Need to be in control [Rosalie]

Zwijgzam zat hij voor zich uit te kijken, zijn armen lagen gekruist over de houten balustrade van het prieeltje. De tuin die een eindje verder gelegen was begon langzaam maar zeker zijn bloei van de zomer te verliezen. De bloemen hingen er maar sip bij en hier en daar begonnen de bladeren van bomen en struiken al te verkleuren. Torrance sloot zijn ogen toen een iets hardere windvlaag hem passeerde. De sjaal die hij droeg wapperde voorzichtig mee met de kille stroom van wind. Hij nam een diepe teug adem en kon met moeite een licht zilte lucht gewaar nemen. Het was voor hem een fascinatie hoe het mogelijk was dat er zulke diversiteit in de natuur kon zijn op het eiland. Voor de rest kon het hem allemaal nog niet veel schelen op welke manier alles in elkaar zat. Niet hoe de studenten waren, niet hoe de leerkrachten laat staan de lessen waren. Hij drukte zichzelf wat rechter, keerde zijn bovenlichaam terwijl hij zijn blik het prieeltje liet oversteken, richting de golven van de zee die een heel eind verder zichtbaar waren. Golven die hij slechts enkele uren geleden volledig was overgestoken op een enorme boot die een nieuwe levering aan studenten op het eiland bracht. Want zo voelde hij zich wel, als een pakketje dat een nieuwe bestemming had gekregen. Uitputting hing over zijn lichaam, hij was moe door de lange reis en alle emoties die er bij waren komen kijken. Maar hij had vertikt om zich -zoals gevraagd door het schoolhoofd- zich te melden aan het secretariaat om een kamer toegewezen te krijgen. Waar hij normaal mooi op de lijntjes van de regels liep, had hij ze nu op dag één al niet opgevolgd. Alleen al daaraan was te zien dat Torrance niet in zijn doen was.

De stilte bracht zowel kalmte als droefheid met zich mee. Torrance had zich op een bankje laten zakken dat in het prieeltje stond en leunde met zijn schouderbladen tegen de houten ballustrade. Met een doffe blik in zijn ogen staarde hij naar de toppen van zijn schoenen die hij lichtjes heen en weer bewoog. Met zijn hand trok hij aan de rits van zijn jas, als poging om die wat meer te sluiten. De koude die in de lucht hing ging door merg en been, en ondanks dat hij al een sjaal droeg was hij eigenlijk te schaars gekleed om dit weer tegemoet te gaan. Hij had zich evengoed in de lounge of dergelijke kunnen zetten, maar de gesprekken die tussen de studenten onderling hing deden er nog meer voor zorgen dat hij zich nieuw en een buitenbeentje voelde. Een of ander sprookjesbal dat was geweest zorgde ervoor dat er sappige verhalen de ronde deden. Verhalen waar hij absoluut niets van begreep en voorlopig ook niet wílde begrijpen. In gedachten verzonken en één met de prikkels in zijn nabije omgeving bleef hij zitten. In stilte en alleen, niet wetende voor hoelang of wat hij hierna zou moeten doen. Hij had geen lessenrooster, geen kamergenoot, geen kamer… Niets.

