Eindelijk was het dan zover: het sprookjesbal. De feestcommissie had er hard en lang aan gewerkt, bijna heel augustus. Natuurlijk waren ze dus erg nieuwsgierig wat de rest van de leerlingen er van zou vinden, maar Tina twijfelde er niet aan dat het een gigantisch succes zou worden. Zeker met Waverly's prachtige stem en Lorise's charmes in de buurt. De dames toch wel goeie vriendinnen geworden van Tina, of zo zag zij het toch. Het waren gezellig meisjes met een geweldig gevoel voor humor en daar draaide vriendschap toch ook om? Lachen? En mekaar kledingsadvies geven, zelfs al had je een eigen modeblog. Valentina vond het altijd fijn om dingen te horen van andere, hoe zij dachten over een bepaalde stijl en hoe zij hun eigen stijl erin verwerkte. Daarom ging ze vanavond ook twee werelden combineren, haar stijl wat een beetje boyish-chic was en de sprookjeswereld. Daarom had ze gekozen voor een met roze bloemen bedekt mantelpakje en matchende schoenen en lippenstick. Haar bruine haren had ze stijl achterover gekamd en na de laatste hand te leggen aan haar make up was ze er klaar voor. Omdat ze nog de laatste puntjes op de i moesten zetten, had Tina haar roze hakken in een zak gestopt en witte sneakers aangedaan om vervolgens op weg te gaan naar het bos.
Het was haar taak om de wegwijzers vanaf het schoolplein klaar te zetten. De houtenpalen x waar twee bordjes ophingen zorgde ervoor dat elke leerling de weg naar de prachtige deur x verstopt in het bos vond. De commissie had behoorlijk wat schilderwerk gehad aan alles, maar ze hadden plezier gehad. Valentina had de glitterverf nog wasbeurten later terug gevonden in haar haar. Ook van bakken waren ze niet vies geweest en dan vooral Lorise niet.
Nadat ze alle paaltjes goed gezet had en door de prachtige houten deur gelopen was, keek ze haar ogen uit. Hoewel ze het samen bedacht had, was het zo chic om te zien hoe hun fantasie werkelijkheid werd. Het pad naar het feest was versierd met prachtige bogen en laaghangende bloemen. x Net een echt sprookje. Het bos leek verlicht te zijn met onzichtbare lampen achter de bomen en onder de struiken. Valentina kon niet anders dan met open mond staren naar al het moois om haar heen. Pas toen de signalen van haar hersenen door leken te komen bij haar voeten ging ze verder naar de dansvloer. Het was nog geen minuutje wandelen tussen al het moois voor ze op de gigantische open plek kwam. Omdat het nog niet zo laat was, was het overal nog redelijk licht. Maar er was geen twijfel mogelijk dat van zodra het donkerdere werd het een magisch spektakel zou zijn. Boven de houten dansvloer zweefde lampjes en een kroonluchter x , uitgedoofd. Pas als het feest echt zou beginnen zouden ze aangestoken worden. Aan de zijkant van de houten vloer stonden verschillende houten tafeltjes op gesteld met prachtige woudbloemen erop gedrapeerd x. Het was de bedoeling dat daar de drankjes opgezet konden worden die de feestgangers konden halen bij de houten bar aan de rechterkant van de open plek. De 'bar' was een gigantisch grote boomstam die vanboven afgeplat was zodat er glazen op konden staan zonder dat er dingen omvielen. Achter hun zelfgemaakte bar stonden verschillende houtblokken opgestapeld met kaarsjes en de drank ertussen [url= https://i.imgur.com/7Yo9zF7.jpg]x[/url]. De drankjes zelf waren in het krullerige handschrift van Lorise met een witte pen op een glazen achtergrond geschreven zodat deze goed opviel tussen de boomstammen waarop het gezet was. Langs de bar stond een gigantische tafel met dezelfde woudbloemen en mos versierd. Verschillende gebakjes en snacks stonden erop uitgesteld x. Tina verplaatste haar blik naar de rand van het hele gebeuren waar af en toe bomen met lichtjes bedekt waren x en stoelen en dekentjes x erbij stonden. Zelfs wat dieper in het bos kon ze lichtjes onderscheiden en ook daar hadden ze de stoelen neergezet. Zelfs een photobooth was neergezet bij een dikke boom die wat apart stond. Ook daar zaten lichtjes rond en mensen konden ervoor poseren x. Of het nu koppels waren of een vriendgroep, het zou zeker instagramwaardige foto's opleveren. Het laatste wat haar opviel was het prachtige podium helemaal in het midden vanachter x. Twee potten met bloemen waren aan weerszijde waren de versieringen.
Met een gigantische glimlach kwam ze bij Lorise en Waverly aan die al bij het podium stonden. ”Het gaat zo’n succes worden!” Zei ze vrolijk, waarna ze zich op haar knieën liet zakken om te beginnen prutsen aan de muziekinstalatie. Langzaamaan begonnen de eerste mutanten binnen te komen en verplaatste Tina zich naar achteren. Eenmaal achteraan stak ze haar duimen op naar Lorise en Waverly als bedoeling dat ze konden beginnen en terwijl zij het hele dingen opende wisselde Tina snel van schoenen.
Onderwerp: Re: Grand entrance vr sep 16, 2016 7:59 pm
Welcome To the faitytale ball
Lichtjes, drankjes en versiering. Ze hadden er weer hard voor gewerkt maar het was allemaal goed gelopen. Het was niet niets hoor, zo’n feest organiseren. Alles moest op tijd en klaar af en als hoofd van de feestcommissie was dat voor haar dus wel wat planning. Veel werk maar ook veel plezier.Er hadden veel meegeholpen met alles en ze had ondertussen weer veel gelachen met Waverly en Valentina. Hun waren ook echt onmisbaar in het team, zonder hun was er geen team. De open plek in het bos was prachtig sprookjesachtig versierd alle hapjes en drankjes zagen er heerlijk uit. De hapjes vooral, iets waar ze ook hard hun best op hadden gedaan. De lichtjes in de bomen, ze wist zeker dat iedereen ze prachtig zou vinden. Doordat het licht was kon ze nog niet echt het totaalbeeld zien maar ze was honderd procent zeker dat het er prachtig uit zou komen te zien wanneer het ging schemeren en donker werd.
Nadat Lorise bij de houten bar klaar was met de glazen en bloemetjes ging er vanzelf al een timer af in de zak van haar sweater. Ze waren om de beurten wezen omkleden zodat er altijd iemand bij de locatie was om de boel in de gaten te houden en verder te werken. Maar het wekkertje ging dus het was tijd voor Lorise om om te kleden en ze Valentina er al aan komen lopen. Ze had al inspanning gehad door de hele dag werken maar haar enthousiasme gaf haar bakken met energie. Ze had bijna de hele weg gerend naar haar kamer. Maar dat maakte niet uit, ze had nog genoeg tijd om te douchen voordat ze ging aankleden. Ze was heel erg benieuwd naar Charlie’s reactie op de jurk. Ze had iets anders dan waar ze normaal gesproken voor zou gaan. Haar eerste idee was een mooie elegante zacht roze jurk, iets wat je helemaal zou verwachten als je keek naar haar kledingstijl. Maar toch, ze had dit keer een jurk uitgezocht die wat meer gedurfd was. Aly had helemaal ingestemd, die vond altijd dat Lorise altijd wat sexier mocht zijn. Voor Lorise waren het vooral de hartjes op de jurk die ze geweldig vond, helemaal cupid-stijl. Ze liet haar haren los met een bijpassende rode ketting. Ze had niet heel veel tijd besteed aan haar make-up maar het zag er zeker chic uit.
Lorise haar geluk kon niet op. De weg erheen en de locatie zagen er prachtig uit. De leerlingen zagen er mooi uit, al haar vrienden waren er en ze had de perfecte date aan haar zijde. Alles was weer beter geworden sinds ze Charlie had. Dat ze met hem samen mochten en kon zijn was de reden waardoor ze weer straalde. Een glimlach die haar vrienden al een lange tijd niet meer van haar hadden gezien. Als de liefde die ze aan haar omgeving gaf licht zou geven als haar mutatie dan ze op een grote oogverblindende roze lamp lijken. Het was tijd voor Lorise om het feest te openen, ze kreeg al het seintje van Valentina die de geluidsapparatuur klaar had gezet. Ze haalde nog even diep adem en gaf Charlie nog een kusje op zijn wang voordat ze het podium op liep. Ze tikte een paar keer op de microfoon. “Test, test” zei ze en het geluid weerklonk prima door de boksen. Niet dat ze dat daarom deed. Iedereen draaide om en keek naar het podium. “Oke ik wist wel dat hij werkte maar nu heb ik wel jullie aandacht” sprak ze en lachte even waarbij ze haar vinger naar het publiek wees. Daarmee had ze gelijk iedereen. “Welkom. Dames en heren, op het magische fairytale ball.” begon ze met een grote glimlach. “Voor de mensen die mij kennen en nu denken: ‘Oh jee, deze speech gaat eeuwig duren’.. Geen zorgen, ik zal het kort houden” grinnikte ze. Lorise stond wel bekend om haar vele praten en uitgebreide antwoorden. “Allereerst wil ik Valentina en Waverly, mijn feestcommissie-girls, bedanken voor het bedenken, meehelpen en waarmaken van dit feest, ik hou van jullie” zei ze en blies vlug een luchtkusje naar de twee die vlakbij het podium stonden. “En ook de rest van de leerlingen die hebben geholpen, we hadden het niet zonder jullie hulp gekund.. Er zijn hapjes, drankjes, er komen een aantal mensen hier spelen en jullie zien er allemaal stuk voor stuk geweldig uit. Genoeg reden voor een geweldig bal toch?” vroeg ze en keek vervolgens naar Waverly. “Ik hoop dat jullie het leuk leuk gaan hebben en als eerste optreden hebben we.. geef haar een warm applaus: Waverly!!” zei ze uiteindelijk en liep het podium af zodra Waverly erop kwam. Het begin van een prachtige avond.
