Ride

Sareth kon amper geloven hoe geweldig haar tegenspeler van de avond was. Hij straalde uit alsof hij het allemaal voor elkaar had, wist wat hij deed, en tegelijkertijd hing een onschuld om hem heen die ze zelden eerder was tegengekomen. Het was alsof hij geen idee had waar hij mee bezig was, maar precies wist hoe hij hier geen idee van moest hebben. Ongecontroleerd in volle controle. En Sareth vond het prachtig. Hij vroeg haar wat het plan was, of het een verrassing was, en verkondigde daarna dat hij verrassingen niet erg vond. Sareth schonk haar lach voor een zoveelste keer aan de jongen, waarna ze de deur van het hokje dichttrok en vervolgens op slot draaide.    Wel, het plan is geen verrassing,' sprak ze met een licht grijnsje rond haar lippen.  'Maar als je van verrassingen houdt dan kan ik het wel een verrassing maken. Hoe uiterst aandoenlijk dat je geen idee hebt waar ik het over heb. Hoe mooi dat ik je hier tref,' vervolgde ze, volledig enthousiast en aangezweept door de hoeveelheid alcohol in haar bloed. Snel zou ze niet eens meer voelen dat ze had gedronken. Snel zou er ruimte zijn voor nóg meer alcohol.  'Wel goed-' begon ze, en ze nam een slokje door het rietje.   'Verrassing dus.' Ook zij plaatste haar glas op de spoelbak, waarna ze opkeek naar de jongen, waar ze wegens gebrek aan ruimte in het volgekalkte toilet behoorlijk dicht op stond. Voordat ze ook maar iets deed met het witte poeder weggestopt in haar bh, ging ze op haar tenen staan, wat niet écht nodig was gezien ze zoals gewoonlijk gigantische hakken droeg, maar wat ze toch deed, omdat het het iets makkelijker maakte, en sloeg ze haar armen om zijn hals. Haar lippen drukte ze zonder verdere aankondiging op de zijne en ze zoende hem. Niet lang, maar lang genoeg om hem te laten denken dat het lang zou duren én hem te laten weten wat hij zou missen toen het weer voorbij was. Op het moment waar menig zoen over zou gaan in harder zoenen, lipbijten, voelen, trok ze zich terug en haalde ze haar handen van zijn hals. Deze liet ze vervolgens via haar sleutelbeen naar beneden zakken, alsof ze zichzelf zou ontdoen van het stoffen ding dat diende als top. Maar in plaats van dit te doen, liet ze haar hand in haar bh verdwijnen en trok ze het witte papieren pakje tevoorschijn. Triomfantelijk en met een ondeugend grijnsje hield ze de jongen het pakje voor.    Ja?' vroeg ze nog eens extra, om zeker te weten of hij zou doorzetten. Niet dat het nu nog uitmaakte. Zij zou er in ieder geval aan gaan. Zonder veel op zijn antwoord te letten begon ze het kleine enveloppe lijkende dingetje open te vouwen op de spoelbak, tussen de twee glazen in. Wit poeder werd zichtbaar. Vervolgens toverde ze - ook uit haar bh, de bodemloze put - een pinpas tevoorschijn en een briefje papiergeld. Ze straalde, zat bomvol energie en levenslust en, God, drugslust. Haar neus tintelde al bij het idee. 'Oh man, oh man,' mompelde ze enthousiast terwijl ze met de pinpas het witte poeder in lijntjes verdeelde.  'Oh, kan je de wcbril sluiten?' vroeg ze hem, bang dat er ook maar iets van de pretsneeuw verloren zou gaan in de gore pisbak. En omdat ze het zelf niet wilde doen.

Haar lach, manman, het deed iets met hem. Het gaf hem het gevoel dat hij alles zou doen zonder er ook maar twee keer over na te denken. Precies hetgeen je dus niet moest losmaken bij hem. Hij was al zo roekeloos, carede zo bitter weinig om consequenties. En dan zette het lot iemand als deze witharige chick voor zijn neus. Ach ja, wat had hij er bij te verliezen tho? Frej was toch standaard boos op hem, als hij hem hier achter liet, dan was dat maar zo. Dan had hij tenminste fijner gezelschap dan die dakpan.

Said gezelschap had hem ondertussen mee genomen naar de wc’s, waar hij toch nog even nieuwsgierig had gevraagd wat het plan was. 'Wel, het plan is geen verrassing,' Sprak ze licht grijnzend. 'Maar als je van verrassingen houdt dan kan ik het wel een verrassing maken. Hoe uiterst aandoenlijk dat je geen idee hebt waar ik het over heb. Hoe mooi dat ik je hier tref,' Vervolgde ze, en hij werd bijna opgefokt door haar hype. "Aight helemaal mooi", Zei hij, klapte één keer in zijn handen en wreef er even in, als zo'n vlieg die onheilspellend in z'n pootjes zit te wrijven alsof ie plant de wereld over te nemen.  'Wel goed-' Zei ze toen, dronk even van haar drankje. 'Verrassing dus.'

Ze zette haar glas weg, en net toen hij dacht dat ze zou onthullen wat de verrassing was, sloeg ze haar armen om zijn nek en kuste hem vol op de mond. Het was verschrikkelijk intens, en het smaakte sowieso naar meer. Veel meer dan ze hem op dat moment gunde. "Tease", Grinnikte hij toen ze haar hand via haar sleutelbeen naar beneden had laten glijden maar uiteindelijk gewoon een soort pakketje tussen haar bh vandaan haalde. 'Ja?' Vroeg ze nog een keer, voor de zekerheid, waarop hij enthousiast knikte. Ze legde het pakje op de spoelbak en vouwde het open.