Natuurlijk waren er mutanten op school wiens zintuigen extra ontwikkeld waren en dus beter als hem de omgeving konden waarnemen. Maar als ze alle ‘normale’ waarnemers naast elkaar zouden zetten, zou hij wel degene zijn die er met kop en schouders bovenuit stak. Hij hoorde niet beter als anderen, hij rook niet beter, zag niet beter, voelde niet beter en proefde niet beter. Of toch niet zolang hij een ander van zijn zintuigen ontnam. Maar toch was Torrance zich er meer van bewust, van alles wat hij kon waarnemen. De licht zilte lucht, de frisse herfstbries, de nerven van het hout van de balustrade. Hij had zijn ogen gesloten om de verre prikkels te kunnen waarnemen. Het was ook daarom dat hij zich enorm verschrok toen er een soort van kreet in zijn nabije omgeving weerklonk. Torrance opende zijn ogen geschrokken, omklemde met een hand de balustrade en greep met de andere naar zijn hart. Een fraai gekleurde vogel vloog het prieeltje in, gevolgd door een fel roodharig meisje dat zich onmiddellijk excuseerde. Door de plotse verschrikking begreep hij niet onmiddellijk waarom zíj veronschuldigde voor het geluid van de vogel, kon niet de onmiddellijke link leggen. Totdat het meisje het dier met een hand omdraai deed verdwijnen. ’Ik wilde je niet beroven van je rust.’ Torrance luisterde niet echt naar haar woorden, staarde in plaats daarvan nog steeds naar de plek waar de vogel zojuist nog gevlogen had. ’Hoe deed je dat?’ Vroeg hij met een nog steeds geschrokken ondertoon in zijn stem. Ook weerklonk er een sterke Franse ondertoon. Had ze nu juist net een levend dier doen verdwijnen. Torrance stond op van het bankje, deed een stap naar voren en zwaaide met zijn hand door de lucht op de plaats waar de vogel zojuist nog had gevlogen. ’Leren ze je dat hier?’ Voor het eerst maakte hij oogcontact met het meisje, de verbazing duidelijk in zijn ogen te lezen. Torrance was een redelijk zwakke mutant, gespecialiseerd in één ding in plaats van in meerderen. Voor hem was de mutantenwereld redelijk onbekend, aangezien hij zelf in zijn jeugd niet als extreem afwijkend werd beschouwd. Hij had er dus geen idee van wat ze hem hier nog zouden kunnen bijleren en wat niet. Misschien was het doen verdwijnen van dieren wel één ding daarvan. Je wist maar nooit. Het had namelijk een reden gehad dat zijn ouders toestemming hadden gegeven om hem verder te scholen op Genosha, namelijk om bij te leren.

Ze stond daar maar te staan, met haar spullen voor haar borst geklemd alsof het een schild was wat haar voor de meest gevaarlijke wapens zou beschermen. Torrance keek haar aan, observeerde haar als geen ander en wachtte licht ongeduldig op haar antwoord. Ze had hem zojuist dingen laten zien waarvan hij nooit geweten had dat ze mogelijk waren, en hij wilde er een verklaring voor. Een verklaring die uitbleef, want op de eerste vraag antwoorde ze simpelweg niet. Op het antwoord van zijn tweede vraag moest hij gelukkig niet veel langer wachten. Het meisje haalde een hand door haar haren en wees naar de balustrade waar hij zojuist zijn hand door de lucht had gehaald. ’Dat is,’ sprak ze op een verlegen manier en Torrance keek haar aan alsof hij de woorden uit haar mond wilde sleuren. ’mijn mutatie.’ Meteen liet hij zijn schouders zakken en tuitte hij teleurgesteld zijn lippen. ’Jammer.’ zei hij schouderophalend en keek nogmaals naar de lege lucht. ’Het stelt niet zoveel voor en ik wilde, ik wilde je niet storen.’ Torrance fronste zijn voorhoofd, op zijn lippen verscheen een niet-begrijpende lach. ’Het stelde niet veel voor?’ zei hij met een vragende, bijna lachende ondertoon in zijn stem. Het meisje sloot haar ogen, zakte bijna door de grond van verlegenheid. Zag hij er zo angstaanjagend uit dan? Hij stopte zijn handen in de zak van zijn jas en hield zijn hoofd in een knikje opzij terwijl hij haar resoluut aanstaarde. Nee, aan zijn blik kon ze niet ontsnappen, en dat was ook nergens voor nodig want hij was van nature geen gemeen of afstandelijk persoon. ’Ik wilde je niet storen.’ Hij schudde met een schuine glimlach zijn hoofd. ’Ik kan wel weer gaan.’ Torrance liet een zucht over zijn lippen glijden en rolde met zijn ogen terwijl hij op haar af stapte. ’Hou eens op.’ zei hij, op een vreemd vriendelijke manier, doelende op haar ontkenning. Op een bepaalde manier zag ze er nóg hulpelozer uit dan dat hij zich voelde, en dat deed er voor zorgen dat hij zich voor een moment minder slecht voelde over zijn positie als ‘nieuwkomer’ en zijn gebrek aan informatie. ’Kan je dat opnieuw doen?’ vroeg hij toen rechtuit en keek om zich heen toen hij voor haar tot stilstand was gekomen. ’Als ik een nieuw dier voor je vind, kan je dat dan ook doen verdwijnen?’ Toen hij niet onmiddellijk een dier zag keek hij haar recht aan in haar ogen, wachtende op een antwoord.