Onderwerp: Re: Grand entrance vr sep 16, 2016 8:04 pm
Love
So if you're feelin' lonely don't. You're the only one I ever want. I only wanna make it good. So if I love ya a little more than I should. Please forgive me, I know not what I do.
Hoe hyperactief een jongen kon zijn viel niet eens te beschrijven. Er was vanavond een feest, een dat op zijn lijf stond geschreven. Al waren er eerst wat probleempjes geweest toen hij geen idee had wat hij moest aandoen. Tot het schoolhoofd op zijn deur kwam kloppen, met de boodschap dat er een koffer helemaal vanuit Rusland naar hier was gekomen. Iets wat Aleksey in eerste instantie niet begreep, want hij was er zeker van dat zijn zusje of zijn vader niets naar hem had gestuurd. Totaal verward was hij meegegaan naar de aanlegplaats van de boot, benieuwd naar wat het natuurlijk kon zijn. Bij zijn weet was er niemand anders die weet had van waar hij was buiten zijn familie en die van Diana, maar dat was het dan ook. Voor de rest was hj compleet clueless. Met Jamie was hij ondertussen ook in gesprek geraakt over Pushkin. Een onderwerp waar Aleksey honderuit kon over vertellen, en de man blijkbaar ook wat hem stiekem toch wel een klein beetje verbaasde. Klein beetje maar hoor. Al vond hij het geweldig leuk, het was weer iets wat hij had bijgeleerd over de man. En ja, hij moest het hem meegeven Jamie was echt wel iemand naar wie hij toch op keek. Wat hij hier deed voor alle studenten was gewoon geweldig. Wat later kwamen ze aan bij de aanlegplaats, een frons verscheen op zijn gezicht. Die koffer. Hij herkende het. Maar dit kon toch niet? Niemand daar wist waar hij heen was gegaan? Vragend keek hij naar Jamie die een geheimzinnige grijns op zijn gezicht liet verschijnen. ”Misschien heb ik ze wel ingelicht over waar je was?” Sprak de man schouderophalend. Nog geen seconde later hong Aleksey rond de man zijn nek en bedankte hem hartelijk.
In zijn kamer aangekomen met de koffer, waarvoor hij stiekem Maurim had ingeschakeld om te helpen dragen, begon hij het ding meteen te doorspitten op zoek naar iets perfect voor de avond. Iets wat hem meteen aan het denken zette, misschien moest hij ook gelijk iets bijpassed zoeken voor Diana. Waarschijnlijk zou ze er alvast van gehoord hebben dat er een bal was, maar alsnog. Als ze nu heel toevallig niets had om te dragen. Geconcentreerd zocht hij verder, op het eerste zicht kon dit alles wel dienen voor vanavond. Maar het was niet wat hij zocht. Niet bepaald tenminste, hij zocht echt iets wat schreeuwde dat ze zo uit een sprookje kwamen lopen. Geen idee hoelang hij er al aan bezig was, maar uiteindelijk zag hij het. Een kostuum van de russische adel, geheel in het wit, en de vest was afgewerkt met een patroon, op de schoude rustte twee schouderstukken zoals je vaak zag bij generaals van vervlogen tijden. Dit was perfect. Snel genoeg vond hij ook een prachtige witte jurk. Nu was enkel de vraag hoe hij de jurk naar Diana ging krijgen! Wanneer de avond was aangebroken had hij zich helemaal aangekleed, van zijn nachtkastje greep hij de ring die Freya hem ooit had gegeven. Vanavond zou het gebeuren!
Met wat moeite en heel wat blikken die hem volgde had hij de jurk in een soort van zak gestoken die hij had gevonden toen hij was gaan zoeken in de kelder. Zachtjes klopte hij op de deur, al wachtte hij niet op een antwoord. Nee, de jongen wandelde gewoon naar binnen. Met een warme glimlach keek hij Diana aan. ’Wel, ik weet niet of je het al had gehoord. Maar er is een bal waar we worden verwacht, en bij deze schenkt de toneelgroep waar ik in zat jou deze jurk.’ Voorzichtig plaatste hij de jurk op het bed om toch nog een sneaky kusje op Diana’s lippen te drukken. Vervolgens gaf hij het meisje de tijd om zich klaar te maken. Het gehele bal zou pas over een uur of zo beginnen, dus ze moest zich niet meteen afjagen. Wanneer ze weer de badkamer uitkwam viel zijn mond haast open van verbazing. ‘Misschien bestaan sprookjesprinsessen dan toch.’ Bracht hij verbluft uit. De neiging om wat te citeren uit een of ander toneelstuk was groot, maar hij hield zich braaf in. Samen wandelden ze naar de plek waar het bal werd gehouden, klaar voor er een sprookjesachtige avond van te maken!
Onderwerp: Re: Grand entrance vr sep 16, 2016 9:33 pm
Waverly di Fontana
Na lang, lang, lang wachten was het nu toch tijd voor het bal. En wat hadden ze er hard aan gewerkt. Waverly zat al een tijdje bij de feestcommissie, maar zo'n groot feest was er nog nooit geweest. De planning was cruciaal geweest, al was dat niet het sterkste punt van de zeemeermin. Maar ideeën had ze genoeg gehad! Bijna een maand lang waren ze bezig geweest, een hele maand. Maar, nu ze hier zo stond was het het wel waard. Alles zag er prachtig uit, en het was net alsof ze in een echt sprookje beland was. Alles was klaar om te beginnen, nu was het enkel nog wachten tot de klok acht uur sloeg, en het bal van start zou gaan.
Stiekem had ze altijd al naar een bal willen gaan, het was een van de vele dromen die ze had. Nu had ze het zelfs mee georganiseerd! Een beetje zenuwachtig was ze wel, dit was natuurlijk haar eerste officiële bal. En ook onofficieel. Ze wist enkel uit films hoe een bal eraan toe ging, maar Valentina en Lorise hadden haar verteld dat dat niet het geval was in het echt. Het had bij haar een hele tijd geduurd om te bedenken dat films slechts een weergave waren van de fantasieën van een persoon, en dat het gewone leven niet altijd op die manier verliep. Waverly was wel wat teleurgesteld geweest dat het bal niet net uit een film zou zijn, tot haar maatjes er haar van hadden overtuigd dat hun bal beter zou zijn. En ook nog eens echt! De meermin kon er niets aan doen, ze was soms wat goedgelovig en leefde in haar eigen wereldje. Door haar opvoeding ontbrak een gevoel van realiteit soms bij haar, al zeiden haar vriendinnen wel dat het ook een goede eigenschap kon zijn. De wereld waar ze in leefde kon haar soms nog zo verbazen, waar de oceaan haar helemaal niet meer verbaasde. Het was haar thuis, net zoals het land, maar ze was er aan gewend. En op het land.. daar was alles anders. Op een goede manier. Ze had het beste van twee werelden.
Tevreden keek ze rond over de locatie, terwijl ze op het podium zat in haar normale kleding. Valentina was aan het omkleden, en Lorise zat aan de bar. Zacht was Wave aan het zingen, het telde een beetje als een soort repetitie. Ze was nooit echt goed in generale repetities houden, ze begon gewoon en zag wel waar het zou eindigen. Het was nog nooit echt fout gegaan, in ieder geval niet op Genosha. Haar telefoon begon te trillen, het was haar beurt om om te kleden. Half huppelend, half rennend was ze bij de eerste trilling al weg, dit liet wel zien hoeveel zin ze er in had. Ze kwam terug in een lange, blauwe jurk, die haar zoveel aan de zee deed denken. De kristallen leken een beetje op koraal en andere schatten van de zee. Ze kon er in bewegen, wat betekende dat ze zou kunnen dansen. De stof was een beetje doorschijnend, het leek net alsof ze de zee aan had op deze manier. De jurk had ze gekregen van haar ouders, een cadeau voor als ze groot was. Er had geen enkel stofje op de jurk gezeten, enkel op de doos waarin de jurk zat. Een jurk voor een gelegenheid zoals deze. Een traantje liep over haar gezicht terwijl ze zich bekeek, het bracht haar weer terug naar de tijd dat haar ouders er nog waren. Het was net alsof ze ze zo ook mee nam naar haar eerste bal. Waverly wist zeker dat haar ouders het niet anders hadden gewild, en ze zouden vast trots op haar zijn. Trots dat ze haar weg had gevonden, of in haar geval, haar stroming van de grote zee waar ze zich in bevond. Toen ze terugkwam bij de locatie viel haar mond open, wat zagen Valentina en Lorise er prachtig uit! "Wauw.. Jullie zijn zo mooi." Sprak ze zacht met een grote glimlach op haar gezicht. Ze haalde een hand door haar zachte haar, waar ze haar headpiece nog in moest doen. Het was haar niet gelukt, ze kreeg het net niet vast. Gelukkig hielpen haar vriendinnen haar, en Waverly hen.