"Poedersuiker? What the fuck? Waarom zou je poedersuiker in je bh bewaren?" Vroeg hij verbaasd. Het klikte niet, helaas. Tot ze ineens een pinpas tevoorschijn trok en een briefje van 20. "... Oh. Oh ja, ja oké", Lachte hij om zichzelf. Ze trok het witte poeder in lijntjes. 'Oh, kan je de wcbril sluiten?' Vroeg ze hem nog, wat hij ook meteen deed. Het viel met een klap dicht omdat hij het ding met zijn elleboog een duw had gegeven. No way dat hij dat zou aanraken met zijn handen hoor. "Omygod, ik geloof dit bijna niet, Frej gaat me vermoorden", Grinnikte hij terwijl hij nog een keer naar de witte lijntjes keek, zich nog steeds niet ten volle realiserend dat het om hard drugs ging en dus duidelijk niet om poedersuiker..

Het duo verdween net zo snel als ze gekomen waren, zonder te betalen én richting de wc's. Sarina kon niet anders dan het sneu vinden voor het gepiercete engeltje aan de bar. Het kon goed zijn dat ze geen idee had waar ze het over had en ze had zeker geen recht van spreken, maar het kwam sterk op haar over alsof de zwartharige knul zijn broer volledig uitbuitte, in ieder geval uitputte, al dan niet bewust.

Zowel Sarina als de metaalgod keken de levensechte blow up doll en de puppy na. ”Ik zou nooit langer dan een nacht op een plek als deze willen blijven,” merkte hij op op het moment dat het meisje de wc-deur achter de twee dichttrok. Sarina draaide haar blik weg van het schouwspel dat zich achter de gesloten deur zou afspelen, vroeg zich nog ergens af waarom je een drankje nodig zou hebben om vervolgens direct naar het toilet te verdwijnen om elkaar 'beter te leren kennen', maar schudde deze gedachte van zich af toen ze de engel aan de toog weer aankeek. ”Ik ben al bang voor de dag dat hij gaat moeten werken,” vervolgde hij toen met een spottend lachje. Sarina, op haar beurt, lachte ook. Zachter, gezien het nog altijd zijn broertje was en het mee lachen met grappen over andermans familieleden altijd een tricky zaak was. Het kon zomaar dat je met iemand te maken had die had besloten dat hij het alleenrecht bezat op lachen om dergelijke opmerkingen en die vervolgens volledig door het lint ging als je hem gelijk gaf. Dergelijke mensen bestonden. Waren, schokkend genoeg, bijzonder veelvoorkomend en Sarina had geleerd van de ontmoetingen die ze had gehad met precies dit soort mens.

De inhoud whiskey werd achterover gegooid en Sarina volgde zijn voorbeeld, om direct hierna opnieuw de fles te pakken en beide glazen in te schenken. “Op mijn kosten. Of van het huis. Niemand die het door heeft. Maar ik geef je gelijk. Ik zou hier ook geen nacht langer blijven als ik een andere optie had. Maar hé.” Ze had haar glas opgepakt en haalde tijdens de laatste woorden haar schouders op, waarna ze het glas de jongen voorhield om te proosten. “Op dat je hier maar zo gauw mogelijk weer weg bent,” sprak ze lachend, waarna ze een slok nam. “Heb je trouwens een naam waarop ik de kamer en de drankjes kan zetten?” vroeg ze, zowel omdat ze daadwerkelijk een naam nodig had om dingen op de rekening te kunnen zetten en omdat ze benieuwd was naar zijn naam. Puur en alleen omdat ze er niet tegen kon wanneer haar gesprekspartners geen naam hadden, natuurlijk. Natúúrlijk.

Rayan kon toch echt het bloed van onder zijn nagels halen. Hij was al lang blij dat de knul zijn vorm van entertainment hier had gevonden, anders had hij waarschijnlijk de hele avond lang zitten janken over hoe saai het hier was. En dat hij de verkeerde plek had uitgekozen om te overnachten. Dat het de zwartharige zelf was geweest die had zitten aandringen om hierheen te komen, zou dan even een detail zijn dat achterwege werd gelaten. Maar goed, hij kon zichzelf nu amuseren in het toilet, met wist hij veel wat. Als hij eventjes zijn hersens gebruikte, zou hij waarschijnlijk beseffen dat sommige activiteiten nu eenmaal aangenamer waren in een bed, maar ja.. Hij was waarschijnlijk zodanig overdonderd door de aanwezigheid en de aandacht die hij kreeg van het poppetje dat alles in zijn bovenkamer gefrituurd was.

Oh god, hopelijk kon hij morgen zijn mond houden over de zogenaamde spannende avontuurtjes die hij nu beleefde. Anders moest hij een hele dag naar zoiets zitten luisteren. No thanks. Hij rilde al bij het vooruitzicht. Frej gooide de rest van de inhoud van het glas achterover en zette het op de bar. Uit het niks vulde ze het glas weer bij. “Op mijn kosten. Of van het huis. Niemand die het door heeft. Maar ik geef je gelijk. Ik zou hier ook geen nacht langer blijven als ik een andere optie had. Maar hé.” Meldde ze. Frej schoot in de lach. “Op dat je hier maar zo gauw mogelijk weer weg bent,” Toostte ze, en hij liet zijn glas zachtjes tegen het hare aan tikken voor hij een slok nam. "Hetzelfde voor jou", Zei hij toch iets serieuzer, want echt.

“Heb je trouwens een naam waarop ik de kamer en de drankjes kan zetten?” Vroeg ze toen, en hij keek even verschrikt op. God, waar waren zijn manieren? "De naam is Frej", Stelde hij zichzelf voor. "En jij bent?" Vroeg hij toen naar haar naam. Het was natuurlijk wel zo fijn om te weten tegen wie hij aan het praten was, het maakte alles ook iets persoonlijker. "Als ik zo vrij mag zijn, hoe oud ben je?" Informeerde hij toen. Hij was best benieuwd naar hoe iemand die er nog zo ‘jong’ uit zag op een plek als deze terecht was gekomen.