Hij kreeg moeilijk hoogte van het meisje, het ene moment leek ze haar schouders te rechten en zelfzekerder uit de hoek te komen. Maar even snel als dat was gekomen, verdween het ook weer. Het was een gedrag wat hij nooit eerder bij anderen waar had genomen. Of toch zeker niet in zijn vriendenkring. Hij was gewend om met personen op te trekken die fier van aard waren, die zeker waren van hun eigen stuk. Soms misschien té. Maar dit gedrag van het meisje, hij kon het moeilijk plaatsen. Al was dat misschien de reden dat het hem zo interesseerde. Torrance probeerde haar blik te vangen, maar als hij links keek, keek zij de andere kant op. Bij rechts van hetzelfde. Waarom snapte hij niet, er waren vast wel dreigendere figuren als hem in de wereld. Maar Torrance liet zich er niet voor terugdeinzen, integendeel. Hij deed enkele stappen naar voren en zag hoe het meisje feller in elkaar dook bij elk geluid dat zijn voeten op de houten vloer maakten. Om haar aandacht af te leiden van zijn nabije aanwezigheid, en ook omdat hij oprecht geïnteresseerd was stelde hij haar een vraag. Een vraag die haar roodkleurige wenkbrauwen recht de lucht in lieten schieten. Zij was verbaasd door zijn vraag, hij door haar reactie, dus haast reflexmatig gingen zijn sprekende wenkbrauwen ook de lucht in. Pas toen hij de minuscule glimlach op haar roze lippen zag verschijnen liet hij ze weer zakken. ’Het werkt niet op die manier.’ Nu schoten zijn wenkbrauwen in een frons. ’Nee?’ vroeg hij, om haar aan te sporen om verder te vertellen. Hij wilde niet dat ze zou stilvallen, dat ze de vraag niet zou beantwoorden door haar verlegenheid.

Het meisje haalde haar boeken voor haar borst uit, en Torrance kon het niet laten om zijn blik kort ook over de rest van haar lichaam te laten gaan. Al was er meer kledij dan lichaam te zien. Het meisje prulde met een kaft, waar ze uiteindelijk een wit papier uit haalde. In eerste instantie leek het blanco, totdat ze het omdraaide en aan hem toonde. ’Ik maak ze zelf.’ Torrance fronste zijn wenkbrauwen, deed een stap dichterbij en nam het papier voorzichtig uit haar handen om het van naderbij te bestuderen. Een wirwar van lijnen en kleuren die samen een prachtige ara voorstelden. ’Ze komen uit het papier.’ Hij keek op van het papier, recht in de ogen van het meisje. ’Waar dan?’ vroeg hij, draaide het papier alle kanten uit om iets speciaals te ontdekken. Maar hij zag niets behalve papier en strepen van potlood. Hij haalde een hand door zijn haren en kreeg het klaargespeeld om ze meer netjes te leggen dan ervoren. Al duurde het niet lang voor de wind er voor zorgde dat er een kleine krul terug op zijn voorhoofd kwam te liggen. ’Ik kan geen gewone dieren laten verdwijnen.’ Torrance knikte geconcentreerd, plaatste een voet wat meer opzij zodat hij een ‘in rust’ houding aannam. ’Dus.’ begon hij, alsof hij een les ging geven. ’Jij tekent een dier en haalt het uit het papier? Dus jij maakt van iets getekend iets levend?’ uit zijn mond klonk het bijna belachelijk en hij kon niets anders doen dan zacht lachen. Al was het niet uitlachend bedoel. Hij geloofde het gewoon niet. ’Wel, eerst zien, dan geloven.’ Torrance stak het papier weer naar haar uit en plaatste een hand op zijn zij, keek haar terwijl afwachtend aan, verwachtende dat ze daar ter plekke een dier tekende en het tot leven haalde.