De eerste mutanten kwamen binnen druppelen, en wat gespannen stond ze naast Val en Lorise. Op een gegeven moment moest Valentina weg om het geluid te fiksen, wat betekende dat het nu echt tijd was. Het zou beginnen. Waverly stond van naast het podium te kijken naar hoe prachtig iedereen eruit zag. Dus zo zag een echt bal eruit. Het was.. magisch. Lang had ze niet, want Lorise stapte het podium op en tikte op de microfoon. Snel ging Waverly naast Valentina staan, en zei zachtjes: "Zeg me alsjeblieft dat het echt is, het is zo prachtig allemaal." Het was haar wel duidelijk waarom Lorise de leider van de commissie was, wat had die meid een spreekvermogen en charme. Ze wist iedereen op haar gemak te stellen binnen een paar woorden, ook Waverly. Die altijd een zenuwenrush had voordat ze zou optreden. Ze bedankte Valentina en Waverly, en de meermin gaf haar een knikje als bedankje. Wat een sweetheart, samen met haar engel. Haar blik gleed even naar Charlie, die ze spotte vanaf het punt waar ze stond. Waverly had wel door dat Lorise en Charlie echt voor elkaar gemaakt leken te zijn, en ze vond het zo mooi en romantisch. Dat was pas een sprookje. “Ik hoop dat jullie het leuk leuk gaan hebben en als eerste optreden hebben we.. geef haar een warm applaus: Waverly!!” Sprak Lorise, en Waverly keek op. Ze was helemaal in gedachten verzonken geweest, ohjee.. Ze keek Valentina eventjes aan met een glimlachje, "Wens me succes." Sprak ze lachend, maar je kon wel horen dat ze zenuwen had. Zeker omdat ze een eigen liedje zou zingen, wat ze zelf had geschreven. Dat wisten Lorise en Valentina nog niet, die dachten dat ze een cover zou doen, maar niet nu. Dat zou later op de avond nog komen.
Ze kwam in beweging, en liep het podium op. Toen ze voor de microfoon ging staan en over het bal uit keek gleden de zenuwen al gauw van haar af. Dit had ze nou altijd, zodra ze op het podium was, was het alweer oke en kon ze er tegen aan. Ze keek even naar achter, naar de mutant die haar begeleidde op de gitaar. Ze gaf een knikje, en die begon te spelen. Ze had de muziek wel zelf geschreven, maar op dit soort momenten had ze liever iemand die haar kon begeleidden. Ze sloot haar ogen, en luisterde naar het geluid wat uit de gitaar kwam. "I feel your hand close to mine, and your smile is easy to find.." Begon ze zachtjes. Bij de eerste woorden had ze haar ogen weer geopend. Het was een rustig nummer en het was in haar mening een goede opening. Het echte feest was pas net begonnen en ging rustig van start door dit nummer. Terwijl ze aan het zingen was gleed haar blik door de zaal. Haar ogen bleven hangen bij Lorise en Charlie, en ze gaf ze even een knipoog. Dit was wel een nummer voor hen, nu ze eraan dacht. Ook zag ze Valentina staan, die ze een glimlach schonk. Het was wel duidelijk dat ze een natuurlijke performer was zoals ze hier op het podium stond. Ze had geen zenuwen, niet meer, en zong ieder woord precies op tijd. Ze schoot niet uit met haar noten en legde al de emotie erin die ze had. Het licht leek precies goed te vallen, ook de verlichting gaf haar jurk net genoeg om het een beetje te doen glinsteren. Mensen zeiden altijd dat ze een prachtige stem had. Op dit soort momenten bleek dat wel. Ze stond in haar eentje op het podium met haar begeleider, maar het was genoeg. Haar blik gleed weer door de mensen heen, en bleef hangen bij één bepaalde jongen. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze haar date en goede vriend zag. Rhys. Ze bleef zijn blik vasthouden voor een tijdje, god ze had hem gemist. Hij was een van haar beste vrienden, die ze al lang kende, nog voor Genosha. En hij had het goed gevonden om met haar naar het bal te gaan. Na een tijdje sloot ze haar ogen weer even, waardoor ze haar blik losmaakte van die van hem. "..Your broken life that used to shine, and I'll find, I'll find you." Zong ze zacht, waarmee ze het lied tot een einde bracht. Ze opende haar ogen weer, de glimlach was niet van haar gezicht verdwenen.
"Dankjulliewel." Zei ze glimlachend terwijl ze een buiging maakte. Ze keerde zich even om naar de mutant die haar had begeleid, en liet die lachend ook een buiging maken voor ze even een kleine knuffel gaf. "Het was een lied dat ik zelf heb geschreven, genaamd 'Find you'. Het podium is hierbij vrij voor iedereen om op te treden, ik kan niet zeggen dat ik niet nog eens langs zal komen." Lachte ze terwijl ze even een hand door haar haar haalde. Ze keek even door de zaal heen, haar blik bleef weer hangen bij Rhys. "En dan kan ik nog maar een ding zeggen: Let's get this ball on the road!" Zei ze vrolijk en ze maakte nog even een klein buiginkje toen ze het podium af liep. Ze kwam uit bij Lorise en Valentina, en slaakte even een klein gilletje terwijl ze ze mee trok in een knuffel. Ze was duidelijk blij dat alles goed was gegaan en blij om hier te zijn. "Dank jullie, nogmaals. Het betekent veel voor me om het te zingen hier, ik heb nog nooit een eigen liedje gezongen." Ze keek even naar iedereen die er was, op de dansvloer en in omstreken. Ze was op zoek naar Rhys, hij was tenslotte haar date. "Ik ehm.. ga even op zoek naar Rhys, mijn date." Sprak ze tegen haar maatjes en ze ging op de trap van het podium staan, om hem te kunnen zien tussen alle mensen. Maar, waar was hij? Ze zocht de menigte af, keer op keer. Bijna begon ze te denken dat hij weg was, dat hij niet meer wilde gaan, tot ze hem zag staan. Een brede lach verscheen op haar gezicht en bewoog even haar hand, een poging tot zwaaien. Ze keek wat verlegen naar haar schoenen, ze wist niet wat het was, maar het was toch wel erg nieuw voor haar allemaal.
Onderwerp: Re: Grand entrance zo sep 18, 2016 10:53 am
I might never be your knight in shining armor.
Waarschijnlijk zou niet elke nieuwe leerling zich wagen op zo'n groot evenement als dit, laat staan als ze nog letterlijk tegen niemand hadden gepraat en eerder vandaag waren aangekomen. Dat was dus wel het geval bij Joshua, of Jos zoals zijn vrienden hem vroeger vaak noemden. Mensen bedachten vaak variaties op zijn naam, hij vond de meeste wel oké. Hij had vanmiddag het eiland een beetje verkent en was tot zijn verbazing niemand tegengekomen. Waar hingen alle mensen vandaag uit als ze niet op het strand of in de tuinen waren? Hij was dan maar de school in gegaan, waar hij een poster had zien hangen over een fairytale ball. Ah, dat verklaarde een hele hoop, want daar ging iedereen naartoe natuurlijk. Het begon om acht uur, en het was nu een uur of zes. Dat betekende dat hij nog twee uur had om zijn koffers ondersteboven te gooien en te zoeken naar zijn pak. Je kon immers maar beter een goede eerste indruk maken, en hij was er zeker van dat hij vanavond aardig wat mensen ging zien.
Joshua had zijn pak gevonden en was een klein kwartiertje bezig geweest met zijn haar - het gene van zijn uiterlijk waar hij altijd wel mee bezig was, al eindigde het meestal in één grote bos wild wat alle kanten op stond. Maar voor nu zag het er wel goed uit, dus het leek erop dat hij klaar was om te gaan. Echt aan het thema voldeed hij niet, maar hij zou vast niet helemaal de enige zijn die geen sprookjesachtige outfit had kunnen vinden. Daarbij misstond het pak hem ook niet, dus het zat wel goed. Nadat hij zijn deur had gesloten stopte hij de sleuteltjes in zijn broekzak en wandelde hij de gang uit, om vervolgens het schoolgebouw te verlaten en in de richting van het bos te lopen.
Het pad naar het bos zag er prachtig uit, hier hadden een aantal mensen wel werk aan gehad. Joshua kon zich voorstellen hoe koppeltjes hier heel romantisch doorheen konden lopen, maar ook alleen had het pad een indrukwekkend effect. Met zijn handen in zijn broekzakken gestopt en een scheve grijns op zijn gezicht wandelde hij verder. Na een tijdje kwam hij uit op een open plek waar al redelijk wat mensen verzameld stonden. Terwijl hij zijn blik rond liet gaan zag hij hoe een paar meiden op het podium de aandacht trokken, de mensen die het georganiseerd hadden. De avond werd gestart met een prachtig optreden en de menigte viel een beetje uiteen, iedereen ging nu zijn eigen ding doen. Joshua wandelde nonchalant naar één van de tafels met drinken en pakte een bekertje, waarna hij zich met zijn rug naar de bar keerde en een eindje verder liep. Hij leunde met zijn rug tegen een boom aan terwijl hij een slok nam en zijn blik over de mensenmassa liet gaan.
