Room 10 - Sad souls don't sleep [Octavia)

Een simpel telefoontje, hoe moeilijk kon het zijn? Ze ergerde zich dood aan haarzelf. Dat ze niet eens de moed had om Gregers te bellen. Maar ze moest wel, ze zat vast in de situatie en ze had antwoorden nodig. De info die ze had doorgekregen over ‘Spyro’ was vaag. Te vaag. Ze zat op een eiland vol met mutanten. Ze moest zeker weten of ze niet haar kracht en energie verspilde aan iemand die niet haar slachtoffer was. Want ze had zo haar twijfels. Ze had de ‘Spyro’ toch wel wat ouder en meer ervaren verwacht. Het meisje was waarschijnlijk nog aan het herstellen maar ze kon het niet uitstellen. Zahra haalde diep adem en tikte het telefoon icoontje aan. Hij ging over en ze wachtte geduldig af.

“Cynder?” hoorde ze Gregers vragen aan de andere kant van de lijn. Ze was het al een tijdje niet meer gewend om door die naam aangesproken te worden. “Ja. Gregers, ik had een vraag.” begon ze en dacht eventjes na hoe ze het moest verwoorden. Echt fuck, ze had het al zo vaak in haar hoofd geoefend. Ze had niet eens veel tijd om iets terug te zeggen voordat ze de man al eventjes hoorde brommen. “Een vraag Cynder? We zijn al maanden verder zonder enig bericht van je en je komt NU met een vraag? Heb je hem al gevonden of moeten we je terughalen?” vroeg de man meteen streng en ze verstijfde even. “Nee! ik heb meer tijd nodig. Dingen zijn hier anders dan daar Gregers, ik had tijd nodig om me aan te passen aan de rest, het was de bedoeling dat ik op de achtergrond bleef toch?” Ze wilde verder maar werd meteen onderbroken door een harde zucht. “Ben je niet gewoon aan het genieten van je vrijheid daar? Want die kan je hier ook krijgen als je gewoon je best zou doen. Je moet wel contact hebben met mensen om hem te vinde-” zei hij en ze moest zijn preek onderbreken. “Hij? Spryo is een jongen? Ik belde voor antwoord op een vraag, niet voor een preek.” zei ze dapper, ze was bijna verbaasd van haarzelf om die toon. Dat had ze daar nooit gedurfd, met redenen. Ze dook bijna in elkaar door het geluid alleen al uit de telefoon, ze hoorde hoe hij op de achtergrond iets stuk sloeg. “Jij durft wel he zo over de telefoon!? Beter handel je dit snel af want anders kan ik geen warm welkom beloven.” gromde de man en ze bleef gewoon even stil. “Ja, Spryo is een jongen, hij is jouw leeftijd. Was dat je vraag? Dit hoorde je te weten..” zei hij en ze hoorde op de achtergrond hoe hij aan anderen vroeg wie haar de info had gegeven. Waarvan ze dan meteen wist dat hij de dood op zijn naam had staan. Een normale dag bij haar thuisleven. “Ja, dat wilde ik weten. Bedankt voor de info” zei ze en haalde meteen de telefoon bij haar oor weg en drukte op het rode telefoontje. Ze zuchtte even diep en haalde haar hand door haar lange haren. Ze bleef nog eventjes zitten, keek nog wat voor haar uit, om alle informatie te verwerken. Back to business.

Stapeltje voor stapeltje legde ze haar kleren en alles wat erbij hoorde netjes in haar koffer. het was niet iets wat ze expres deed, de orde en strakheid. Ze was niet echt anders gewend. Ze was eraan gewend dat ze haar kamer netjes moest houden, simpelweg omdat ze zich in de nesten zou werken als ze dat niet deed. Ze had altijd veel regels waaraan ze zich moest houden anders zou ze gestraft worden. Ook wist ze niet of het heel anders was op het eiland. Ze was nog niet in de kamer van iemand anders geweest. En er was haar ook niks verteld over regels in haar kamer. Dus ze had het netjes gehouden, voor het geval dat. Niet dat ze echt iets van harde straffen verwachtte van de schoolhoofden maar ze wist het niet. Ze kende niets anders dan vreselijke straffen. Zahra was op haar hoede. Toen ze werd aangesproken was ze eerst bang dat het om dat meisje ging wat ze bijna van kant had gemaakt. Zahra hoefde geen aandacht meer te besteden aan haar, ze begreep niet goed waarom ze dat niet wilde. Ze had het meisje ook niet willen opbrengen in het telefoongesprek, want ze had geen idee wat dat voor gevolgen voor dat kleine kind zou hebben. Betekende dat ze het kind wilde sparen? Ja daar kwam het op neer, maar toch was het raar. Ze had haar wel willen vermoorden. Zo kon ze wel haar woord houden bij Dean.