”Poedersuiker? What the fuck? Waarom zou je poedersuiker in je bh bewaren?” klonk het snoepje, de oprechte verbazing in zijn stem te horen. Terwijl ze bezig was, keek ze, op haar beurt eveneens verbaasd naar hem op. Het kwartje viel pas toen ze een pinpas en het briefgeld tevoorschijn toverde. Zijn gezichtsuitdrukking sprak boekdelen. De ommekeer van “met wat voor een ding ben ik in godsnaam op het toilet beland?” naar de welbekende “ooooooh”-uitdrukking was haast filmisch, goud waard en werd begeleid door een "... Oh. Oh ja, ja oké.”  

Sareth had in de lach willen schieten, maar de zaken waarmee ze bezig was eisten haar volledige aandacht. Want stel dat ze door het lachen het poeder van de spoelbak zou stoten, of om de een of andere reden zo hard zou lachen dat haar adem het poeder zou doen opwaaien. Dit bracht haar ertoe het daadwerkelijke lachen te verruilen voor zacht gegiechel en het idee dat het een reële angst was dat de witte feestelijkheid voor goed het toilet in zou verdwijnen. Daar moest iets aan gedaan worden, zo dacht ze, en vandaar dus de vraag aan de naamloze onschuld. Hij deed precies wat ze hem vroeg, met zijn elleboog, duidelijk omdat hij net als haar weigerde het vieze ding aan te raken. Het deksel landde met een klap en Sareth stokte even in haar beweging, zodat ze niet per ongeluk zou uitschieten. Alles in haar was gefocust op het kostbare spul dat binnen enkele minuten in haar systeem zou zitten en het feit dat ze dit onder geen beding verloren wilde laten gaan. Niet dat ze het nodig had, dat ze verslaafd was, of iets in die richting. Juist omdat ze dit niet was, ze maar zelden zulk mooi spul in handen had en het praktisch nooit in eigen bezit had, gezien ze altijd genoot van het succes of het geld of de spullen van anderen. Van haar eendagsvrienden. Ze was ook maar een arme (niet) student, dus dagen waarop ze zich zo rijk voelde moest ze ook ten volste profiteren van al het lekkers dat het leven haar te bieden had.

"Omygod, ik geloof dit bijna niet, Frej gaat me vermoorden,” klonk het, toen de lijntjes prachtig voor ze klaar lagen. Sareth keek triomfantelijk grijnzend naar hem op, kwam voorzichtig overeind en haalde zodra ze recht stond haar schouders op. “Ahjoh,” lachte ze, gepaard met het bijbehorende wegwuivende gebaar. “Frej hoeft hier nooit iets van te weten,” knipoogde ze hem toe, nadruk leggend op de haar onbekende naam, waarvan ze uitging dat het aan zijn broer toebehoorde.

De bom opgewektheid keerde haar aandacht naar het briefje van twintig tussen haar vingers. Deze begon ze zorgvuldig op te rollen. Zoals bij iedere stap in het proces dat ze momenteel aan het doorlopen was, nam ze hier haar tijd voor. Want, zo vond ze, dat verdiende dit proces. Het was niet iets waar je je doorheen moest haasten. Wanneer je genoodzaakt was dit wel te doen, dan wist je naar haar idee ook direct dat je bezig was met iets fouts. Iets dat niet mocht. Dat ze zich momenteel op een smutzig toilet bevond waar haar huidige actie net zo goed verboden was als op iedere andere plek in Amerika en dat ze zich hier dus net zo goed moest haasten, negeerde ze volledig. Zoals ze alles negeerde wat niet paste in haar theorieën en levenslessen. Met een ondeugende glimlach stak ze het opgerolde briefje naar de jongen uit. “Aan jou de eer!” Ze maakte een plechtig handgebaar richting het spul en pakte vervolgens zijn drankje van de spoelbak af, om het rietje vast tussen duim- en wijsvinger te nemen, zodat ze hem na zijn nak kon assisteren in het wegspoelen van het brandende spul. Niet dat hij haar assistentie nodig had. Sareth had er alle vertrouwen in dat hij toch wel degelijk capabel was voor het drinken van zijn eigen drankjes. Ze deed het dan ook meer voor zichzelf en het feit dat het haar een nieuwe reden gaf om zich in zijn persoonlijke ruimte te dringen – iets wat ze overigens nu ook al deed, puur en alleen door met hem in het niet al te ruime wc-hokje te staan.

Ze wist zeker wel hoe ze hem moest bespelen. Het was bijna schandalig hoe hard ze met zijn hoofd kon fucken. Ze kende hem niet eens, en toch slaagde ze er in om er voor te zorgen dat hij zo mak werd als een lammetje. Zeker in een situatie als deze. Normaal was hij degene die wat meer het initiatief nam, maar hij vond het zeker niet erg om dat voor een keer aan haar over te laten vandaag. Ze was er blijkbaar wel erg goed in, te zien aan zijn hele reactie. Nog half in het momentje van eerder hangend met zijn hoofd, keek hij toe hoe ze een pakketje tevoorschijn haalde. Natuurlijk maakte hij de klik niet, niet voor hij zijn reputatie toch nog iets of wat kon redden door wijselijk zijn mond te houden en te doen alsof hij al snapte wat er aan de gang was. Nope, daar was het zeker te laat voor, na die opmerking over poedersuiker.

Zijn gedachten schoten wel eventjes naar Frej, die zou hem waarschijnlijk ergens langs de weg dumpen als hij hier achter kwam. De jongen had een grondige hekel aan alles wat drugs en alcohol was. Of toch in overmatig gebruik. Want hij wist heel goed dat wat hij daar aan de bar zat te drinken, geen limonade was. “Ahjoh,” Lachte ze geruststellend. “Frej hoeft hier nooit iets van te weten,” Knipoogde ze, waarop Rayan zijn mondhoek op trok in een scheef grijnsje. "Beter niet nee", Grinnikte hij. Maar hij had vertrouwen in het hele zaakje, gek genoeg. Het was wel weer typisch iets voor hem om met een total stranger een of andere vuile wc in te duiken om zich aan een drug te wagen waar hij nog geen enkele ervaring mee had. Risico’s nemen in het leven, want ja, anders was het maar saai ofni dan?