Onderwerp: Re: Grand entrance zo sep 18, 2016 1:03 pm
Grand entrance
Het bal, afgelopen week had niemand ergens anders over gepraat, dat mocht ook wel, want het was een hele happening. Spencer had best lang getwijfeld over haar outfit, maar was er uiteindelijk heel blij mee. Ze had geen flauw idee wat de rest van de mutanten aan zouden doen, maar ze had wel gehoord dat iedereen zich bijna altijd aan het thema hield. Ze deed het haarstukje dat nog op de wastafel lag in en werkte vlug haar makeup bij. Ze liep naar haar kledingkast en hield een paar schoenen tevoorschijn, ze hoopte dat ze niet al te vies zouden worden, maar aangezien het bal buiten was had ze er rekening mee gehouden dat dat wel het geval zou gaan zijn. Ze ruilde haar super comfortabele slofjes in voor de schoenen die ze in haar hand hand. Ondanks het feit dat Spencer superonhandig is, kan ze wel makkelijk op hakken lopen. Ze liep richting de badkamer en wierp nog een laatste blik in de spiegel. Ze ging samen met Kat naar het bal, ze hadden beide geen date, en ook al kenden ze elkaar nog niet eens heel goed, besloten ze toch samen heen te gaan. Spencer wist dat het met haar altijd een feestje zou worden, dus ze had er superveel zin in. Ze hadden buiten bij het begin van het bos afgesproken, om zo samen richting het feest te lopen. Ze verliet haar kamer en liep de gang op, het was een grote chaos, iedereen liep door elkaar heen van kamer naar kamer en het was behoorlijk lawaaierig. Ze liep door richting de trappen en liep het gebouw uit. Buiten was het al een stuk rustiger, de meeste mensen waren net op weg naar het bos, dat betekende waarschijnlijk dat het bijna ging beginnen. Spencer liep een stukje verder richting de bosrand, om te kijken of ze Kat al ergens zag staan, dat was niet het geval. Ze keek eens goed rond, naar de mutanten die langs haar het verlichte pad op liepen, iedereen zag er heel mooi uit, dit beloofde een mooi bal te worden.
Ondanks het feit dat Spencer op Genosha nog nooit eerder naar zo’n grote happening geweest, vond ze het nu al geweldig. Ze was even opgegaan in haar gedachten toen ze plots iemand haar naam hoorde roepen. Spencer draaide zich om en zag Katerzyna aan komen lopen. “Heey” Spencer had gehoopt dat ze door haar schoenen een beetje groter zou lijken, maar naast Kat leek ze net zo klein als ze normaal ook was. Ze gaf haar vriendin een korte knuffel en deed vervolgens een stap naar achteren, en liet haar blik over haar heen vallen. “Omg, Kat, draai je eens rond!” Spencer glimlachte “Je ziet er echt prachtig uit."Spencer keek op toen ze uit het bos was de stem van Lorise te horen, wat betekende dat het net begonnen was. "Ben je er klaar voor?" Spencer glimlachte opnieuw, waarna ze samen het bos in liepen.
De weg naar het bal was prachtig versierd, je kon zien dat overal veel tijd in was gestopt, Hoe dichterbij ze kwamen, hoe mooier alles werd. Toen ze er bijna waren hoorden ze de prachtige stem van Waverly zingen. Ze stapten door een grote deur om zo ineens tussen de menigte te staan. De meeste mensen stonden naar het podium te kijken, waar Waverly stond te zingen “Wauw het ziet er zo mooi uit.” Fluisterde Spencer naar Kat, bijna Iedereen stond in stilte naar het lied te luisteren en na afloop kreeg ze uiteraard een groot applaus. Spencer klapte vrolijk mee en niet veel later kondigde ze aan dat het nu officieel begonnen was. Iedereen applaudisseerde nu nog harder dan daarvoor, en iedereen begon zich langzamerhand wat meer te verspreiden over het veld. Spencer draaide zich weer tot Kat. “Zullen we even een rondje lopen? ik ben wel benieuwd hoe de rest eruit ziet.”
Onderwerp: Re: Grand entrance zo sep 18, 2016 5:20 pm
Stiekem had ze toch wel zin in het bal. Wat kon ze zeggen? Het was in een magisch bos, of nou ja, dat moest het zijn. En ieder meisje had wel eens de droom gehad om prinses te zijn. Bij haar was dat niet per sé in een kasteel, met een prins, en met alleen maar prinsessenjurken. Nee, bij haar zou ze in een mooi huisje aan de rand van het bos wonen. Dat zou haar eigen kleine koninkrijk zijn, het liefst nog met een akkertje erbij of een grasveld voor een paard. Een groentetuintje, en af en toe een bal waar ook zij heen zou mogen. Zo zou zij een prinses zijn, ze hoefde geen groot koninkrijk. Eden was een meisje dat met beide benen op de grond stond, zelf wist ze dat haar fantasie wat makkelijker te verkrijgbaar was dan die van een heel paleis. Dat was ook niets voor haar, zij hield wel van rust. Ze hield ervan om naar de stemmen van de bomen te luisteren, naar de natuur. Ze hadden haar zoveel te vertellen, andersom ook. Het was misschien gek voor iemand die snel vrienden kon maken, maar hier op het eiland was ze nog vrij alleen geweest. Het was een beetje overwelvend, al deze mutanten. Maar, ze had zichzelf beloofd naar het bal te gaan, en dat zou ze ook doen.
Haar jurk lag op bed, en vol bewondering keek ze ernaar. Dit was een afscheidscadeautje van haar ouders geweest, die ze had gekregen voordat ze weg ging. Het was destijds een wat raar cadeau geweest, ze had het niet helemaal begrepen. Toch had ze het dankbaar aangenomen, en nu wist ze waarom haar ouders het mee hadden gegeven. Voor als ze ooit een bal zou hebben, zoals dit sprookjesbal nu. De jurk had een lichte kleur, en was bezaaid met allemaal mooie bloemen. Het was geen lange jurk, waar ze wel blij mee was. Eden had haar haar ingevlochten -wat gepaard was gegaan met wat gepruts- en ze moest zeggen, het was haar goed gelukt. Toen ze de jurk aan deed leek die als gegoten te zitten, de zachte stof viel perfect over haar lichaam heen, en liet haar figuur mooi uitkomen. Ze pakte een paar hakken, die ze toch maar aan moest doen nu, dat zou haar look helemaal afmaken. En een bal ging natuurlijk niet zonder dat ze eventjes keek hoe ze er nou eigenlijk uit zag. Het was een zicht wat ze niet gewend was, al beviel het haar wel. Voor nu dan.
De weg naar het bal was werkelijk prachtig. Het was perfect gedecoreerd, en het sprookjesgevoel kwam ook goed over. Verwonderd liep ze door de verlichte bomen over het bospad. Ze liep wat langzamer dan de rest, enkel om het allemaal tot haar door te laten dringen. En om te horen of de natuur ook blij was. Ze hoorde nergens een schreeuw om hulp onderweg, het was goed in harmonie, en de commissie had de bomen geen pijn gedaan terwijl ze ze hadden versierd. Toen ze eenmaal aangekomen was stond ze een tijdje net voorbij de ingang te kijken naar wie er allemaal langskwam, en de decoratie. Het bal was begonnen met een speech en een meisje dat erg mooi kon zingen. Een eigen nummer zelfs, dat was knap. Eden had wel een paar liedjes.. maar die zou ze nooit aan de buitenwereld laten horen. Ze kon ook zingen, maar daar gold hetzelfde. Ze speelde en zong alleen als er niemand was, of voor bekenden. Na de opening verspreidde iedereen een beetje, en merkte ze dat ze wel erg alleen stond. Het was niet erg, maar misschien moest ze niet naast de ingang blijven staan. Rustig liep ze door de menigte heen, en kwam uit bij een bar. Ze was wel toe aan een drankje, ze moest toch iets doen. Het dansen zou nog wel komen, nu eerst drinken. Nadat ze haar drankje had gepakt liep ze verder, naar een stuk waar wat minder mensen waren. Met een kleine glimlach op haar gezicht liep ze door de bomen door, waar ook wat lichtjes in waren gehangen. Ze merkte dat ze aan het afdwalen was, en keek even over haar schouder naar de dansvloer. Misschien moest ze langzamerhand weer rechtsomkeert maken, anders zou ze in het bos verdwalen en niet meer terugkomen omdat ze zo gefascineerd was door alle natuur. Het pad waarop ze liep was een beetje zigzaggend door de bomen door, wat haar alsmaar deed opkijken naar boven. Ze bevond zich tussen een stel hoge bomen, die allemaal tevreden geluiden lieten horen. Ze liep wat naar achter, helemaal in haar eigen wereld, waardoor ze niet doorhad dat ze op een boom afliep waar een jongen tegenaan stond geleund. Eden botste tegen de boom aan, en daarmee ook half tegen de jongen. Verschrikt draaide ze zich om, lette al gelijk niet meer op de natuur om haar heen en keek de jongen aan. Haar drankje had ze op de grond laten vallen, gelukkig niet op haar jurk. Voor zover ze had gemerkt was haar jurk nog helemaal droog, als de jongen een drankje had gehad was het in ieder geval niet op haar gekomen. "Het spijt me zo." Sprak ze met een geschrokken blik in haar ogen. "Gaat het?" vroeg ze, en ze klopte even wat naaldjes van het jasje van de jongen. Ze kon enkel hopen dat hij niet boos zou zijn, en haar groenblauwe ogen leken dat stilletjes te vragen aan hem."Dat is beter." Glimlachte ze wat onschuldig en ze stak haar hand uit. "Ik ben Eden."
