. Z'n mood ging vrijwel gelijk alweer naar beneden toen Dante opperde dat er niks beter was dan wat grappen uithalen bij mensen door middel van zijn mutatie. Aiden had daar duidelijk een andere mening over. Toen Dante er ook nog aan toevoegde dat het ook handig was om chicks mee te scoren, stootte Aiden een zacht, kort lachje uit.
"Chicks zijn niet mijn ding," zei hij nog steeds grinnikend. Hij hoopte dat dit Dante genoeg vertelde. Het zei Aiden in ieder geval wel dat hij zich daar geen zorgen meer om hoefde te maken. Tenzij Dante een enorme homofobe bleek te zijn, maar iets vertelde hem, ondanks dat hij de jongen misschien nog maar tien minuten kende, dat Dante niet zo'n persoon was.
"En wat betreft dat pranken," begin hij twijfelend. Het liefste lachte hij mee en wuifde hij zijn geweten weg, maar hij kon z'n emoties nu eenmaal niet verbergen voor iemand die dezelfde mutatie als hem had. Dante had allang gemerkt dat Aiden niet meer zo zelfverzekerd en enthousiast was toen hij die opmerking had gemaakt. Dus moest Aiden met een uitleg komen. Even twijfelde hij. Ging hij gelijk de waarheid vertellen? Nee, dat zou een andere keer wel komen. Hij wist immers niet wat voor 'relatie' hij zou krijgen met Dante. Misschien zouden ze vrienden worden, maar misschien bleven ze wel gewoon niet meer dan roommates. En hij wist niet of hij het wel een fijn idee vond om 'gewoon een roommate' z'n grootste geheimen te vertellen.
Hoewel, was het wel een geheim? Het was gewoon iets wat gebeurd was. Het was misschien wel niet eens zijn schuld...
Hij trok zichzelf uit zij gedachten. Dit was absoluut niet het moment om over Blaine na te denken."Ik -uh- heb niet zulke goede ervaringen met dat soort dingen," mompelde hij een beetje. Hij keek op naar Dante en wachtte een reactie af.

Aiden was hier absoluut niet goed in. Gelukkig voor hem reageerde Dante niet zoals Aiden het hem voorgesteld had. En hij hoopte echt dat hij het goed met de jongen zou gaan vinden.
et maakte het dan ook allemaal veel makkelijker toen hij erachter kwam dat ze dezelfde mutatie hadden. Dit liet Aiden wat meer opbeuren. Hij raakte er zelfs enthousiast over. Ze hadden ten minste één ding gemeen. Ze hadden iets waarover gesproken kon worden. Of het toeval was dat ze samen op een kamer geplaatst waren of dat het met opzet gedaan was wist Aiden natuurlijk niet. Maar hij moest eerlijk zijn, stiekem wilde hij het universum bedanken. Een toffere kamergenoot kon hij zich zo niet bedenken.
Zeker niet toen hij Dante zo suptiel mogelijk vertelde dat hij op jongens viel. Hij had er nog helemaal geen tijd voor gehad om zich te bedenken hoe dát zou vallen. Het onderwerp kwam ook onverwachtst vroeg voor hem. Maar daar leek Dante geen problemen mee te hebben. Wat Aiden opgelucht deed voelen. Dat had namelijk eens heel anders af kunnen lopen.
Pas toen Dante begon over zijn 'grote plannen' raakte Aiden iets minder enthousiast. Hij was er niet tegen. Als Dante mensen wilde pranken met zijn mutatie zou Aiden hem nooit tegen willen houden. Maar als Aiden er aan deel moest nemen, hij zou zich alleen maar slecht voelen. Zeker tegenover Blaine. Niet dat hij ooit iets uitgeprobeerd had op iemand, maar hij deed er nu al van alles aan om zijn emoties bij zich te houden. Hij zou er zelfs om twijfelen als iemand hem vroeg om degene zijn emoties te veranderen. Laat staan dat hij het ging doen voor de lol.
Toen hij het twijfelend aankaarte leek Dante het serieus te nemen. Hij bleek het prima te vinden dat Aiden liever niet meedeed aan de grappen. Wat Aiden nog veel opgeluchter liet voelen. Dante vond werkelijk alles prima, zoals het nu leek.
"Dus vertel, wat doet een Aiden dan zoal op een normale dag?" vroeg Dante geïnteresseerd.
Wat deed hij eigenlijk zoal op een dag?Meestal sloot hij zich op in zijn kamer, maar het waas hem al duidelijk dat hij dat beter kon veranderen. Hoe aardig Dante ook was, ze moesten een kamer delen. Dat betekende dat ze heus wel wat rekening met elkaar konden houden. Daarnaast was het goed voor Aiden om zich in de 'echte wereld' te begeven. Vrienden maken, socializen. Het hoorde er allemaal bij. Bovendien was de school zo groot dat het bijna zonde leek om een dag te verspillen in een kamer.
"Meestal ben ik wel te vinden in een bibliotheek," begon Aiden, maar hij kon eigenlijk niet veel meer bedenken. "Eigenlijk doe ik niet veel interessants op een dag," gaf hij toe. Precies zoals hij het wilde. Hij volgde de lessen en studeerde meer dan hij hoefde te studeren. Dat was iets wat hij niet  thuis had achtergelaten.
"En jij?" kaatste hij de vraag terug bij gebrek aan woorden. Er was nou eenmaal niet veel te vertellen over Aiden.