Blijkbaar was Sareth klaar met al haar voorbereidingen, want ineens stak ze met een ondeugende glimlach het opgerolde geldbriefje naar hem uit. “Aan jou de eer!” Zei ze plechtig. "Ow damn, ik dacht dat ik eerst een demo zou krijgen maar oké hoor", Grijnsde hij. Voor alles een eerste keer right? "Dus gewoon.. Snuiven en het lijntje volgen?" Vroeg hij nog even voor de zekerheid, keek nog even naar de lijntjes. Nog steeds drong de volle realiteit niet tot hem door, maar ach, hij zou er niet meer op wachten. Hij boog zich voorover, zette het uiteinde van het papiertje bij het begin van het lijntje en probeerde zo veel mogelijk van het poeder binnen te krijgen. Het brandde als een gek, dus hij wreef even langs zijn neus toen hij klaar was. "Brand heftig", Merkte hij met een grijnsje op, waarschijnlijk was dat al lang oud nieuws voor haar.

Hij nam het glas dat ze had ingeschonken aan en tikte hem zachtjes tegen de hare aan, waarop ze simultaan een slok van het sterke goedje namen. “Hetzelfde voor jou,” sprak hij vervolgens. Sarina kon zien dat hij het meende en dit gegeven deed haar glimlachend haar glas in kijken. Ze besloot hem te vragen naar zijn naam, uit puur zakelijke beweegredenen en zag de schrik in zijn ogen toen hij opkeek. Ze schoot in de lach en was nog altijd aan het lachen toen hij zich voorstelde. “De naam is Frej. En jij bent?” Sarina pakte een pen uit het stoffige bierglas dat als pennenbakje diende en opende het boekje dat ernaast lag. “Dus, Frej,” sprak ze, zijn naam langzamer uitsprekend omdat ze deze tegelijkertijd – fout geschreven – noteerde in het vakje bij de juiste kamer. Ze keek weer naar hem op. “Ik ben Sarina, aangenaam.”

Vervolgens vroeg hij haar naar haar leeftijd en dit deed Sarina lichtjes grijnzen. “Nou wordt het me wel erg persoonlijk, hoor,” lachte ze. Vervolgens stak ze haar wijs- en middelvinger op van beide handen en wiebelde ze deze heen en weer om haar leeftijd uit te beelden, terwijl haar lippen hetzelfde antwoord gaven. “Tweeëntwintig.”

Ze richtte haar blik weer op het boekje dat vol stond met dezelfde namen, die iedere keer met andere aanhang gebruik wilden maken van kamers voor welgeteld één uur. “Dus, F. R. E. Y.?” spelde ze. “Achternaam?” Ze keek afwachtend op naar de jongen aan de toog. Terwijl ze zo naar hem keek, schoten er meerdere vragen door haar hoofd. De vraag hoe hij hier in godsnaam terecht kwam, met zijn broertje nota bene, werd bijna overstemd door de vele vragen die ze had over de metaalhandel in zijn gezicht. Hoe kwam je op het idee om zoveel stukken ijzer door je lichaam te jagen? En had hij het zelf gedaan? Of als het door anderen was gedaan, was het dan altijd dezelfde piercer geweest, of was iedere piercing misschien een herinnering aan een andere plek, telkens door een ander gezet? Sarina betrapte zich op deze vele vragen en sloeg beschaamd haar ogen neer. Gewoonlijk had ze geen enkele interesse in de achtergrond verhalen van de vele body modifications die rondliepen in een tent als deze. Praktisch iedere man aan de bar had wel ergens op zijn lichaam een mislukt hart met 'mama' erin, of het logo van zijn motorbende. Bij hen betrapte Sarina zich nooit op nieuwsgierigheid naar achterliggende redenen, hoogstwaarschijnlijk gezien ze bij voorbaat al wist dat die er niet zouden zijn en dat ze, als ze er al waren, in ieder geval niet interessanter waren dan die van de zovelen voor hen. Maar de jongen voor haar leek geen bendelid, zijn broertje al helemaal niet en daarnaast was zelfs voor een bendelid zijn arsenaal aan piercings opmerkelijk, en dus stelde ze zichzelf maar gerust met het idee dat haar interesse puur enthousiasme was omdat ze eindelijk eens iets nieuws zag. Afwisseling in een zee van dezelfde soort of vaste klanten.

Ooit op een dag zou Rayan wel een keer met zijn kop tegen de muur lopen en zich realiseren wat voor een irritant rotkind hij was. Hopelijk kwam die dag snel, want zijn gedrag mocht eigenlijk wel eens wat beter worden. Maar naar hem zou hij nooit luisteren, waarschijnlijk omdat hij niet echt volledig besefte wat voor dingen Frej zoal had geriskeerd om hem mee te nemen op deze roadtrip. Wegvluchten met een minderjarige was nog altijd ontvoering, maar dat leek de knul zich niet te beseffen. Voor hem was het één groot feest, elke avond opnieuw. Nu goed, zolang hij bleef geloven dat alles goed was, zou hij de jongen niet uit zijn droomwereldje halen. Er waren al genoeg zorgen, vond hij dan. En ergens, diep vanbinnen, had hij dat ‘grote broer’ gevoel voor hem, dus voor nu was hij safe.

