A stranger is just a friend you haven't met yet [Rayan]

Het was verbazingwekkend hoe groot het hier was. In zijn gang had hij een heel stuk moeten lopen voordat hij zijn kamer vond en ook nu weer was het verbazend hoe veel hier te vinden was. Milo maakte mentale notities over alle faciliteiten waar hij langs liep. Stiekem was hij best onder de indruk. Toen hij langs de sportzaal liep kon hij een verrast geluid niet onderdrukken. Buiten had hij al velden zien liggen en hier stonden nog allerlei fancy apparaten. Nu had Milo best een goede conditie, doordat hij regelmatig sportte. En een zaaltje zoals dit was voor hem ideaal, omdat teamsporten niet echt werkten voor hem.. Helaas. Maar ook thuis had hij de gewoonte om elke week wel een paar keer de sportschool te begeven om te trainen. Hij hield ervan en ook nu voelde hij weer kriebels.

Milo haastte zich naar zijn kamer om sportkleding te halen, hij kon de verleiding niet weerstaan. Hij was zo gefocust dat hij zelfs tegen een paar mensen aan botste. Gelukkig hoefde hij zich niet te verontschuldigen, omdat ze gauw genoeg weer verder gingen met hun normale gang van zaken zodra ze hem niet meer zagen. Gauw genoeg stond hij in de zaal en zocht een plekje uit. Hij gooide zijn handdoek over een bankje en begon zichzelf op een loopband op te warmen.

Dit werd gevolgd door wat stretches en nu Milo warmgelopen was verloor hij zichzelf in het bewegen, zich niet meer bewust van zijn omgeving. Het was een fijne verandering om zelf niet op te merken wat om hem heen gebeurde in plaats van aan te moeten zien hoe hij niemand’s aandacht kreeg. Milo wreef in zijn handen en nam plaats onder een groot gewicht. Met wat moeite duwde hij het gewicht omhoog, waarna hij even de tijd nam om eraan te wennen voordat hij aan sets oefeningen begon. Zijn simpele witte hemd was bezweet tegen de tijd dat hij weer overeind zat en tot rust kwam door rustig te ademen. Zijn schouderspieren draaide hij los met een tevreden glimlach. Dankzij de vrijgekomen endorfines in zijn lichaam voelde hij zich een stuk beter en nu hij hier een stukje van zijn normale routine had gevonden hervond hij ook weer wat optimisme.

[Eerste post gereserveerd voor Rayan c:]

Spieren spanden zich aan en Milo moest al zijn doorzettingsvermogen gebruiken om de set te verlengen van vijf naar tien keer. Het was altijd lastig om verder te gaan zodra je een bepaald punt bereikte. Alsof de heuvel opeens drie keer zo stijl werd. Maar juist dan dwong Milo zichzelf om zijn grenzen te verleggen. Hier had hij de controle. Over zijn lichaam. Over de apparaten. Hij zweette, hij hijgde. Maar hij voelde zich beter dan waar dan ook. Als hij druk bezig was had hij geen tijd om na te denken over zijn moeder. Wat ze zou doen als ze besloot de zolder op te ruimen.. Zou ze zijn doos met schoolwerk weggooien?

Nee. Zijn gedachten waren bijna geheel blanco, voor zover dat mogelijk was voor iemand als Milo. Hij was soms wel eens te filosofisch ingesteld, dat kreeg je als een jong kind te snel moest opgroeien. Afleiding was op korte termijn goed. Daarom was hij ook niet geïrriteerd toen hij aangesproken werd. Nee, eerlijk gezegd vond Milo het wel fijn. Hij voelde zich gezien. Jeetje, dat klonk wel heel erg triest, alsof hij voor iedere idioot met een beetje aandacht voor zijn gespierde lijf zou vallen.

