Girls just wanna have fun. [Dante]

Ze stond letterlijk op de vensterbank in het raamgat en dat op het derde verdieping van het slaapgebouw. Veel had ze niet aan omdat ze niet van plan was geweest om nog echt buiten te komen. Ze keek naar beneden, de grond was in zoveel opzichten veraf en voor haar zo dichtbij. Maar Jupiter had er niets aan, haar ogen staarde naar de horizon waar een echte onweersbui naar Genosha dreef. En dit was niet haar schuld, als er een Genosha krant, zou zijn dan zou het er gegarandeerd in staan, “Storm op komst door de drukkende warmte van voorbije dagen.” En er was niets dat Faye zo graag zag komen als die donkere wolken waar je af en toe een flits doorheen zag snijden. Ze had glas sterke drank in haar handen dat ze ergens had weten op te vissen en stond op haar vensterbank te dansen op de muziek die door haar oortjes in haar hoofd galmde. Ondanks dat ze niet zoveel plaats had lukte het haar met gemak om rond haar eigen as te draaien en zachtjes mee te zingen op de muziek terwijl die storm dichterbij kwam. Ze zette haar glas aan haar lippen en dronk het laatste beetje leeg. Dit was feest voor Faye. Het was niet verboden om je mutaties te gebruiken maar weermutanten moesten toch wat meer opletten. Ze was niet op te letten nu, ze wilde die storm.

Ze hurkte neer en zette haar glas op de vensterbank en trok de oortjes uit haar ogen. Haar glimlach werd net een tikkeltje groter en uitdagender toen ze de eerste donderslag hoorde. Ze sprong van de vensterbank, een twee meter vrije val voor ze transformeerde naar de grote zeearend waar ze wel vaker in transformeerde. Ze vogel maakte zijn vrije val af voor ze haar vleugels strekte en de vogel laag over het binnenplein schreed alvorens het koers zette naar die storm. Hoe dichter ze kwam hoe meer ze het verlangen voelde in haar lichaam. En van zodra ze de eerste druppels voelde sterkte ze haar mutatie waardoor het onweer meteen losbarstte boven haar hoofd. De bliksem pakte zich samen rond haar gevleugelde lichaam en vulde haar lichaam met de elektriciteit waar ze zo naar verlangde. Ze zweefde tussen de zwarte wolken door terwijl het langzaam over Genosha verder dreef. Het was al behoorlijk laat en ondanks dat het nog klaar was geweest werd het nu aartsdonker. Het was nog steeds drukkend warm maar dit onweer bracht en zekere verfrissing met zich mee dus ze zouden niet allemaal kwaad zijn. Net als zij nu kletsnat tussen de wolken dreef zouden er nog studenten zijn die misschien buiten zouden zijn.

Faye bleef het onweer verder over het eiland begeleiden, al de bliksem sloeg in op haar lichaam en ze reguleerde het tot een kleine lichtbol die een korte harde flits over het hele eiland gooide. Ze liet haar lichaam vantussen het onweer naar beneden glijden. De zeearend vloog over de boom richting de gebouwen. Vele studenten stonden naar buiten te kijken, bang, afgunstig, met een fototoestel of met een grijns. Haar blik bleef hangen op één van de ramen bij de jongensvertrekken. Wel, had je daar … De zeearend daalde in hoogte en vloog naar het geopende raam. Van zodra ze de vensterbank had bereikt transformeerde ze terug, gehurkt om de transformatie op te vangen en kletsnat weliswaar maar met die glimlach op haar lippen die hij wel zo herkennen. ‘Ik dacht dat je naar Italië was zonder mij.’ Ze had Dante al eventjes niet gezien, ook geen glimpen in de gang. Ze stond op, veegde haar natte haar uit gezicht en keek kort over haar schouder naar het onweer voor ze omlaag keek naar Dante, haar ogen over zijn lichaam liet glijden voor ze de zijne weer vond. ‘Geen nood aan verfrissing?’ Vroeg ze terwijl ze uitdagend met haar hoofd schudde waardoor de druppels in het rond vlogen. Ze was heel erg goed gezind, het onweer, de warmte, haar zoveel verjaardag van vorige week, die twee glazen drank die ze al op had en nu dit … Dante Rivera …
Outfit

