H.O.P.E. Hold On Pain Ends

Het was licht bewolkt, maar vanuit het oosten kwam de wolken er al dreigend aan rollen alsof iets ging gebeuren. Het kon iets goed zijn, maar ook iets slechts. In beide optie’s had Kylie niet bepaald zin in. Je kon vandaag niet echt van haar zeggen dat ze in een vrolijke bui was zoals ze normaal gesproken was. Ze was ook niet sad of boos, maar toch. Haar hoofd zat een beetje vol van dingen. Alsof ze na die paar maanden toch nog heimwee kreeg en graag naar huis wilde. Ze wilde slapen in haar eigen bedje en als haar ouders na het werk thuis kwamen dat ze toch nog een kus op haar voorhoofd kreeg. Het maakte voor haar niet uit of ze dan al sliep en niet door had. Ze wilde haar ouders zo graag weer een keer zien. Ze had haar moeder wel laatst gezien op skype, maar dat was één keer geweest. Een keer in drie maanden… een keer voor een half uurtje, omdat haar moeder ineens een nood oproep kreeg om te werken. In dat half uurtje had ze alleen kunnen vertellen wie ze had ontmoet, maar nog niet eens dat ze naar huis toe wilde.
Het was voor Kylie best moeilijk. Als ze dit kon vertellen aan mensen dan zouden ze zeggen dat het allemaal goed kwam en dat ze zich geen zorgde hoefde te maken; maar voor haar was het heel anders. Ze was een kind van tien jaar dat wilde lachen en wilde knuffelen en een kus wilde krijgen op haar voorhoofd als ze ging slapen. Maar dat kon ze hier niet zomaar krijgen dat wist ze nu ook wel. Ondanks de vrienden en de nieuwe familie leden die ze had gemaakt, maar ja ze moest er mee leren leven. Al was dat voor kind wel moeilijker.

Ze had haar hoofd naar beneden gericht en zat met haar handjes aan haar zomerjurkje te wriemelen. Het jurkje had ze laatst opgestuurd gekregen van haar moeder met een briefje dat het allemaal goed zou komen en dat ze haar miste. Het was een mooi jurkje, maar het deed haar wel meer denken aan het feit dat ze heimwee had. Mensen om haar heen zouden zeggen dat ze sad was en zouden vragen wat er was, maar ze ontweek elk persoon die iets tegen haar zei. Ze had er even geen zin in. Ze had iets veel beters nodig om vrolijk te worden en niet aan thuis te denken.
Een plukje krullend haar was door de wind, die al een tijdje gaande was, uit haar kleine staartje losgekomen en voor haar gezicht komen te hangen. Ze schudde haar hoofd om het plukje weg te krijgen, maar dat was geen slim idee, aangezien er nu nog een plukje voor haar gezicht kwam te hangen. Met beide handjes proberen ze de plukjes weg te krijgen en achter haar oren te steken. Hierbij moest toch wel even omhoog kijken naar de dreigende lucht boven haar. Ze hoopte niet dat er iets ergs zou komen door de dreigende lucht zoals onweer. Want daar was ze bang voor. Meestal gebeurde er tijdens het onweer ook slechte dingen, maar ze bleef hopen dat het onweer niet zou komen en er dus goeie dingen zullen komen. Kylie bleef even staren, terwijl ze toch wel rustig verder liep door de tuin.

Op een gegeven moment bleef ze stil staan. Er vloog iets door de lucht. Het was geen vogel, want er vlogen nooit vogels door de lucht als de wolken dreigend stonden. Dit was een meisje dat door de lucht vloog. Een meisje met zwart paarse vleugels, een staart en hoorns. Zo iets had de kleine meid nog nooit gezien en ze begon weer te lopen om het meisje achterna te gaan. Het meisje vloog best wel snel, dus moest ze rennen om de meid bij te houden. Kylie remde af, toen het meisje ging landen op het dak van het prieeltje. Stiekem was de kleine roodharige meid wel jaloers op haar. Zij wilde ook vleugels hebben en een staart met hoorns. Het hele heimwee gedoe verdween wat verder naar achteren en dat alleen maar omdat Kylie ook vleugels wilde hebben. Dat kon ze ook hebben. Het was alleen iets lastiger, doordat de vleugels en staart met hoorns geen echt dier was. Maar ze wilde het proberen. Kylie stapte op de meid af en zei:“Hoi daar!” Even wachtte ze en liet toen het aurora licht om heen verschijnen en probeerde zo goed als ze kon om ook vleugels, staart en hoorns bij zichzelf te verschijnen. Na enige tijd was het gelukt en keek ze de meid met een grote glimlach aan. “Ik kan ook vleugels, staart en hoorns laten verschijnen,” zei ze lachend. “Ik weet alleen niet hoe ik moet vliegen, maar dat kun je mij leren toch?” vroeg ze, terwijl ze haar vleugels die ook zwart paars waren bekeek. Ze had de zelfde kleuren als de meid, doordat het de eerste keer was dat ze dit deed. Maar ze vond het wel heel erg mooi staan. Ze probeerde haar vleugels te bewegen iets wat best stroef ging, maar ze probeerde toch. Kylie keek de meid weer aan, afwachtend wat ze ging doen....