“Dus, Frej,” Trok de chick hem uit gedachten. “Ik ben Sarina, aangenaam.” Zei ze. De jongen glimlachte. "Insgelijks", Stemde hij in. Het was zeker wel een lichtpuntje, dit gesprek, nadat hij avond na avond niet eens langer dan een kwartier aan de bar was blijven zitten omdat niemand hem echt interesseerde. Maar zij, verrassend genoeg, wel. Omdat ze er nog zo jong uit zag, maar wel met een heleboel ervaring, leek het wel. Dus hij kon niet laten om naar haar leeftijd te vragen. “Nou wordt het me wel erg persoonlijk, hoor,” Lachte ze, al gaf ze hem daarna wel antwoord. “Tweeëntwintig.” Verklapte ze hem. Frej keek haar wat ongelovig aan. ”Meen je niet. I mean, het was niet dat ik dacht dat je oud was, maar je bent nog jonger dan mij”, Probeerde hij zijn reactie te verklaren. Heel goed bezig wel weer.

“Dus, F. R. E. Y.?” Spelde ze luidop. Frej schudde lachend zijn hoofd. "Nee, met een J. F. R. E. J.", Corrigeerde hij haar. “Achternaam?” Vroeg ze hem vervolgens. Een vraag die hem wel overviel. Meestal waren ze niet geïnteresseerd in achternamen op plekken zoals deze. Zenuwachtig speelde hij even met één van zijn lippiercings voor hij kort zuchtte. "Liever geen achternaam, if you don't mind", Zei hij, iets zachter dan eerder. Misschien maakte hij zichzelf nu verdacht, maar hij wist natuurlijk niet of hij hier ook gesignaleerd stond. En dan kon een achternaam heel snel het einde van hun roadtrip betekenen.

De betovering was wederzijds. Waar Sareth deze volmaakte jongen volledig uit de palm van haar hand liet eten – en hier was ze zich vol van bewust – daar was zij volledig bedwelmd door zijn zijn. Voor hetzelfde geld waren de rollen precies omgedraaid, kwam hij met de (slechte) plannen en liet ze zich als een kind in een speelgoedwinkel meevoeren naar elk nieuw, glanzend ding. Sareth, die zich altijd, en zeer onterecht, tientallen meters boven anderen stelde en die zich altijd beter, aantrekkelijker, leuker voelde dan iedereen in haar omgeving, had voor het eerst het idee dat ze tegenover iemand stond die het waard was om met haar te strijden om deze eerste plek. Of die de eerste plek met haar kon delen. De eenmans-troon ombouwen naar een gezellige tweezitter. Nu moest Sareth toegeven dat ze dit idee wel vaker had en dat haar tegenspelers altijd het tegendeel wisten te bewijzen, meestal door een blijk van zwakke persoonlijkheid (ze waren té onderdanig, of, erger, deden geen drugs) of doordat ze simpelweg slecht waren in bed. Het mocht nog maar eens gezegd worden: Sareth was makkelijk.

Ze had het opgerolde briefje geld naar hem uitgestoken en als de gentleman die ze was, laten weten dat hij als eerste mocht. “Ow damn, ik dacht dat ik eerst een demo zou krijgen maar oké hoor,” sprak hij grijnzend, waarop Sareth haast meisjesachtig giechelde. Het was bijna belachelijk hoe vol spanning en adrenaline het 18jarige kind zat, puur en alleen omdat ze iets deed wat niet mocht en omdat ze, voor het eerst, iemand anders de les las over het goedje op de spoelbak. Want, laten we eerlijk zijn, nooit eerder was zij degene geweest die méér ervaring had – op dit specifieke gebied dan, op andere had ze vaak wel degelijk meer ervaring. Niet dat dat heel schrikbarend was, haar kennende. Maar vandaag dus wel, en het maakte dat ze, zelfs zonder het goedje naar binnen gewerkt te hebben, strak stond van de spanning. Goede spanning, jawel. Ze was zo enthousiast dat het, als zij het niet was geweest en in een andere setting, bijna schattig was om te zien. Maar goed, zij was het wel en er was niemand, niemand die ooit ook maar zou bedenken om Sareth als schattig te omschrijven. Haar gedrag, haar uiterlijk, alleen al de manier waarop ze zich door een ruimte bewoog, vormden een grote blokkade in de link tussen haar en het begrip ‘schattig’.

De jongen die ze voor zich had, daarentegen, kende deze blokkade niet. Of in ieder geval nu niet. Sareth kon zich maar al te goed inbeelden dat hij in een situatie waar hij de controle had en waar hij verstand had van hetgeen dat hij naar binnen ging werken, een heel groot stuk van deze schattigheid verloor. Maar de onschuld waarin ze hem nu zag, en waarin ze gokte dat men hem niet vaak zou zien, maakte hem oprecht allerschattigst. Gelukkig voor hem deed dit absoluut niets af aan zijn uitstraling, zijn perfecte jukbeenderen of zijn lach, waar ze zich oprecht week door leek te voelen. Al kon het voor hetzelfde geld de drank zijn.

“Dus gewoon snuiven en het lijntje volgen?” Sareth glimlachte, haast vertederd, want God, de onschuld, en knikte. Gewoon snuiven en het lijntje volgen. Hij deed braaf wat er van hem verwacht werd en Sareth klapte uit plezier in haar handen terwijl ze, breed glimlachend een klein sprongetje maakte. Gezien de alcohol in haar bloed, de hoogte van de hakken waarop ze stond én het gebrek aan ruimte, was het een wonder dat ze dat kleine sprongetje goed landde, maar hé, Sareth was dan ook een ervaringsdeskundige op al de bovengenoemde gebieden. De jongen, wiens naam voor haar nog altijd een raadsel was, kwam overeind en wreef als doorgewinterde junk, precies zoals het hoorde langs zijn neus. “Brandt heftig,” merkte hij op, opnieuw met dat perfecte grijnsje. Sareth giechelde om zijn reactie en liet haar hand twee keer op zijn hoofd neerkomen, gepaard met de sarcastische, “There, there!” Vervolgens hield ze het glas naar hem op en hield ze hem het rietje voor, zodat hij de smaak kon wegspoelen. “Here ya go,” grinnikte te.