Het was een soort vrijheid waar ze wel enorm naar snakte, het vliegen. Haar mutaties waren haar als het ware op het lijf geschreven. Ze hield van dat ontembare, het ontembare dat iedere storm met zich mee droeg. Ze hield ervan om over de wind te zweven en die vrijheid te proeven die niemand zonder vleugels of zonder hoogtemutaties kon voelen. En om het te mogen combineren, om door het hart van de storm te vliegen en de bliksem door je lichaam te voelen schieten … wel … er was maar heel weinig dat voor haar beter aanvoelde dan dat. Het was alsof ze een soort adrenalinekick kreeg en haar vol stak met die energie. Ze wilde ergens wel een beetje kwaad doen, een beetje van haar mutaties op het eiland los laten. Enkel en alleen om al de gezichten te zien van de studenten die door het raam naar buiten zaten te kijken. In zo’n momenten voelde ze zoveel macht in dat dierlijke van haar mutatie schuilen dat ze echt een zekere grens zou overschrijven. Ze had het allemaal perfect onder controle maar onsterfelijkheid maakte je niet altijd heilig … integendeel.

Maar voor ze zover iets in haar hoofd kon halen werd ze afgeleid door een “pretty face” in het raamgat. Hij zat naar buiten te kijken, gespannen en met enige fascinatie om in welk level deze storm zich ontwikkelden. Het was een storm die zelf ontstaan was, Faye had er enkel een beetje van haar eigen enthousiasme aan toegevoegd. De zeearend vloog tussen de wolken door, recht naar dat geopende raam. Moest het dier kunnen lachen dan zou het, het doen want hij deinsde meteen een stuk naar achter toen het op een meter van het raam een landing inzette. En dan transformeerde ze terug en zag ze de amusante blik in zijn ogen die er meteen voor zorgde dat er ook een brede glimlach op haar lippen kwam.

Toen hij opmerkte dat hij niet zou durven vertrekken zonder haar knikte ze bijna dankbaar. ‘Ik wil niet alle fun missen die jij daar maakt zonder mij.’ Zei ze er nog achter. Ze schudde haar hoofd waardoor alle druppels in het rond vlogen. Ze keek met een geamuseerde glimlach toe hij dramatisch zijn handen langs zijn ogen veegde alvorens hij zijn hand haar op hield. Ze knikte goedkeurend, nam het aan en sprong van de vensterbank in zijn kamer. ‘Dankjewel.’ Het was misschien niet haar beste idee om kletsnat bij Dante in de kamer verschijnen maar dan weer … waar kon hij nou over klagen. Haar ogen gingen meteen naar het andere bed, hij had een kamergenoot. Toen hij weer sprak gleed haar blik automatisch weer naar hem om dan met een korte plezierige blik naar buiten kijken. ‘Je weet dat ik graag van een goed aankomst hou en,’ ze zweeg en keek kort naar het onweer buiten. ‘wat spektakel.’ Vervolgde ze. Zijn voorstel voor een handdoek te halen eindigde met een hele benadrukte “jongedame.” Ze keek hem aan en glimlachte, gevleid door de mooie benadrukking. ‘Dat zou ik heel erg appreciëren, jongeheer.’ Reageerde ze er uiterst beleefd op. Ze duwde haar duimnagel tegen haar tanden en keen onderzoekend de kamer rond. ‘Is je kamergenoot niet thuis?’ Vroeg ze met een taxerende blik over het andere deel van de kamer. Ze volgde Dante en bleef in de deuropening naar hun badkamer staan, volgde zijn bewegingen nauwgezet. ‘Had je nog plannen voor vanavond?’ Ze hield haar hoofd schuin, bijna onschuldig en keek hem afwachtend aan …
Outfit

Een kans als dat laten liggen zat er voor haar dus niet in. Ze zou niet Dante’s raam voorbij vliegen in het humeur waarin ze nu zat. Ze zou niet eens voorbij vliegen als hij daar zo heel erg verleidelijk voor haar, stond naar buiten te kijken. Hij was verrast, in de minieme vorm. Hij wist was ze kon maar dat ze ook nog eens het hele vogelrijk onder de duimen had wist hij niet, dus vandaar de deelse verbazing en verrassing in zijn blik als ze landde op zijn vensterbank. Damn, ze was misschien beter eerst nog eens die fles gaan halen die ze via via uit de keuken had kunnen smokkelen. Alhoewel Faye niet echt drank nodig had om plezier te hebben, zeker niet met iemand als Dante hier. En hoe ze ervoor kwam, kletsnat, kon haar ook maar weinig schelen. Ze kon wedden dat ze met aangeplakte kleren er nog voortreffelijk uit zag in andere jongens hun ogen.