De heimwee die was beginnen op te komen deed haar best eenzaam voelen. Natuurlijk zou het met de tijd wel beter gaan, maar toch. Ze had soms zo’n dipje dat ze de armen van haar moeder nodig had en de geruststellende stem van haar vader. Al zou het blaffen van haar hondje ook al een stuk helpen. En dan? Als ze even thuis was geweest en weer terug moest komen naar Genosha dan zou het afscheid alleen maar moeilijker worden. Misschien kwam de heimwee dan wel veel sneller weer naar boven en tot slot zou Devon, Storm of iemand haar persoonlijk weg moeten halen om niet in de armen van haar moeder te blijven hangen. Genosha was nu de plek waar ze woonde, maar Colorado was de plek waar ze was opgegroeid. De plek waar ze zoveel herinneringen aan had. Ze zou haar thuis nooit vergeten en ze zal er altijd aan terug blijven denken; maar op dit moment was dat een stuk moeilijker dan normaal.

Toch bleef ze niet lang treurig, nadat ze iemand had zien vliegen die haar op hele andere gedachten had gebracht. Dat de wolken er dan dreigend bij lagen was iets waar ze zich zorgen over maakte, maar dat ene meisje die vloog door de lucht met vleugels lieten al haar zorgen verdwijnen. Nja, bijna dan. Haar heimwee was alleen wat naar de achtergrond gegaan en de wolken.. ja, dat was gewoon het weer. En het weer was onvoorspelbaar. Wie weet zou de zon straks door breken en er alleen maar leuke dingen gebeuren. Zo goed als ze het voor elkaar kon krijgen bleef ze die positieve gedachten houden. Sowieso zou het meisje haar ook wel willen leren vliegen, nadat Kylie ook vleugels staart en hoorns had. Ze had immers nog geen enkel gemeen persoon tegengekomen. En ze was er vrijwel zeker van dat er ook geen gemene mensen op het eiland bevonden. Als dat wel zo was dan was ze die allang tegen gekomen.  

Zo vrolijk als dat ze normaal was had ze het meisje begroet dat was geland op het prieeltje. De glimlach verdween alleen weer een beetje nadat de meid ongeïnteresseerd had terug begroet. Kylie had het dan wel van zich afgeslagen en direct op het onderwerp gekomen, zoals dat ze normaal deed, maar dat zorgde er niet voor dat ze het zou vergeten. Ze zal proberen de meid wel op te vrolijken, want voor zover zij wist was ze niet irritant. Dat had ze in ieder geval niet van de mensen gehoord die ze had leren kennen. Gelukkig merkte ze wel dat de meid haar aandacht op haar focuste, toen ze bij zichzelf vleugels staart en hoorns liet verschijnen. Ze voelde zich even een verkleinde versie van het meisje, maar dan met rood krullend haar. Kylie had een grijns op haar gezicht staan van oor tot oor en had gevraagd of de meid haar kon leren vliegen. Maar ze wist niet helemaal zeker of de meid wel zo’n vlieg instructrice was aangezien het licht duivelse grijnsje. De kleine meid slikte even, maar probeerde nog wel beleefd te blijven glimlachen. Haar moeder had haar verteld dat in elke situatie ze zich zou bevinden, ze moest in alle tijden altijd beleefd blijven.