Maargoed, dat was dus niet de reden waarvoor ze haar hadden aangesproken. Ze had het eigenlijk al meerdere keren gehoord maar ze had het simpelweg nooit willen doen. Verhuizen naar een andere kamer. Het telefoongesprek had haar wel weer wakker geschud. Contact met anderen maken. Dat ging ze nou precies doen. Met haar koffers liep ze de gang op. De kamer zat vrij ver aan het begin, kamer 10. Zonder te kloppen deed ze de klink van de deur naar beneden en stapte ze de kamer in. Het was toch haar eigen kamer, gedeeld wel, maar ook van haar. Ze duwde eerst haar koffers naar binnen en keek daarna pas op naar het meisje wat in de kamer stond. Haar kamergenote, wat een toeval. Ze zuchtte en rolde met haar ogen naar Octavia. “Grapje zeker? Jij?” vroeg ze en keek haar met een verveelde blik aan.

Op één punt in het telefoongesprek met Gregers had hij wel gelijk. Ze had hem durven tegenspreken omdat het via de telefoon was, anders had ze dat nooit gedaan. Het herinnerde haar eraan dat ze haar hoofd er goed bij moest houden. Ze zouden haar nog net niet vermoorden als ze het niet voor elkaar kreeg. En nog een ding was waar en dat was het feit dat ze opzich wel genoot van haar vrijheid op het eiland, oke twee dingen waarbij Gregers haar een bedreiging had gegeven dus. Maargoed het zal er niet beter op worden als ze niet deed wat hij zei. Ze moest loyaal blijven en opschieten want anders had ze een groot probleem. En dan nog eens over problemen gesproken, ze moest verhuizen van kamer. Naar een gedeelde kamer.

Guess what? Ze kende haar roommate al. En van alle mensen die ze al had ontmoet, van alle drie ofzo, kreeg ze de ergste als kamergenoot. Oh well, nee. Als het dat kind was geweest dan was het misschien erger geweest. Of gewoon heel awkward. Oke ja, dit was wel het ergste. Octavia, echt fucking geweldig. Oh bijna vergeten. Er was één voordeel en dat was dat ze gewoon Noors kon praten. Voor de rest zat ze opgescheept met een heel erg bazige, veel oudere (hele)draak-shapeshifter die alles beter wist dan haar, right? “Wees blij dat ik het ben. Ze wilde je eerst bij iemand anders plaatsen,” zei ze en Zahra fronste meteen en legde haar koffers op het bed zodat ze ze kon uitpakken. “Okee.. Weet je ook bij wie want ik heb nog niet een beeld van wat erger is dan jij” zei ze met een het neppe glimlachje waarvan ze wist dat het Octavia irriteerde. Opende de kast en begon met haar kleding netjes in haar kast te leggen.

“Ze zeiden al dat je laat was vanwege een ongevalletje, wat is er gebeurd?” zei Octavia uit het niks. Onwetend dat dit haar was verteld kneep Zahra haar ogen even fijn en keek ze haar verward aan. “Heb je weer iemand lastig gevallen?” vroeg ze erachter aan en Zahra legde het duwde het stapeltje kleding wat ze in haar hand door frustratie wat harder in de kast dan nodig was. “En dat hebben ze je verteld?” mompelde ze binnemonds met een irriteerde toon waarna ze zich weer naar Octavia omdraaide. Ze zuchtte even en zette het glimlachje weer op. “Ik heb alleen geprobeerd een tien jarig meisje te vermoorden en dat zijn jouw fucking zaken niet” zei ze en liet de glimlach terug veranderen in de resting bitch face waarna ze weer verder ging met haar kleren.