Jupiter was in veel gevallen verwend, ze dacht wel vaker dat ze alles kon krijgen en over alles een eigen mening had. Maar het was keiharde onsterfelijkheid die met al dat aan de haal ging. Haar recente “verjaardag” haalde dat iedere keer weer naar boven. En dan was ze eerlijk gezegd blij dat ze momenten had als deze. Dat ze iets gedronken had, een waanzinnig onweer kreeg als cadeau om tussenin te vliegen en dan nog eens iemand aan zijn raam zag staan als Dante. Dat maakte het, dat zorgde ervoor dat ze een beetje vergat dat ze onsterfelijk was. En inderdaad … ook Faye had haar mindere kant, al zou ze nooit iemand daar echt iets van laten merken. Ze nam zijn hand aan en sprong naar binnen. Dat ze zijn kamer nu wel nat maakte deed haar onschuldig op haar onderlip bijten terwijl ze van de grond naar hem keek. Hij bevestigde haar blijvende indruk en daar was gelijk weer haar scheve glimlach. Ze volgde hem naar de badkamer terwijl haar ogen over het meubilair van zijn kamergenoot gleden, twee jongens in één kamer, hoe zou de kamergenoot zijn. Niet dat ze het zou weten want Dante zei dat hij niet al te veel “thuis” was s’avonds. ‘Kot voor ons alleen.’ Het kwam er neutraal uit maar haar ogen spraken gelijk het tegenovergestelde. Hij deed de handdoek open en stak hem naar haar uit. Ze liep op hem af, nestelde zich erin alvorens ze het van hem overnam. Lekker zacht, gaf ze eerlijk toe.

Bij de vraag kwam meteen een tegenreactie. Hij had plannen maar het was haar schuld dat die waren gedwarsboomd. ‘Dat is niet mijn schuld.’ Wees ze met één vinger naar buiten terwijl ze de handdoek kort over haar hoofd en door haar haren streek. ‘Neem de Genosha krant erbij en je ziet dat het voorspelt was. Ik heb gewoon,’ ze zweeg en tuitte bedenkelijk haar lippen. ‘genoten van de kans.’ Lekker onschuldig. Ze had de storm wat extra gegeven maar er was niet haar schuld dat hij er was. Hij kwam dichter, recht in haar persoonlijke ruimte en haar blik gleed langzaam over zijn gezicht. Ze grinnikte om zijn woorden. Zijn dreigement, die ondeugende glimlach … ‘Misschien wil ik je graag eens kwaad zien.’ Ze tikte kort tegen zijn borst en keek hem dan weer met die glimlach van haar aan. ‘Trouwens,’ ze deed een mini stapje dichter. ‘Ben ik geen mooi alternatief, als in kletsnat en met amper iets aan.’ Ze rees kort op haar tippen en drukte een razendsnelle kus op zijn lippen alvorens ze zich om haar as draaide en zijn kamer weer binnen wandelde terwijl ze de handdoek over zich heen liet gaan, niet dat die kleren snel zouden drogen … als je dat kleren kon noemen …
Outfit

Dante beschuldigde haar ervan dat dit onweer haar schuld was. Ze zou hem niet discussiëren over de heftigheid ervan want dat kon daadwerkelijk haar schuld zijn maar ze wilde hem wel discussiëren over het ontstaan ervan, want dat was niet haar schuld. Maar ze kon het hem niet bewijzen, een Genosha krant was er niet en als hij eerder vandaag niet eens naar boven had gekeken dan kon hij ook niet hebben gezien dat de donkere wolken er van over de zee al aankwamen. Toch kon hij het niet laten om haar te beschuldigen. Zijn bestraffende toon, zijn dreigement ging verloren in die glimlach van hem waardoor ze hem enkel maar glimlachend kon aankijken. ‘Het zou over het eiland zijn gekomen, of je dat nu wilde of niet. Ik zou het je willen bewijzen maar dat kan ik niet dus zal ik mijn straf maar moeten aanvaarden.’ Bij dat laatste trok ze een quasi treurig pruilgezicht terwijl ze eens lief knipperde met haar ogen. Niet dat hij haar zou straffen, ze zou het hem wel eens willen zien proberen. Wedden dat als hij het probeerde ze er beide iets moois voor zouden krijgen?