Kylie bekeek het meisje goed hoe ze van het prieeltje af kwam en even in een rookwolk verdween, waarna ze toen ineens voor haar stond. Ze keek het meisje geschrokken aan. Ze wilde zeggen dat de meid haar niet zo had moeten laten schrikken en erom lachen, maar toen het meisje sprak werd ze toch wel even bang. “Denk maar niet dat ik in je trucjes trap.” had ze sissend gezegd. Ze knipperde een keer met haar ogen en deed even een stapje naar achteren. “Je kunt geen kant meer op,” lachte ze sarcastisch. Kylie slikte even en drukte haar lippen op elkaar. “Maar ik heb niks gedaan,” bekende ze zachtjes. De kleine meid wist niet wat haar over kwam. Was het nou allemaal een grapje of was het iets dat ze had gedaan? Als het een grapje was dan vond ze dit grapje niet leuk. Het maakte haar bang en ze hield er niet van om bang te zijn. “I-ik vind het geen leuk grapje,” begon ze al te stotteren. Ze hoopte echt zo erg dat het meisje een grapje maakte. Anders zou ze het straks echt op een gillen zetten. Voorzichtig deed ze nog een stapje naar achteren, maar hield haar ogen op het meisje gericht.

Kylie zag er tegen aan om buiten rond te lopen, terwijl het gerommel van de wolken stonden te dreigen. Natuurlijk hoopte ze dat het weer net zo snel zou om slaan als haar humeur was omgeslagen, toen ze het meisje had gezien. Maar ja, hopen kon ze altijd blijven doen, maar zonder de positieve gedachten zou het weer alleen maar erger worden. En meestal ging er dan ook iets ergs plaats vinden. Zolang zij maar droog zat als het toch ging stormen vond ze het allemaal geen probleem. Geen probleem was het nou ook weer niet, want als ze binnen zat en de storm begon te razen dan zou ze de eerste en de beste persoon gaan zoeken die ze had ontmoet en haar zou willen beschermen tegen de storm. De laatste keer dat ze een storm had meegemaakt zat ze opgesloten in het observatorium samen met Nadya. Toen hadden ze elkaar verhalen verteld en binnen de kortste keren was ze de storm vergeten. Het was toen erg fijn om iemand te hebben die haar wilde helpen en lief voor haar was geweest. Bijna kreeg ze er een glimlach van op haar gezicht, maar de meid die door de lucht heen vloog die zorgde dat ze de glimlach ook echt op haar gezicht kreeg. Het meisje was weer een nieuw iemand die ze leerde kennen en ze had er best wel veel zin in. Ondanks de armen die ze miste van haar moeder. Als het meisje haar ook had leren vliegen dan zou Kylie het haar wel uitleggen. Wie weet begreep het meisje er wel wat van. Als dat zou was dan zou haar dag nog wel een stuk beter worden.

Hoeveel ze ook had mogen hopen het was veel anders dan ze had verwacht dat het zou lopen. Kylie had alles goed bedoeld en wilde niet irritant over komen, maar het meisje gaf Kylie al gelijk een rilling over haar rug bij het zien van de flikkerende ogen. De kleine meid had geen idee van wat ze fout had gedaan, als het meisje wilde dat ze weg ging dan kon ze het gewoon vragen. Er kwam verwarring in haar op samen met angst dat ze voelde. Stiekem trilde ze ook een beetje op haar beentjes en zette ze een stapje achteruit. Eigenlijk wilde Kylie zich omdraaien en er als een haas vandoor gaan, maar de dreigende vleugels van het meisje die ze kwaadaardig hoog hield zorgde er voor dat ze vast genageld stond aan de grond. Eerst dacht ze dat het allemaal een grapje was, maar ze vond dit grapje niet leuk. Ze had het meisje nog nooit gezien… “Goedzo. Dit is namelijk geen grapje” gromde het meisje haar toe. Kylie slikte angstig en traantjes prikte in haar ogen, waarna een harde klap van het meisje haar vleugels Kylie door de lucht heen lieten vliegen. Een harde gil kwam uit haar keel zette. Met een harde klap kwam ze om de grond te recht en voor even bleef ze liggen. “Waarom doe je dit?” vroeg ze zachtjes, waarna ze zich zelf iets omhoog liet komen. Haar pols die ze een aantal weken geleden bezeerd had in de keuken deed nu nog veel meer pijn. Leunen kon ze er niet op even keek ze voelde ze aan haar pols waar bijna een bot uit stak. Met traantjes in haar ogen keek ze de meid aan. Toen de meid begon te spreken rolde de tranen een voor een over haar wangentjes.