Het meisje grinnikte zachtjes toen Torrance het papier in alle mogelijke verschillende richtingen hield. Hij keek op naar haar, niet-begrijpend waarom ze met hem moest lachen alvorens hij zich weer op de tekening richtte. ’Ze komen er gewoon uit, worden gemaakt.’ Torrance hield het papier stil, keek naar de roze lippen van het meisje terwijl ze sprak, alsof hij op die manier -als hij haar lippen las- de informatie ervan beter kon bijhouden. ’Een hologram.’ fluisterde hij, probeerde zich er iets bij voor te stellen, maar hij had nog nooit een hologram in het echt gezien. Op zijn voorhoofd stond een frons, zijn mond hing lichtjes open en hij leunde met zijn hele gewicht op één been, nadenkend. Na zijn conclusie kreeg hij een positief antwoord van het meisje waardoor voor enkele seconden zijn hagelwitte tanden tevoorschijn kamen in een schitterende lach. Een lach die ergens ook een beetje ongeloofwaardig klonk, maar dat kwam eerder omdat hij het zo onwaarschijnlijk vond en niet wist hoe hij moest reageren. Torrance was nooit in aanraking gekomen met andere mutaties behalve die van zichzelf. Het was dan ook meer als duidelijk dat ze zijn interesse had geprikkeld, toen hij haar het papier terug bezorgde en wachtte op een kleine voorstelling van haar kunsten. Torrance overdonderde haar mee, zo was te zien aan haar reactie. Ze opende aarzelend haar mond en wendde haar blik van zijn ogen af, terug naar de schets die ze ondertussen weer in haar handen droeg. ’Komaaaaan.’ spoorde hij haar aan. ’Dan laat ik je ook iets zien.’ Hij kruiste zijn handen over elkaar, knikte zijn heup wat opzij en trok een wenkbrauw op terwijl hij haar charmant aan keek. ’Oke.’ Torrance klemde zijn kaken op elkaar, om zijn excitement te temperen en haar er niet mee af te schrikken. Want dat was wat hij had ervaren: Met het minste kon hij haar van haar wijs brengen en haar afschrikken.

Geïntrigeerd keek hij naar de handelingen die het meisje uitvoerde, hoe er uit de lijnen van de tekening korrels omhoog zweefden, zich begonnen te vormen tot een blauwige gloed en langzaam… een ara. Voor Torrance het goed en wel besefte vloog er tussen hem en het meisje een enorme vogel. Een die zijn kant uit kwam. Torrance sperde zijn ogen groot open, voelde hoe zijn hartslag omhoog gierde. Maar hij stond aan de grond genageld, kon niet bewegen toen de vogel zijn schouder als landingsbaan zag. Het was een vreemd gevoel, het gewicht van de vogel op zijn schouder. Torrance hield zijn adem geforceerd in en durfde zelfs zijn hoofd niet te bewegen om opzij te kijken naar het beest. De nagels van de vogel voelde hij door zijn jas in zijn schouder priemen, maar hij gaf geen kik. Pas toen een scherpe kreet in zijn oor klonk, kneep hij zijn ogen dicht en haalde zijn schouders lichtjes op als poging om zijn hoofd te beschermen. ’Sorry.’ veronschuldigde zich en Torrance opende voorzichtig een oog om haar aan te kijken. ’Hmmmmhmm.’ piepte hij met een hoog stemmetje en balde zijn handen verschrokken tot vuisten. ’Zo gaat het dus.’ Het was grappig, hoe enthousiast het meisje was terwijl hij bijna in zijn broek deed van de plotselijke verschrikking. Torrance was geen enorme dierenvriend, hij hield van de natuur en alles wat leefde. Maar zijn manier van omgang met de dieren.. hij had de feeling gewoon niet. ’Rosalie trouwens.’ Hij richtte zijn ogen in die van haar, nog steeds met de vogel op zijn schouder. ’Torrance.’ mompelde hij zachtjes en wees voorzichtig met zijn wijsvinger naar de vogel. Enkel zijn hand en vingers bewogen, voor de rest probeerde hij zich zo onbeweeglijk mogelijk te houden. ’Kan hij nu ook weer verdwijnen?’ vroeg hij zachtjes en glimlachte haar ongemakkelijk toe. ’Of gewoon ergens anders gaan zitten?’ De veren van de vogel streken langs zijn wang af en een kille rilling schoot door zijn ruggengraat.