Bij zijn diep beledigde toon zocht ze weer zijn ogen op, haalde haar schouders op. ‘Misschien.’ Gaf ze onschuldig toe. Ze zou Dante niet onderschatten, hij had haar al bewezen dat hij niet één van die doorsnee saaie jongens was en dat hij haar daadwerkelijk nog wist te verrassen. Maar ze ging gelijk verder naar het volgende onderwerp, gaf hem die vluchtige kus en liep met dat kleine glimlachje terug naar zijn kamer. Zijn gemompel had ze nog gehoord, haar glimlach werd breder en ze beet kort op haar onderlip. Zij mocht ook niet klagen, het was Dante. En niet enkel het feit dat hij Italiaans was maakte dat al goed, er was nog zoveel meer dan dat, dat hem tot zijn recht bracht.

Bij zijn vraag gleed haar blik naar de zetel, de zitzak en zijn bed. Zelf ware haar kleren en haar nog nat, maar het druppelde niet meer dus ze liet ook geen spoor meer achter. ‘Alle drie?’ Vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen en een verleidelijk scheve glimlach. Zelf ging hij in de zetel zitten, onderuitgezakt en nam hij er een kommetje druiven bij. Ze zette haar voet op de rand van zijn en ging erop staan, ze veerde een beetje door haar benen, alsof ze wilde voelen met haar voeten of het goed was. ‘Het bed lijkt me wel mals.’ Merkte ze bedenkelijk op, alsof ze echt moeite deed om in van de drie te kiezen. Ze sprong van zijn bed, actief, ze was zo verschrikkelijk goed gemutst vandaag. ‘Maar de zetel heeft zoveel beter gezelschap.’ Ze reikte naar zijn uitgestoken kommetje en plukte er een druif af. Ze stak het tussen haar tanden alvorens ze er heel langzaam op begon te kauwen. Bij zijn vraag draaide ze eens om haar as, ze had precies geen fut om stil te zitten, en schudde haar hoofd. ‘Ik had een fles drank staan, en ik had muziek maar nee,’ ze keek hem aan en schudde haar hoofd. ‘Geen plannen.’ Ze haalde haar schouders op. Ze zou uiteindelijk wel ergens op school de boel op stelten kunnen gaan zetten hebben maar de storm had haar van gedachten doen veranderen. ‘Dus jij bent mijn plannen voor vanavond.’ Ze haalde haar wenkbrauwen tweemaal op. ‘Als je dat goed vind.’ Ze hield hoofd schuin en reikte naar nog een druif …
Outfit

Het was gemakkelijk om een weermutant te beschuldigen van een weersverandering, zeker in de negatieve zin. Eigenlijk zou ze wel vaker eens een complimentje willen voor de zon boven het eiland … niet dat ze daar iets aan had gedaan maar dat wisten zei niet. Faye had betere controle over de slechte natuurelementen dan de anderen. Ze putte er ook veel meer voldoening uit om een echte storm te creëren dan een simpel zonnetje met wat stapelwolken. Ze kon het voor elkaar krijgen, alleen gaf het haar geen kick. Ze hield van die adrenaline, net als ze eerder door het onweer had gevlogen en de bliksem op haar had laten inslaan. Het liet niet meer dan een tinteling achter op haar lichaam maar het gaf haar echt dat beetje macht waar ze soms zo naar hunkerde. Deze samenleving had geen keizers meer, geen goden om in te geloven. Vroeg was aan de macht staan zoveel simpeler, nu vond ze het haast saai. Dus moest ze amusement op andere manieren zoeken en voor deze avond was dat iemand in de vorm van een jongen. Niet zomaar een jongen, maar Dante.

