Lazyness &Storm

.Always live before you die.

Storm leunde overdreven achteruit op zijn bureau stoel terwijl hij zijn onderzoekende blik van Denni losmaakte en naar Devon verlegde die een flesje doorzichtige drank boven haalde. Die was in zijn nopjes, daar hoefde je Devon niet voor te kennen. Hij zou gaan pokeren, in het bijzijn van wat? Half de vrouwelijke populatie van Genosha? Hij en Wyatt in hun eentje tegen een hele hoop dames, wat was daar nou niet leuk aan. ‘Je kunt nog steeds komen.’ Begon Devon meteen. ‘Grappig dat je het nu voorstelt.’ Haalde hij flauw zijn mondhoek op. Devon gaf hem een doe-niet-zo-flauw-blik en greep zijn jas van bed. Oh ja, Devon ging pokeren en hij had Denni meegevraagd. Daarnaast was half het schot van de school, zoals Samantha en Faye er ook en Storm wist hoe gevaarlijk dat kon worden. Dus nee, hij was er niet gerust in maar hij hield ze ook niet tegen. ‘Zie je vannacht, of morgenvroeg, je vind me wel.’ Lachte Devon terwijl hij Denni richting de deur knikte. Storm keek naar Denni’s vrolijke grijns en kneep zijn ogen zachtjes samen. ‘Geen zorgen, ik breng hem wel veilig terug.’ Beloofde ze plechtig. Storm zei niets. Ze kwam naar hem toe en drukte hem een kus toe, hield haar hoofd dichtbij en keek hem zorgzaam aan. ‘Het komt helemaal in orde, heb eens wat vertrouwen.’ Ze streek haar vingers nog kort eens door zijn haar rende dan achter Devon aan. ‘In jou altijd maar nooit als je met hem weg gaat.’ Mompelde hij haar achterna. De deur viel dicht en daar zat hij dan … alleen, met zijn schoolboeken, geweldig.

Hij bleef nog een uur door studeren tot hem dat ook teveel werd en hij languit op zijn bed ging liggen. Wanneer hij een beetje rust vond ging Lupos erop uit, met andere woorden begonnen zijn zintuigen door het gebouw te zwerven, van de ene kamer naar de andere. Hoe sterker de wolf was hoe meer Storm via Lupos kon opvangen en dat ging niet over meters, hij kon ruimschoots kilometers oppikken. Zo kon hij ook helemaal tot die pokeravond gaan maar dat idee liet hij varen van zodra het binnen kwam. Wat interessanter was waren de keukens en zijn knorrende maag. Hij duwde zichzelf af van het bed en liep zijn kamer uit rechtstreeks naar de keuken. ‘Dames.’ Begroette hij het resterende keukenpersoneel. Charme had altijd inpakt, zeker om dit keukenpersoneel, al zeker als hij af en toe iets voor hen voorzag ook als hij hier iets klaarmaakte. ‘Iets in reserve?’ Vroeg hij met een blik langs de verschillende kasten. De jongste van het personeel haalde een bak ijs tevoorschijn. ‘Krijg je wel niet alleen op.’ ‘Onderschat me niet.’ Knipoogde hij. Het was ook iet echt voor hem alleen, hij had geen zin om alleen te zijn, wat normaal niet zo moeilijk voor hem was.

Toen hij terug wandelde door de slaapvertrekken liep hij expres langs de meidengang om daar de geur van Genosha’s grootste probleemmaker op te pikken. En aan het geritsel te horen at ze … chips? Hij bleef voor haar deur staan en duwde de klink heel langzaam naar beneden, duwde de deur open en keek naar Kat die … hij kantelde zijn hoofd een beetje keek hoe ze over haar bedrand hing. ‘We willen niet dat je een spier verrekt.’ Begroette hij haar met die typische glimlach van hem. Hij zette de pot ijs op zijn vingertoppen en draaide hem half op zijn pols om vanuit de deuropening. ‘Wat doet mijn favoriete probleemzoeker zo helemaal alleen op haar kamer?’ Vroeg hij nog steeds in het deurgat staande. Want ja, dat zou Kat altijd zijn, zijn favoriete, correctie, tweede favoriete dame hier op het eiland …

tag: Kat --- words: 612 --- notes: --- outfit: -

.Always live before you die.

Hoe ze daar over haar bedrand chips van de vloer zat te eten was het enige echte typische “Kat in haar natuurlijke habitat” zicht. Dat of flirtend, nog beter als ze het kon combineren. Haar leven bestond bijna enkel uit eten en die liefde voor vrijheid, iets waar hij altijd naar had opgekeken bij haar. Was dan ook niet ongewoon dat er meteen een glimlach op zijn lippen kroop terwijl hij zijn hoofd een kwart kantelde zodat hij een beetje meer baat had aan het zicht. Wat niet gewoonlijk was aan dit zich was dat ze zat te luieren achter haar laptop. Normaal deed ze altijd wel iets, zolang het maar bewegen was. Zijn ogen volgden kort haar lichaam, de beweging van haar haren toen ze haar hoofd draaide en naar hem keek, of beter naar de bak ijs. Het was een grote bak, eentje die hij nooit alleen zou kunnen op krijgen al was hij vrij zeker dat ze hem daar aardig mee zou willen helpen.