’Torrance.’ Hij hoorde hoe het meisje zijn naam herhaalde, terwijl hij grote angsten doorstond door de vogel die op zijn schouder zat alsof hij de tak van een boom was. Torrance had zijn oog dat het dichts bij de vogel was dichtgeknepen en had zijn schouders opgetrokken als poging om zijn oren te beschermen. De vogel was daardoor wat hoger gaan zitten en had zijn vleugels wat bewogen om evenwicht te bewaren. Het gekleurde vederendek steelde langs zijn wang af, en ondanks dat het enorm zacht was, was het allesbehalve een aangenaam gevoel. Toen Rosalie niet uit zichzelf opmerkte dat hij zich op zijn ongemak bevond, besloot hij het gewoon te vragen. Voorzorgen nemen, voor de vogel het in zijn hoofd haalde om aan zijn oor te knabbelen. Of wat vogels dan ook mochten doen.. ’Oh ja, natuurlijk.’ Bij die woorden voelde hij hoe de vogel zijn gewicht wat herlegde, om vervolgens van zijn schouder af te springen en weer op te stijgen. Niet lang, want het meisje deed hem weer verdwijnen nog voor hij hoogte had kunnen winnen. Torrance rolde met zijn schouders, opende zijn ogen weer en keek kort naar de blauwe korreltjes die door de lucht zweefden. ’Ga jij.’ Rosalie stamelde, maar Torrance schonk er geen aandacht aan. Hij keek opzij, naar zijn jas waar de vogel zojuist had gezeten. Met zijn lange, slanke vingers wreef hij erover, wilde het vuil -wat er helemaal niet was- er van af vegen. ’Ga jij nu iets tonen?’ Nadat hij zijn sjaal fantsoenlijk had getrokken keek hij weer op naar het roodharige meisje. Ze had haar schetsen nog steeds in haar armen geklemd alsof ze bang was dat de weinige wind die er was het zou meevoeren naar een land heel ver hier vandaan. ’Beloof is beloofd.’ Zei Torrance met een glimlach en haalde een hand door zijn licht krullend, bruin haar. Hij schraapte zijn keel, plaatste zijn voeten wat uit elkaar en stroopte de mouwen van zijn geklede jas wat naar boven. ’Abra kadabra…’ sprak hij mysterieus. Terwijl bewoog hij met zijn vingers, verzon ter plekke een soort van combinatie die dan ook maar iets op een tovenaar konden doen lijken. ’Simsa…’ Heel langzaam bracht hij zijn mutatie in werking, liet het zicht van Rosalie langzaam vervagen. Eerst verdwenen de kleuren, werd haar wereld zwart-wit. ’Simsalabim.’ sprak hij als einde, en liet zijn armen weer langs zijn lichaam hangen. Niet dat ze dat nog zou zien, want tegen het einde van het laatste deel van zijn spreuk, was haar gezichtsvermogen zo donker geworden dat ze niets meer kon zien. Blind. Torrance grinnikte kort en haalde zijn schouders op. Hij merkte voor zichzelf hoe hij twee keer zo goed en scherp als gewoonlijk kon zien. Het gezichtsvermogen dat hij van Rosalie had onttrokken, had zich bij het zijne bijgevoegd. ’Zo, nu heb je mijn mutatie ook gezien.’ zei hij enthousiast, lachte om zijn eigen woordspeling. Aandachtig keek hij naar het meisje en probeerde haar reactie in te schatten nog voor ze iets zei of deed.