Ze had met de handdoek een groot deel van haar lichaam droog gekregen. Niet dat ze veel aanhad om eerlijk te zijn. Het enige wat nog echt kletsnat was, was haar truitje, al gebruikte ze het tegenwoordig meer al elegante badjas dan voor wat anders. “Gedurfd.” Grinnikte hij meteen op haar voorstel. Nee, zoveel respect had ze wel voor hem, ze ging niet beginnen met al zijn spullen te ruineren, ze wilde nog vaker op bezoek komen. Maar met de energie die ze had moest ze wel eens alles zogenaamd testen dus ze sprong op het bed, met een brede glimlach op haar lippen. Drank en muziek, daar was ze mee begonnen, daar zou ze graag mee willen eindigen. Toevallig had hij dat ook in de aanbieding. De samenzwerige blik van Dante bracht haar vinger naar haar kin terwijl ze op haar onderlip beet en op de ballen van haar voet wiegde, alsof ze niets had om te doen. ‘Just saying, hmm.’ Reageerde ze terwijl haar blik langzaam doorheen zijn kamer gleed, waar hield hij die drank? ‘Care to share? Anders haal ik die van mij.’ Wees ze naar het raam, als standaards uitgangspunt voor haar.

Maar daarmee stond het ook echt vast, hij was haar plannen voor vanavond. En terwijl hij haar die lange blik gunde trok zij het kletsnatte truitje, badjas meer maar goed, uit. De handdoek lag in haar nek terwijl ze terug wandelde naar het raam en het truitje over de vensterbank legde, natter kon het waarschijnlijk toch niet worden. En toen besloot hij dat het goed was, haar gezelschap en ze draaide zich met een glimlach terug naar hem op. ‘Perfect.’ Stemde ze in. Ze bleef een tel lang onbeweeglijk staan toen hij haar vroeg waarom ze zo vrolijk was. Een tel … en dan wandelde ze weer elegant en energiek zijn kant op. Ze haalde de handdoek van rond haar nek en mikte het rond de zijne. Ze hield de uiteinden vast en kroop met die glimlach van haar op zijn schoot. ‘Die intense vrolijkheid komt door de muziek, de drank, het onweer, de adrenaline … jou.’ Ze knipoogde bij dat laatste, bracht haar hoofd wat dichter naar het zijne, liet haar ogen over zijn gezicht glijden. ‘Waar is je fles drank Dante?’ Fluisterde ze op haar meest verleidelijkste toon. Er kwam een glimlach op haar lippen, weer die vrolijkheid, weer dat verlangen alvorens ze opzij keek naar zijn schaaltje druiven en er eentje van nam, tussen haar tanden stak en erop kauwde. ‘Misschien ben ik ook ergens vorige week jarig geweest en ben ik vrolijk omdat ik nog steeds leef op deze onzinnige planeet. Gelukkig maken dagen als dit het goed.’ Ze tikte kort tegen zijn borst. Onsterfelijkheid was een vloek, soms wilde ze sterven dus nee, ze was niet vrolijk om haar verjaardag, ze was vrolijk bij het idee om het te vergeten en dat wilde ze vanavond graag bereiken …
Outfit

Hij gaf subtiel aan dat hij wel een fles en goede muziek had liggen … Maar of hij het wilde delen was een heel andere vraag. Ze kon lief overkomen, charmant, al was dat uitdagende wel haar specialiteit. Maar met de energie die ze vandaag had lukte het haar ook om eens lief te knipperen al reageerde hij op precies de manier die ze had verwacht. Of ze wel lief zou zijn voor hem? Daar moest ze duidelijk nog even over denken. ‘Te zien wat je definitie onder lief is.’ Want ze kon hem zoveel geven. Ze kon daadwerkelijk lief zijn maar wilde ze dat. Haar lieve kant zou misschien eindigen in een praatje en het verder delen van die druiven. Of misschien zou ze hem kunnen verwennen, al stond dat ook niet zo hoog aangeschreven op haar lijstje. Ze wist maar al te goed wat Dante graag had, zijn definitie van lief moest daar waarschijnlijk wel ergens tussenin zitten. De grijns rond zijn lippen liet de hare niet vervagen, zelf als er geen grijns was zou ze blijven glimlachen. ‘We kunnen elkaar zoveel meer geven dan een fles, dus misschien moeten we gewoon waar lief zijn voor elkaar.’ Dat laatste met wat meer nadruk en een knipoog.