Toen het meisje met haar handen naar Kylie toe duwde en nog een keer met haar vleugels sloeg. Van angst deed ze haar handjes voor haar ogen. Dit was helemaal niet wat ze wilde dat er ging gebeuren. Kylie wilde om hulp schreeuwen en weg rennen, maar door het harde geschreeuw dat haar oren vulde kon ze niks anders dan schreeuwen van de pijn. Meer tranen gleden over haar wangen en ze had het gevoel alsof ze zich helemaal niet meer kon bewegen. Het enige wat ze voelde was de angst die haar lichaam voelde. Van de pijn keek ze het meisje aan. Haar ogen waren helemaal rood door de tranen en langzaam maar zeker ontstonden er van Kylie af geladen deeltjes. “Laat het stoppen,” schreeuwde ze door het geschreeuw heen dat ze bleef horen. De heftige emotie van pijn, angst en verdriet zouden er voor dat ze ieder moment uit kon barsten. Iets waar ze een hekel aan had als dat zou gebeuren. Het meisje moest stoppen. Ze moest haar laten. De vleugels, de hoorns en de staart die Kylie eerder had gehad waren verdwenen tijdens de val, maar dat betekende nog niet dat de rest van haar mutatie niet zou werken. Sterker nog door haar heftige emotie’s kon ze niks anders dan haar mutatie gebruiken. Verlamd of niet Kylie kon zich binnen de kortste keren laten ontploffen en dat wilde ze niet. Nog de pijn en de angst die ze had, ze gunde het meisje niet om pijn te hebben. “S-stop.” Smeekte het kleine kind. “Ik wil dit niet.” Terwijl het geschreeuw door bleef gaan in haar oren verschenen er meerdere geladen deeltjes om haar heen en uit angst voor wat er kon gebeuren en voor het meisje keek ze haar aan. Smekend dat er iemand haar zou komen redden.

Kylie was bang. Ze was bang voor wat er zou gebeuren, maar ze was voor al bang voor het meisje. Wat de reden ook was dat ze werd aangevallen ze had nooit gewild dat het tot een gevecht uit liep. Dat was wel het laatste wat ze wilde. Er zat geen kwaad in het kleine meisje en er zou nooit kwaad in komen. Ja, ze was een kind van 10 dat soms hier en daar wat irritante trekjes had, maar als je dat niet leuk vond dan kon diegene dat zeggen en ze stopte. Ze was vrij simpel en ze luisterde beter dan elk ander kind van haar leeftijd. Toch bleek het voor het meisje niet voldoende te zijn en werd Kylie gewoon een paar meter weg geslingerd. Wat ze ook had gedaan ze wil dat het meisje stopte met haar pijn doen. De traantjes stonden al in haar ogen te prikken en toen het meisje haar mutatie meer ging gebruiken begonnen de tranen te rollen. Het geschreeuw in haar hoofd deed pijn en smeekte ze het meisje te stoppen. Wat ging er in het hoofd van de meid om dat ze dit bij Kylie deed?

Het geschreeuw in haar hoofd bleef maar door gaan, waardoor Kylie geen controle kon krijgen over haar eigen mutatie. Elektrisch geladen licht bolletjes vlogen van haar af. De angst die ze voelde voor het meisje was niet het enige meer dat haar bang maakte. Met huilende ogen keek ze het meisje verdrietig aan. De brunette was achteruit gedeinsd vanwege de licht bolletjes die afkomstig waren van haar. Kylie lichtte zowat zelf op, terwijl er meerdere bolletjes licht van haar lichaam kwamen. Voor ze het zou door hebben zou ze al ontploft zijn en zou het prieeltje en het meisje bedolven worden door lava en vuur. Ondanks dat haar pijn werd gedaan wilde ze niet dat de brunette ook pijn zou krijgen.
Met angstige ogen bleef ze naar het meisje kijken die haar handen al boven haar hoofd had gedaan en een groen licht gecreëerd. ”Geef je over! Je weet toch dat ik sterker ben,” sister het meisje. Kylie had haar ogen al dicht geknepen haar hoofd zwakjes geschud, terwijl ze wachtte tot de volgende mutatie haar zal raken. Ze geloofde niet het meisje sterker was dan haar, ook al bleek dat wel zo te zijn. Ze wilde niet dat er van Kylie gezegd werd dat ze zwak was en bescherming nodig had, maar bescherming was wel iets wat ze op dit punt wel heel erg graag wilde.