Zahra zat met haar gedachten bij het telefoongesprek en want zoals gewoonlijk deed ze alles weer verkeerd. Ze hoorde kalm te blijven onder druk. Dat waren haar lastigste trainingen geweest. Maar hoe moest ze kalm blijven in stressvolle situaties terwijl ze schouder klopjes kreeg elke keer als ze haar woede niet kon beheersen en in een monster veranderde. Ze kon geen controle hebben als ze het beste was als ze haar controle verloor. En in de situaties waar ze bijvoorbeeld van kamer werd waren cruciaal in bepaalde technieken om ‘Spryo’ te vinden. Het maken van vrienden. Maar dat ging lastig met de opgekropte woede en daardoor haar nogal korte lontje. Ze wist daarom ook niet echt dat haar nieuwe kamergenote niet het beste in haar boven zal halen. Zeker omdat Octavia al had gezegd dat ze niet nep aardig moest doen. Als dat niet hoefde dan kreeg ze ook alle rot opmerkingen en giftige blikken. “Bij een tien jarig meisje en een vijftien jarig meisje die super irritant zijn, twee kamers verderop,” was het antwoord wat ze kreeg op de vraag wie er dan erger waren dan Octavia. Ze trok even een bedenkelijk gezicht. “Maar ja, als je mij erger vind dan oké. Je zou het toch met mij moeten doen,” zei ze er nog achteraan en Zahra bleef de sarcastische glimlach houden. “Ohja dat maakt het wel iets minder erg inderdaad” zei ze nog aardig serieus. “Zo’n klein ini mini beetje I guess” zei ze en en hield haar hand naar Octavia waarmee ze haar duim en wijsvinger naar elkaar toe trok tot er een klein stukje ruimte tussen zat.

Zo snel kwam ze niet van haar slechte humeur af. Het werd met de minuut erger met dat mens. Ze hadden haar verteld over dat gedoe met dat meisje? Hoe konden ze? Zahra mompelde iets tegen haarzelf en snauwde vervolgens naar Octavia dat het haar zaken niet waren. Wat het ook echt niet waren. Want dan kreeg Zahra weer een uitleg over hoe zij natuurlijk alles beter wist en hoe ze het echt moest aanpakken. Daar zat ze dus absoluut niet op te wachten. Oh maar blijkbaar vond ze het eerder heel grappig. Typisch Octavia.. Een normaal mens zou haar boos vragen wat the fuck er mis met haar was. Maar nee, deze lag helemaal in een deuk. Ze wist niet hoelang het zou duren voordat ze alle Noorse scheldwoorden die er bestonden al gezegd had. Niet heel lang in ieder geval. “Jij hebt geprobeerd een tien jarig kind te vermoorden?” vroeg Octavia en ze knikte serieus. “Ja.” zei ze kortaf en ging verder met haar kleren. Ze kreeg het wel snel voor elkaar met de grumpy mood waarin ze haar stapeltjes nog net niet erin smeet. “Ik had gehoopt dat je sterker zou zijn dan mijn zus, maar zij wint het toch echt,” zei ze en Zahra schudde meteen haar hoofd. “Ik hoef ook niet sterker te zijn dan jouw zus, I don’t fucking care” zei ze en haalde haar schouders op met een frons. Ze moest sterker zijn dan Spryo, dat was wat telde. “En waarom was van plan dat te doen?” vroeg ze en naja dan kon ze maar meteen ter zake komen. Ze was tenslotte nog één van de laatste die haar zou helpen met haar bazige levenslessen. “Ik dacht dat ze iemand anders was maar ze bleek niet degene te zijn die ik wilde hebben dus ja, foutje” zei ze en haalde nonchalant haar schouders weer op. Als ze door zou vragen zou Zahra het misschien gebruiken als hulpmiddel. Om haar slachtoffer te vinden.

Misschien had Octavia wel gelijk. Ze had het wel erger kunnen treffen. Maar dat ging ze niet toegeven aan haar. Nee in plaats van dat doen deed ze liever nog een stomme opmerking. Daar was ze ook meer in de mood voor anyways. Gek genoeg altijd bij Octavia. En dan deed ze wel net zo stom terug maar dat maakte Zahra niks uit. “Als het zo’n mini beetje is dan is het in ieder geval iets om blij mee te zijn,,” kreeg ze als zo’n typische droge opmerking terug. Zahra rolde enkel met haar ogen en ging weer verder met uitpakken. Alles kwam in nette stapeltjes in de kast te liggen. Bij het uitpakken bedacht ze zich ook ineens dat ene vakje, die ze alleen moest uitpakken als ze roommates zou krijgen. Er zaten allerlei spulletjes in die ze op haar bureau kon neerzetten zodat het leek alsof ze een normaal kind was uit een normaal gezin met interesses en hobby’s. Zahra vond ze raar, het was een soort verzameling van dingetjes uit een leven wat ze niet had geleefd. Dingen waarbij ze herinneringen kon vertellen over haar leven die ze nooit had gedaan. Maar misschien moest ze ze zometeen toch een plekje geven, het was wel een opdracht geweest.