Dante had iets van haar vrolijkheid overgenomen. Ze wist dat hij nog niet compleet zijn mutaties kon beheersen en dat hij dus snel dingen oppikte van anderen. Dat zij hier zo overdreven vrolijk was binnen gevlogen zou hem misschien niet helpen in het onder controle houden daarvan. Maar misschien deed ze er wel om, wilde ze hem eens lekker wild maken in zijn hoofd genoeg om deze avond nog geweldiger te maken. Daar zou ze technisch gezien geen drank of muziek voor nodig hebben. Ze sloeg de handdoek rond zijn nek en kroop op zijn schoot. Dat hij één van die redenen was voor haar vrolijkheid zorgde voor reactie. Ja, Dante was niet helemaal ongevoelig voor haar en dat was zeldzaam. Ze kon iedereen gemakkelijk op afstand houden maar Dante, kwam het omdat ze beide Italiaans waren? Ze voelde zijn handen op haar bovenbenen en bij zijn woorden glimlachte ze zachtjes. ‘Dat zie ik.’ Fluisterde ze, haar hoofd zo dicht bij het zijne terwijl haar ogen vast geankerd in de zijne. ‘Laat het me weten als die vrolijkheid je teveel word.’ Liet ze hem nog weten.

Haar vraag naar de fles bleef onbeantwoord, ze moest het verdienen. Bij Dante moest ze altijd iets verdienen, uiteindelijk kreeg ze wel haar zin, het was een kwestie van de juiste knopjes indrukken. Ze liet de handdoek uit zijn nek glijden, legde het naast hem. ‘Misschien kan ik het nog verdienen.’ Haalde ze onschuldig haar schouders op. Ze was immers tot veel in staat. Zoveel leek Dante immers niet nodig te hebben, zeker niet nadat ze had gezegd dat het technisch gezien ergens haar verjaardag was geweest. Niet dat ze er veel om gaf. Ze sloeg haar armen rond zijn nek toen hij met gemak recht kwam zonder dat ze zich een centimeter van hem hoefde los te maken. Hij deed twee stappen en ze voelde hoe haar rug tegen de muur kwam gedrukt, ze maakte een vaag instemmend geluidje toen zijn lichaam haar tegen de muur hield gepind, haar benen samen gestrengeld achter zijn rug. Ze kantelde haar hoofd een beetje toen zijn lippen tegen haar hals drukte, sloot haar ogen. Bij zijn woorden glimlachte ze opgelaten. Haar vingers gleden door zijn haar, grepen een paar plukken vast. ‘Ik wist dat ik altijd op je kon rekenen Dante.’ Fluisterde ze in het Italiaans, zijn naam met iets meer nadruk. Zijn plagende vraag deed haar zachtjes grinniken. Ze trok zachtjes aan zijn haar zodat ze zijn blik kon vangen. ‘Enkel als jij er nog zin in hebt.’ Reageerde ze even plagend. Waar ze momenteel was, was ze goed, hij hoefde haar niet los te laten. En om dat nog wat kracht bij te geven, drukte ze haar lippen tegen de zijne. Ze liet haar vingers uit zijn haar glijden en sloeg het terug om zijn nek, kuste hem met alle passie die hij verdiende en zij zozeer nodig had …
Outfit

Ze stelden elkaar vragen die geen antwoord nodig hadden. Dus hij antwoordde haar niet direct. Nee, ze zou nooit lief zijn onder de normale term. Ze was niet het meisje dat aan bloemen zou ruiken die ze had gekregen. Ze was niet het meisje dat zou flauwvallen bij een huwelijksaanzoek. Faye was het tegenovergestelde, ze ging op zoek naar de grootste problemen, ze ging op zoek naar de jongens die gevaarlijk ideeën hadden of pranks wilden uithalen. Ze deinsde niet terug voor vreemdelingen en ze hield meer van de wilde feestjes dan een etentje voor twee. Ze geloofde niet in liefde, ondanks dat ze het ooit had gedaan was ze er te “oud” voor geworden. Had ze al teveel gezien van de wereld om het niet zomaar aan te nemen. Dus bij zijn woorden glimlachte ze veelbelovend, liet haar vinger langs zijn kaaklijn naar zijn kin glijden. ‘Dat weet ik ja.’ Prevelde ze hem toe. Dus ze konden maar beter lief zijn op hun eigen manier en het feit dat ze hier op zijn schoot zat, zo ongelofelijk dichtbij was een heel erg mooie belofte voor hun eigen genomen van “lief” zijn. Ze zou hem eens bewijzen hoe lief ze kon zijn.