Na zijn opmerking kwamen haar wenkbrauwen speels omhoog en kwam ze zo smooth en behendig als je het maar kon hebben in een koprol van het bed. Hij fronste goedkeurend zijn wenkbrauwen en knikte quasi veelbelovend bij haar move van eerder. Ze wandelde naar hem toe, haar ogen op de bak ijs en zijn ogen op … haar. Het was stiekem altijd een beetje zijn Kat geweest, ze was de enige die zo dicht bij hem kon komen zonder ook maar iets te triggeren bij Lupos, mede dankzij haar mutatie. Die definitie moest hij keurig herbekijken nu hij bij Denni was, wat ergens wel stak. Haar opmerking bracht die allesoverheersende glimlach bij hem naar boven. ‘Dat weet ik.’ Zei hij met een veelbelovende blik. Hij kon het wel weten dat ze flexibel was, hij zou er ook nooit over discussiëren. Kat kreeg meer dingen voor elkaar dan eender wie. Bij haar vraag volgde hij haar blik naar de pot ijs, hij stak het een beetje naar haar uit. ‘Zou ik.’ Zei hij twijfelend terwijl hij de pot terug naar zich toe trok. Maar bij haar verleidelijk blik gleed zijn hand weer haar kant uit en overhandigde hij haar de pot. ‘Je weet dat ik nooit zonder lege handen langs kom.’ Knipoogde hij. Je zat altijd goed bij Kat, je kon haar ook overal mee krijgen met wat eten. Het was als een … labrador, ze hield van eten en ze was gewillig om er wat voor te doen.

Bij de vraag kwam geen duidelijk antwoord. Hij liep de kamer in en duwde de deur met zijn voet dicht. ‘Dit is niets voor jou.’ Wees hij de kamer rond, zijn blik bleef op de chips rusten die op de vloer lagen. ‘Dat wel.’ Knikte hij terwijl hij nieuwsgierig naar haar laptopscherm keek, naar wat had ze zitten kijken? Maar dat ging een beetje verloren bij haar volgende woorden. ‘Nieuw vlees.’ Hij draaide zich naar haar en haalde fronsend zijn wenkbrauwen op. ‘Is dat hoe je mij altijd hebt gezien, vlees?’ Vroeg hij met een kleine opgetrokken mondhoek. Vlees, typisch weer iets voor haar. ‘Trouwens, de helft van dat mooi vlees is aan het pokeren.’ Wees hij richting de handen, met een vals gefrustreerde blik. ‘Zonder ons, erg.’ Ergens wilde hij de rest daar het tegendeel van bewijzen maar hij had geen idee hoe, gelukkig was hij daarvoor bij de juiste persoon aangekomen. Al zou haar ijs nu wel eerst voor gaan. Hij zakte neer op haar bed en keek naar haar laptopscherm op zoek naar een titel of what so ever naar wat ze zat te kijken. Maar opnieuw die woorden. Hij keek langzaam op van zijn scherm richting Kat en haar ondeugende blik. Ze was alweer haar actieve zelf, ze kon geen twee seconden stil staan. ‘Goed.’ Of hij het meende … hij haalde zijn blik van Kat af en keek terug naar het scherm. Na wat er gebeurd was met Dalton, hij voelde zich gefrustreerder dan anders. Al liet hij het Denni nooit zien, trouwens als ze in de buurt was had hij geen tijd om aan die frustraties te denken dus was het gemakkelijk om zichzelf te zijn. ‘Goed.’ Besloot hij uiteindelijk. Haar laatste opmerking deed hij zachtjes grinniken. ‘Haha.’ Lachte hij droog. ‘Je zal altijd mijn tweede favoriet blijven Kat, als ik ontwenningsverschijnselen zou krijgen dan zou het inderdaad bij jou in de buurt zijn.’ Vervolgde hij veelbelovend. Niet dat hij eraan zou toegeven. Maar Kat was vrijheid … het soort vrijheid zonder Lupos waar hij meer dan de helft van de tijd zo naar hunkerde. ‘Mag een vriend eens niet iets liefs en lekker geven aan een heel dierbare vriendin.’ Knipoogde hij charmant. ‘Daarnaast, ze zijn allemaal gaan pokeren, hebben ons in de steek gelaten dus ik hoopte dat je iets waanzinnigs in gedachten had.’ Hij haalde tweemaal zijn wenkbrauwen op…

tag: Kat --- words: 812 --- notes: --- outfit: -