“Het maakt niet uit of je sterker bent. Dit stopt nu!” Kylie keek op en zag mr. Archer tussen hen instaan. Haar hart maakte een klein sprongetje. De redding was gekomen, maar het zorgde er nog niet voor dat ze haar mutatie dan ook onder de controle kreeg. Ze keek met angstige ogen langs mr. Archer naar het meisje en slikte de brok in haar keel weg. Ze probeerde wat omhoog te krabbelen, maar door haar gebroken pols en haar hoofd die nog bonkte deed het best veel pijn. Met moeite was ze opgestaan en bleef ze achter mr. Archer staan. Ze had zijn shirt vastgepakt, zodat ze hem nog beter kon gebruiken als schild. Ondanks haar redding bleven de tranen nog rollen over haar wangen. De elektrisch geladen bolletjes kwamen niet meer te voorschijn, maar de paar die al in de lucht zweefde kon ze niet weg halen. Uiteindelijk zouden de bolletjes wel verdwijnen als zij ook weg was, maar tot nu toe stond ze hier nog altijd bang te zijn. “I-ik wil hier weg,”sprak ze stotterend tegen mr. Archer, terwijl haar ogen nog op het meisje stonden gericht en zachtjes aan zijn shirt trok. Ze wilde vandaag niet alleen gelaten worden.

Het ene moment was ze bang wat het meisje haar nog meer allemaal aandeed en het andere moment was ze bang voor zich zelf. Ze had geen controle over haar mutatie en op de dag dat ze op het eiland was gekomen was haar verteld dat ze voorzichtig moest zijn met het gebruik van haar kracht. Elke keer wanneer ze haar kracht liet zien aan andere mensen had ze daar aan terug gedacht, maar nu werd het allemaal te veel voor haar. Het was niet opzettelijk dat er elektrische bolletjes van haar lichaam kwamen en ongecontroleerd in de lucht bleven zweven. Kylie wist niet hoe ze die moest laten verschijnen; om de eerste reden was omdat er veel druk op haar ruste vanwege de aanvallen van het meisje, maar een andere reden was gewoon echt omdat ze niet wist hoe ze het moest doen ook al wilde ze het nog zo graag. Haar lichaam was gevuld met angst en het geschreeuw in haar hoofd zorgde er voor dat haar hoofd zo begon te bonken dat ze het gevoel had dat ze ging ontploffen, letterlijk.

Ze was zo gefocust op het meisje dat ze licht was geschrokken van een pijl die tussen het kwam. Haar kleine hartje had een sprongetje gemaakt bij het zien van mr. Archer. Het schreeuwen van pijn was toch bij iemand aan gekomen. Ze was gered. De leraar was als een levend schild voor Kylie komen staan. Voor extra bescherming was ze dichterbij komen staan en hem vast gehouden aan zijn shirt. Ze wilde niet nog meer pijn krijgen dan ze al had. Ze vermelde dat ze weg wilde en dat was ook wel meer dan logisch. Het leek er alleen op dat ze niet mocht van het meisje. Ze mocht zelfs geen bescherming krijgen van de docent. Wat was er met het meisje aan de hand dat ze Kylie zo erg aanviel? Met verdrietige ogen bleef ze mr. Archer aan kijken hopend dat hij er voor koos om gewoon weg te lopen en haar in veiligheid te brengen. Voor ze nog iets kon zeggen of kon doen werd ze al weer onder uit getrapt. Een gil volgde en de geladen bolletjes vlogen weer in het rond. Sneller en sneller begonnen de bolletjes te bewegen, waardoor ze haar armen voor haar hoofd deed om het tegen te houden. Hierdoor had ze geen idee wat er tussen mr. Archer en het meisje gebeurde. “’Het spijt me dat ik dit moet doen, maar het is voor je eigen veiligheid en zo zal je minder pijn hebben. Ik breng je hier zo snel mogelijk weg, vertrouw me.” hoorde ze vaagjes. Voorzichtig deed ze haar armen om haar hoofd weg en kon ze voor een seconde de docent met huilende bruine ogen aan te kijken, waarna ze haar bewustzijn verloor… 

{jullie mogen zo door posten tot het is afgelopen!}