Het was weer hetzelfde van die ene keer in de bibliotheek, hij stookte haar aan en zij stookte hem aan. Hoe meer ze hem aan keek met die intens zelfzekere blik van haar hoe dieper ze hem trok. Maar het werkte ook omgekeerd, ze was oprecht blij geweest om dat lichaam van hem in het raamgat te zien staan en ze was eveneens blij met de druk van zijn vingers op haar bovenbenen. Het gevaarlijke eraan was dat hij geen controle had over zijn mutaties, toch niet als hij te lang bij haar in de buurt was. Faye stookte het aan, omdat “gevaar” haar altijd liep te roepen. Dat verlangen dat ze voelde, die energie kon hij van haar over nemen, nam hij praktisch van haar over. En hij kon er zoveel mee doen, hij knikte geamuseerd op haar woorden en daarmee nam ze aan dat hij haar waarschijnlijk helemaal niets zou zeggen als vrolijkheid hem teveel zou worden. Integendeel, ze konden het maar beide beter gebruiken voor andere dingen.

Zijn belofte om haar een avond te geven die ze niet bij de ellendige hoop zou gooien zette hij alvast op de goede manier in. De druk die de muur haar gaf tegen haar rug was lang niet zo bevredigend als de druk van zijn lichaam tegen het hare. “Altijd.” Bevestigde hij in zijn moedertaal. Ze voelde zijn warme adem tegen haar huid terwijl ze genoot van alle kleine dingen die hij deed. En uiteindelijk kon ze zichzelf niet houden want dat was exact wat Dante ook wist te doen bij haar. Ze drukte haar lippen tegen de zijne, hij reageerde door haar haar lichaam nog steviger tegen de muur te drukken en haar reactie was dan weer dat ze haar benen nog beter samen kneep rond zijn lichaam. De intensiteit, de vurige, haar hartslag schoot de hoogte in, haar ademhaling werd een zacht uitdagend gehijg. Toen hij zich een klein stukje terug trok gleden haar vingers weer door zijn haar. Ze opende haar ogen en keek hem aan. Zijn woorden. ‘Je hebt geen idee.’ Fluisterde ze onder haar zware ademhaling door. En toen werd ze overwelmd met emoties, zijn emoties. Het wakkerde dat verlangen aan, het wakkerde haar verlangen naar hem aan, naar Dante. Ze wist dat het door hem kwam en het leek alsof ze zat volgepropt met iets dat haar zweverig maakte, die constante speling van emoties maakte het zo intens. Ze hunkerde, hunkerde naar hem. Hij sprak weer en ze probeerde focus te vinden op zijn woorden. De onschuldigheid in zijn stem deed haar zachtjes lachen. Hij bracht zijn lippen weer dichter, ze opende ze verlangen maar ze kreeg niet meer dan die lichte druk. Zijn vraag liet haar kort dat beetje afstand overbruggen, drukte een trage kus op zijn lippen waar ze zich haast met tegenzin van los trok. ‘Zeker.’ Antwoordde ze zijn vraag. Ze had het warm, deels omdat het echt warm was buiten maar zeventig procent omdat Dante haar hier tegen de muur omhoog hield. ‘Ik weet niet wat ik meer wil, jou of die fles drank.’ Ze drukte haar lippen wang, zijn hals, zijn oor. ‘Verdien ik het om beide te krijgen.’ Vroeg ze fluisterend in zijn oor, op dezelfde onschuldige toon als hem …
Outfit