Onderwerp: Re: Grand entrance zo sep 18, 2016 5:44 pm
I might never be your knight in shining armor.
Misschien moest hij niet zo aan de rand van het hele feest blijven staan en zich een beetje meer in de mensen mengen, maar voor nu stond hij hier goed. Met zijn bekertje drinken in zijn hand en zijn blik gericht op de mensen een eindje verderop. Daarbij was het pas zijn eerste dag hier, dus het was geen nood als hij niet meteen vrienden maakte. Wel was het handig dat hij in één keer zoveel mensen tegelijk zag, al was hij er zeker van dat hij de helft weer zou vergeten. Maar zo hier en daar waren er wel wat figuren die in zijn hoofd bleven hangen, zo slecht was zijn geheugen namelijk nou ook weer niet. Met zijn rug tegen de boom aan geleund dwaalde zijn gedachtes wat weg, voornamelijk naar de mensenmassa voor zijn neus. Het was interessant, zeer interessant. Vanaf zo'n afstandje kon hij namelijk de gesprekken van mensen afluisteren, een voordeeltje wat hij had met zijn mutatie. Als hij in zijn orka vorm zat kon hij grotere afstanden scherper horen, en het was sowieso al wel wat moeilijker door de vele stemmen, maar als hij zich goed focuste kon hij wel het één en ander opvangen. Maar veel interessants had hij voor nu nog niet echt gevonden, want de mensen kende hij toch nog niet en dan was er ook weinig aan om ze af te luisteren.
Er kwam iets tegen hem aan waardoor zijn drankje bijna uit zijn handen werd geslingerd. Alles leek even in slow-motion te gaan en zijn blik schoot naar de vloeistof die uit zijn bekertje kwam zetten, en die in de richting van de jurk van het meisje ging wat blijkbaar tegen hem aangelopen. Het was een combinatie van zijn goede ogen en zijn bovennatuurlijke snelheid waarmee hij nog net kon voorkomen dat het meisje straks een rode vlek op haar wittige jurkje had. Zijn arm schoot naar voren en hij ving de inhoud van zijn bekertje weer op. Vervolgens werd zijn beeld weer normaal en ging alles weer op een normale snelheid. Het was niet zo dat de tijd stil had gestaan, zijn reflexen waren gewoon heel erg snel. Ietwat verbaasd keek hij naar het blonde meisje, die geschrokken haar excuus maakte. Voordat hij een antwoord kon geven klopte ze wat naaldjes van zijn jasje - hij had ze zelf waarschijnlijk nooit gezien als ze die er niet af had gehaald - en zei dat het zo beter was. "Ik ben oké, heb jij je geen pijn gedaan tegen die boom?" vroeg hij lichtelijk bezorgt, want zo was hij dan ook wel weer, zeker tegenover dames had hij zijn charmes wel. "Je leek een aardige klap te maken," voegde hij eraan toe terwijl hij kort fronste en haar licht vragend aankeek. Het kon ook schijn geweest zijn dat ze hard tegen de boom aan was gelopen, want Joshua zelf was ook een beetje verzonken geweest in gedachten en voor hem was ze helemaal uit het niets gekomen. Het meisje stak haar hand uit en stelde zich voor als Eden. Hij pakte haar hand aan, boog zijn hoofd wat naar voren en drukte kort zijn lippen tegen haar vingers aan. Het bleef immers een sprookjesbal, dan moest hij zich ook maar even gedragen als iemand uit een sprookje. "Joshua," stelde hij zich met een glimlach voor alvorens hij haar hand weer losliet en kort naar haar bekertje op de grond keek. "Dat ging maar net goed," grijnsde hij terwijl hij naar de inhoud van zijn bekertje keek die hij nog net op had weten te vangen.
Onderwerp: Re: Grand entrance ma sep 19, 2016 4:29 pm
Vanaf het moment dat Vick de uitnodiging voor het bal kreeg, was hij dolenthousiast. De laatste keer dat hij echt naar een bal was geweest, was zo lang geleden dat hij het zich niet eens kon herinneren. Het sprookjesbal dat de feestcommissie nu organiseerde kwam waarschijnlijk niet eens in de buurt van de bals waar hij heen ging toen hij jonger was, maar het was een bal en dat was altijd anders dan de feestjes waar hij de afgelopen jaren naartoe was geweest. Een week voor het bal plaats vond, begon hij echter zijn twijfels te krijgen. Het was ’s avonds en het was buiten. Dat waren zijn twee grootste valkuilen. Ondanks dat hij zich goed voelde en hij de laatste nachten niet enorm veel last had gehad van zijn mutatie, wist hij niet zeker of het wel een goed idee was om naar buiten te gaan. Hoe erg hij er ook naar uit keek. Uiteindelijk, op de dag waarop het bal plaats vond, was hij van gedachten veranderd. Voornamelijk door alle enthousiaste mutanten die hij die dag tegen was gekomen. Zelfs de leraren waren enthousiast. Hij was uiteindelijk naar zijn kamer gerend en had last minute zijn pak nog naar de stomerij gebracht. Het was het enige wat hij aan kon doen die avond. Hij wilde niet te veel opvallen. Als het dan toch niet ging met hem, kon hij onopgemerkt weer weg komen. Het pak stond hem goed. Hij was vergeten hoe comfortabel hij zich erin voelde. Elke keer als hij het aanhad om naar een formeel event te gaan voelde het weer even zoals vroeger. Of het nu een sollicitatiegesprek of een bruiloft was. Nu hij het ook nog aan mocht hebben tijden een bal voelde de nostalgie al helemaal terugkomen. Hij bekeek zichzelf nog een aantal keer in de spiegel voor hij zijn spullen pakte en zijn kamer uitliep. Zodra hij de deur in het slot liet vallen, wist hij zeker dat hij écht heen moest. Het was niet alsof hij haast had, maar hij wilde wel graag naar de locatie. Hij wilde naar buiten stappen en het bos in, dan was het grootste obstakel al uit de weg geruimd. He begon al een beetje te schemeren en hij wilde niet dat hij overspoeld werd met stemmen. Misschien zou hij zelfs eerst een aantal rondjes op het plein lopen voordat hij naar het bos ging. Gewoon om gewend te raken aan het lawaai. Toen hij eenmaal naar buiten was gestapt en alle mutanten die onderweg naar het bal waren richting het bos zag lopen, bedacht hij zich opnieuw. Het zou er stom uitzien om niet met de menige mee te lopen. Vooral omdat hij een pak aanhad en dat wel aangaf dat hij die avond naar het bal wilde. Dus hij liep in stilte mee met de paar andere mutanten die voor en achter hem liepen. Tot hij bij de rand van het bos aankwam. Hij stond even stil, slikte en liep het pad op. Het bos was verre van zijn favoriete plek op Genosha. Het was een plek waar nauwelijks overzicht was. Overal waar je keek zou de schuilplaats kunnen zijn van de volgende vijand. Zelfs na zoveel jaar kon hij dat niet uit zijn hoofd krijgen. Hij werd al snel afgeleid door de decoratie. Hij keek er nog net niet met open mond naar. De duizenden lichtjes deden hem denken aan het sterrenstof. Het zag er betoverend uit. Het pad liep af en hij kwam op een plek waar al aardig wat mutanten stonden. Er was zelfs een meisje die aan het zingen was. Vick concludeerde dat hij niet te vroeg was, maar precies op tijd. De open vlakte begon al aardig vol te stromen terwijl de zangeres haar publiek amuseerde met haar stem. Vick herkende het meisje niet, maar ze zou haar zeker niet meer vergeten. Ze wist het nummer dat ze zong perfect te vertolken. Toen ze klaar was met zingen kondigde ze aan dat iedereen gebruik van het podium mocht maken. Hij glimlachte zwakjes. Hoe graag hij ook wilde optreden, ook vanavond leek hem geen goed idee. Hij keek om zich heen. Het bos zag er nu al betoverend uit. Hij liep naar één van de tafeltjes om wat punch te pakken en ging op zijn gemak bij één van de tafeltjes staan. Vanavond wilde hij zich geen zorgen maken om zijn mutatie.
Onderwerp: Re: Grand entrance wo sep 21, 2016 10:44 pm
Dit bal paste perfect bij de droomwereld die Lorelei in haar jeugd had opgebouwd. Sprookjes hadden haar altijd al aangesproken en wie droomde er nou niet van een prinses te zijn? Helaas mocht het niet zo perfect zijn en was haar idealistische wereldje hier op Genosha langzaam maar zeker om zeep geholpen. Niet alleen waren de mensen die ze tegenkwam helemaal niet zo aardig als op TV, ook was het nogal overweldigend. Ze voelde zich onveilig en niet op haar plaats. Het had haar aan het twijfelen gebracht. Misschien hoorde ze gewoon thuis in de saaie, afgesloten gemeenschap van haar familie. Misschien was ze niet gemaakt voor deze wilde wereld.
