Onderwerp: Here we go, let it burn zo nov 20, 2016 3:07 pm
MERRILY WE FALL,
YOUR ARMS LIFT ME UP SO HIGH
When your soul finds the soul it was waiting for. When someone walks into your heart through an open door. When your hand finds the hand it was meant to hold.
Verwoed drukte ze op het knopje registreren. Al ruim een uur was ze bezig met het maken van een Instagram account, iedereen had het er namelijk over en de roodharige wilde graag meedoen met wat de rest van het eiland deed. Het was haar gelukt, ze had zich aan kunnen melden, had een plaatje van zichzelf ingesteld en zowaar was het haar gelukt om Jensen te vinden. Blijkbaar moest je elkaar een zogenaamd vriendschapsverzoek sturen, dat had ze dan ook gedaan. En net toen ze hem een berichtje wilde sturen.. juist.. werd haar account afgesloten. Voor de zesde keer probeerde ze het opnieuw aan te maken nu, maar zoals verwacht verscheen er weer een schermpje in haar beeld die haar vertelde dat haar account geblokkeerd was. Blijkbaar dacht Instagram dat ze niet bestond, dat ze een spamaccount was. Clarissa had geen idee wat een spamaccount moest voorstellen, maar het klonk niet aardig. Nu begon ze gefrustreerd te raken, hoe durfde ze te zeggen dat ze dachten dat ze niet echt bestond?! Hallo? Hier zat ze toch? Uit wanhoop had ze zelfs een valse naam geprobeerd.. Clarissa Blackwood.. maar ook die werd weer geblokkeerd. Langzaam maar zeker voelde ze hoe haar lichaamstemperatuur wat begon te stijgen, ze was zwaar geïrriteerd op dit moment. De roodharige was op het trappetje van het prieeltje gaan zitten, daar waren toch bijna geen leerlingen. Uiteindelijk kwam ze tot een kookpunt, gromde een keer kwaad en voordat ze het wist had ze haar mobieltje met een rotvaart weggegooid, een aantal meter voor haar neus kwam het met een redelijke kracht op de grond terecht en stuiterde het over het pad heen. Stukjes glas vlogen in het rond en met haar armen boos over elkaar geslagen keek ze naar de gebroken telefoon op de grond. Wat haar betrof was het nog niet kapot genoeg.. en voordat ze het eenmaal doorhad vloog hij opeens in de fik. Dat was haar nu al een keer eerder gebeurd, dat iets zomaar in de fik was gevlogen als ze ernaar keek.. maar erg vond ze het niet. Ergens was het wel geruststellend, de vlammen kalmeerde haar een beetje, maar ook weer niet helemaal. "Stomme rottelefoon.." mompelde ze gepikeerd terwijl ze een keer minachtend snoof. Die elektronica vond haar overduidelijk niet aardig. Chagrijnig trok ze haar zwarte mutsje wat verder over haar oren, nog altijd kijkend naar haar telefoon die nog altijd aan het branden was een paar meter bij haar vandaan.
Onderwerp: Re: Here we go, let it burn wo dec 14, 2016 10:38 am
Aarón Pizarro-Gonzalez Closer. Look closer. So you can be fooled.
|| Aarón ||
Luid fluitend, de vrolijkheid zelve, wandelde Aarón zijn wandelingsrondje. Ondanks dat hij niet meer aan reizen deed sinds hij hier was vond hij wel dat hij zijn conditie op pijl moest houden. Maar echt uitbundig sporten was hij dan ook weer te lui voor, dus had hij de oplossing gevonden in grote stukken wandelen. In de korte tijd dat hij hier was had hij al veel van het landschap wat bij de school hoorde gezien. En het verbaasde hem nog steeds hoeveel schoonheid op één plek kon bevinden. Hij had veel gezien van de wereld, samen met zijn motor, maar deze plek leek betoverd en soms niet werkelijk. Hij verdacht de mensen met de mutaties die hier rondliepen. Grote kans dat er een handje onnatuurlijkheid in dit landschap zat. Maar het boeide hem niet. De schoonheid was echt. Echter werd zijn vrolijke stemming onderbroken door een luid gegrom en voordat hij het wist zag hij voor zich een klein apparaatje wegvliegen. Hij had de bron van deze kracht nog niet gezien, deze zat om de hoek waar zijn blik niet reikte. Even bleef hij stilstaan, haalde een hand door zijn redelijk lange zwarte haar dat daarna meteen weer in model terug viel en stak zijn hand terug in zijn broekzak. ‘Mi díos. Ik wist dat mensen konden vliegen, maar apparaten. Die kende ik nog niet,’ sprak hij lachend, terwijl enkele stappen hem de hoek van het prieeltje om bracht. Een brede lach lag op zijn lippen, ontblote zijn tanden en bracht de gebruikelijke onbezorgde twinkeling in zijn bruine ogen. ‘Dag engeltje, mag ik vragen waarom je onschuldige wandelaars ontwijktrainingen aan het geven bent?’lachte hij zonder enige beschuldiging in zijn stem, zonder flirttoon. De enkele ongeschonden vrolijkheid sprankelde van hem af. Zijn blik schoot even terug naar het telefoontje. ‘Wat een noodlottig geval, wat heeft hij misdaan?’ treurde hij eventjes toen hij de schade zag bij het apparaatje.