Ze liet haar vingers via de binnenkant van zijn arm naar beneden glijden, om bij zijn hand te eindigen, waar ze het opgerolde briefje uit vandaan nam. Het glas drukte ze in zijn vrije hand en met een glimlach draaide ze zich, voor zover dat mogelijk was in het hokje, weer richting de spoelbak. Haar beurt. Haar haar veegde ze zo goed en kwaad als het ging naar achter, zodat het niet in het kostbare goedje zou vallen terwijl ze aan het snuiven was. Ze boog zich voorover, plaatste het buisje aan haar neusgat, drukte de andere dicht en volgde het lijntje dat nog voor haar over was. Het brandde, inderdaad. Met hernieuwde kracht, bomvol energie en met grote ogen vol vreugde kwam ze weer omhoog. Ze drukte haar andere neusgat opnieuw dicht, inhaleerde twee, drie keer zo diep mogelijk zodat alles weg zou zijn en keek de puppy naast haar afwachtend aan. “En?” vroeg ze, van het ene op het andere moment volledig nuchter en alert, extreem energiek en bovenal zeer ongeduldig om haar avond te hervatten, de jongen voor haar te leren kennen. Zijn kamer bezichtigen zou een goed begin zijn. "Wat gaan we nu doen?" vroeg ze hem, een smiechterige grijns op haar gezicht. Vluchtig graaide ze al haar spullen van de spoelbak en stopte ze ze weer terug waar ze vandaan kwamen.

Dit hele gedoe was serieus net als de eerste keer seks. Een beetje hulpeloos en vooral heel klunzig. Hij wist niet of ze tevreden zou zijn met zijn prestaties, maar dat zag hij dan wel weer. Voor de zekerheid vroeg hij nog even wat er precies van hem werd verwacht. Ze gaf hem op z’n minst al geen corrigerende tik, dus hij ging er van uit dat het wel goed zat. Snuiven en het lijntje volgen. Oh boy there we go. Het spul brandde in zijn neus, maar dat was normaal, toch? Ze giechelde bij zijn opmerking, een geluid dat hij bij elk ander irritant zou vinden, maar bij haar paste het gewoon. “There, there!” Zei ze, waardoor hij glimlachte. “Here ya go,” Vervolgde ze, hij nam een stevige slok van het nogal sterk naar alcohol ruikende drankje (al kon hij zweren dat hij momenteel niet echt meer iets kon ruiken).

Terwijl de schoonheid zich wegdraaide, begon hij zich al anders te voelen. Alsof de wereld iets trager ging dan anders, hij had meer tijd om alles in zich op te nemen. Haar bewegingen, de manier waarop het vage licht zachtjes flikkerde (iets wat hij nog niet eerder door had gehad). Binnen no-time stond ze weer op en keek hem met grote verwachtingen aan. “En?” Vroeg ze. Hij hield haar op zijn beurt het glas voor. "Ik probeer het allemaal te bevatten maar dat lukt me niet en dat hoeft ook niet eigenlijk ik voel me prima zo maar omygod Frej gaat me echt vermoorden maar ach dan had ik wel een mooie laatste avond beter dan die van Jezus met zijn saaie apostelen-" Rayan hapte naar adem en schoot toen in de lach.

"Wat gaan we nu doen?" Vroeg ze vervolgens. De bruinharige knul had wel een idee. "Ik ga even kijken of Frej al een kamer gefixt heeft", Grijnsde hij. Hij stapte langs haar heen, liet het daarbij niet aan zich voorbij gaan om zijn lichaam langs het hare te laten gaan en van de aanraking te genieten. Met een ondeugend glimlachje opende hij de wc-deur en liep hij terug naar de bar. Daar zat Frej nog steeds op dezelfde barkruk een plant te wezen. Rayan klopte twee maal op zijn schouder. "Frej, broerlief, ik ben zo moe vanavond, ik kruip er maar eens vroeg in denk ik", Grijnsde hij, met een hoofd dat alles behalve moeheid uitstraalde. De jongen rolde alweer met zijn ogen, een gebaar dat hij kopieerde, maar niet al te serieus. Hij moest hem wel te vriend houden, wilde hij die sleutels krijgen.

"Ik hoor het al, ik mag weer in de auto slapen hmm?" Merkte de wandelende piercingshop op. Onschuldig keek hij Frej aan. "Helaas. Maar zo weet je wel zeker dat hij niet gepikt wordt vannacht!" Zei hij opgewekt. Hij griste de sleutels van de bar en knipoogde naar zijn broer. "Slaap lekker dan Frej", Zei hij, zijn ‘ik ben zo moe’ act al helemaal vergeten. Hij wreef nog even door het kapsel van de knul, iets wat hij haatte, en dook toen snel weg toen hij meende een klap te zien aankomen. Hij liep terug naar de blondine en hield haar de sleutels voor. "Shall we?"

Zijn reacties op haar vragen en opmerkingen waren stuk voor stuk verbaasd, alsof zij het vreemdste was dat hij op zijn reis tot dusver had gezien. Sarina wist niet veel van hem, of zijn reis, maar ging ervan uit dat ze toch moeilijk de meest verbazingwekkende ontmoeting van al kon zijn. Ze kon het fout hebben natuurlijk, maar dan zou hij wel een zeer saaie reis achter de rug moeten hebben. Ook op haar leeftijd reageerde hij verbaasd. “Meen je niet,” was het eerste dat uit zijn mond kwam. Dit bracht een lach rond Sarina haar mond, die alleen maar groeide terwijl hij zich uit zijn – schijnbaar in zijn ogen onacceptabele – reactie probeerde te redden met, “I mean, het was niet dat ik dacht dat je oud was, maar je bent nog jonger dan mij.” Haar lach verdween en maakte plaats voor een veelbetekenende blik, terwijl ze haar hand kalmerend op zijn onderarm plaatste om hem duidelijk te maken dat ze niet eens een beetje zat met zijn hele verbazing. "Dat is mooi," begon ze, zich tegelijkertijd afvragend waar ze in godsnaam mee bezig was en zich geruststellend met het feit dat iedere barvrouw zich op deze manier zou gedragen onder het mom van fooi verdienen, "Ik heb toch niets met mannen die jonger zijn dan dat ik ben."