Hij gebruikte zijn mutatie tegen haar. Er was nog nooit iemand geweest die ze het zo gewillig toe liet om zijn of haar mutatie tegen haar te gebruiken zoals ze het toe liet bij Dante. Faye had normaal netjes controle over alles wat ze voelde, dat waren de dingen die ze heel lang geleden had geleerd en nog steeds goed onder de knie had. Maar wat hij deed … gooide alles overboord. Het was alsof de storm die zij altijd zo nauwgezet kon beheersen nu vrij spel had. Weer lukte het hem haar te verrassen. Het was hem gelukt in de bibliotheek en het lukte hem nu weer. Hij gaf haar iets wat niemand anders haar in haar tweeduizend jarige bestaan had gegeven. Die roekeloze tornado aan emoties was zo ontzettend nieuw dat ze zich aan het gevoel vast klampte, een verrukking, een genot. Haar adrenaline kreeg een goede boost aan zelfvertrouwen waardoor alles wat hij deed en gaf nog intenser aanvoelde dan eerder. De hele nieuwe ervaring zorgde ervoor dat ze hem nog meer zou herinneren dan ze al deed. Want hij was degene die haar iets gaf wat niemand anders haar ooit had kunnen geven, en dat verdiende meer van haar dan hij zou durven verwachten. Hij was het gezelschap waar ze iedere keer weer naar toe zou keren.

“Ik ga hier niet eens sorry voor zeggen.” Deelde hij met die ondeugende glimlach van hem mee. Ze ademde fel in en uit, gaf hem die uitdagende blik en kantelde kort haar hoofd. ‘Het is,’ ze zweeg om hem die trage passievolle kus te geven. ‘intens, op een heel goede verslavende manier intens.’ Ze vond het niet erg dat er met haar emoties werd gespeeld. Ze voelde zich er meer in leven mee dan ooit te voren. Het zorgde ervoor dat ze niet wilde dat hij haar ging los laten, het zorgde ervoor dat ze meer van die chaos wilde in haar leven waar ze helemaal zweverig van zou worden omdat ze geen blijf wist met zichzelf. Was het voor hem ook zo? Het was een zalig gevoel. En ze waren nog niet eens tot de drank gekomen. Het was nu al de beste avond die ze in tijden had gehad, en hij was nog zo ontzettend jong.

Nadat ze hem had gevraagd of ze het beide verdiende keek hij haar aan, echt aan, met die intense blik van hem die zoveel meer deed dan enkel kijken. Ze wilde hem gewoon terug tegen zich aan trekken, de helft van zijn kleren alvast uit trekken. Haar blik zei waarschijnlijk ongeveer hetzelfde, ze wilde hem en het was allemaal zijn schuld omdat hij met haar emoties liep te spelen. Niet dat het anders veel slechter was uitgedraaid. Hij kon zichzelf ook niet houden, ze voelde zijn lippen terug tegen de hare en ze sloot genietend haar ogen terwijl ze alles van zichzelf gaf enkel maar voor hem. En toen hij zich terug trok liet hij haar ook zakken. Ze liet haar benen zakken tot ze de grond raakten al was haar aandacht enkel maar naar de aanraking van zijn handen tegen haar heupen, de voldoening van zijn onregelmatige ademhaling. Haar adem was ook duidelijk hoorbaar terwijl hij zich tegen zijn zin van haar los trok. Warm, ze had het echt wel warm nu. Met die laatste blik kwam die glimlach weer op haar lippen en ze volgde met haar ogen zijn lichaam naar de koelkast. Terwijl hij zich op zijn knieën liet zakken nam Faye twee seconden de tijd om haar handen door haar haren te strijken, een beetje adem te nemen van alles wat hij net had gedaan. En toen was daar die fles Tequila. Hij hield het triomfantelijk in de lucht terwijl hij vroeg wat ze ervan vond. ‘Uitstekend.’ Stemde ze meteen in. Wat je niet allemaal kon bereiken met Tequila. Zijn onschuldige excuus over geen shotglaasjes bracht een lichte uitdaging in haar ogen. ‘Dat had ik ook niet verwacht.’ Ze maakte zich voor het eerst los van de muur, wandelde naar hem toe. Ze zette haar wijsvinger op de bovenkant van de fles. ‘Er zijn honderd manieren hoe we die fles leeg krijgen met enkel ons twee.’ Zei ze terwijl haar ogen tergend langzaam langs zijn lichaam naar beneden gleden. Hij was uit hetzelfde hout gesneden, hij zou het wel begrijpen …
Outfit