Mooie mensen maakten haar nog onzekerder. Iedereen was bezig met jurken passen en elkaars haar doen. Lorelei schoot volledig in de stress. Haar faalangst richtte zich met volle kracht tegen haar, alle stress maakte dat haar mutaties op scherp stonden. Ze was de afgelopen paar dagen al meermaals enkele meters geteleporteerd wanneer ze schrok van een geluidje of tegen iemand aanbotste. De overdosis aan adrenaline en stress hormonen werkte op de gevoelige Lorelei keihard. Ze voelde zich absoluut niet lekker en voor ze het wist hing ze boven het toilet haar maag te legen. Dat kon er ook nog wel bij. Maar misschien was het ook wel goed, ze had lopen stress-eten en dat maakte haar op de lange termijn alleen maar ongelukkig. De dagen van voorbereiding naar het bal toe waren voor Lorelei dus niet al te leuk geweest. Ze wist niet eens zeker of ze blij was dat ze geen date had. Het was minder druk, dat was waar, maar ergens had Lorelei toch het gevoel dat het erbij hoorde.
Toch voelde ze zich enigzins hoopvol toen ze de deur uitstapte de frisse avondlucht in. Zodra ze buiten stond nam Lorelei een paar diepe teugen adem, om zichzelf te kalmeren. Lorelei had niet het geld of de mogelijkheden om een dure jurk te kopen, maar ze dacht toch dat ze met haar beperkte middelen wat moois in elkaar had gestoken. Haar bloesje was best net met zijde, kant en doorzichtige mouwtjes. En de romige rok met een lichte hint van perzik sloot perfect aan, waardoor het bijna leek alsof de outfit bij elkaar hoorde. De kettingen om haar nek pasten bij de parels om haar pols en de perzikkleurige roos die ze als een soort corsage bij zich had vond Lorelei voornamelijk prachtig. Die was vers geplukt uit de kassen en gaf haar toch nog een chique gevoel. Alleen haar marineblauwe stoffen schoentjes met flinterdunne zool waren niet zo feestelijk, en hierdoor was ze ook een tikje kleiner dan de andere dames die torenhoge hakken droegen midden in het bos! Hopelijk zou er niemand naar haar voeten kijken.
Wat ze met haar make-up aan moest wist Lorelei absoluut niet – sterker nog, ze had niet eens make-up spullen. Natuurlijk had ze wel dingen kunnen lenen, maar ze zou bij god niet weten hoe ze de producten, die eruit zagen als martelwerktuigen, moest gebruiken. Zoiets liet ze echt niet in de buurt van haar ogen komen hoor! Nee, dan waren haar wimpers maar wit en haar lippen saai. Haar haren had ze netjes bijgeknipt, dat deed ze al jaren zelf, en daarna gewassen en gekamd. Met haar schouders omhoog, rug recht en buik ingetrokken vertrok Lorelei met opgeheven hoofd naar het bal. Ze moest wel even naar adem happen toen ze alle pracht en praal zag. Zeker toen de vloer gevuld werd met prachtig geklede tieners.
Lorelei luisterde aandachtig naar de toespraakjes, braaf als ze was, en zwierf daarna een beetje rond. Bij de hapjes tafel liep het water haar in de mond. Ze kon het gewoon niet weerstaan. Met een schuldige blik pakte ze een van de cakejes en liep gauw weer weg. Lorelei zocht een plekje om van haar lekkernij te genieten - als ze toch bezig was met zondigen kon ze het beter goed doen, toch? Onderweg gleed haar vinger langs de icing op het cakeje, die ze er gulzig van af likte. Misschien had ze toch wat avondeten moeten nemen, haar maag rammelde bij de aanblik van het eten.. “Hey,” sprak ze met een glimlachje. “Het is prachtig, vind je niet?” Ze zette haar cakeje nog niet neer, maar pulkte wel wat aan de papieren buitenkant om het zachte cakeje te onthullen. “Mag ik erbij staan?” vroeg ze dan uit beleefdheid. Het feest was al aardig vol, gezellig genoeg, maar dat betekende wel dat bijna alle tafeltjes al bezet waren. Niet dat Lorelei bang was voor contact, maar ze wilde zich ook niet opdringen aan de jongeman in zijn nette pak. Wie weet had hij wel helemaal geen behoefte aan haar! Maar ja, dan kon hij ook gewoon weglopen natuurlijk.
Onderwerp: Re: Grand entrance vr sep 23, 2016 11:53 pm
Misschien spraken de bomen haar wel meer aan dan de mensen die hier waren. Eden had nooit veel vrienden gehad. Één beste vriendin, aan wie ze alles had kunnen vertellen. Dan was er nog haar familie, domino, maar dat was het. Ze had ze nooit echt nodig gehad zoals anderen ze nodig hadden. Ze had een paar vrienden op school gehad, met wie ze wel af had gesproken, af en toe. Op die ene vriendin was er nooit iemand blijven slapen, op haar vriendje na. Haar vriendje, wie ze had laten gaan voordat ze hierheen was vertrokken. Het brak haar hart om eraan te denken, maar eerder uit medelijden voor de jongen. Hij zou haar nooit begrijpen zoals zij hem begreep, ze was zo veel gecompliceerder. En bovendien, ze had haar vraagtekens bij het feit of ze wel echt van hem had gehouden. Zeker als vriend, maar vriendje? Ze vond hem leuk, ja, ze was dol op hem geweest. Maar had ze van hem kunnen houden zoals partners dat deden? Ze waren simpelweg te verschillend geweest.
Ze kreeg wel wat blikken van de jongens die bij het bal waren. Ze had het wel eens vaker gehad, maar ze had ze vriendelijk aangekeken, en was doorgelopen. Eden was erg down to earth, haar hoofd zou niet zo snel in de wolken zitten zoals anderen. Nee, zij stond dicht bij de aarde en stond met beide voeten op de grond. De natuur gaf haar al genoeg fantasie. Ook nu voelde ze de blikken branden, vooral toen ze bij de bar stond. Er stonden een enkele jongen alleen, en eentje had haar ogen zo strak op haar gericht dat het haar wat oncomfortabel maakte. Snel pakte ze haar drankje, en ging verder het bos in. Daar kwam ze wat tot rust, op een plek waar ze zich op haar eerste dag al thuis kon voelen. De natuur had dit effect altijd op het meisje. Het was bijna alsof de bomen haar begrepen, al had Eden daar geen twijfel over. Ze communiceerden genoeg met haar, soms werd ze er een beetje gek van en moest ze ze uit haar hoofd sluiten. De stemmen konden wat overweldigend zijn, maar dat was zo'n feest als deze ook voor haar. Ze was niet echt verlegen, nee ze kon goed haar mening laten horen, maar het was gewoon.. veel in een keer.
Uiteindelijk merkte ze dat ze toch weer terug liep richting de dansvloer en naar het hart van het bal. De bomen om haar heen spraken haar toe, wensten haar succes. Zolang ze haar zagen, ze waren zelf zo druk bezig met het bal dat ze Eden soms niet opmerkten. Dat gebeurde ook niet vaak, maar ze waren net zo enthousiast als de leerlingen hier. Tenminste, Eden had nog nooit zulke enthousiaste geluiden gehoord, afkomstig van de bomen. Het was zo in harmonie, ze waren tevreden. Dit toverde automatisch een glimlach op haar gezicht. Zo druk bezig was ze met de bomen, zo weinig zag ze van waar ze heen liep. Ze was naar achter aan het lopen, en lette niet goed op wat zich achter haar bevond. Ze liep tegen een boom aan, en daarmee ook half tegen de jongen die tegen de boom aan stond. Haar drankje viel op de grond, en ze wankelde wat na. Instinctief had ze de arm van de jongen gepakt, zodat ze niet zou vallen. Ze kon werkelijk waar prima op hakken lopen, maar ze viel toch bijna. Wanneer ze door had dat haar hand nog op zijn arm lag liet ze snel los, en keek hem met een ietwat geschrokken blik aan. Eden verontschuldigde zich meteen tegenover hem. Haar oog viel op wat naaldjes van de boom op zijn jasje, waarschijnlijk waren ze naar beneden gevallen. Ze klopte ze van zijn jasje af, en wilde bijna nog eens sorry zeggen. "Dat is beter," maakte ze er maar van. "Ik ben oké, heb jij je geen pijn gedaan tegen die boom?" vroeg hij met een wat bezorgde toon. Normaal had ze hem wat verbaasd aangeken, het ging prima met haar. Nu besloot ze dat dat niet erg aardig was, terwijl hij dat wel voor haar was. "Je leek een aardige klap te maken," voegde de jongen fronsend toe. Ze knikte en er verscheen een grijnsje op haar gezicht toen ze zich bedacht dat de bomen haar nooit echt pijn deden. ""Het is oke, het deed geen pijn, ik ben ergere klappen gewend."" Sprak ze rustig. "Van de natuur bedoel ik." Voegde ze snel toe, voordat hij het verkeerde beeld zou krijgen. Ze haalde wat onschuldig haar schouders op en glimlachte wat.