Hij corrigeerde haar, want, zoals ze ergens al had verwacht, had ze zijn naam fout geschreven. Toch – hoewel ze het dus had zien aankomen – verbaasde de J op het eind haar. Wat ze anders had verwacht wist ze niet, maar een J? Ach, ieder zijn naam. Vluchtig kraste ze de Y door en schreef er een J naast. Van een afstandje bekeek ze de bladzijde en concludeerde dat ze er precies niks van kon lezen, niet alleen zijn naam maar ook de namen die ze hier eerder die week in had opgeschreven. Gelukkig wist ze wat er behoorde te staan, in zijn geval. Ze vermoedde dat ze zijn naam ook zonder haar slordige handschrift wel kon onthouden. Zijn voornaam, in ieder geval, want ze had hem gevraagd naar zijn achternaam maar daar leek hij niet aan te willen doen. Sarina was Sarina niet als dit niet precies was waar haar interesse nog meer werd gewekt. Ze leunde iets naar hem toe, hun gezichten op minuscule afstand, en verlaagde net als hem zijn stem, alsof er iemand was die zich zou interesseren in hun gesprek. "Don't worry about it," grijnsde ze, waarna ze een slordige ‘Johnson’ achter zijn naam krabbelde en het boekje naar hem toe draaide als bewijs dat alles prima was.

“Maar dus, hoe oud ben je? Gezien ik zoveel jonger ben.” Ze klapte het boekje dicht en nam lege glazen aan van iemand die ze op de bar plaatste. Terwijl ze de desbetreffende persoon een onoprechte glimlach wierp, bleef ze met haar hoofd bij het gesprek dat ze aan het voeren was met de metaalwinkel. “En waar gaan jullie hierna heen?” haar stem, in deze vraag, verried iets van verlangen. Haar ogen lichtten op, alleen al bij het idee van de boel hier achter kunnen laten, hem simpelweg te peren zonder ooit nog te denken aan de mensen die je hier had ontmoet. Het was eerder jaloezie dan interesse die haar tot dergelijke vragen bewoog en ergens schaamde ze zich dat ze wilde meeliften op de verhalen van anderen, maar ze moest toch iets terwijl ze hier vast zat. 

Maar nog voordat hij goed en wel antwoord kon geven, stond de puppy weer voor hun neus. Hij tikte Frej - met een J dus - op de schouder en Sarina knikte, alsof hij niet van het de schouderklopjes zelf al zou omdraaien, met haar hoofd in de richting van het broertje. "Frej, broerlief, ik ben zo moe vanavond, ik kruip er maar eens vroeg in denk ik," sprak hij met de meest ondeugende grijns ooit op zijn gezicht. Frej rolde met zijn ogen en Sarina moest hard haar best doen om niet moeilijk te gaan doen over de leeftijd - of iets in die trant - van de puppy, puur om het moeilijk doen. Frej stelde vast waar zij voor vreesde, dat hij weer in de auto mocht slapen, en Sarina voelde een steek van een soort vreemd meeleven, waarvan ze wist dat hij waarschijnlijk misplaatst was. Immers, als Frej er echt zoveel problemen mee had, zou hij wel iets doen toch? Het duiveltje reageerde minstens zo brutaal op Frejs constatering, knipoogde en peerde hem met de sleutels. Sarina staarde de alles behalve moe ogende jongen met een verbaasde blik na, om te zien hoe hij zich voor de wcs weer voegde bij de opblaaspop. "Oh jezus," mompelde Sarina, waarna ze een sigaret tevoorschijn toverde en deze aanstak. "Sorry maar die knul moet zich nodig gaan gedragen.." 

Flirten 101 met Frej, dames en heren. Had hij zonet echt laten overkomen dat hij haar ouder had ingeschat dan ze was? Echt geen compliment, realiseerde hij zich, een seconde te laat. Snel probeerde hij zich er nog uit te praten. Hopelijk geloofde ze hem dat hij het ook echt niet zo bedoeld had. De zachte aanraking van haar hand op zijn onderarm gaf hem een kleine rilling die van uit zijn nek naar zijn onderrug liep. Wow huh. "Dat is mooi," Zei ze geruststellend. "Ik heb toch niets met mannen die jonger zijn dan dat ik ben." Vervolgde ze. Een tevreden glimlachje kwam om zijn gepiercete lippen. Gelukkig was ze niet boos. Zijn hele avond zou letterlijk om zeep zijn als hij zijn gesprekspartner verloor. Want no way dat hij met Rayan ging rondhangen. Hij wist niet eens waar de knul momenteel uit hing.

De naamkwestie kwam ter sprake, zoals in elk sjofel motel waar ze al overnacht hadden tot nu toe. Hij gaf haar zijn voornaam, die ze mis spelde, tot hij haar corrigeerde. Toen ze echter een achternaam vroeg, was hij even van zijn stuk gebracht. Frej sprak zachter toen hij uiteindelijk vroeg of ze die niet achterwege konden laten. Alsof ze met iets bezig waren dat niet gehoord mocht worden. Wat ook wel zo was, maar niemand hier had zijn aandacht bij hun gesprek behalve zij twee. Toch leunde Sarina dichterbij om hem te vertellen dat het geen probleem was. Ze krabbelde wat neer en draaide het boekje naar hem toe. ”Thanks”, Glimlachte hij oprecht.