Aiden voelde zich ongemakkelijk na de vraag wat hij zoal deed op een dag. Meestal was het lezen, studeren of series kijken. Hij had nooit echte vrienden gehad, en dus stonden 'uitgaan' en 'rondhangen' niet echt in zijn hobby lijstje. Het interessantste wat hij zo nu en dan deed, was het bezoeken van de kennels of de stallen. Daar vond hij de rust die hij zo nu en dan nodig had. Maar dat was het wel zo'n beetje. Hij schaamde zich zelfs een beetje dat hij nooit iets deed en geen interessant leven had. Dante leek echer met hem in te stemmen. De dagen op school waren meestal saai. Aiden glimlachte, knikte kort en vroeg daarna wat Dante in zijn vrije tijd deed. Skateboarden en gamen, was zijn antwoord. Twee dingen waarvan Aien nooit dacht dat hij ze ooit zou doen. Maar toen Dante naar zijn gamecollectie verwees en of er misschien wat voor Aiden tussen zat, bedacht hij zich. Misschien was het niet zo'n slecht idee om een keer te gaan gamen. Misschien vond hij het zelfs leuk. Zeker als Dante  hem wilde helpen. Hij kende de jongen tegenover hem nog niet eens, maar voelde zich nu al begrepen bij hem in de buurt. Ze hadden immers dezelfde mutatie. Misschien kon Dante hem zelfs helpen. Hij keek verlegen naar zijn handen en liet het even stil zijn voor hij het durfde te vragen.
"Dus, heb je het onder controle?" Hij vroeg het zachtjes. Hij hoopte zelfs dat Dante het niet eens gehoord had. Wat was dat ook voor een dom iets om te vragen tijdens een eerste gesprek?
"Want ik niet, en dat merken de mensen om mij heen nogal vaak," legde hij erbij uit. Daarmee was Dante gelijk gewaarschuwd. Alhoewel Aiden het nooit zeker had geweten. Sinds Blaine weg was had hij het gewoon aangenomen. Het was niet volledig onbetrouwbaar. Hij had het zo nu en dan uitgeprobeerd. Op zijn ouders, leraren, labpartners. Pas toen hij vond dat het zeker was dat hij anderen beïnvloedde was hij naar Genosha vertrokken. Maar het laatste wat hij wilde, was iemand zoals Dante meetrekken in zijn verdriet.

OOC: Sorry dat het zo kort en vaag is. Ik moet weer een beetje inkomen denk ik ^^