Alleen was ze wel even te afgeleid omdat ze Octavia blijkbaar hadden verteld over een ongevalletje. Zahra werd er nogal pissig om en vertelde Octavia maar meteen wat er gebeurd was. Het was alleen jammer dat de bemoeial gelijk alles wilde weten, en Zahra ermee wilde kleineren. Oh ja, haha. Een tienjarig meisje, tuurlijk wist ze wel dat dat niet heel succesvol klonk. Nou Octavia hoefde zich geen zorgen te maken, Zahra had best wel mensen vermoord in haar leven. Dus bang zijn dat ze dat niet aankon hoefde ze echt niet. “Misschien als je sterker was dan mijn zus dat je dan wel gewonnen had van een tienjarig kind,” zei ze en zuchtte weer luidop. “Ik kon haar wel verslaan, het liep gewoon anders” zei ze verdedigend terug. Please, ze was echt wel sterker dan dat kind. Ze lichtte Octavia ook maar meteen in waardoor ze was gestopt. “En dan stop je gelijk met je aanval?” vroeg ze en meteen schudde ze haar hoofd. “Jaa logisch. Als ik dat kind had vermoord dan was ik misschien van het eiland gestuurd en dan kan ik niet meer de persoon vinden waarvoor ik gekomen was” zei ze als uitleg. Want dat was precies hoe het zat. Het was maar goed dat ze haar niet had vermoord.

“En wie dacht je dat ze was?” vroeg haar kamergenote vervolgens en ze dacht eventjes na. Moest ze dat wel vertellen? Hmm, ze ging er maar voor. Anders kwam ze er nooit. “Beloof je me niet te verklikken?” vroeg ze streng met een frons. Dat zou dan wel erg klote zijn. Maargoed, ze kon wel de hulp gebruiken. Dus ze nam wel het risico. “Spyro. hij is een half draak net als mij, ongeveer mijn leeftijd.” zei ze wat kalmer dan eerst. Ze hoopte ergens wel dat ze haar wilde helpen.

Haar dag was gewoon verpest. Niet dat ze al enige goeie achter de rug had maar dit was toch wel de slechste. Hoe ging ze het overleven met haar op één kamer. Octavia had een grote mond en een koppige houding. Maar Zahra reageerde net zo fel terug. De strijdlustigheid was in haar DNA gestoken en daar kwam ze niet meer van af. Daarbij was het echt ontzettend irritant hoeveel Octavia wilde weten van het incident met het tienjarige meisje, of in ieder geval de uitleg eiste met de manier waarop ze de vragen stelde. Ze lokte het gewoon uit met haar opmerkingen. Alsof Zahra een mietje was. Ze werd er gek van.  “Vermoord dan iedereen die het ziet en dan is het allemaal goed. Mensen ga je echt niet verdenken of zo,” zei Octavia en alweer zuchtte Zahra geïrriteerd. “Ik zal er om denken voor de volgende keer Octavia thankyouverymuch.” zei ze sarcastisch met een glimlachje.

het was duidelijk dat Octavia best nieuwsgierig was en dan wel wilde weten wie ze wel had moeten vermoorden. Tja, dat was natuurlijk uiterst geheim. Wat als Octatvia het zou vertellen aan de schoolhoofden of misschien aan Spyro zelf. Dan liep alles in de soep. Maargoed het kon haar ook verder brengen naar hem vinden. En in dit geval wilde Zahra best een risico nemen, want ze begon langzamerhand in de knoop te komen met alles en ze werd toch wel een beetje wanhopig. Zeker nu er meer druk op haar stond. Maar net als eerst leek Octavia echt niks serieus te nemen. Zahra vond het bloedirritant, als zij toch eens wist hoe serieus het was.. Haar missie was niet niks en het was niet kinderachtig zoals zij het beschouwde. Het was niet zoals school op het eiland, geen huiswerk af en dan strafwerk. Zahra kreeg toch wel wat meer op haar kop als ze het niet goed deed. “Hoe heb jij je in hemelsnaam kunnen vergissen?” vroeg Octavia. “Geeft niet, hoor. Ik zie jou ook als een tienjarig kind,” zei ze er achter aan. “Ik had die informatie eerst niet! Ik wist alleen de naam Spyro en dat het een half draak is net als mij” legde ze op een boze toon uit. “Maargoed als jij het zo goed beter te kunnen, dan kun je me net zo goed helpen.” zei ze en hoopte dat ze er misschien een beetje door uitgedaagd werd. Aangezien ze haar hulp alleen maar kon gebruiken. “Of zou je niet een tienjarig kind in nood helpen?” vroeg ze met een pruillipje.