“Maar dus, hoe oud ben je? Gezien ik zoveel jonger ben.” Vroeg ze, terwijl ze weer bezig ging met haar werk. “En waar gaan jullie hierna heen?” Vervolgde ze. Zoveel vragen. Maar hij zag er geen gevaar in. Ze zag er niet uit als een undercover detective die hem en Rayan op het spoor waren. Over Rayan gesproken, nog voor hij kon antwoorden, dook de verloren broer naast hem op. Al snel concludeerde hij dat hij vannacht weer in de auto terecht zou komen. Frej dook van de jongen weg toen hij zijn haar door elkaar haalde, deed zelfs de minieme moeite om hem een mep te geven, die hij echter deskundig ontweek.

"Oh jezus," Hoorde hij Sarina mompelen. "Sorry maar die knul moet zich nodig gaan gedragen.." Vervolgde ze. Hij voelde even het bekende gevoel van schaamte in zich opkomen. ”Ik.. Ja.. Hij is.. Hij heeft het niet makkelijk gehad”, Verdedigde hij Rayan, maar eigenlijk ook zichzelf. Hij deed zijn best om hem een opvoeding te bieden, maar hij schoot duidelijk tekort. ”Anyways, op je vraag van eerder, ik ben vierentwintig”, Zei hij, om de aandacht van het onderwerp af te leiden. Frej leunde weer wat voorover op de bar. ”En we gaan niet ergens speciaal heen, gewoon, altijd rechtdoor”, Glimlachte hij. Hopelijk viel het niet op dat ze ergens van weg liepen, al zou ze dat waarschijnlijk snel genoeg door hebben.

Ze had hem een heel aantal vragen gesteld en pas toen ze warden onderbroken door het nu nog enthousiaster ogende broertje van, bedacht ze zich dat ze misschien best even mocht dimmen. Met de vragen dan. De meeste bezoekers kwamen hier voor hun – wel, niet voor hun rust, hun privacy dan? Of misschien zelfs dat niet. De meeste bezoekers waren simpelweg op hun privacy gesteld en waren over het algemeen duidelijk genoeg in hun waarschuwingen wanneer er te veel vragen gesteld werden. Maar in ‘de meeste bezoekers’ had Sarina vooralsnog geen interesse; niet zoals ze dat wel had voor de metaalhandel aan de andere kant van de bar. Aan ‘de meeste bezoekers’ stelde Sarina per definitie geen vragen, omdat de antwoorden voorspelbaar of simpelweg niet boeiend waren. En ze zichzelf het liefst zoveel mogelijk uit de problemen hield. Misschien was het juist omdat ze bij de blonde jongen niet het gevoel had dat hij haar bij een verkeerde vraag een klap met een bierflesje zou verkopen of een barfight zou beginnen, dat ze zo verschrikkelijk nieuwsgierig was naar wie hij was, wat hij hier deed en waar hij naartoe ging. Het ergste wat hij bij een verkeerde vraag zou doen – voor zover ze hem nu kon inschatten, wat wist zij nou – was hem peren. Maar dat wilde Sarina net zo min als een bierflesje tegen haar slaap, want wat zou ze in godsnaam met de rest van haar avond moeten als haar gesprekspartner hem peerde?

Het broertje, die een verrassend alerte blik had voor iemand die ‘moe’ was, was na een strijd om het doorwoelen van Frejs kapsel weer verdwenen en Sarina was Sarina niet als ze daar geen mening over had. Die ze ook daadwerkelijk uitte. Toen Frej het vervolgens stamelend opnam voor zijn broertje, had Sarina direct spijt van haar opmerking. Ze had nog willen zeggen dat ze simpelweg bedoelde dat Ryan zich best wat vriendelijker tegen zijn broer moest gedragen, dat ‘het moeilijk hebben’ niet betekende dat je zo respectloos mocht doen naar de persoon die voor je zorgt, dat ze, voor zover ze dat kon beoordelen, het idee kreeg dat Ryan in de verste verte niet waardeerde wat Frej voor hem deed. Maar then again had ze zelf überhaupt geen idee wat Frej voor hem deed en absoluut geen recht van spreken, dus was ze blij dat hij het onderwerp veranderde.

Hij kwam terug op de vragen die ze eerder had gesteld, waar ze spijt van had gehad maar waar ze nu beiden dankbaar voor leken. Hij was vierentwintig. Sarina knikte, alsof een dergelijk antwoord goedkeuring van haar kant behoefte, alsof dat haar vermoedens bevestigde. Vervolgens leunde hij iets voorover, vertelde haar dat ze geen daadwerkelijke bestemmingen hadden. Ze gingen gewoon vooruit. Terwijl Sarina de bijzondere verschijning bedenkelijk aan bleef kijken, nam ze een trek van haar sigaret. “Als jullie rechtdoor gaan,” begon ze, de rook ontsnappend terwijl ze sprak, “waar komen jullie dan vandaan? Wat is rechtdoor? Ik bedoel, ik hoef niet te weten waar jullie vandaan komen, maar simpelweg, waar waren jullie hiervoor?” Ze nam nog een trek en schudde verontschuldigend haar hoofd. “Sorry voor mijn constante stroom aan vragen,” glimlachte ze, “ik snap het als je dat soort zaken liever voor jezelf houdt.” Terwijl ze sprak keek ze wisselend naar de sigaret en weer naar de jongen, maar op de laatste hield ze haar blik nooit lang gericht uit een soort vreemd misplaatste onzekerheid. “Het is slechts dat hier daadwerkelijk nooit interessante, aanspreekbare mensen komen. De meest toegankelijke bezoeker is die barbiepop waarmee je broertje zich heeft ingelaten. En wel, laten we zeggen dat dat niet echt mijn soort mens is.”