"Ik ben Eden." stelde ze zich voor en stak haar hand uit. De jongen schudde alleen haar hand niet. Nee, hij pakte haar hand vast en drukte er een kusje op. Ze grinnikte een beetje, dit was toch wel erg sprookjesachtig. Hij gedroeg zich in ieder gevaal prinselijk. Ze bloosde er wat van, dit had ze nog nooit meegemaakt. Zou doe blos nu maar kunnen verdwijnen zodra hij haar weer aan keek. Soms was de natuur zoveel makkelijker om me te praten. "Joshua," stelde hij zich glimlachend voor, en liet haar hand los. Zacht liet ze zijn naam over haar lippen glijden om het te kunnen onthouden. Ze zag hoe hij naar haar drankje keek. Dat wilde zeggen, het drankje wat op de grond lag."Dat ging maar net goed," sprak hij lachend, en ze knikte schuldig. Heel lang kon ze haar act niet omhoog houden en moest ze toch grijnzen. "Dat heeft niemand gezien hoor." zei ze lachend. Ze bewoog haar hand even, en je zag hoe het water in de grond trok. Het bekertje bleef liggen, maar de inhoud was nu verdwenen, voor de planten. Er groeide wat mos over de natte plek, zodat het niet meer te zien was op het bekertje na. Grijnzend keek ze Joshua weer aan. "Kijk maar, niemand heeft iets gezien behalve, jij, ik en de bomen." glimlachte ze en ze maakte even een 'sssh'-gebaar door haar vinger op haar liplen te leggen. Haar blik gleed naar zijn bekertje, waar bijna alles nog in zat. Meteen vroeg ze zich af hoe dat kon. Dat heb je knap gedaan, heb jij soms als mutatie super snelheid?" vroeg ze plagend.
Onderwerp: Re: Grand entrance za sep 24, 2016 6:38 pm
I might never be your knight in shining armor.
Hij was een beetje bezorgd om de blondine die zojuist tegen de boom - en tegen Joshua zelf - aan was gelopen. Wie weet had ze haar hoofd wel wat verkeerd gestoten en wilde ze niet toegeven dat ze pijn had, je wist maar nooit wat voor een dwarskop je tegen het lijf liep. Maar ze verzekerde hem dat het geen pijn had gedaan, blijkbaar was de blondine wel wat ergere klappen gewend. Vrijwel meteen schoot zijn wenkbrauw omhoog, was dit een subtiele hint van iemand die door haar vriendje geslagen werd? Van de natuur, niet haar eventuele vriendje. "Loop je vaker tegen bomen aan dan?" vroeg hij met een scheve grijns terwijl hij toekeek hoe ze onschuldig haar schouders wat op had gehaald. Tegen hem mocht ze ook wel vaker aanlopen hoor.
Haar naam was Eden, en ze stak haar hand uit zodat hij deze aan zou kunnen pakken en kon schudden. Maar Joshua besloot het over een heel andere boeg te gooien, immers was dit een sprookjesbal en dan kon hij zich nog wel proberen wat ridderlijk te gedragen. Ook al week zijn pak een beetje af van het thema, dan moesten ze hem maar zien als een moderne prins hoor. Terwijl hij kort zijn lippen tegen haar hand aan drukte keek hij met zijn ogen wat omhoog om haar reactie te zien, ze bloosde. Zijn mondhoek kroop weer een beetje omhoog en hij liet haar hand los, om nog te horen hoe ze kort had gegrinnikt. Joshua was tevreden met het effect, how to make a first impression as a pro. Het was maar net goed gegaan. Eden zei dat niemand dit had gezien, waarna hij zijn blik op de vloeistof gericht hield en kort fronste toen het in de grond verdween. Haar mutatie was al snel duidelijk voor hem, ze had iets met de natuur. "Laten we hopen dat de bomen ons niet verraden dan," zei hij lachend terwijl hij toekeek hoe ze haar vinger op haar lippen legde. Kort haalde hij zijn hand door zijn haren heen, die nu alweer wat warrig waren. Hij voelde iets scherps en haalde er een naaldje uit, bijna was hij nog doornroosje geweest omdat hij zich had geprikt. Hij liet het ding naast zich vallen en richtte zijn aandacht weer op de blondine. "Je komt in de buurt," zei hij terwijl hij een keer mysterieus met zijn wenkbrauwen trok. "Die supersnelheid is maar zo'n klein onderdeel," zei hij terwijl hij zijn duim en wijsvinger een kleine centimeter bij elkaar vandaan hield om aan te geven hoe klein het was. "Jouw mutatie is geen geheim meer, het verklaart je liefde voor bomen," zei hij grijnzend en licht plagend.
Onderwerp: Re: Grand entrance vr sep 30, 2016 5:49 pm
De punch was, verbazingwekkend genoeg, wel te drinken volgens Vick. Hij nam om de paar seconden ongemakkelijk een sipje van het chique plastic punchglas terwijl hij tegen zijn tafeltje leunde en om zich heen keek. Toen de toespraken waren geweest begon iedereen zich echt op het feest te richten. Mensen vonden elkaar, haalden hapjes en drankjes en begonnen te dansen.Vick had de gekste kostuums al voorbij zien komen. Hij voelde zich er zelfs een beetje underdressed door. De dames zagen er stuk voor stuk sprookjesachtig uit. Ze hadden de mooiste jurken aan.Als Vick niet beter had geweten, had hij gedacht da ze allemaal uit zijn verleden kwamen, waar hij regelmatig een bal op het kasteel bezocht. Als hij er zo over nadacht, had hij wel één van zijn oude kostuums aan kunnen doen. Zo zag hij er echt uit als een prins. Helaas lagen al die kostuums nog in zijn kasteel, en daar kon hij niet zo even snel naar terug. Nee, hij vond zijn pak prima. Bovendien was hij niet de enige die gewoon een simpel pak aanhad. Terwijl het donkerder werd, en er steeds meer mensen op de open plek kwamen, merkte hij dat de stemmen weer opkwamen. Hij sloot zijn ogen, zuchtte even en opende ze weer. Hij ging zich er ook geen zorgen om maken vanavond. Hij ging een gesprekspartner vinden en genieten van de avond. Genieten zoals hij al een hele lange tijd niet meer had gedaan. Tot zijn verbazing, vond zijn gesprekspartner hem in plaats van andersom. "Hey," hoorde hij een verlegen stem naast hem zeggen. Hij wendde zijn blik af van het dansende koppel dat even verderop stond om de eigenaar van de stem te zoeken. Het was een meisje die tegen hem gesproken had. Ze had een cakeje in haar handen en was nog net niet spierwit. Vick moest even wennen aan haar verschijning voor hij haar een reactie kon geven. "Goede avond," zei hij glimlachend, blij dat hij iemand had waarmee hij kon praten. "Het is prachtig, vind je niet?" zei ze terwijl ze aan haar cakeje plukte. Vick keek even naar haar handen voor hij knikte. "Ze hebben zichzelf werkelijk overtroffen," zei hij gemeend. Hij glimlachte naar het meisje en nam nog een slokje van zijn punch. "Mag ik erbij staan?" vroeg ze vervolgens. Vick keek haar verbaasd aan. "Natuurlijk! Dat hoef je toch niet te vragen? Het is hier zo druk, volgensmij mag je staan waar je wilt staan," antwoordde Vick enthousiast. Hij had liever niet dat het meisje weg ging, nu hij eindelijk iemand had gevonden waarmee hij kon praten. " Mijn naam is Vick trouwens," stelde hij zichzelf gelijk voor. Hij kende vrijwel nog niemand en niemand kende hem, het was beter om zichzelf maar gelijk bekend te maken bij de mutanten op het eiland. "Zeg dat cakeje ziet er lekker uit. Waar heb je het gevonden?" vroeg hij terwijl hij om zich heen keek. Nergens een spoor van de gekleurde zoetigheden. Hij had nog niet gegeten en bovendien kon hij nooit goed nee zeggen tegen iets lekkers. Hij keek vragend naar het meisje. Hij lachte kort terwijl hij naar haar handen keek. "Tenzij je die niet meer gaat opeten?"
Onderwerp: Re: Grand entrance zo okt 02, 2016 9:28 pm
Och het was ook weer iets voor Eden om zo druk te zijn met de natuur dat ze de mensen vergat. Ze zat niet met haar hoofd in de wolken, dat gebeurde niet vaak. Enkel met haar hoofd in de bomen. Ze was niet het dromerige type, nee, Eden was heel anders. Ze was erg down-to-earth, soms dus iets tè. Ze was zo gefascineerd aan het luisteren naar de zangerige harmonie die de bomen afgaven naar elkaar en op haar, dat ze van achter tegen een jongen aanbotste. Ze kreeg een klap op haar schouder, die tegen de boom aan was gekomen. Ze was duidelijk geschrokken, en struikelde bijna. Op het laatste moment pakte ze de arm van de jongen nog vast, om niet te vallen. Ze had gewankeld, maar was gelukkig blijven staan. Thanks to zijn arm dan. Al vrij snel besefte ze dat ze die arm nog steeds vast had, en dat het wel heel erg op een film cliché begon te lijken. Meteen liet ze los, en herhaalde in haar hoofd dat ze hier niet was gekomen om prinsen te vinden, ze was hier voor plezier. Alhoewel, misschien zou hij haar dat wel kunnen geven, hij had tenslotte haar staande gehouden. Hij vroeg haar of ze oké was, ze "had tenslotte een klap gemaakt". Meteen wilde ze inspringen om te zeggen dat alles prima ging, maar ze besefte zich dat hij het goed bedoelde. Ze had het gehad met jongens om eerlijk te zijn, maar voor hem zou ze wel een uitzondering maken. Omdat hij zo vriendelijk was. ""Het is oke, het deed geen pijn, ik ben ergere klappen gewend."" Sprak ze rustig. Meteen realiseerde ze zich dat het nogal gek klonk, en ze zag hoe hij zijn wenkbrauwen op trok. "Van de natuur bedoel ik." Voegde ze snel toe, ze had nooit echt klappen gekregen van mensen om eerlijk te zijn. "Loop je vaker tegen bomen aan dan?" Vroeg hij geamuseerd en ze haalde even onschuldig haar schouders op. "Niet echt, maar zij wel tegen mij." Grijnsde ze, aan eerste impressies deed ze toch niet. Hij zou haar gewoon leren kennen als Eden, niet als iemand die ze niet was.