Milo ontblootte zijn witte tanden naar de ander. Zijn eerste instinct was om uit de weg te gaan. Denkend dat de ander vast aasde op de gewichten achter hem en op zijn beurt wachtte. Milo maakte al een beweging om op te staan en uit de weg te gaan. ''Oh, sorry, wilde je-'' begon hij dan ook veel te snel te ratelen, voordat hij luisterde, echt luisterde, naar de ander. Wat gelijk blosjes op zijn gebruinde wangen deed verschijnen. Oeps, misschien was dat gepraat over hoe hij niet zomaar door gladde praatjes te beïnvloeden was toch te snel gestart. Milo krabde verlegen in zijn nek, maar bleef niet te lang stil. Dat was een getraind iets, als hij te lang stil bleef raakten mensen afgeleid en dan was hij ze kwijt. Tenzij hij ze zelf achtervolgde, wat ook irritant werd. ''Dankjewel,'' antwoordde Milo, het compliment incasserend, maar wel een beetje overweldigd. ''Ik zou het niet weten eigenlijk, het is zo'n 70 kilo,'' bekende hij dan. Milo kwam nu overeind en liep richting zijn handdoek om in ieder geval zijn handen even te drogen. Dit was een gevaarlijke manoeuvre als het ging om de aandacht vast houden, omdat hij oogcontact kort verbrak en zijn rug naar de jongen toe draaide, dus bleef hij praten. Zo lang mensen je hoorden bleven ze meestal wel ongeveer je kant op kijken. ''Ik train al jaren regelmatig, maar het is altijd goed om langzaam te starten.. Maar als je wilt kan ik je wel helpen om te zien wat een goed gewicht is om mee te starten?'' Hij moest zijn best doen om niet te gretig te klinken, maar een maatje in de sportzaal was voor hem een droom.

Het was best wel.. lief eigenlijk, dat de ander de moeite nam om hem een compliment te geven. Kijk, het was niets diepzinnigs. Niet zijn intellect, of zijn persoonlijkheid werd benoemd. Het ging over zijn uiterlijk en weinig anders. Al leek de ander ook wel respect te hebben voor het werk dat daar achter zat. En terecht, want het vereiste behoorlijk wat discipline om een trainingsschema als de zijne vol te houden. Niet dat Milo veel anders te doen had, met vrienden afspreken of dat soort zaken zat er voor hem niet in. Maar deze jongen was een lichtpuntje op zijn anders vrij gewone dag.

En dat maakte hem best verlegen. Hij was niet gewend aan dit soort dingen, hij was gewend aandacht te verliezen, niet te krijgen. De jongen was onder de indruk en Milo grinnikte verlegen. ''In dat geval zou ik je zo op kunnen tillen,'' gaf hij met een zachtaardige, verlegen glimlach aan, een klein beetje trots en zelfs een klein beetje plagerig tegen de ander. Met de ruwe stof van de handdoek droogde hij zijn voorhoofd en zweterige handen. Zo, dat scheelde weer. Milo voegde zich weer bij de ander en stak zijn nu droge hand uit. ''Ik ben Milo. Aangenaam kennis te maken.'' Meteen daarna kon hij het niet weerstaan om zijn fitness kennis te showen. Met een simpele beweging ontgrendelde hij de gewichtstang zodat hij er wat grijzige schijven af kon schuiven. Voorzichtig natuurlijk, als je die verkeerd liet vallen verbrijzelde je zo je voet. En dan kwam van trainen helemaal niets terecht.

''Maak je maar geen zorgen, op mij hoef je geen indruk te maken,'' sprak Milo vriendelijk in een poging de ander gerust te stellen. Nu de stangen nog ongeveer 7,5 kg aan beide kanten hadden hangen gaf hij een knikje. ''Probeer het zo eens vanuit staande houding? Dan weten we of we het goede gewicht te pakken hebben.''

OOC: Lol ik heb 0.0 fitness kennis halp.

Het was een moeilijk proces geweest. En het koste veel discipline om zichzelf aan zijn eigen schema's te houden. Ook hij wilde soms uitslapen, maar hij sleepte zich uit bed. Het vereiste zelfbeheersing. Maar er was ook een iets minder stoere reden dat hij dit volhield. Hij.. Hij had niets beters te doen. Hij had geen vrienden die hem verleidden met feestjes en stukken verjaardagstaart. Nee, zijn lichaam was het enige lichaam waar hij echt op kon rekenen om er voor hem te zijn - dus moest het sterk genoeg zijn om op te kunnen bouwen.

Maar, zo besefte Milo zich, alleen omdat hij geen blijvende relaties kon ontwikkelen kon hij zichzelf niet compleet afsluiten van de wereld. Al was het soms wel zo verleidelijk. Nee, hij kon nog wel contact hebben, een kleine proef van vriendschap vinden. En deze Rayan... Leek zowaar geïnteresseerd in hem. Het maakte Milo een beetje verlegen, maar hij gaf zichzelf toestemming ervan te genieten.
Milo positioneerde zich zo dat hij en Rayan goed in elkaars zichtlijn stonden en glimlachte bemoedigend. Geamuseerd keek hij toe hoe Rayan even moeite had om zijn draai te vinden achter de gewichten, maar tot zijn opluchting toch zonder al te veel problemen wist los te maken van de houders. Nu Rayan dat voor elkaar had leek de slanke jongen wel zin te hebben het naar het volgende level te tillen. Letterlijk. ''That's the spirit,'' sprak Milo met een zachte grinnik. Het was bijna aandoenlijk om Rayan daar zo te zien staan, iets erin raakte Milo recht in zijn eenzame hart. De gespierde jongeman stapte dichter naar het fitnessapparaat, en dus ook zijn 'leerling', toe en maakte een uitnodigend gebaar naar Rayan.

En voor hij het wist legde hij kort een hand op Rayan's schouder om de jongen naar het bankje te begeleiden. ''Ok, eerst even je handen in de talkpoeder voor meer grip,'' gaf Milo aan. Het zou misschien een ietwat vreemde gewaarwording zijn in het begin, als Rayan zijn ogen van Milo weg nam maar nog steeds naar zijn stem luisterde. Sommige mensen werden er panisch van, anderen besteedden er weinig aandacht aan. Hoe dan ook. Langzaamaan zouden de details van Milo's gelaat en karakterestieken wegsmelten en vervagen, maar het algemene idee zou duidelijk blijven. Zo lang Rayan hem hoorde, zag of aanraakte. ''Dan kun je beginnen, laten we drie sets van drie proberen, ja? Ik sta achter je, voor de veiligheid. Als je het gewicht niet meer houdt probeer je het terug te leggen of je geeft het aan en ik neem het over. Als je er klaar voor bent kun je het gewicht optillen en naar je borstkas laten zakken, voorzichtig, en dan drie keer zo ver mogelijk omhoog en weer traag omlaag. Daarna een kort moment rust met het gewicht op de steun. Begrijp je het?'' Milo praatte opeens de hele boel aan elkaar. Gek genoeg wilde hij echt niet dat Rayan hem totaal zou vergeten, ookal hoefde hij enkel weer in zijn blikveld te komen om herinnerd te worden. Milo maakte zich klaar om hardop te gaan tellen zodra Rayan het gewicht optilde, en hield tegelijkertijd alles scherp in de gaten. Het zou toch wel een beetje zuur zijn als de ander zijn luchtpijp verbrijzelde met het gewicht en ter plekke stierf. Een klein klein beetje ja.

Waar hij eerst een beetje zenuwachtig had staan blozen liet Milo nu een meer daadkrachtige kant van zijn karakter zien. Hij nam de leiding, al was hij er zeker van te zorgen dat Rayan er geen bezwaar tegen had. Iemand dwingen om zware gewichten te heffen was niet zijn stijl, nee dat liet hij maar aan de fitness maffia over. Hij vond het in ieder geval best wel lief dat Rayan zo veel moeite deed voor hem. Maar aan de andere kant, als je naar een zaal vol sport apperatuur kwam kwam je ook wel om je in te spannen, toch? Of was dat te naïef gedacht van hem?

Milo stond op scherp toen Rayan de gewichten vast greep, klaar om in te grijpen als het toch iets te hoog gegrepen was voor de ander. Al hoopte hij toch dat hij het goed had ingeschat. Gelukkig ging het aardig goed. Milo kon zich nauwelijks herinneren hoe het was om zoiets voor het eerst te doen, maar aan Rayan’s gezicht te zien was het wel zwaar. En dat was juist de bedoeling, je optimale belasting vinden, juist zodat je kort maar krachtig kon trainen. “Intens op een goede manier, hoop ik.” Milo keek Rayan vrolijk aan. “Het gaat goed. Je bent al op een derde,” sprak hij dan bemoedigend, maar toch quasi-streng alsof hij Rayan niet onder zijn oefeningen uit zou laten komen. “En hoe sneller je begint, hoe sneller we klaar zijn.” We. Alsof Rayan hierna nog aan hem gebonden zou zijn. Well, a boy can dream.

Hij zond Rayan een sprankelende lach, en legde dan zijn handen op de metalen staaf zodat hij Rayan kon helpen om tenminste nog drie, maar ideaal gezien toch zes keer dit gewicht tegen de zwaartekracht in te rammen. Wat daarna zou gebeuren zag hij dan wel weer. In het ergste geval namen ze afscheid en sprong hij straks onder een hete douche – precies dezelfde situatie waar hij anders ook in zou belanden. Het idee dat hij er onmogelijk slechter van af kon komen dan hoe hij was begonnen was geruststellend en haalde iets van de druk weg, die Milo voelde, om indruk te maken op Rayan.