Ze stelden zich aan elkaar voor, zijn naam was Joshua. Vervolgens stak ze haar hand uit om die van hem te schudden, maar hij pakte die vast en gaf er een kusje op. Dit had ze duidelijk niet verwacht, en ze moest toegeven, het paste wel erg bij deze avond. Tot haar ergernis bloosde ze wat, en ze wist bijna zeker dat hij dat had gezien. Gosh, dat was weer een boost voor zijn ego. Al hoopte ze stiekem wel dat het niet bij dit gesprek bleef, de jongen had iets.. interessants. Even grinnikte ze, tot hij opmerkte dat hun botsing maar net goed was gegaan. Ze verzekerde hem ervan dat niemand het had gezien. Als kers op de taart bewoog ze haar hand even, en de vloeistof verdween. Er groeide wat mos overheen, en het was alsof er nooit een bekertje was gevallen. "Kijk maar, niemand heeft iets gezien behalve, jij, ik en de bomen." Zei ze lachend tegen hem, en ze legde kort een vinger op haar lippen. Het zou hun geheim blijven. "Laten we hopen dat de bomen ons niet verraden dan," grijnsde hij, en ze trok eventjes haar wenkbrauwen op. Hoe was hij daar zo zeker van? "Mij in ieder geval niet.. Maar jou, je zal eerst hun vertrouwen moeten winnen hoor. Bomen kunnen roddelen als de beste." Vertelde ze heel serieus. Natuurlijk was het een grapje, maar na haar truc met de vloeistof zou hij haar misschien wel geloven. Om hem niet langer in verwarring te laten grijnsde ze toch maar even, hij zou het vast begrijpen.
Eden zag hoe hij een naaldje uit zijn lange haar haalde, en het vervolgens liet vallen op de grond. "Pas op doornroosje, dadelijk moet ik je nog wakker kussen." Zei ze met één opgetrokken wenkbrauw. Ja, het was een grapje dat niet zo snel van haar te verwachten was, maar hij had ook zo raar naar het naaldje gekeken, ze kon het niet helpen. Ze vroeg hem naar zijn mutatie, hij had zijn drankje wel erg snel opgevangen. Dat kon ze meteen linken aan mutaties, ook al was het nog zo nieuw voor haar. "Je komt in de buurt," zei hij met een mysterieuze ondertoon. Meteen keek ze hem geïnteresseerd aan, wat zou hij haar vertellen? "Die supersnelheid is maar zo'n klein onderdeel," zei hij terwijl hij even voordeed hoe klein het verschil was. "Jouw mutatie is geen geheim meer, het verklaart je liefde voor bomen," ging hij licht plagend verder, en ze knikte even glimlachend. Haar mutatie zou nooit een geheim zijn hier, ze kon het ook niet helpen. "Wat kan ik zeggen? Mijn mutatie heeft er alles mee te maken, niet alleen bomen, de gehele natuur." Vertelde ze met een glimlach. Altijd als ze het erover had was ze compleet in haar element, ook nu weer. Ze was even stil, en bekeek hem nog eens goed. Joshua, de naam kende ze, maar zou hij het echt kunnen zijn? In dat geval was hij een stuk minder erg dan het beeld wat ze altijd van hem had gekregen. Joshua Valentine, de jongen van de boybands. Natuurlijk had ze hem horen zingen, hij was een van de populairste jongeren van hun generatie. Maar het beeld wat ze had gekregen.. tsja, het was zo typisch. Al kon ze goed bedenken dat hij dat had moeten volgen, de muziekindustrie was niet altijd iets waar je volledig jezelf kon zijn. Zeker met mutatie.. Dat was vast moeilijk geweest om te verbergen voor lange tijd, ze kende het wel. Niet op internationale schaal, maar wel waar zij vandaan kwam. "Dus, meneer Valentine.." Begon ze grijnzend. "Ik moet zeggen, je bent een stuk leuker in persoon dan op televisie of online." Ze leunde iets naar voren, zodat ze zijn gezicht wat beter kon zien bij het maanlicht. "Vertel me eens iets over jou wat ik niet weet, iets wat voorbij dat typische beeld van 'boyband jongen' gaat." Vroeg ze vriendelijk aan hem. Ze deed een stapje naar achter, ze stond ook wel erg dicht bij hem, maar zo s'avonds had ze hem niet helemaal goed kunnen zien. Ze wilde geen verkeerd beeld geven, opdringerig was ze sowieso niet.
Onderwerp: Re: Grand entrance ma okt 03, 2016 9:17 pm
I might never be your knight in shining armor.
Om eerlijk te zijn vond hij de blondine wel een geschikt persoon om zijn eerste gesprek op Genosha mee te hebben. Blijkbaar liep ze dus wel vaker tegen bomen aan, of zoals ze zelf zei, de bomen liepen tegen haar aan. Humor bezat ze overduidelijk, iets wat je niet van alle mooie meisjes kon zeggen. Want hij ging er niet omheen draaien, het meisje hier voor zijn neus zag er wel degelijk goed uit. Hij had alleen nog maar knappe meisjes gezien tijdens zijn observatie op het eiland vandaag. Blijkbaar konden bomen ook nog eens roddelde als de beste, iets waarvan hij hoopte dat het niet waar was. Dat betekende dat hij niet meer buiten kon komen zonder dat iemand zoals Eden die de kracht had om met de bomen te praten wisten wat hij allemaal uitspookte? Interessant.
"Not that I would mind," zei hij met een kleine onschuldige glimlach toen ze zei dat hij - nu met de bijnaam doornroosje - op moest passen, anders moest ze hem straks nog wakker kussen. Joshua zag dat niet echt als een slecht ding, dit gesprek had wel een snelle wending genomen. Het was wel toepasselijk voor een sprookjes bal. Haar mutatie had alles te maken met bomen. Hoe verrassend was dat zeg. Hij kon ook wel meteen zien dat Eden niet zo'n iemand was die een hekel aan haar mutatie was, want ze sprak er met zo'n brede glimlach over dat het eigenlijk ook niet anders kon. Joshua was ook iemand die zijn mutatie voor geen goud kwijt zou willen. Hij zou niet zonder de vier dieren kunnen, zonder de voordelen die hij van elk had. Het maakte hem wie hij was, en haar liefde voor de bomen maakte Eden wie ze was. Maar Joshua wist dat er veel mensen die daar jammer genoeg anders over dachten. Heel anders.
Zijn wenkbrauw ging wat verbaasd omhoog toen ze met een brede grijns zijn achternaam noemde. Die had hij haar nog niet verteld.. dus dat betekende.. dat ze hem kende? Zijn mondhoek trok een beetje omhoog, terwijl hij nog altijd wat verbaasd naar haar keek. "Stiekem ben ik gewoon altijd leuk hoor," kaatste hij meteen terug toen ze wat naar voren leunde en hij haar gezicht nog wat beter kon zien. Het werd hem al snel duidelijk dat ze hem inderdaad kende van de boybands waarin hij gezeten had. "Ah, so you've heard of me!" zei hij terwijl hij kort met zijn wijsvinger naar haar wees. Stiekem was het wel leuk om herkend te worden, al wist hij dat het meisje hier voor zijn neus vast alles moest weten over zijn reputatie. De gillende fangirls, de roddels die dagelijks overal op internet verschenen en de ongemakkelijke vragen die soms werden gesteld tijdens interviews, misschien had ze al die dingen al wel van hem gezien. En dat terwijl zij in Joshua's ogen een complete onbekende was. "Eens denken.." zei hij terwijl hij denkend zijn wenkbrauwen fronste. Eden had een stap terug gedaan om de ruimte tussen hen in wat te bewaren, en alsof er een elastiekje tussen hen in zat deed hij juist een stap naar voren. "Some say I'm quite charming," zei hij nadenkend terwijl hij op haar neerkeek met zijn hoofd lichtjes gekanteld. "Al zeggen sommige ook wel dat ik eerder beestachtig grappig ben." Hij kon het niet laten om de afstand voor een kort moment nog wat te verkleinen, ze moest zijn warme adem nu wel tegen haar huid aan voelen. En toen was hij plotseling verdwenen. Razendsnel had hij zich verplaatst, een onderdeel van zijn mutatie. Al zou het voor haar lijken alsof zijn hand nog kort langs haar arm gleed, zo smooth was hij plots verdwenen. Een zachte bries die een hele wolk koude adem uitademde klonk door de nacht heen. Joshua was zojuist veranderd in een grote bizon, en die stond nu achter Eden te wachten totdat ze zich om zou draaien. Het gebeurde niet super vaak dat hij iemand zijn mutatie had laten zien, ze was de eerste op dit eiland.
